Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

24 Δεκεμβρίου 1989: Μέλη της οργάνωσης 17 Νοέμβρη εισέρχονται κρυφά στο στρατόπεδο Συκουρίου της Λάρισας και αφαιρούν δεκάδες αντιαρματικές ρουκέτες.

Την Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 1989, στις 23.59, αφαιρέθηκε από το στρατόπεδο Συκουρίου Λάρισας μεγάλη ποσότητα από ρουκέτες των 2,36 και 3,4 ιντσών, σφαίρες διαμετρήματος 0,45, 0,38 και 7,62, χειροβομβίδες, ηλεκτρικοί και μηχανικοί πυροκροτητές και άλλο χρήσιμο υλικό.

Τι έλεγε η Αστυνομία
Η κλοπή του πολεμικού υλικού δημοσιοποιήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1990 με σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Ο αριθμός των κλεμμένων ρουκετών ανερχόταν σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση σε 59 (σύμφωνα δε με ανεπιβεβαίωτες πηγές σε 65). Εν τούτοις, η στρατιωτική ηγεσία προσπάθησε με κάθε τρόπο να υποβαθμίσει το θέμα.

 Τι έλεγε η 17Ν
Την κλοπή του πολεμικού υλικού από το Συκούριο ανέλαβε η 17Ν με προκήρυξη που απέστειλε στον Τύπο στις 4.2.1990, με την οποία αναλάμβανε και την κλοπή των μπαζούκας από το Πολεμικό Μουσείο. «Κομάντος της 17Ν επιτέθηκε σε αποθήκες στρατοπέδου στην περιοχή της Λάρισας δίπλα στο χωριό Συκούριο τη νύχτα της 24 προς 25 Δεκεμβρίου 1989. Οι αποθήκες φυλάγονταν από στρατιώτες και άνδρες της εθνοφυλακής, αλλά δεν αντιλήφθηκαν τίποτε. Συνολικά αφαιρέθηκε μεγάλη ποσότητα από ρουκέτες των 2,36 και 3,5 ιντσών, σφαίρες διαμετρήματος 0,45, 0,38, 0,30, 7,62, χειροβομβίδες, ηλεκτρικούς και μηχανικούς πυροκροτητές και άλλο χρήσιμο υλικό». Η 17Ν τόνιζε ότι η κλοπή των ρουκετών αναβάθμιζε σημαντικά το οπλοστάσιό της και κατά συνέπεια τις επιχειρησιακές της δυνατότητες. Η προκήρυξη συνοδευόταν από μια φωτογραφία που απεικόνιζε τις ρουκέτες και τα μπαζούκας κάτω από τις φωτογραφίες του Καρλ Μαρξ, του Τσε Γκεβάρα και του Αρη Βελουχιώτη. Τι έλεγαν οι εφημερίδες

«Μόνο τανκς δεν έκλεψαν ακόμα» έγραφε στο οπισθόφυλλο της 8.1.1990 η «Ελευθεροτυπία», κάνοντας λόγο για «οργανωμένα κυκλώματα που κλέβουν όπλα και πυρομαχικά από τον Στρατό». Δεν υπήρχε ακόμη υπόνοια για 17Ν.

Σήμερα
Η Αστυνομία διαθέτει τις ομολογίες των Χριστόδουλου Ξηρού, Βασίλη Τζωρτζάτου, Κώστα Καρατσώλη και Κωνσταντίνου Τέλιου, οι οποίοι στις προανακριτικές καταθέσεις τους ομολόγησαν τη συμμετοχή τους στη συγκεκριμένη ενέργεια. Ο Ηρακλής Κωστάρης δεν κατέθεσε τίποτε προανακριτικά, αναφέρεται όμως από τους υπόλοιπους και, σύμφωνα με δικαστικές πηγές, ομολόγησε τη συμμετοχή του στον ανακριτή. Σε αυτή την ενέργεια, σύμφωνα με τις καταθέσεις, μετείχαν ακόμη ο Σάββας Ξηρός και ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο Χριστόδουλος Ξηρός στην κατάθεσή του λέει: «Την κλοπή πυρομαχικών από το στρατόπεδο Συκουρίου της Λάρισας την κάναμε εγώ, ο αδελφός μου ο Σάββας, ο "Λουκάς", ο "Σταμάτης", ο "Στέλιος", ο "Χάρης" και ο "Μάρκος"». Ο Τζωρτζάτος στην κατάθεσή του αναφέρει: «Πριν τα Χριστούγεννα του '89, σε μια συνάντηση που κάναμε εγώ, ο "Μανόλης", ο "Μιχάλης", ο "Λουκάς" μάς ανακοίνωσε ο "Λουκάς" ότι θα απαλλοτριώσουμε το στρατόπεδο Συκουρίου της Λάρισας. [...] Η ομάδα αποτελούνταν από εμένα, τον "Μανόλη", τον "Μιχάλη", τον "Λουκά", τον "Στέλιο", τον "Χάρη" και τον "Μάρκο"». Εν τούτοις, αν και οι υπόλοιποι τον κατονομάζουν, ο Κ. Καρατσώλης τονίζει: «Οταν έγινε η δουλειά στο στρατόπεδο, αν και μου έκαναν πρόταση, εγώ δεν μπόρεσα να πάω γιατί ήμουν στην Κέρκυρα για οικογενειακούς λόγους». Παραδέχεται μόνο ότι είχε πάει απλώς μία φορά νωρίτερα για παρατήρηση του χώρου με τον «Λουκά» και τον «Μιχάλη».

Η Αστυνομία έχει στα χέρια τις ρουκέτες που δεν χρησιμοποιήθηκαν από τη 17Ν και βρέθηκαν αποθηκευμένες στα κρησφύγετα των οδών Δαμάρεως 73 και Πάτμου 84, καθώς και στη γιάφκα της οδού Γ. Χαραλάμπους 1 στη Θεσσαλονίκη (για την οποία η Αστυνομία εκτιμά ότι αποτέλεσε τον πρώτο αποθηκευτικό χώρο τους). 41. Κλοπή μπαζούκας από το Πολεμικό Μουσείο

24 Δεκεμβρίου 1837: γεννιέται η Ελισάβετ, γνωστότερη με το χαϊδευτικό Σίσσυ, αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας



Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας η Ελισάβετ έγινε ένας θρύλος που οι ιστορικοί ακόμα δεν έχουν καταφέρει να ξεκαθαρίσουν γιά το ποιός είναι ο μύθος και ποιά η πραγματικότητα ειδικά γιά την περίοδο 1889-1898. Αυτή η περίοδος ξεκινάει με ένα τραγικό γεγονός που συγκλόνισε τα ανάκτορα της Βιέννης και ολόκληρο το λαό. Οι εφημερίδες της εποχής εκείνης έγραψαν τη μεγάλη ,φοβερή είδηση πως ο Ροδόλφος, διάδοχος του θρόνου και η ερωμένη του (φίλη έγραψαν κάποιοι) Μαρία Βετσέρα βρέθηκαν νεκροί στο κυνηγετικό περίπτερο του Μάγιερλιγκ. Και εδώ αρχίζει το μπέρδεμα. Επρόκειτο γιά δολοφονία από αναρχικούς όπως ισχυρίζονται κάποιοι ή για αυτοκτονία, όπως επιμένουν να λένε όσοι είχαν την πληροφορία ότι η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ είχε στα χέρια της την τελευταία επιστολή του γιού της Ροδόλφου που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του αλλά και της θανάτωσης της αγαπημένης του Μαρίας απο τον ίδιο. Ενας διάδοχος αυτοκρατορίας σκοτώνεται μαζί με την ερωμένη του και ποτέ δεν βρίσκονται οι ένοχοι. Μετά το τραγικό εκείνο γεγονός η Ελισάβετ αποφασίζει να φύγει από τα ανάκτορα της Βιέννης και να κτίσει ένα "δικό της" ανάκτορο στην Κέρκυρα. Μερικά δημοσιεύματα,ακόμα και σε κινηματογραφικά σενάρια ισχυρίζονται ότι η κλονισμένη υγεία της απο τη φυματίωση την οδήγησε στην Κέρκυρα, όμως αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια αφού το υγρό κλίμα της Κέρκυρας κάθε άλλο από ευεργετικό για την περίπτωση αυτή θά ήταν.Κτίζει λοιπόν το δικό της ανάκτορο και το αφιερώνει στον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα που ενσαρκώνει τη δύναμη και την ομορφιά, αλλά που πεθαίνει κτυπημένος από βέλος στο μοναδικο τρωτό σημείο,την "Αχιλλειο πτέρνα". Αυτό είναι και το κοινο σημείο ανάμεσα στον Αχιλλέα καί το γιό της Ροδόλφο. Σαν τον Αχιλλέα και εκείνος ήταν αήτητος στα μάτια της μάνας του και τον κτύπησε η μοίρα με το βέλος της στη δική του "Αχίλλειο πτέρνα",στην καρδιά (Τραγικός έρωτας;).

Μέχρι το 1960 στο ανάκτορο αυτό που λέγεται Αχίλλειο ο φύλλακας και ξεναγός, παρουσίαζε το γεγονός του θανάτου του Ροδόλφου και της ερωμένης του Μαρίας σαν αυτοκτονία και η αιτία ήταν όπως έλεγε, η αποκάλυψη από τη μάνα της Μαρίας ότι η αγαπημένη του ήταν στην πραγματικότητα ετεροθαλής αδελφή του. Γι'αυτό το λόγο και η Ελισάβετ εγκατέλειψε τα ανάκτορα της Βιέννης και ήρθε στην Κέρκυρα γεμάτη πόνο και θλίψη,χωρίς τον αυτοκράτορα άνδρα της που ήταν η αιτία να χάσει το μονάκριβο γιό της τόσο νέο.

Από τότε η ζωή της και μέχρι τη δολοφονία της το 1898 στη Γενεύη πέρασε με τη μελαγχολία, τον πόνο και τις πικρές αναμνήσεις της.

24 Δεκεμβρίου 1818: γεννιέται ο Τζέιμς Πρέσκοτ Τζάουλ, άγγλος φυσικός, ερευνητής της θερμοδυναμικής, μία μονάδα μέτρησης της οποίας φέρει το όνομά του. (Θαν. 11/10/1889)


Ο Τζέιμς Πρέσκοτ Τζάουλ ήταν ένας Άγγλος Φυσικός, μαθητής του Ντάλτον, που συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη των σύγχρονων γνώσεων σε πολλά επιστημονικά πεδία όπως τη θερμότητα, τον ηλεκτρισμό και τη θερμοδυναμική.

Υπήρξε από τους πρώτους που διέγνωσε την αναγκαιότητα και την σημασία που έχουν για τις επιστήμες οι ακριβείς μετρήσεις των φυσικών φαινομένων και σε όλη του τη ζωή ασχολήθηκε περισσότερο στην ανεύρεση των ποσοτικών σχέσεων.

Το 1838 δημοσίευσε στα "Χρονικά του Ηλεκτρισμού" την περιγραφή της ηλεκτρομαγνητικής μηχανής την οποία είχε εφεύρει, ενώ δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσε τα πρώτα αποτελέσματα επί του μηχανικού ισοδύναμου της θερμότητας το οποίο και προσδιόριζε κατά τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Το 1843 δημοσίευσε υπόμνημα για την θερμότητα που εκλύεται κατά την ηλεκτρόλυση του ύδατος και το 1847 ανήγγειλε τις εργασίες του στην επαλήθευση του αξιώματος της διατήρησης της ενέργειας.

Δια των ερευνών του εκείνων έγινε γνωστός στο ευρύτερο επιστημονικό κύκλο, με συνέπεια ο διάσημος τότε φυσικός Λόρδος Κέλβιν να τον λάβει συνεργάτη του σε πολλά θέματα της Φυσικής. Όλα τα έργα του Τζάουλ έχουν εκδοθεί από την Φυσική Εταιρεία του Λονδίνου σε δύο τόμους το 1884 και το 1887.

24 Δεκεμβρίου 1984: Ο αστυφύλακας Χρήστος Μάτης σκοτώνεται από μέλος της «17 Νοέμβρη», κατά τη διάρκεια ληστείας στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στα Πετράλωνα.


Στην οδό Τριών Ιεραρχών 119 στα Άνω Πετράλωνα Αθηνών, τραυματίσθηκε θανάσιμα από μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν. κατά τη ληστεία στο υποκατάστημα της Ε.Τ.Ε. Πετραλώνων, όπου εκτελούσε υπηρεσία φρουρού. Τέσσερα μέλη της οργάνωσης 17Ν. μπήκαν στην Εθνική Τράπεζα στη διασταύρωση Τριών Ιεραρχών και Ιώνων στα Πετράλωνα. Ενας είναι ντυμένος αστυνομικός. Στην τράπεζα κάνει βάρδια φρουρού ο 28χρονος, τότε, αστυφύλακας Χρήστος Μάτης. Ενας από τους ληστές τον κλοτσά στην κοιλιά, του παίρνει το όπλο και τον πυροβολεί στον κρόταφο. Το όπλο, ένα 38άρι περίστροφο, βρέθηκε στον σάκο που είχε μαζί του ο Σάββας Ξηρός όταν στα τέλη Ιουνίου του 2002, στο λιμάνι του Πειραιά, εξερράγη στα χέρια του η βόμβα που σήμανε την αρχή του τέλους της οργάνωσης. Αναφορά στη δολοφονία του γίνεται μόνο σε εκείνη την προκήρυξη του 2002 και υπό το σκεπτικό του «θύματος πολέμου».

24 Δεκεμβρίου 1955: Καταργούνται τα οκτατάξια γυμνάσια στην Ελλάδα και καθιερώνονται τα εξατάξια.

Η κυβέρνηση Μεταξά το 1937 τροποποιεί τους τύπους σχολείων της μεταρρύθμισης του Δελμούζου εισάγοντας το οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο στο οποίο γράφονται οι μαθητές του Δημοτικού μετά την τετάρτη τάξη. Όσοι όμως δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μέση εκπαίδευση υποχρεώνονται να συνεχίσουν για άλλα δύο χρόνια στο δημοτικό ώστε να ολοκληρώσουν εξαετή υποχρεωτική στοιχειώδη εκπαίδευση. Τα έξι πρώτα χρόνια απετέλεσαν το εξατάξιο Γυμνάσιο και ακολουθεί το διτάξιο Λύκειο. Το 1944, με τον κατοχικό νόμο 1468 της 27-2-1944 επανέρχεται το εξατάξιο γυμνάσιο. Με την απελευθέρωση για τις χρονιές 1945 έως 1950, γράφονται στο Γυμνάσιο 138.000, 143.000, 165.000, 174.000 και 183.000 μαθητές αντίστοιχα, που αντιστοιχούσαν σε λιγότερους από 4.000 εκπαιδευτικούς. Έτσι, μετά από την έντονη κίνηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών λειτουργών, δημιουργήθηκαν και πάλι σοβαρές ανησυχίες και το 1951, κατόπιν πρωτοβουλίας του Γ. Παπανδρέου, εκδόθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε τον διαχωρισμό της μέσης παιδείας σε τριετές Γυμνάσιο και τριετές Λύκειο, το οποίο διαχωριζόταν σε φιλολογοϊστορικο Λύκειο και φυσικομαθηματικό Λύκειο. Στο 1ο άρθρο αυτού του νόμου καθορίζεται ότι ο σκοπός της Μέσης εκπαίδευσης είναι “η διάπλασις χρηστών πολιτών εν τω πλαισίω των ιδεωδών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”, ο οποίος και αναγνωρίστηκε αυτούσιος στο σύνταγμα της 1ης Ιανουαρίου 1951 ότι είναι ο σκοπός της μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόστηκε από την επελθούσα κυβέρνηση Παπάγου και το 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή διατηρεί ενιαίο το Γυμνάσιο, αλλά μετά την 3η τάξη οι απόφοιτοι παίρνουν απολυτήριο που τους δίνει το δικαίωμα να εγγραφούν στις μέσες επαγγελματικές σχολές. Επίσης, κατά τα τρία τελευταία έτη το Γυμνάσιο διαχωρίζεται σε κλασσικό, πρακτικό και όχι μόνο.

24 Δεκεμβρίου 1947: Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ συγκροτείται η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας» υπό τον Μάρκο Βαφειάδη, πιο γνωστή ως «Κυβέρνηση του Βουνού».

Σ' αυτές τις συνθήκες, όταν δηλαδή, το ΚΚΕ διαπίστωσε, ότι "η ξενική κατοχή και η μοναρχοφασιστική κτηνωδία και με την κυβέρνηση του Σοφούλη, δεν αφήνουν στο λαό άλλη εκλογή από την ανειρήνευτη και αποφασιστική πάλη για την ανεξαρτησία, τη λευτεριά, τη δημοκρατία", και ότι "ο ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί τη μοναδική επιβεβλημένη απάντηση που ο λαός και η Ελλάδα έχουν να δώσουν στους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους υποτακτικούς των", ιδρύεται η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ).

Θυμίζουμε στους αναγνώστες μας, ότι από τον Ιούνη ακόμα του 1947, είχε ειπωθεί στο Συνέδριο του ΚΚ Γαλλίας στο Στρασβούργο, από την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, πως η κατάσταση είναι ώριμη για το σχηματισμό Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ενώ η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12-15 Σεπτέμβρη 1947), διαπίστωσε, ότι "συμπαγής και εκτεταμένη Ελεύθερη Ελλάδα, με δική της κυβέρνηση είναι το πρώτο βήμα για να σωθεί η Ελλάδα, η ακεραιότητα, η ανεξαρτησία της, η δημοκρατία".

Στις αρχές του Δεκέμβρη 1947 και σε εφαρμογή σχετικής απόφασης του ΠΓ, ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με άρθρο του, ανάγγειλε σαν άμεσο βήμα το σχηματισμό της ΠΔΚ, που συγκροτήθηκε στις 23/12/47 και ανακοινώθηκε στον ελληνικό λαό, από το ραδιοφωνικό σταθμό της "Ελεύθερης Ελλάδας" στις 24 του Δεκέμβρη 1947.

Η ιδρυτική πράξη της ΠΔΚ, στην οποία περιέχονταν οι στόχοι και οι σκοποί της, ήταν η εξής:

"ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Έχοντας υπόψη:

1. Τις καταστατικές διατάξεις του Γενικού Αρχηγείου του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας της 10 Αυγούστου 1947 και

2. Την επιτακτική ανάγκη που δημιούργησε η εκμηδένιση της εθνικής ανεξαρτησίας απ' τους ιμπεριαλιστές, η ουσιαστική ανυπαρξία ελληνικής εθνικής κυβέρνησης, η ανάπτυξη του εθνικού και δημοκρατικού κινήματος και η πολεμική επίδοση του Δημοκρατικού Στρατού για το σχηματισμό μέσα στις ελεύθερες περιοχές της χώρας μιας Κεντρικής Κυβέρνησης.

Σ υ γ κ ρ ο τ ο ύ μ ε

την ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ που αποτελείται, από τα υπογραφόμενα μέλη.

Κύριος και πρωταρχικός σκοπός της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης είναι:

1. Να συνεχίσει και να εντείνει με όλα τα μέσα και με όλες τις δυνάμεις του λαού τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών και των οργάνων τους, για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, για την επικράτηση και τη νίκη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και για την κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ελληνικού λαού.

2. Να κυβερνήσει τη χώρα πάνω σε λαϊκές και δημοκρατικές βάσεις παίρνοντας όλα τα μέτρα για την ανάπτυξη των λαϊκοδημοκρατικών θεσμών και μεταρρυθμίσεων όπως των λαϊκών συμβουλίων, της λαϊκής δικαιοσύνης, της αγροτικής μεταρρύθμισης, της λαϊκής παιδείας κλπ και για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών του λαού στις ελεύθερες και στις απελευθερωμένες περιοχές.

3. Να επιδιώξει την πραγματοποίηση και επέκταση της συμφιλίωσης και ενότητας του λαού πάνω στη βάση της εξασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού των δημοκρατικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών και

4. Να εκπροσωπεί τη δημοκρατική Ελλάδα στο εξωτερικό και να αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις με όλους τους δημοκρατικούς λαούς και τις κυβερνήσεις τους.

Για να πραγματοποιεί τους σκοπούς της η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση εκδίδει νόμους και διατάγματα. Οι νόμοι αποφασίζονται και εκδίδονται από ολόκληρη την κυβέρνηση. Τα διατάγματα αποφασίζονται από τον αρμόδιο υπουργό και εκδίδονται από τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης. Δημοσιεύονται όλα στην επίσημη εφημερίδα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης και ισχύουν αμέσως με τη δημοσίευσή τους, εκτός αν ρητά οριστεί αλλιώς.

Η πρώτη Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας αποτελείται από τους εξής:

- Πρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός των Στρατιωτικών: Στρατηγός Μάρκος.
- Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός των Εσωτερικών: Γιάννης Ιωαννίδης.
- Υπουργός Εξωτερικών: Πέτρος Ρούσος.
- Υπουργός Δικαιοσύνης: Μιλτιάδης Πορφυρογένης.
- Υπουργός της Υγιεινής και Πρόνοιας και προσωρινά της Παιδείας: Πέτρος Κόκκαλης.
- Υπουργός των Οικονομικών: Βασίλης Μπαρτζιώτας.
- Υπουργός της Γεωργίας: Δημήτρης Βλαντάς.
- Υπουργός της Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά του Επισιτισμού: Λεωνίδας Στρίγκος.

Κοντά στον πρωθυπουργό ιδρύεται Γενική Διεύθυνση εθνικών μειονοτήτων για την άμεση εξυπηρέτηση των ζητημάτων των εθνικών μειονοτήτων.

Η σύνθεση της κυβέρνησης ορίζεται με απόφασή της. Η Προσωρινή Κυβέρνηση έχει σφραγίδα με τη χρονολογία της σύστασής της και τον τίτλο της.

Έδρα της Προσωρινής Κυβέρνησης ορίζεται...

Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση πιστεύοντας πως η δύναμή της πηγάζει από το λαό και πως από το λαό αντλούνται όλες οι εξουσίες θα συγκαλέσει μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες, Λαϊκή Εθνοσυνέλευση σαν κυρίαρχο λαϊκό σώμα.

Οι καταστατικές διατάξεις του Γενικού Αρχηγείου του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας της 10ης Αυγούστου 1947 εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση για τα δικαιώματα, ελευθερίες και καθήκον του αγωνιζόμενου λαού.

Ο όρκος
Τα μέλη της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης δίνουν μπροστά σε αντιπροσώπους του λαού και του Δημοκρατικού Στρατού τον πιο κάτω όρκο.

"Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν μέλος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μου και του ελληνικού λαού. Οτι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ξένους ιμπεριαλιστές και για τη Δημοκρατία, ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα του για τη λευτεριά και τα κυριαρχικά του δικαιώματα".

Η Προσωρινή Κυβέρνηση στηρίζεται στον πατριωτισμό και την υποστήριξη του ελληνικού λαού για να κατορθώσει να φέρει σε πέρας το έργο που ανέλαβε.

Στην έδρα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης

23 του Δεκέμβρη 1947

Ο Πρόεδρος: Στρατηγός Μάρκος

Τα μέλη:
Γιάννης Ιωαννίδης
Πέτρος Ρούσος
Μιλτιάδης Πορφυρογένης
Πέτρος Κόκκαλης
Βασίλης Μπαρτζιώτας
Δημήτρης Βλαντάς
Λεωνίδας Στρίγκος".

Το Διάγγελμα στον ελληνικό λαό

Στο Διάγγελμα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης προς τον ελληνικό λαό, τονιζόταν ότι:

"Μπροστά στην εκμηδένιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας απ' τον αμερικάνικο και αγγλικό ιμπεριαλισμό, μπροστά στην κατάργηση της δημοκρατίας απ' το μοναρχοφασισμό μαζί με το ψευτοδημοκρατικό Κέντρο, τα ύψιστα συμφέροντα της Ελλάδας και του ελληνικού λαού επέβαλαν την ανάγκη του σχηματισμού μιας δημοκρατικής κυβέρνησης. Στην Αθήνα, δεν υπάρχει εθνική ελληνική κυβέρνηση. Υπάρχουν οι Τσαλδάρης και Σοφούλης, που ξεπούλησαν στους ξένους ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους πλουτοκράτες κάθε όσιο και ιερό, την τιμή και τη ζωή του λαού, την ίδια την Ελλάδα. Αυτή η κατάπτωση στην έσχατη προδοσία, μαζί με τον αγώνα του λαού και την πολεμική επίδοση του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας δημιούργησαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί αυτό που επέβαλαν τα συμφέροντα της χώρας και που αποτελούσε πανελλήνια εθνική απαίτηση. Υπακούοντας στη φωνή της Ελλάδας, αναλάβαμε το σχηματισμό της πρώτης Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας".

Και σε άλλο σημείο του Διαγγέλματος, τονιζόταν:

"Πρώτος και κύριος σκοπός της Προσωρινής Κυβέρνησης είναι να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του λαού για τη γρήγορη απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους ιμπεριαλιστές και από τους ντόπιους γραικύλους, για την κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας από κάθε ξένη ιμπεριαλιστική επιβουλή και για τη νίκη της Δημοκρατίας. Η διακυβέρνηση των ελεύθερων περιοχών πάνω σε λαϊκοδημοκρατικές βάσεις και η παραπέρα ανάπτυξη των θεσμών των λαϊκών συμβουλίων και της λαϊκής δικαιοσύνης, που αποτελούν την πρώτη βάση για τη δημοκρατική αναδημιουργία, θα είναι ένα από τα κύρια καθήκοντά μας. Το ίδιο η εθνικοποίηση των ξένων εταιριών, των μεγάλων τραπεζών και της βαριάς βιομηχανίας. Η εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, η αντιμετώπιση των επισιτιστικών αναγκών του λαού. Η αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού πάνω σε λαϊκές δημοκρατικές βάσεις. Η σταθεροποίηση της συμφιλίωσης και ενότητας του λαού πάνω στη βάση της εξασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού των δημοκρατικών του δικαιωμάτων. Η αναγνώριση πλέριας ισοτιμίας στις εθνικές μειονότητες και του δικαιώματος της ελεύθερης εθνικής τους ανάπτυξης. Η δημιουργία γερού λαϊκού στρατού, στόλου και αεροπορίας, μιας ισχυρής Ελλάδας, ικανής να υπερασπίσει την εθνική της κυριαρχία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική επιβουλή, σε στενή αδελφική συνεργασία με όλους τους δημοκρατικούς λαούς της Ευρώπης".

Η μάχη της Κόνιτσας
Την επομένη της αναγγελίας του σχηματισμού της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), δυνάμεις του ΔΣΕ άρχισαν επιχείρηση για την κατάληψη της Κόνιτσας. Ήταν η πρώτη μάχη τακτικού πολέμου που έδωσε ο ΔΣΕ και απέβλεπε στο να δείξει τη δύναμή του και να δώσει κύρος στην ΠΔΚ.

Οι δυνάμεις που διέθετε ο κυβερνητικός στρατός στον τομέα της Κόνιτσας ήταν:

α. Δύο πλήρη τάγματα στρατού και τάγμα από ΜΑΥδες και χωροφύλακες, με συνολική δύναμη 1.300 ανδρών περίπου, σε διάταξη στα γύρω υψώματα της πόλης και ένα λόχο στη γέφυρα Μπουραζάνι.

β. Δύναμη τάγματος στο Καλπάκι και μικρότερες δυνάμεις κατά μήκος του δρόμου Καλπάκι - Μπουραζάνι και ελάχιστες δυνάμεις στα δυτικά Ζαγόρια.

γ. Τέσσερα πεδινά πυροβόλα στην Κόνιτσα.

Οι δυνάμεις που διέθετε ο ΔΣΕ για τη μάχη της Κόνιτσας ήταν:

α. Περίπου δύο ταξιαρχίες για την ενέργεια στον τομέα της πόλης και τη γέφυρα στο Μπουραζάνι και σε συνέχεια προώθηση ελαφρού τμήματος στη δυτική πλευρά του δημόσιου δρόμου, για την αντιμετώπιση τυχόν εχθρικών κινήσεων από Καλπάκι προς Μπουραζάνι.

β. Τάγμα ενισχυμένο, καθώς και τμήμα κομάντος για την κάλυψη της επιχείρησης από τυχόν κινήσεις του κυβερνητικού στρατού στο δημόσιο δρόμο από Καλπάκι προς Μπουραζάνι και Γραμπάλα - Βοϊδομάτι, με σταθερή κατοχή των υψωμάτων Γραμπάλα - Μεσοβούνι από την ανατολική πλευρά του δρόμου.

Κατά τους στρατιωτικούς συγγραφείς, στη μάχη της Κόνιτσας, που κράτησε από τις 25 Δεκέμβρη 1947 έως τις 4 Γενάρη 1948, ενεπλάκησαν περίπου 12.000 άνδρες και από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις.

Ο κυβερνητικός στρατός κατάφερε στις 31 του Δεκέμβρη να σπάσει τον κλοιό και να ενισχύσει τους πολιορκημένους, χρησιμοποιώντας και την αεροπορία, με αποτέλεσμα, στις 4 του Γενάρη 1948, οι δυνάμεις του ΔΣΕ, που διοικούνταν από τον ίδιο τον Μάρκο Βαφειάδη, να υποχωρήσουν.

Η γενικότερη σημασία της μάχης

Η μάχη της Κόνιτσας, παρά τις αδυναμίες και την αποτυχία που είχε, ήταν μια από τις πιο σοβαρές μάχες που έδωσε ο ΔΣΕ. Χάνοντας την Κόνιτσα ο κυβερνητικός στρατός έχανε μια προωθημένη του σημαντική βάση εξόρμησης, ένα σοβαρό κέντρο αντίστασης στην όλη διάταξή του στην Ήπειρο. Η απώλειά της, θα σήμαινε για τον κυβερνητικό στρατό μια στρατιωτική ήττα, που θα κλόνιζε όλη τη διάταξη και τα σχέδιά του και θα αναγκαζόταν να προβεί σε καινούρια αναδιάταξη των τμημάτων του. Παράλληλα, με το χάσιμο της Κόνιτσας ο αντίπαλος ζημίωνε και πολιτικά, γιατί έχανε ένα επαρχιακό κέντρο, μια πρωτεύουσα επαρχίας που συγκέντρωνε όλη την οικονομική και πολιτική ζωή μιας αρκετά εκτεταμένης περιοχής. Το χάσιμο της Κόνιτσας θα κλόνιζε το ίδιο το κύρος της κυβέρνησης των Αθηνών και της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα, των οποίων το κέντρο της προσοχής συγκεντρωνόταν στην εξόντωση του ένοπλου λαϊκοδημοκρατικού κινήματος.

Η νίκη του ΔΣΕ στην Κόνιτσα θα δυνάμωνε την πάλη των εργαζομένων στις πόλεις, με το ανέβασμά της σε ανώτερες μορφές. Θα ξεσήκωνε την επαναστατική διάθεση του λαού και θα βοηθούσε τους αγωνιστές να πλαισιώσουν τις τάξεις του ΔΣΕ. Παράλληλα, θα δυνάμωνε το κύρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Στρατιωτικά η νίκη του ΔΣΕ στην Κόνιτσα θα ευθυγράμμιζε το μέτωπο των δυνάμεων του ΔΣΕ Γράμμου - Μουργκάνας και θα προωθούσε τη διάταξη των δυνάμεων του ΔΣΕ έξω από τα Γιάννενα και το Μέτσοβο.

