Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

23 Φεβρουαρίου 1994: Προφυλακίζεται ο επιχειρηματίας Ιωσήφ Βαγιωνής, κατηγορούμενος ότι σκότωσε με ξιφίδιο τη φίλη του Νέλλη Πίσχου.


Το έγκλημα έγινε στο γραφείο του Βαγιωνή, το Φεβρουάριο του 1994. Η ελληνική κοινή γνώμη στράφηκε με πάθος κατά του Βαγιωνή από την πρώτη στιγμή. Οι αιτίες ήταν δύο. Πρώτη, η γενικευμένη συμπάθεια προς την μαυροντυμένη μητέρα της Πίσχου, η οποία ζητούσε δικαιοσύνη, τονίζοντας τον πλούτο και τη δύναμη του Βαγιωνή και, παράλληλα, ήταν γνωστό ότι 'επρεπε να μεγαλώσει μόνη τα ορφανά εγγόνια της, ένα 16χρονο αγόρι, που η Πίσχου είχε αποκτήσει σε γάμο και μία οκτάχρονη κόρη που είχε αποκτήσει με το Βαγιωνή - την οποία ο τελευταίος είχε αναγνωρίσει. Δεύτερη αιτία, ακριβώς ο πλούτος κι η δύναμη του Ιωσήφ Βαγιωνή, ο οποίος, όσο κι αν επαναλάμβανε ότι επρόκειτο για ατύχημα, όσους μάρτυρες -υπαλλήλους του- κι αν έφερνε, δεν γίνονταν πιστευτός από το κοινό. Αντιθέτως, έμοιαζε ακόμη πιο ένοχος.

Ο Ιωσήφ Βαγιωνής καταδικάστηκε πρωτόδικα σε κάθειρξη 21 ετών και στο εφετείο σε 17ετή φυλάκιση, διότι του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς. Σήμερα είναι ελεύθερος. Η δίκη του έχει μείνει και για έναν ακόμη λόγο στην ιστορία: ήταν η πρώτη φορά που διασταύρωσαν ως αντίπαλοι τα ξίφη τους δύο κορυφαίοι Έλληνες νομικοί, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, υπεράσπιση, και ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης, πολιτική αγωγή.

πηγη: http://www.skai.gr

23 Φεβρουαρίου 1957: πεθαίνει η ρεμπέτισσα Μαρίκα Νίνου.


Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1918. Από τον Καύκασο όπου είχε μεταναστεύσει ήρθε στην Αθήνα το 1947 και εμφανίστηκε σε διάφορα κέντρα κάνοντας ακροβατικά νούμερα με τη φίρμα «Ντούο Νίνο και μισό» που την αποτελούσαν ο άντρας και το παιδί της.

Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του ως τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλώριντα» του Γ. Μελίτια στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Ακολουθεί η συνεργασία της με το Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χονδρός» που υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Η Μαρίκα Νίνου υπήρξε θρυλική μεταρεμπέτικη τραγουδίστρια με καταλυτική επίδραση στο έργο του συνθέτη. Το ντουέτο Τσιτσάνη - Νίνου κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.

Τον Οκτώβριο του 1951 έκανε κάποιες εμφανίσεις στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Τσιτσάνη. Μετά από το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Νίνου πήγε στις Η.Π.Α. όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.

Πριν μεταβεί στην Αμερική είχε υποβληθεί στην Αθήνα σε εγχείρηση για καρκίνο, αλλά στην Αμερική υπήρξε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους και τελικά πέθανε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία 38 ετών.

Η ζωή της Μαρίκας Νίνου ενέπνευσε το σενάριο για την ταινία του Κώστα Φέρρη, Ρεμπέτικο του 1983.

23 Φεβρουαρίου 1947: Ιδρύεται ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO).



Ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (International Organization for Standardization, διακριτική ονομασία: ISO), είναι μια διεθνής οργάνωση δημιουργίας και έκδοσης προτύπων που αποτελείται από αντιπροσώπους των εθνικών οργανισμών τυποποίησης. Ο οργανισμός ιδρύθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1947 και παράγει τα παγκόσμια βιομηχανικά και εμπορικά πρότυπα, τα επονομαζόμενα πρότυπα ISO.

