Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

22 Φεβρουαρίου 1973: πεθαίνει η Κατίνα Παξινού, ηθοποιός.


Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά.Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, και συγκεκριμένα του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Θα φοιτήσει αρχικά στη Σχολή Χιλλ. Ακολουθεί η Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Λόγω του ζωηρού της χαρακτήρα θα φοιτήσει εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Παντρεύεται τον βιομήχανο Παξινό, και αποκτά μαζί του δύο κόρες (αργότερα η πρώτη θα πεθάνει). Άρχισε από πολύ νωρίς την καλλιτεχνική σταδιοδρομία της και γρήγορα διακρίθηκε για το αληθινό ταλέντο της και την αγάπη στην τέχνη της. Ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν της Βεατρίκης, στην ομώνυμη όπερα Αδελφή Βεατρίκη που την έγραψε ειδικά γι'άυτήν ο Μητρόπουλος, που ανέβηκε το 1920 στο Δημοτικό θέατρο Πειραιώς. Ο πρώτος θεατρικός ρόλος της στην πρόζα ήταν το 1929, στο θέατρο Κοτοπούλη, στο «Γυμνή Γυναίκα» (La femme nue) του Μπατάιγ, που την καθιέρωσε και πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων.

Το 1931 συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα καλλιτέχνη Αιμίλιο Βεάκη με τον οποίο εισχωρεί στον συνεταιρικό θίασο του Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και παντρεύτηκε και που μαζί του συνεργάστηκε αποδοτικά από το 1932 μέχρι το 1940, χρονιά που έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Με την Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου εμφανίσθηκε στο Λονδίνο στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Κατά την περίοδο του πολέμου εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ όπου και εμφανίσθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Όμως το έργο που την επέβαλε σε διεθνή κλίμακα και που της χάρισε το 1944 το Όσκαρ ηθοποιίας, από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ήταν το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», όπου υποδυόταν το ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας, Πιλάρ. Για το κινηματογραφικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», βραβεύτηκε με το βραβείο Κοκτώ.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 όπου και άρχισε ξανά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή όπου ανεβάζει Ίψεν και Λόρκα αλλά κύριο πλέον ενδιαφέρον τις παραστάσεις αρχαίων θεατρικών έργων, αποδίδοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα έργα: "Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" του Λόρκα, "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρενματ, "Η τρελή του Σαγιώ" του Ζιρωντού, "Το μακρύ ταξίδι" του Ο΄ Νηλ. Επίσης έλαβε μέρος στα διάφορα Φεστιβάλ της δεκαετίας του "50 στις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Ενώ εμφανίσθηκε και στις ταινίες "Ο κύριος Αρκάντιν" του Όρσον Γουέλς και "Ο Ρόκο και τ΄ αδέλφια του" του Λουκίνο Βισκόντι (1960).

Κατά την διάρκεια της δικτατορίας η Παξινού και ο Μινωτής συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου και ανέβασαν μεταξύ άλλων τα έργα: "Ο ματωμένος γάμος" του Λόρκα, "Η Ήρα και το παγώνι" του Ο΄ Κέισυ, "Οι παλαιστές" του Στρατή Καρά κ.ά. Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπρεχτ "Μάνα κουράγιο" και στον κινηματογράφο "Το νησί της Αφροδίτης" (1969).

Γενικά η Κατίνα Παξινού είχε πολύ πλούσιες εκφραστικές δυνατότητες που της επέτρεπαν να ερμηνεύει όχι με δυσκολία δραματικούς ρόλους κάθε θεατρικού ύφους, από την αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι το "μπρεχτικό" θέατρο. Επίσης η μουσική της καλλιέργεια της επέτρεπε να χρωματίζει τη φωνή της ώστε ν΄ αναδεικνύεται η εκφραστικότητα και η ευαισθησία έντονα καθώς και ο μελωδικός ρυθμός του ποιητικού λόγου. Η Κατίνα Παξινού έγραψε επίσης και μουσική για την τραγωδία «Οιδίπους τύραννος». Πέθανε στην Αθήνα στις 22 Φεβρουαρίου 1973.