"Οι αποτυχίες του ΔΣΕ τόσο στο Μέτσοβο όσο και στην Κόνιτσα - αναφέρεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, σελ. 581 - έδειξαν ότι δεν ήταν ακόμη σε θέση να αναλάβει τέτοιας έκτασης επιχειρήσεις. Κατά συνέπεια, αποδείχτηκε λαθεμένη η υιοθέτηση από την ΚΕ του ΚΚΕ της φιλόδοξης πρόβλεψης του Ν. Ζαχαριάδη ότι "ο Νοέμβριος θα γίνει τάφος του μοναρχοφασισμού"".

Το Γενάρη του 1948, στην πρώτη σύσκεψη στρατιωτικών και πολιτικών στελεχών του ΔΣΕ, που έγινε στο Βίτσι, συζητήθηκε - με βάση την εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη - η ως τότε δράση του ΔΣΕ και η τακτική που έπρεπε να εφαρμόσει. Η σύσκεψη αποφάνθηκε, ότι η τακτική του ΔΣΕ πρέπει να είναι λαϊκή επαναστατική και ότι επιβάλλεται ο ευέλικτος συνδυασμός της τακτικής του τακτικού επαναστατικού στρατού, με την αντάρτικη τακτική.

Στη σύσκεψη αυτή, ο Μάρκος Βαφειάδης, απαντώντας στην κριτική που του έγινε για την αποτυχία της μάχης της Κόνιτσας - την οποία διηύθυνε ο ίδιος - ανέπτυξε την άποψη, ότι ο ΔΣΕ δεν μπορεί να χτυπάει και να καταλαμβάνει, έστω και προσωρινά, πόλεις. Η άποψη αυτή, όπως γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας, τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον Ζαχαριάδη (Β. Μπαρτζιώτας "Ο αγώνας του ΔΣΕ", σελ. 41).

24 Δεκεμβρίου 1916: Κυκλοφορεί το μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα».

Οι 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (γαλλικά: Vingt Mille Lieues sous les mers, παλ.ελλην. 20.000 λεύγες υπό την θάλασσαν) είναι κλασικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Γάλλου συγγραφέα Ιούλιου Βερν, το οποίο εκδόθηκε το 1869. Στο έργο του αυτό, ο εφευρετικός Ιούλιος Βερν προφητεύει την εφεύρεση του υποβρυχίου, δίνοντας μαγικές περιγραφές του κόσμου των θαλασσινών βυθών.


Υπόθεση
Ένας απόκοσμος τύπος, ο πλοίαρχος Νέμο, αγανακτισμένος από την κοινωνική αδικία και αποφασισμένος να ζήσει σ' ένα δικό του κόσμο, κατασκευάζει ένα περίεργο πλοίο, τον θρυλικό «Ναυτίλο», που ήταν σε θέση να πλέει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και να τρυπάει με το έμβολό του τα διάφορα καράβια που αρμένιζαν στους ωκεανούς.

Τρόμος έχει καταλάβει τους ναυτιλλόμενους από την εμφάνιση του θαλασσινού αυτού τέρατος, που το νόμιζαν όλοι σαν μία μεγάλη και πρωτοφανή φάλαινα. Και αποφασίζεται η οργάνωση ειδικής αποστολής για το κυνήγι του τέρατος.

Στην αποστολή αυτή παίρνουν μέρος διάσημες προσωπικότητες. Ένας ειδικός σύμβουλος του Ναυτικού, ο καθηγητής Αρονάξ και ο περίφημος φαλαινοθήρας και βασιλιάς των καμακιστών Νεντ Λαντ. Η έρευνα των θαλασσών προχωρεί προσεκτικά. Έχουν φτάσει κιόλας στις νοτιοαμερικανικές ακτές, χωρίς να αντικρύσουν πουθενά το θαλασσινό τέρας. Ακόμα και στον Ειρηνικό Ωκεανό φτάσανε κι ούτε ίχνος από τη λεία τους φάνηκε πουθενά. Όσο περνούν οι μήνες, τόσο οι ναύτες γίνονται ανήσυχοι. Θέλουν πια να γυρίσουν στην πατρίδα τους, γιατί είναι βέβαιοι ότι ματαιοπονούν. Κι όταν πια είναι έτοιμοι για την επιστροφή, ακούγεται, ξαφνικά, η κραυγή του Νεντ που φώναζε ότι το τέρας έρχεται κατά πάνω τους. Κι έτσι αρχίζει ένα τρελό κυνήγι εναντίον του.

Σε μια στιγμή το τέρας εξακοντίζει εναντίον του πλοίου καταιγισμούς νερού και ρίχνεται κατά πάνω του. Ένα φοβερό τράνταγμα ακολουθεί και ο καθηγητής Αρονάξ πέφτει στη θάλασσα. Ο Σύμβουλος και ο Νεντ πέφτουν από κοντά του για να τον σώσουν. Παλεύοντας με τα κύματα φτάνουν σε κάποιο μικρό νησί κατάκοποι. Κατάπληκτοι αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι νησί, αλλά το ίδιο το θαλασσινό τέρας που κυνηγούσαν, μόνο που ήταν φτιαγμένο από ατσάλι. Γαντζωμένοι σφιχτά πάνω του, για να μη βρεθούν στη θάλασσα, ακούνε μέσα από την κοιλιά του τέρατος, βήματα να κατευθύνονται προς το μέρος τους.

Σε λίγο ένα σιδερένιο φύλλο ανοίγει και μερικοί ένοπλοι ξεπετιούνται και αιχμαλωτίζουν τους τρεις ξένους, τους οδηγούν μπροστά στον πλοίαρχο Νέμο, ο οποίος τους δηλώνει ότι θα μείνουν μαζί του αιχμάλωτοι αλλά θα μπορούν να χαίρονται την ελευθερία τους μέσα στο πλοίο.

