Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

19 Ιουνίου 2010: πεθαίνει ο Μανούτε Μπολ, σουδανέζος μπασκετμπολίστας με θητεία στο ΝΒΑ, ένας από τους ψηλότερους στην ιστορία του αθλήματος (2,30 μ.)

«Όταν λες σε εμάς στο Σουδάν τη λέξη ‘Μανούτε’, σκεφτόμαστε όλα τα πράγματα που έκανε για να βοηθήσει τον κόσμο… δεν σκεφτόμαστε για το μπάσκετ, παρά μόνο αργότερα. Όλα όσα έκανε και δεν είχε ανάγκη να τα κάνει. Δεν θα ήταν χαρούμενος αν δεν βοηθούσε όλον αυτόν τον κόσμο» (Λούολ Ντενγκ). Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Μανούτε Μπολ, που δεν ήταν απλά ένας παίκτης του NBA, ήταν ένας τεράστιος άνθρωπος, με το μεγαλείο της ψυχής του να ξεπερνά το ύψος του.

Με ύψος 2.31 μέτρα, ο Μανούτε Μπολ άφησε τη δική του ιστορία στο NBA. Αλλά πάνω και πέρα απ’ όλα άφησε το στίγμα του στη χώρα του, βοηθώντας πάρα πολύ κόσμο. Το όνομά του σημαίνει «ξεχωριστή ευλογία» και πράγματι ο Μπολ ήταν ευλογία για το Σουδάν. Δυστυχώς, η ζωή του τελείωσε πολύ γρήγορα, στα 48 του χρόνια, πολύ πριν προλάβει να τελειώσει το ανθρωπιστικό του έργο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Τα δημοσιεύματα για την καταληκτική πάθηση του Μανούτε Μπολ είναι λίγο συγκεχυμένα και δε μας επιτρέπουν να σχηματίσουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα τη νόσο που αποτέλεσε την αιτία θανάτου του. Ας προσπαθήσουμε να τα ξεδιαλύνουμε.

Οι πηγές μιλούν περί συνδρόμου Stevens-Johnson και οξείας νεφρικής ανεπάρκειας. Το σύνδρομο Stevens-Johnson είναι μια σχετικά σπάνια (περίπου 25000 νέες περιπτώσεις ανά έτος) δερματολογική νόσος που μπορεί να προκαλέσει διαταραχές από ποικίλα όργανα του σώματος, όπως και οι νεφροί. Η αιτιολογία του συνδρόμου δεν είναι πλήρως ξεκαθαρισμένη, αλλά φαίνεται ότι αρκετά φάρμακα (ορισμένα από τα οποία χρησιμοποιούνται ευρέως) σχετίζονται με την εμφάνισή του. Ορισμένα φάρμακα που εμπλέκονται στην αιτιολογία του Stevens-Johnson μπορεί να χρησιμοποιούνται στη θεραπεία νεφρικών παθήσεων.

Συνεπώς, δεν είναι ασφαλές το τι να υποθέσουμε, αφού οι δημοσιεύσεις αναφέρουν ότι τα φάρμακα που έπαιρνε για μια νεφρική νόσο από την οποία έπασχε του προκάλεσαν το σύνδρομο Stevens-Johnson, αλλά και το τελευταίο μπορεί να καταλήξει σε νεφρική ανεπάρκεια (και μάλιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα). Οπότε, η προέλευση της νεφρικής του νόσου είναι ασαφής.

Επιπλέον, γράφτηκε ότι ο Μπολ είχε χάσει μεγάλες επιφάνειες από το δέρμα του λόγω του συνδρόμου. Στην πραγματικότητα, το Stevens-Johnson προκαλεί αποκόλληση της επιδερμίδας σε λιγότερο από το 10% της επιφάνειας του δέρματος, σχετίζεται με λήψη φαρμάκων σε ποσοστό 50%, ενώ είναι θανατηφόρο σε λιγότερο από το 5% των ασθενών. Άρα, αν θελήσουμε να επιχειρήσουμε μία ιατρική υπόθεση, βασισμένοι στα (έστω λιγοστά) υπάρχοντα δεδομένα, ο Μανούτε Μπολ είναι πιθανότερο να έπασχε από Τοξική Επιδερμική Νεκρόλυση, μια δερματολογική διαταραχή του τύπου του Stevens-Johnson αλλά βαρύτερη, η οποία προκαλεί αποκόλληση δερματικών εστιών σε ποσοστό άνω του 30%, σχετίζεται με φάρμακα στο 80% των περιπτώσεων, ενώ έχει βαρύτερη εξέλιξη και μεγαλύτερη θνητότητα από το τυπικό Stevens-Johnson.