22 Φεβρουαρίου 1630: ένας ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ έμαθε την τέχνη του ποπ-κορν στους Ευρωπαίους


Δημοφιλές σνακ από καβουρντισμένους κόκκους αραβοσίτου. Προτού το ανακαλύψουν οι κινηματογραφόφιλοι ήταν ήδη γνωστή και αγαπητή συνήθεια στους κατοίκους των σπηλαίων. Το παλαιότερο εύρημα, ηλικίας 5.000 ετών, εντοπίστηκε στο Νέο Μεξικό και οι επιστήμονες το θεωρούν καθαρά αμερικανικό προϊόν.

Οι ιθαγενείς το απολάμβαναν τοποθετώντας έναν - έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω από τη φλόγα με τη βοήθεια ενός κλαδιού. Με το ποπ-κορν έφτιαχναν μπύρα και σούπες, ενώ το χρησιμοποιούσαν και για την κατασκευή κοσμημάτων. Κάπως έτσι έμαθε την ύπαρξη του ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Είναι καταγεγραμμένο ότι στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ένας ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ έμαθε την τέχνη του ποπ-κορν σε κάποιους βρετανούς αποίκους στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης. Όσοι από τους Ευρωπαίους το δοκίμασαν ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από τη γεύση του, που το έτρωγαν κάθε πρωί, συνοδεύοντάς το με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα έγινε απαραίτητο συνοδευτικό στο δείπνο της Ημέρας των Ευχαριστιών.

Το ποπ-κορν διαδόθηκε ακόμη περισσότερο τον 19ο αιώνα από τους υπαίθριους πωλητές στα πάρκα, στα πανηγύρια και τα καρναβάλια, όταν ο μέσος Αμερικανός άρχισε να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του.

Με την εξάπλωση της κινούμενης εικόνας, οι πλανόδιοι πωλητές έστησαν την πραμάτεια τους έξω από τους κινηματογράφους. Γρήγορα ήρθαν σε σύγκρουση με τους αιθουσάρχες, που δεν ήθελαν να αποσπάται η προσοχή των θεατών κατά τη διάρκεια της προβολής. Όταν, όμως, οι θεατές επέβαλαν τη θέλησή τους και συνόδευαν την προβολή της ταινίας με ποπ κορν, οι αιθουσάρχες αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και πήραν στα χέρια τους τη διάθεση του προϊόντος, που τους απέφερε επιπλέον κέρδη.

Η γλυκιά συνήθεια άλλαξε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το ποπ κορν απόκτησε αλμυρή γεύση, όταν η ζάχαρη ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Στις μέρες μας, το ποπ-κορν είναι ο απαραίτητος σύντροφος της ελαφράς διασκέδασης στους πολυκινηματογράφους όλου του κόσμου. Οι Αμερικανοί κρατούν και σήμερα τα σκήπτρα στην κατανάλωση ποπ-κορν, με 400.000 τόνους τον χρόνο ή 80 κιλά ανά Αμερικανό.

πηγη: http://www.sansimera.gr/articles/415

22 Φεβρουαρίου 2009: Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια, οι κακοποιοί Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι δραπετεύουν από τις Φυλακές Κορυδαλλού με ελικόπτερο.

Φυλακές Κορυδαλλού, ώρα 15:47. Ελικόπτερο στο οποίο επιβαίνουν δύο συνεργοί των Παλαιοκώστα-Ριζάι (ένας άνδρας και μία γυναίκα) πλησιάζει τις φυλακές, κάνει δύο με τρεις βόλτες και κατεβαίνει επάνω από τα απομονωτήρια, τα μικρά κελιά της απομόνωσης όπου κρατούνταν οι Βασίλης Παλαιοκώστας και ο Αλκέτ Ριζάι.