Ενώ ο Διεθνής Οργανισμός Tυποποίησης ορίζεται από τον ίδιο ως μη κυβερνητική οργάνωση, η ικανότητα του να θέτει πρότυπα τα οποία αργότερα κυβερνήσεις αποφασίζουν πως πρέπει να τηρούνται δια νόμων ή συνθηκών, τον καθιστά πιο ισχυρό από άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις και στην πράξη λειτουργεί σαν μια κοινοπραξία με ισχυρούς συνδέσμους με κυβερνήσεις. Μεταξύ αυτών που συμμετέχουν στον ISO, συγκαταλέγονται μεγάλες εταιρίες και τουλάχιστον ένα σωματείο προτυποποίησης από κάθε κράτος μέλος.

Ο Διεθνής Οργανισμός Tυποποίησης συνεργάζεται στενά με την Διεθνή Ηλεκτροτεχνική Επιτροπή (International Electrotechnical Commission, IEC), η οποία είναι υπεύθυνη για την προτυποποίηση των ηλεκτρικών συσκευών.

23 Φεβρουαρίου 1943: Οι γερμανοί κατακτητές ανακοινώνουν την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν σε καταναγκαστικά έργα.


Διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης

Με την είσοδο του 1943, οι Έλληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Το μέτρο δεν αφορούσε τους έλληνες εβραίους, οι οποίοι σταδιακά άρχισαν να στέλνονται στην Πολωνία «για να εργασθούν».

Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται τελικά στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμει σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (από τους πρωτοπόρους της γυναικολογίας - μαιευτικής στην Ελλάδα) και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής, που εκτελέστηκε στις αρχές του 1944 από την ΟΠΛΑ), έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «Κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου στη Βουλή. Μία άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το Υπουργείο Εργασίας (Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα γωνία), όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.


Διαδηλωτές διασπούν τον αστυνομικό κλοιό
Τις επόμενες μέρες το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Η αντίδραση κατά της επιστράτευσης φουντώνει. Η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά στις 28 Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση.

Στις 5 Μαρτίου συγκροτείται μεγάλη διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης. Από την παράνομη εφημερίδα «Το Ελληνικόν Αίμα» (φ. 15/3/1943) διαβάζουμε:

«…Την πρωΐαν της ημέρας εκείνης (5/3/1947) εσημειώθησαν μεγάλαι συγκεντρώσεις εις τα κεντρικώτερα σημεία της πόλεως. Αι συγκεντρώσεις μετετρέποντο εις διαδηλώσεις, αίτινες διά της συνεχούς ενώσεως των διαφόρων ομάδων απετέλουν έναν αφαντάστως ορμητικόν χείμαρρον, έτοιμον εν κυριολεξία να παρασύρη κάθε ίχνος των βαρβάρων… Μία των μεγαλυτέρων διαδηλώσεων διήλθε προ του Δημαρχειακού Μεγάρου, όπου ο παριστάνων τον δήμαρχον κύναιδος ετόλμησε να εξέλθη εις τον εξώστην διά να... καθησυχάση τα πλήθη. Από τα στόματα των χιλιάδων διαδηλωτών ­ διατηρούντων όλον το αθηναϊκόν χιούμορ των ηκούσθη η σύστασις: ­Μέσα αδελφή! Και η Αγγέλα έσπευσεν να εισέλθη...».

Σημειώνεται ότι διορισμένος Δήμαρχος εκείνη την περίοδο ήταν ο συνδικαλιστής βιοτέχνης Άγγελος Γεωργάτος.

Προ της ογκούμενης λαϊκής αντίδρασης, οι κατακτητές αναγκάζονται να ακυρώσουν την πολιτική επιστράτευση στις 10 Μαρτίου 1943. Πρόκειται για μεγαλειώδη στιγμή της Εθνικής Αντίστασης, ένα ανεπανάληπτο γεγονός σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη της δεύτερης κατοχικής κυβέρνησης. Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος αντικαταστάθηκε ως ανεπαρκής από τους Γερμανούς με τον Ιωάννη Ράλλη τον Απρίλιο του 1943.

πηγη: http://www.sansimera.gr/articles/220

23 Φεβρουαρίου 1983: Το οχηματαγωγό «Χρυσή Αυγή» βυθίζεται στα ανοιχτά της Καρύστου, με αποτέλεσμα 26 επιβαίνοντες να χάσουν τη ζωή τους.