Σε κάθε περίπτωση, η βαρύτητα της δερματολογικής κατάστασής του, η επιπλοκή της με νεφρική προσβολή και η πλημμελής αντιμετώπισή της (οι συγγενείς του προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να τον μεταφέρουν σε μία πλήρη μονάδα εγκαυμάτων, όπου πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτοί οι ασθενείς) οδήγησαν στο μοιραίο.


Η ΑΡΧΗ
Ο Μανούτε Μπολ γεννήθηκε ως γιος του αρχηγού της φυλής των Dinka στο Σουδάν και ως παιδί πρόσεχε τα ζώα της οικογένειας, σκοτώνοντας μάλιστα κάποια στιγμή ένα λιοντάρι που επιτέθηκε στο κοπάδι με ακόντιο, όπως ο ίδιος έχει επαναλάβει πολλές φορές σε συνεντεύξεις του.

Το μπάσκετ το ξεκίνησε το 1978, σε ηλικία 16 ετών, και έπαιξε αρκετά χρόνια σε ομάδες του Σουδάν. Ένας προπονητής πανεπιστημίου της περιοχής τον έπεισε να ταξιδέψει στις Η.Π.Α. για να παίξει μπάσκετ. Εκεί, το 1983 ο Μανούτε Μπολ επιλέχθηκε από τους Σαν Ντιέγκο Κλίπερς στον 5ο γύρο του ντραφτ. Όμως, το NBA ακύρωσε την επιλογή, κρίνοντας ότι ο Μπολ δεν είχε δικαίωμα να μπει στο ντραφτ. Μετά τον κάλεσε το κολέγιο Κλίβελαντ Στέιτ, όμως εκεί δεν έπαιξε ποτέ, καθώς το μπασκετικό πρόγραμμα του κολεγίου τέθηκε υπό επιτήρηση για δύο χρόνια, επειδή βοήθησε οικονομικά τον Μπολ και άλλους δύο αφρικανούς παίκτες. Τελικά, έπαιξε τη σεζόν 1984-85 στο κολέγιο 2ης κατηγορίας του Μπρίτζπορτ.

ΤΟ NBA
Το 1985 ο Μπολ επιλέχθηκε στο νούμερο 31 του ντραφτ από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς. Έπαιξε 10 χρόνια στο NBA προτού ένας σοβαρός τραυματισμός τον αναγκάσει να αποσυρθεί σε ηλικία 33 ετών το 1995. Έπαιξε σε Μπουλετς, Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, Φιλαντάλφια Σίξερς και Μαϊάμι Χιτ.

Ο Μπολ ήταν υπερβολικά αδύνατος και πολλές φορές αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα στην άμυνα με δυνατούς σέντερ. Όμως, ήταν ο άνθρωπος που ανήγαγε τις… τάπες σε άλλο επίπεδο, τρομοκρατώντας αντιπάλους για 10 χρόνια στο NBA. Επίσης, κατά τη διάρκεια της καριέρας του βελτίωσε πολύ το… σουτ τριών πόντων, τόσο ώστε να έχει 31% στην τελευταία «γεμάτη» σεζόν του.

Ρεκόρ του τα 6/12 τρίποντα (όλα στο 2ο ημίχρονο) εναντίον των Σανς το 1993 με τη Φιλαντέλφια. Στην τελευταία του σεζόν με τους Ουόριορς είχε 3/3 τρίποντα, εναντίον των Τίμπεργουλβς όλα περίπου από τα 8.5-9 μέτρα!

Ο Μπολ είχε μετρηθεί 2.31 χωρίς παπούτσια και ήταν τότε ο ψηλότερος παίκτης που είχε παίξει στο NBA. Πλέον, είναι ο 2ος ψηλότερος πίσω από τον Γκιόργκε Μουρεσάν. Όμως, παραμένει ο παίκτης με το μεγαλύτερο άνοιγμα χεριών στην ιστορία του NBA, αφού το άνοιγμα των χεριών του έφτανε στα 2.59 μέτρα!

Στη ρούκι σεζόν του είχε 5.0 τάπες ανά αγώνα (!) αριθμός που αποτελεί ρεκόρ NBA για ρούκι. Τα χέρια του και το ύψος του, αλλά βεβαίως και ο συγχρονισμός των κινήσεών του, τον καθιστούν πιθανότατα τον καλύτερο μπλοκέρ στην ιστορία του NBA. Έχει (σε ισοβαθμία) το ρεκόρ για τις περισσότερες τάπες σε ένα ημίχρονο (11), σε μια περίοδο (8, δύο φορές), ενώ σε ένα ματς (με τους Μάτζικ) έκανε 4 συνεχόμενες τάπες στη διάρκεια μιας άμυνας! Είναι 1ος στην ιστορία του NBA στις τάπες ανά 48 λεπτά (8.6 μέσο όρο) περίπου 50% πάνω απ’ τον 2ο, είναι 2ος σε μέσο όρο ταπών ανά αγώνα (3.34), 14ος σε σύνολο ταπών (2.086), ενώ είναι ο μόνος παίκτης στην ιστορία του NBA που έχει κάνει περισσότερες τάπες απ’ όσους πόντους έχει βάλει (1.599 πόντους).