Οι υπόδικοι βρίσκονται μαζί στον μικρό προαύλιο χώρο των απομονωτήριων στην τρίτη πτέρυγα των φυλακών. Το ελικόπτερο χαμηλώνει και ρίχνει ανεμόσκαλα από την οποία ανεβαίνουν οι υπόδικοι.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια της προσέγγισης και της απογείωσης έκαναν χρήση του υπηρεσιακού τους όπλου και πυροβόλησαν το ελικόπτερο τρεις υπάλληλοι της εξωτερικής φρουράς των φυλακών, από απόσταση περίπου 80-100 μέτρων, οι οποίοι είχαν οπτική επαφή με το ελικόπτερο.

Ο τέταρτος, ευρισκόμενος σε απόσταση 15 μέτρων από το χώρο τον οποίο προσέγγισε το ελικόπτερο, δεν έκανε χρήση του υπηρεσιακού του όπλου, επικαλούμενος ότι απειλήθηκε με πυροβόλα όπλα από τους συνεργούς.

Εναντίον του ελικοπτέρου έβαλε επίσης αστυνομικός της διμοιρίας επιφυλακής της ΕΛ.ΑΣ., η οποία βρισκόταν εκείνη την ώρα στον εξωτερικό περίβολο των φυλακών.

Το ελικόπτερο εν συνεχεία παίρνει ύψος και κατευθύνεται προς το Πολυδένδρι, όπου οι δραπέτες με τους συνεργούς τους περνούν στον πιλότο (τον οποίο νωρίτερα έχουν αναγκάσει υπό την απειλή όπλων να κατευθύνει το ελικόπτερο στον Κορυδαλλό) κουκούλα και τον αφήνουν δεμένο και φιμωμένο.

Δραπέτες και συνεργοί επιβιβάζονται σε ένα τζιπ σκούρο και φεύγουν με κατεύθυνση την εθνική οδό. Αρχίζει ανθρωποκυνηγητό της αστυνομίας έως την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη.

Κατά πληροφορίες τα πυρά των φυλάκων ανταπέδωσαν οι δύο επιβαίνοντες στο ελικόπτερο. Επίσης, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ανέφεραν αρχικά ότι ίσως δραπέτευσαν άλλοι δύο κρατούμενοι, ενώ αναφέρθηκε ότι ένας αστυνομικός πιθανώς αυτοτραυματίστηκε την ώρα που έβγαζε το όπλο του.


Δείτε τι βίντεο 






Έδεσαν και φίμωσαν τον πιλότο
Το ελικόπτερο βρέθηκε σε χωράφια λίγο μετά τα διόδια Αφιδνών ανάμεσα στο Πολυδένδρι και το Καπανδρίτι. Οι δραπέτες και οι συνεργοί τους έβαλαν κουκούλα στον χειριστή, τον έδεσαν και το φίμωσαν, και εν συνεχεία διέφυγαν με ένα σκούρο τζίπ τους περίμενε εκεί (σύμφωνα με τον πιλότο, ο οποίος έβγαλε την κούκουλα και τους είδε να διαφεύγουν).

Το ελικόπτερο, που είχε ενοικιαστεί από την εταιρεία Interjet, είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στις 13:30 με μοναδικό επιβαίνοντα τον χειριστή και στο σχέδιο πτήσης είχε δηλώσει ως σχέδιο πτήσης Ελευσίνα-Μέγαρα-Ιτέα, όπου και έφθασε μετά τις 14:30 και παρέλαβε δύο άτομα και άρχισε τη διαδικασία της επιστροφής.

Επάνω από την Ελευσίνα οι επιβαίνοντες απείλησαν τον πιλότο με πολυβόλο και χειροβομβίδα και τον ανάγκασαν να κατευθυνθεί επάνω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Η γυναίκα, η οποία περιγράφεται ως αλλοδαπή ηλικίας περίπου 30 ετών, είχε νοικιάσει το τελευταίο διάστημα άλλες δύο φορές ελικόπτερο.

Στις φυλακές Κορυδαλλού μετέβη ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης Αθ.Ανδρεουλάκος, και ακολούθως ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας, ο οποίος επέστρεψε εσπευσμένα από την Κέρκυρα. «Δεν πρόκειται να ανεχθώ αυτήν την προσβολή. Θα ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα όσο σκληρά και αν είναι» δήλωσε.


Απόδραση πριν από τη δίκη
Οι Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι είχαν μεταφερθεί πρόσφατα στις φυλακές Κορυδαλλού από σωφρονιστικά ιδρύματα της επαρχίας, καθώς επρόκειτο να δικαστούν για την προηγούμενη απόδραση με ελικόπτερο. Η νέα τους απόδραση σημειώθηκε μία ημέρα πριν από την προγραμματισμένη κατάθεση των δύο κακοποιών στο δικαστήριο.

Η πρώτη τους κινηματογραφική απόδραση είχε γίνει στις 4 Ιουνίου 2006 και είχε προκαλέσει τότε πολιτικό σεισμό.

22 Φεβρουαρίου 2003: Τραγικό δυστύχημα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, που έπεσε από την ύψους 15 μέτρων γέφυρα του Αλιάκμονα στα παγωμένα νερά του ποταμού, στοιχίζει τη ζωή σε 16 άτομα.


ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ 
Στις 22 Φεβρουαρίου 2003 και περί ώρα 23:25 το λεωφορείο ΚΤΕΛ κινούμενο με κατεύθυνση προς Αθήνα στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής οδού Θεσσαλονίκης Αθηνών που διαθέτει 3 λωρίδες κυκλοφορίας, και ενώ βρισκόταν πάνω στην γέφυρα του Αλιάκμονα για άγνωστο κατ' αρχήν λόγο ο οδηγός του απώλεσε τον έλεγχο του λεωφορείου, αυτό ήρθε σε επαφή με τα προστατευτικά κιγκλιδώματα (μπαριέρες) αριστερά της οδού τα οποία αδυνατώντας να το κρατήσουν στην οδό υποχώρησαν με αποτέλεσμα το λεωφορείο να πέσει από την γέφυρα προς το ποτάμι σε ύψος περί τα 15 μέτρα. Από την πτώση έχασαν την ζωή τους 16 άτομα μεταξύ των οποίων και ο οδηγός του λεωφορείου Τόλιος Χρήστος.

Εικάστηκε ότι άλλο όχημα και συγκεκριμένα νταλίκα με οδηγό τον κο Κωνσταντινόπουλο Μιχαήλ παρεμπόδισε το Λεωφορείο με αποτέλεσμα  ο οδηγός του λεωφορείου ξαφνιασμένος για κλάσμα δευτερολέπτου αντέδρασε ενστικτωδώς στρίβοντας ελαφρά αριστερά με συνέπεια το λεωφορείο να πέσει πάνω στις μπαριέρες.

Κατά τον έλεγχο διαπιστώθηκε ότι αφ' ενός η εγκατάσταση των ιδίων των μπαριέρων είχε πολλά ερωτηματικά κακοτεχνίας και αφ' ετέρου το ρείθρο αριστερά της οδού λόγω κακής προ συμβάντος επαναεπίστρωσης της οδού με άσφαλτο είχε καλύψει την μικρή υψομετρική διαφορά με αποτέλεσμα όταν το λεωφορείο πλησίασε τις μπαριέρες, ο οδηγός δεν είχε προειδοποίηση ότι επίκειται πρόσκρουση με τις μπαριέρες ώστε να μπορέσει να επαναφέρει το όχημά του μέσα στην οδό.

22 Φεβρουαρίου Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης

Η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης είναι μια Προσκοπική και Οδηγική εκδήλωση. Γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1926 στις 22 Φεβρουαρίου, σε ανάμνηση της γέννησης του ιδρυτή του Προσκοπισμού Λόρδου Μπέϊντεν - Πάουελ (22/2/1857).

