Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

29 Ιανουαρίου 1979: Μια 16χρονη σκοτώνει 2 και τραυματίζει 9,πυροβολώντας κατά Δημοτικού Σχολείου. Στους αστυνομικούς είπε: «Δεν μου αρέσουν οι Δευτέρες»


Ο Μπομπ Γκεντολφ, εμπνευστής του τραγουδιού!
Οι Δευτέρες είναι πάντα οι πιο δύσκολες μέρες της εβδομάδας. Κάποιες φορές σε οδηγούν σε…φόνο και κάποιες άλλες σε εμπνέουν να γράψεις ένα από τα καλύτερα τραγούδια του ’70. Μια τέτοια τραγική πράξη ενός φόνου ενέπνευσε τον Μπομπ Γκέλντοφ τωνBoomtown Rats να γράψει το κλασικό πια«I don’t likeMondays»…

Το πρωινό της Δευτέρας 29 Ιανουαρίου 1979 στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας ήταν ένα ακόμα βαρετό πρωινό για την 16χρονη Μπρέντα Ανν Σπένσερ. Γι’ αυτό αποφάσισε να πάρει ένα όπλο και να αρχίσει να πυροβολεί! Η Σπένσερ από το παράθυρο του δωματίου της πυροβολούσε στοχεύοντας στο προαύλιο του απέναντι σχολείου το οποίο ήταν γεμάτο με παιδιά. Μέσα στον παροξυσμό της κατάφερε να σκοτώσει δύο άτομα και να τραυματίσει 8 παιδιά και έναν αστυνομικό. Όταν μετά από πολλή ώρα κατάφεραν να τη συλλάβουν η δικαιολογία που έδωσε για την πράξη της ήταν ότι απλώς «Δε μου αρέσουν οι Δευτέρες. Αυτό ζωντάνεψε τη μέρα»!

Το όπλο, συγκεκριμένα μια καραμπίνα, ήταν δώρο στην Μπρέντα από τον πατέρα της για τα Χριστούγεννα. Όταν οι αστυνομικοί ρώτησαν γιατί σημάδεψε τα συγκεκριμένα άτομα απάντησε ότι τις άρεσαν τα κόκκινα και τα μπλε σακάκια, ενώ ξεκαθάρισε ότι, πέρα απ’ το ότι δεν της άρεσαν οι Δευτέρες, «δεν είχα κανένα λόγο για όλα αυτά. Αλλά είχε πολύ πλάκα. Ήταν σα να σημάδευα πάπιες στο πάρκο. Και τα παιδιά έμοιαζαν με κοπάδι αγελάδων που δεν κουνιέται. Ήταν πραγματικά εύκολος στόχος», είπε σοκάροντας τους πάντες. Η Μπρέντα ποτέ δεν έδειξε μεταμέλεια.

Την ίδια ώρα στην πολιτεία της Τζόρτζια, ο Μπομπ Γκέλντοφ των Boomtown Rats έδινε συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό του Πανεπιστημίου, ώσπου στο τέλεξ έφτασε η τραγική είδηση. Η δικαιολογία της Μπρέντα ότι δεν της αρέσουν οι Δευτέρες έδωσε αμέσως στον Γκέλντοφ την ιδέα για ένα τραγούδι. Ο ίδιος θυμάται:


«Έκανα μια ραδιοφωνική συνέντευξη στην Ατλάντα με τους Fingers και δίπλα μου βρισκόταν το τέλεξ (στο οποίο έρχονταν τα πρόσφατα νέα). Το διάβασα αμέσως μόλις έφτασε. Το γεγονός ότι σκότωσε επειδή δε της άρεσαν οι Δευτέρες, ήταν λίγο παράξενο. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα στο δρόμο για το ξενοδοχείο και έλεγα ότι το τσιπάκι στο μυαλό της (το silicone chip του τραγουδιού) μάλλον είχε υπερφορτωθεί. Το έγραψα σε ένα κομμάτι χαρτί. Και οι δημοσιογράφοι της έπαιρναν συνέντευξη και τη ρωτούσαν «πες μου απλώς γιατί». Ήταν τόσο άσκοπη πράξη. Ήταν η πλέον άσκοπη πράξη και ο πλέον άσκοπος λόγος για να το κάνεις. Έτσι ίσως έγραψα το πλέον άσκοπο τραγούδι για να το «ντύσω». Δεν ήταν μια προσπάθεια για να εκμεταλλευτώ την τραγωδία».

Έτσι γεννήθηκε το «I don’t like Mondays» και λίγους μόνο μήνες μετά το κοινό το άκουσε και ενθουσιάστηκε κρατώντας το (στη Βρετανία) για τέσσερις εβδομάδες στην πρώτη θέση των τσαρτ. Αν και ο Γκέλντοφ αρχικά δεν υπολόγιζε να συμπεριλάβει το τραγούδι στο βασικό άλμπουμ, μετά την επιτυχία του στην περιοδεία των Rats κατάλαβε ότι θα ήταν τρέλα να μην το βάλει στον δίσκο, όπως και αποδείχτηκε. Ωστόσο ενώ στην Βρετανία το τραγούδι γινόταν εμμονή στην Αμερική οι οικογένειες των θυμάτων προσπάθησαν να μην περάσει τον Ατλαντικό. Αν και τελικά έγινε γνωστό και στην Αμερική, οι σταθμοί στο Σαν Ντιέγκο επέλεξαν να μην παίξουν το τραγούδι ως ένδειξη σεβασμού στους νεκρούς.

Κατά τη διαρκεία της τελευταίας ακροαματικής διαδικασίας το 2009

Η Μπρέντα Ανν Σπένσερ στα 49 της σήμερα βρίσκεται ακόμα στη φυλακή και πιθανότατα θα βρίσκεται εκεί ως το τέλος της ζωής της. Έχει ζητήσει πολλές φορές να αποφυλακιστεί με τελευταία το 2009, τριάντα ακριβώς χρόνια μετά το γεγονός, αλλά και πάλι η αίτησή της απορρίφθηκε. Μάλιστα σαν δικαιολογία, μόλις το 2005, υποστήριξε ότι ο πατέρας την κακοποιούσε σεξουαλικά και ότι ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών. Φυσικά μετά από τόσα χρόνια κανείς δεν την πίστεψε…

Το μόνο που έμεινε τελικά από εκείνη την καταραμένη Δευτέρα είναι ο πόνος των δυο οικογενειών και ένα τραγούδι για να μας θυμίζει πάντα ότι το μυαλό είναι ένα βήμα μακριά από την τρέλα και τη σκανδάλη…

29 Ιανουαρίου 1595: Το αριστούργημα του Γουίλιαμ Σέξπιρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα κάνει πρεμιέρα στο Λονδίνο.

Ο Σαμψών και ο Γρηγόριος, υπηρέτες των Καπουλέτων και ο Αβράαμ και ο Βαλθασάρ, υπηρέτες των Μοντέγων άρχισαν μια μάχη. Ο Εσκάλους, πρίγκιπας της Βερόνας ανάγγειλε θανατική καταδίκη αν συνεχιζόταν αυτή η πολύχρονη βεντέτα. Ο Ρωμαίος είναι ερωτευμένος με την Ροζαλήν, το αντικείμενο του πόθους του. Εντωμεταξύ ο Καπουλέτος ενθουσιάστηκε με την ιδέα να παντρέψει την Ιουλιέτα με τον Πάρη και έτσι προγραμμάτισε μια εορταστική συνάθροιση πριν τον γάμο. Ο Ρωμαίος μαζί με τους φίλους του, Μπενβόλιο και Μερκούτιο, πήγαν απρόσκλητοι σε αυτήν προσδοκώντας να δουν την αγαπημένη του Ρωμαίου, Ροζαλίνα με τον πρώτο να είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Κατά την διάρκεια της γιορτής ο Ρωμαίος ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ιουλιέτα. Χορεύοντας μαθαίνουν ότι οι οικογένειες τους είναι αντίπαλες και κυριαρχεί μια αδυσώπητη έχθρα ανάμεσά τους. Αψηφώντας τον κίνδυνο, ο Ρωμαίος ψάχνει να βρει την Ιουλιέτα, την οποία δεν μπορεί να ξεχάσει. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αποφασίζουν να παντρευτούν στα κρυφά. Την επομένη ο Ρωμαίος συναντά τον φίλο του, ιερέα Λαυρέντιο, συμφωνώντας να τους παντρέψει, γιατί πίστευε o ίδιος ότι αυτός ο γάμος θα έφερνε ένα τέλος ανάμεσα στις δύο εχθρικές οικογένειες. Στις επόμενες μέρες γίνεται μια σύγκρουση όπου ο Μερκούτιος, φίλος του Ρωμαίου πεθαίνει από τον Τυβάλτο, υπηρέτη των Μοντέγων. Ο Ρωμαίος στη συνέχεια σκοτώνει τον Τυβάλτο. Ο Εσκάλους μαθαίνοντας για την εμπλοκή εξορίζει τον Ρωμαίο. Οι Καπουλέτοι χωρίς να γνωρίζουν για τον κρυφό γάμο τον δύο νέων, αποφασίζουν να παντρέψουνε την Ιουλιέτα με τον Πάρη. Η Ιουλιέτα όταν το μαθαίνει αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ο ιερέας Λαυρέντιος καταστρώνει ένα σχέδιο όπου συμβουλεύει την Ιουλιέτα να πάρει ένα δηλητήριο που θα την κάνει να φαίνεται νεκρή και θα στείλει ένα γράμμα στον Ρωμαίο όπου θα του επεξηγεί το τι συνέβη, και στη συνέχεια θα ερχόταν ο Ρωμαίος να την πάρει, νομίζοντας όλοι πώς πέθανε. Η Ιουλιέτα μην μπορώντας να κάνει κάτι πίνει το δηλητήριο. Οι Καπουλέτοι τώρα άλλαξαν τα σχέδια τους για το γάμο και άρχισαν τα σχέδια για την κηδεία. Στην Μαντουά, όπου ήταν εξορισμένος ο Ρωμαίος, μαθαίνει τα νέα και αποφασίζει να βάλει στη ζωή του ένα τέλος, έστω για να δει για τελευταία φορά την αγαπημένη του Ιουλιέτα. Ο ιερέας Ιωάννης, εξηγεί στον Ιερέα Λαυρέντιος ότι το γράμμα που επεξηγεί για τον ψεύτικο θάνατο της Ιουλιέτας δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του Ρωμαίου. Όμως πια είναι αργά. Ο Ρωμαίος φτάνοντας πίσω στην Βερόνα, πηγαίνει κατευθείαν στην Ιουλιέτα όπου πριν προλάβει να ανοίξει το φέρετρο ο Πάρης του επιτίθεται. Στην σύντομη συμπλοκή που ακολούθησε ο Πάρης πεθαίνει. Ο Ρωμαίος βλέπει την Ιουλιέτα πεθαμένη, μην μπορώντας να κάνει κάτι, παίρνει το δηλητήριο που αγόρασε και πεθαίνει. Ο ιερέας Λόρενς φτάνει αργά. Η Ιουλιέτα ξυπνά, αναζητώντας τον Ρωμαίο. Αντικρίζει τον Ρωμαίο νεκρό, τον φιλά και αυτοκτονεί. Αργότερα έρχονται οι δύο οικογένειες των Καπουλέτων και των Μοντέγων όπου μαθαίνουν τα δυσάρεστα νέα. Ο πρίγκηπας Εσκάλους επικρίνει τις δύο οικογένειες για τον άδικο χαμό των δυο νέων. Στη συνέχεια οι δύο οικογένειες συμφιλιώθηκαν.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

28 Ιανουαρίου: Ευρωπαϊκή Ημέρα Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων.

Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 28 Ιανουαρίου, με πρωτοβουλία του Συμβουλίου της Ευρώπης και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σκοπός της είναι η ενημέρωση του ευρωπαίου πολίτη για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, όπως είναι τα προσωπικά δεδομένα, τα οποία στην εποχή των υπολογιστών και του ίντερνετ αμφισβητούνται και ακυρώνονται, όχι μόνο από κρατικές υπηρεσίες, αλλά και από ιδιωτικούς φορείς. Τα προσωπικά δεδομένα αποτελούν προϋπόθεση για την άσκηση άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως της ελευθερίας του λόγου και της συνείδησης.

Δεδομένα Προσωπικού Χαρακτήρα είναι κάθε πληροφορία που αναφέρεται και περιγράφει ένα άτομο, όπως: στοιχεία αναγνώρισης (ονοματεπώνυμο, ηλικία, κατοικία, επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση κλπ), φυσικά χαρακτηριστικά, εκπαίδευση, εργασία (προϋπηρεσία, εργασιακή συμπεριφορά κλπ), οικονομική κατάσταση (έσοδα, περιουσιακά στοιχεία, οικονομική συμπεριφορά), ενδιαφέροντα, δραστηριότητες, συνήθειες. Αρμόδια για την προστασία τους στην Ελλάδα είναι η συνταγματικώς κατοχυρωμένη Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

27 Ιανουαρίου 1302: Εξορίζεται από τη Φλωρεντία ο ποιητής και δημιουργός της Θείας Κωμωδίας, Δάντης Αλιγκέρι.





Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο καιΠαράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήτανΚωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.



Δομή και ιστορία 
Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδούρους.

Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.

Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτάς του προς το πρόσωπό της.

Μία από τις λεπτομέρειες της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με τη λέξη άστρα.Σημείωση: Ακολουθεί περιγραφή της πλοκής του έργου
Κόλαση 
Σύμφωνα με την περιγραφή του, ο Άδης έχει σχήμα αναποδογυρισμένου κώνου με το πλατύ στόμιό του να βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, κάτω από την Ιερουσαλήμ και την άλλη αιχμηρή άκρη του στο κέντρο της Γης. Αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, οι οποίοι στενεύουν διαδοχικά καθώς κινείται κανείς κατηφορικά. Κάθε κύκλος του Άδη αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες -- ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους -- καθώς και τις αντίστοιχες τιμωρίες που επιβάλλονται. Ο Δάντης, σύμφωνα με την Αριστοτέλεια φιλοσοφία περί ηθικής και αρετής, κατατάσσει τις αμαρτίες σε πράξεις ακράτειας, όπως είναι φιληδονία, η λαιμαργία και η φιλαργυρία, και σε πράξεις κακίας ή βίας.

Αφού διασχίζουν τον ποταμό Αχέρων με τον Χάροντα, ο Βιργίλιος οδηγεί τον Δάντη διαδοχικά μέσα από τους εννέα κύκλους αμαρτιών, οι οποίοι περιλαμβάνουν:
Κύκλος 1ος: τα αβάφτιστα μωρά και τους ενάρετους ειδωλολάτρες. Η τιμωρία τους είναι πως αδυνατούν να φθάσουν στο Παράδεισο. (Τραγούδι Δ')
Κύκλος 2ος: εδώ κολάζονται οι φιλήδονοι, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να στροβιλίζονται σε μία διαρκή ανεμοθύελλα, ανίκανοι παράλληλα να αγγίξουν άλλη ανθρώπινη παρουσία. (Τραγούδι Ε')
Κύκλος 3ος: οι λαίμαργοι, οι ψυχές των οποίων κατασπαράσσονται από τον Κέρβερο. (Τραγούδι Στ')
Κύκλος 4ος: οι άπληστοι, φιλάργυροι, καταδικασμένοι να κυλούν μεγάλα βάρη με το στήθος τους. (Τραγούδι Ζ')
Κύκλος 5ος: οι μνησίκακοι, που χτυπούν ο ένας τον άλλο μέσα σε λασπωμένους βάλτους. (Τραγούδι Η')

Σε αυτό το σημείο, ο Βιργίλιος και ο Δάντης περνούν με τη βάρκα του δαίμονα Φλεγύα μπροστά στις κλειδωμένες πόρτες του κάστρου της Κόλασης, τις οποίες ανοίγει ένας άγγελος.
Κύκλος 6ος: οι αιρετικοί, εγκλωβισμένοι μέσα σε πύρινους τάφους. (Τραγούδι Ι'-ΙΑ')
Κύκλος 7ος: ο έβδομος κύκλος περιλαμβάνει τους βίαιους, οι οποίοι βρίσκονται διαχωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους και τιμωρούνται βρισκόμενοι εντός ενός βάλτου αίματος που βράζει. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στον εαυτό τους, μεταμορφωμένοι σε δέντρα ή κυνηγημένοι από άγρια σκυλιά. Τέλος, στην τρίτη ομάδα βρίσκονται οι βίαιοι απέναντι στο Θεό και την φύση, απομονωμένοι σε μια έρημο φλεγόμενης άμμου όπου μαίνεται μια πύρινη βροχή. (Τραγούδι ΙΒ'-ΙΗ')

Οι δύο τελευταίοι κύκλοι της Κόλασης αφορούν στις ενσυνείδητες αμαρτίες παραπλάνησης και είναι προσπελάσιμοι κατηφορίζοντας ένα βάραθρο.
Κύκλος 8ος: εδώ κολάζονται οι απατεώνες σε δέκα διαφορετικά βάραθρα. Συγκεκριμένα περιγράφονται οι αποπλανητές (τιμωρία τους είναι η μαστίγωση), οι κόλακες (βουτηγμένοι σε ακαθαρσίες), οι σιμωνιακοί (κρεμασμένοι ανάποδα μέσα σε λάκκους και φωτιές στα πόδια), οι μάγοι ή ψευδοπροφήτες (με τα κεφάλια τους τοποθετημένα ανάποδα ώστε να βλέπουν μόνο το πίσω μέρος τους), οι διεφθαρμένοι πολιτικοί (εγκλωβισμένοι σε κοχλάζουσα πίσσα), οι υποκριτές (κουκουλωμένοι με κάπες από μόλυβδο), οι κλέφτες (κυνηγημένοι από φίδια και κατόπιν μεταμορφωμένοι σε φίδια), οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι (εγκλωβισμένοι σε φλόγες), οι αιρετικοί (που κατασπαράσσονται από δαιμόνια) και οι κιβδηλοποιοί (τιμωρημένοι με αρρώστιες) (Τραγούδι ΗΖ'-Λ').

Στη συνέχεια, ο γίγαντας Ανταίος μεταφέρει τον Δάντη και τον Βιργίλιο στον 9ο κύκλο.
Κύκλος 9ος: εδώ τιμωρούνται οι προδότες, εγκλωβισμένοι – μέχρι το πρόσωπο – σε μία παγωμένη λίμνη. Ειδικότερα, τοποθετημένοι σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές βρίσκονται οι προδότες συγγενών (Καΐνα), οι προδότες της πατρίδας (Αντηνόρα), οι προδότες φίλων (Πτολεμαία) και οι προδότες των ευεργετών τους (Ιουδαία). (Τραγούδι ΛΒ'-ΛΔ')

Στο βαθύτερο σημείο του Άδη, στο κέντρο της Γης, οι δύο περιπλανώμενοι παρατηρούν τον γίγαντα Εωσφόρο ο οποίος τυραννά αιώνια τον Βρούτο και τον Κάσσιο (προδότες του Ιουλίου Καίσαρα) αλλά και τον Ιούδα (προδότη του Χριστού).

Καθαρτήριο

Στο δεύτερο μέρος της Θείας Κωμωδίας, ο Δάντης και ο Βιργίλιος, μεταφέρονται στο νότιο ημισφαίριο της Γης, μπροστά στο υψηλότερο βουνό της, το Καθαρτήριο, το οποίο φρουρείται από τον Κάτωνα. Στα πρώτα εννέα τραγούδια του Καθαρτηρίου, περιγράφεται η δομή του και έτσι πληροφορούμαστε πως το σχήμα του είναι κωνικό ενώ συγχρόνως αποτελείται από επτά κύκλους, που συμβολίζουν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Σε κάθε κύκλο οι αμαρτωλοί αγωνίζονται να εξαγνιστούν αφού υπόκεινται σε μία ορισμένη τιμωρία:
Α' κύκλος: Εγωισμός, κουβαλώντας διαρκώς ένα βάρος γύρω από το λαιμό (Τραγούδι Ι'-ΙΒ').
Β' κύκλος: Φθόνος, έχοντας μάτια ραμμένα με κλωστή (Τραγούδι ΙΓ'-ΙΕ').
Γ' κύκλος: Οργή, εγκλωβισμένοι σε πυκνό καπνό (Τραγούδι ΙΕ'-ΙΖ').
Δ' κύκλος: Οκνηρία, τρέχοντας ασταμάτητα (Τραγούδι ΙΗ'-ΙΘ').
Ε' κύκλος: Φιλαργυρία, ξαπλωμένοι με το κεφάλι στο χώμα (Τραγούδι ΙΘ'-ΚΒ').
Στ' κύκλος: Λαιμαργία, τιμωρημένοι με πείνα και δίψα (Τραγούδι ΚΒ'-ΚΔ').
Ζ' κύκλος: Λαγνεία, καιγόμενοι μέσα σε φλόγες (Τραγούδι ΚΕ'-ΚΖ').

Στο καθαρτήριο οι αμαρτωλοί μετανιώνουν για ένα ορισμένο διάστημα ώσπου να εξαγνιστούν και να τους επιτραπεί τελικά η ανάβαση στην κορυφή του βουνού, όπου βρίσκεται η Εδέμ, ο επίγειος Παράδεισος. Ο Βιργίλιος, ως ειδωλολάτρης, δεν έχει δικαίωμα να εισέλθει στον Παράδεισο και οδηγός του Δάντη σε αυτόν γίνεται πλέον η Βεατρίκη, αφού προηγουμένως τον συγχωρήσει για τις αμαρτωλές του αγάπες επί της Γης.
Παράδεισος
Ο Παράδεισος αποτελείται από εννέα ομόκεντρες σφαίρες (ουρανούς), στα πρότυπα του Πτολεμαϊκού κοσμολογικού μοντέλου. Οι σφαίρες αυτές περιστρέφονται γύρω από την ακίνητη Γη και όσο μεγαλύτερη είναι η ακτίνα τους, τόσο γρηγορότερη είναι και η περιστροφή τους. Οι ανθρώπινες ψυχές, κατοικούν στη σφαίρα που τους αναλογεί, θέτοντας έτσι ακόμα και στον Παράδεισο μια ιεραρχική τάξη.

Οι εννέα σφαίρες και οι αντίστοιχες ψυχές που φιλοξενούνται είναι:
Σφαίρα 1η: Η Σελήνη, για όσους δεν τήρησαν υποσχέσεις (Τραγούδι Β'-Ε').
Σφαίρα 2η: Ο Ερμής, για όσους έκαναν το καλό από φιλοδοξία (Τραγούδι Ε'-Ζ').
Σφαίρα 3η: Η Αφροδίτη, για όσους έκαναν καλό από αγάπη (Τραγούδι Η'-Θ').
Σφαίρα 4η: Ο Ήλιος, για τους σοφούς (Τραγούδι Ι'-ΙΔ').
Σφαίρα 5η: Ο Άρης, για όσους υπερασπίστηκαν τη θρησκεία (Τραγούδι ΙΔ'-ΙΗ').
Σφαίρα 6η: Ο Δίας, για τους δίκαιους (Τραγούδι ΙΗ'-Κ').
Σφαίρα 7η: Ο Κρόνος, για τους οραματιστές (Τραγούδι ΚΑ'-ΚΒ').
Σφαίρα 8η: Τα Άστρα, για τους ευλογημένους (Τραγούδι ΚΒ'-ΚΖ').
Σφαίρα 9η: Οι Άγγελοι που κινούνται γύρω από το Θεό (Τραγούδι ΚΖ'-ΚΘ').

Ο Δάντης ανέρχεται από σφαίρα σε σφαίρα και φθάνοντας πάνω από την 9η Σφαίρα, στονΠύρειο Ουρανό παραδίδεται από την Βεατρίκη στον Άγιο Βερνάρδο, ο οποίος παρακαλά την Παναγία να πάρει υπό την προστασία της τον Δάντη.

Διάρκεια του ταξιδιού
Το ταξίδι του Δάντη εκτιμάται πως έχει συνολική διάρκεια επτά ημερών. Ο υπολογισμός αυτός στηρίζεται σε σχετικές αναφορές μέσα στο ίδιο το έργο. Συγκεκριμένα, διακρίνουμε τα εξής στάδια:
παραμονή στην Κόλαση διάρκειας μίας νύχτας και μίας ημέρας,
μετάβαση στο Καθαρτήριο που διαρκεί μία ημέρα και μία νύχτα,
άνοδος του Καθαρτηρίου για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες,
παραμονή στον επίγειο Παράδεισο για μία ημέρα (ή περισσότερο),
παραμονή στον Παράδεισο όλο τον υπόλοιπο καιρό.

Θέματα και ερμηνείεςΗ Θεία Κωμωδία χαρακτηρίζεται ως μια αλληγορία και εν γένει προτείνονται αρκετές ερμηνείες της. Κάθε επεισόδιο και κάθε χαρακτήρας θεωρείται πως έχει συμβολική έννοια, ενσωματώνοντας τελικά στο σύνολο του έργου όλη τη σοφία και τα πάθη του ύστερου μεσαιωνικού κόσμου. Διακρίνονται περισσότερο καθαρά η ηθική και η πολιτική αλληγορία. Είναι π.χ. ευρύτερα αποδεκτό πως ο Δάντης κάνει σαφή αναφορά στην πολιτική κατάσταση της Ιταλίας, που είναι γεμάτη από τη διαφθορά και αλληλοσπαραγμούς (αμαρτίες), εκφράζοντας μία αντιφλωρεντινή πολεμική. Εξ άλλου, ο Δάντης γράφει τη Θεία Κωμωδία εξόριστος και αναμένοντας λύση από έναν δίκαιο αυτοκρατορικό θεσμό που θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην επίγεια ευτυχία (Παράδεισος). Από την άλλη πλευρά, το έργο μπορεί να ερμηνευθεί και ως η επίπονη πορεία του ανθρώπου να υποτάξει όλες τις αμαρτίες και τα πάθη του στο δρόμο της τελειοποιήσεώς του.
Εκδόσεις
Το πρωτότυπο χειρόγραφο του Δάντη δεν φαίνεται να έχει διασωθεί. Δύο από τα παλαιότερα αντίγραφα του πρωτότυπου βρίσκονται σήμερα στο Μιλάνο και στην Ασιατική Ακαδημία της Βομβάης. Επίσης εκατοντάδες αντίγραφα του 14ου και 15ου αιώνα διασώζονται μέχρι σήμερα.

27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να ανακηρύξει την 27η ΙανουαρίουΔιεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου στην Πολωνία.

Το σχέδιο της απόφασης αυτής, που υποβλήθηκε από το Ισραήλ και υποστηρίχθηκε από 89 χώρες, «καλεί τα κράτη - μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενεές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος και να βοηθήσουν να προλαμβάνονται πράξεις γενοκτονίας».

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

26 Ιανουαρίου Παγκόσμια Ημέρα των Τελωνείων.

Κάθε χρόνο στις 26 Ιανουαρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα των Τελωνείων, με πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Οργανισμού Τελωνείων, για την ανάδειξη του έργου, το οποίο επιτελούν. Ειδικότερα, οι ελληνικές τελωνειακές αρχές διαδραματίζουν θεμελιώδη ρόλο στη διαφύλαξη της ασφάλειας και της προστασίας των πολιτών, των οικονομικών συμφερόντων της χώρας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών - μελών της από το αθέμιτο και παράνομο εμπόριο, προσφέροντας υποστήριξη στη νόμιμη επιχειρηματική δραστηριότητα.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

25 Ιανουαρίου 1925: γεννιέται ο ο Γιώργος Ζαμπέτας, λαϊκός συνθέτης και βιρτουόζος του μπουζουκιού.


Ο Γιώργος Ζαμπέτας, Έλληνας μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής και ένας από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού γεννήθηκε στο Μεταξουργείο, στις 25 Ιανουαρίου του 1925.

Γονείς του ήταν ο Μιχάλης Ζαμπέτας, που ήταν κουρέας και η Μαρίκα Μωραΐτη, ανηψιά γνωστού βαρύτονου της εποχής.

Από πολύ μικρή ηλικία ο Γιώργος Ζαμπέτας έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική, αφού παράλληλα με την απασχόλησή του στο κουρείο του πατέρα του ως βοηθός, «σκάρωνε» κρυφά στο μπουζούκι τις πρώτες του μελωδίες. Οτιδήποτε στη φύση παρήγε ήχο, τον συνάρπαζε και τον βοηθούσε στις συνθέσεις του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του, λίγο πριν το θάνατό του.

Το 1932, σε ηλικία μόλις 7 ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της α’ δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό.

Παρά τις αντιδράσεις, ο μικρός Γιώργος συνέχισε με απόλυτη προσήλωση να υπηρετεί τη μεγάλη του αγάπη, ενώ η γνωριμία του στα 1938 με το μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας.

Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακόμισε στο Αιγάλεω και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία.

Στα 1942 και κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια.

Τα χρόνια της δημιουργίας 
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως οι Πρόδρομος Τσαουσάκης («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), Στέλιος Καζαντζίδης («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), Μανώλης Καναρίδης («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα»), Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου») κ.α. Έκδηλο ήταν από τότε το ταλέντο και το εκπληκτικό του παίξιμο, ωστόσο ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στο πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ, που τον καθιέρωσε σαν ένα μοναδικό «σώου-μαν» στο χώρο.

Την επόμενη δεκαετία, τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία καθώς πραγματοποιεί εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα διασκέδασης, ενώ ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ευρώπη και Αμερική) και παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 100 ταινίες του ακμάζοντα εκείνο τον καιρό Ελληνικού Κινηματογράφου .

Δημιουργίες του όπως «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» κ.α. παραμείναν αξεπέραστες και τον κατατάσσουν στις υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού στερεώματος, σύμφωνα και με τη δήλωση του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!».

Χαρακτηριστική του ήθους του μεγάλου δημιουργού ήταν και η δήλωση του Δημήτρη Μητροπάνου, ο οποίος τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα του: «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κ.λ.π. να δημιουργούν και πάλι αίσθηση στο κοινό.

Οι δύσκολες δεκαετίες της ζωής του 
Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με το Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος.

Ωστόσο, από το 1990 και μετά, οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις προτιμήσεις των ακροατών.

Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του. Μετά από πολύμηνη ασθένεια, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν μόνο 67 ετών.

Ο Δήμος Αιγάλεω, τίμησε δις εν ζωή το μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης, πλησίον του σπιτιού του, φέρει το όνομά του.

Από σύμπτωση, απεβίωσε την ίδια ημερομηνία (10 Μαρτίου) και ο γιος του, Μιχάλης, το 2008.

25 Ιανουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λέπρας

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λέπρας γιορτάζεται κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Ιανουαρίου με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης κατά της Λέπρας (ILEP) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, με στόχο την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας για την ασθένεια της λέπρας, που πλήττει 3 εκατομμύρια ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο.

Η Λέπρα είναι μια μεταδοτική λοιμώδης πάθηση, γνωστή από την αρχαιότητα με τα ονόματα «λεύκη» και «ελεφαντίαση». Προκαλείται από το μυκοβακτηρίδιο «Mycobacterium leprae», που απομονώθηκε από τον νορβηγό γιατρό Γκέρχαρντ Χάνσεν.

Παλαιότερα ήταν ανίατη αρρώστια και οι λεπροί απομονώνονταν υποχρεωτικά σε ορισμένες περιοχές (Σπιναλόγκα κλπ). Σήμερα θεωρείται ιάσιμη. Η λέπρα πλήττει τις αναπτυσσόμενες χώρες και κυρίως την Ινδία, ενώ στην Ελλάδα έχει εξαλειφθεί.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

24 Ιανουαρίου 1913: Πραγματοποιείται η πρώτη παγκοσμίως πολεμική αποστολή ναυτικής συνεργασίας, στα Δαρδανέλια. Ο υπολοχαγός Μιχαήλ Μουτούσης και ο σημαιοφόρος Αριστείδης Μωραϊτίνης πετούν με υδροπλάνο και καταρτίζουν σχεδιάγραμμα των θέσεων του τουρκικού στόλου, εναντίον του οποίου ρίχνουν τέσσερις βόμβες.

Τα θεμέλια της ναυτικής αεροπορίας στην Ελλάδα τέθηκαν τον Ιούνιο του 1912, όταν ο Υπολοχαγός Δημήτριος Καμπέρος της τότε Ελληνικής Αεροπορικής Υπηρεσίας (τώρα Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας) πέταξε με τον «Δαίδαλο», το αεροσκάφος Henry Farman το οποίο είχε μετασκευαστεί σε υδροπλάνο, με μέση ταχύτητα 110 χλμ. την ώρα, επιτυγχάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
 Έπειτα στις 24 Ιανουαρίου 1913 πραγματοποιήθηκε η πρώτη παγκοσμίως πολεμική αποστολή ναυτικής συνεργασίας πάνω από τα Δαρδανέλια, η οποία αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία των θαλάσσιων επιχειρήσεων.Ο Υπολοχαγός Μιχαήλ Μουτούσης και ο Σημαιοφόρος Αριστείδης Μωραϊτίνης πετώντας με υδροπλάνο Maurice Farman κατάρτισαν σχεδιάγραμμα των θέσεων του Τουρκικού Στόλου εναντίον του οποίου έριξαν τέσσερις βόμβες. Η αποστολή αυτή σχολιάσθηκε ευρέως τόσο από τον Ελληνικό και όσο και από τον διεθνή τύπο

24 Ιανουαρίου 1822: δολοφονείται από τις δυνάμεις του Σουλτάνου μετά από προδοσία ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων σε ηλικία 78 ετών.

Ο Αλή Πασάς Τεπελενλής (1744 - 24 Ιανουαρίου 1822) ήταν μουσουλμάνος Τουρκαλβανός στην καταγωγή πασάς των Ιωαννίνων που διαδραμάτισε για περισσότερα από 40 χρόνια σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ηπείρου και όχι μόνο, από το 1788 όταν και διορίστηκε πασάς των Ιωαννίνων μέχρι τις αρχές της Ελληνικής Επανάστασης. Στο απόγειο της δόξας του κατείχε μια μεγάλη περιοχή του ελλαδικού χώρου της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον τρόπο με τον οποίο διοίκησε το Πασαλίκι του αλλά και για τον χαρακτήρα του, έμεινε γνωστός σαν Ασλάνι (λιοντάρι) των Ιωαννίνων. Διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην ιστορία της Ηπείρου αλλά και ευρύτερα της Ελλάδας και της Αλβανίας στο μεταίχμιο μεταξύ του 18ουαιώνα και 19ου αιώνα. Καταγόταν από το Τεπελένι της Αλβανίας (γεννήθηκε μεταξύ 1740-1750) και εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο αρχικά ως αρχηγός ληστοσυμμορίας, που εμπλέκεται σε συγκρούσεις με αξιωματούχους του οθωμανικού κράτους στον χώρο της Αλβανίας και της Ηπείρου. Χάρη στην πολεμική του ικανότητα, την ανδρεία του, αλλά και τις δολοπλοκίες του, καταφέρνει να ενταχθεί στον στρατιωτικό- διοικητικό μηχανισμό του οθωμανικού κράτους καταλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα, ώσπου τελικά το 1788 διορίζεται πασάς, δηλαδή διοικητής του σαντζακίου των Ιωαννίνων.

Οικογενειακό υπόβαθρο
Γενάρχης της οικογένειάς του, ή ο πρώτος που έγινε ονομαστός από την οικογένειά του ήταν κάποιος Τούρκος ονόματι Μουσταφά ή Μούτζο Χούσσος, προπάππους του Αλή, αρχηγός ληστρικών ομάδων που δρούσε στην Ανατολία, περί τα τέλη του 17ου αιώνα που εξ αυτού και η οικογένειά του λεγόταν Μουτζοχουσσάτες η οποία και εγκαταστάθηκε στην Αλβανία, προερχόμενη από τη Μικρά Ασία, περίπου 80 χρόνια πριν τη γέννηση του Αλή Πασά. Γιος του Μουσταφά (Μουτζοχουσσάτη) ήταν ο Μουχτάρ (Μουτζοχουσσάτης) που λέγεται πως είχε λάβει μέρος στην πολιορκία της Κέρκυρας κατά τον πόλεμο με του Ενετούς το 1716. Από αυτή την ενέργεια η Υψηλή Πύλη τον αμνήστευσε για τις πρότερες ληστρικές δράσεις του, που όμως επανέλαβε αργότερα. Ο γιος του Μουχτάρ εκείνου, ο λεγόμενος Βελής, που ήταν ο πατέρας του Αλή Πασά.
Ο Βελής ακολουθώντας τα χνάρια του παππού του αλλά και του πατέρα του ήταν αρχηγός συμμοριών και είχε υπό την προστασία του τα χωριά Λέκλη και Χόρμοβο της Βορείας Ηπείρου, όπου αφού σκότωσε τους αδελφούς του και τον εξάδελφό του Ισλάμπεη, είχε αναγνωρισθεί από την Πύλη πασάς δύο μικρών περιοχών λαμβάνοντας και τη θέση του Μουτασερίφη του Δελβίνου, για μικρό όμως διάστημα μέχρι το θάνατό του.
Ο Αλής γεννήθηκε στο Τεπελένι ένα μικρό χωριό τότε της σημερινής Αλβανίας το 1744 (κατά νεότερες έρευνες, αντί 1740 ή 1750, ή 1752 που είχαν υποστηρίξει παλιότεροι βιογράφοι). Η μητέρα του λεγόταν Χάμκω, ήταν ελληνίδα στην καταγωγή και ελληνόγλωση - δεύτερη γυναίκα του Βελή, κόρη του Μπέη της Κόνιτσας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1753, που επηρέασε δραματικά την εφηβική του ηλικία, οι κάτοικοι των χωριών που δυνάστευε ο πατέρας του εξεγέρθηκαν, και οι Γαρδικιώτες συνέλαβαν την Χάμκω και κακοποιώντας την, την υπέβαλαν σε εξευτελιστικά βασανιστήρια, προτού την αφήσουν τελικά ελεύθερη.
Σύμφωνα με συχνές εκμυστηρεύσεις του Αλή, ο πατέρας του, ο Βελής, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία που άφησε στη γυναίκα του, Χάμκω, και στα δύο παιδιά του, τον Αλή και την αδελφή του Χαϊνίτσα, ήταν "μιά άθλια τρύπα και λίγα χωράφια".

Τα πρώτα χρόνια
Για τα παιδικά χρόνια του Αλή είναι γνωστό ότι ήταν πολύ ανήσυχος και του άρεσαν οι πολεμικές τέχνες όπου χάρις αυτών εγκατέλειπε τους δασκάλους του και περιφέρονταν στα βουνά. Έτσι τα λίγα γράμματα που έμαθε τα όφειλε και μόνο στην επιμονή της μητέρας του. Είναι γεγονός πως ο Αλής ανατράφηκε από την μητέρα του με υπέρμετρη φιλοδοξία και με στόχο να γίνει σπουδαίος, περισσότερο από τον πατέρα του, και μάλιστα κατά τη συνήθη έκφραση του Αλή αναγνώριζε πως εκείνη τον έκανε "άντρα και Βεζύρη" .
Σε αυτό βοήθησε και η εξολόθρευση όλων των ετεροθαλών αδελφών του από την μητέρα του, ένα σύνηθες πλέον άγριο φαινόμενο που είχε ξεκινήσει από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συνεχίστηκε πιο έντονα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και που υιοθετήθηκε ακόμη σε μεγαλύτερο βαθμό από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η παντελής όμως έλλειψη στοιχείων για την περίοδο των εφηβικών χρόνων του Αλή δεν επιτρέπει σε κανέναν ν΄ αναφερθεί στην περίοδο αυτή. Έτσι εικάζεται, πως μετά το θάνατο του πατέρα του, κατά την εφηβική του ηλικία, ο Αλής είχε καταφύγει στα γύρω βουνά και έτοιμος πλέον μαχητής είχε οργανώσει και αναλάβει αρχηγός συμμοριών που συγκροτούνταν από Τόσκηδες και Λιάπηδες ληστές με τις οποίες επιχειρούσε τις ληστρικές επιδρομές σε ολόκληρη την Ήπειρο και τη Θεσσαλία.

Πρώτες δραστηριότητες
Λόγω της ληστρικής του αυτής δράσης συνελήφθη από τον πασά του Μπερατίου, Κουρτ Αχμέτ πασά, αλλά αφέθηκε ελεύθερος αφού υποσχέθηκε να σταματήσει τις επιδρομές, υπόσχεση την οποία όμως δεν κράτησε, διότι όπως λέγεται ο πασάς αρνήθηκε να του δώσει για σύζυγο την κόρη του. Έπειτα λόγω της σκληρής καταδίωξης που αντιμετώπισε κατέφυγε στον Καπλάν πασά του Δελβίνου, του οποίου την κόρη (Εμινέ) παντρεύθηκε το 1768, μνηστεύοντας παράλληλα και την αδελφή του Χαϊνίτσα με τον μεγαλύτερο γιο του Καπλάν. Aπό αυτό τον γάμο ο Αλής απέκτησε και τους δυο του γιους, τον Μουχτάρ (1769) και τον Βελή (1773). Μέσω διαφόρων δολοπλοκιών κατάφερε να εξοντώσει τόσο τον πεθερό του όσο και τον διάδοχο αυτού Σελήμ χωρίς όμως να καταφέρει να διοριστεί αυτός πασάς ενώ παράλληλα εκδικήθηκε τους κατοίκους του Χορμόβου και του Λικλίου οι οποίοι είχαν πριν από χρόνια ατιμάσει την μητέρα του.
Το 1785 διορίστηκε επόπτης των οδικών αρτηριών της Ρούμελης και ήρθε σε συνεννόηση με τους ληστές που δρούσαν στη Θεσσαλία. Όμως,το 1787 όταν και διορίστηκε πασάς των Τρικάλων καταδίωξε και εξόντωσε τους πρώην συμμάχους του, λυτρώνοντας παράλληλα την περιοχή από τις ληστρικές επιδρομές και αποκτώντας τη φήμη ενός ικανού διοικητή.

Πασάς στα Ιωάννινα
Το 1788 εκμεταλλευόμενος την απουσία του πασά των Ιωαννίνων, Αλή Ζοτ λογω εκστρατείας στον Δούναβη άρπαξε το πασαλίκι των Ιωαννίνων, πράξη την οποία τελικά ενέκρινε και η Υψηλή Πύλη, δίνοντας του μάλιστα δικαιοδοσία και στη Στερεά Ελλάδα.
Από τη θέση του διοικητή του σαντζακίου των Ιωαννίνων θέτει σταδιακά τις βάσεις για τη δημιουργία ενός σχεδόν αυτόνομου από την Πύλη κράτους, το οποίο περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της Ελλάδας και της Αλβανίας. Παράλληλα, κατά την περίοδο της ηγεμονίας του, η πρωτεύουσά του τα Γιάννινα μετατρέπονται σε ένα σημαντικό πνευματικό, πολιτισμικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο.
Στην προσπάθειά του να πετύχει τους σκοπούς του προσεταιρίζεται όλες τις θρησκευτικές και εθνικές ομάδες της επικράτειάς του. Ωστόσο δεν διστάζει να συντρίψει κάθε αντίπαλό του με δυναμικό τρόπο. Παράλληλα αναπτύσσει σχέσεις με ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Ως πασάς των Ιωαννίνων συμμετείχε στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787 - 1792, η συμμετοχή του όμως διεκόπη διότι αναγκάστηκε να εκστρατεύει το 1790 και το 1792 κατά των επαναστατημένων Σουλιωτών χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 1796 κατέκτησε την Άρτα και το 1798 υπέταξε τη Χειμάρρα (Χιμάρα) και κατέλαβε την Πρέβεζα μετά από σύντομη πολιορκία. Μετά την Πρέβεζα κατέλαβε την Βόνιτσα και το 1803 υπέταξε το Σούλι και εξόρισε τους κατοίκους του. Μάλιστα, για αυτό του το επίτευγμα διορίστηκε από την Υψηλή Πύλη ως διοικητής της Ρούμελης και ο γιος του, Βελής, διοικητής της Θεσσαλίας και του Μοριά ενώ προσωρινά η δικαιοδοσία του επεκτάθηκε μέχρι την Θράκη. Μεταγενέστερες του επιτυχίες ήταν η κατάληψη του Αργυροκάστρου το 1812 και η αγορά της Πάργας από τους Άγγλους το 1819. Όντας ήδη σχετικά αυτόνομος από την κεντρική εξουσία, ο Αλής είδε το κράτος του να εκτείνεται στη μέγιστη του εξάπλωση από την Πελοπόννησο μέχρι την Μακεδονία.

Αλή Πασάς και Μέτσοβο
Η επικράτηση του Αλή Πασά, ως ανώτατου Οθωμανού διοικητή του Ηπειρωτικο-Θεσσαλικού χώρου, ανατρέπει τις ισορροπίες που είχαν επιτευχθεί έως τότε μεταξύ του Μετσόβου και του οθωμανικού κράτους. Το 1795 μισθώνει για λογαριασμό του τον μουκατά της Χώρας Μετσόβου. H ιστοριογραφία εκλαμβάνει αυτό το γεγονός ως το τέλος του προνομιακού καθεστώτος που απολάμβανε η περιοχή του Μετσόβου από τα μέσα του 17ουαιώνα. Ωστόσο, παρά τον αυθαίρετη επιβολή εισφορών και τον τερματισμό της εποπτείας της Χώρας Μετσόβου από Οθωμανούς αξιωματούχους της Κωνσταντινούπολης, αυτή η αλλαγή δεν συνιστά κατάργηση του φορολογικού και, κυρίως, του διοικητικού και γεωγραφικού πλαισίου που διείπε μέχρι τότε την περιοχή. Ακόμα και το 1802, επτά χρόνια αφότου ο μουκατάς του Μετσόβου περιήλθε στα χέρια του Αλή Πασά, ο σουλτάνος Σελήμ Γ΄ απευθύνει έγγραφο προς τον διοικητή του σαντζακιού Τρικάλων και τον ιεροδίκη της ίδιας πόλεως, με το οποίο τους καθιστά γνωστή την ανανέωση προηγουμένων φιρμανιών του Μετσόβου. Ως διοικητική πράξη επιβεβαιώνει ότι ο Αλή Πασάς δεν είχε μετατρέψει την Χώρα Μετσόβου σε προσωπικό του φέουδο, κάτι που είχε συμβεί με πολλούς οικισμούς της επικράτειάς του. Ωστόσο, παρά τον τυπικό σεβασμό που υποδεικνύει προς το προνομιακό καθεστώς του Μετσόβου, δεν παύει να το υπονομεύει σε όλες του τις πτυχές. Εκτός του ότι γίνεται ο αποκλειστικός νομέας της, επιβάλει στον πληθυσμό της μερικές δυσβάστακτες επιβαρύνσεις. Συγκεκριμένα, αυξάνει σημαντικά το ποσό του φόρου που πλήρωναν ως τότε και, επιπλέον, τους υποχρεώνει να διατηρούν στα ορεινά τους περάσματα αλβανική φρουρά διοριζόμενη από αυτόν. Επίσης, τα μεροκάματα των Μετσοβιτών μαστόρων (οικοδόμων και ξυλουργών) που απασχολεί στα οικοδομικά του έργα, καθώς και το κόστος της ξυλείας που χρησιμοποιείται για την κατασκευή τους, επιβαρύνει την κοινότητα του Μετσόβου. Αυτές οι εξελίξεις, παρά τις συγκρούσεις που δημιουργούν στην τοπική κοινωνία, δεν μεταβάλουν την εσωτερική δομή του καθεστώτος της Χώρας Μετσόβου. Ο φορολογικός της μηχανισμός εξακολουθεί να λειτουργεί με βάση τις μεθόδους που εφαρμόζονταν κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα.

Ρήξη με την Πύλη
Το 1820, ύστερα από την αποκάλυψη ότι δυο Αλβανοί σταλμένοι από τον Αλή αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Πασόμπεη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ ενοχλημένος από αυτό το γεγονός και θορυβημένος διότι ο Αλής ήταν εμπόδιο στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα και κίνδυνος για τη συνοχή της Αυτοκρατορίας του, διέταξε την απομάκρυνσή του από το Πασαλίκι των Ιωαννίνων με σκοπό να τον περιορίσει στο Τεπελένι.
Ο Αλής προσπάθησε να εξευμενίσει τον σουλτάνο, ζήτησε τη μεσολάβηση της Ρωσίας και της Αγγλίας ενώ κατέδωσε ακόμα και τη Φιλική Εταιρεία, της οποίας την ύπαρξη γνώριζε από το 1819. Τελικά το 1820 η Πύλη τον κήρυξε ένοχο εσχάτης προδοσίας και τον κάλεσε να εμφανιστεί εντός 40 ημερών στην Κωνσταντινούπολη για να απολογηθεί. Εκείνος φυσικά αρνήθηκε, ερχόμενος σε σύγκρουση με τα στρατεύματα της Αυτοκρατορίας.

Πολιορκία των Ιωαννίνων
Ο Μαχμούτ Β΄ κινητοποίησε το καλοκαίρι του 1820 κατά του Αλή στράτευμα 80.000 ανδρών με αρχηγό στην αρχή τον Ισμαήλ Πασόμπεη και στη συνέχεια τον Χουρσίτ Πασά. Ο Αλής βρέθηκε σε δεινή θέση καθώς αντιμετώπισε σημαντική διαρροή οπλαρχηγών (ακόμη και οι γιοι του παραδόθηκαν παρά το γεγονός ότι τους είχε δώσει εντολή να αμυνθούν μέχρις εσχάτων) και στρατευμάτων,ενώ φάνηκε πως ο στρατός του δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος για σύγκρουση με τα σουλτανικά στρατεύματα. Η πολιορκία του κάστρου των Ιωαννίνων συνεχιζόταν λόγω της αντιγνωμίας που είχε ξεσπάσει μεταξύ των πολιορκητών (οφειλόταν στις δωροδοκίες των αξιωματικών από τον διαβόητο πασά ). Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Αλής πήρε με το μέρος του, τους άλλοτε ορκισμένους εχθρούς του, Σουλιώτες με την προϋπόθεση να τους άφηνε να επανεγκατασταθούν στο Σούλι. Αξιοσημείωτο είναι πως την 25η Αυγούστου, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας δεν δίστασε να κάψει μέρος της πόλης για να έχει καλύτερο οπτικό πεδίο το πυροβολικό του.
Η κατάσταση άλλαξε όταν ο Πασόμπεης αντικαταστάθηκε από τον Χουρσίτ, ο οποίος επανέφερε την τάξη στο στρατόπεδο των πολιορκητών, περιόρισε τις επιδρομές των Σουλιωτών και έσφιξε τον κλοιό γύρω από τον Αλή.
Η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης ανάγκασε τον Χουρσίτ να αρχίσει διαπραγματεύσεις κατά τις οποίες όμως κατέλαβε τα ισχυρά οχυρά του κάστρου περιορίζοντας τον Αλή στο παλάτι του, όπου είχε συγκεντρώσει τους θησαυρούς του αλλά και πολλά βαρέλια πυρίτιδας απειλώντας να δώσει εντολή για ανατίναξη αν γινόταν έφοδος, πράγμα που δεν ευχαριστούσε τον Χουρσίτ που εποφθαλμιούσε την περιουσία του εχθρού του. Κατά τα τέλη του Νοεμβρίου του 1821 ολόκληρη σχεδόν η φρουρά του κάστρου είχε αυτομολήσει στον Χουρσίτ, αφήνοντας στον Αλή μόνο 500 άνδρες, από τους οποίους σε λίγο οι 430 προσχώρησαν στους Τούρκους.
Η αποσχιστική δράση του Αλή Πασά αποτελεί ένα από τα κορυφαία παραδείγματα της θεσμικής διαφθοράς και των διασπαστικών τάσεων που επικρατούν εκείνη την περίοδο στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο θάνατος του Αλή
Τον Ιανουάριο του 1822 έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις ο Αλής δέχτηκε να παραδοθεί με τον όρο να του δινόταν αμνηστία και κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα που βρίσκεται στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων. Εκεί, στις 24 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε μετά από σύντομη συμπλοκή, από τον απεσταλμένο του Χουρσίτ, Κιοσέ Μεχμέτ (κατά άλλους ήταν ο Αλή Χασάν), που είχε έρθει δήθεν με το χαρτί της αμνηστίας. Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε ταριχευμένο από τον Χουρσίτ στην Κωνσταντινούπολη, όπου αργότερα θάφτηκε σε μια περιοχή έξω από τα τείχη της πόλης .
Το ακέφαλο σώμα του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο του σεραγιού, στο Ιτς Καλέ, κοντά στο Φετιγιέ Τζαμί. Ο τάφος αυτός (που περιβαλλόταν ως το 1944 με ωραίο ψηλό κιγκλίδωμα το οποίο αφαιρέθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής για να αντικατασταθεί τα τελευταία χρόνια από καινούργιο) φαίνεται πως ήταν τόπος προσκηνύματος για τους, Αλβανούς κυρίως, Μουσουλμάνους της Ηπείρου και της Αλβανίας ακόμα και κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
Κατά άλλες πηγές πάντως τον Αλή Πασά τον σκότωσαν Έλληνες, που μπήκαν στο σπίτι του και τον πυροβόλησαν από το κάτω πάτωμα μέσα στον οντά του. Στο σπίτι του, που σήμερα είναι μουσείο-αξιοθέατο της πόλης των Ιωαννίνων, υπάρχουν ακόμα και οι τρύπες από τις σφαίρες που διαπέρασαν το πάτωμα και σκότωσαν τον Αλή Πασά.

Πολιτική
Ο Αλής κυβέρνησε επιβάλλοντας σκληρή πειθαρχία και εξολοθρεύοντας ανελέητα τους εχθρούς του και γενικά όποιον αμφισβητούσε την εξουσία του (Σουλιώτες, Γαρδικιώτες, Κατσαντώνης, Βλαχάβας, πασάδες Δελβίνου και Δίβρας). Κατά τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του κατασκεύασε δρόμους, λιμάνια, γέφυρες, υδραγωγεία, ίδρυσε σχολεία, είχε σε μεγάλη εκτίμηση τους επιστήμονες και παγίωσε την ασφάλεια στην επικράτειά του μέσω της εξάλειψης της ληστείας, ενώ ιδιαίτερα στην πρωτεύουσά του, τα Γιάννενα ενισχύθηκε η βιοτεχνία, αναπτύχθηκαν το εμπόριο, οι τέχνες και τα γράμματα. Επίσης ήταν ανεκτικός έναντι των Χριστιανών και στην επικράτειά του υπήρχε σχετική ανεξιθρησκεία, σε βαθμό που να χτίζει στο παλάτι του εκκλησίες για τους Χριστιανούς συμβούλους του και τις Χριστιανές του χαρεμιού του.
Ο Αλής είχε ζητήσει από τον αυστριακό Μέτερνιχ, σχέδιο συντάγματος. Επίσης είχε κατά καιρούς συμμαχήσει καιροσκοπικά με τους Γάλλους, δηλώνοντας μάλιστα και θαυμαστής του Ναπολέοντα (αυτό δεν τον εμπόδισε να καταλάβει το 1798 τη γαλλοκρατούμενη Πρέβεζα και να κατακρεουργήσει τους Γάλλους αιχμαλώτους), είχε καλές σχέσεις με την Αγγλία, ιδίως μετά την αγορά της Πάργας το 1819, ενώ προσπαθούσε να δημιουργήσει καλό όνομα στη Δύση, υποδεχόμενος στο παλάτι του κάθε Ευρωπαίο περιηγητή που περνούσε από την επικράτειά του.
Αυτή η εικόνα, που διαδίδεται και από ξένους χρονικογράφους, οδήγησε κάποιους μεταγενέστερους συγγραφείς στην κατασκευή ενός μύθου περί "πεφωτισμένης δεσποτείας" ή ενός "οριενταλικού" Βοναπάρτη της Ηπείρου. Από σύγχρονες μελέτες αυτή η εικόνα κρίνεται εσφαλμένη και αναχρονιστική, η οποία μάλιστα συσκοτίζει τη φύση του ανταγωνισμού μεταξύ Αλή και Σουλιωτών. Ο Αλής, αρχικά ένας Τουρκαλβανός ληστής, θεωρείται ότι δεν διέθετε τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μιας "φωτισμένης δεσποτείας" στην Ήπειρο. Αντίθετα με ανάλογους άλλους ηγέτες που εμφανίστηκαν τότε μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (όπως ο Μωχάμετ Άλι στην Αίγυπτο ή ο Καραοσμάνογλου στη Σμύρνη) δεν ελάφρυνε τα βάρη των αγροτών, τουναντίον μάλιστα αύξησε υπέρμετρα τη φορολογία, και συνέτριψε τους τοπικούς φεουδάρχες μόνο για να υφαρπάξει τις ιδιοκτησίες τους. Στα ύστερα χρόνια της δεσποτείας του ο υπερβολικός συγκεντρωτισμός, η γενικευμένη τρομοκρατία και η φρενήρης αναζήτηση προσωπικού πλουτισμού απέβη εις βάρος της οικονομικής δραστηριότητας. Κατά τα τελευταία χρόνια της εποχής του οι φόροι αυξάνονταν κατά 25% έως 30% το χρόνο με αποτέλεσμα την φυγή των περίφημων συντεχνιών της Ηπείρου προς το εξωτερικό και τον στραγγαλισμό της παραγωγής και του εμπορίου. Στον φόρο που όριζε το Οθωμανικό κράτος (χαράτσι) αυτός επέβαλε επί πλέον φόρο και μάλιστα σχεδόν ισόποσο, που παρακρατούσε για τον εαυτό του. Στην γεωργία δεν επιτέλεσε κανένα ουσιαστικό έργο γεωπονικού χαρακτήρα και καμία βελτίωση των καλλιεργητικών συνθηκών στα πολυάριθμα τσιφλίκια του. Τα έσοδά του προέρχονταν κυρίως από τη φορολογία, βασικώς στην οθωμανική μορφή της, και όχι από βελτίωση της παραγωγής.
Η φαινομενική ανεξιθρησκεία στην Αυλή του δεν τον εμπόδιζε να τιμωρεί με θάνατο τους Χριστιανούς και τις Μουσουλμάνες που διατηρούσαν ερωτικούς δεσμούς μεταξύ τους. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούσε και για τις Χριστιανές μοιχαλίδες (με αυτή την πρόφαση έπνιξε στη λίμνη των Ιωαννίνων και την ερωμένη του γιου του, Μουχτάρ, την περίφημη Κυρά Φροσύνη, η οποία αρνήθηκε τον έρωτά του).
Όσοι απευθύνονταν σε αυτόν για διάφορα ζητήματα, αντιμετωπίζονταν με δικαιοσύνη και συνήθως βρίσκονταν συμβιβαστικές λύσεις. Όσον αφορά θέματα ανακρίσεων ή τιμωρίας, ο Αλή συνήθιζε να υποβάλλει τους ύποπτους ή ένοχους σε φρικτά μαρτύρια.

Διπλωματία
Οι διπλωματικές και διοικητικές του ικανότητες, το ενδιαφέρον του για νεωτερικές αντιλήψεις, η λαϊκή του θρησκευτικότητα, η θρησκευτική του ουδετερότητα, η πάταξη της ληστοκρατίας, η σκληρότητα και εκδικητικότητα που επιδεικνύει κατά την επιβολή της τάξης και η λεηλατική του συμπεριφορά απέναντι σε πρόσωπα και κοινότητες, προκειμένου να αυξήσει τις προσόδους του, προκαλούν τον θαυμασμό και συνάμα τις επικρίσεις των συγχρόνων του, ενώ διχάζουν ακόμη την ιστοριογραφία αναφορικά με την προσωπικότητά του.

Χαρακτήρας
Ως χαρακτήρας ο Αλή ήταν αντιφατικός: συνδύαζε αρετές όπως οι ηγετικές ικανότητες, η κοινωνική δικαιοσύνη (με τα δεδομένα της εποχής), η ευστροφία, η πολιτική διάνοια και η θρησκευτική ανεκτικότητα με ελαττώματα όπως η φιλαργυρία και η βαναυσότητα. Αν και αγράμματος ευνοούσε την ανάπτυξη των γραμμάτων, ήθελε να οργανώσει το κράτος του στα πρότυπα των αντίστοιχων της Ευρώπης και μπορούσε να ελίσσεται πολιτικά με επιτυχία, ακόμη και με τη Δύση όντας μεγάλος διπλωμάτης αλλά και δολοπλόκος. Παρόλο που ήταν επίορκος και είχε εξοντώσει αρκετούς πρώην συμμάχους του (από τον πεθερό του μέχρι τους πρώην συντρόφους του ληστές) δεν δίσταζε να παίρνει υπό την προστασία του γόνους άλλων παλιών του φίλων (όπως π.χ. ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, γιος του παλιού γνωστού του Αλή, Ανδρέα Βερούση). Ακόμα και στα βαθιά του γεράματα, διατήρησε πάνω από 100 παλλακίδες, ωστόσο έτρεφε αληθινά αισθήματα προς την προστατευόμενη και μετέπειτα τελευταία του σύζυγο, Βασιλική Κονταξή, η οποία όμως δεν ξέχασε ποτέ την εθνική της καταγωγή και το γεγονός πως την άρπαξε και την έκανε γυναίκα του σε ηλικία 12 ετών. Παρά το γεγονός ότι ήταν άθρησκος (ο ίδιος δήλωνε Μπεκτάσης ή Ιακωβίνος.) ήταν ταυτόχρονα και δεισιδαίμονας με αποτέλεσμα να δέχεται αδιαμαρτύρητα τους προπηλακισμούς και τον ελέγχο των δερβίσηδων για την άστατη ζωή του, ενώ προσκύνησε με ευλάβεια το λείψανο του Κοσμά του Αιτωλού όταν αυτό μεταφέρθηκε κάποτε στα Ιωάννινα.

Σχέσεις με τον ελληνικό πληθυσμό
Η Κυρα-Βασιλική με τον Αλή Πασά. Ελαιογραφία (158x182 εκ.) του Paul Emil Jacobs, 1842
O Αλής έδειξε σχετική εύνοια και ανοχή προς το ελληνικό στοιχείο, σε σημείο που η επικράτειά του να είναι το μοναδικό μέρος όπου οι Έλληνες ήταν σχεδόν ισότιμοι με τους Οθωμανούς. Βέβαια ήταν αμείλικτος με όσους αμφισβητούσαν την εξουσία του. Έτσι καταδίωξε τους Κλέφτες και τους Αρματολούς, πολλούς από τους οποίους εξόντωσε (Κατσαντώνης, Βλαχάβας, Κώστας Λεπενιώτης, Λαζαίοι) και άλλους κυνήγησε (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ζαχαριάς κ.α.). Επίσης διώχτηκαν οι ανυπότακτοι Σουλιώτες, οι Χειμαριώτες (Χιμάρα αρχ. Χιμέρα) καθώς και οι Παργινοί. Άλλη μια πόλη που υπέφερε από τον Αλή Πασά, χωρίς όμως να τον προκαλέσει προηγουμένως ήταν η Πρέβεζα, της οποίας οι κάτοικοι ήταν στο έλεος των ευνοούμενων του.
Από την άλλη πλευρά, στη φρουρά του Αλή και στη στρατιωτική σχολή που ο ίδιος ίδρυσε εκπαιδεύτηκαν κάποιοι από τους σημαντικότερους πολεμιστές της Επανάστασης του 1821. Μερικοί από αυτούς ήταν ο Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Γρίβας, ο Λάμπρος Βέικος, ο Πανουργιάς, ο Γεώργιος Bαρνακιώτης. Επίσης άλλοι σπούδασαν στις περίφημες σχολές των Ιωαννίνων με την βοήθειά του (Σαλώνων Ησαΐας). Είναι άξιο αναφοράς ότι στο παλάτι του Αλή Πασά είχαν συγκεντρωθεί αρκετοί Έλληνες λόγιοι και επιστήμονες όπως ο προσωπικός του γιατρός Γ. Σακελλάριος, ο Ιωάννης Κωλέττης, ο δάσκαλος Καλογεράς, ο Αθανάσιος Ψαλίδας, ο Μπαλάνος Βασιλόπουλος, ο Ιωάννης Βηλαράς κ.α. ενώ τα Ελληνικά ήταν η επίσημη γλώσσα της αυλής του. Έλληνες ήταν και οι διαχειριστές της περιουσίας και των οικονομικών του κράτους του (Μάνθος Οικονόμου, Αλέξιος Νούτσος, Ιωάννης Σταύρου, Αθανάσιος Λιδωρίκης). Άλλος Έλληνας που λάμβανε τον πλήρη σεβασμό του Αλή Πασά ήταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός ενώ τα δυο άτομα που βρίσκονταν στο πλευρό του πασά στις τελευταίες του στιγμές ήταν ο Θανάσης Βάγιας, που ήταν το δεξί του χέρι καθώς και η τελευταία του σύζυγος Κυρά Βασιλική.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

23 Ιανουαρίου 1556: O καταστροφικότερος σεισμός στην ανθρώπινη ιστορία πλήττει την επαρχία Σαντζί της Κίνας, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 830.000 άνθρωποι

Ο φονικότερος σεισμός που έχει γνωρίσει ποτέ η υφήλιος είναι και ένας από τους λιγότερο γνωστούς, αφού συνέβη περισσότερα από 450 χρόνια πριν. Ήταν το 1556 λοιπόν όταν ο Εγκέλαδος χτύπησε την επαρχία Shaanxi και ζήτησε τις ζωές 830.000 ανθρώπων. Τα 8 Ρίχτερ του σεισμού, σε συνδυασμό με την ώρα που χτύπησε και τη μορφολογία της περιοχής, καθώς επίσης και με την πρωτόγονη στατικότητα των κτιρίων, ευθύνονται για τον τεράστιο αριθμό ζωών που αφαίρεσε ο σεισμός. Μια περιοχή 500 μιλίων εξαφανιζόταν από τον χάρτη μέσα σε λίγες στιγμές..

23 Ιανουαρίου 1966: Η Ελλάδα υποβάλλει επίσημα στη Λωζάνη υποψηφιότητα για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, με πρόεδρο της Επιτροπής Διεκδίκησης τη Γιάννα Αγγελοπούλου.

Η Αθήνα επελέγη ως οικοδέσποινα πόλη το 1997, στην 106η Σύνοδο της ΔΟΕ στη Λοζάνη, αφού είχε χάσει την διοργάνωση των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1996, τον εορτασμό της 100ής επετείου των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1997, η Αθήνα ήταν βασισμένη για την επιλογή της κατά ένα μεγάλο μέρος σε μια έκκληση στην ολυμπιακή ιστορία. Στον τελευταίο κύκλο της ψηφοφορίας, η Αθήνα νίκησε τη Ρώμη, με 66 ψήφους προς 41. Πριν από αυτό, το Μπουένος Άιρες, η Στοκχόλμη, το Κέιπ Τάουν και το Σαν Χουάν είχαν ήδη αποκλειστεί αφού είχαν λάβει μόνο μερικές ψήφους.




Επιλογή 2004 — Αποτελέσματα ψηφοφορίας(1η,2η,3η,4η,5η ψηφοφορία)

  • Αθήνα                  Ελλάδα                                     32 ...    38        52        66
  • Ρώμη                  Iταλία                                     23 ...    28        35      41
  • Κέιπ Τάουν          Νότια Αφρική Νότια Αφρική   16         62    22        20       -
  • Στοκχόλμη          Σουηδία Σουηδία                    20          ...    19         -      -
  • Μπουένος Άιρες  Αργεντινή                            16         44     -         -      -


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

22 Ιανουαρίου 1987: Ο αμερικανός πολιτικός Μπαντ Ντουάιερ αυτοκτονεί μπροστά στις κάμερες, ανοίγοντας μία έντονη συζήτηση για τα όρια της δημοσιογραφίας.

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Μπαντ Ντουάιερ ήταν ένας αξιοσέβαστος πολιτικός στην πολιτεία της Πενσυλβάνιας. Σε ηλικία 40 ετών είχε ήδη διατελέσει πολιτειακός βουλευτής και γερουσιαστής με τη σημαία του ρεπουμπλικανικού κόμματος και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει μια νέα καριέρα στο Υπουργείο Οικονομικών της πολιτείας αυτής των ΗΠΑ, που έχει τα γεωγραφικά και δημογραφικά μεγέθη της χώρας μας.

Όμως, το 1986 η ζωή του άλλαξε δραματικά, όταν βρέθηκε αναμεμιγμένος σε ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, που συντάραξε την πολιτεία. Κατηγορήθηκε ότι έλαβε 300.000 δολάρια, προκειμένου να διευκολύνει ένα τοπικό επιχειρηματία να αναλάβει μια εργολαβία της πολιτείας. Η περιπέτειά του ξεκίνησε από μια ανώνυμη επιστολή που έφθασε στον ρεπουμπλικάνο κυβερνήτη της Πενσυλβάνιας Ντικ Θόρνμπεργκ, μετέπειτα Υπουργό Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Ο Ντουάιερ από την πρώτη στιγμή διατυμπάνιζε την αθωότητά του και θεωρούσε πολιτική τη δίωξή του από ανταγωνιστές του στο κόμμα.

Ο τοπικός εισαγγελέας, στο πλαίσιο των δικονομικών παζαριών (plea bargains) που προβλέπονται στο αμερικανικό νομικό σύστημα, του πρότεινε ποινή φυλάκισης πέντε ετών, αν παραδεχόταν ότι δωροδοκήθηκε και συνέβαλε με τη συνεργασία του στην αποκάλυψη όλων των πτυχών του σκανδάλου. Ο Ντουάιερ αρνήθηκε επειδή πίστευε στην αθωότητά του. Δικάστηκε, κρίθηκε ένοχος παθητικής δωροδοκίας και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 55 ετών και χρηματική ποινή 300.000 δολαρίων, το ποσό δηλαδή που φέρεται να ενθυλάκωσε.

Στις 22 Ιανουαρίου 1987 ο Μπαντ Ντουάιερ προγραμμάτισε συνέντευξη τύπου στην πρωτεύουσα της Πενσυλβάνιας, Χάρισμπεργκ. Οι δημοσιογράφοι υπέθεσαν ότι θα τους ανακοίνωνε την παραίτησή του από την υπηρεσία, καθώς την επομένη έπρεπε να παρουσιαστεί στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του. Η συνέντευξη θα επιφύλασσε απρόσμενες και τραγικές εκπλήξεις. Γύρω στις 11 το πρωί ο Ντουάιερ παρουσιάστηκε στην αίθουσα της συνέντευξης φανερά νευρικός και ταραγμένος.

Στην εισαγωγική του ομιλία υποστήριξε για μια ακόμη φορά την αθωότητά του και ανέφερε ότι δεν σκόπευε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια διάβασε ένα προετοιμασμένο κείμενο. Χαρακτήρισε τον εαυτό του «σύγχρονο Ιώβ», κατηγόρησε τον δικαστή που εξόντωσε έναν αθώο και θεώρησε τον εαυτό του θύμα πολιτικής πλεκτάνης. Ολοκληρώνοντας, τόνισε ότι θα αναλάβει σταυροφορία για την καλυτέρευση της απονομής της δικαιοσύνης στις ΗΠΑ.

Μόλις τελείωσε την ομιλία του και χωρίς να δεχθεί ερωτήσεις από τους παριστάμενους δημοσιογράφους έβγαλε τρεις φακέλους από την τσάντα του και τους παρέδωσε σ' έναν υφιστάμενό του. Από τον τέταρτο και μεγαλύτερο φάκελλο, που κρατούσε, τράβηξε ένα Μάγκνουμ 357. Όλοι μέσα στην αίθουσα πάγωσαν. Αυτός, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, τους είπε: «Όσοι δεν αντέχετε τη θέα του όπλου να βγείτε από την αίθουσα». Κάποιοι που κατάλαβαν το τι επρόκειτο να συμβεί κινήθηκαν για να τον μεταπείσουν. Μάταια όμως. Ο Ντουάιερ με μια γρήγορη κίνηση έβαλε την κάνη του Μάγκνουμ στο στόμα του και πυροβόλησε μπροστά σε πέντε τηλεοπτικές κάμερες που κάλυπταν «ζωντανά τη συνέντευξή του». Ήταν θέμα δευτερολέπτων να πιστοποιηθεί ο θάνατός. Η εικόνα που παρουσίαζε το πρόσωπό του δεν άφηνε καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου.

Οι θεατές των πρωινών εκπομπών είδαν σε απευθείας μετάδοση την αυτοκτονία. Ανάμεσα τους και πολλά παιδιά, καθώς εκείνη την ημέρα τα σχολεία της πολιτείας ήταν κλειστά, λόγω χιονοθύελλας. Η αυτοκτονία Ντουάιερ δημιούργησε μείζον δημοσιογραφικό πρόβλημα και καταστάσεις διλημματικού χαρακτήρα. Τα τηλεοπτικά κανάλια θα έπρεπε να δείξουν ή να μην δείξουν την αποτρόπαια σκηνή και αν ναι με ποιο τρόπο. Η λύση που δόθηκε από τους αρχισυντάκτες στα απογευματινά και βραδινά δελτία ειδήσεων περιλάμβανε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Πάντως, έγκυροι καθηγητές δημοσιογραφίας που κλήθηκαν να σχολιάσουν το γεγονός, υποστήριξαν ότι οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων θα πρέπει να είναι πάντα προετοιμασμένοι να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις μέσα σε δευτερόλεπτα και καλό θα είναι να δίνουν προτεραιότητα στον ψυχολογικό αντίκτυπο που θα έχει η παρουσίαση της είδησης στο κοινό και να μην έχουν γνώμονα το κυνήγι της πρωτιάς και της τηλεθέασης.

Όσον αφορά στα επακόλουθα της αυτοκτονίας Ντουάιερ, οι τρεις φάκελλοι που άφησε ο αυτόχειρας πολιτικός προορίζονταν ο ένας για την οικογένειά του, όπου ανέφερε και τους λόγους της αυτοκτονίας του, ο δεύτερος περιείχε μία κάρτα δωρητή σώματος και ο τρίτος ένα γράμμα για τον νεοεκλεγέντα κυβερνήτη της πολιτείας. Αργότερα, ένας φίλος του Ντουάιερ αποκάλυψε ότι ο λόγος της αυτοκτονίας του ήταν η δυνατότητα που θα έδινε στην οικογένειά του να ευεργετηθεί από το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα και να αντεπεξέλθει στα υπέρογκα δικηγορικά έξοδα της δικαστικής του περιπέτειας.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

20 Ιανουαρίου 2009: Ο Μπαράκ Ομπάμα δίνει τον Προεδρικό όρκο ως πρώτος Αφροαμερικανός (και γενικά ο 44ος) πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ μετά την ορκωμοσία του

Ανακηρύχθηκε εκλεγμένος Πρόεδρος και ανέλαβε επισήμως καθήκοντα στις 20 Ιανουαρίου 2009, αφού έδωσε το νενομισμένο όρκο σε μια φαντασμαγορική τελετή ενώπιον πλήθους κόσμου. Μία ημέρα μετά, ο Ομπάμα ανέγνωσε ξανά τον όρκο, εξαιτίας ανακολουθίας σε μια από τις λέξεις στην επίσημη τελετή. Ο δικαστής Ρόμπερτς είχε κάνει λάθος σε μία λέξη.

Εσωτερική πολιτική
Στις 17 Φεβρουαρίου του 2009 υπέγραψε νομοσχέδιο για τη χορήγηση οικονομικού πακέτου ύψους 787 δισ. δολαρίων για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την παγκόσμια οικονομική ύφεση.

Εξωτερική πολιτική
O νέος πρόεδρος υπέγραψε διάταγμα για το κλείσιμο των φυλακών στο Γκουαντανάμο εντός του επομένου χρόνου και διόρισε στις 22 Ιανουαρίου του 2009 νέο ειδικό απεσταλμένο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή τον πρώην γερουσιαστή Τζορτζ Μίτσελ, ενώ ειδικό απεσταλμένο για το Αφγανιστάν και το Πακιστάν όρισε τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 2009 ο Ομπάμα ανήγγειλε ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ θα τερματιστούν σε διάστημα 18 μηνών. Το Μάρτιο του 2009 ανακοίνωσε την αύξηση των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν σε 17.000.
Στις 9 Οκτωβρίου 2009 η Νορβηγική Επιτρoπή των Βραβείων Νόμπελ Ειρήνης αποφάσισε να απονείμει στον Μπαράκ Ομπάμα το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009. Σύμφωνα με την επιτροπή, ο λόγος που ο Ομπάμα κέρδισε το βραβείο ήταν «το όραμά του και η δουλειά του για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα». Υπήρχαν όμως και αρκετοί που θεωρούσαν ότι είναι πολύ νωρίς για να δοθεί το βραβείο στον πρόεδρο των ΗΠΑ, καθώς ανέλαβε τα καθήκοντά του μόλις 9 μήνες πριν, τον Ιανουάριο. Ο Ομπάμα έγινε ο τρίτος εν ενεργεία πρόεδρος των ΗΠΑ, και τέταρτος συνολικά, που κέρδισε το βραβείο. Οι πρώτες αντιδράσεις ξένων προσωπικοτήτων ήταν θετικές. Από τους πρώτους που χαιρέτησαν τη βράβευση ήταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, το ίδρυμα Νέλσον Μαντέλα και ο πρόεδρος του Αφγανιστάν Χαμίντ Καρζάι.Φ

20 Ιανουαρίου 2005: Υπερψηφίζεται επί των άρθρων στη Βουλή το νομοσχέδιο για το «βασικό μέτοχο». Το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει κατά, ενώ ΚΚΕ και ΣΥΝ, υπερψηφίζουν 8 από τα 15 άρθρα του νομοσχεδίου.

Για την εφαρμογή του νόμου αυτού νοούνται ως:

1. "Δημόσιες Συμβάσεις":

Οι συμβάσεις εκτέλεσης έργου ή προμήθειας ή παροχής υπηρεσιών ή μελετών που συνάπτονται μεταξύ αφ' ενός φυσικών προσώπων ή νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου και αφ' ετέρου του Δημοσίου ή άλλων νομικών προσώπων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, το δε οικονομικό τους αντικείμενο ή αντάλλαγμα είναι ανώτερο του ποσού του ενός εκατομμυρίου (1000000,00) ευρώ, καθώς επίσης και οι συμβάσεις των οποίων το οικονομικό τους αντικείμενο ή αντάλλαγμα είναι κατώτερο του ενός εκατομμυρίου (1000000,00) ευρώ, αλλά έχουν ως αντικείμενο τμήμα, προσθήκη ή επέκταση ή συμπλήρωση ανατιθέμενου έργου, προμήθειας ή υπηρεσίας που υπερβαίνει συνολικά το ποσό αυτό, ανεξαρτήτως εάν το οικονομικό τους αντικείμενο ή αντάλλαγμα συνεπάγεται ή όχι δαπάνη για την Αναθέτουσα Αρχή.

2. "Δημόσιο":

Το Κράτος, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), καθώς και οι υπηρεσίες που υπάγονται σε αυτά ή εκπροσωπούνται από αυτά, συμπεριλαμβανομένων των Ανεξάρτητων Αρχών.

3. "Ευρύτερος Δημόσιος Τομέας":

α) τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου τα οποία είτε υπάγονται στο Αρθ-1 του Ν-2414/96 (ΦΕΚ-135/Α/96) είτε η διοίκηση τους διορίζεται από το Δημόσιο, εξαιρουμένων των νομικών προσώπων που είναι εισηγμένα στο Χρηματιστήριο Αθηνών και των οποίων η πλειοψηφία των μετοχών δεν ανήκει στο Δημόσιο ή σε νομικά πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα,

β) οι τράπεζες, στις οποίες ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου ή ο διοικητής ή ο διευθύνων σύμβουλος τους διορίζονται ύστερα από τη διατύπωση γνώμης της Βουλής, σύμφωνα με το Αρθ-49Α του Κανονισμού της,

γ) τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, στα οποία το Δημόσιο συμμετέχει σε ποσοστό τουλάχιστον πενήντα τοις εκατό (50%) του μετοχικού τους κεφαλαίου ή επιχορηγούνται, τακτικώς ή εκτάκτως, από αυτό και η επιχορήγηση αυτή υπερβαίνει το πενήντα τοις εκατό (50%) των ετήσιων εσόδων τους κατά το εκάστοτε προηγούμενο έτος, καθώς και οι ενώσεις προσώπων που επιχορηγούνται, τακτικώς ή εκτάκτως, από το Δημόσιο και η επιχορήγηση υπερβαίνει το ανωτέρω ποσοστό,

δ) τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ιδρύονται από το Δημόσιο ή τα νομικά πρόσωπα που αναφέρονται στις περιπτώσεις α' έως γ' της παρούσας παραγράφου και αποτελούν συνδεδεμένη με αυτά εταιρεία κατά την έννοια του Αρθ-42Ε του ΚΝ-2190/, καθώς και οι συνδεδεμένες με τις εταιρείες αυτές άλλες εταιρείες.

4. "Επιχείρηση Μέσων Ενημέρωσης":

Η επιχείρηση, ανεξαρτήτως νομικής μορφής ή φύσης αυτής, η οποία υπάγεται στη δικαιοδοσία του Ελληνικού Κράτους εφαρμοζομένων αναλόγως των διατάξεων του Αρθ-3 του ΠΔ-100/00 (ΦΕΚ-98 Α') και έχει ως δραστηριότητα, αποκλειστική ή μη:

α) την έκδοση ή εκτύπωση ή διανομή εφημερίδων ή περιοδικών, σύμφωνα με την εκάστοτε ισχύουσα νομοθεσία, ή εντύπων που περιέχουν ύλη, πολιτικού ή οικονομικού χαρακτήρα, σε οποιαδήποτε μορφή εκδίδονται, διαδίδονται ή διανέμονται, συμπεριλαμβανομένης της ηλεκτρονικής, ή

β) την εγκατάσταση και λειτουργία ή τη διαχείριση τηλεοπτικού σταθμού ή την εκπομπή ή μετάδοση τηλεοπτικού σήματος, με οποιαδήποτε μορφή ή τρόπο, όπως είναι η ελεύθερη λήψη, καλωδιακή, συνδρομητική, δορυφορική, ψηφιακή, ενσύρματη, ασύρματη, σύμφωνα με την εκάστοτε ισχύουσα νομοθεσία, ή

γ) την εγκατάσταση και λειτουργία ή τη διαχείριση ραδιοφωνικού σταθμού ή εκπομπής ραδιοφωνικού σήματος με οποιαδήποτε μορφή, σύμφωνα με την εκάστοτε ισχύουσα νομοθεσία, ή

δ) την παροχή μέσω του διαδικτύου υπηρεσιών οπτικού ή / και ακουστικού περιεχομένου, εφόσον το περιεχόμενο αυτό έχει ενημερωτικό χαρακτήρα και ειδικότερα περιλαμβάνει, κατά το πρότυπο των έντυπων εφημερίδων, ειδήσεις για πολιτικά ή κοινωνικά ή οικονομικά γεγονότα και εκδηλώσεις, καθώς και άρθρα, σχόλια, συνεντεύξεις ή συζητήσεις για τα θέματα αυτά. Η επιχείρηση η οποία έχει ως δραστηριότητα την παροχή υπηρεσιών πρόσβασης στο διαδίκτυο δεν θεωρείται επιχείρηση μέσων ενημέρωσης.

Η "Ελληνική Ραδιοφωνία -Τηλεόραση Α.Ε." και οι συνδεδεμένες με αυτήν εταιρείες, κατά την έννοια του Αρθ-42Ε του ΚΝ-2190/20, καθώς και τα Μέσα Ενημέρωσης που ανήκουν εξ ολοκλήρου σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) ή στις επιχειρήσεις αυτών, δεν θεωρούνται για την εφαρμογή του νόμου αυτού επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης.

5. "Βασικός Μέτοχος":

Ο μέτοχος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, ο οποίος με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων που λαμβάνουν τα αρμόδια όργανα ή στελέχη της επιχείρησης σχετικά με τον τρόπο διοίκησης και την εν γένει λειτουργία της.

Ειδικότερα, βασικός μέτοχος είναι:

α. Το φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο, ανεξάρτητα από το ύψος του ποσοστού επί του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου που ανήκει στην κυριότητα του:

αα) είναι κύριος αριθμού μετοχών που τον κατατάσσουν μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων μετόχων της επιχείρησης, ή

ββ) κατέχει από οποιαδήποτε αιτία δικαιώματα ψήφου στη γενική συνέλευση που τον κατατάσσουν ανάμεσα στους δέκα μεγαλύτερους κατόχους δικαιωμάτων ψήφου της επιχείρησης, ή

γγ) έχει το δικαίωμα είτε από το νόμο είτε από το καταστατικό της επιχείρησης είτε μέσω εκχώρησης σχετικού δικαιώματος άλλων μετόχων να διορίζει ή να ανακαλεί ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου, ή

δδ) υπήρξε κύριος ποσοστού τουλάχιστον ένα τοις εκατό (1%) επί του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου ή κάτοχος δικαιωμάτων ψήφου που αντιστοιχούσε τουλάχιστον στο ένα τοις εκατό (1%) του μετοχικού κεφαλαίου που εκπροσωπήθηκε ή άσκησε το δικαίωμα ψήφου κατά τη λήψη της απόφασης της γενικής συνέλευσης για την εκλογή ή την ανάκληση του εκάστοτε τελευταίου διοικητικού συμβουλίου της επιχείρησης ή της πλειοψηφίας των μελών αυτού, ή

εε) κατάρτισε, αμέσως ή εμμέσως, συμβάσεις και εν γένει συμφωνίες με την επιχείρηση, από τις οποίες η τελευταία απέκτησε έσοδα ή άλλα οικονομικά οφέλη κατά την αμέσως προηγούμενη χρήση της, τα οποία αντιστοιχούν τουλάχιστον στο ένα δέκατο (1 / 10) των ακαθάριστων εσόδων της επιχείρησης κατά τη χρήση αυτή.

β. Το φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο:

αα) είναι κύριος αριθμού μετοχών που αντιστοιχεί τουλάχιστον στο ένα τοις εκατό (1%) του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου, ή

ββ) είναι κάτοχος δικαιωμάτων ψήφου που αντιστοιχούν τουλάχιστον στο ένα τοις εκατό (1%) του συνόλου των δικαιωμάτων ψήφου στη γενική συνέλευση της επιχείρησης.

γ. Το φυσικό ή νομικό πρόσωπο, το οποίο είναι μέτοχος είτε απευθείας στην επιχείρηση είτε και σε άλλα νομικά πρόσωπα που είναι μέτοχοι της επιχείρησης αυτής ή μέτοχοι των νομικών αυτών προσώπων ή μέτοχοι των μετόχων τους απεριορίστως μέχρι και του τελευταίου φυσικού προσώπου, και το οποίο είναι κύριος τόσου αριθμού μετοχών, οι οποίες συνυπολογιζόμενες και αναγόμενες σε αριθμό μετοχών στην επιχείρηση αντιστοιχούν τουλάχιστον σε ποσοστό ένα τοις εκατό (1%) του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης ή κατέχει τόσα δικαιώματα ψήφου σε αυτά, τα οποία συνυπολογιζόμενα και αναγόμενα σε αριθμό δικαιωμάτων ψήφου στην επιχείρηση αντιστοιχούν τουλάχιστον σε ποσοστό ένα τοις εκατό (1%) του συνόλου των δικαιωμάτων ψήφου στη γενική συνέλευση της επιχείρησης.

Για τον υπολογισμό του ποσοστού επί του μετοχικού κεφαλαίου ή των δικαιωμάτων ψήφου που αναφέρονται στις προηγούμενες με τα στοιχεία α' και β' και γ' περιπτώσεις της παρούσας παρ.λαμβάνεται υπόψη και ο αριθμός των μετοχών ή των δικαιωμάτων ψήφου που ανήκουν ή κατέχονται:

από παρένθετα πρόσωπα ή

από επιχειρήσεις που ελέγχονται από τον ίδιο μέτοχο ή από συνδεδεμένες με αυτές εταιρείες κατά την έννοια του Αρθ-42Ε του ΚΝ-2190/20, καθώς και από συνδεδεμένες με αυτές άλλες εταιρείες, ή

από άλλο μέτοχο, με τον οποίο έχει συναφθεί συμφωνία για τη διαμόρφωση διαρκούς κοινής πολιτικής ως προς τη διοίκηση της επιχείρησης, με συντονισμένη άσκηση των δικαιωμάτων ψήφου που διαθέτει. Επίσης, υπολογίζονται τα δικαιώματα ψήφου, τα οποία κατέχονται από άλλο μέτοχο βάσει συμβάσεως ενεχύρου ή επικαρπίας ή ως συνέπεια λήψης ασφαλιστικού μέτρου σε βάρος του κυρίου των αντίστοιχων μετοχών, καθώς και ο αριθμός μετοχών που δεν ανήκουν στην κυριότητα του, αλλά από τις οποίες ο μέτοχος αυτός δικαιούται να λαμβάνει μέρισμα. Μετοχές ή δικαιώματα ψήφου που αποκτώνται με κληρονομική διαδοχή υπολογίζονται μετά την παρέλευση τεσσάρων (4) μηνών από την απόκτησή τους.

6. "Εταίρος":

Το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που μετέχει ή κατέχει εταιρικά μερίδια είτε απευθείας στην επιχείρηση είτε σε νομικό πρόσωπο το οποίο είναι εταίρος ή βασικός μέτοχος της επιχείρησης αυτής.

7. "Διευθυντικά στελέχη":

Τα πρόσωπα τα οποία, είτε βάσει του νόμου που διέπει την οργάνωση και λειτουργία της επιχείρησης είτε βάσει του καταστατικού της επιχείρησης είτε κατόπιν ανάθεσης ή σύναψης σύμβασης με την επιχείρηση, ασκούν εκτελεστικές αρμοδιότητες και καθήκοντα που είναι, από τη φύση τους και το περιεχόμενο τους, ουσιώδη για την επίτευξη των σκοπών ή τη λειτουργία της επιχείρησης.

8. "Παρένθετα πρόσωπα":

Είναι:

α) οι σύζυγοι,

β) οι συγγενείς σε ευθεία γραμμή απεριορίστως και εκ πλαγίου μέχρι και τρίτου βαθμού εξ αίματος και εξ αγχιστείας,

γ) το φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο ενεργεί, για οποιαδήποτε αιτία, για λογαριασμό ή καθ' υπόδειξη ή κατ' εντολή άλλου φυσικού ή νομικού προσώπου που κατέχει, είτε το ίδιο είτε μέσω άλλου παρένθετου προσώπου, μία ή περισσότερες ιδιότητες της παρ.1 του Αρθ-3 σε επιχείρηση μέσων ενημέρωσης ή σε επιχείρηση που συνάπτει δημόσιες συμβάσεις ή εξαρτάται οικονομικά μέσω χρηματοδότησης ή καθ' οιονδήποτε άλλο τρόπο ή επηρεάζεται καθ' οιονδήποτε άλλο τρόπο, στη λήψη αποφάσεων που λαμβάνονται σχετικά με τη διοίκηση ή λειτουργία της επιχείρησης.

20 Ιανουαρίου 1942: Σε ναζιστική διάσκεψη στο προάστιο Βάνζεε του Βερολίνου αποφασίζεται η λεγόμενη «τελική λύση», δηλαδή η εξολόθρευση όλων των Εβραίων της Ευρώπης.

Επιστολή του Γκέρινγκ προς τον Χάιντριχ
σχετικά με την "Τελική Λύση"
Με την ονομασία Τελική Λύση (γερμανικά: Endlösung) έγινε γνωστό το σχέδιο των Ναζιστών για τη συστηματική δολοφονία των Εβραίων, τόσο στη Γερμανία όσο και στις περιοχές που κατακτήθηκαν από αυτή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου αυτού ήταν το Ολοκαύτωμα, το οποίο στοίχισε στην Εβραϊκή Κοινότητα της Ευρώπης περίπου έξι εκατομμύρια νεκρούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Η υιοθέτηση της Τελικής Λύσης
Οι φυλετικές πεποιθήσεις των ναζιστών ήταν εκφρασμένες ήδη από την ιδρυτική διακήρυξη του Κόμματος: Οι μη-άρειοι (non-Aryan) λαοί απειλούσαν την "καθαρότητα του γερμανικού λαού". Η μεγαλύτερη απειλή εκφραζόταν από τους Εβραίους, τόσο στη Γερμανία όσο και, αργότερα, στις κατακτημένες περιοχές.
Αρχικά η πολιτική των ναζιστών ηγετών ήταν η ενθάρρυνση των Εβραίων να μεταναστεύσουν, εγκαταλείποντας το έδαφος του Ράιχ. Ήδη, από το 1933, με την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί, άρχισαν διώξεις (πογκρόμ), μποϋκοτάζ στις Εβραϊκές επιχειρήσεις κάθε είδους, αποκλεισμός των εβραίων από δημόσιες θέσεις και αξιώματα, εμφανώς μεροληπτικές νομοθετικές ρυθμίσεις και αποκορύφωμα όλων αυτών υπήρξε η Νύχτα των Κρυστάλλων (Kristalnacht). Όλες αυτές οι ενέργειες αποσκοπούσαν στην εκδίωξη των Εβραίων από το Ράιχ. Ένα ακόμη μέτρο που πάρθηκε κατά των Εβραίων ήταν η υποχρέωση να φορούν, όταν κυκλοφορούν, το άστρο του Δαβίδ. Το μέτρο εφαρμόστηκε σε όλη την τότε επικράτεια του Γ΄ Ράιχ εκτός από τη Γαλλία, γιατί η Κυβέρνηση του Βισύ αρνήθηκε να το εφαρμόσει. Επειδή οι διώξεις αυτές δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, η ναζιστική ηγεσία (και κυρίως ο Χίμλερ) σκέφθηκε την εξαναγκαστική μετανάστευση των Εβραίων υπό την εποπτεία των οργάνων του Κόμματος. Η αρχική σκέψη ήταν να υφαρπαγεί από τη Γαλλία η Μαδαγασκάρη και να μετατραπεί σε "αποθήκη Εβραίων".
Η μεταφορά των Εβραίων στη Μαδαγασκάρη απαιτούσε, ωστόσο, ναυτικά μέσα, τα οποία το Γ΄ Ράιχ δεν διέθετε. Έτσι, η λύση της Μαδαγασκάρης εγκαταλείφθηκε. Έγιναν, επίσης, σκέψεις για τη μεταφορά τους "πέρα από τα Ουράλια", αλλά και αυτές εγκαταλείφθηκαν. Αποφασίστηκε, τελικά, η "μετανάστευση" των Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και γκέτο. Ωστόσο, η προσπάθεια να εξολοθρευτούν οι Εβραίοι μέσω της πείνας και της εξοντωτικής εργασίας αποδείχθηκε πάρα πολύ αργή (Καρτιέ, ό.π.). Στις 20 Ιανουαρίου 1942 συγκληθηκε στο προάστειο του Βερολίνου Βάνζεε (Wannsee) μια διάσκεψη, η οποία αποσκοπούσε στην ενημέρωση των ανώτατων αξιωματούχων του Ράιχ για τις αποφάσεις που είχε λάβει η ηγεσία του σχετικά με το "Εβραϊκό πρόβλημα" (Η τελική λύση του Εβραϊκού ζητήματος - γερμ. Die Endlösung der Judenfrage). Ο Χίτλερ είχε ήδη εξουσιοδοτήσει και τον Χίμλερ και τον Γκέρινγκ να προχωρήσουν με δραστικότερα μέτρα και να επεκτείνουν την εξολόθρευση των Εβραίων.

Η υλοποίηση της "Τελικής Λύσης"
Στα πλαίσια αυτής της εξουσιοδότησης αποφασίστηκε η κατασκευή ειδικών στρατοπέδων, αποκλειστικά γα το σκοπό αυτό. Δημιουργήθηκαν, έτσι, τα στρατόπεδα εξολόθρευσης: Τρεμπλίνκα, Μαϊντάνεκ Σομπιμπόρ και Μπέλζεκ. Παράλληλα, δημιουργήθηκε ένας τρίτος "τομέας" στο ήδη υπάρχον στρατόπεδο του Άουσβιτς, το "Άουσβιτς ΙΙΙ Μόνοβιτς". Η επιχείρηση μεταφοράς των Εβραίων στα στρατόπεδα εξολόθρευσης ονομάστηκε "Επιχείρηση Ράινχαρντ", από το όνομα του στρατηγού των Ες-Ες Ράινχαρντ Χάιντριχ (Reinhard Heydrich), τότε επικεφαλής του Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ (RSHA), που είχε αναλάβει το συντονισμό της επιχείρησης. Παράλληλα, το νεοδημιουργημένο στρατόπεδο του Κέλμνο (Chelmno) άρχισε να λειτουργεί ως κέντρο εξολόθρευσης των Ρομά. Σε όλα τα στρατόπεδα εξόντωσης άρχισε, επίσης, και συστηματική εξολόθρευση των ομοφυλοφίλων (ανδρών και γυναικών), των πολιτικών κρατουμένων, κυρίως κομμουνιστών, αιχμαλώτων πολέμου, κυρίως από τη Ρωσία, Μαρτύρων του Ιεχωβά και άλλων.
Η μεταφορά των Εβραίων από κάθε γωνία της κατεχόμενης Ευρώπης ήταν ένα πελώριο πρόβλημα για το Ράιχ - πρόβλημα "λογιστικής" (logistics) για μια χώρα που πολεμούσε σε δύο μέτωπα και είχε ελάχιστους εγχώριους πόρους. Το πρόβλημα ανέλαβε και επέλυσε ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann), ο οποίος επέβλεψε και προσωπικά την υλοποίηση των μεταφορών Εβραίων από τις διάφορες κατακτημένες χώρες, σε πολλές περιπτώσεις συνεργαζόμενος και με τις τοπικές "κυβερνήσεις".Από την Ελλάδα, η μεγαλύτερη μεταγωγή Εβραίων έγινε από την Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης (περίπου 65.000 άτομα).
Συνοπτικά, η "Τελική Λύση" είχε τις εξής κατευθυντήριες γραμμές:

  • Μεταφορά των Εβραίων σε στρατόπεδα εξόντωσης.
  • Άμεση θανάτωση όσων ήταν ανίκανοι για εργασία: Ασθενείς, πολύ νέοι, πολύ γηρασμένοι.
  • Διαχωρισμός των εναπομεινάντων κατά φύλο.
  • Θανάτωσή τους είτε μέσω ολοσχερώς ανεπαρκούς διατροφής και κακουχιών είτε μέσω σκληρής καταναγκαστικής εργασίας (όπως στην περίπτωση της IG Farben).
  • Με τον καιρό θα εξολοθρεύονταν και οι εναπομείναντες.

Για την επίτευξη του στόχου υιοθετήθηκαν οι πλέον απάνθρωποι και σκληροί τρόποι. Μαζικοί θάνατοι επιτεύχθηκαν σε πολλά στρατόπεδα με τη χρήση των θαλάμων αερίων και τη χρήση κύρια μονοξειδίου του άνθρακα (που παρείχαν ειδικά ρυθμισμένοι κινητήρες) αλλά και του κυανιούχου αερίου Κυκλώνας Β (Zyklon B). Επιστρατεύθηκαν, για την επίτευξή τους, τόσο ειδικευμένοι "επιστήμονες" όσο και ολόκληρη η τεχνογνωσία που διέθετε το Γ' Ράιχ και επιθυμούσε να βελτιώσει: Ιατρικά πειράματα, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, αντοχή στο ψύχος και την υποθερμία κτλ. Η διαχείριση ενός τόσο μεγάλου αριθμού πτωμάτων αποτέλεσε άλλο ένα λογιστικό πρόβλημα, που καθυστέρησε την εφαρμογή της "Τελικής Λύσης". Μετά από έρευνες, οι Γερμανοί επιστήμονες κατέληξαν ότι ένας κλίβανος θα μπορούσε να διατηρήσει θερμοκρασία καύσης χρησιμοποιώντας ως μόνο καύσιμο το λίπος από τα σώματα των νεκρών. Μετά την επίλυση αυτού του προβλήματος, προωθήθηκε η απανθράκωση των νεκρών και δολοφονημένων στα κρεματόρια, αν και σε ορισμένα στρατόπεδα, όπως αυτό του Σομπιμπόρ, δεν απέκτησαν ποτέ κλιβάνους αποτέφρωσης: Τα πτώματα καίγονταν σε ανοικτά ορύγματα.
Υπολογίζεται ότι μόνο στα στρατόπεδα εξολόθρευσης θανατώθηκαν, με τυφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια περίπου τρία εκατομμύρια Εβραίων. Το σύνολο των Εβραίων που θανατώθηκαν από την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία μέχρι την κατάρρευσή του ανέρχεται σε έξι περίπου εκατομμύρια.

πηγη: https://el.wikipedia.org

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

19 Ιανουαρίου 1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, (1792-1828), ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

Γενικά
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου 1813 ν.ημ.), έχασε το δεξί του χέρι. Το 1814-1815 συμμετείχε και αυτός ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του υποστράτηγου.

Χαρακτήρας
Η φυσιογνωμία του είχε τον τύπο της ανατολίτικης (Πολίτικης) ανδρικής ομορφιάς με έντονα χαρακτηριστικά μάτια. Ήταν αγαθός και ευγενής, μελαγχολικός και ονειροπόλος, ευσυγκίνητος και ενθουσιώδης. Κληρονόμος των μεγάλων παραδόσεων και προσπαθειών της οικογένειας των Υψηλάντηδων, είχε θέσει ως μεγάλο σκοπό και όνειρο της ζωής του την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Εξ αυτού και ο φλογερός ενθουσιασμός του και η μεγάλη φαντασία του εύκολα μπορούσαν να τον παρασύρουν σε πολύ παράτολμα εγχειρήματα. Μάλιστα, στο Συνέδριο της Βιέννης, εξέφρασε την άποψη ότι το ζήτημα των Ελλήνων είναι υπόθεση του χριστανισμού και του ανθρωπισμού που θα πρέπει να αναχθεί σε υπόθεση όλων των Βασιλικών Αυλών της Ευρώπης.

Θάνατος
Μετά την απελευθέρωσή του, αποσύρθηκε στη Βιέννη, όπου και πέθανε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μιζέριας στις 31 Ιανουαρίου, 1828. Η τελευταία του επιθυμία ήταν η καρδιά του να απομακρυνθεί από το σώμα του και να σταλεί στην Ελλάδα. Η επιθυμία πραγματοποιήθηκε από το Γεώργιο Λασσάνη και τώρα βρίσκεται στο Αμαλίειο στην Αθήνα. Η ζωή του και οι τρόποι του υποδεικνύουν ότι είχε Μυοτονική δυστροφία (DM). Η DM είναι μια κληρονομική διαταραχή πολλαπλών συστημάτων η οποία μειώνει τη ζωή.
Το σώμα του αρχικά θάφτηκε στο νεκροταφείο Αγ. Ο Μαρξ και αργότερα τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο κάστρο Υψηλάντη-Σινά στην Rappoltenkirchen - Αυστρίας από μέλη της οικογένειάς του στις 18 Φλεβάρη του 1903. H τελευταία μεταφορά του συνέβη τον Αύγουστο του 1964, όταν τελικά μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγ. Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, 136 χρόνια μετά το θάνατό του. H Ypsilanti Township στο Michigan των ΗΠΑ πήρε το όνομά της προς τιμήν του. Αργότερα η πόλη της Ypsilanti, η οποίο βρίσκεται εντός του δήμου, πήρε το όνομά της από τον αδελφό του, Δημήτριο.

19 Ιανουαρίου 1974: Γεννιέται η Δήμητρα Ματσούκα, , ηθοποιός.

Η Δήμητρα Ματσούκα (Αθήνα 19 Ιανουαρίου 1974) είναι Ελληνίδα ηθοποιός.
Την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της υποκριτικής τον έκανε στην ταινία του Ν. Βολονάκη "Η μικρή μας πόλη". Παράλληλα με τις σπουδές στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1993 αρχίζει τις εμφανίσεις στην τηλεόραση ("Ανατομία ενός εγκλήματος", "Τμήμα ηθών").
Το 1998 συμμετείχε στη σειρά του Νίκου Κουτελιδάκη "Είμαστε στο αέρα", για τον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel. Ιδιαίτερα δημοφιλής έγινε από τη σειρά "Κάτι τρέχει με τους δίπλα" (2000). Μετά τη συμμετοχή της ως "Γωγώ" στη σειρά αυτή, πρωταγωνίστησε στη δραματική σειρά "Δούρειος ίππος" (Ant1) καθώς και στη σειρά "Στο δρόμο της καρδιάς" (Αlpha Tv). Τρία χρόνια αργότερα επιστρέφει στην τηλεόραση με τη σειρά "Ξεχασέ με" στο πλευρό των Γιώργου Κιμούλη και Αλκη Κούρκουλου. Οπως έχει πει και η ίδια ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν από εκείνους που αγαπήσε και χάρηκε ιδιαίτερα.
Σε ένα διάλειμμα από την τηλεόραση ασχολείται με το θέατρο και εντάσσεται στην ομάδα του Κρατικού θεάτρου κάνοντας παραστάσεις στο Εθνικό, περιοδείες με στάσεις όπως την Επίδαυρο και την Αρχαία Ολυμπία με την παράσταση "Βάτραχοι" του Αριστοφάνη και διάφορες άλλες παραστάσεις όπως τον "Τιτανικό" και "Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα" με τον Κων/νο Ρήγο. Στον κινηματογράφο, στην πολυβραβευμένη ελληνικ
ή ταινία, "Ελ Γκρέκο", ενώ τιμήθηκε με το βραβείο Β' Γυναικείου Ρόλου στα κρατικά βραβεία κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη για τη συμμετοχή της στην ταινία εποχής "Σκλάβοι στα δεσμά τους". Το 2008 επιστρέφει στην τηλεόραση με μια ακόμη σειρά εποχής, "Τα ματωμένα χώματα" της Διδώς Σωτηρίου που μετέφερε στην οθόνη ο Κώστας Κουτσομύτης. Το 2010 και μετά από αρκετές θεατρικές παραστάσεις επιστρέφει στην τηλεόραση με τη σειρά "Κούκλες" που όπως δήλωσε, όταν διάβασε το σενάριο ένιωσε αμέσως ότι αυτό ήταν που ήθελε να κάνει τώρα. Στη σειρά "Κούκλες" υποδύεται την Κορίνα, μια ανερχόμενη δημοσιογράφο και είναι ο δεύτερος κωμικός ρόλος της καριέρας της μετά το "Κάτι τρέχει με τους δίπλα".

19 Ιανουαρίου 2003: O Νίκος Μαγγίτσης είναι ο πρώτος Έλληνας που φτάνει στο Νότιο Πόλο. Μαζί με δύο Αμερικανούς διήνυσαν απόσταση 250 χιλιομέτρων, με θερμοκρασία που έφτανε τους -50 βαθμούς Κελσίου, και ύψωσε στο νοτιότερο σημείο του πλανήτη τις σημαίες της Ελλάδος και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Είναι ο πρώτος και μοναδικός Έλληνας, που έχει πατήσει στις "7 summits" (η ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου), έχοντας φτάσει με σκι στο Βόρειο και το Νότιο Πόλο! Μεγάλες αποστολές, όπως η διάσχιση της Τυνησιακής Σαχάρας και ο μοναχικός διάπλους του Αιγαίου πελάγους με θαλάσσιο καγιάκ είναι ορισμένα μόνο στοιχεία του εντυπωσιακού, κατά γενική ομολογία, βιογραφικού του.

Ο λόγος για τον ορειβάτη Νίκο Μαγγίτση, ο οποίος πρόσφατα "πάτησε" και την κορυφή στο όρος Κένυα (σ.σ. το όρος Κένυα είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό στην Αφρική, μετά το Κιλιμάντζαρο).

"Πρώτη μας φορά στο όρος Κένυα ήταν το 1997 και στην κορυφή Lennana (Λενάνα), με υψόμετρο 4985 μέτρα. Η σκέψη από τότε ήταν στις δύο ψηλότερες κορφές, τη Nelion (Νελιόν), με υψόμετρο 5188 μέτρα, και τη Batian (Μπατιάν), με υψόμετρο 5199 μέτρα", δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Έλληνας ορειβάτης.

Το χαρακτηριστικό του βουνού είναι πως παρά το γεγονός ότι ο κύριος όγκος των κορυφών βρίσκεται πολύ κοντά στην γραμμή του Ισημερινού, υπάρχουν χιόνια πάνω από τα 4600 μέτρα υψόμετρο και ο εντυπωσιακός παγετώνας Lewis (Λιούις), που- δυστυχώς- χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται αισθητά.

"Η τελική ανάβαση για τις κορυφές Nelion και Batian απαιτεί δύσκολη και συνεχόμενη αναρρίχηση σε κάθετα βράχια, ενώ σε πολλά σημεία συναντάμε πάγους και χιόνια", μας λέει ο Νίκος Μαγγίτσης, ενώ όταν τον ρωτάμε για την προετοιμασία, που απαιτεί μία τέτοια, επίπονη προσπάθεια, απαντά:

"Η προετοιμασία τους τελευταίους μήνες περιελάμβανε αναρρίχηση σε βράχια στο Πήλιο, πολύ τρέξιμο στο βουνό και σκι στο χιόνι. Οι τεχνικές διάσωσης στο βράχο ήταν, επίσης, βασικό στοιχείο".

Η πορεία για τη βάση του βουνού διήρκεσε τρεις μέρες, από το χωριό Naro Moru (Νάρο Μόρου), στα 2.400 μέτρα, μέχρι και το ψηλότερο καταφύγιο, το Austrian Hut στα 4700 μέτρα. Η τελική προσπάθεια αναρρίχησης για τις δίδυμες κορυφές Nelion, στα 5188 μέτρα, και Batian (5199 μέτρα) διήρκησε 17 ώρες.

Αναφερόμενος σ' ένα συμβάν που έχει μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του, ο Νίκος Μαγγίτσης λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι σημαντικό ρόλο στην αναρρίχηση, αλλά και στην κατάβαση στη βάση των κορυφών, έπαιξε η απρόσμενη χιονοθύελλα, πάνω από τα 5000 μέτρα, που τον ξάφνιασε, ιδιαίτερα τις ώρες της κατάβασης/καταρρίχησης.

Ενώ ανασύροντας από τη μνήμη του μία όμορφη στιγμή του ταξιδιού, αναφέρθηκε στη συνάντησή του με τον Ελληνοαυστραλό Νικόλαο Πεντέλη, που κι αυτός πραγματοποίησε μια εξαιρετική, όπως τονίζει, ανάβαση στην κορυφή Nelion. "Ήταν υπέροχο που συναντήσαμε το ελληνικό στοιχείο εκεί, στα ερημικά, στα ψηλά και τα δύσκολα", σημειώνει ο Έλληνας ορειβάτης.

Μιλώντας για τα χαρακτηριστικά ενός καλού ορειβάτη, τονίζει πως σε γενικές γραμμές καλός ορειβάτης είναι ο … ζωντανός ορειβάτης. Επίσης, ένας ορειβάτης θα πρέπει να είναι, όπως λέει, δίκαιος και ηθικός, να έχει υπομονή και επιμονή, ενώ η αρχή και το τέλος είναι η συνεχής σωστή και σκληρή προετοιμασία.

"Τέλος, καλό θα είναι να γνωρίζει ότι ο ορειβάτης δεν σκαρφαλώνει στο βουνό για να το κυριεύσει και να το 'νικήσει', αλλά το βουνό τον δέχεται και τον φιλοξενεί, όταν αυτό 'θέλει'. Στο βουνό δεν υπάρχει πολυτέλεια για δοκιμές και πρόβες. Εκεί ψηλά και ιδιαίτερα πάνω από τα 7000 μέτρα υπάρχει χρόνος για μια και μόνο παράσταση", καταλήγει ο Νίκος Μαγγίτσης.
Η ενασχόληση του Νίκου Μαγγίτση με τα βουνά ξεκίνησε το 1994, όταν, σε ηλικία 26 ετών, άρχισε να βάζει συγκεκριμένους στόχους στις μεγάλες οροσειρές του πλανήτη, στόχοι που άρχισαν να γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί με την πάροδο του χρόνου. «Από το 1994 και μετά μπορώ να πω ότι σχεδόν οτιδήποτε κάνω είναι αφιερωμένο στα βουνά, στις ψηλές και δύσκολες κορυφές».

Πίσω από το πάθος του Ελληνα ορειβάτη για τις απρόσιτες κορυφές κρύβεται η ανάβαση που σηματοδότησε το πρώτο προσωπικό του επίτευγμα. Ηταν στο Κιλιμάντζαρο, τον Ιανουάριο του ’94. «Εκεί ανακάλυψα ότι οι οροσειρές προσφέρονται, μεταξύ άλλων, για να βάζουμε στόχους. Κι ανάλογα με την επιτυχία ή την αποτυχία κάθε φορά να μαθαίνουμε και να αποκτάμε εμπειρίες.
Μετά το Κιλιμάντζαρο αισθανόμασταν τέτοια ικανοποίηση και πληρότητα, που οι επόμενοι στόχοι ήρθαν από μόνοι τους, με φυσικό τρόπο», θυμάται ο Βολιώτης ορειβάτης. Κάποια στιγμή προέκυψε η ιδέα των «Seven Summits», δηλαδή η ανάβαση στις υψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων (σύμφωνα με ένα μοντέλο που θέλει τη Βόρειο και τη Νότιο Αμερική να αποτελούν διαφορετικές ηπείρους, πλην της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Ωκεανίας και της Ανταρκτικής). «Το 2000 ταξιδέψαμε στον Καύκασο, για να ανεβούμε στην υψηλότερη κορυφή Ελμπρους.

Κιλιμάντζαρο
Ιανουάριος 1994
5.895 μέτρα
«Το Κιλιμάντζαρο στην Αφρική, με υψόμετρο 5.895 μέτρα, είναι ένα βουνό πρόσφορο για πεζοπορία, ακόμη και ώς την κορυφή. Δεν έχει τεχνικές δυσκολίες, πλην του μεγάλου υψόμετρου και του σύντομου χρονικού διαστήματος που είχαμε στη διάθεση μας, δηλαδή 5 με 6 μέρες. Αυτό καθιστά μερικές φορές το βουνό επικίνδυνο. Οι ορειβάτες μπορεί να προσβληθούν από τη νόσο του υψομέτρου».

Καύκασος
Αύγουστος 2002
5.642 μέτρα
«Στην Ευρώπη αρχίσαμε από τον Καύκασο, ο οποίος είναι μια κορυφή που δέχεται πολλούς επισκέπτες-ορειβάτες κάθε χρόνο. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ένα κρύο βουνό. Δηλαδή ως επί το πλείστον οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί είναι οι χαμηλότατες θερμοκρασίες και οι δυνατοί άνεμοι».

Βίνσον
Ιανουάριος 2003
4.897 μέτρα
«Μετά πήγαμε στην Ανταρκτική, στο Βίνσον. Αυτό είναι το πιο παγωμένο βουνό. Σε μια περιγραφή ο συνορειβάτης Ερικ Σβάιτσερ αναφέρει ότι ?φτάνοντας στην κορυφή μαζί με τον Νίκο, είχε πολύ κρύο, αέρα και η θερμοκρασία ήταν -50° C?! Σε τόσο κρύο ακόμη και το να σταθείς για μερικά δευτερόλεπτα είναι αδιανόητο. Γι’ αυτό εκεί το πιο αναγκαίο ήταν τα καύσιμα και τα γκαζάκια».

Ακονκάγκουα
Φεβρουάριος 2003
6.962 μέτρα
«Στη Νότιο Αμερική βρίσκεται το Ακονκάγκουα, το λεγόμενο και βουνό των ανέμων, που στην κυριολεξία δέρνεται από ανέμους που έρχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εχει υψόμετρο 6.962 μέτρα κι αυτό το κάνει σχεδόν απρόσιτο αν λάβουμε υπόψη και τις καιρικές συνθήκες».

Έβερεστ
Μάιος 2004
8.848 μέτρα
«Το Εβερεστ είναι η οροσειρά με την ψηλότερη κορυφή του κόσμου. Το γεγονός και μόνον ότι βρισκόμαστε 64 μέρες στο βουνό, χωρίς τις ανέσεις και τις πολυτέλειες του σύγχρονου πολιτισμού, μας κουράζει σωματικά και μας εξαντλεί ψυχικά. Από εκεί και μετά έχουμε και τους αντικειμενικούς κινδύνους μέσα στους παγετώνες και τις πλαγιές».

Μακ Κίνλει
Ιούνιος 2005
6.194 μέτρα
«Στο Μακ Κίνλει, την υψηλότερη κορυφή της Βορείου Αμερικής, τα πράγματα ζορίζουν. Βρίσκεται αρκετά βόρεια, κοντά στον Πολικό κύκλο και αποτελεί ένα βουνό όπου δεν έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε βοήθεια όπως, π.χ., αχθοφόρους. Κουβαλάμε τα πάντα μόνοι μας. Και οι θερμοκρασίες εκεί -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι -30° C,-40° C».

Πυραμίδα Κάρστενζ
Μάρτιος 2008
4.884 μέτρα
«Στο Κάρστενζ της Ωκεανίας η ποιότητα του βράχου είναι εξαιρετική για αναρρίχηση. Επρεπε να περάσουμε, δυστυχώς, τη μεγάλη ζούγκλα των Παπούα μέσα από φυλές ανθρωποφάγων και δύσβατα δάση, για να φτάσουμε στη βάση του βουνού. Από κει και μετά ακολουθεί μια πλαγιά 800 μ. που θέλει καθαρή αναρρίχηση βράχου. Είμαστε, δηλαδή, περίπου 16-17 ώρες στα σχοινιά δεμένοι για να φτάσουμε στην κορυφή».

Σε μια από τις κατασκηνώσεις γνωριστήκαμε με τον Ελβετό ορειβάτη Ιβ Λαμπέρ, που έναν μήνα νωρίτερα είχε ανέβει στο Εβερεστ. Σκαρφαλώσαμε μαζί για λίγο και πάνω στη συζήτηση μου είπε: «Γιατί δεν πας στο Εβερεστ; Σκαρφαλώνεις καλά, είσαι δυνατός και μάλλον το "έχεις?». Μέχρι τότε, το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτελούσε φυσικά έναν «απρόσιτο» στόχο, το άπιαστο όνειρο όλων των ορειβατών.

Εσωτερική ανάβαση
Ο Νίκος Μαγγίτσης δεν είχε καν φανταστεί τον εαυτό του στις πλαγιές της «στέγης του κόσμου». Ο Ελβετός ορειβάτης ήταν ο πρώτος που τον εμψύχωσε και τον έκανε να το πιστέψει. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε και άλλος «μέντορας». «Το 2003 βρέθηκα στην Ανταρκτική. Εκεί ήταν και ο Κόνραντ Ανκερ, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους ορειβάτες, με τον οποίο σκαρφαλώσαμε μαζί στο όρος Βίνσον, το ψηλότερο στην Ανταρκτική. "Νίκο, μπορείς να ανέβεις και στο Εβερεστ", μου είπε ο Ανκερ. Κάπως έτσι άρχισα να μελετώ σοβαρά το ενδεχόμενο της ανάβασης, που τελικά πραγματοποιήθηκε το 2004, στο πλαίσιο της πρώτης επιτυχημένης ελληνικής αποστολής. Ο επόμενος στόχος ήταν να ολοκληρώσω το πρότζεκτ των "Seven Summits"».

Προκειμένου να προετοιμαστεί για την ανάβαση στο Εβερεστ, κατέκτησε και την κορυφή του όρους Ακονκάγκουα στην Αργεντινή, το ψηλότερο της Νοτίου Αμερικής. Ήταν μια ανάβαση που βοήθησε πολύ τον εγκλιματισμό του. Η καλή προετοιμασία για αναβάσεις σε μεγάλα υψόμετρα είναι απαραίτητη για την ασφάλεια των ορειβατών. Ένα κλασικό λάθος των λιγότερο έμπειρων αλπινιστών είναι η ανάβαση σε μεγάλο υψόμετρο σε μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς καλό εγκλιματισμό. «Κακός εγκλιματισμός είναι να ανεβούμε σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς κατάλληλη προσαρμογή. Κάτι τέτοιο οδηγεί σχεδόν πάντα στη συμπτωματολογία της νόσου του βουνού, που σε σοβαρές περιπτώσεις εξελίσσεται σε πνευμονικό ή εγκεφαλικό οίδημα. Πρόκειται για πολύ σοβαρά νοσήματα, που απειλούν την ίδια την επιβίωση του ορειβάτη υψηλού υψομέτρου».

nikosmaggitshs Υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι σε αυτά τα βουνά. Κατ’ αρχάς, οι καιρικές συνθήκες, αλλά και οι λεγόμενοι αντικειμενικοί κίνδυνοι: Χιονοστιβάδες, κατολισθήσεις, πτώση σε κρεβάς (χάσματα στον παγετώνα). Η ανάβαση σε κορυφές υψηλού υψομέτρου έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, κατά τη διάρκεια του οποίου οι συνθήκες ενδεχομένως να μην ευνοούν τη δράση στο βουνό. Το ατύχημα είναι μονίμως πιθανό. Μπορεί να τραυματίσει ή να σκοτώσει τον ορειβάτη, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη ματαίωση της αποστολής. Στη λεγόμενη και «ζώνη του θανάτου», μετά τα 7.800 μέτρα, οι ορειβάτες για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη οξυγόνου χρησιμοποιούν φιάλες με ειδικά μείγματα οξυγόνου. «Η χαμηλή βαρομετρική πίεση και το λίγο οξυγόνο μπορεί να επιδράσουν αρνητικά στη φυσιολογία του οργανισμού. Πιθανόν να υπάρξουν μόνιμες βλάβες. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να δοκιμάσω ανάβαση χωρίς οξυγόνο στο Εβερεστ, κάτι που έχουν κάνει ελάχιστοι στον κόσμο», σημειώνει ο ίδιος.

Όταν κατακτά έναν στόχο, θέτει αμέσως τον επόμενο, που αποσκοπεί στη βελτίωση του επιπέδου του ως ορειβάτη. Ο Νίκος εξηγεί τις ικανότητες που χρειάζονται για την ανάβαση των υψηλότερων κορυφών του πλανήτη: «Η ισχυρή θέληση είναι προαπαιτούμενο. Ο εκάστοτε στόχος πρέπει να είναι ρεαλιστικός και να ταιριάζει με το επίπεδο του ορειβάτη. Χρειάζεται καλή προετοιμασία, πολλές εμπειρίες, άριστη φυσική κατάσταση και πλήρης τεχνική κατάρτιση», καταλήγει ο αφοσιωμένος ορειβάτης.

Έτσι, λοιπόν, για να φτάσει κάποιος ψηλά πρέπει να το πιστέψει. «Αν πάμε με τη μέθοδο -πάμε κι αν κουραστούμε γυρίζουμε-, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Πάμε και σταματάμε μόνο στην κορυφή. Ο στόχος μας είναι η κορυφή». Για ένα διακεκριμένο ορειβάτη ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι αυτός που οδηγεί προς τα πάνω...

Έβερεστ
Στην στέγη του κόσμου

 «Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα στην κορυφή του Έβερεστ ήταν κατ’ αρχάς μια μεγάλη αγκαλιά με τον Απα Σέρπα. Με έναν άνθρωπο που είναι στο βιβλίο Γκίνες ως ο μόνος άνθρωπος που έχει ανέβει τόσο πολλές φορές στην κορυφή του Έβερεστ. Είπαμε ο ένας στον άλλον πολλές φορές συγχαρητήρια και φωτογραφηθήκαμε. Εκεί βγάλαμε τα γυαλιά και τη μάσκα. Παρέμεινα στην κορυφή για 45 λεπτά χωρίς οξυγόνο. Κοιτούσαμε το Μακαλού, μια κορυφή 8.400 μέτρων που είναι απέναντι, και βλέπαμε πόσο μικρά φάνταζαν πια τα άλλα βουνά των 6.000 μέτρων μπροστά στο Έβερεστ. Είχαμε, όμως, πολύ λίγο χρόνο και πολύ λίγη διάθεση για να πανηγυρίσουμε εκεί πάνω. Η απόλαυση και η ικανοποίηση ήταν πίσω, όταν επιστρέψαμε».