Το 1993-94 στην Ουάσινγκτον υπέγραψε για να βοηθήσει στην μπασκετική εξέλιξη του Γκιόργκε Μουρεσάν, ενώ το ίδιο έκανε και αργότερα στην ίδια σεζόν στους Σίξερς με τον Σον Μπράντλεϊ.

ΜΕΤΑ ΤΟ NBA
«Ήταν το 1991 όταν για πρώτη φορά είδα το Σουδάν να αναφέρεται στην αμερικανική τηλεόραση, όταν η κυβέρνηση σκότωνε το λαό μου. Είπα ‘δεν μπορεί να είναι δίκαιο αυτό, πρέπει κάτι να κάνω’. Αποφάσισα να γίνω μαχητής. Ένιωσα ότι είχα βγάλει πολλά λεφτά και ότι έπρεπε να προσφέρω στους συνανθρώπους μου».

Η ζωή του Μανούτε Μπολ μετά το NBA είναι ένας διαρκής αγώνας να βοηθήσει τους συμπατριώτες του. Ίδρυσε το Ring True Foundation, όπου και δώρισε τα περισσότερα από τα χρήματα που είχε βγάλει στο NBA (υπολογίζεται περίπου 3.5 εκατομμύρια δολάρια), με σκοπό να βοηθάει τους χριστιανούς του Σουδάν, αλλά και τους πρόσφυγες με φάρμακα και τρόφιμα.

Το 2001 του πρόσφεραν τη θέση του Υπουργού Αθλητισμού στην κυβέρνηση, θέση που αρνήθηκε, καθώς προϋπόθεση γι’ αυτή ήταν να ασπαστεί το ισλαμ (ο Μπολ ήταν χριστιανός). Αργότερα του απαγορεύτηκε η έξοδος απ’ τη χώρα, καθώς κατηγορήθηκε ότι υποστήριζε τους χριστιανούς επαναστάτες (των οποίων ηγούνταν οι Dinka, η φυλή του), τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του Σουδάν. Για να μπορέσει να πάρει βίζα, η κυβέρνηση του ζήτησε έξτρα λεφτά, τα οποία και μαζεύτηκαν με έρανο στις Η.Π.Α. από ανθρώπους που θαύμαζαν το φιλανθρωπικό του έργο, με αποτέλεσμα ο Μπολ και η οικογένειά του να μπορέσουν μετά από 6 μήνες να διαφύγουν στην Αίγυπτο. Από εκεί μετέβησαν στις Η.Π.Α. όπου θεωρήθηκαν θρησκευτικοί πρόσφυγες.

Πέραν του Οργανισμού που ίδρυσε, ο Μπολ έλαβε μέρος και σε αναρίθμητες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, όπως ο Sudan Freedom Walk (Περίπατος της Ελευθερίας του Σουδάν) το 2006, που είναι παρέλαση τριών εβδομάδων από το κτίριο του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη μέχρι το Καπιτώλιο στην Ουάσινγκτον. Συμμετείχε σε αγώνα μποξ, έκανε τον τζόκεϊ σε κούρσα, έπαιξε χόκεï στον πάγο, χωρίς να έχει ξανανέβει σε πατίνια πάγου, όλα αυτά για να στείλει τα χρήματα από τις εκδηλώσεις στη χώρα του και τους συνανθρώπους του. Ποτέ δεν δίστασε να κάνει κάτι, όσο γελοίο κι αν ακουγόταν, γιατί τα προβλήματα της πατρίδας του ξεπερνούσαν κατά πολύ την όποια ανάγκη για… επιφανειακή αξιοπρέπεια είχε. Γιατί όποιος τον έβλεπε πάνω στο άλογο ή με πατίνια ποτέ δεν σκεφτόταν τον «κλόουν», αλλά πάντα την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που τα έδωσε όλα για τους συνανθρώπους του.

