Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

28 Μαρτίου 1964: ιδρύεται ο Ράδιο Καρολίνα, ο πρώτος πειρατικός σταθμός στη Μ. Βρετανία

Το Ράδιο Καρολίνα (Radio Caroline) υπήρξε ο πρώτος πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός στη Μ. Βρετανία. Εξέπεμψε για πρώτη φορά στις 28 Μαρτίου του 1964 κι έμελλε ν' αλλάξει το μέλλον της ραδιοφωνίας στη «Γηραιά Αλβιόνα».

Σε μια περίοδο που απαγορευόταν η ιδιωτική πρωτοβουλία στα ερτζιανά, ο Ρόναν Ο' Ρέιλι, ένας ιρλανδός επιχειρηματίας από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας, αποφάσισε να κάνει το πρώτο βήμα. Έστησε το σταθμό του πάνω σ' ένα πλοίο και βγήκε στον αέρα εν πλω, από τα διεθνή ύδατα, περίπου τρία μίλα ανοιχτά των αγγλικών ακτών. Έπαιζε κυρίως ποπ μουσική για νεαρούς και νοικοκυρές, ενώ η πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία του ήταν ότι εξέπεμπε σε 24ωρη βάση. Γρήγορα έγινε δημοφιλέστατος και το παράδειγμά του ακολούθησαν πολλοί μιμητές.

Σε μία προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου, το 1967 η κυβέρνηση απαγόρευσε στις βρετανικές εταιρίες να διαφημίζονται σ' αυτούς τους παράνομους σταθμούς, ενώ και στα πλοίο από τα οποία εξέπεμπαν απαγορεύτηκε ο κατάπλους για ανεφοδιασμό με τρόφιμα, νερό και καύσιμα. Έτσι, όλοι οι «πειρατές» έκλεισαν. Εκτός από έναν... το Ράδιο Κάρολαϊν, που κατέφυγε στα ολλανδικά λιμάνια για τις απαραίτητες προμήθειες.

Οι επιπτώσεις από την επιβίωση του Ράδιο Κάρολαϊν ήταν άμεσες. Έξι εβδομάδες μετά την απαγόρευση, το κρατικό BBC ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός ποπ σταθμού εθνικής εμβέλειας, του Radio 1, στα πρότυπα του επιτυχημένου πειρατικού μοντέλου. Χρειάστηκαν άλλα πέντε χρόνια, μέχρι να αδειοδοτηθεί ο πρώτος ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός στο έδαφος της Μ. Βρετανίας.

Στο μεταξύ, αν και το Ράδιο Κάρολαϊν επιβίωσε μετά την απαγόρευση, αναγκάστηκε να σιγήσει το 1968, όταν το πλοίο του αποσύρθηκε από τη ναυτιλιακή εταιρία στην οποία ανήκε. Ξαναβγήκε στον αέρα από το 1972 έως το 1980. Αυτή τη φορά, το πλοίο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια καταιγίδας. Επανήλθε και πάλι το 1983 με νέο πλοίο, το οποίο επίσης ναυάγησε οκτώ χρόνια αργότερα. Το 1991, το Ράδιο Καρολάιν απέκτησε επίγειες εγκαταστάσεις στη Βρετανία κι έκτοτε εκπέμπει μέσω δορυφόρου.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

28 Μαρτίου 2003: σώοι είναι οι 194 επιβάτες και τα 9 μέλη του αεροσκάφους των τουρκικών αερογραμμών, στο οποίο εκδηλώθηκε αεροπειρατεία και το οποίο προσγειώθηκε τα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος".

