Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

14 Δεκεμβρίου 1976: Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στην Αθήνα τον χουντικό βασανιστή Ευάγγελο Μάλλιο.


Την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 1976, στις 22.15, δολοφονείται στην οδό Ατλαντος, στο Π.Φάληρο, ο απότακτος αστυνομικός και βασανιστής της χούντας Ευάγγελος Μάλλιος.Δύο άτομα τον δολοφόνησαν με το ίδιο 45άρι με το οποίο δολοφονήθηκε ο Γουέλς. Λίγο προτού ξεψυχήσει, στη Γενική Κλινική Παλαιού Φαλήρου, ο Μάλλιος φώναξε στους γιατρούς: «1973 (προφανώς αριθμός αυτοκινήτου), ένας ψηλός και μία κοπέλα». Τον ίδιο αριθμό είχε φωνάξει και τη στιγμή που έπεφτε αιμόφυρτος στον δρόμο. Τι έλεγε η Αστυνομία

Σε ρεπορτάζ εφημερίδων αναφερόταν: «Παράγοντες των αρχών ασφαλείας πιστεύουν πως πίσω από την επωνυμία αυτή (σ.σ.: 17Ν) κρύβεται κάποια άλλη οργάνωση που έχει αντικειμενικό σκοπό τη δημιουργία ανώμαλων καταστάσεων. Σαν έδρα της οργάνωσης 17 Νοέμβρη εμφανίστηκε πριν από δύο χρόνια το Μόντρεαλ του Καναδά και από στοιχεία που προέκυψαν αργότερα δόθηκε η εντύπωση ότι υπήρξαν "διακλαδώσεις" στην Αθήνα και στη Ρώμη.

Στις 20 Οκτωβρίου 1977 σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη λαχαναγορά του Ρέντη ο Χρήστος Κασσίμης, ο οποίος κατά τους αστυνομικούς σκόπευε να τοποθετήσει βόμβα στις παρακείμενες εγκαταστάσεις της γερμανικής βιομηχανίας AEG. Οι αστυνομικοίτις πρώτες ημέρες μετά τη συμπλοκή είχαν αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο ο Κασσίμης να συνδέεται με τους δολοφόνους του Γουέλς και του Μάλλιου. Ο λόγος γι' αυτό ήταν ότι το αυτοκίνητο που είχε χρησιμοποιήσει ο Κασσίμης είχε κλαπεί από το Παγκράτι, περιοχή από την οποία τα μέλη της 17Ν είχαν κλέψει τα αυτοκίνητα που χρησιμοποίησαν στις δολοφονίες Γουέλς και Μάλλιου». («Τα Νέα», 22.10.1977) Τι έλεγε η 17Ν

«... Αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά έναν από τους κύριους αρχιβασανιστές,τον πασίγνωστο Ευάγγελο Μάλλιο. Ο αστυνόμος Μάλλιος δεν ήταν κανένα τσιράκι που εκτελούσε διαταγές ανωτέρων. Μαζί με τους ομοίους του, Λάμπρου, Μπάμπαλη,Καραπαναγιώτη, ήσαν τα αφεντικά στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας και της Μεσογείων. Χιλιάδες αγωνιστές υπέφεραν στα χέρια τους. Σήμερα τα καθάρματα αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα και κοροϊδεύουν τα θύματά τους και τον ελληνικό λαό. Κανένας θεσμός δεν μπόρεσε να τους τιμωρήσει. (...) Αν και πολλοί αξιωματικοί, ανάμεσά τους και ο Μάλλιος, κατηγορήθηκαν για τα βασανιστήρια, δικάστηκαν επιεικώς και σχεδόν έμειναν ατιμώρητοι» (απόσπασμα από τη προκήρυξη της 17Ν που η οργάνωση άφησε στον τόπο του εγκλήματος). Τι έλεγαν οι εφημερίδες

«Εργο επαγγελματιών ο φόνος του Μάλλιου» έγραφε στον τίτλο του «Το Βήμα» τής 16.12.1976 και συμπλήρωνε στον υπέρτιτλο: «Πολλές ομοιότητες με τον φόνο του σταθμάρχη της CIA Γουέλς». Στην «Ελευθεροτυπία» τής 15.12.1976 αναφερόταν:«Διευκολύνει η δολοφονία τους κύκλους της ανωμαλίας - Η Χούντα ξενύχτησε δίπλα στο πρώτο της παλικάρι». Σήμερα

Ιδιόγραφο σημείωμα μελών της 17Ν που βρέθηκε τυχαία στην Πάρνηθα στις 29.1.1978 έδινε πληροφορίες για το πρόσωπο του Ευαγγέλου Μάλλιου. Ο συγκεκριμένος γραφικός χαρακτήρας ταυτίζεται, σύμφωνα με διαρροές από την Αστυνομία, με αυτόν του Αλέκου Γιωτόπουλου, ο οποίος πάλι σύμφωνα με διαρροές από την Αστυνομία ήταν ο «ψηλός»που εκτέλεσε τον Μάλλιο. 3. Δολοφονία Παντελή Πέτρου και Σωτήρη Σταμούλη

14 Δεκεμβρίου 1822: Η Ιερά Συμμαχία καταδικάζει την Ελληνική Επανάσταση, θεωρώντας τη διακήρυξή της αυθάδη και αδεξία.


Με τον όρο Ιερά Συμμαχία ή Ιερή Συμμαχία χαρακτηρίσθηκαν διάφορες συμμαχίες από την αρχαιότητα στις οποίες κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η πίστη και η αφοσίωση των συμβαλλομένων μερών αφενός αλλά και η μυστικότητα αυτών επί των συνομολογημένων. Γι΄ αυτό και τέτοιου είδους συμμαχίες τις συνομολογούσαν απ΄ ευθείας οι διάφοροι Ηγεμόνες και Βασιλείς μεταξύ τους, χαρακτηριζόμενες "ιερές", μη αποδεχόμενες καμίας μονομερούς αμφισβήτησης. Τέτοιες συμμαχίες διαπιστώνονται και στη Βίβλο με περισσότερο ομόδοξο θρησκευτικό χαρακτήρα.


Ιερά Συμμαχία (Ευρώπης)
Σήμερα όμως με τον όρο αυτό προσδιορίζεται ιδιαίτερα η μυστική αρχικά τριμερής συνθήκη που συνάφθηκε μεταξύ των Αυτοκρατόρων της Ρωσίας, της Αυστρίας και του Βασιλέα της Πρωσσίας την οποία συνομολόγησαν και υπέγραψαν αυτοπροσώπως, στο Παρίσι στις 26 Σεπτεμβρίου του 1815.

Κύριος στόχος - σκοπός της συνθήκης αυτής ήταν η αντίδραση των Αυτοκρατόρων κατά των φιλελεύθερων τάσεων που είχαν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική Επανάσταση το 1789. Την πρωτοβουλία της σύναψης αυτής της συνθήκης είχε ο Τσάρος Αλέξανδρος που διατελούσε ατυχώς υπό την επίδραση των μυστικοπαθών θεωριών της βαρόνης Κρούντενερ, η δε ονομασία «ιερά» οφείλεται στην αρχική πρόθεσή του όπως επιτύχει την εν «χριστιανική αλληλεγγύη» συνένωση των ευρωπαϊκών Χωρών. Βέβαια από την άποψη αυτή ίσως η συνθήκη αυτή να αποτελεί και τον προάγγελο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στη συνθήκη εκείνη προσχώρησε το ίδιο έτος και Αγγλία ενώ με την επιμέρους λεγόμενη συνθήκη «Εξ λα Σαπέλ» του 1818 προσχώρησε και η Γαλλία. Ψυχή και ιθύνων νους της διατήρησης της έγινε ο Αυστριακός Καγκελάριος Κλέμενς φον Μέττερνιχ  ο οποίος και μετέβαλε τελείως τους αρχικούς σκοπούς μετατρέποντάς την σε κύριο όργανο - μέσο επιβολής απολυταρχισμού και καταπολέμησης των λαϊκών ελευθεριών. Έτσι η Ιερά Συμμαχία εξελίχθηκε σε θεσμό αφενός μεν καταπίεσης των λαών αφετέρου σε σαφή λόγο επέμβασης των ισχυρών Βασιλέων στα εσωτερικά ζητήματα των ασθενέστερων Χωρών, όπου εκδηλώνονταν φιλελεύθερες τάσεις. Κάτω από αυτή την έμπνευση του Μέττερνιχ που επεδίωκε συνεχώς τέτοιες επεμβάσεις αποφασίζονταν οι διάφορες περιοδικές συναντήσεις των συμμετεχόντων στη συνθήκη Αυτοκρατόρων ή των αντιπροσωπειών τους. Η Ιερά συμμαχία εκτός των άλλων επεχείρησε να επέμβει ακόμη και σε ζητήματα των αποικιών της Αμερικής όπου και προκάλεσε την άμεση αντίδραση των τότε ΗΠΑ και τη διακήρυξη του Δόγματος Μονρόε, με συνέπεια η αντίδραση αυτή να υποσκάψει την αναχρονιστική εκείνη πέδη της Συμμαχίας.

Όμως, κύριος υπονομευτής, που επέφερε και το μεγαλύτερο πλήγμα στην Ιερά Συμμαχία υπήρξε, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 την οποία και καταπολέμησε ο Μέττερνιχ με κάθε δύναμη που διέθετε. Η Ελληνική Επανάσταση αποδεδειγμένα ήταν εκείνη που επέφερε το ουσιαστικό τέλος του ανελεύθερου θεσμού της Ιεράς Συμμαχίας. Οι επαναστάσεις που ακολούθησαν, στη Γαλλία το 1830, στο Βέλγιο το 1834 και κάποιες άλλες μικρότερες σε διάφορες ευρωπαϊκές Χώρες απλά ολοκλήρωσαν την τελική κατάρρευσή της, που όμως συνδέθηκε με μια αναχρονιστική περίοδο της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας.

14 Δεκεμβρίου 1977: Κάνει πρεμιέρα η ταινία Saturday Night Fever


Saturday Night Fever ήταν ο τίτλος μιας κινηματογραφικής ταινίας του 1977, που έφερε τη ντίσκο και γενικότερα την κουλτούρα του χορού στο μουσικό προσκήνιο, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Σ' αυτό βοήθησε και το σάουντρακ της ταινίας, με τις μεγάλες επιτυχίες που ανέδειξε.