Όσο ήταν στην Αίγυπτο ο Μπολ διηύθυνε ένα μπασκετικό σχολείο στο Κάιρο και εκεί βοήθησε πολύ έναν 7χρονο τότε Σουδανό πρόσφυγα και μαθητή στο σχολείο, να κυνηγήσει το όνειρό του στο μπάσκετ. Προφανώς, αναφέρομαι στον Λούολ Ντενγκ, με τον οποίο κράτησε στενή σχέση ως το τέλος της ζωής του. «Αυτός μας έμαθε τα βασικά του μπάσκετ, τους κανόνες, πώς να παίζουμε το παιχνίδι. Αν ο Μανούτε δεν αγαπούσε τόσο πολύ τους συνανθρώπους του και δεν προσπαθούσε πάντα τόσο πολύ να βοηθάει τους άλλους, εγώ μάλλον δεν θα ήμουν τώρα εδώ», έχει πει ο Ντενγκ.

Ο πρόεδρος των Σίξερς, Εντ Στεφάνσκι, είπε για τον Μπολ: «Η επιρροή του στην πόλη μας, την ομάδα μας και το μπάσκετ δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Πάντα έδινε κομμάτια του εαυτού του με την γενναιοδωρία του και τις ανθρωπιστικές του προσπάθειες να κάνει τον κόσμο γύρω του ένα αρκετά καλύτερο μέρος. Και γι’ αυτό θα τον θυμόμαστε για πάντα».

Έτσι ήταν. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Μπολ μαχόταν καθημερινά για ενά καλύτερο Σουδάν, χωρίς διαφθορά και με συμφιλιωμένα τα αντίπαλα στρατόπεδα, μέσω του οργανισμού Sudan Sunrise. Σε αυτό το πλαίσιο είχε ξεκινήσει να χτίζει ένα σχολείο στο χωριό του, ενώ είχε στόχο να χτίσει άλλα 40 σε όλο το Σουδάν. Παρότι άρρωστος, έμεινε πολύ περισσότερο απ’ όσο έπρεπε στη χώρα για να βοηθήσει εναντίον της διαφθοράς, με αποτέλεσμα να χειροτερέψει πολύ, με τα άλλα μέλη του οργανισμού να λένε ότι από την αρρώστια έμεινε μέχρι και 11 συνεχόμενες μέρες νηστικός λόγω πληγών στο στόμα του. Μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή πάλευε για το Σουδάν και τους συνανθρώπους του, χωρίς ούτε για μια στιγμή να σκεφτεί τον εαυτό του. Ο Μανούτε Μπολ ήταν κάτι παραπάνω από «ένας αληθινός ανθρωπιστής, ένας πρεσβευτής του αθλήματος του μπάσκετ» (Τεντ Λεόνσις, Ουίζαρντς). Ο Μανούτε Μπολ ήταν ένας σύγχρονος ήρωας. Και ως τέτοιον θα πρέπει να τον θυμόμαστε.


πηγή: http://www.ageofbasketball.net/

19 Ιουνίου 1951: πεθαίνει ο Άγγελος Σικελιανός, ποιητής. (Γεν. 15/3/1884)


Ο Άγγελος Σικελιανός (15 Μαρτίου 1884 – 19 Ιουνίου 1951) ήταν ένας από τους μείζονες Έλληνες ποιητές. Το έργο του διακρίνεται από έντονο λυρισμό και ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο.

Βιογραφία 
Γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1900 και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει ποτέ τις νομικές του σπουδές. Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο αλλά και την Αγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες όπως τον Ντ' Αννούντσιο. Τα επόμενα χρόνια πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια και στράφηκε στην ποίηση και το θέατρο. Σημαντικό σταθμό στη ζωή του Σικελιανού αποτέλεσε ο γάμος του, το 1907, με την Αμερικανίδα Eva Palmer, η οποία σπούδαζε στο Παρίσι ελληνική αρχαιολογία και χορογραφία. Ο γάμος τους τελέστηκε στην Αμερική, ενώ εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα το 1908. Εκείνη την περίοδο ο Σικελιανός ήρθε σε επαφή με αρκετούς πνευματικούς ανθρώπους και τελικά το 1909 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Αλαφροΐσκιωτος, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους, αναγνωριζόμενη ως έργο σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Ακολούθησε μια περίοδος έντονης αναζήτησης. που καταλήγει στην έκδοση των τεσσάρων τόμων της ποιητικής συλλογής Πρόλογος στη Ζωή, Η Συνείδηση της Γης μου (1915), Η Συνείδηση της Φυλής μου (1915), Η Συνείδηση της Γυναίκας (1916) και Η Συνείδηση της Πίστης (1917). Ο Πρόλογος στη Ζωή ολοκληρώθηκε αργότερα με τη Συνείδηση της Προσωπικής Δημιουργίας. Ακολουθούν ακόμα τα χαρακτηριστικά ποιήματα Το Πάσχα των Ελλήνων και Μήτηρ Θεού, της περιόδου 1917 - 1920, καθώς και διάφορες συνεργασίες του με λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής.

Η αρχαιοελληνική πνευματική ατμόσφαιρα απασχόλησε βαθιά το Σικελιανό και συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών («Δελφική Ιδέα»). Για το σκοπό αυτό ο Σικελιανός, με τη συμπαράσταση και την οικονομική αρωγή της γυναίκας του, δίνει πλήθος διαλέξεων και δημοσιεύει μελέτες και άρθρα. Παράλληλα, οργανώνει τις «Δελφικές Εορτές» στους Δελφούς με τις παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη (1927) και των Ικέτιδων (1930) του Αισχύλου να ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο. Η «Δελφική Ιδέα» εκτός από τις αρχαίες παραστάσεις περιελάμβανε και την «Δελφική Ένωση», μια παγκόσμια ένωση για τη συναδέλφωση των λαών και το «Δελφικό Πανεπιστήμιο», στόχος του οποίου θα ήταν να συνθέσει σε έναν ενιαίο μύθο τις παραδόσεις όλων των λαών. Για τις πρωτοβουλίες αυτές, το 1929, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε αργυρό μετάλλιο για τη γενναία προσπάθεια αναβίωσης των δελφικών αγώνων. Από το φιλόδοξο αυτό σχέδιο το μόνο που πραγματοποιήθηκε τελικά ήταν οι Δελφικές Εορτές, αλλά και αυτές οδήγησαν σε οικονομική καταστροφή και χωρισμό του ζεύγους, αφού η Εύα Πάλμερ εγκαταστάθηκε από τότε στην Αμερική και επέστρεψε μόνο μετά το θάνατο του ποιητή.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Άγγελος Σικελιανός μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Σικελιανός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πνευματική αντίσταση του λαού, με κορυφαία εκδήλωση το ποίημα και το λόγο που εκφώνησε στην κηδεία του Παλαμά το 1943.

Tο 1946 εξελέγη πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το 1949 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ. Ο Άγγελος Σικελιανός πέθανε στην Αθήνα το 1951 και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνώ

19 Ιουνίου 1989: Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Χρήστο Σαρτζετάκη, μετά την ήττα του στις βουλευτικές εκλογές.


Αποτελέσματα των εκλογών της 18 Ιουνίου 1989


Οι εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 που διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου κερδήθηκαν από τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι εκλογές διεξήχθησαν με το σύστημα του Νόμου 1847/1989 (παραλλαγή της απλής αναλογικής) που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές.

Η ΝΔ με 44,3% των ψήφων κατέλαβε 145 έδρες, το ΠΑΣΟΚ με 39,1% 125 έδρες, ο Συνασπισμός με 13,1% 28 έδρες και από 1 έδρα κατέλαβαν η ΔΗΑΝΑ με 1% και ο ανεξάρτητος Μουσουλμάνος με 0,5%.

19 Ιουνίου 1984: Οι Σικάγο Μπουλς επιλέγουν από τα ντραφτ τον Μάικλ Τζόρνταν, ο οποίος φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και είχε καταλάβει την τρίτη θέση μετά τον Χακίμ Ολάζοουν και τον Σαμ Μπόουι.


Ο Μάικλ Τζέφρι Τζόρνταν (Michael Jeffrey Jordan, γεννημένος στις 17 Φεβρουαρίου 1963) είναι Αμερικανός παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής. Θεωρείται ευρέως ως ο καλύτερος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών. Έχει παίξει στους Σικάγο Μπουλς και στους Ουάσινγκτον Ουίζαρντς (Wasington Wizards) και τερμάτισε την καριέρα του το 2003.

Μεγαλούργησε τη δεκαετία του 1990 κυρίως φορώντας τη φανέλα των Σικάγο Μπουλς με το νούμερο 23. Υπήρξε επίσης μέλος της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του κατέκτησε μεγάλο αριθμό τίτλων και προσωπικών βραβείων. Βοήθησε μάλιστα τους Σικάγο Μπουλς να κατακτήσουν 6 πρωταθλήματα ΝΒΑ και την Εθνική Αμερικής για 2 χρυσά μετάλλια. Αυτός, ο Μπάρκλεϊ, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρρυ Μπερντ, ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον και άλλοι, αποτελούσαν την dream team της Εθνικής Αμερικής.

Συγκαταλέγεται στους πιο αναγνωρίσιμους αθλητές παγκοσμίως, όλων των εποχών και από όλα τα αθλήματα. Το όνομά του είναι ένα από τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα στο χώρο του μπάσκετ και συνδυάστηκε με τεράστια εμπορική επιτυχία για τις εταιρίες με τις οποίες συνεργάστηκε. Μέχρι και ο αντίπαλος του, Λάρρυ Μπέρντ (Larry Bird), παραδέχτηκε ότι ποτέ το μπάσκετ δεν γνώρισε καλύτερο παίκτη από τον Τζόρνταν.

Σήμερα είναι ενεργός επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης της ομάδας του NBA, Charlotte Bobcats.

19 Ιουνίου 1827: Περίπτωση Νενέκου. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απειλεί όσους Έλληνες προσκυνούν τον Μωάμεθ.


Ο Δημήτριος Νενέκος ήταν οπλαρχηγός της Επαρχίας Πατρών κατά την Επανάσταση του 1821. Ήταν αρβανίτικης καταγωγήςαπό το χωριό Ζουμπάτα (σήμερα Πηγή). Κατά τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης αγωνίστηκε πιστά και με ανδρεία τόσο στις μάχες στην Πελοπόννησο, όσο και στην Δυτική Στερεά Ελλάδα. Κατά την εκστρατεία όμως του Ιμπραήμ πασά το 1825, δελεάστηκε από υλικά ανταλλάγματα και μετατράπηκε σε συνειδητό προδότη της Επανάστασης. Έμεινε πιστός μέχρι τέλους στη συμμαχία του με τον Ιμπραήμ με συνέπεια το όνομά του να γίνει συνώνυμο του προδότη και του προσκυνημένου.

Ο Νενέκος υπαγόταν στρατιωτικά στον προεστό της Αχαΐας Θάνο Κανακάρη και στον γιο του Μπενιζέλο Ρούφο και είχε περισσότερους στρατιώτες από τον εξάδελφό του Αθανάσιο Σαγιά, ο οποίος άνηκε στη σφαίρα επιρροής του Κολοκοτρώνη[2]. Και οι δύο στρατολογούσαν στην επικράτεια των Ζουμπατοχωρίων και τα πρώτα χρόνια ο Νενέκος αποδείχθηκε επίσημος και ικανός καπετάνιος αποκτώντας ισχύ μεταξύ των συγχωριανών του. Αναφέρεται ότι ο Νενέκος για να αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των οπλαρχηγών του Μπενιζέλου Ρούφου, δολοφόνησε τους αντιζήλους του Σπανοκυριάκο και Σαγιά (αδελφό του Αθανασίου). Τον Μάρτιο του 1822, εξεστράτευσε με εντολή της Επαρχίας Πατρών στην Δυτική Στερεά Ελλάδα με 70 άνδρες υπό τον στρατηγό Κανέλλο Δεληγιάννη. Αρχικά χρησίμευσε ως οδηγός του σώματος του Γενναίου Κολοκοτρώνη, ενώ στην συνέχεια μετακινήθηκε στο Μακρυνόρος και ακολούθησε τον Ανδρέα Ίσκο. Αναδείχθηκε σε έναν από τους γενναιότερους καπεταναίους της περιοχής του και έγινε γνωστός επίσης από την πολιορκία των Πατρών, ενώ εξεστράτευσε μαζί με τους Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λόντο κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου.