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/03/2003 00:00

Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια των 194 επιβατών και του εννεαμελούς πληρώματος του αεροσκάφους στο οποίο προχθές το βράδυ εκδηλώθηκε αεροπειρατεία λίγο μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, καθώς ύστερα από διαπραγματεύσεις που διήρκεσαν τέσσερις ώρες ο αεροπειρατής συνελήφθη από αστυνομικούς στο διεθνές αεροδρόμιο Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Το αεροσκάφος τύπου Α310 εκτελούσε το βράδυ της Παρασκευής την πτήση ΤΚ 160 των Τουρκικών Αερογραμμών (Turkish Airlines) από την Κωνσταντινούπολη προς την Αγκυρα. Μεταξύ των επιβατών ήταν οι βουλευτές του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης Βαχίτ Ελντέμ και Τουρχάν Τσομέζ, ο πρώην βουλευτής και υπουργός Ισίν Τσελεμπί, ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος Μαχμούτ Γιλντίζ και 11 αλλοδαποί. Λίγα λεπτά μετά την απογείωση ο αεροπειρατής Οζγκούρ Κεντσασλάν, 20 ετών, από την Τουρκία, σηκώθηκε από τη θέση του και ανέφερε στο πλήρωμα του αεροσκάφους ότι είναι ζωσμένος με εκρηκτικά. Ο 20χρονος ανάγκασε τον πιλότο να αλλάξει πορεία και να κατευθυνθεί αρχικά προς τη Σμύρνη. Ωστόσο και πάλι άλλαξε γνώμη και ζήτησε να οδηγήσει το αεροπλάνο προς την Αθήνα προκειμένου να εφοδιαστεί με καύσιμα και στη συνέχεια να αναχωρήσει για το Βερολίνο.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Α. Γκιουλ επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον έλληνα ομόλογό του κ. Γ. Παπανδρέου και του ζήτησε να μην επιτραπεί στο αεροσκάφος να εισέλθει στον ελληνικό εναέριο χώρο, πολύ περισσότερο δε να προσγειωθεί στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», έτσι ώστε να αναγκαστεί να παραμείνει ή να επιστρέψει στην Τουρκία. Αμέσως σήμανε συναγερμός στα υπουργεία Εθνικής Αμυνας, Δημόσιας Τάξης και Μεταφορών, ενώ ενημερώθηκε και ο πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης, ο οποίος, σύμφωνα με πληροφορίες, ζήτησε να μην επιτραπεί η προσγείωση σε ελληνικό αεροδρόμιο ώστε να μην εμπλακεί η χώρα μας στην υπόθεση. Ο αεροπειρατής ωστόσο επέμενε και, καθώς ο πιλότος ενημέρωσε ότι τα καύσιμα τελείωναν, το αεροσκάφος εισήλθε στον ελληνικό εναέριο χώρο στις 23.21 από τη Χίο και με τη συνοδεία δύο αεροσκαφών F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας κατευθύνθηκε προς την Αθήνα. Τρία λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα το αεροσκάφος προσγειώθηκε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και στάθμευσε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στον βόρειο διάδρομο του αεροδρομίου, ενώ στο σημείο έφθασαν αμέσως αστυνομικοί της Ειδικής Κατασταλτικής Αντιτρομοκρατικής Μονάδας μαζί με διαπραγματευτές. Πενήντα λεπτά αργότερα ο αεροπειρατής ύστερα από επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου ζήτησε να γίνει ανεφοδιασμός καυσίμων. Σύμφωνα με εκπρόσωπο του αεροδρομίου, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στις αναχωρήσεις και αφίξεις των άλλων αερογραμμών.

Εν τω μεταξύ σε διαρκή επικοινωνία βρίσκονταν τα υπουργεία Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας καθώς επίσης και οι αρμόδιες υπηρεσίες των δύο χωρών προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, ενώ από την πρώτη στιγμή στο αεροδρόμιο συνεστήθη Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων, στο οποίο ήταν επικεφαλής ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Φ. Νασιάκος.

Σύμφωνα με τον υπουργό Μεταφορών της Τουρκίας Μπιναλί Γκιλντιρίμ, ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας κ. Ταγίπ Ερντογάν επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον νεαρό αεροπειρατή μέσω του κινητού τηλεφώνου βουλευτή που επέβαινε στο αεροπλάνο. «Ο αεροπειρατής μάς είπε ότι η μητέρα και η αδελφή του κρατούνται στη Γερμανία και υποφέρει» δήλωσε ο κ. Γκιλντιρίμ και προσέθεσε: «Καταλάβαμε ότι αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Του μιλήσαμε ζεστά για να τον πείσουμε να τερματίσει την αεροπειρατεία». Ο τούρκος υπουργός ανέφερε ότι ο νεαρός, ο οποίος είναι μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, δεν έχει εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία και δεν μπορούσε να φύγει από τη χώρα. Επίσης, όπως είπε ο κ. Γκιλντιρίμ, θεωρεί απίθανο ο αεροπειρατής να πέρασε δύο ελέγχους ασφαλείας στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης μεταφέροντας εκρηκτικά. Τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι συνομίλησε τηλεφωνικώς με επιβάτη του αεροσκάφους ο οποίος είπε: «Ολα είναι υπό έλεγχο. Υπάρχει ένας αεροπειρατής ο οποίος δεν κρατούσε κάτι αλλά μπορεί να είχε κάτι πάνω του».

Στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις των ανθρώπων της ΕΛ.ΑΣ. που βρίσκονταν στον πύργο ελέγχου μέσω του τούρκου κυβερνήτη. Τελικώς λίγο μετά τις 3 ο αεροπειρατής πείστηκε να απελευθερώσει τους επιβάτες και επτά μέλη του πληρώματος, οι οποίοι οδηγήθηκαν στο κτίριο της ΕΛ.ΑΣ. στο αεροδρόμιο, όπου τους περίμενε ο τούρκος πρεσβευτής. Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γ. Παπανδρέου, αφού δήλωσε ότι όλοι οι επιβάτες είναι ασφαλείς, ευχαρίστησε τις ελληνικές αρχές για τη συμβολή τους τονίζοντας ότι «με τη συνεργασία των δύο υπουργείων Εξωτερικών και με τον συντονισμό του πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη η απελευθέρωση των επιβατών είχε αίσιο τέλος».

Εν τω μεταξύ ο 20χρονος, ο οποίος παρέμεινε στο αεροσκάφος μαζί με τους δύο πιλότους Ερόλ Μισίρ και Οζκάν Ουτσλέρ, μιλούσε μόνο τουρκικά και λίγα λεπτά αργότερα ζήτησε να μιλήσει εκ νέου με κάποιον στον πύργο ελέγχου αλλά στη δική του γλώσσα. Ξαφνικά, ενώ ο νεαρός περίμενε να συνομιλήσει, οι αστυνομικοί της ΕΚΑΜ εισέβαλαν στο πιλοτήριο, τον ακινητοποίησαν και του πέρασαν χειροπέδες. Ακολούθως τον επιβίβασαν σε περιπολικό και τον πήγαν στη Διεύθυνση Ασφαλείας του αερολιμένα.

Συγχαρητήρια από τον κ. Μ. Χρυσοχοΐδη
Αμέσως μετά τη λήξη του επεισοδίου ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έφθασε εσπευσμένα από τη Βέροια, όπου συμμετείχε στο άτυπο συμβούλιο των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εξέφρασε σε δηλώσεις του την ικανοποίησή του για τη στάση που επέδειξε η ΕΛ.ΑΣ. και συνεχάρη τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και άλλους ανώτατους αξιωματικούς οι οποίοι βρέθηκαν στο αεροδρόμιο και συντόνισαν τις επιχειρήσεις. «Ηταν μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα μας, αφού θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλά θύματα σε περίπτωση μη καλού χειρισμού» επεσήμανε ο υπουργός. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο 20χρονος είκοσι λεπτά μετά την απογείωση του αεροπλάνου από την Κωνσταντινούπολη μπήκε στο πιλοτήριο και έδειξε στον κυβερνήτη αυτοσχέδια ζώνη που φορούσε κάτω από τα ρούχα του ισχυριζόμενος ότι έχει εκρηκτικά. Παράλληλα απείλησε τον συγκυβερνήτη με ξυριστική λεπίδα στον λαιμό του και απαίτησε την προσγείωση του αεροσκάφους αρχικά στο Βερολίνο και μετά στην Αυστρία.

Ο συλληφθείς δικαιολόγησε την πράξη του λέγοντας ότι ήθελε να πάει στη Γερμανία προκειμένου να επισκεφθεί την έγκυο σύζυγό του, αφού οι γερμανικές αρχές δεν του χορηγούσαν προξενική θεώρηση. Στην κατοχή του βρέθηκαν μια αυτοσχέδια πλαστική ζώνη με 16 υποδοχές μέσα στις οποίες υπήρχαν 12 κεριά 20 εκατοστών. Στις βάσεις των κεριών είχε κολλήσει χάρτινα καλύμματα που έμοιαζαν με περίβλημα δυναμίτιδας. Επίσης κατείχε τρία ξυραφάκια.