Αργότερα, ο πλοίαρχος Νέμο μαζί με τους αιχμαλώτους του επιχειρούν διάφορα κυνήγια σε υποβρύχια δάση, ντυμένοι με ειδικές στολές και οπλισμένοι με ειδικά όπλα. Επισκέπτονται τα αλιεία των μαργαριταριών κοντά στην Κεϋλάνη, όπου τους επιτίθεται κοπάδι καρχαριών και ο καμακιστής Νεντ σώζει τη ζωή του πλοίαρχου Νέμο από βέβαιο θάνατο. Επίσης, θα τους οδηγήσει ο Νέμο σε διάφορα σημεία, όπου βρίσκονται καταποντισμένοι τεράστιοι θησαυροί από χρυσάφι, ασήμι και κοσμήματα, που αποτελούσαν κάποτε φορτία πλοίων που ναυάγησαν.

Έτσι συνεχίζεται η περιπέτεια ως τη στιγμή που τους δίνεται η ευκαιρία να δραπετεύσουν, ενώ ένας τεράστιος ανεμοστρόβιλος παρασύρει τον «Ναυτίλο» στην αβέβαιη τύχη του.

24 Δεκεμβρίου 1914: Ανακωχή για τον εορτασμό των Χριστουγέννων μεταξύ των εμπολέμων στο Δυτικό Μέτωπο (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος)

24 Δεκεμβρίου 1914, στην περιοχή Πλούχστιρτ της Φλάνδρας. Εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι επιχειρήσεις στο Δυτικό Μέτωπο έχουν βαλτώσει. Η προέλαση των Γερμανών έχει ανακοπεί από τις δυνάμεις της Αντάντ. Οι δύο στρατοί επιδίδονται σ' έναν απάνθρωπο πόλεμο φθοράς μέσα στα χαρακώματα.

Η βραδιά ήταν κρύα και υγρή την παραμονή των Χριστουγέννων. Γύρω στα μεσάνυχτα, βρετανοί στρατιώτες άκουσαν από τις γραμμές των Γερμανών μια χορωδία να ψάλει την Άγια Νύχτα και είδαν κεράκια να τρεμοσβήνουν σ' ένα υποτυπώδες χριστουγεννιάτικο δέντρο. Συνηθισμένοι να πυροβολούν και στο παραμικρό φως που εμφανιζόταν στον ορίζοντα, αυτή τη φορά κοντοστάθηκαν. Το πνεύμα των Χριστουγέννων είχε φωλιάσει στις καρδιές τους. Ο σπόρος της ανακωχής είχε ριζώσει.

Οι Βρετανοί ανταπέδωσαν με τα δικά τους κάλαντα και σε σύντομο χρονικό διάστημα οι εκπρόσωποι των δύο εχθρικών δυνάμεων συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη, παρακούοντας τις εντολές των ανωτέρων τους. Ήταν μια μικρή ανταρσία και από τις δύο πλευρές, που σταμάτησε για λίγο τον πόλεμο.

Το πρωί των Χριστουγέννων, Άγγλοι και Γερμανοί έθαψαν τους νεκρούς τους, απαγγέλοντας μαζί τον 23ο Ψαλμό του Δαυίδ «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει…». Στη συνέχεια έσφιξαν τα χέρια, φλυάρησαν, είπαν ο ένας στον άλλο τα παράπονά τους, αντάλλαξαν αναμνηστικά δώρα (ουίσκι, μαρμελάδες, τσιγάρα, σοκολάτες και τα σχετικά) και κατέβασαν πολλά λίτρα μπύρας. Μόνο ο άγγλος μπαρμπέρης στρώθηκε στη δουλειά, αφού είχε να κουρέψει και πολλά γερμανικά κεφάλια. Νωρίς το απόγευμα οι δύο πλευρές βρέθηκαν αντίπαλες σε ποδοσφαιρικό αγώνα, τον οποίο κέρδισαν οι Γερμανοί με 3-2.

Η ειρήνη κράτησε μόνο 24 ώρες. Την επόμενη μέρα οι φίλοι έγιναν και πάλι εχθροί. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν ακόμα στην αρχή του. Θα κρατήσει ακόμη τέσσερα χρόνια και θα στοιχίσει τη ζωή σε 10 εκατομμύρια ανθρώπους.

24 Δεκεμβρίου 1868: Ιδρύεται στο Πουλάσκι του Τενεσί η Κου Κλουξ Κλαν, μία οργάνωση των λευκών που αντιτίθεται στη φυλετική ισότητα.



Με τον όρο Κου Κλουξ Κλαν (Ku Klux Klan, KKK) αναφερόμαστε κυρίως σε δύο διακριτές τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και υποστήριξαν το ιδεολόγημα της υπεροχής των λευκών έναντι των άλλων φυλών, τον αντισημιτισμό, τον ρατσισμό και την ομοφοβία, καθώς και την αυτοχθονία. Αυτές οι οργανώσεις χρησιμοποίησαν συχνά την τρομοκρατία, τη βία και πράξεις εκφοβισμού, για να καταπιέσουν τους Αφροαμερικανούς και άλλες φυλετικές ομάδες.

Η ίδρυση της πρώτης Κου Κλουξ Κλαν χρονολογείται στις 24 Δεκεμβρίου 1865 στο Πουλάσκι του Τενεσί, αμέσως μετά τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο. Ιδρύθηκε από έξι βετεράνους των Ομόσπονδων Πολιτειών και η δράση της διήρκεσε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1870. Η ονομασία «Κου Κλουξ Κλαν» προήλθε από σύνθεση της ελληνικής λέξης κύκλος (Κου Κλουξ) και της αγγλικής clan (φυλή).

Το 1915 δημιουργήθηκε μία δεύτερη διακριτή οργάνωση, στο όρος Στόουν της Ατλάντα, με ιδρυτή τον συνταγματάρχη και ιεροκήρυκα διαφόρων θρησκευτικών αδελφοτήτων Γουίλιαμ Τζόζεφ Σίμονς. Έφτασε στην ακμή της στη δεκαετία του 1920, περίοδο κατά την οποία διέθετε περισσότερα από 4.000.000 μέλη. Διαμορφώθηκε περισσότερο στα πρότυπα μίας αδελφότητας και ένα από τα κυριότερα σύμβολα της οργάνωσης υπήρξε ο καιόμενος σταυρός, ενισχύοντας το φυλετικό ρατσισμό της Κου Κλουξ Κλαν του 19ου αιώνα με την επιθετικότητα έναντι του Ρωμαιοκαθολικισμού και των Εβραίων αλλά και την ξενοφοβία. Κατά τη δεκαετία του 1930, ο αριθμός των μελών της μειώθηκε σημαντικά, μέχρι την προσωρινή διάλυσή της το 1944. Στη νεότερη ιστορία της, η Κου Κλουξ Κλαν ταυτίζεται με μικρότερες μεμονωμένες ομάδες, ενίοτε συνδεδεμένες με άλλες ακροδεξιές οργανώσεις, αριθμώντας στα τέλη του 20ου αιώνα μερικές χιλιάδες μέλη.

