Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

21 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ξεναγού

H Παγκόσμια Ημέρα του Ξεναγού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Φεβρουαρίου. Είναι η μέρα που οι ξεναγοί κάνουν γνωστό το επάγγελμά τους και τα προβλήματά τους.

Στις εορταστικές εκδηλώσεις, που διοργανώνει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξεναγών, περιλαμβάνονται δωρεάν ξεναγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους.



ΠΗΓΗ: www.sansimera.gr/

21 Φεβρουαρίου 1913: ο ελληνικός Στρατός κυριεύει το οχυρωμένο Μπιζάνι και απελευθερώνει τα Γιάννενα από τους Τούρκους.


Ο Ελληνικός Στρατός του 1912, διαθέτοντας σχετικά περιορισμένες δυνάμεις και όντας υποχρεωμένος να διεξάγει επιχειρήσεις σε δύο...
μέτωπα, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, δεν ήταν δυνατό να αναλάβει επιθετικές ενέργειες ταυτόχρονα και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις.

Έτσι αποφασίστηκε να δοθεί προτεραιότητα στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, αφού το επέβαλλαν σοβαροί εθνικοί λόγοι.

Στην Ήπειρο διατέθηκε αρχικά δύναμη μιας μεραρχίας περίπου, υπό τον Αντιστράτηγο Σαπουντζάκη Κωνσταντίνο, με αμυντική κυρίως αποστολή που απέβλεπε στην εξασφάλιση της μεθορίου, η οποία άρχιζε από το Άκτιο (στον Αμβρακικό κόλπο), περνούσε από την Άρτα και κατέληγε στα Τζουμέρκα, συνολικού αναπτύγματος 150 χιλιομέτρων περίπου.

Παρ' όλα αυτά, με την έναρξη του πολέμου, οι ελληνικές δυνάμεις στην Ήπειρο (Στρατός Ηπείρου) πέρασαν τον Άραχθο και αφού κατέλαβαν, μετά από σύντομο αγώνα, διάφορα δεσπόζοντα υψώματα στα βορειοδυτικά της Άρτας, προέλασαν προς την Πρέβεζα την οποία απελευθέρωσαν στις 21 Οκτωβρίου και την οργάνωσαν ως βάση εφοδιασμού τους.

Μετά τις παραπάνω επιτυχίες, αλλά και την ευμενή εξέλιξη των επιχειρήσεων στη Μακεδονία, το Υπουργείο Στρατιωτικών ενίσχυσε το Στρατό Ηπείρου με διάφορες μονάδες από το μακεδονικό μέτωπο και το εσωτερικό και μετέβαλε την αποστολή του από αμυντική σε επιθετική.

Επακολούθησαν σκληροί αγώνες, στη διάρκεια των οποίων τα ελληνικά τμήματα κατέλαβαν στις 28 Οκτωβρίου την ισχυρή τοποθεσία Πέντε Πηγάδια και συνέχισαν προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο όγκος των τουρκικών δυνάμεων. Παράλληλα, άλλα ελληνικά τμήματα, που εξόρμησαν από την περιοχή της Καλαμπάκας, απελευθέρωσαν στις 31 Οκτωβρίου το Μέτσοβο.

Στο μεταξύ όμως οι συνθήκες του αγώνα είχαν μεταβληθεί σημαντικά, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών και της σοβαρής ενισχύσεως των Τούρκων με νέες δυνάμεις από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι η προέλαση του Ελληνικού Στρατού ανακόπηκε και οι αντίπαλοι περιορίστηκαν σε ανταλλαγή πυρών και αγώνα προφυλακών.

Tο τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου, ύστερα από απόφαση της Κυβερνήσεως να επιδιώξει την απελευθέρωση της Ηπείρου πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων, ο Στρατός Ηπείρου ενισχύθηκε με τη IΙ Μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε νέα επιθετική προσπάθεια.
Μετά όμως από αλλεπάλληλες ενέργειες, από 1 μέχρι 3 Δεκεμβρίου, οι ελληνικές δυνάμεις προσέκρουσαν στην οχυρωμένη τοποθεσία των Ιωαννίνων, όπου και αναχαιτίστηκαν. Επακολούθησε περίοδος στασιμότητας στο μέτωπο, μέχρι της ενισχύσεως του Στρατού Ηπείρου και με τις IV και VI Μεραρχίες από το Θέατρο Επιχειρήσεων Μακεδονίας, αφού στο μεταξύ είχε ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Μακεδονίας και ήταν δυνατή η αποδέσμευση δυνάμεων για την επίσπευση της απελευθερώσεως της Ηπείρου.

Νέα επίθεση που έγινε από τις 7 μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 1913, με κύρια προσπάθεια κατά του Οχυρού Μπιζάνι, αναχαιτίστηκε και πάλι από τους Τούρκους, με πολλές μάλιστα απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις.

Τελικά σφοδρή επίθεση, που εκτοξεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, είχε ως αποτέλεσμα τον αιφνιδιασμό των Τούρκων, ιδίως από τη βαθειά ελληνική εισχώρηση στο δεξιό πλευρό τους και την «άνευ όρων» παράδοση στον Ελληνικό Στρατό της πόλεως των Ιωαννίνων, μετά δύο ημέρες (21 Φεβρουαρίου 1913) από τον Τούρκο Διοικητή Εσσάτ Πασά.

Η νίκη είχε βραβεύσει τις ακαταπόνητες προσπάθειες, τον απαράμιλλο ενθουσιασμό, τη φιλοπατρία και την ακλόνητη πίστη του Έλληνα μαχητή. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής αντιστάσεως στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε πρώτιστα σοβαρή επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά και από την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Ο ενθουσιασμός, με τον οποίο ο λαός των Ιωαννίνων δέχτηκε την είσοδο στην πόλη των ελληνικών στρατευμάτων, κατόπτριζε και τον πανελλήνιο ενθουσιασμό, που ήταν πράγματι πρωτοφανής.

Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, οι IV και VI Μεραρχίες της Στρατιάς Ηπείρου μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες κινήθηκαν βορειότερα και μέχρι τις 5 Μαρτίου 1913 απελευθέρωσαν τις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου Αργυρόκαστρο, Χειμάρρα, Αγίους Σαράντα, Τεπελένι, Πρεμετή και Κλεισούρα, ενώ η Κορυτσά είχε ήδη απελευθερωθεί από τις 7 Δεκεμβρίου 1912.
Ο ακραιφνής ελληνικός πληθυσμός των περιοχών αυτών υποδέχτηκε με απερίγραπτο ενθουσιασμό τα ελληνικά στρατεύματα. Οι απελευθερωτικοί όμως αυτοί αγώνες και οι θυσίες του Ελληνικού Στρατού δεν είχαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Οι προαιώνιοι πόθοι και τα όνειρα των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου έμειναν τελικά ανεκπλήρωτα, αφού η Βόρεια Ήπειρος περιλήφθηκε με απόφαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων στο νεοσύστατο Αλβανικό Κράτος, αλλάζοντας απλώς κυρίαρχο.

21 Φεβρουαρίου 2014: πεθαίνει ο Σάκης Μπουλάς, έλληνας τραγουδιστής και ηθοποιός. (Γεν. 11/3/1954)

Ο Σάκης Μπουλάς (Αθανάσιος Μπουλάς, Κιλκίς 25 Σεπτεμβριου 1954 - Μαρούσι Αττικής 21 Φεβρουαρίου 2014), υπήρξε Έλληνας ηθοποιός, στιχουργός, ερμηνευτής και παρουσιαστής θεαμάτων.

Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Κιλκίς, στις 25 Σεπτεμβριου 1954 αλλά η καταγωγή του ήταν από τον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε. Όταν ήταν μικρός, οι γονείς του τον παρότρυναν να γίνει δικηγόρος λόγω της άνεσης που παρουσίαζε στον λόγο, όμως αυτός επέλεξε το τραγούδι και την ηθοποιία. Παλαιότερα ήταν ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με έπιπλα. Είχε επίσης πει πως δεν του άρεσε ο γάμος, καθώς έτσι αιχμαλωτίζεται η ανεξαρτησία του.
Πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου 2014 στο νοσοκομείο Υγεία έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο θάνατός του προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση. Το ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε το νοσοκομείο «Υγεία» αναφέρει ότι "O Aθανάσιος Μπουλάς απεβίωσε σήμερα Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014 στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο χαρισματικός καλλιτέχνης καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του επέδειξε γενναιότητα και αξιοπρέπεια." Στην κηδεία του παρέστησαν πολλές προσωπικότητες της ηθοποιίας, της μουσικής σκηνής αλλά και απλός κόσμος.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, διατηρούσε δεσμό με την ηθοποιό και πρώην μοντέλο Αλεξάνδρα Ούστα.

21 Φεβρουαρίου 1985: Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στην οδό Τσακάλωφ στο Κολωνάκι τον εκδότη της εφημερίδας «Απογευματινή» Νίκο Μομφεράτο και τον οδηγό του Παναγιώτη Ρουσέτη.

Την Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 1985, στις 19.10, δολοφονούνται στο Κολωνάκι, στη γωνία Βουκουρεστίου και Τσακάλωφ, ο εκδότης της εφημερίδας «Απογευματινή» Νίκος Μομφεράτος και ο οδηγός του Γιώργος Ρουσέτης. Ενοπλοι πλησίασαν το αυτοκίνητο όπου επέβαιναν ο Μομφεράτος και ο Ρουσέτης και άνοιξαν πυρ με δύο 45άρια. Το αυτοκίνητο του εκδότη (που βρήκε ακαριαίο θάνατο «με τέσσερις σφαίρες στην καρδιά» κατά τον τίτλο της «Απογευματινής») έπεσε πάνω σε βιτρίνα καταστήματος ενώ οι δράστες εξαφανίστηκαν. Τι έλεγε η Αστυνομία

«Οι αστυνομικοί πιστεύουν ότι πρόκειται για ολιγομελή ομάδα τρομοκρατών που βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες της Ιταλίας, τους τρομοκράτες της RAF, της Δυτικής Γερμανίας, καθώς και άλλες ομάδες και οργανώσεις της διεθνούς τρομοκρατίας. Τα μέλη της 17Ν έχουν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδο κομάντος κάποιας χώρας του ανατολικού μπλοκ» (ρεπορτάζ της «Απογευματινής» στις 22.2.1985). Τι έλεγε η 17Ν

«Η "Απογευματινή" είναι γνωστή στο πανελλήνιο για τις ιδιαίτερες επιδόσεις της στην προσπάθεια συστηματικής αποβλάκωσης και αποχαύνωσης των πιο καθυστερημένων τμημάτων του λαού προβάλλοντας τα διάφορα αισθηματικά σκάνδαλα, τις ημίγυμνες, καλλιεργώντας τα πιο χυδαία και χαμηλά ένστικτά του. Εκδότης και κύριος μέτοχος της "Απογευματινής", ο φασίστας Μομφεράτος, υπουργός της χούντας, που έγινε ιδιοκτήτης της "Α" με χρήματα της CIA. Ετσι βλέπουμε τη CIA να αγοράζει μία εφημερίδα - αυτή που της ταιριάζει - για να μπορεί να ελέγχει την πληροφόρηση. Να χρησιμοποιεί για αυτό έναν φασίστα, υπουργό της χούντας, που αντί να βρίσκεται στη φυλακή αφού σαν υπουργός ήταν συνυπεύθυνος για τα εγκλήματά της, φθάνει στο σημείο να 'χει το θράσος να θέλει να χειραγωγεί τον λαό, αφού πέρα από την εφημερίδα του, με τη μεγάλη δύναμη που διαθέτει σαν πρόεδρος της Ενωσης Ιδιοκτητών Ημερησίου Τύπου, περνάει τα διάφορα ξένα εμπιστευτικά και απόρρητα έντυπα του δυτικού ιμπεριαλισμού και στους άλλους ιδιοκτήτες...» (χωρίς ημερομηνία προκήρυξη της 17Ν με την οποία ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης, την οποία άφησαν οι εκτελεστές στον τόπο της δολοφονίας). Τι έλεγαν οι εφημερίδες

«Ο ομαλός πολιτικός βίος, η δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι στο στόχαστρο των σκοτεινών κύκλων, που υφαίνουν, με την αλυσίδα των δολοφονιών, τον ιστό της αράχνης για τον θάνατο του ελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος. (...) Η κύρια ευθύνη, βέβαια, ανήκει στην κυβέρνηση - στη θητεία της οποίας δολοφονούνται οι άνθρωποι του Τύπου χωρίς αυτή να μπορεί να αποτρέψει το έγκλημα, ούτε έστω να ανακαλύψει τους δολοφόνους» («Απογευματινή», 22.2.1985). Σήμερα

Η Αστυνομία διαθέτει τις ομολογίες του Χριστόδουλου Ξηρού και του Βασίλη Τζωρτζάτου, οι οποίοι στις προανακριτικές καταθέσεις τους ομολόγησαν τη συμμετοχή τους στη συγκεκριμένη εγκληματική ενέργεια. Από την κατάθεση του Χρ. Ξηρού προκύπτει ότι ο Αλέκος Γιωτόπουλος προτείνει στους υπολοίπους τον στόχο και όταν συμφωνούν η επιχείρηση γίνεται ως εξής: «Στην επίθεση αυτή πήραμε μέρος εγώ ως οδηγός μοτοσικλέτας μάρκας Honda και επιβάτη τον "Λουκά" (σ.σ.: Δημήτρης Κουφοντίνας), ακόμη ο "Νικήτας" (σ.σ.: Παύλος Σερίφης) ως οδηγός της άλλης μοτοσικλέτας τύπου Βέσπα και με συνεπιβάτη τον "Αλέκο" (σ.σ.: Πάτροκλο Τσελέντη). Ο "Λάμπρος" (σ.σ.: Γιωτόπουλος) είχε τον ρόλο για την ειδοποίηση όταν ο στόχος ξεκίνησε από το σπίτι. Ο "Λουκάς" μάς εφοδίασε με οπλισμό, γάντια κτλ. και πυροβόλησαν εναντίον του Μομφεράτου και του οδηγού του ο "Αλέκος" και ο "Λουκάς" με 45άρια πιστόλια. Στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε στις μοτοσικλέτες και απομακρυνθήκαμε εγκαταλείποντας τις κλεμμένες μοτοσικλέτες στην περιοχή Νεάπολη Εξαρχείων και στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε σε κλεμμένο ΙΧΕ αυτοκίνητο μάρκας Fiat, το οποίο και αυτό εγκαταλείψαμε σε κάποιο στενό πλησίον του ζαχαροπλαστείου "Σόνια" της Λ. Αλεξάνδρας. Τον οπλισμό και σ' αυτή την επίθεση τον μάζεψε ο "Λουκάς"».

Η Αστυνομία έχει στα χέρια της το πιστόλι Colt, μοντέλο 1911 Α1, διαμετρήματος 45 ACP, που βρέθηκε με τον γεμιστήρα του και απαλειμμένο τον αριθμό της σειράς του στην μπανιέρα της γιάφκας της οδού Δαμάρεως 73 στο Παγκράτι. Το ίδιο όπλο χρησιμοποιήθηκε άλλες έξι φορές συνολικά από τη 17Ν. 10. Βόμβα σε λεωφορείο των ΜΑΤ με θανάσιμο τραυματισμό

πηγη: http://www.tovima.gr/

21 Φεβρουαρίου 1915: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτείται από πρωθυπουργός, κατόπιν διαφωνίας του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, σηματοδοτώντας την αρχή του εθνικού διχασμού.

Στις 21 προς 22 Φεβρουαρίου 1915 ο Εθνάρχης δεν άντεξε τις πιέσεις που ασκούσε το Παλάτι για «ουδετερότητα» στον πόλεμο και υπέβαλε την παραίτησή του. Πρόκειται για μία διαφωνία που θα οδηγήσει σε αμείλικτη σύγκρουση τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες.

Το φαινόμενο της εμπλοκής των βασιλέων στα πολιτικά πράγματα δεν είναι μόνο ελληνικό. Αλλά μόνο στην χωρα μας έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις καθώς οι θεσμοί εμφανίζονταν ευάλωτοι στις έξωθεν παρεμβάσεις.
Η αδυναμία συνεννόησης με το βασιλιά οδηγεί το Βενιζέλο στην απόφαση να παραιτηθεί το Φεβρουάριο του 1915.
Θα επανέλθει φυσικά στην κυβέρνηση με τις εκλογές του Μαΐου του 1915, που διενήργησε η διορισμένη από το βασιλιά υπηρεσιακή κυβέρνηση του Δημήτριου Γούναρη, του κυριότερου εκπροσώπου της αντιβενιζελικής παράταξης που εκτελέστηκε αργότερα στο Γουδί ως πρωταίτιος για την Μικρασιατική Καταστροφή.
Η διαφωνία όμως των δύο αντρών παίρνει ολοένα και κρισιμότερες διαστάσεις. Ο βασιλιάς εξακολούθησε να αντιστρατεύεται με κάθε τρόπο την πολιτική του Βενιζέλου προκαλώντας την οριστική παραίτηση του τελευταίου τον Οκτώβριο του 1915.
Ακολουθεί περίοδος δικτατορικής σχεδόν διακυβέρνησης της χώρας από το βασιλιά μέσω ανίσχυρων, υποταγμένων στις θελήσεις του κυβερνήσεων με τη Βουλή διαλυμένη, ενώ σφοδρή τρομοκρατία εξαπολύεται εναντίον των βενιζελικών. Ο διχασμός ήταν πλέον γεγονός. Ο Βενιζέλος έκανε κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη, το κίνημα επικράτησε και έδιωξε τον βασιλια.
Oι αλληλοδιαμάχες και ο εθνικός διχασμός είχαν το κορύφωμά τους μετά τις εκλογές του 1920 και την επιστροφή του βασιλιά.

Τα γεγονότα
Ο φθόνος και οι αλληλοφαγωμάρες άρχισαν από το 1915, αν πρέπει να εισέλθουμε στον πόλεμο και με ποια πλευρά και κράτησαν ως τον Ιούνιο του 1917 που τότε αμέσως εισήλθε η κυβέρνηση του Βενιζέλου στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων και μετά βέβαια την υπόσχεση των συμμάχων για την παραχώρηση εδαφών προς την Ιταλία και την Ρωσία, που θα έπαιρνε την Κωνσταντινούπολη.
Ο Κωνσταντίνος απέλυσε ουσιαστικά ,αφού τον εξανάγκασε σε παραίτηση δύο φορές, τον Βενιζέλο μέσα σε οχτώ μήνες, τον Μάρτιο και τον Σεπτέμβριο 1915, και κυβερνούσε με πρωθυπουργούς που επέλεγε ο ίδιος.
«Με αυτόν τον τρόπο μπορούσε χωρίς εμπόδια να συνεχίζει την πολιτική της υποταγής κάτω από τις γερμανικές επιθυμίες» περιγράφουν οι ιστορικοί που δεν ήταν ευμενώς διακείμενοι στο Παλάτι.
Τον Απρίλιο και τον Οκτώβριο του 1915 προσέφεραν οι Σύμμαχοι για την ελληνική πολεμική εισδοχή την Σμύρνη και την ενδοχώρα και την Κύπρο, ο βασιλιάς το αρνήθηκε. Ακόμα περισσότερο, το 1916 παρεχώρησε την Ανατολική Μακεδονία στους Βουλγάρους και παρέδωσε στους Γερμανούς το 4ο σώμα στρατού, που χωρίς αντίσταση μεταφέρθηκε στο Γκέρλιτζ.
Ενώ συνεχιζόταν η συζήτηση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να βγει στον πόλεμο η Ελλάδα στον πλευρό των Συμμάχων και η μία κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη, μετά την παραίτηση Βενιζέλου προκηρύσσονται εκλογές για την 31η Μαϊου 1915, που έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Τις εκλογές τις κερδίζει ο Βενιζέλος.
Εύλογο ήταν οι εκλογές να διεξαχθούν με κύριο θέμα το αν ήταν σωστή η άποψη του ενός ή του άλλου (στον πόλεμο με την Αντάντ ή ουδετερότητα που εξυπηρετούσε τους αντιπάλους: Γερμανία, Οθωμανική Αυτοκρατορία;). Παρόλο που είχε προφανή τη βασιλική εύνοια ο αντιβενιζελικός Γούναρης – ίσως και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο- ο λαός υπερψήφισε το Βενιζέλο. Ήταν ράπισμα για το Βασιλιά και καταδίκη για τους χειρισμούς του (ειδικά για κατάχρηση αρμοδιοτήτων που προσγράφονταν στον Κωνσταντίνο με το άρθρο 32 του Συντάγματος 1911). «Ο λαός δεν εδίστασε να αποφανθεί πανηγυρικώς ….ότι προκρίνει την πολιτικήν των Φιλελευθέρων».
Λόγω ασθένειας του βασιλιά (κατά τη γνώμη μου πρόσχημα) η ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης αναβαλλόταν από τις 31 του Μάη που έγιναν οι εκλογές ως τις …17 Αυγούστου 1915!

Επιστράτευση
Ακριβώς εκείνον τον καιρό η Βουλγαρία κηρύσσει γενική επιστράτευση προκειμένου να βγει στον πόλεμο δίπλα στη Γερμανία και Αυστρο-Ουγγαρία. O Βενιζέλος έχει και το πρόσθετο επιχείρημα πως και η Τουρκία, είχε εκδηλωθεί ήδη υπέρ της Γερμανίας. Επειδή, η Βουλγαρία κήρυξε επιστράτευση, επιστράτευση κηρύσσει και ο Βενιζέλος. Και ενώ ο βασιλιάς θεωρεί σκόπιμο να διευκρινίσει πως η επιστράτευση έχει αμυντικό χαρακτήρα, ο Βενιζέλος την θεωρεί ως αναγκαία προετοιμασία για τον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Αυτή η διαφωνία Βενιζέλου - βασιλιά έχει ως συνέπεια τη νέα παραίτηση του Βενιζέλου(22 Σεπτεμβρίου) και την ανάθεση του σχηματισμού της κυβέρνησης στον Αλ. Ζαϊμη , που τον ισχυροποιεί με στελέχη πρώτης γραμμής: Δ. Ράλλης, Γ. Θεοτόκης, Δ. Γούναρης και Π. Κουντουριώτης.
΄Oμως η κυβέρνηση υποχρεούται σε παραίτηση γιατί η Βουλή παραμένει βενιζελική. Τον Ζαϊμη διαδέχεται ο Στ. Σκουλούδης, που θεωρεί σκόπιμο να αντικρούσει τις απειλές των Συμμάχων, που αρχίζουν πια να μιλούν καθαρά για τις συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα η μη έξοδος της στον πόλεμο. Αλλά Βενιζέλος και σύμμαχοι είναι αποφασισμένοι να βγάλουν οπωσδήποτε την Ελλάδα στον πόλεμο. Ο βασιλιάς προκηρύσσει νέες εκλογές για τον Δεκέμβριο του 1915, με την ελπίδα πως αυτή τη φορά δεν θα εκλεγεί ο Βενιζέλος. Αυτή τη φορά ο Βενιζέλος δεν παίρνει μέρος στις εκλογές και αμφισβητεί το δικαίωμα του βασιλιά να κάνει δύο φορές εκλογές μέσα στον ίδιο χρόνο.
Και ενώ τώρα όλα έδειχναν πως η Ελλάδα δεν θα πάει στον πόλεμο, έρχεται ο…πόλεμος στην Ελλάδα. O συμμαχικός στρατός αποβιβάζεται στη Θεσσαλονίκη χωρίς να ρωτήσει κανέναν, διότι κρίνεται σκόπιμο από στρατηγικής απόψεως να ανοιχτεί και άλλο μέτωπο μετά το Δυτικό, το λεγόμενο Μακεδονικό.
Όταν οι Αγγλογάλλοι αποβίβασαν στρατιωτικές δυνάμεις δικές τους (και τα απομεινάρια του σερβικού στρατού) σε εδάφη ελληνικά (Θεσσαλονίκη- Δυτική Μακεδονία) οι Βενιζελικοί έβλεπαν απλή εξυπηρέτηση εμπολέμων, που τους θεωρούσαν δυνητικά συμμάχους. Οι Κωνσταντινικοί μέμφονταν τους Αγγλογάλλους ότι παραβίαζαν την ελληνική ουδετερότητα και τους Βενιζελικούς ότι ανέχονταν τέτοια παραβίαση.

Εισβολή
Κατόπιν τούτου οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους Βούλγαροι εισβάλλουν στην Ανατολική Μακεδονία τον Μάιο του 1916 και καταλαμβάνουν τα οχυρά Ρούπελ. O Σκουλούδης αρνείται να στείλει στο μέτωπο Έλληνες να διώξουν τους Γερμανοβούλγαρους με το επιχείρημα, αφού υπάρχουν ήδη στην Μακεδονία συμμαχικά στρατεύματα, δεν ήθελε να σπάσει την ουδετερότητα με τους Γερμανούς, γιατί θα εγκαταστήσουν εκεί τους Βουλγάρους, αν νικήσουν. Oι σύμμαχοι όμως ήταν με τον Βενιζέλο αποφασισμένοι να βγάλουν την Ελλάδα στον πόλεμο. O στρατηγός Σεράγι ισχυρίζεται πως επίκειται επίθεση των Ελλήνων στα νώτα του συμμαχικού στρατού που μάχεται στο Μακεδονικό Μέτωπο και αξιώνει αφοπλισμό του ελληνικού στρατού, διάλυση της Βουλής, προκήρυξη νέων εκλογών, και αντικατάσταση των ανωτάτων αξιωματικών της αστυνομίας. Η διαδοχική ανάληψη των καθηκόντων και η επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας οδηγεί στην συμμετοχή του πολέμου, διότι ο Βενιζέλος θεωρεί, πως αν η Ελλάδα μείνει ουδέτερη, αποκλείεται να πάρει μέρος στη μοιρασιά της λείας μετά το τέλος του πολέμου εφόσον, βέβαια, νικήσει η μεριά με την οποία τάχθηκε.
Το στοίχημα ήταν πως αν χάσουν οι Σύμμαχοι, θα χαθεί η Μακεδονία, αν κερδίσουν οι Σύμμαχοι, θα έχει κερδηθεί η Σμύρνη.

Απαίτηση
Ιστορικοί υποστηρίζουν πως η ρήξη του Θρόνου - Βενιζέλου ήταν καθαρή απαίτηση της «Τριπλής συνεννοήσεως» για την εξυπηρέτηση δικών της συμφερόντων και όχι αποτέλεσμα εσωτερικής διαπάλης εξαιτίας απολυταρχικών κινήσεων του βασιλιά και αντικοινοβουλευτικών ενεργειών. Η αποτυχία των Αγγλογάλλων στο Τουρκικό Μέτωπο καθιστούσε επιτακτική τη συμμετοχή της Ελλάδος στον πόλεμο, έπρεπε όμως ο Βενιζέλος να γνωρίζει ότι τα ιταλικά συμφέροντα δεν επέτρεπαν πλέον άλλη επέκταση της Ελλάδος. Αναφέρει περαιτέρω, ότι μετά το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου οι συμφωνίες επεκτάσεως της Ελλάδος σε βάρος της Τουρκίας υπήρξαν μόνο θεωρητικές και άνευ συγκεκριμένων απαιτητικών όρων, δεν ορίστηκαν οι Δυνάμεις οι οποίες θα επιτηρούσαν και θα επέβαλαν τους όρους των συμφωνιών. Είναι γνωστό ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν προέβησαν στον αφοπλισμό του τουρκικού στρατού από τα τεράστια γερμανικά αποθέματα πολεμικού υλικού τα οποία διέθετε ούτε απαίτησαν εφαρμογή των συμφωνιών αλλά άφησαν την Ελλάδα μόνη.

Του Κώστα Μπογδανίδη
πηγη: http://www.patris.gr/

21 Φεβρουαρίου 1848: Οι Μαρξ και Ένγκελς δημοσιεύουν το Κομουνιστικό Μανιφέστο, τη Βίβλο του Κομουνισμού

Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος ή Κομμουνιστικό Μανιφέστο (γερμανικά: Das Manifest der Kommunistischen Partei) αποτελεί ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής φιλολογίας και μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον ένα κλασικό πολιτικό κείμενο. Γράφτηκε από τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, από τα τέλη του 1847 μέχρι τις αρχές του 1848, κατ' εντολή της Κομμουνιστικής Λίγκας για να αποτελέσει το πρόγραμμά της, ενώ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 21 Φεβρουαρίου 1848, λίγες ημέρες πριν την Φεβρουαριανή Επανάσταση στο Παρίσι 24 Φεβρουαρίου 1848. Θεωρείται από τους ιδεολογικούς συνοδοιπόρους του ως ένα θεωρητικό κείμενο για την Καπιταλιστική και την Σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα και οδηγός για δράση, οδηγός για την προλεταριακή επανάσταση που θα ανατρέψει την κυριαρχία της Αστικής τάξης και θα εγκαθιδρύσει μιαν αταξική κοινωνία.

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στην Ελλάδα
Ο πρώτος μεταφραστής στα ελληνικά του Κομμουνιστικού Μανιφέστου ήταν ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Έλληνας διανοούμενος πρωτοπόρος δημοτικιστής που είχε ασπαστεί τον Μαρξισμό κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Γερμανία. Η μετάφρασή του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εργάτης" του Βόλου το 1908 υπό τον τίτλο "Προκήρυξη του Κοινωνιστικού Κόμματος" και με το ψευδώνυμο Π. Βασιλικός. Αργότερα (1913) η ίδια μετάφραση εκδόθηκε σε μπροσούρα από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών με τον τίτλο "Το Κοινωνιστικό Μανιφέστο" με ένα μικρό πρόλογο του μεταφραστή με το πραγματικό του όνομα αυτή τη φορά.

Στα 1919 κυκλοφόρησε από το ΣΕΚΕ νέα έκδοση σε μετάφραση Α. Δούμα και πρόλογο του Αριστοτέλη Σίδερι με τίτλο "Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο" που επανακυκλοφόρησε το 1921. Το 1927 ο μαρξιστής συγγραφέας Γ. Κορδάτος ετοιμάζει νέα μετάφραση και την εκδίδει με εισαγωγή και σχόλια του ίδιου (Ακαδημαϊκόν Βιβλιοπωλείον). Η μετάφραση αυτή ξαναδουλεμένη από τον ίδιο εκδίδεται το 1945 (Αργύρης Παπαζήσης) και επανεκδίδεται το 1963 (άγνωστος εκδότης) και το 1998 (Αλφειός). Το 1933 με απόφαση του ΠΓ του ΚΚΕ τιμώντας τα 50 χρόνια του θανάτου του Μαρξ εκδίδεται εκ νέου σε μετάφραση του Ιορδάνη Ιορδανόπουλου και σε επανέκδοση το 1945 (Καινούργια Εποχή). Το 1948, στα 100 χρόνια από την συγγραφή του Μανιφέστου το ΚΚΕ το επανεκδίδει σε νέα μετάφραση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη που την δημοσιεύει και την επανεκδίδει το 1998 το "Ποντίκι".

Το 1952 πάλι το ΚΚΕ στην συλλογική έκδοση "Διαλεχτά Έργα" των Μαρξ και Ένγκελς περιλαμβάνει και το "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" σε μετάφραση επιτελείου μεταφραστών του εξωτερικού. Η μετάφραση αυτή ήταν η βάση για πολλές μετέπειτα εκδόσεις, κυρίως από το εκδοτικό του ΚΚΕ "Σύγχρονη Εποχή" (1975-2006, αλλεπάλληλες εκδόσεις και επανατυπώσεις), τις εκδόσεις Παπακώστα (1963, 1965) και ΗΡΙΔΑΝΟΣ (1974, 1975) και τους εκδοτικούς Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, ΓΝΩΣΕΙΣ και άλλους. Επίσης το 1963 κυκλοφόρησε μια έκδοση αγνώστων στοιχείων σε μετάφραση των Βασίλη Ρώτα και Βούλας Δαμιανάκου. Το 1981 οι εκδόσεις "Θεμέλιο" σε μετάφραση Γ. Κώττη κυκλοφόρησαν μια εύχρηστη και πλούσια σε σχόλια έκδοση που επανεκδόθηκε το 1998 με εισαγωγή του διαπρεπούς Βρεττανού ιστορικού Χομπσμπάουμ.
Το 1998 (και μετέπειτα) που συνέπεσαν τα 150 χρόνια από την πρώτη του έκδοση έγινε, όπως και παγκοσμίως, μία εκδοτική έκρηξη, με πολλές εκδόσεις και επανεκδόσεις. Εκδόσεις "ΕΡΑΤΩ", ΝΕΦΕΛΗ, Εκδοτική Θεσσαλονίκης, Κούριερ, οι προαναφερμένες ΑΛΦΕΙΟΣ, ΠΟΝΤΙΚΙ, ΓΝΩΣΕΙΣ, ΗΡΙΔΑΝΟΣ, ΘΕΜΕΛΙΟ, Σύγχρονη Εποχή κλπ.

πηγη: wikipedia.org

21 Φεβρουαρίου Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας


Η Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Φεβρουαρίου. Καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της UNESCO, για την προώθηση της γλωσσικής πολυμορφίας και τη διάσωση των ολιγότερο ομιλουμένων γλωσσών.

Αφορμή για την υιοθέτησή της το 1999 από τη Γενική Συνέλευση της UNESCO στάθηκε η Σφαγή της Ντάκα στις 12 Φεβρουαρίου του 1952, όταν φοιτητές του Ανατολικού Πακιστάν (σημερινού Μπανγκλαντές) ξεσηκώθηκαν για να εμποδίσουν την κατάργηση της γλώσσας τους «Μπενγκάλι» και την υιοθέτηση της επίσημης πακιστανικής «Ουρντού». Η Αστυνομία έπνιξε τη διαμαρτυρία τους στο αίμα.