Οι επιβάτες, αφού έδωσαν καταθέσεις στους αστυνομικούς, αναχώρησαν με άλλο αεροπλάνο της ίδιας εταιρείας για την Κωνσταντινούπολη στις 9 χθες το πρωί. Το πλήρωμα αναχώρησε λίγο αργότερα με το αεροπλάνο στο οποίο εκδηλώθηκε η αεροπειρατεία.

Εις βάρος του δράστη σχηματίστηκε δικογραφία και χθες το μεσημέρι οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, ο οποίος του άσκησε ποινική δίωξη για τα κακουργήματα της κατάληψης αεροσκάφους και της παραβίασης κανόνων αεροπλοΐας. Επίσης του ασκήθηκε δίωξη για το πλημμέλημα της παράνομης οπλοφορίας και παραπέμφθηκε να απολογηθεί στην 7η τακτική ανακρίτρια, από την οποία ζήτησε και πήρε προθεσμία για αύριο, Δευτέρα.

Εν τω μεταξύ ο τούρκος υπουργός Μεταφορών δήλωσε χθες το μεσημέρι μετά από συνάντηση που είχε με τους βουλευτές που επέβαιναν στο αεροσκάφος ότι ζήτησαν από την Ελλάδα την έκδοση του αεροπειρατή.

πηγη: http://www.tovima.gr/

28 Μαρτίου 1893: γεννιέται ο Σπύρος Σκούρας, μεγαλοπαράγων του Χόλιγουντ, πρόεδρος της «20th Century - Fox» από το 1942 έως το 1962. (Θαν. 16/8/1971)

Ο Σπύρος Π. Σκούρας (28 Μαρτίου, 1893 – 16 Αυγούστου, 1971) ήταν Ελληνικής καταγωγής Αμερικανός, διευθυντικό στέλεχος σε κινηματογραφικές εταιρείες και πρόεδρος της 20th Century Fox από το 1942 έως και το 1962. Η προφορά του στα αγγλικά, όντας μετανάστης στην Αμερική από την Ελλάδα, ήταν τόσο διαβόητη ώστε ο Μπομπ Χόουπ είχε πει κάποτε "Ο Σπύρος είναι εδώ (σ.σ. στην Αμερική) 20 χρόνια αλλά ακούγεται σαν να έρχεται την επόμενη εβδομάδα". Ο Σκούρας στη μακρόχρονη καριέρα του επέβλεψε την παραγωγή ταινιών όπως η μυθική Κλεοπάτρα του 1963 αλλά και τη δημιουργία του οικιστικού συγκροτήματος Century City στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια.

Βιογραφία
Γεννημένος στο Σκουροχώρι Ηλείας, ο Σπύρος μαζί με τα αδέρφια του Κάρολο και Γεώργιο έφθασαν στο Σεντ Λιούις του Μισούρι το 1910. Ήταν 3 από τα 10 παιδιά της οικογένειας ενός φτωχού βοσκού που κατάφεραν σε λίγα χρόνια να αναρριχηθούν στις διευθυντικές θέσεις των μεγαλύτερων στούντιο του Χόλυγουντ.
Ξεκίνησαν να εργάζονται σαν σερβιτόροι και μπάρμεν σε ξενοδοχεία και ζώντας με στερήσεις κατάφεραν να μαζέψουν μέχρι το 1914 οικονομίες 3.500 δολαρίων, τις οποίες επένδυσαν από κοινού με δυο ακόμα Έλληνες στην κατασκευή ενός κινηματογράφου. Τον ονόμασαν "Olympia" και σε λίγο καιρό ακολούθησαν οι εξαγορές και άλλων αιθουσών μέχρι του σημείου που είχαν στην κατοχή τους όλους τους κινηματογράφους του Σαντ Λιούις. Το όνειρο τους για την κατασκευή ενός παγκοσμίου κλάσεως κτιριακού συγκροτήματος με κινηματογράφους υλοποιήθηκε με την κατασκευή του "Ambassador", μια επένδυση 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων, το 1926. Το 1929 πούλησαν την αλυσίδα των κινηματογράφων στη Warner Bros. για να καταλάβουν διευθυντικές θέσεις σε κινηματογραφικές εταιρείες.
Το 1932 οι αδελφοί Σκούρα είχαν τη διεύθυνση 500 και πλέον αιθουσών της αλυσίδας Fox-West Coast. Ο Σπύρος βοήθησε στην συγχώνευση της Fox με τη 20th Century το 1935 και ανέλαβε τα ηνία του νέου στούντιο το 1942. Στη διάρκεια της 20ετούς θητείας του προσπάθησε να σώσει την παραπαίουσα βιομηχανία του κινηματογράφου από την επέλαση της τηλεόρασης. Το μότο της 20th Century Fox "Movies are Better than Ever" (οι Ταινίες είναι Καλύτερες από Ποτέ) απέκτησε σάρκα και οστά όταν ο Σπύρος Σκούρας παρουσίασε το σύστημα ευρείας εικόνας Σινεμασκόπ στην πρωτοποριακή για την εποχή της ταινία Ο Χιτών. Το νέο σύστημα εικόνας θεωρήθηκε από πολλούς σαν το φιλί της ζωής στο σινεμά και ένα σημαντικότατο όπλο στη μάχη με την τηλεόραση.
Η αποπομπή του από την προεδρία της εταιρείας έγινε ύστερα από τους οικονομικούς κλυδωνισμούς που προκάλεσε η παταγώδης αποτυχία της ταινίας Κλεοπάτρα. Έμεινε στην εταιρία σαν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, αλλά με μειωμένες αρμοδιότητες, μέχρι το 1969. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1971 σε ηλικία 78 ετών.