Την ημέρα αυτή οι Πρόσκοποι και οι Οδηγοί συλλογίζονται για τις αξίες των οργανώσεών τους, αποστέλλουν τις ευχές σε όλους όσοι ανήκουν στη μεγάλη αυτή παγκόσμια οικογένεια και πραγματοποιούν εράνους για να βοηθήσουν προσκόπους και οδηγούς σε φτωχές χώρες.

πηγή: http://www.sansimera.gr/worldays/156

22 Φεβρουαρίου 1928: γεννιέται ο Γρηγόριος Αυξεντίου, κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ

Ήρωας του ελληνοκυπριακού αγώνα κατά των άγγλων δυναστών στη μεγαλόνησο.

Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.

Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.

Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».

Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.

Η σπηλιά όπου δόθηκε η ύστατη μάχη Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ».

Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.

Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

22 Φεβρουαρίου 1996: Το ελληνικό πρωτάθλημα θεωρείται το 15ο καλύτερο του κόσμου, σύμφωνα με την αξιολόγηση της Διεθνούς Ομοσπονδίας της Ιστορίας και των Στατιστικών του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου (IFFHS)

Το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου θεωρείται το 15ο καλύτερο του κόσμου, με δείκτη δυσκολίας 552, σύμφωνα με την αξιολόγηση της Διεθνούς Ομοσπονδίας της Ιστορίας και των Στατιστικών του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου (IFFHS) που κατέταξε όλα τα πρωταθλήματα του πλανήτη βάσει της αντικειμενικής δυναμικότητας του κάθε συλλόγου. Στην πρώτη θέση, με συντελεστή δυσκολίας 1352.5, βρίσκεται το Campionato.
Το πρωτάθλημα της περιόδου 1995-96 ήταν το 37ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 17ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε ο Παναθηναϊκός για 18η φορά στην ιστορία του, με δύο βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ. Στα αξιοσημείωτα της διοργάνωσης ήταν ο υποβιβασμός του Πανιωνίου για δεύτερη φορά στην ιστορία του, μόλις τετραετία από τον πρώτο και της Λάρισας μετά 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Α΄ Εθνική που συνοδεύτηκαν από μεγάλες επιτυχίες και ενώ εκείνη την αγωνιστική περίοδο είχε νικήσει στο γήπεδό της Άρη, ΑΕΚ, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, τον δε τελευταίο και εκτός έδρας (οι 5 στις συνολικά 9 νίκες της σημειώθηκαν επί των τεσσάρων από τους πέντε δημοφιλέστερους ελληνικούς συλλόγους, εκτός του πρωταθλητή Παναθηναϊκού).

22 Φεβρουαρίου 1848: Ξεσπά η λεγόμενη «Φεβρουαριανή Επανάσταση» στη Γαλλία, που θα οδηγήσει στην κατάργηση της βασιλείας και στην εγκαθίδρυση της Β' Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η Επανάσταση του 1848 στη Γαλλία, μερικές φορές γνωστή ως επανάσταση του Φεβρουαρίου (révolution de Février), ήταν μία από το κύμα των επαναστάσεων του 1848 στην Ευρώπη. Στη Γαλλία, τα επαναστατικά γεγονότα τερμάτισαν την Ιουλιανή Μοναρχία (1830 με 1848) και οδήγησαν στη δημιουργία της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Μετά την ανατροπή του βασιλιά Λουδοβίκου Φιλίππου τον Φεβρουάριο, η εκλεγμένη κυβέρνηση της Δεύτερης Δημοκρατίας εξουσίαζε την Γαλλία. Στους μήνες που ακολούθησαν, αυτή η κυβέρνηση χάραξε που έγινε πιο συντηρητική. Στις 23 Ιουνίου 1848, οι κάτοικοι του Παρισιού εξεγέρθηκαν, γεγονός που έγινε γνωστό ως Εξέγερση του Ιουνίου - μια αιματηρή αλλά ανεπιτυχής εξέγερση από τους εργάτες του Παρισιού εναντίον μιας συντηρητικής στροφής στην πορεία της Δημοκρατίας. Στις 2 Δεκεμβρίου 1848, ο Λουδοβίκος Ναπολέων Βοναπάρτης εξελέγη πρόεδρος της Δεύτερης Δημοκρατίας, σε μεγάλο βαθμό με την υποστήριξη των αγροτών. Ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα ανέστειλε την εκλεγμένη εθνοσυνέλευση, ιδρύοντας την Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1870. Ο Λουδοβίκος Ναπολέοντας θα συνέχιζε ως το τελευταίος Γάλλος μονάρχης.
Η επανάσταση του Φλεβάρη, καθιέρωσε την αρχή του «δικαιώματος στην εργασία» (droit au travail), και η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση δημιούργησε τα «Εθνικά Εργαστήρια" για την ανέργους. Την ίδια στιγμή ένα είδος βιομηχανικού κοινοβούλιου ιδρύθηκε στο Παλάτι του Λουξεμβούργου, υπό την προεδρία του Λουί Μπλαν, με αντικείμενο την προετοιμασία ενός σχεδίου για την οργάνωση της εργασίας. Αυτές οι εντάσεις μεταξύ φιλελεύθερων Ορλεανιστών και Ριζοσπαστών Ρεπουμπλικάνων και Σοσιαλιστών οδήγησε στην Ιουνιανή Εξέγερση.