33/5
Το '33/5 είναι μια ακολουθία αριθμών που χρησιμοποιείται συνήθως από τα μέλη των διάφορων φατριών της Κου Κλουξ Κλαν. Το 33 σημαίνει τρεις φορές ένδεκα, που είναι η αριθμητική θέση του Κ στο αγγλικό αλφάβητο. Το πέντε χρησιμοποιείται για να αντιπροσωπεύσει τη «πέμπτη εποχή» της Κου Κλουξ Κλαν, που θεωρείται η σημερινή εποχή. Αυτό το αριθμητικό σύμβολο απαντάται ως τατουάζ στα μέλη των διάφορων ρατσιστικών οργανώσεων που συνδέονται με το KKK. Ανάλογος είναι ο αριθμός 88 που χρησιμοποιείται από μέλη φασιστικών οργανώσεων ως κωδικό αναγνωριστικό.

24 Δεκεμβρίου 1818: Ο Φραντς Γιόζεφ Γκρούμπερ συνθέτει το τραγούδι Silent Night (Άγια Νύχτα). Θα παρουσιαστεί σε κοινό την επόμενη μέρα και θα παραμείνει μέχρι σήμερα ένα από τα εμβληματικά τραγούδια των Χριστουγέννων.

Η Άγια Νύχτα είναι ίσως το πιο γνωστό χριστουγεννιάτικο τραγούδι σ' όλο τον κόσμο. Μεγάλοι συνθέτες όπως ο Βέρντι, ο Βάγκνερ, ο Πουτσίνι και άλλοι, το αναγνώρισαν ως ένα βαθιά θρησκευτικό τραγούδι, με μια παράξενη δύναμη που φτάνει κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων. Κατά καιρούς, η πατρότητά του αποδόθηκε στον Μότσαρτ, στον Χάιντν ή στον Μπετόβεν.

Η αλήθεια είναι πως η Άγια Νύχτα δημιουργήθηκε από τους Γιόζεφ Μορ και Φραντς Γκρούμπερ, κι εψάλη για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα του 1818 στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο μικρό χωριό Όμπερντορφ της Αυστρίας.

Ο Μορ είχε γράψει τους στίχους δύο χρόνια νωρίτερα. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1818 ζήτησε από τον Γκρούμπερ να συνθέσει μία μελωδία για να συνοδεύσει το τραγούδι με την κιθάρα του. Σύμφωνα με την παράδοση, το εκκλησιαστικό όργανο του ναού δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, καθώς τα ποντίκια είχαν καταστρέψει κάποια εξαρτήματά του.

Η ιστορία αυτή ήταν γνωστή, ωστόσο επιβεβαιώθηκε πολύ αργότερα, το 1995, όταν ανακαλύφθηκε μία παρτιτούρα που ανήκε στον Μορ, με τον Γκρούμπερ να υπογράφει τη σύνθεση. Στίχοι και μουσικοί όμως φαίνεται να γράφτηκαν μαζί, το 1816.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η Άγια Νύχτα τραγουδήθηκε τα μεσάνυχτα εκείνων των Χριστουγέννων και μετά ξεχάστηκε. Το 1825 ένα επισκευαστής εκκλησιαστικών οργάνων ανακάλυψε την παρτιτούρα και «ξαναζωντάνεψε» το τραγούδι. Σήμερα, υπολογίζεται πως έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 300 γλώσσες.

Οι ελληνικοί στίχοι
Άγια νύχτα, σε προσμένουν,
με χαρά οι Χριστιανοί
και με πίστη ανυμνούμε
το Θεό δοξολογούμε
μ' ένα στόμα, μια φωνή.
Ναι με μια φωνή.

Η ψυχή μας φτερουγίζει,
πέρα στ' άγια τα βουνά
όπου ψάλλουν οι αγγέλοι
απ' τα ουράνια θεία μέλη
στον Σωτήρα «ωσαννά».
Ψάλλουν «ωσαννά».

Στης Βηθλεέμ ελάτε
όλοι στα βουνά τα ιερά
και μ' ευλάβεια μεγάλη
κει που άγιο φως προβάλλει
προσκυνήστε με χαρά.
Ναι με μια χαρά. 

Οι αγγλικοί στίχοι
Silent night Holy night
All is calm all is bright
Round yon virgin Mother and Child
Holy infant so tender and mild
Sleep in heavenly peace
Sleep in heavenly peace.

Silent night, holy night,
Shepherds quake at the sight.
Glories stream from heaven afar,
Heav'nly hosts sing Alleluia;
Christ the Savior is born;
Christ the Savior is born.

Silent night, holy night,
Son of God, love's pure light.
Radiant beams from Thy holy face,
With the dawn of redeeming grace,
Jesus, Lord, at Thy birth;
Jesus, Lord, at Thy birth.

24 Δεκεμβρίου 1968: γεννιέται ο Μανώλης Φάμελλος, έλληνας τραγουδοποιός.


Ιστοσελίδα famellos.gr

Ο Μανώλης Φάμελλος είναι Έλληνας τραγουδιστής και τραγουδοποιός της έντεχνης και ποπ/ροκ μουσικής. Αρχικά ήταν μέλος του συγκροτήματος Οι Ποδηλάτες, ενώ από το 1999 κάνει καριέρα μόνος του.

Δισκογραφία
Με τους Ποδηλάτες έχει κυκλοφορήσει τους εξής δίσκους:
Μανώλης Φάμελλος και οι Ποδηλάτες (+5 ανεκδοτα τραγουδια) (1993)
Στο πάρκο των σκύλων (1996)
Μαύρη αγάπη (1998)

Μόνος του έχει κυκλοφορήσει τους δίσκους:
Καθώς μικραίνει η μέρα (1999)
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι [cd single] (2000)
Η ευτυχία είναι αυτό... (2000)
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι (remixes) (2001)
Χαρταετός [cd single] (2002)
Μια πολιτεία στο βυθό (2003)
Ποτέ όπως πριν (2005)
Η ψυχή του πάρτυ (2006)
Η στιγμή που κρατάει για πάντα (2009)