28 Μαρτίου 1871: Εγκαθίσταται η Παρισινή Κομμούνα, μία μορφή σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, που θα διαρκέσει έως τις 28 Μαΐου 1871.

Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η εργατική επαναστατική κυβέρνηση που εγκαθιδρύθηκε στο Παρίσι μετά την εξέγερση της εθνοφρουράς και των εργατών της πόλης και διήρκεσε από τις 26 Μαρτίου του 1871 μέχρι τις 28 Μαΐου της ίδιας χρονιάς.
Με το τέλος του Γάλλο-Πρωσικού πολέμου το Παρίσι ήταν υπό Πρωσική κατοχή. Ο λαός και η εθνοφρουρά του Παρισιού ωστόσο, ενώ είχε αντέξει την Πρωσική πολιορκία για έξι μήνες, αρνήθηκαν την Πρωσική κατοχή αποκλείοντας τους Πρώσους σε μία μικρή περιοχή του Παρισιού και αστυνομεύοντας τα «σύνορα» της περιοχής αυτής. Η κυβέρνηση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας με πρόεδρο τον Αδόλφο Θιέρσο, φοβήθηκε ότι οι εργάτες του Παρισιού θα έπαιρναν τα όπλα της εθνοφρουράς και θα προκαλούσαν τους Πρώσους και έτσι στις 18 Μαρτίου ο Γαλλικός στρατός μπήκε στο Παρίσι. Η εθνοφρουρά του Παρισιού αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα. Ο στρατός υποχώρησε στις Βερσαλλίες και η κυβερνηση κήρυξε τον πόλεμο στις δυνάμεις που κρατούσαν το Παρίσι.
Στις 26 Μαρτίου το Παρίσι εξέλεξε καινούργιο δημοτικό συμβούλιο, με πρόεδρο τον Λουί Ογκίστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui 1805-1881) που ήταν φυλακισμένος από την κυβέρνηση, και στις 28 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα. Ο στρατός της πόλης αντικαταστάθηκε από πολιτοφυλακή αποτελούμενη από όλους τους πολίτες που μπορούσαν να πολεμήσουν. Η Κομμούνα πήρε σχεδόν αμέσως μέτρα προς εύνοια των εργατών: επέβαλε πάγωμα των τιμών στα ενοίκια κατά την διάρκεια του πολέμου, απαγόρευσε στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αγαθά καθώς οι εργάτες αναγκάστηκαν να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά την διάρκεια του πολέμου, κρατικοποίησε την εκκλησιαστική περιουσία, ανέβαλε την υποχρέωση καταβολής των χρεών, εξίσωσε τους μισθούς των υπαλλήλων και τους επέβαλε ανώτατο όριο και κατάργησε τους τόκους.
Ο στρατός των Βερσαλλιών επιτέθηκε στο Παρίσι στις 2 Απριλίου και από τότε το Παρίσι βρισκόταν υπό συνεχή βομβαρδισμό. Όσοι Κομμουνάροι αιχμαλωτίζονταν εκτελούνταν αμέσως και το πλεονέκτημα του στρατού ήταν τέτοιο ώστε από τα μέσα Απριλίου σταμάτησε κάθε διαπραγμάτευση με το Παρίσι. Το τείχος της πόλης καταλήφθηκε στις 21 Μαΐου, αλλά η σκληρότερη αντίσταση σημειώθηκε στις ανατολικές εργατικές συνοικίες του Παρισιού όπου οι οδομαχίες συνεχίστηκαν για ακόμα οκτώ μέρες, που έμειναν στην ιστορία ως η "Ματωμένη Βδομάδα" (La semaine sanglante). Καθ' όλη την διάρκεια της επέλασης των κυβερνητικών στρατευμάτων θανατώθηκαν πολλοί άμαχοι, και σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές μόνο κατά τη "Ματωμένη Βδομάδα" σκοτώθηκαν 17.000 παριζιάνοι ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό σε 30.000. Οι τελευταίοι εκατόν σαράντα επτά Κομμουνάροι εκτελέστηκαν το απόγευμα της 28ης Μαΐου στο νεκροταφείο Περ Λασέζ όπου είχαν οχυρωθεί, σε ένα σημείο που σήμερα είναι γνωστό ως Τοίχος των Κομμουνάρων. Οι απώλειες των κυβερνητικών το ίδιο διάστημα ήταν 1.000. Συγκριτικά, την περίοδο της τρομοκρατίας κατά την πρώτη Γαλλική Επανάσταση, που διήρκεσε ενάμισι χρόνο, οι νεκροί ήταν 19.000.
Ακόμα και μετά την πτώση του Παρισιού, τα αντίποινα συνεχίστηκαν και 4,500 με 7,000 Κομμουνάροι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία, ενώ το Παρίσι παρέμεινε υπό στρατιωτικό νόμο για ακόμα πέντε χρόνια. Σε αρκετές άλλες πόλεις δημιουργήθηκαν κομμούνες προς συμπαράσταση στο Παρίσι οι οποίες κατεστάλησαν και αυτές, όπως στις πόλεις Σαιντ-Ετιέν (Saint-Étienne), Λε Κροζό (Le Creusot) και Μασσαλία.
Τα πιο γνωστά έργα που αναλύουν τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας είναι Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία του Καρλ Μαρξ, γραμμένο λίγο καιρό μετά το τέλος της Κομμούνας, και το Κράτος και Επανάσταση του Λένιν. Πληθώρα άλλων έργων σοσιαλιστών αναλυτών ασχολούνται με το θέμα. Η επίδραση της Παρισινής Κομμούνας στα επόμενα επαναστατικά εγχειρήματα των αρχών του εικοστού αιώνα υπήρξε μεγάλη, τόσο ως συμβόλου ως και του πρώτου πειράματος εργατικής-σοσιαλιστικής διακυβέρνησης.

