Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

12 Δεκεμβρίου 2008: πεθαίνει ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ελληνοκύπριος πολιτικός, πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (2003-2008).

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος (7 Ιανουαρίου 1934 - 12 Δεκέμβρη 2008) ήταν πρόεδρος της Κύπρου από το 2003 έως το 2008, ο πέμπτος κατά σειρά.
Σπούδασε νομικά στο King's College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την πολιτική από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά. Η εκστρατεία του για το προεδρικό αξίωμα βασίστηκε στην πεποίθηση ότι μπορούσε να δώσει καλύτερη λύση από τον Γλαύκο Κληρίδη στο κυπριακό ζήτημα. Υποστηρίχθηκε από το ΔΗ.ΚΟ., που ήταν και το κόμμα από το οποίο προερχόταν, αλλά και από το Α.Κ.Ε.Λ. και το ΚΙ.ΣΟΣ.. Στις 29 Αυγούστου 2006, ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από την προεδρία του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗ.ΚΟ.).

Συνοπτικά η προσφορά του στην Κύπρο
Συμμετείχε στη Διάσκεψη του Λονδίνου και ήταν ο ένας από τους δυο αντιπροσώπους (εκτός από τους αντιπροσώπους του ΑΚΕΛ) που ψήφισε εναντίον της υπογραφής των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Ήταν επίσης ένας από τους τέσσερις αντιπροσώπους της ελληνοκυπριακής πλευράς στη Συνταγματική Επιτροπή που συνέταξε το Σύνταγμα της Κύπρου.
Υπηρέτησε για δώδεκα χρόνια ως Υπουργόςτης Δημοκρατίας, διαδοχικά ως Υπουργός Εσωτερικών, Υπουργός Οικονομικών, Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υπουργός Υγείας και Υπουργός Γεωργίας και Φυσικών Πόρων.
Υπήρξε σύμβουλος του πρώτου συνομιλητή κ. Κληρίδη μέχρι τον Απρίλιο του 1976 και μετά διορίστηκε ο ίδιος συνομιλητής, θέση στην οποία υπηρέτησε μέχρι τον Ιούλιο του 1978.
Αντιπροσώπευσε την Κύπρο σε πολλά διεθνή συνέδρια ιδίως στα ετήσια συνέδρια της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO). Αντιπροσώπευσε επίσης την Ελληνοκυπριακή κοινότητα σε πολλές προσφυγές της Κύπρου στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Πριν την εκλογή του ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου στη Λευκωσία.
Στις βουλευτικές εκλογές της 5ης Ιουλίου 1970 εκλέγηκε βουλευτής του Ενιαίου Κόμματος στην εκλογική περιφέρεια Λευκωσίας. Στις εκλογές της 5ης Σεπτεμβρίου 1976 επανεκλέγηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής Λευκωσίας. Διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1976. Στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Μαΐου 1991 εκλέγηκε βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος στην εκλογική περιφέρεια Λευκωσίας, αξίωμα στο οποίο επανεκλέγηκε στις εκλογές της 26ης Μαΐου 1996.
Στις 7 Οκτωβρίου 2000 εξελέγη ,χωρίς αντίπαλο, Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος στο ιστορικό Εκλογικό Συνέδριο όπου ανήγγειλε την αποχώρησή του ο ιδρυτής του Κόμματος κ. Σπύρος Κυπριανού. Στις βουλευτικές εκλογές της 27ης Μαΐου 2001 επανεκλέγηκε βουλευτής Λευκωσίας, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου του Κόμματος.
Διετέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και μέλος των Επιτροπών Επιλογής και Οικονομικών και Προϋπολογισμού. Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος της αντιπροσωπείας της Βουλής στη Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ευρωπαϊκής Ένωσης – Κύπρου.

Δράση στην Ε.Ο.Κ.Α
Πήρε ενεργά μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ από διάφορα πόστα, ως τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ.