Οι χωρικοί της Επαρχίας Πατρών είχαν πάντοτε προβλήματα λόγω της συνεχούς παρουσίας Οθωμανών στην περιοχή τους που μετακινούνταν από και προς το φρούριο της Πάτρας, τα οποία επιδεινώθηκαν περισσότερο μετά την εισβολή του Ιμπραήμ. Ο Ιμπραήμ Πασάς και ο Δελή Αχμέτ Πασάς προσέλκυσε τους χωρικούς των Ζουμπατοχωρίων με το προσκύνημα, εκμεταλλευόμενος την άθλια κατάστασή τους και τις καλές σχέσεις που ανέπτυξαν αυτοί με τους επίσης ομιλούντες την αλβανική γλώσσα έγκλειστους στην Πάτρα μωαμεθανούς του Λάλα. Άρχισαν οι χωρικοί να έρχονται ελεύθερα σε εμπορικές και φιλικές σχέσεις με τους Τούρκους της Πάτρας, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς κατόπιν εντολών των πασάδων. Με την απλή προϋπόθεση της υποταγής (προσκυνήματος). Πρωταγωνιστής σε αυτήν την διαδικασία υπήρξε ο Νενέκος από τον οποίον ἤγοντο καὶ ἐφέροντο όλοι οι Αρβανίτες των χωριών της Πάτρας, όπως ισχυρίζεται ο Φωτάκος. Ο Ιμπραήμ συμπάθησε πολύ τον Νενέκο στον οποίο χάρισε χρήματα, άλογα, του υποσχέθηκε γαίες και ασυδοσία προς αυτόν και όλη τη γενεά του κληρονομικώς και εκτός των άλλων προκάλεσε και σουλτανικό φιρμάνι με το οποίο ονομάστηκε Μπέης Νενέκος. Ο Νενέκος οργάνωσε με τους επίσης προσκυνημένους οπλαρχηγούς 2,000 ενόπλους της περιοχής του που ακολουθούσαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, σαν οπισθοφυλακή με αρκετές συμμετοχές σε συγκρούσεις με τους επαναστάτες. Όπως αναφέρει ο Φωτάκος γρήγορα οι υπόλοιποι αρχικά σύντροφοι του Νενέκου στο προσκύνημα, οπλαρχηγοί Κοντογεωργακαίοι, Σταμάτης Μποτιώτης, Χαρμπίλας, Γκολφίνος Λουμπεστιάνος, Τσετσεβίτες, Κώστας Γκερμπεσιώτης, οι Αγιοβλασίτες αδελφοί Οικονομόπουλοι αποσπάστηκαν αμέσως από τους προδότες χωρίς να έλθουν σε επαφή με τους Τούρκους, αλλά τα αποτελέσματα δεν άλλαξαν πολύ, αφού τα πλήθη των χωρικών ακολουθούσαν τυφλά τον Νενέκο. Ο Χαρμπίλας και ο Σαγιάς κατόπιν οδηγιών του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη[7] επιχείρησαν μάταια να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους προς απομάκρυνση των κατοίκων των Ζουμπατοχωρίων απο τον Νενέκο και τους Τούρκους, με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Το γεγονός που εξόργισε τον Κολοκοτρώνη ήταν ότι ο Νενέκος είχε την ευκαιρία να αιχμαλωτίσει ή να εξοντώσει τον Ιμπραήμ και δεν το έπραξε. Σημειωτέον ότι ο Ιμπραήμ χρησιμοποιούσε κάθε είδους μέσο, τρομοκρατία και βαρβαρότητες, ακόμα και απόπειρες δολοφονίας κατά του Κολοκοτρώνη για να σβήσει την Επανάσταση. Το περιστατικό περιγράφεται από τον Φωτάκο[8] Ο Ιμπραήμ βρέθηκε στο έλεος του Νενέκου, όταν χάθηκε μόνος του σε δάσος, αλλά ο Νενέκος πιστός στην συμφωνία τους τον περιποιήθηκε και τον οδήγησε ασφαλή στο στρατό του.