πηγη: el.wikipedia.org/

28 Μαρτίου 1930: Η Κωνσταντινούπολη μετονομάζεται και επίσημα σε Ιστανμπούλ.

Είναι μία πόλη που την ήθελαν πολλοί, όμως ένας την έχτισε και ένας την κατέκτησε. Κωνσταντινούπολη, ένα όνομα που μιλάει στις καρδιές εκατομμυρίων Ελλήνων, φέρνοντας μία νοσταλγία και ένα παράπονο ως πρώτα αισθήματα. Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου όμως αυτό το όνομα όμως φέρνει μόνο... νεύρα, γιατί πολύ απλά την λένε, Ιστανμπούλ!

Όλα ξεκίνησαν το 667 π.Χ. όταν ένας Έλληνας από τα Μέγαρα δημιούργησε μία αποικία στην περιοχή που η Ευρώπη τελειώνει και ξεκινά η μυστηριώδης Ασία. Ήταν ο Βύζας, και η πόλη ονομάστηκε προς τιμήν του, Βυζάντιον. Το Βυζάντιο συνέχισε την ιστορική του διαδρομή ανάλογα με το μονοπάτι που ακολουθούσε ολόκληρος ο ελληνικός κόσμος. Και που δεν έμπλεξε... Κάθε ιστορική περίοδος έχει ένα μικρό λιθαράκι και από το Βυζάντιο.

Κάπου στα τέλη του πρώτου μετά Χριστόν αιώνα, η κάποτε κραταιά Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αισθάνεται απειλή στα ανατολικά σύνορά της.  Προκειμένου να δοθεί μία νέα ώθηση στην Αυτοκρατορία που άρχιζε να παρακμάζει, ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος αποφασίζει να μεταφέρει σε αυτό το εξαιρετικό από γεωπολιτικής άποψης σημείο, την πρωτεύουσα του κράτους του. Την ονόμασε μάλιστα και Νέα Ρώμη, επειδή γεωγραφικά ήταν μία πόλη ανάμεσα σε επτά λόφους, όπως και η Επτάλοφος Ρώμη.

Το όνομα όμως αυτό, όσο και επίσημο να ήταν δεν έγινε ποτέ αποδεκτό. Ήταν η πόλη του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, και επειδή οι Έλληνες είχαν την συνήθεια να ταυτίζουν τις πόλεις με τους ιδρυτές τους, την ονόμασαν Κωνσταντίνου-πόλη, δηλαδή Κωνσταντινούπολη. Σημειώνεται πως όταν λέμε Έλληνες, εφόσον δεν υπήρχε ελληνική κρατική οντότητα, αναφερόμαστε στην πλειοψηφία των κατοίκων της ελληνικής ανατολής που ήταν Έλληνες στο γένος, ή ελληνίζοντες.


Η Πόλη θα γίνει το κέντρο του χριστιανικού κόσμου για πολλούς αιώνες. Θα είναι το ανάχωμα της χριστιανοσύνης απέναντι στις επιθέσεις των «αλλόπιστων βαρβάρων». Σημειώνεται πως περίπου τον 9ο αιώνα, στην Κωνσταντινούπολη βρισκόταν το 1/3 του ανθρώπινου πλούτου που βρισκόταν σε όλον τον πλανήτη.

Περιπέτειες ωστόσο θα περάσει πολλές, καθώς λόγω της γεωγραφικής της θέσης θα είναι εύκολος στόχος αλλά όχι εύκολος αντίπαλος. Τα απόρθητα τείχη της είχαν δημιουργήσει μύθους σε πολλά έθνη που προσπάθησαν να την κατακτήσουν. Μόνον οι Λατίνοι το κατάφεραν όμως το 1204, ιδρύοντας την βραχύβια Λατινική Αυτοκρατορία που κράτησε μέχρι το 1261, και τελικώς οι Οθωμανοί που την άλωσαν οριστικά το 1453 κάνοντάς την πρωτεύουσα του κράτους τους.

Παρ'όλες όμως τις αλλαγές ιδιοκτησίας της πόλης, το όνομά της παρέμεινε ίδιο. Τι κι αν οι Οθωμανοί της άλλαξαν όνομα, όμως ακόμη και οι ίδιοι δεν χρησιμοποιούσαν το νέο Ιστανμπούλ, αλλά το γνωστό σε όλη την Οικουμένη, Κωνσταντινούπολη. Άλλωστε ο Μωάμεθ ο Πορθητής, προκειμένου να γίνει πιο γρήγορα αποδεκτός ως συνεχιστής της προηγούμενης αυτοκρατορίας, από τους άρχοντες της Δύσης, έγραφε τις επιστολές του όχι μόνο χρησιμοποιώντας το όνομα Constaninople, αλλά γράφοντας και στην ελληνική γλώσσα.

Έπρεπε να φτάσουμε στο 1930, όπου στο πλαίσιο του εθνικισμού, και μετά από έναν αιματηρό και για τις δύο πλευρές, ελληνοτουρκικό πόλεμο που έφερε την ανταλλαγή των πληθυσμών, η νέα κεμαλική Τουρκία δεν ήθελε τίποτα που να της θυμίζει Ρωμιούς και Ελλάδα. Έτσι καθιέρωσε το καθαρά τουρκικό όνομα Ιστανμπούλ. Το όνομα αυτό βγαίνει από την σε δωρική απόδοση της φράσης «Εις την πόλην / Εις ταν πόλιν», σε βαρειά τουρκική προφορά.

Έτσι λοιπόν προκειμένου οι κεμαλιστές να δημιουργήσουν μία ντε φάκτο κατάσταση αλλαγής ονόματος, προέβησαν σε μία κίνηση που ξάφνιασε πολλούς. Εκατοντάδες τηλεγραφήματα από όλον τον κόσμο δεν παραδίδονταν στους αποδέκτες, αλλά επιστρέφονταν στους αποστολείς με το αιτιολογικό πως δεν υπάρχει το σωστό όνομα της πόλης του παραλήπτη. Πλέον το Constantinople είχε πεθάνει για τους Τούρκους, και οι Δυτικοί έπρεπε να το αποδεχθούν. Από τότε διεθνώς ονομάζεται, Ιστανμπούλ. Όχι για όλους όμως...

Ορίστε και ένα γνωστό σατιρικό τραγούδι στο οποίο γίνεται μία προσπάθεια να αποδοθεί αυτή η σύγχιση με τα ονόματα της Πόλης...

Πηγή:  | iefimerida.gr 

28 Μαρτίου 1969: Ο Γιώργος Σεφέρης στηλιτεύει τη χούντα με την περίφημη δήλωσή του στο ραδιόφωνο του BBC.


Στις 28 Μαρτίου του 1969 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) αποφασίζει να λύσει τη σιωπή του και να μιλήσει ανοιχτά κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Μαγνητοφωνεί μία δήλωση, στην οποία, μεταξύ άλλων, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο στρατιωτικό καθεστώς για την τραγωδία στην οποία οδηγούσε την Ελλάδα.

Η κασέτα φθάνει λαθραία στο Λονδίνο και αυθημερόν η δήλωσή του μεταδίδεται από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, ενώ αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την «Ντόιτσε Βέλε».

Η Δήλωση Σεφέρη
    Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.
    Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ώς τώρα τελευταία έπαψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτια θέματα. Εξ άλλου τα όσα δημοσίεψα ώς τις αρχές του 1967, και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.
    Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, νά τι θα έλεγα:
    Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.
    Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου είταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.
    Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
    Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή.
    Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.
Η Χούντα, φανερά ενοχλημένη από την εξέλιξη αυτή, θα αφαιρέσει από τον Σεφέρη τον τίτλο του πρέσβεως επί τιμή και το δικαίωμα χρήσης του διπλωματικού διαβατηρίου του. Θα δικαιολογήσει την πράξη της αυτή με το επιχείρημα ότι ή δήλωσή του μεταδόθηκε από τη ραδιοφωνία της Σοβιετικής Ένωσης και άρα συνιστά αντεθνική προπαγάνδα. Στον χορό θα μπει και ο φιλικός της Τύπος, που θα γράψει ότι ο Σεφέρης «πούλησε την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ», ενώ θα τον χαρακτηρίσει κρυφοκομμουνιστή και μίσθαρνο όργανο ξένων κυβερνήσεων.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

28 Μαρτίου 1970: Η Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού, με το περίφημο ζεϊμπέκικο του Μάνου Λοΐζου, παίρνει μέρος στο φεστιβάλ των Καννών.


Η Ευδοκία είναι ταινία του Αλέξη Δαμιανού. Κέρδισε βραβείο α' γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έγινε γνωστή για το μουσικό θέμα της, ένα ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος.


Πλοκή 
Σε ένα χωριό της Θράκης, ο Γιώργος, λοχίας, θα γνωρίσει την Ευδοκία σε ένα καφενείο. Σκνίπα ο Γιώργος θα χορέψει ζειμπέικο αφιερωμένο γι' αυτή. Ο αρραβωνιαστικός της Ευδοκίας αντιδρά και γίνεται καυγάς. Την επόμενη μέρα η Ευδοκία διώχνει τον αρραβωνιαστικό της για χάρη του Γιώργου. Συναντιούνται και αποφασίζουν να παντρευτούν. Την ημέρα του γάμου ο Γιώργος δεν μπορεί να πάρει άδεια, βγαίνει κρυφά αλλά έρχεται καθυστερημένος. Ο γάμος αναβάλλεται.


Σκηνοθεσία Αλέξης Δαμιανός
Παραγωγή ΕΚΚ, Katamor, Αλέξης Δαμιανός
Σενάριο Αλέξης Δαμιανός
Πρωταγωνιστές Μάρω Βασιλείου, Χρήστος Ζορμπάς, Κούλα Αγαγιώτου, Γιώργος Κουτούζης
Πρώτη προβολή 21 Σεπτεμβρίου 1971
Μουσική Μάνος Λοΐζος
Διάρκεια 92 λεπτά
Γλώσσα Ελληνικά