Το επιβατικό πλοίο Χρυσή Αυγή κατασκευάστηκε το 1970 στην Ιαπωνία για λογαριασμό της εταιρίας του Αυγούστου Πολέμη, την Yoshiura Zosen και βυθίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1983 στην περιοχή του Κάβο Ντόρο.

Το χρονικό του ναυαγίου
Στις 23 Φεβρουαρίου 1983 το Χρυσή Αυγή αναχώρησε από το λιμάνι της Ραφήνας κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες με προορισμό τα νησιά Άνδρο-Πάρο-Νάξο μεταφέροντας 9 βυτιοφόρα οχήματα με φορτίο υγρών καυσίμων και 4 φορτηγά. Στις 23/2/83 και ώρα 18:30, 2 μίλια μακριά από τη νησίδα «Μαντήλι» και ενώ έπνεαν άνεμοι 8 μποφώρ, το πλοίο πήρε απότομα κλίση εξαιτίας της μετατόπισης των οχημάτων στο γκαράζ με αποτέλεσμα να αρχίσουν διαδοχικές εκρήξεις εξαιτίας της μετατόπισης των καυσίμων στα βυτία. Αρκετοί επιβάτες για να γλυτώσουν από τις φλόγες έπεσαν στο νερό και μερικοί πνίγηκαν.
Από τις εκρήξεις που έγιναν δημιουργήθηκε ρήγμα που προκάλεσε την βύθιση του πλοίου τρεις ώρες αργότερα. Στο σήμα κινδύνου που εξέπεμψε το πλοίο ανταποκρίθηκαν το «Χρυσή Άμμος», το ρωσικό «Σάμπυ Ράμπατ» και το ρουμανικό «Μπολντεϊν» καθώς και το «Καστριανή Κέας». Αργότερα έφθασαν στο σημείο του ατυχήματος και δυο πλοία του πολεμικού ναυτικού. Από τους 42 συνολικά επιβαίνοντες σώθηκαν μόνον οι 14.

23 Φεβρουαρίου 1917: Ξεσπά στην Αγία Πετρούπολη η Φεβρουαριανή Επανάσταση.


Η εργατική επανάσταση άρχισε κατά το τέλος του Φεβρουαρίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις, που αργότερα εξελίχτηκαν σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα. Ο πρόεδρος της τέταρτης Δούμας Ροντζιάνκο μαζί με την εκτελεστική επιτροπή του σοβιέτ ζήτησαν την παραίτηση του τσάρου Νικόλαου Β΄, ο οποίος εγκατέλειψε την εξουσία στις 15 Μαρτίου 1917, χωρίς ο διάδοχός του δούκας Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς, να δεχτεί τις ευθύνες του θρόνου. Έτσι ανατράπηκε οριστικά η μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της η φεουδαρχική απολυταρχία. Προσωρινά ανέλαβε πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβοφ, ο οποίος αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διακήρυξε ότι θα συνέχιζε την ένοπλη σύγκρουση με τη Γερμανία μέχρι την τελική νίκη της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ότι θα εφάρμοζε φιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα μεταπολεμικά. Οι υποσχέσεις αυτές δεν ικανοποίησαν το λαό, που ανέμενε ριζικές αλλαγές μέσα στις κακουχίες του πολέμου, της πείνας και της εξαθλίωσης. Η προλεταριακή επανάσταση είχε γίνει κοινή συνείδηση και μια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία φαινόταν τόσο ξεπερασμένη το 1917, όσο επί τσαρισμού η συνταγματική μοναρχία.

Μέσα στο Μάρτιο η προσωρινή κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία, η Φινλανδία ανακηρύχτηκε αυτόνομο κράτος, φυλακίστηκε η αυτοκρατορική οικογένεια, καταργήθηκε η θανατική ποινή, σταμάτησαν το φοβερά πογκρόμ κατά των Εβραίων, εφαρμόστηκε το οκτάωρο και χορηγήθηκε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία με σύνθημα τη μη υποστήριξη της καπιταλιστικής κυβέρνησης, την παύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης. Κι ενώ η κυβέρνηση κλονιζόταν και ο ρωσικός στρατός πιεζόταν συνεχώς από τους Γερμανούς, οι μπολσεβίκοι ενισχύθηκαν από τον Τρότσκι, το σπουδαιότερο μετά το Λένιν αρχηγό και οικοδόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης.