Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

10 Ιανουαρίου 1965: Ο Νίκος Γιούτσος κάνει ντεμπούτο σε αγώνα του Ολυμπιακού απέναντι στον Παναθηναϊκό. Το "Έμπαινε Γιούτσο!" έχει ως αναφορά αυτόν.

Ο Νίκος Γιούτσος είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. Γεννήθηκε το 1941στην Ουγγαρία απο Έλληνες μετανάστες. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο απο την Τσέπελ και το 1965 τον απέκτησε ο Ολυμπιακός. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1975. Χαρακτηριστικό έχει μείνει το σύνθημα των φιλάθλων του Ολυμπιακού : "Έμπαινε Γιούτσο!". Φόρεσε 15 φορές την φανέλα της Εθνικής Ελλάδας και σημείωσε 6 γκολ.

Τίτλοι
Πρωταθλήματα Ελλάδας:1966,1967,1973,1974 και 1975
Κύπελλα Ελλάδας:1964,1968,1971,1973 και 1975

10 Ιανουαρίου 1929: Ο βέλγος σκιτσογράφος Ζορζ Ρεμί, γνωστότερος ως Ερζέ, δημιουργεί τον χάρτινο ήρωα Τεντέν.

Ο Τεντέν (Tintin) είναι ήρωας της ομώνυμης σειράς κόμικς του Ερζέ (Hergé, πραγματικό όνομα Ζωρζ Ρεμί). Οι περιπέτειες του (Οι περιπέτειες του Τεντέν, Les Aventures de Tintin) άρχισαν να δημοσιεύονται στις 10 Ιανουαρίου του 1929 στο παιδικό ένθετο Le Petit Vingtième της εφημερίδας Le XXe Siècle (Ο 20ός αιώνας) και συνέχισε εκεί μέχρι τις 11 Μαΐου του 1930. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι περιπέτειες του μεταφέρθηκαν στη Βελγική εφημερίδα Le Soir (πρώτη εμφάνιση στις 17 Οκτωβρίου 1940), στην οποία δούλευε ο Ερζέ, ενώ από τις 26 Σεπτεμβρίου 1946 άρχισε στο Βέλγιο η έκδοση του εβδομαδιαίου περιοδικού Τεντέν (γαλλική έκδοση: Le journal de Tintin, ολλανδόφωνη έκδοση: Kuifje) από την εκδοτική εταιρεία του Raymond Leblanc, η οποία συνέχισε μέχρι το 1993.
Σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα κόμικς παγκοσμίως, με περισσότερες από διακόσια εκατομμύρια πωλήσεις, ενώ έχει μεταφραστεί σε 58 γλώσσες. Έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 24 τεύχη, το τελευταίο από τα οποία κυκλοφόρησε το 1983. Επίσης, έχουν γυριστεί τέσσερις κινηματογραφικές ταινίες.
Ο Τεντέν είναι ένας Βέλγος δημοσιογράφος, ο οποίος συνέχεια εμπλέκεται σε περίεργες και παράξενες περιπέτειες. Οι φίλοι και οι συνεργάτες του είναι οι ντετέκτιβς Ντυπόν και Ντιπόν, ο Καπετάνιος Χάντοκ, ο καθηγητής Τρύφων Τουρνεζόλ και ο πιστός του σκύλος Μιλού.

10 Ιανουαρίου 1994: ξεκινάει η δίκη της Λορένα Μπόμπιτ, με την κατηγορία του ακρωτηριασμού του πέους του συζύγου της.

Η Λορένα Μπόμπιτ (Lorena Bobbit) ήταν μια γυναίκα η ιστορία της οποίας συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο. Πιο συγκεκριμένα, μαζί με τον άνδρα της, Τζόν Μπόμπιτ (John Bobbit), ήταν ένα παντρεμένο ζευγάρι που η δυσκολία στη σχέση τους έγινε η αιτία για ένα πρωτοφανές περιστατικό, που έλαβε χώρα το 1993 και τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς.
 Το βράδυ της 23ής ιουνίου του 1993, ο νεαρός τότε άνδρας (26χρονος) της Λορένας Μπόμπιτ, Τζόν Μπόμπιτ, γύρισε στο σπίτι αργά το βράδυ και μεθυσμένος, μετά απο ένα πάρτυ στο οποίο ειχε παρευρεθεί. Το ζευγάρι είχε ερωτευτεί και είχε παντρευτεί το 1989, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα στην σχέση τους. Σύμφωνα με την μετέπειτα μαρτυρία της Λορένας Μπόμπιτ στο δικαστήριο, ο νεαρός σύζυγός εκείνο το βράδυ την βίασε. Αγανακτισμένη η νεαρή του έκοψε τα γεννετικά όργανα με ένα μαχαίρι και στη συνέχεια τα πέταξε σε ένα χωράφι. Στην ακροαματική διαδικασία όμως αποδείχτηκε ότι τα κίνητρα της ήταν άλλα. Τον ευνούχισε επειδή δεν ανταποκρίνονταν στα.. συζυγικά του καθήκοντα.