πηγη: el.wikipedia.org

22 Φεβρουαρίου 1973: Λήγει η κατάληψη της Νομικής, κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας.


Οι πρώτες άξιες λόγου φοιτητικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εμφανίσθηκαν στις αρχές του 1972, με τη συγκρότηση των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), που αμφισβητούσαν ανοιχτά τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων. Στα πανεπιστήμια δραστηριοποιούνταν οργανώσεις κατά κύριο λόγο από την Αριστερά («Ρήγας Φεραίος», «Αντι-ΕΦΕΕ», «ΑΑΣΠΕ» κ.α).

Το Νοέμβριο του 1972 η δικτατορία, θέλοντας να θολώσει τα νερά, προκήρυξε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες κέρδισαν οι προσκείμενοι σε αυτή φοιτητές. Τα πολλά περιστατικά νοθείας που αναφέρθηκαν, συνετέλεσαν στη δημιουργία ένας μαχητικού και ριζοσπαστικοποιημένου φοιτητικού κινήματος.

Από την αρχή του 1973 οι φοιτητές βρίσκονταν σε αναβρασμό. Στις 5 Φεβρουαρίου οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Η Χούντα απαντά στις 13 Φεβρουαρίου με τη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος 1347, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματά τους. Η απόφαση αυτή αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της επελθούσας φοιτητικής έκρηξης.

Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, εισβάλλει στο Ίδρυμα και συλλαμβάνει 11 φοιτητές που τους παραπέμπει σε δίκη. Σχεδόν αμέσως και παρά τις αντιδράσεις, 88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος. Στο Συντονιστικό της κατάληψης μετείχαν γνωστές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής σήμερα (Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Μπίστης, Όλγα Τρέμη). Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες και απαγγέλλουν τον όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».

Οι πρυτανικές αρχές ανέχονται σιωπηρά την κατάληψη, χωρίς να ζητήσουν την επέμβαση της αστυνομίας. Πολιτικοί, πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και στρατηγοί εν αποστρατεία σπεύδουν να υπερασπιστούν τους φοιτητές.

Το βράδυ της επόμενης ημέρας (22 Φεβρουαρίου) άρχισε η αποχώρηση των καταληψιών, με την κάλυψη χιλιάδων διαδηλωτών, που κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Νομική. Ωστόσο, υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία και παρακρατικούς, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών.

Η λαϊκή κινητοποίηση εμψύχωσε τους φοιτητές, που προχώρησαν και σε δεύτερη κατάληψη της Νομικής (20 Μαρτίου 1973). Αυτή τη φορά, οι πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας και η κατάληψη τελείωσε με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις φοιτητών και διαδηλωτών. Όμως, ο δρόμος για το Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου 1973) είχε ανοίξει.

πηγη: http://www.sansimera.gr/articles/217