Η μουσική Ντίσκο, με τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό και τη φανκ και σόουλ καταγωγή της, αναδείχθηκε στις ντισκοτέκ, όπου σύχναζαν κυρίως μαύροι και ομοφυλόφιλοι. Στην αρχή της δεκαετίας του '70 ήταν ένα περιθωριακό είδος, αλλά γύρω στο 1975 άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστή. Ο βρετανός δημοσιογράφος Νικ Κον θέλησε να κάνει μια έρευνα για τις νεανικές κουλτούρες στη Νέα Υόρκη και προέκυψε το άρθρο «Tribal Rites of the New Saturday Night», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New York Magazine.

Το άρθρο κέντρισε το ενδιαφέρον του μεγαλοπαραγωγού Ρόμπερτ Στίγκγουντ, ο οποίος θέλησε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο ως ταινία μυθοπλασίας, με σκηνοθέτη τον Τζον Άβιλντσεν. Πλησίασε τους Bee Gees, που εκείνη την εποχή μεσουρανούσαν μουσικά και τους ζήτησε πέντε τραγούδια, τα οποία προόριζαν για το νέο τους άλμπουμ. Οι αδελφοί Γκιμπ ανταποκρίθηκαν, αλλά συνάντησαν την άρνηση του Άβιλντσεν, που δεν τα θεωρούσε κατάλληλα για να ντύσουν μουσικά την ταινία. Ο Στίγκγουντ τον απέλυσε χωρίς δεύτερη κουβέντα και στη θέση του προσέλαβε έναν άλλο «εργάτη» του Χόλυγουντ, τον Τζον Μπάνταμ. Στο σενάριο συνεισέφερε και ο Νικ Κον, ο οποίος πολύ αργότερα παραδέχθηκε ότι το άρθρο ήταν προϊόν του μυαλού του.

Το σάουντρακ της ταινίας κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1977. Περιλάμβανε επτά τραγούδια των Bee Gees, μουσική που έγραψε ο Ντέιβιντ Σάιρ και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Στις 21 Ιανουαρίου1978 ο δίσκος ανέβηκε στο Νο1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών, όπως και τέσσερα τραγούδια. Συνολικά, μέχρι σήμερα, η μουσική του Saturday Night Fever έχει πουλήσει πάνω από 25.000.000 αντίτυπα και είναι μακράν το πιο επιτυχημένο σάουντρακ όλων των εποχών.

Η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 14 Δεκεμβρίου 1977. Αμέσως, σχεδόν, σκαρφάλωσε στην κορυφή του αμερικάνικου box-office και ανέδειξε ένα μεγάλο πρωταγωνιστή, τον Τζον Τραβόλτα. Ο Τραβόλτα υποδύεται στην ταινία τον Τόνυ Μανέρο, ένα προβληματικό νεαρό, που ζει και αναπνέει όλη την εβδομάδα μόνο για το Σάββατο. Την ημέρα αυτή αφήνει πίσω τη μίζερη ζωή του, φοράει το ολόλευκο κουστούμι και για μια βραδιά αποσπά την προσοχή όλων με τις χορευτικές του επιδόσεις. Είναι ο αναμφισβήτητος βασιλιάς στον μικρόκοσμο της ντισκοτέκ. Τα κορίτσια θέλουν να πέσουν στην αγκαλιά του και τα αγόρια τον ζηλεύουν.

Η χαμηλού προϋπολογισμού ταινία απέφερε στον Στίγκγουντ το ποσό των 285.400.000 δολαρίων από την παγκόσμια διανομή της και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στον Τζον Τραβόλτα, ένα από τα πολιτιστικά σύμβολα της δεκαετίας του '70. Το Saturday Night Fever βρίσκεται στην 172η θέση του πίνακα με τις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών, αλλά σίγουρα έχει και μεγάλη ιστορική σημασία, καθώς αποτυπώνει με αυθεντικό τρόπο μια σημαδιακή εποχή για τη μουσική και τη νεανική κουλτούρα.

14 Δεκεμβρίου 1995: πεθαίνει από καρκίνο, σε ηλικία 72 ετών, ο ηθοποιός Βύρων Πάλλης.


Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Πέθανε από καρκίνο στις 14 Δεκεμβρίου 1995. Σπούδασε στο Βασιλικό Θεάτρο. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1950, στο έργο "Άννα των χιλίων ημερών" (Θίασος Κοτοπούλη) και συνέχισε με το ίδιο σχήμα για μια τετραετία. Ξαναγύρισε στο Βασιλικό Θέατρο για την περίοδο 1955-1957. Η θεατρική πορεία του συνεχίστηκε συνεργαζόμενος με τους θιάσους των Λαμπέτη, Κατράκη και Χορν. Γνωστός στο πλατύ κοινό, έγινε από τη ραδιοφωνική εκπομπή συνέχειας, "Το σπίτι των ανέμων", στο ρόλο του δικηγόρου Λαμπίρη. Στον κινηματογράφο έγινε γρήγορα πρωταγωνιστής και στη συνέχεια παραγωγός και σκηνοθέτης μεταφέροντας στην οθόνη τις γνωστές ραδιοφωνικές του επιτυχίες. Συνέχισε τη θεατρική του σταδιοδρομία και για ένα διάστημα ίδρυσε δικό του θίασο. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε στο αριστουργηματικό Θανασάκης, ο Πολιτευόμενος, το 1954 στο πλάϊ του Ντίνου Ηλιόπουλου. Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό, παρτενέρ του στο ραδιόφωνο και στον κινηματογράφο Αφροδίτη Γρηγοριάδου.

Φιλμογραφία
Χωρίς Μάρτυρες (1983)
Τύψεις Συνειδήσεως (1972) [Πέτρος]
Ωρες Αγάπης, Ωρες Πολέμου (1970) [Κώστας]
Η Ωρα της Αληθειας (1969) [Ορεστης Λαμπιρης]
Το Φθινόπωρο μιας Καρδιάς (1969) [Ανδρεας Κυριαζης]
Θύελλα στο Σπίτι των Ανέμων (1968) [Ορέστης Λαμπίρης]
Τα Ξένα Χέρια είναι Πίκρα (1968) [Δημήτρης]
Ο Λαμπίρης εναντίον των παρανόμων (1967) [Ορέστης Λαμπίρης]
Η Στεφανία (1966) [Μάνος]
Το Συρτάκι της Αμαρτίας (1966) [Αλέξης]
Οι Κολασμένοι (1966) [Στέλιος Διακάρης]
Κοινωνία Ωρα Μηδέν (1966) [Βασίλης Ζήσιμος]
Θέλω να ζήσω στον ήλιο (1966) [Ρήγας]
Σκλάβοι της μοίρας (1966) [Αλέκος Μαθιόπουλος]
Οι Εχθροί (1965)
Αμφιβολίες (1964) [Σωτήριος Φραγκιάς]
Διωγμός (1964) [Όττο Σβάιτσερ]
Ενας Μεγάλος Ερωτας (1964)
Ο Ανήφορος (1964) [Δημήτρης Γεωργίου]
Ο αδελφός Άννα (1963) [Άλντο Φραντζίνι]
Ανήσυχα Νιάτα (1963)
Εταιρία θαυμάτων (1962) [Κοσμάς Σαλταρίδης]
Αντιγονη (1961)
Ματωμένα Στέφανα (1961) [Κωνσταντής]
Είμαι αθώος (1960) [ταγματάρχης ντι Πατί]
Για την Αγάπη μιας Ορφανής (1960)
Ο δολοφόνος αγαπούσε πολύ... (1960) [Πέτρος Ζαβέρδης]
Νταντά με το ζόρι (1959) [Νίκος]
Ζάλογγο, το Κάστρο της Λευτεριάς (1959) [Κίτσος Μπότσαρης]
Καραγκιόζης, ο Αδικημένος της Ζωής (1959) [Τόνης]
Οταν το Μίσος Κυβερνά (1959) [Ντίνος Μαρής]
Σαρακατσανισσα (1959)
Γαλήνη (1958) [μηχανικός]
Ένας ήρως με παντούφλες (1958) [Κώστας Στουπάτης]
Ο γυναικάς (1957) [Αρίστος]
Η άγνωστος (1956)
Γκόλφω (1955) [Κίτσος]
Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954) [Θανασάκης Γκοβότσος]
Σειρές που έχει πάιξει
Έρωτας και επανάσταση 1978 ΕΡΤ
Αναγέννηση ενός έθνους (Η) 1990 ΕΤ2
Βασίλισσα Αμαλία 1975 ΕΙΡΤ
Δέκατο τρίτο κιβώτιο 1992 ΑΝΤ1
Δεσμώτες 1982 ΥΕΝΕΔ
Κάθοδος 1983 ΕΡΤ
Λαυρεωτικά 1982 ΕΡΤ
Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα 1987 ΕΡΤ2
Ο καρχαρίας και τα εννιά κύματα 1983 ΕΡΤ2
Οι άθλιοι των Αθηνών 1980 ΕΡΤ
Οι δίκαιοι 1974 ΥΕΝΕΔ
Στησιχόρου ’73 1972 ΥΕΝΕΔ
Ταξίδι 1976 ΥΕΝΕΔ
Φάκελος Αμαζών 1991 ΑΝΤ1
Βιντεοταινίες που έχει πάιξει
Η γυναίκα της πρώτης σελίδας 1987
Φονικό (Το) 1986

14 Δεκεμβρίου 1911: γεννιέται ο Γεώργιος Ιβάνοφ, που εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής, εξαιτίας της αντιστασιακής δράσης του. Προς τιμήν του, το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ηρακλή φέρει το όνομά του (Ιβανόφειο).

Ανδριάντας του Ιβάνοφ στη Θεσσαλονίκη.

Ο Γεώργιος Σαΐνοβιτς Ιβάνοφ (Jerzy Szajnowicz Iwanow) ήταν αθλητής. Γεννήθηκε στην Βαρσοβία στις 14 Δεκεμβρίου 1911 . Μετά τον θάνατο του Ρώσου πατέρα του, η Πολωνίδα μητέρα του παντρεύτηκε τον Έλληνα Γιάννη Λαμπριανίδη και μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη. Το 1926, ο Ιβάνοφ γράφτηκε στον Ηρακλή και αγωνίστηκε στην ποδοσφαιρική του ομάδα. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την κολύμβηση και το πόλο του Ηρακλή. Τελικά τον κέρδισε η κολύμβηση και συμμετείχε σε όλους τους αγώνες της εποχής του.

Κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ταξίδεψε στη Μέση Ανατολή και μετά από εκπαίδευση επέστρεψε στην Ελλάδα συμμετέχοντας στον αντιστασιακό αγώνα. Συμμετείχε σε αποστολές σαμποτάζ τοποθετώντας βόμβες και κολυμπώντας σε γερμανικά πλοία βυθίζοντας τα. Συνελήφθη για πρώτη φορά το 1941, κατορθώνοντας τότε να αποδράσει, και για δεύτερη φορά το 1942. Εκτελέστηκε στις 4 Ιανουαρίου 1943 στην Καισαριανή. Λίγο πριν την εκτέλεση φώναξε: «Ζήτω η Πολωνία, ζήτω η Ελλάδα».

Σήμερα η Πολωνία έχει ανακηρύξει τον Ιβάνοφ εθνικό ήρωα, έχουν στηθεί ανδριάντες και έχει δοθεί τιμητικά το όνομα του σε δρόμους και πλατείες σε όλη τη χώρα. Στην Ελλάδα έχει στηθεί ανδριάντας του στη Θεσσαλονίκη, ενώ και οι δύο χώρες του έχουν απονείμει τα ανώτερα παράσημά τους. Προς τιμή του, ο Γ.Σ. Ηρακλής έχει δώσει το όνομά του στο κλειστό του γυμναστήριο, γνωστό ως Ιβανώφειο.

14 Δεκεμβρίου 1883: γεννιέται ο Μανώλης Καλομοίρης, συνθέτης. (Θαν. 3/4/1962)


Ο Μανώλης Καλομοίρης (14 Δεκεμβρίου 1883 - 3 Απριλίου 1962) ήταν μουσικός και συνθέτης. Θεωρείται από πολλούς ως ο ιδρυτής της εθνικής μουσικής σχολής της Ελλάδας και το μουσικό του έργο συνδέεται με την ελληνική παράδοση και το δημοτικό τραγούδι. Συνέθεσε πολλά έργα, μεταξύ αυτών πέντε όπερες, τρεις συμφωνίες, ένα κοντσέρτο για πιάνο, κύκλους τραγουδιών για φωνή και ορχήστρα ή για φωνή και πιάνο, έργα για πιάνο, μουσική δωματίου, χορωδιακά, καθώς και έργα για παιδιά. Υπήρξε ακόμα συγγραφέας παιδαγωγικών βιβλίων για την θεωρία της μουσικής.

Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1883 από οικογένεια που καταγόταν από τη Σάμο. Σε νεαρή ηλικία βρέθηκε στην Αθήνα όπου μαζί με τις γυμνασιακές του σπουδές ξεκίνησε και συστηματικές σπουδές στο πιάνο. Το 1899 τον βρίσκει στην Κωνσταντινούπολη όπου τελειώνει το γυμνάσιο. Μετά από μια μικρή σύγκρουση με την οικογένειά του (η μητέρα του τον προόριζε για γιατρό) φεύγει για την Βιέννη όπου σπουδάζει πιάνο και ανώτερα θεωρητικά. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και τον γάμο του με την Χαρίκλεια Παπαμόσχου πηγαίνει στο Χάρκοβο της Ρωσίας (1906-1910) όπου διδάσκει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να πάρει την απόφαση να εγκατασταθεί για πάντα στην Ελλάδα το 1910. Ερχόμενος στην Ελλάδα διορίζεται καθηγητής πιάνου και ανώτερων θεωρητικών στο Ωδείο Αθηνών. Σκοπός του ήταν η δημιουργία μιας "εθνικής σχολής" στα πρότυπα ανάλογων κινημάτων από άλλες χώρες, η οποία θα συνδίαζε τον γερμανικό ρομαντισμό με ελληνικά μοτίβα. Παράλληλα, κατηγορούσε την Επτανησιακή Σχολή για "ιταλισμό" και για μη χρήση ελληνικών θεμάτων, δημιουργώντας ρήξη μεταξύ της Εθνικής και Επτανησιακής Σχολής. Ακολούθησε μια πλούσια μουσική δημιουργία όπου ο Καλομοίρης αντλεί τις εμπνεύσεις του από τη δημοτική νεοελληνική ποίηση κυρίως του Κωστή Παλαμά. Το 1919 ίδρυσε το Ελληνικό Ωδείο που διεύθυνε μέχρι το 1926 όταν ίδρυσε το Εθνικό Ωδείο που διεύθυνε μέχρι το τέλος σχεδόν της ζωής του. Επίσης το 1919 διορίσθηκε γενικός Επιθεωρητής, Αρχιμουσικός, σε όλες τις στρατιωτικές μπάντες Αθηνών. Από τότε όμως παράλληλα με τη συνθετική του εργασία αναπτύσσει ένα τεράστιο παιδαγωγικό έργο σφραγίζοντας κάθε πτυχή της μουσικής ζωής του τόπου. Το 1945 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Εκτός των άλλων τιμήθηκε και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών (1919). Πέθανε στην Αθήνα το 1962.

Γλωσσικό ζήτημα

Πολύ σημαντικό ρόλο στα έργα του Καλομοίρη είχε η νεοελληνική λογοτεχνία και ποίηση. Από τα νιάτα του ήταν θερμός υποστηρικτής του δημοτικισμού παίρνοντας αρκετές φορές ακραίες θέσεις (το πρόγραμμα της πρώτης του συναυλίας στην Αθήνα είναι ένα από τα πρώτα επίσημα κείμενα που γράφτηκαν στη δημοτική και μάλιστα σε μια «σκληρή» δημοτική).

Μουσική εκπαίδευση
Ασχολήθηκε συστηματικά με την εκπαίδευση (ήταν ο ιδρυτής του «Ελληνικού» και του «Εθνικού Ωδείου»). Σε μια εποχή που μουσική παιδεία υπήρχε μόνο στην Αθήνα και τα προγράμματα του Ωδείου Αθηνών γράφονταν μόνο στα γαλλικά, ίδρυσε ωδεία σε όλη την Ελλάδα, έγραψε μουσικοπαιδαγωγικά έργα στη δημοτική και για τις ελληνικές ανάγκες. Πλήθος κορυφαίων μουσικών πέρασαν από το Εθνικό Ωδείο: από τη Μαρία Κάλλας και τον Μιλτιάδη Καρύδη μέχρι τον Δημήτρη Δραγατάκη και τον Φίλιππο Τσαλαχούρη. Για πολλές δεκαετίες η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιστών της Λυρικής Σκηνής προέρχονταν από το Εθνικό Ωδείο.

14 Δεκεμβρίου 2000: Ο Δήμαρχος Αθηναίων, Δημήτρης Αβραμόπουλος, ανακοινώνει την ίδρυση του Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών (ΚΕΠ).

Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών είναι τελικά το όνομα του πολυαναμενόμενου κόμματος του δημάρχου Αθηναίων, Δημήτρη Αβραμόπουλου, όπως το ανακοίνωσε ο ίδιος με μια ηγετική εμφάνιση στο Ζάππειο Μέγαρο, και το σήμα του νέου κόμματος είναι δύο χρυσοί κύκλοι ενωμένοι.

Όπως ανακοίνωσε ο κ. Αβραμόπουλος, το συνέδριο του κόμματός του θα διεξαχθεί το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη, ενώ παρουσίασε και την ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος, το οποίο αποσκοπεί, όπως τόνισε, στην απελευθέρωση των ενεργών δυνάμεων του ελληνισμού και στο να λειτουργήσει ως φορέας αλλαγής και ανανέωσης. Πρoσέθεσε δε ότι επιθυμεί μια νέα Ελλάδα που θα συνεργάζεται με τους Έλληνες της οικουμένης, ενωμένους και αλληλέγγυους.

Ο δήμαρχος Αθηναίων, αναφερόμενος στο σήμα, τόνισε ότι οι δύο κύκλοι συμβολίζουν την ενσυνείδητη ένωση πολιτών σε μια κοινωνία αλληλεγγύης, την ελεύθερη συμφωνία για μια νέα Ελλάδα. «Οι δύο αυτοί κύκλοι μπορούν να αποχωριστούν, αλλά ενσυνείδητα πλησίασαν ο ένας τον άλλον, και συμβολίζουν τη σύνθεση» υπογράμμισε ο κ. Αβραμόπουλος και τοποθέτησε το νέο κόμμα στο χώρο του κέντρου.

Ερωτηθείς για το πότε θα αποχωρήσει από το δήμο, απάντησε ότι θα το πράξει «όταν ολοκληρώσει τη δουλειά του». Εμφανίστηκε δε ιδιαίτερα δεκτικός στη συνεργασία με άλλα κόμματα και απηύθυνε έμμεση πρόσκληση προς πολιτικούς όλων των παρατάξεων.

Ανακοίνωσε επίσης ότι τη Δευτέρα θα ανοίξουν οι κατάλογοι για όσους επιθυμούν να εγγραφούν στο νέο κόμμα, και εντός των προσεχών μηνών θα ανακοινωθούν τα ονόματα των στελεχών. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κομματικό επιτελείο είναι έτοιμο και τη Δευτέρα θα ανοίξουν τα κεντρικά γραφεία του.

Τα βασικά σημεία της διακήρυξης, στα οποία εστίασε στο λόγο του ο δήμαρχος, ήταν η πρωτότυπη προγραμματική σκέψη, η υγιής και ελεύθερη οικονομία, η δίκαιη κοινωνία, η ανάπτυξη της περιφέρειας, η πρότυπη διακυβέρνηση με στοιχεία ήθους και πολιτισμού, η σύγχρονη παιδεία, η συμφιλίωση Κράτους και Εκκλησίας καθώς και η αμυντική θωράκιση της χώρας.

14 Δεκεμβρίου 1947: Η Ρεάλ Μαδρίτης εγκαινιάζει το νεόκτιστο γήπεδό της, 95 χιλιάδων θέσεων, που παίρνει το όνομα του προέδρου, αλλά και ποδοσφαιριστή της ομάδας, Σαντιάγο Μπερναμπέου.


Τοποθεσία Μαδρίτη
Εγκαίνια 1923 , 1947
Μήκος 110m
Πλάτος 75m
Αγωνιστικός χώρος Φυσικό χόρτο
Συνολική χωρητικότητα 80.354
Αρχιτέκτονες Manuel Muñoz Monasterio,
Luis Alemany Soler

Το γήπεδο (καταχρηστικά στάδιο) Σαντιάγκο Μπερναμπέου κατασκευάστηκε το 1923 με την ονομασία Σαμαρτίν και είναι η έδρα του ποδοσφαιρικού συλλόγου της Ρεάλ Μαδρίτης. Το 1947 ανακατασκευάστηκε από τον τότε πρόεδρο της Ρεάλ Σαντιάγκο Μπερναμπέου και αυξήθηκε θεαματικά η χωρητικότητά του, από 22.500 θέσεις σε 90.800. Η σημερινή του χωριτικότητα έχει πέσει στις 80.354 θέσεις.

Από το 1955 η Ρεάλ Μαδρίτης προς τιμήν του Σαντιάγκο Μπερναμπέου έδωσε το όνομά του στο γήπεδο. Η ΟΥΕΦΑ έχει χαρακτηρισμένο το γήπεδο ως 5 αστέρων.

Στο γήπεδο έχει διεξαχθεί ο τελικός του Μουντιάλ του 1982, ο τελικός του Euro 1964, καθώς και 3 τελικοί του κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (Champions League), το 1957, 1969 και 1980, 2010. Επίσης έχουν διεξαχθεί και 35 τελικοί κυπέλλου Ισπανίας.

14 Δεκεμβρίου 1799: πεθαίνει ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α.


1ος Πρόεδρος των ΗΠΑ
Θητεία 30 Απριλίου 1789 – 4 Μαρτίου 1797
Αντιπρόεδρος Τζον Άνταμς
Διάδοχος Τζον Άνταμς

Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση 22 Φεβρουαρίου 1732 Βιρτζίνια, ΗΠΑ
Θάνατος 14 Δεκεμβρίου 1799 (67 ετών) Βιρτζίνια, ΗΠΑ
Εθνικότητα Αμερικανός
Πολιτικό Κόμμα Κανένα
Υπογραφή


Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον (αγγλ. George Washington) (22 Φεβρουαρίου 1732 – 14 Δεκεμβρίου 1799) ή Γεώργιος Ουάσιγκτον ήταν πρωταγωνιστής του απελευθερωτικού αγώνα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής έναντι της Μεγάλης Βρετανίας (1775-1783), ως αρχηγός του Ηπειρωτικού Στρατού και πρώτος Πρόεδρος της χώρας υπό το νεοσυνταχθέν σύνταγμα αυτής.

Πρώτα χρόνια
Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1732 στα κτήματα της οικογενείας του, στο Πόουπς Κρικ στην επαρχία Ουεστμόρλαντ της Βιρτζίνια. Έλαβε μικρή και ακανόνιστη σχολική μόρφωση. Ασχολήθηκε με την τοπογραφία και στα 16 του έγινε επόπτης των κτημάτων του λόρδου Φαίρφαξ. Το 1749 διορίστηκε επίσημος τοπογράφος της επαρχίας Κάλπερερ. Μετά το θάνατο του πατέρα του, Αυγουστίνου, και του αδερφού του, Λώρενς, κληρονόμησε μεγάλη περιουσία.

Στην πολιτοφυλακή της Βιρτζίνια
Το 1752 ονομάστηκε ταγματάρχης της πολιτοφυλακής της Βιρτζίνια και ανέλαβε την εκπαίδευση των ανδρών της περιοχής του. Το 1754 ηγήθηκε μιας εκστρατείας για να διώξει τους Γάλλους από την περιοχή του Οχάιο. Μαζί με Ινδιάνους συμμάχους του, διέλυσε ένα γαλλικό απόσπασμα. Στη συνέχεια κατασκεύασε ένα οχυρό, το Φορτ Νεσέσιτυ, αλλά αναγκάστηκε να παραδοθεί καθώς οι Γάλλοι και οι Ινδιάνοι ήταν αριθμητικά ανώτεροι. Όταν ελευθερώθηκε από τους Γάλλους και επέστρεψε στη Βιρτζίνια δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα. Το 1755 συμμετείχε ως επιτελής στην εκστρατευτικό σώμα του στρατηγού Μπράντοκ, το οποίο κατατροπώθηκε από τους Γάλλους στη μάχη της Μονονγκαχέλα. Εκεί ο Ουάσινγκτων αναγνωρίστηκε ως ήρωας καθώς κατάφερε να μαζέψει τα απομεινάρια του στρατού για την υποχώρηση. Γι' αυτό προήχθη σε συνταγματάρχη και ανακυρήχθηκε διοικητής όλων των δυνάμεων της Βιρτζίνια. Το 1758 έλαβε μέρος στην εκστρατεία που κατέλαβε το Φορτ Ντυκέν και έδιωξε τους Γάλλους από την περιοχή.

Η Αμερικανική Επανάσταση
Ο Ουάσινγκτον είχε μεγαλώσει την περιουσία του μετά το γάμο του με την πλούσια χήρα, Μάρθα Κούστις. Είχε στην κατοχή του πάνω από 50 τ.χλμ. εκτάσεις, ενώ μόνο στο Μάουντ Βέρνον απασχολούσε περισσότερους από 100 σκλάβους. Από το 1759 έως το 1774 εκλεγόταν βουλευτής της Βιρτζίνια. Αρχικά, δεν είχε μεγάλο ρόλο στις διαμαρτυρίες των Αμερικανών εναντία στους Άγγλους και δεν ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας. Με τη συνεχή καταπίεση των Άγγλων άρχισε να δραστηριοποιείται στους ηγετικούς κύκλους των αποίκων.

Έτσι, όταν η επανάσταση ξεκίνησε ο Ουάσινγκτον εμφανίστηκε στο Κογκρέσο με πολεμικά δείχνοντας ότι ήταν έτοιμος για πόλεμο. Το 1775 ανέλαβε την αρχιστρατηγία του αμερικάνικου στρατού. Το 1776 κατέλαβε τη Βοστόνη μετά από πολιορκία. Οι Βρετανοί κατάφεραν να καταλάβουν τη Νέα Υόρκη ο Ουάσινγκτον αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Στις 25 Δεκεμβρίου 1776 πέρασε τον ποταμό Ντελάγουερ και πέτυχε σημαντική νίκη στο Τρέντον και αργότερα στο Πρίνστον. Η τακτική του Ουάσινγκτων ήταν να κερδίζει χρόνο για να κουράσει τους Άγγλους και για να πετύχει την υποστήριξη από τους Ευρωπαίους. Το 1777 συνέβαλε στην αποφασιστική νίκη στη Σαρατόγκα που οδήγησε τους Γάλλους να συμμετέχουν ανοιχτά στον πόλεμο. Με τη συμμετοχή των Γάλλων στον πόλεμο η κατάσταση άλλαξε εις βάρος της Βρετανίας. Τελικά, το 1781 ο Βρετανός στρατηγός Τσαρλς Κορνουάλις παρέδωσε το Γιορκτάουν στους Αμερικανούς σηματοδοτώντας έτσι το τέλος του πολέμου. Η συνθήκη του Παρισιού το 1783 αναγνώρισε τις Η.Π.Α. ως ανεξάρτητο κράτος.

Μετά την Επανάσταση
Μετά το τέλος του πολέμου το 1783 αποσύρθηκε στις καλλιέργειές του, αλλά επέστρεψε στη δημόσια ζωή στο τέλος της δεκαετίας του 1780, ανήσυχος για την πορεία της ένωσης, για να παρακινήσει και να επιβλέψει την σύνταξη του συντάγματος, το οποίο ισχυροποίησε τους δεσμούς μεταξύ των Πολιτειών δίνοντας στη χώρα ουσιαστικά τη μορφή που έχει σήμερα. Μετά την ψήφιση του συντάγματος εξελέγη δύο φορές στην Προεδρία, λαμβάνοντας το 100% των ψήφων από το εκλεκτορικό σώμα. Αυτός ξεκίνησε την παράδοση που ήθελε τους προέδρους των Η.Π.Α. να μην επιδιώκουν την εκλογή τους για τρίτη θητεία στο αξίωμα, η οποία έγινε επίσημος νόμος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δεν ανήκε σε κόμμα, καθώς οι Εθνοπατέρες των Η.Π.Α. ήλπιζαν πως δεν θα εξελίσσονταν κομματικές παρατάξεις στη χώρα τους, ελπίδες που τελικά αποδείχθηκαν απατηλές, καθώς από τις πρώτες κιόλας εκλογές μετά τον Ουάσινγκτον εμφανίστηκαν κόμματα.

14 Δεκεμβρίου 1503: γεννιέται ο Νοστράδαμος, Γάλλος αστρολόγος



Ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ ή απλά Νοστράδαμος (γαλ. Michel de Nostredame, λατ.Nostradamus) ήταν ένας Γάλλος φαρμακοποιός και φημισμένος μάντης, ο οποίος είχε εκδώσει συλλογές προφητειών που έγιναν παγκοσμίως γνωστές έκτοτε. Είναι περισσότερο γνωστός για το βιβλίο του Les Propheties (Οι Προφητείες), η πρώτη έκδοση του οποίου εμφανίστηκε το 1555 και από τότε έχει δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό του, το οποίο του αποδίδει την πρόβλεψη πολλών μεγάλων ιστορικών γεγονότων.

Αντιθέτως, οι περισσότερες ακαδημαϊκές πηγές υπογραμμίζουν πως ο συσχετισμός μεταξύ παγκόσμιων γεγονότων και τετράστιχων του Νοστράδαμου είναι είτε κυρίως προϊόν λανθασμένων ερμηνειών και μεταφράσεων, συχνά ηθελημένων, είτε πολύ ισχνός, ώστε να μπορεί να τεκμηριώσει την πραγματική ικανότητα πρόβλεψης του δημιουργού τους. Επιπλέον, δεν υπάρχει απόδειξη ότι ποτέ κάποιος έχει ερμηνεύσει τόσο ενδελεχώς κάποιο από τα τετράστιχα του Νοστράδαμου, ώστε να "προλάβει" κάποιο γεγονός πριν αυτό λάβει χώρα.

Ωστόσο, αμείωτο παραμένει το ενδιαφέρον για το έργο και τη ζωή αυτού του εκπροσώπου της γαλλικής Αναγέννησης, με μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη κουλτούρα. Οι προφητείες του έχουν συχνά ταυτιστεί με τα αποτελέσματα του λεγόμενου Κώδικα της Βίβλου, αλλά και άλλων φερόμενων ως προφητικών έργων.

Η κατοικία του Νοστράδαμου στην πόλη Σαλόν-ντε-Προβάνς.
Βιογραφία

Ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ γεννήθηκε στις 14 ή 21 Δεκεμβρίου 1503 στο Σεν Ρεμί της Προβηγκίας στη νότια Γαλλία και είχε τουλάχιστον άλλα 9 αδέρφια. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν Εβραίοι, αλλά ο παππούς του Μισέλ ασπάστηκε τον καθολικισμό περίπου το 1455 και άλλαξε το όνομά του σε Πιέρ Νοστρεντάμ. Λίγα είναι γνωστά για την παιδική του ηλικία.

Όταν ήταν 15 ετών, ο νεαρός Νοστράδαμος μπήκε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Αβινιόν, ωστόσο μετά από ένα χρόνο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη, όταν το Πανεπιστήμιο έκλεισε λόγω της εξάπλωσης της Μαύρης Πανώλης. Σύμφωνα με τον ίδιο, ταξίδεψε στην ύπαιθρο από το 1521 και για οκτώ χρόνια, μελετώντας τη θεραπεία μέσω βοτάνων. Το 1529, μετά από κάποια χρόνια ως φαρμακοτρίφτης, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ για σπουδές στην ιατρική, ωστόσο αποπέμφθηκε λόγω της πρότερης ιδιότητάς του, χειρωνακτικής εργασίας που αποκλειόταν από τους πανεπιστημιακούς νόμους. Ωστόσο, κάποιοι αργότερα τον αποκαλούσαν Δόκτορα.

Μετά την αποπομπή του, ο Νοστράδαμος συνέχισε να δουλεύει, μάλλον διατηρώντας την ιδιότητά του, και έγινε γνωστός για τη δημιουργία ενός "χαπιού από ρόδο" που φερόταν να προστατεύει από την πανώλη.

Το 1531, ο Νοστράδαμος προσκλήθηκε στην πόλη Αζάν από τον αναγεννησιακό λόγιο Julius Caesar Scaliger. Εκεί, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Το 1534, η οικογένειά του πέθανε, πιθανότατα από τη βουβωνική πανώλη, και ο Νοστράδαμος συνέχισε τα ταξίδια του στη Γαλλία και ίσως στην Ιταλία.

Κατά την επιστροφή του το 1545, συνέδραμε τον ιατρό Λουί Σερ στην καταπολέμηση κρούσματος πανώλης στη Μασσαλία και, στη συνέχεια, στην πόλη του, Σαλόν-ντε-Προβάνς, και στην πρωτεύουσα Αιξ-αν-Προβάνς. Τελικά, το 1547 εγκαταστάθηκε στη Σαλόν-ντε-Προβάνς, στην κατοικία που υφίσταται μέχρι σήμερα, και παντρεύτηκε μια πλούσια χήρα ονόματι Αν Πονσάρντ, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και τρεις κόρες.

Ύστερα από δεύτερο ταξίδι στην Ιταλία, ο Νοστράδαμος άρχισε να απομακρύνεται από την Ιατρική και να προσεγγίζει τον αποκρυφισμό. Ακολουθώντας τη "μόδα" της εποχής, έγραψε ένα αλμανάκ για το 1550, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το Νοστράδαμος, εκλατινισμένη μορφή του Νοστρεντάμ. Ενθαρρυμένος από την επιτυχία της έκδοσης αυτής, αποφάσισε να γράφει ετησίως ένα και περισσότερα αλμανάκ. Όλα μαζί, λέγεται ότι περιείχαν τουλάχιστον 6.338 προφητείες και 11 ετήσια ημερολόγια, τα οποία είχαν αρχική ημερομηνία την 1η Ιανουαρίου και όχι το Μάρτιο.

Κυρίως γι' αυτό το λόγο, ευγενείς κι άλλες επιφανείς προσωπικότητες σύντομα άρχισαν να ζητούν ψυχικές συμβουλές και ωροσκόπια από το Νοστράδαμο. Ωστόσο, δε σχεδίαζε ο ίδιος τους "γενέθλιους χάρτες" τους, όπως κάποιος αστρολόγος, αλλά τους ζητούσε: όταν αναγκαζόταν να το κάνει, τα αποτελέσματά του συχνά ήταν λανθασμένα

Ο τάφος του Νοστράδαμου στην πόλη Σαλόν-ντε-Προβάνς
Κάποια χρονική στιγμή, ξεκίνησε να γράφει ένα βιβλίο χιλίων περίπου γαλλικών τετράστιχων, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα των αχρονολόγητων προφητειών για τις οποίες είναι διάσημος μέχρι σήμερα. Νιώθοντας εκτεθειμένος απέναντι στο φανατικό θρησκευτικό κοινό, επινόησε μια μέθοδο για να αποκρύψει τη σημασία τους, χρησιμοποιώντας περίεργη αλλαγμένη σύνταξη,λογοπαίγνια κι ένα μείγμα γλωσσών, όπως αρχαία ελληνικά, ιταλικά, λατινικά και προβενσάλ.

Για τεχνικούς λόγους σχετικά με την έκδοσή τους σε τρεις τόμους, τα τελευταία 58 τετράστιχα του έβδομου "Αιώνα" δεν έχουν σωθεί σε καμιά υπάρχουσα έκδοση.

Τα τετράστιχα εκδόθηκαν σε ένα βιβλίο με τίτλο Les Propheties (Οι Προφητείες) και έγιναν δεκτά με ποικίλες αντιδράσεις. Κάποιοι πίστευαν ότι ο Νοστράδαμος ήταν υπηρέτης του Διαβόλου, απατεώνας ή τρελός, ενώ μέλη της ελίτ κοινωνίας της εποχής θεωρούσαν ότι τα τετράστιχά του ήταν θεόπνευστες προφητείες, βάσει των πηγών που ισχυριζόταν ότι χρησιμοποιούσε ο Νοστράδαμος.

Από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του Νοστράδαμου ήταν η Αικατερίνη των Μεδίκων, βασίλισσα του Βασιλιά Ερρίκου Β' της Γαλλίας. Όταν είχε διαβάσει τα αλμανάκ του, το 1555, στα οποία υπαινισσόταν ανώνυμες απειλές εναντίον της βασιλικής οικογένειας, Η Αικατερίνη τον κάλεσε στο Παρίσι να εξηγήσει τα τετράστιχα και να σχεδιάσει τα ωροσκόπια των παιδιών της. Ο Νοστράδαμος ήταν υπό το φόβο του αποκεφαλισμού, αλλά μέχρι το θάνατό του το 1566, η Αικατερίνη τον έκανε Σύμβουλο και επίσημο βασιλικό Ιατρό.

Κάποιες πηγές για τη ζωή του Νοστράδαμου υποστηρίζουν ότι φοβόταν μήπως διωχθεί ως αιρετικός από την Ιερά Εξέταση. Ωστόσο, ούτε η προφητεία ούτε η αστρολογία ήταν τομείς που υπέπιπταν στις διώξεις της Ιεράς Εξέτασης, οπότε ο Νοστράδαμος θα κινδύνευε μόνο αν εξασκούσε μαγεία. Πράγματι, οι σχέσεις του με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ως προφήτης και θεραπευτής ήταν άψογες: η σύντομή φυλάκισή του στα τέλη του 1561 οφειλόταν στην έκδοση ενός αλμανάκ χωρίς την πρότερη άδεια επισκόπου, όπως όφειλε σύμφωνα με βασιλικό διάταγμα.

Ο Νοστράδαμος υπέφερε από ουρική αρθρίτιδα και, μέχρι το 1566, η πάθηση αυτή είχε εξελιχθεί σε οίδημα και δυσκόλευε αρκετά τη μετακίνησή του. Στα τέλη Ιουνίου, έγραψε τη διαθήκη του και την 1η Ιουλίου λέγεται ότι είπε στο γραμματέα του, Ζαν ντε Σαβινί, ότι "δε θα ζούσε μέχρι την επόμενη ανατολή". Την επόμενη ημέρα, αναφέρεται πως βρέθηκε νεκρός στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του.

Έργα
Τα Αλμανάκ του ήταν σίγουρα από τα πιο δημοφιλή έργα του: τα εξέδιδε ετησίως από το 1550 ως το θάνατό του.

Στις Προφητείες του, ο Νοστράδαμος συγκέντρωσε συλλογές σημαντικών και μακροχρόνιων προβλέψεών του. Ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1555, ο δεύτερος το1557 (με 289 πρόσθετα τετράστιχα) και η τρίτη έκδοση λέγεται πως βγήκε με 300 νέα τετράστιχα το 1558, αλλά στις μέρες μας σώζεται μονάχα ως τμήμα στην μεταθανάτια έκδοση που περιλαμβάνει τα Άπαντα του Νοστράδαμου, το 1568.

Ο Νοστράδαμος δεν ήταν μόνο μάντης, αλλά και επαγγελματίας θεραπευτής. Είναι γνωστό πως έγραψε τουλάχιστον δύο βιβλία σχετικά με την ιατρική επιστήμη: το ένα ήταν μια φερόμενη "μετάφραση" του Γαληνού και το άλλο είχε τίτλο Traité des fardemens]] και περιείχε περιγραφές των μεθόδων που χρησιμοποιούσε για να καταπολεμήσει την πανώλη, καθώς και της προετοιμασίας καλλυντικών.

Ένα χειρόγραφο γνωστό με τον τίτλο Ώρος Απόλλων υπάρχει επίσης στη δημοτική βιβλιοθήκη της Λυών και αποτελεί φερόμενη μετάφραση ενός αρχαίου ελληνικού έργου σχετικά με τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά βάσει μεταγενέστερων λατινικών εκδοχών. Όλες οι πηγές αποκλίνουν από τη σωστή ερμηνεία της αρχαίας αιγυπτιακής γραφής, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε το 19ο αιώνα από το Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν.

Μετά το θάνατό του, δημοφιλείς εξακολούθησαν να είναι μόνο οι Προφητείες του, καθώς η ασάφειά τους και η έλλειψη χρονολογιών αποτελούν έναυσμα για τη χρήση τους και τη μνημόνευσή τους σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός.

Οι πηγές του Νοστράδαμου
Ο Νοστράδαμος ισχυριζόταν ότι οι προβλέψεις του δε βασίζονταν στη φυσική αστρολογία, αλλά στον υπολογισμό των αστρικών και πλανητικών σωμάτων και της σχέσης που έχουν με τη Γη (judicial astrology). Κατηγορήθηκε ευρέως από επαγγελματίες αστρολόγους της εποχής για ανικανότητα, όπως και για το ότι υποστήριξε πως η "συγκριτική ωροσκοπία", η σύγκριση δηλαδή μελλοντικών πλανητικών σχηματισμών με σχηματισμούς που συνόδευαν γεγονότα του παρελθόντος, μπορούσε να προβλέψει το τι θα συμβεί στο μέλλον.

Μελέτες υποδεικνύουν πως μεγάλο τμήμα του προφητικού του έργου παραφράζει συλλογές αρχαίων εσχατολογικών προφητειών, κυρίως βασισμένες στη Βίβλο, συν αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και ανθολογίες με αναφορές οιωνών και στη συνέχεια τις "προβάλλει" στο μέλλον με τη βοήθεια της τεχνικής που περιγράφηκε παραπάνω. Στην ίδια την αστρολογία αναφέρεται 41 φορές στουςΑιώνες του: στο τελευταίο τετράστιχο, μάλιστα, του 6ου αιώνα επιτίθεται στους αστρολόγους.

Οι ιστορικές του πηγές περιλαμβάνουν αναγνωρίσιμα αποσπάσματα από το Λίβιο, το Σουητώνιο, τον Πλούταρχο και άλλους κλασικούς ιστορικούς της αρχαιότητας, καθώς και από Μεσαιωνικούς ιστορικούς σαν το Ζαν Φρουασάρ. Πολλές από τις αστρολογικές του αναφορές είναι παρμένες λέξη-προς-λέξη από το έργο του Richard Roussat Livre de l'estat et mutations des temps του 1549-60.

Μία από τις μεγαλύτερες πηγές του για τις προφητείες ήταν το Βιβλίο των Θαυμάτων (λατινικά:Mirabilis liber) του 1522, το οποίο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία και επανεκδόθηκε. Ωστόσο, η επιρροή του δεν κράτησε για πολύ, κυρίως λόγω του ότι ήταν γραμμένο στα λατινικά, με γοτθική γραμματοσειρά και πολλές δυσνόητες συντομογραφίες. Ο Νοστράδαμος ήταν από τους πρώτους που (αντ)έγραψε αυτές τις προφητείες στα γαλλικά, κάτι που εξηγεί και γιατί αποδίδονται σε αυτόν.

Επιπλέον, άντλησε περιεχόμενο από το έργο De honesta disciplina, το οποίο περιείχε αποσπάσματα από το έργο του Μιχαήλ Ψελλού Περί Δαιμόνων και το έργο του νεοπλατωνιστή Ιάμβλιχου Περί των Αιγυπτίων Μυστηρίων, σχετικά με τη μαγεία των Ασσυρίων και των Χαλδαίων.

Μόλις το 17ο αιώνα άρχισε να παρατηρείται το ότι ο Νοστράδαμος στηριζόταν σε προγενέστερες, κυρίως κλασικές, πηγές. Εξάλλου, και ο ίδιος πολύ συχνά αρνούνταν το χαρακτηρισμό "προφήτης"

Συνεπώς, είναι αμφίβολο αν ο Νοστράδαμος χρησιμοποιούσε κάποιες ιδιαίτερες μεθόδους για να εισέλθει σε κατάσταση έκστασηςεκτός από αυτοσυγκέντρωση, διαλογισμό και ύπνωση: οι υπόλοιπες εικασίες βασίζονται κυρίως στην απλοϊκή-κατά λέξη ερμηνεία των δυο πρώτων τετράστιχών του.

Ερμηνείες
Τα περισσότερα από τα τετράστιχα αφορούν καταστροφές, όπως λιμούς, σεισμούς, πλημμύρες, πολέμους, εισβολές, επιθέσεις, μάχες και δολοφονίες. Ορισμένα τετράστιχα αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή σε μικρή ομάδα ατόμων, ενώ άλλα σε μια ή περισσότερες πόλεις σε διαφορετικές χώρες.

Κοινό επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι η εισβολή μουσουλμανικών δυνάμεων στην Ευρώπη από την Ανατολή και το Νότο με αρχηγό τον Αντίχριστο, κάτι που αντανακλά τις τότε εισβολές των Οθωμανών και προγενέστερα των Σαρακηνών, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου επικείμενου τέλους του κόσμου, πεποίθηση που ώθησε στη συγγραφή πληθώρας εσχατολογικών κειμένων εκείνη την περίοδο.

Εναλλακτικές απόψεις
Le sang de juste a Londres fera faulte,Brusles par fouldres de vint trois les six:La dame antique cherra de place haute,Des mesme secte plusiers seront occis.
Αίμα αθώων θα σφάλει στο Λονδίνοτ' αστροπελέκια το ρουφούν το '66,και η αρχαία κυρά θα πέσει από ψηλάαπό την ίδια αίρεση πολλοί θα θανατωθούν.
—2ος Αιώνας, τετράστιχο 51
Οι προφητείες του Νοστράδαμου ήταν διατυπωμένες με τέτοιο τρόπο, που μπορούσαν να δεχθούν πολλών ειδών ερμηνείες. Γι' αυτό το λόγο έχουν εκφραστεί πολλές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους απόψεις, από στη λογοτεχνία μέχρι το Διαδίκτυο. Μία από της προφητείες του Νοστράδαμου ήταν η ακόλουθη:
"Από απλός στρατιώτης θα κυβερνήσει την αυτοκρατορία. Θα αλλάξει τον κοντό μανδύα με μακρύ. Ικανός στα όπλα θα φανεί λιγότερο ικανός στα ζητήματα της εκκλησίας. Θα εξυψώνει ή θα καταπιέζει τους μικρούς όπως του αρέσει".
Οι περισσότεροι ερμηνευτές πιστεύουν πως το τετράστιχο αυτό προφητεύει την εμφάνιση του Ναπολέοντα. Άλλοι όμως ισχυρίζονται πως ταιριάζει και στον Όλιβερ Κρόμγουελ, τον Αδόλφο Χίτλερ ή τον Μπενίτο Μουσολίνι.

Εν τούτοις σε μερικές από τις προφητείες του ο Νοστράδαμος ήταν ακριβολόγος. Έτσι προφήτεψε ότι:
"Στο έτος 1727 ο βασιλιάς της Περσίας θα νικηθεί από αυτούς από την Αίγυπτο".
Κατά τους ερμηνευτές, "αυτοί από την Αίγυπτο" είναι οι Οθωμανοί, γιατί η Αίγυπτος αποτελούσε κάποτε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και είναι αλήθεια ότι το 1727 οι Οθωμανοί νίκησαν τους Πέρσες.

Μία άλλη από τις περίφημες προφητείες του έλεγε:
"Η κυβέρνηση θα κηρύξει ένοχο το βασιλιά. Η βασίλισσα θα καταδικαστεί σε θάνατο από τους δικαστές που θα διαλεχτούν με κλήρο. Οι ίδιοι δικαστές θα αρνηθούν τη ζωή και στο γιο της".
Το 1792 οι αρχηγοί της Γαλλικής Επανάστασης αποκεφάλισαν το βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ' της Γαλλίας και την Μαρία Αντουανέτα. Ο γιος του πέθανε στη φυλακή. Εκείνο που δίνει ιδιαίτερη σημασία σ' αυτή την προφητεία είναι πως η Μαρία Αντουανέτα ήταν η μόνη βασίλισσα που καταδικάστηκε από δικαστές επιλεγμένους με κλήρο και ότι την εποχή του Νοστράδαμου δεν υπήρχαν ένορκοι.

Έτσι, οι οπαδοί του Νοστράδαμου υποστηρίζουν ότι οι Προφητείες είναι αυθεντικές κι ότι ο Νοστράδαμος ήταν πραγματικός προφήτης. Αν και δε συμφωνούν μεταξύ τους ως προς τι και για πότε το προέβλεψε, συμφωνούν για την πρόβλεψη κάποιων γεγονότων και ιστορικών φυσιογνωμιών, όπως η Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου, η Γαλλική Επανάσταση, ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο Αδόλφος Χίτλερ, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και οι πυρηνικές καταστροφές στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Από την άλλη πλευρά, οι αμφισβητίες των προφητειών λένε πως η τέχνη του Νοστράδαμου ήτανε να διατυπώνει τις προφητείες του έτσι ώστε να ταιριάζουν σε πολλών ειδών περιστατικά και ότι με τον τρόπο αυτό κατάφερε να μπει στη βασιλική αυλή και να πάρει τη φήμη του μεγάλου προφήτη. Και για να βεβαιώσουν τα λεγόμενά τους αναφέρουν πως ο Νοστράδαμος έκανε στον καιρό του ένα μεγάλο προφητικό λάθος. Είχε προφητέψει πως ο βασιλιάς Κάρολος Θ' θα γινότανε 90 χρόνων αλλά τελικά πέθανε στα 24 χρόνια του. Επιπλέον, υπάρχουν και ακραίες ακαδημαϊκές απόψεις, όπως του Ζακ Αλμπρόν, που υποστηρίζουν ότι οι Προφητείες του Νοστράδαμου είναι μεταχρονολογημένες κριτικές πολιτικών και ιστορικών γεγονότων. Ότι δηλαδή κάποια τετράστιχα γράφτηκαν μετά από κάποιο συμβάν και απλώς στην έκδοση αναφέρονται με άλλη χρονολογία. Όμως οι περισσότεροι ειδικοί απορρίπτουν αυτή την άποψη.

Τέλος, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η δημοφιλία του Νοστράδαμου ως προφήτη πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από σύγχρονους υποστηρικτές του, οι οποίοι συνταιριάζουν τα λεγόμενά του με γεγονότα που είτε έχουν ήδη συμβεί είτε είναι τόσο προφανή, ώστε να είναι αναπόφευκτα, κάτι που θα μπορούσε να αποκληθεί ως μεταπρόγνωση.

Σύγχρονη κουλτούρα
Οι προφητείες του Νοστράδαμου επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη κουλτούρα τον 20ό και 21ό αιώνα. Αποτέλεσαν το αντικείμενο πολυάριθμων βιβλίων, φανταστικής λογοτεχνίας ή μη, ενώ και η ζωή του Νοστράδαμου αποτέλεσε έμπνευση για κινηματογραφικές ταινίες και τα έργα του συνεχίζουν να απασχολούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ.

Επίσης, υπήρξαν αρκετές γνωστές φάρσες μέσω Διαδικτύου (internet hoaxes), όπου διαδίδονταν ως πραγματικά διάφορα πλαστά τετράστιχα στο ύφος του Νοστράδαμου: τα πιο γνωστά παραδείγματα αφορούν την κατάρρευση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στις Επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001

14 Δεκεμβρίου 1962: Ο Mariner 2 είναι το πρώτο διαστημικό όχημα που προσεγγίζει την Αφροδίτη.


Μάρινερ 2
Οργανισμός: JPL - NASA
Τύπος αποστολής: προσέγγιση πλανήτη
Προσέγγιση: της Αφροδίτης
Πύραυλος φορέας: Άτλας-Agena B
Ημερομηνία εκτόξευσης: 27 Αυγούστου 1962, ώρα 06:53:14 UTC
Μάζα: 202,8 kg


Ο Μάρινερ 2 (αγγλ. Mariner, ναυτικός) ήταν το πρώτο επιτυχημένο διαστημικό σκάφος του προγράμματος Μάρινερ της NASA. Οι Μάρινερ 1 και 2 ήταν απλουστευμένες εκδόσεις του διαστημικού σκάφους Μπλοκ 1 του διαστημικού προγράμματος Ranger.

Η άτρακτος του διαστημοπλοίου είχε σχήμα εξαγωνικό και διάμετρο ένα μέτρο. Πάνω σ' αυτήν ήταν προσαρμοσμένοι οι ηλιακοί συλλέκτες, οι βραχίονες και οι κεραίες τηλεπικοινωνίας. O επιστημονικός εξοπλισμός του διαστημικού σκάφους περιείχε
ένα ραδιόμετρο μικροκυμάτων
ένα ραδιόμετρο υπέρυθρης ακτινοβολίας, τοποθετημένο σε μια επικλινή πλατφόρμα
έναν ανιχνευτή μικρομετεωριτών
έναν ανιχνευτή ηλιακού πλάσματος
έναν ανιχνευτή ιόντων
και έναν μετρητή μαγνητικής ροής.

Αυτά τα όργανα σχεδιάστηκαν για να μετρήσουν τη κατανομή θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Αφροδίτης, καθώς επίσης και για να κάνουν βασικές μετρήσεις της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης. Το σκάφος δεν ήταν εξοπλισμένο με φωτογραφικές κάμερες, επειδή η ατμόσφαιρα του πλανήτη είναι πυκνή και χωρίς ιδιαίτερα οπτικά χαρακτηριστικά. Αργότερα, με την αποστολή του Μάρινερ 10, ανακαλύφθηκε ότι τα νέφη της Αφροδίτης εμφανίζουν πλήθος λεπτομερειών στο υπεριώδες φως.

Ο στόχος του ήταν να μελετήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη και να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου, να ανιχνεύσει ιόντα και να προσδιορίσει την μάζα του πλανήτη.

Ο πύραυλος Άτλαντας-Agena που μετέφερε τον δίδυμό του, τον Μάρινερ 1, βγήκε εκτός πορείας κατά την εκτόξευσή του στις 22 Ιουλίου1962, και το διαστημόπλοιο καταστράφηκε. Έναν μήνα αργότερα, ο Μάρινερ 2 εκτοξεύθηκε με επιτυχία στις 27 Αυγούστου 1962, εκτελώντας μια πτήση τρεισήμισι μηνών στην Αφροδίτη.

Κατά την διάρκεια της πτήσης μέτρησε τον ηλιακό άνεμο, ένα σταθερό ρεύμα ιόντων που εκπέμπει ο ήλιος, και επιβεβαίωσε τις μετρήσεις που έκανε το luna 1 το 1959. Μέτρησε επίσης τη διαπλανητική σκόνη, η οποία αποδείχθηκε λιγότερη από τις προβλέψεις.

Επιπλέον, ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε ιόντα υψηλής ενέργειας που προέρχονται από τον ήλιο, συμπεριλαμβανομένων διάφορων σύντομων ηλιακών κηλίδων, καθώς επίσης και κοσμικές ακτίνες προέλευσης έξω από το ηλιακό σύστημα. Κατά την προσέγγιση της Αφροδίτης στις 14 Δεκεμβρίου 1962, ο Μάρινερ 2 ανίχνευσε τον πλανήτη με το ζευγάρι ραδιομέτρων του, και αποκάλυψε ότι η Αφροδίτη έχει ψυχρά σύννεφα μα εξαιρετικά θερμή επιφάνεια. Το διαστημόπλοιο βρίσκεται ακόμα στο διάστημα, σε ηλιοκεντρική τροχιά. Έχει πάψει να λειτουργεί και είναι μάλλον κατεστραμμένο από την μακροχρόνια επίδραση της ισχυρής ηλιακής ακτινοβολίας.

14 Δεκεμβρίου 1939: Η ΕΣΣΔ αποβάλλεται από την Κοινωνία των Εθνών.

Το "Παλάτι των Εθνών" στη Γενεύη, έδρα της Κοινωνίας των Εθνών
Η Κοινωνία των Εθνών (συντομογραφικά ΚτΕ, Κ.τ.Ε. και στα αγγλικά "League of Nations") ήταν Διεθνής Οργανισμός - Σύνδεσμος που ιδρύθηκε το 1919, αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Παρίσι. Ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών κατόπιν αμερικανικής πρωτοβουλίας και σημείωσε σταθμό στην εξέλιξη των διεθνών σχέσεων, καθώς υπήρξε η πρώτη προσπάθεια για συνεννόηση όλων των κρατών πάνω στα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Στο απόγειό του, μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 1934 και έως τις 23 Φεβρουαρίου 1935, είχε 58 χώρες-μέλη.

Οι στόχοι του Συνδέσμου περιλάμβαναν τον αφοπλισμό, την πρόληψη του πολέμου μέσω της συλλογικής ασφάλειας, τη διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω των διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής παγκόσμια. Η φιλοσοφία της διπλωματίας του Συνδέσμου αποτέλεσε θεμελιώδη αλλαγή στη σκέψη από αυτή που επικρατούσε τα προηγούμενα εκατό χρόνια. Ο Σύνδεσμος δεν διέθετε δική του στρατιωτική δύναμη και έτσι εξαρτάτο από τις Μεγάλες Δυνάμεις για να επιβάλει τα ψηφίσματά του, τις οικονομικές κυρώσεις που αποφάσιζε, ή για την παροχή στρατευμάτων, όταν χρειάζονταν από τον Σύνδεσμο. Ωστόσο, οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν συχνά απρόθυμες να διαθέσουν στρατεύματα για αυτούς τους σκοπούς. Η επιβολή των κυρώσεων του Συνδέσμου μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντα των μελών που αναλάμβαναν την τήρησή τους και με δεδομένη την φιλειρηνική ψυχολογία που ακολούθησε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι χώρες ήταν απρόθυμες να αναλάβουν στρατιωτική δράση. Ο Μπενίτο Μουσολίνι, ηγέτης της Ιταλίας, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «Ο Σύνδεσμος είναι πολύ καλός στο να επιβάλλεται όταν οι σπουργίτες φωνάζουν, αλλά εντελώς αδύνατος όταν κυνηγούν οι αετοί».

Μετά από μια σειρά από αξιοσημείωτες επιτυχίες αλλά και ορισμένες αποτυχίες στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Σύνδεσμος τελικά αποδείχθηκε ανίκανος να εμποδίσει την επιθετικότητα των Δυνάμεων του Άξονα κατά τη δεκαετία του 1930. Η έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου απέδειξε ότι ο Σύνδεσμος είχε αποτύχει στον πρωταρχικό σκοπό του, που ήταν η αποφυγή κάθε Παγκόσμιου Πολέμου στο μέλλον. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) θα αντικαταστήσει τον Σύνδεσμο της Κοινωνίας των Εθνών, που καταργήθηκε επίσημα το 1946, και θα κληρονομήσει μια σειρά από φορείς και οργανισμούς που ιδρύθηκαν από τον Σύνδεσμο.

14 Δεκεμβρίου 1911: Ο νορβηγός εξερευνητής Ρόαλντ Αμούντσεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που φτάνει στο Νότιο Πόλο.


Ο Ρόαλντ Ένγκελμπρεγκτ Γκράβνινγκ Αμούνδσεν  ήταν Νορβηγός εξερευνητής των πολικών περιοχών. Ηγήθηκε της Ανταρκτικής αποστολής του 1910-1912 η οποία ήταν η πρώτη που έφτασε στο Νότιο Πόλο.

Ο Αμούνδσεν γεννήθηκε σε οικογένεια Νορβηγών πλοιοκτητών και καπετάνιων στο Μπόργκε κοντά στο Σάρπσμποργκ. Ο πατέρας του ήταν ο Γιενς Αμούνδσεν. Εμπνευσμένος από το εγχείρημα του Φρίνττγιοφ Νάνσεν να διασχίσει την Γροιλανδία το 1888, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στις εξερευνήσεις.

Πρώτες αποστολές
Ο Αμούνδσεν έλαβε μέρος στην Βελγική Ανταρκτική Αποστολή (1897-1899). Το πλοίο της αποστολής Μπελγκίκα, υπό την ηγεσία του Αντριάν ντε Ζερλάς, έγινε το πρώτο πλοίο που διαχείμασε στην Ανταρκτική. Στο πλήρωμα υπήρχε και ένας Αμερικανός γιατρός, ο Φρέντερικ Κουκ, ο οποίος πιθανότατα έσωσε το πλήρωμα από σκορβούτο, γεγονός που αποτέλεσε σημαντικό μάθημα για τις μελλοντικές αποστολές του Αμούνδσεν.

Βορειοδυτικό Πέρασμα
Το 1903 ο Αμούνδσεν ηγήθηκε της πρώτης αποστολής που διέσχισε το Βορειοδυτικό Πέρασμα μεταξύ του Ατλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανού, μαζί με άλλους έξι στο πλοίο Gjøa.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού ο Αμούνδσεν μελέτησε τον τοπικό πληθυσμό των Νετσίλικ για να μάθει Αρκτικές ικανότητες επιβίωσης και σύντομα υιοθέτησε την ενδυμασία τους. Από αυτούς έμαθε και να χρησιμοποιεί σκυλιά έλξης ελκήθρων.

Νότιος Πόλος
Μετά το Βορειοδυτικό Πέρασμα ο Αμούνδσεν έκανε σχέδια για να πάει στον Βόρειο Πόλο. όταν όμως πληροφορήθηκε το 1909 πως αρχικά ο Φρέντερικ Κουκ και έπειτα ο Ρόμπερτ Πίρι είχαν ήδη επιτύχει το εγχείρημα αυτό, άλλαξε τα σχέδιά του. Χρησιμοποιώντας το πλοίο του Φρίνττγιοφ Νάνσεν Fram ('Εμπρός') άλλαξε την πλεύση του προς την Ανταρκτική το 1910.

Ο Αμούνδσεν δεν είπε σε κανέναν για την αλλαγή των σχεδίων του πέρα από τον αδερφό του Λέον και τον Θόρβαλντ Νίλσεν, διοικητή του Fram. Φοβόταν πως αν ο Νάνσεν μάθαινε για την αλλαγή θα ανακαλούσε τη χρήση του Fram. Και πιθανόν δεν ήθελε να ξυπνήσει τις διαθέσεις του Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ, ώστε να μην έχει ανταγωνιστή στο εγχείρημά του. Το νέο μαθεύτηκε δημοσίως μόνο στις 2 Οκτωβρίου.

Στις 14 Ιανουαρίου 1911 έφτασαν στην ανατολική άκρη του Ρος Άις Σέλφ στην τοποθεσία που είναι γνωστή ως Κόλπος των Φαλαινών. Ο Αμούνδσεν έθεσε εκεί τη βάση του και την ονόμασε Φραμχέιμ, δηλαδή, 'Σπίτι του Φραμ'. Η βάση ήταν 96χλμ εγγύτερα του Πόλου απ'ότι η τοποθεσία όπου διέμενε η αντίπαλη Βρετανική αποστολή του Σκοτ. Ο Σκοτ θα ακολουθούσε την διαδρομή, που είχε ανακαλύψει ο Έρνεστ Σάκλετον, από τον Παγετώνα του Μπέαρντμορ προς το Ανταρκτικό Οροπέδιο. Ο Αμούνδσεν έπρεπε να βρεί ένα δικό του καινούριο μονοπάτι ώστε ακολουθώντας το να ανέβει τα Υπερ-Ανταρκτικά Όρη για να φτάσει στο Πολικό Οροπέδιο.

Κατά τον Φεβρουάριο, Μάρτιο και αρχές Απριλίου ο Αμούνδσεν και οι άντρες του έστησαν αποθήκες προμηθειών στις 80°, 81° και 82° Νοτίως, κατα μήκος μιας γραμμής που οδηγούσε στον Πόλο. Αυτό του έδωσε εμπειρία των συνθηκών στο Ρος Άις Σέλφ και παρείχε σημαντικές δοκιμές για τον εξοπλισμό τους. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα στο Φραμχέιμ ασχολήθηκαν με την βελτίωση του εξοπλισμού τους, ιδιαιτέρως των ελκήθρων. Τα έλκηθρα αυτά, του ιδίου είδους και κατασκευαστή με αυτά που χρησιμοποιούσε ο Σκοτ, ζύγιζαν 165 λίβρες. Κατά το χειμώνα, ο Όλαφ Μπγιάαλαντ κατάφερε να μειώσει το βάρος τους στις 48 λίβρες. Στις 4 Φεβρουαρίου 1911, μέλη της ομάδας του Σκότ στην Νέα Γη επισκέφτηκαν φιλικά την βάση του Αμούνδσεν στο Φραμχέιμ.

Ο Αμούνδσεν έκανε ένα λάθος ξεκίνημα για τον Πόλο στις 8 Σεπτεμβρίου 1911. Οι θερμοκρασίες είχαν αυξηθεί, δίνοντας την εντύπωση βελτίωσης. Η Πολική ομάδα αποτελείτο από οκτώ άτομα, τους Όλαφ Μγιάαλαντ, Χέλμερ Χάνσσεν, Σβέρρε Χάσσελ, Όσκαρ Βίστινγκ, Γιόργκεν Στούμπερουντ, Χγιάλμαρ Γιοχάνσεν, Κρίστιαν Πρέστρουντ και Αμούνδσεν. Λίγο μετά την αναχωρησή τους η θερμοκρασία έπεσε κάτω από τους -50 °C (-60 °F). Στις 12 Σεπτεμβρίου αποφασίστηκε να φτάσουν στην αποθήκη των 80°, να εναποθέσουν τις προμήθειές τους και να γυρίσουν πίσω στο Φράμχειμ περιμένοντας θερμότερες συνθήκες. Έφτασαν στην Αποθήκη στις 15 Σεπτεμβρίου, από όπου έφυγαν βιαστικά προς το Φράμχεϊμ. Οι Πρέστρουντ και Χάνσσεν υπέστησαν κρυοπαγήματα στις φτέρνες τους κατά τη διάρκεια της επιστροφής. Μετά την επιστροφή ο Γιοχάνσεν έθεσε ανοιχτά ζήτημα μη καλής λήψης αποφάσεων από τον Αμούνδσεν. Ο Αμούνδσεν έπειτα από όλα αυτά επανοργάνωσε την Πολική ομάδα. Ο Πρέστρουντ, μαζί με τους Στούμπερουντ και Γιοχάνσεν, ανέλαβαν την αποστολή εξερεύνησης της Γης του Εδουάρδου Ζ'. Έτσι ο Γιοχάνσεν χωρίστηκε από την Πολική ομάδα.

Η νέα Πολική ομάδα, με τους Μπγιάαλαντ, Χάνσσεν, Βίστινγκ και Αμούνδσεν, ανεχώρησαν στις 19 Οκτωβρίου 1911. Πήραν μαζί τους τέσσερα έλκηθρα και 52 σκυλιά. Στις 23 Οκτωβρίου, έφτασαν την Αποθήκη στις 80°Ν, και στις 3 Νοεμβρίου την Αποθήκη των 82°. Στις 15 Νοεμβρίου, έφτασαν το γεωγραφικό πλάτος των 85°Ν και έφτασαν στην βάση των Υπερ-Ανταρκτικών Ορέων. Η αναρρίχιση κατά μήκος του Παγετώνα Άξελ Χέιμπεργκ ήταν ευκολότερη απ'ό,τι περίμεναν. Έφτασαν στην άκρη του Πολικού Οροπεδίου στις 21 Νοεμβρίου. Εδώ κατασκήνωσαν στην τοποθεσία που ονόμασαν 'Χασάπικο', όπου σκότωσαν 24 από τα εναπομείναντα σκυλιά. Μερικά από τα πτώματα ταϊστηκαν στα υπόλοιπα σκυλιά. Οι μεγάλες χιονοπτώσεις και ο άσχημος καιρός βαθμιαία αυξάνονταν καθώς διέσχιζαν το 'Αίθουσα χορού του διαβόλου', μια περιοχή με τεράστια ρωγμή. Διέσχισαν τις 87°Ν στις 4 Δεκεμβρίου, και στις 7 Δεκεμβρίου, έφτασαν στο γεωγραφικό πλάτος του απώτερου νότου του Σάκλετον, στις 88°23'Ν, 180χλμ (97 ναυτικά μίλια) από τον Νότιο Πόλο.

Στις 14 Δεκεμβρίου 1911, η ομάδα των πέντε, με 16 σκυλιά, έφτασαν στον Πόλο. Έφτασαν 35 μέρες πριν από την ομάδα του Σκοτ. Ο Αμούνδσεν ονόμασε την βάση του στον Νότιο Πόλο Πόλχειμ, 'Σπίτι του Πόλου'. Επίσης μετονόμασε το Ανταρκτικό Οροπέδιο σε Οροπέδιο του Βασιλιά Χάακον Ζ'. Άφησαν μια μικρή σκηνή και γράμμα που δήλωνε το κατόρθωμά τους, για την περίπτωση που δεν επέστρεφαν ασφαλείς στο Φραμχέιμ.

Η μεγάλη εμπειρία του Αμούνδσεν, η προσεκτική προετοιμασία και η χρήση των καλύτερων σκύλων έλξης ελκήθρου που ήταν διαθέσιμοι (Γροιλανδικά χάσκυ) απέδωσαν. Επέστρεψαν στο Φραμχέιμ στις 25 Ιανουαρίου 1912 με ένδεκα σκύλους. Το ταξίδι είχε διαρκέσει 99 ημέρες, η απόσταση που διανύθηκε ήταν περίπου 1.860 μίλια.

Η επιτυχία του Αμούνδσεν δεν κοινοποιήθηκε δημοσίως μέχρι τις 7 Μαρτίου 1912, όταν κατέφτασε στο Χόμπαρτ στην Αυστραλία. Ο Αμούνδσεν αφηγήθηκε το ταξίδι του στο βιβλίο Ο Νότιος Πόλος: Μια Αφήγηση της Νορβηγικής Ανταρκτικής Αποστολής στο 'Fram', 1910-1912.

Μεταγενέστερη ζωή
Μετά από διάφορες άλλες αποστολές, συμπεριλαμβανομένης της διάσχισης του Αρκτικού με το αερόπλοιο Νόργκε, ο Αμούνδσεν εξαφανίστηκε στις 18 Ιουνίου 1928 ενώ πέταγε σε μια αποστολή διάσωσης με τον διάσημο Νορβηγό πιλότο Λέιφ Ντίτριχσον, τον Γάλλο πιλότο Ρενέ Γουιλμπό και τρείς άλλους Γάλλους, προς αναζήτηση των χαμένων μελών του πληρώματος του Ιταλού Ουμπέρτο Νομπίλε, του οποίου το νέο αερόπλοιο Ιτάλια είχε συντριβεί ενώ επέστρεφε από τον Βόρειο Πόλο. Έπειτα, βρέθηκε κοντά στην ακτή του Τρόμσο, μια βάρκα από το Γαλλικό υδροπλάνο Latham 47, στο οποίο επέβαινε, η οποία είχε πρόχειρα φτιαχτεί ως ναυαγοσωστική σχεδία. Πιστεύεται πως το αεροπλάνο συνετρίβη σε ομίχλη στην Θάλασσα Μπάρεντς, και πως ο Αμούνδσεν σκοτώθηκε στην συντριβή, ή πέθανε λίγο μετά. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Η έρευνα για τον Αμούνδσεν σταμάτησε από την Νορβηγική Κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο. Μια πρόσφατη ανακάλυψη (2003) προτείνει πως το αεροπλάνο κατέπεσε βορειοδυτικά του Νησιού Μπέαρ.