Ο Μπόμπιτ υπεβλήθει σε χειρουργική αποκατάσταση και πλέον ο ίδιος αφού χώρισε κάνει καριέρα σαν πορνοστάρ.

10 Ιανουαρίου 1989: νέα δολοφονική απόπειρα εκδηλώνεται από τη τρομοκρατική οργάνωση 17Ν εναντίον του εισαγγελέα Κώστα Ανδρουλιδάκη, ο οποίος πυροβολείται εξ επαφής στα πόδια από δύο αγνώστους.

Την Τρίτη 10 Ιανουαρίου 1989, στις 8.10 το πρωί, πυροβολείται στα πόδια και τραυματίζεται ο εισαγγελέας Κωνσταντίνος Ανδρουλιδάκης, λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι του στου Ζωγράφου. Ο εισαγγελέας πέθανε τελικά από επιπλοκές των τραυμάτων του, ύστερα από νοσηλεία ενός μηνός, στις 10.2.1989, αφού πρώτα οι γιατροί είχαν ακρωτηριάσει και τα δυο του πόδια. Η οικογένειά του κατηγόρησε και τους γιατρούς για τον θάνατό του. Τι έλεγε η 17Ν

Η 17Ν απέστειλε στον Τύπο, μετά και τη δολοφονική επίθεση εναντίον του εισαγγελέα Ταρασουλέα , προκήρυξη με ημερομηνία 22.12.1988. Σε αυτήν κατηγορούσε τον εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη ότι είχε εισηγηθεί την απαλλαγή της οικογένειας Τσάτσου, ιδιοκτήτριας της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ «Ηρακλής», για σκάνδαλα στην εν λόγω βιομηχανία. Σε δεύτερη προκήρυξή της, που απεστάλη στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 3.2.1989, η 17Ν επέκρινε το δημόσιο σύστημα υγείας, λέγοντας ότι «αν είχε παρασχεθεί στον Ανδρουλιδάκη η κατάλληλη ιατρική περίθαλψη, θα πήγαινε σπίτι του σε τέσσερις-πέντε μέρες». Σήμερα

Η Αστυνομία διαθέτει την ομολογία του Βασίλη Τζωρτζάτου, ο οποίος στην προανακριτική του απολογία ομολόγησε τη συμμετοχή του στη συγκεκριμένη ενέργεια. Επίσης, από την κατάθεσή του προκύπτει ότι συμμετείχαν ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Αλέκος Γιωτόπουλος, οι οποίοι έκαναν και την πρόταση. «Τον Ιανουάριο του 1989 συναντηθήκαμε εγώ, ο "Λουκάς" (σ.σ.: Κουφοντίνας) και ο "Λάμπρος" (σ.σ.: Γιωτόπουλος) σε καφενείο της περιοχής Κυψέλης και ύστερα από πρότασή τους αποφασίσαμε να τραυματίσουμε στα πόδια τον εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη, γιατί ήταν στυγνός εισαγγελέας και για παραδειγματισμό των υπολοίπων.  Τον εισαγγελέα πυροβόλησε στα πόδια ο "Λουκάς" τρεις-τέσσερις φορές τραυματίζοντάς τον και εγώ βρισκόμουν λίγα μέτρα πίσω από τον "Λουκά" για κάλυψη». Ακόμη, η Αστυνομία ανακοίνωσε ότι τη συμμετοχή του ομολόγησε και ο Κωνσταντίνος Τέλιος.

Επίσης, την Παρασκευή 12.7.2002 η Αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρέθηκε στη γιάφκα της οδού Πάτμου 84 το 38άρι περίστροφο με το οποίο είχε δολοφονηθεί ο εισαγγελέας Ανδρουλιδάκης. 33. Απόπειρα δολοφονίας Παναγιώτη Ταρασουλέα

πηγη: http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=144458

10 Ιανουαρίου 1979: ο ανεξάρτητος βουλευτής Ιωάννης Πεσματζόγλου αναγγέλλει την ίδρυση του Ελληνικού Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. (ΚΟΔΗΣΟ)

Το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα, από τα μετριοπαθή κεντρώα κόμματα της μεταπολίτευσης. Δραστηριοποιήθηκε τη δεκαετία 1979 - 1989.