 Εἰς δὲ τὸν Ἰμβραὴμ ἐρχόμενον, ὡς εἴπαμεν, ἀπὸ τὰς Πάτρας εἰς τὰ Καλάβρυτα συνέβη τὸ ἀκόλουθον συμβάν. Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὸ χάνι τοῦ Βερβαινίκου ἐκεῖ ἐπαραδρόμησε, καὶ χωρισθεὶς ἀπὸ τὴν φρουράν του ἐπλανᾶτο ἐμβὰς μέσα εἰς τὸ πλησίον δάσος. Ἀφοῦ δὲ ἐπλανήθη ἕως ἕνα διάστημα, ἐννοήσας τὴν παραδρομήν, ἐπέστρεφε πάλιν ὀπίσω, καὶ κατὰ τύχην ἔπεσεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Τουρκοπροσκυνημένων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν διαταγήν του παρηκολούθουν τὸν στρατόν του ὡς ὀπισθοφύλακες. Ὁ Πασᾶς ἦτο μόνον καὶ ἀκολούθει αὐτὸν μόνον ἕνας Τοῦρκος τσιμπουκοδότης. Ὁλόκληρος δὲ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐβάδιζε μὲ τὸν Νενέκον, καὶ ἐφρουρεῖτο ἀπὸ τοὺς μισθωτοὺς Ἕλληνας. Ἀπὸ δὲ τὸ χάνι τοῦ Βερβαινίκου ἕως τὸ Λιβάδι τῆς Σάλμενας, ὅπου ἐστρατοπέδευσε τὸ διάστημα εἶναι ὀκτὼ περίπου ὡρῶν. Καθ᾿ ὁδὸν δὲ καὶ εἰς τοῦ Δεσπότη τὴν βρύσιν λεγομένην, ἐκεῖ ὁδὸν δὲ καὶ εἰς τοῦ Δεσπότη τὴν βρύσιν λεγομένην, ἐκεῖ ἐκοιμήθη πολλὴν ὥραν ἀπὸ κάτω εἰς ἕνα δένδρον ἕως ὅτου ἡ ζέστα ἐπέρασεν. Ἔπειτα δὲ ἀφοῦ ἐξύπνησεν, οἱ Ἕλληνες τοῦ ἔδωκαν τροφὴν καὶ ἔφαγε, καὶ μετὰ ταῦτα συνώδευσαν αὐτὸν ἕως τὸ βράδυ καὶ τὸν ὡδήγησαν ἀσφαλῶς εἰς τὸ στρατόπεδον. Φθάσας δὲ ὁ Ἰμβραὴμ εἰς τὸ στρατόπεδον ἐθύμωσε καὶ ἐμάλωσε ὅλους τοὺς σωματάρχας του. Ἔπειτα ἐπαίνεσε τὸν Νενέκον διὰ τὴν πίστιν του, καὶ παρησίᾳ μάλιστα τὸν ἐχάϊδευσε μὲ τὰ χέρια του ἐνώπιον τῶν ἐπισήμων Τούρκων. Ἔπειτα δὲ ἔγραψε καὶ ἐσύστησε πρὸς τὸν Σουλτάνον τὸν Νενέκον διὰ τὴν τοιαύτην πίστιν καὶ εὐεργεσία πρὸς αὐτόν, καὶ ὁ Σουλτάνος τὸν ὠνόμασε Μπέην καὶ τοῦ ἐχάρισε πολλὰς γαίας, καὶ οὕτως ἔκτοτε ὁ Νενέκος ἐλέγετο Μπέης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ὁ δὲ Νενέκος τότε ἐλάμβανεν αἰχμάλωτον τὸν Ἰμβραὴμ, ἐὰν ἤθελε. Μάλιστα δὲ ἐκεῖ πλησίον ἦτο τὸ μοναστῆρι τῆς Μακελαριᾶς ὀνομαζόμενον, τὸ ὁποῖον ἦτο ἀπόρθητον. Πλησίον δὲ ἦτο ἐπίσης καὶ ἀσφαλέστερον ἐκείνου τὸ Μέγα Σπήλαιον· οἱ δὲ Τοῦρκοι δὲν θὰ ἐγνώριζαν τὶ ἔγεινεν ὁ ἀρχηγός των· ἀλλ᾿ ὁ ἀσυνείδητος αὐτὸς ἄνθρωπος ἐφύλαξε τὴν πίστιν του πρὸς τοὺς Τούρκους. Ὅλα δὲ ταῦτα ἔμαθεν ὁ Γενικὸς Ἀρχηγός, καὶ ἀγανακτήσας ὡρκίσθη παρρησία ἡμῶν εἰς τὸν Μεγάλον Θεὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ εἶπεν, ὄτι ἐπιθυμεῖ τὸν φόνον τοῦ Νενέκου, καὶ ἂν τὸν εὕρισκε πουθενὰ μὲ τὰ ἴδιά του χέρια τὸν ἐφόνευε· (πρᾶγμα πολὺ παράξενον καὶ πρωτάκουστον ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κολοκοτρώνη νὰ ὁμιλῇ περὶ φόνου, καὶ ὅτι μόνος του θέλει νὰ τὸν κάμῃ). Μετὰ δὲ ταῦτα ὁ Ἀθανάσιος Σαγιᾶς ἐφόνευσε τὸν Νενέκον.

Ο ϊδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης περιγράφει λακωνικά στα απομνημονεύματά του την οριστική εντολή του για την εκτέλεση του Νενέκου, που παρέμενε πιστός στους Τούρκους ακόμα και όταν έφτασε ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Κυβερνήτης της Ελλάδος.

Ο εκτελεστής του Νενέκου, ήταν ο Αθανάσιος Σαγιάς, κατά μία εκδοχή ήταν γυναικαδελφός και πρωτοπαλήκαρο του Νενέκου. Ο Φωτάκος τον αναφέρει σαν εξάδελφό του. Κατά την οικογενειακή παράδοση που αναφέρει ο Πέτρος Μπαλιώτης, από το χωριό Αγία Σωτήρα (Πέρα) Μεσσηνίας, ο Σαγιάς ήταν πρόγονός του και η ιστορία του διασώθηκε γραπτώς. Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή ο Σαγιάς, αρχικά δέχθηκε να πραγματοποιήσει την εκτέλεση αλλά σύντομα μετάνιωσε και μετακινήθηκε στη Μεσσηνία. Τελικά τον βρήκαν οι άνθρωποι του Κολοκοτρώνη και τον υποχρέωσαν να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Λόγω του τίτλου του Μπέη που έφερε ο Νενέκος, υπήρξε επίσημη διαμαρτυρία στην Ελληνική Πολιτεία απο την Οθωμανική Πύλη.

Φαίνεται όμως ότι ο Νενέκος εξακολουθούσε να έχει αρκετή υπόληψη ανάμεσα στους κατοίκους των Ζουμπατοχωρίων, όπως φαίνεται από θρηνητικά τραγούδια της περιοχής τους που διέσωσε ο συμβολαιογράφος Δημήτριος Ζαλογγίτης στα τέλη 19ου αιώνα