Ιστορικό
Το ΚΟΔΗΣΟ ιδρύθηκε στις αρχές του 1979 από στελέχη κυρίως προερχόμενα από τη διάσπαση της ΕΔΗΚ που είχε προηγηθεί το 1978, με πρώτο πρόεδρο τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Δεδομένου ότι κάποια από αυτά τα στελέχη είχαν ήδη εκλεγεί βουλευτές στις εκλογές του 1977, το νεοσυσταθέν κόμμα είχε αυτομάτως και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Παρουσία στις εκλογές
Μετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1981 σε κοινή κάθοδο με το Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων (ΚΑΕ) του Αλέξανδρου Μπαλτατζή (41.126 ψήφοι, 0,72% και καμία έδρα), ενώ στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν ταυτόχρονα έλαβε 241.666 ψήφους (4,26%) και μία έδρα για τον πρόεδρο Γιάγκο Πεσμαζόγλου.
Ακολούθησε η κάθοδος στις ευρωεκλογές του 1984, όπου όμως ήρθε μία εκλογική ήττα (47.389 ψήφοι, 0,80% και καμία έδρα), πράγμα που οδήγησε τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου σε παραίτηση από την προεδρία και στη συνέχεια σε αποχώρηση από το κόμμα. Τον διαδέχθηκε ο ως τότε γραμματέας του κόμματος Μπάμπης Πρωτοπαπάς (μερικά χρόνια νωρίτερα ο ίδιος είχε υπάρξει στέλεχος της Αριστερής Συμμαχίας).

Η επόμενη μέρα
Η αποχώρηση του Γιάγκου Πεσμαζόγλου (ο οποίος αργότερα συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία) καθώς και οι αποχωρήσεις κι άλλων στελεχών που είχαν προηγηθεί (ανάμεσά τους οι Βιργινία Τσουδερού και Σωτήρης Κούβελας, μετέπειτα υπουργοί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), οδήγησαν το κόμμα στην απόφαση να μην κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές του 1985, αλλά να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία και να εξασφαλιστεί μία έδρα για τον πρόεδρο του κόμματος.
Το 1985 άλλαξε το σύμβολο του κόμματος, καθώς υιοθετήθηκε το σήμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας (ως τότε το έμβλημα ήταν ένα χελιδόνι), ενώ το κόμμα οδηγήθηκε στη συνέχεια σε μια πιο αριστερή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα το ΚΟΔΗΣΟ να είναι ένα από τα κόμματα που μαζί με το ΚΚΕ, την Ελληνική Αριστερά, την ΕΔΑ και άλλους σχηματισμούς να δημιουργήσουν το 1989 τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Η ενσωμάτωσή του σ' αυτόν, σήμανε και την αναστολή της λειτουργίας του.

10 Ιανουαρίου 1971: πεθαίνει η Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας Γκαμπριέλ "Κοκό" Σανέλ, με καθοριστική επιρροή στη γυναικεία ενδυμασία του 20ου αιώνα.

Η Κοκό Σανέλ (Coco Chanel, ψευδώνυμο της Γαλλίδας Γκαμπριέλ Σανέλ, γαλλ.Gabrielle Bonheur Chanel) ήταν μια από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα (19 Αυγούστου 1883 - 10 Ιανουαρίου 1971). Το 1909 άνοιξε το πρώτο της κατάστημα στο Παρίσι, με γυναικεία καπέλα. Ίδρυσε ομώνυμο οίκο μόδας που παραμένει στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα. Το 1923 δημιούργησε το άρωμα "Σανέλ № 5" και εφηύρε το μικρό μαύρο φόρεμα.
Μόνο το όνομά της είναι αρκετό για να οριστεί ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ταγέρ, μία ατζέντα, ένα άρωμα, ένα κόσμημα, μία ολόκληρη εμφάνιση. Προσδίδει prestige, ποιότητα, άμεμπτο γούστο και αλάνθαστο στυλ. Είναι μια υπογραφή αρτιότητας. Η Coco Chanel είχε ελάχιστη υπομονή και πολύ ταλέντο. Δε θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα λιγότερο. Η Gabrielle Bonheur "Coco" Chanel (19 Αυγούστου 1883 – 10 Ιανουαρίου 1971) ήταν πρωτοποριακή γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας, της οποίας η μοντέρνα και νεωτεριστική φιλοσοφία, οι εμπνευσμένες γυναικείες μόδες - από τις αντρικές - και η αναζήτηση της πολυτελούς απλότητας, την έκαναν αναμφισβήτητα τη σημαντικότερη φιγούρα στην ιστορία της μόδας του 20ου αιώνα. Η επιρροή της στην υψηλή ραπτική ήταν τόση, (μέχρι το θάνατό της, στα 87 της, η γαλλίδα σχεδιάστρια κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει τον εαυτό της ως το σημαντικότερο και ίσως το μοναδικό ρυθμιστή της μόδας του 20ού αιώνα), που ήταν το μόνο πρόσωπο στον τομέα της που αναφερόταν στο περιοδικό TIME, ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ό αιώνα.
Μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της, στην πραγματικότητα, ίσως η πρώτη γυναίκα στο κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών. Η φήμη της Chanel και το ύφος της, παρέμειναν περισσότερο από τη ζωή της. Η Chanel, βέβαια, δεν θα προσδιόριζε ποτέ τον εαυτό της ως φεμινίστρια, στην πραγματικότητα περισσότερο μιλούσε για θηλυκότητα παρά για φεμινισμό, παρόλα αυτά η δουλειά της είναι αδιαμφισβήτητα μέρος της απελευθέρωσης των γυναικών. Στάθηκε σωσίβια λέμβος για τις γυναίκες, όχι μία, αλλά δύο φορες, κατά τη διάρκεια δυο ξεκάθαρα διαφορετικών περιόδων, που χώριζαν πολλές δεκαετίες: τη δεκαετία του 1920 και τη δεκαετία του 1950. Όχι μόνο έκανε αποδεκτά νέα στυλ και υφάσματα, αλλά έκανε μόδα την ανάγκη και την απροκάλυπτη ανυπακοή. Επειδή δεν άντεχε οικονομικά τα μοδάτα ρούχα της περιόδου, τα απέρριψε και έφτειαξε δικά της, χρησιμοποιώντας σπορ jackets και γραβάτες, που μόνο οι άντρες φορούσαν στην καθημερινότητά τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι συσχετίστηκε με το μοντἐρνο κίνημα συμπεριλαμβανομένων των Ντιάγκιλεφ, Πικάσο, Στραβίνσκι και Κοκτώ. Όπως αυτοί οι καλλιτέχνες, έτσι και η ίδια ήταν αποφασισμένη να σπάσει τους παλαιούς κώδικες και να βρει ένα τρόπο να εκφράσει τον εαυτό της. Ο Κοκτώ κάποτε είπε γι’ αυτήν ότι «ήταν κάτι σαν θαύμα, δούλεψε στον κόσμο της μόδας με κανόνες οι οποίοι είχαν αξία μόνο για τους ζωγράφους, τους ποιητές και τους μουσικούς».
Οι καινοτομίες της είναι βασικά κομμάτια της γκαρνταρόμπας πολλών γενεών γυναικών: τα jersey ταγέρ και φορέματα, τα ντραπέ τουρμπάνια, τα πουκάμισα, οι πλισέ φούστες, τα γυναικεία πουλόβερ, οι μπλούζες χωρίς γιακά, τα τουίντ (πλεχτά) ταγέρ, τα blazer, οι δίχρωμες (μπεζ με μαύρη μύτη) γόβες χωρίς φτέρνα, τα strapless φορέματα, οι καμπαρντίνες... Δημιούργησε, επίσης, το μικρο μαὐρο φόρεμα, τη ζώνη-αλυσιδα, το άρωμα № 5, το total look, τα κοσμήματα στα ρούχα, το κασμιρένιο κάρντιγκαν, την καπιτονέ τσάντα με την αλυσίδα, τις γυναικείες πυτζάμες (τις οποίες κατόρθωσε να κάνει και κοινωνικά αποδεκτές), το unisex στυλ, το gypsy look και τα γυναικεία παντελὀνια, ενώ, επίσης, αυτή ήταν που καθιέρωσε το μαὐρισμα και τα κοντἀ μαλλιά στις γυναίκες.
Η σχεδιάστρια χρησιμοποίησε, επίσης, τα ζωηρά χρώματα και τα θηλυκά τυπωμένα σιφόν στα σχέδιά της που αφορούσαν την πρωινή ενδυση. Τα βραδινά της σύνολα ακολούθησαν τη μακριά και λεπτή γραμμή για την οποία η σχεδιάστρια ήταν γνωστή, αλλά και το ενσωματωμένο τούλι, τη δαντέλλα, και τα διακοσμητικά στοιχεία που μαλακώνουν και κάνουν ρομαντικότερο το ένδυμα.
Τα γεγονότα της ζωής της Coco Chanel δείχνουν ότι αναγνώρισε από νωρίς, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, ότι η κοινωνία και η μόδα συνδέονται άμεσα και περίπλοκα μεταξύ τους. Τα παθιασμένα ενδιαφέροντα της σχεδιάστριας ενέπνευσαν τις μόδες της. Το διαμέρισμά της και ο ιματισμός της ακολουθούσαν την αγαπημένη της χρωματική παλέτα, σκιές του μπεζ, του μαύρου και του λευκού. Αντικείμενα από τη συλλογή τέχνης της και τα θεατρικά ενδιαφέροντά της, της παρείχαν την κατάλληλη έμπνευση για τα θέματα των collections της. Όταν η Chanel παρευρέθηκε σ’ ένα χορό μεταμφιεσμένων, ντύθηκε σαν μια φιγούρα από πίνακα του Βατώ (Watteau) και αργότερα ξαναδούλεψε αυτό το κοστούμι και το μετέτρεψε σε γυναικείο κοστούμι.
Η Chanel, επίσης, εμπνεόταν για τις δημιουργίες της από την καθημερινότητα και την προσωπική της ζωή. Κατά τη διάρκεια του δεσμού της με τον Etienne Balsan εμπνεύστηκε τα σύνολα ιππασίας, ενώ η συμβίωσή της με το δούκα του Γουέστμινστερ, την οδήγησε σε μια αγγλική περίοδο - που κατόρθωσε να την εισάγει στους κλειστούς υψηλους κύκλους της κοινωνίας. Η συνεχής ανάγκη για υψηλή ραπτική και τα χρήματα για τη χρηματοδότησή της, βρίσκονταν εκεί στις αίθουσες χορού και στα σαλόνια του Παρισιού. Και η αυξανόμενη φήμη της Chanel ως πρωτοποριακής σχεδιάστριας, ενδυνάμωσε την επιθυμία της υψηλής κοινωνίας να την συμπεριλάβει στους κύκλους της. Η κοινωνία, άλλωστε, πάντα αγαπά να βρίσκεται κοντά στην δημιουργικότητα.
«Δεν μπήκα στην κοινωνία αυτή επειδή έπρεπε να σχεδιάσω ρούχα. Σχεδίασα ρούχα, ακριβώς επειδή μπήκα στην κοινωνία αυτή. Επειδή ήμουν η πρώτη που έζησε τη ζωή αυτού του αιώνα» είχε πει η ίδια η Chanel.
Αργότερα, προσέλαβε ρώσους μετανάστες από τον φιλικό της κύκλο, για να εργαστούν στο εργαστήριο κεντήματός της, δημιουργώντας, έτσι, σχέδια που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της. Γνωστή για την ανηλεή τελειομανία της, είτε στο σχέδιο, είτε στην εφαρμογή, αλλά και για τις ισχυρές απόψεις της σε κάθε θέμα γούστου, η Chanel δημιούργησε τα ρούχα της έχοντας ως αρχή την προσωπική της πεποίθηση.
Το κοφτερό μυαλό της φαίνεται σε κάθε δημιουργία της. Από τη χρήση των logos, μέχρι τη βαθιά κατανόηση της δύναμης της προσωπικότητας και των πακέτων συσκευασίας. Ακόμα, για τη Chanel ήταν πολύ σημαντικό το να αντιγράφεται.
Η Coco Chanel δεν ήταν απλά μπροστά από την εποχή της. Ήταν μπροστά από τον ίδιο της τον εαυτό. Εάν κάποιος κοιτάξει τις δουλειές των σύγχρονων σχεδιαστών μόδας, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, όπως οι Tom Ford, Helmut Lang, Miuccia Prada, Jil Sander και Donatella Versace, βλέπει ότι πολλές δημιουργίες τους αντανακλούν τις δικές της δημιουργίες. Αποδεικνύεται, δηλαδή, πως το γούστο της και η αίσθηση του στυλ που διέθετε, υπερπηδούν τη μόδα του σήμερα.