Το σχέδιο Ανάν
Αντιτάχθηκε στην αποδοχή του σχεδίου Ανάν το 2004 παρά τις εξωτερικές πιέσεις που δέχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Μεγάλη Βρετανία αλλά και από το εσωτερικό, κυρίως την αξιωματική αντιπολίτευση. Σχετικό είναι το ακόλουθο κείμενό του, που δημοσιεύτηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα
...σε ανοιχτή επίθεση κατά του Προεδρικού προχώρησε ο ΔΗΣΥ, επικρίνοντάς το ότι ευθύνεται για τη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας και για χειραγώγηση της κοινής γνώμης, με στόχο οι πολίτες να οδηγηθούν σε απόρριψη του Σχεδίου Ανάν. Η Πινδάρου αναφέρει ότι το αρνητικό κλίμα μεταφέρεται και στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, των στρατιωτικών και αστυνομικών. Ο ΔΗΣΥ έχει αναθέσει σε νομικούς να προχωρήσουν στη λήψη δικαστικών μέτρων ώστε να διασφαλιστεί η εγκυρότητα της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, καθώς και η ισότιμη προβολή όλων των απόψεων από τα ΜΜΕ χωρίς να υπάρχει προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός θα προσφύγει τόσο στα κυπριακά όσο και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, προκειμένου να εξασφαλιστεί ισότιμη προβολή όλων των απόψεων...
Σε διάγγελμά του στις 22 Απριλίου 2004, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, ζήτησε από τους Κύπριους πολίτες να καταψηφίσουν το Σχέδιο του Γενικού Γραμματέα και συμπλήρωσε:
στο δημοψήφισμα του Σαββάτου δεν θα υπάρξει αντιπαράθεση Κομμάτων, δεν είναι αντιπαράθεση ιδεολογική, άρα δεν είναι καν αντιπαράθεση μεταξύ πολιτών. Είναι αντιπαράθεση με τη συνέχεια και την ιστορία μας και ότι είναι η κρίση του καθενός. Εγώ δεν θεωρώ ότι θα υπάρξουν είτε νικητές είτε ηττημένοι. Ηττημένη θα είναι μόνο η Κύπρος εάν υπάρξουν επεισόδια, πανηγυρισμοί, κλίμα το οποίο θα εμποδίσει την επόμενη μέρα να ξανακτίσουμε την ομόνοια και τη συναίνεση και τις κοινές προσπάθειες για να αντιμετωπίσουμε τους πραγματικά δύσκολους χρόνους που έχουμε μπροστά μας. Είτε «ναι» ψηφίσει ο πολίτης, είτε «όχι» ψηφίσει, όσοι ψηφίσουν «ναι», όσοι ψηφίσουν «όχι», πιστεύω θα έχουν την κοινή επιδίωξη να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που με βεβαιότητα έρχονται. Γι' αυτό κάνω παράκληση, έκκληση προς τον κόσμο: ούτε πανηγυρισμοί δικαιολογούνται, γιατί δεν πανηγυρίζουμε νίκη, δεν μπορούμε να πανηγυρίσουμε επειδή δεν βρήκαμε λύση του Κυπριακού, μόνο ανακούφιση μπορούμε να αισθανόμαστε γιατί αποφύγαμε τα χειρότερα. Καλώ επομένως όλους σε αυτοσυγκράτηση, κοσμιότητα, χωρίς εξάρσεις, χωρίς ψεύτικα συνθήματα νίκης και ήττας. Δεν θα υπάρξουν για μένα, ούτε νικητές, ούτε ηττημένοι
Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, ποσοστό 76% των Ελληνοκυπρίων καταψήφισαν το Σχέδιο Ανάν λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη το περιεχόμενο του διαγγέλματος του Προέδρου Παπαδόπουλου.

Ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου στις 1 Μαΐου του 2004 η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ε.Ε. Την ένταξη αυτή χαιρέτησε ο πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος με διάγγελμά του προς τον Κυπριακό λαό επισημαίνοντας σχετικά:
«Αυτή η ώρα σηματοδοτεί έναν κορυφαίο σταθμό στην Ιστορία της Κύπρου. Το δεύτερο κορυφαίο σταθμό, μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, πριν 44 χρόνια.
Αυτή η ώρα σημαίνει το ευτυχές τέλος μιας πολύχρονης προσπάθειας και την ελπιδοφόρα αρχή μιας νέας πορείας και μιας νέας εποχής για την Κύπρο.
Από αυτή την ώρα η Κυπριακή Δημοκρατία ανήκει και τυπικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γίνεται πλήρες, οργανικό και αναπόσπαστο μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας.
Την μεγάλη μας χαρά για την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, επισκιάζουν η λύπη μας γιατί δεν μπορέσαμε να συνεορτάσουμε αυτή την ιστορική στιγμή μαζί και από κοινού με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας και η μεγάλη απογοήτευση της ανυπαρξίας λύσης στο εθνικό μας θέμα.
Δεν θέλουμε να απολαμβάνουμε μόνοι τη χαρά και τα αγαθά της ένταξης. Θέλουμε να τα μοιραστούμε με τους Τουρκοκυπρίους. Δικαιούνται και οι Τουρκοκύπριοι αυτών των αγαθών και αυτής της χαράς, ως νόμιμοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τους περιμένουμε. Η θέση τους είναι μαζί μας. Για να πορευτούμε μαζί τη νέα πορεία που εγκαινιάζεται σήμερα, για το καλό όλων μας, για το καλό της κοινής πατρίδας μας. Μιας επανενωμένης πατρίδας μας.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνεπάγεται μόνο δικαιώματα. Συνεπάγεται υποχρεώσεις και ευθύνες. Διεκδικούμε και θα έχουμε τα δικαιώματα που μας ανήκουν. Αλλά και θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που μας αναλογούν. Στόχος και φιλοδοξία μας είναι να μην αποδειχθούμε ένα ενοχλητικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά να αναδειχθούμε ένας εποικοδομητικός και δημιουργικός εταίρος …»

Προεδρικές εκλογές του 2008
Στις προεδρικές εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου 2008 ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατέλαβε την τρίτη θέση μένοντας εκτός δευτέρου γύρου. Τον διαδέχτηκε ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Χριστόφιας.

Θάνατος
Πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 2008 μετά από μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του τελέστηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2008 στην εκκλησία της του Θεού Σοφίας στο Στρόβολο. Στις 11 Δεκεμβρίου 2009 άγνωστοι σύλησαν τον τάφο του και έκλεψαν τη σορό του από το νεκροταφείο της Κάτω Δευτεράς. Η σορός βρέθηκε στις 8 Μαρτίου από την αστυνομία έπειτα από τηλεφώνημα αγνώστου και ταυτοποιήθηκε την επόμενη ημέρα με εξετάσεις DNA. Πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις τριών ατόμων για την υπόθεση, ενώ ο υπουργός δικαιοσύνης Λουκάς Λουκά αποφάνθηκε ότι τα κίνητρα των απαγωγέων του λειψάνου ήταν οικονομικά.. Ο πρώην πρόεδρος επανενταφιάστηκε στις 12 Μαρτίου 2010 στο νεκροταφείο της Δευτεράς.

12 Δεκεμβρίου 1955: γεννιέται η Γιάννα Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη, πολιτικός, συγγραφέας, επιχειρηματίας και πρόεδρος του «Αθήνα 2004».

Η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη (γεν. Ηράκλειο Κρήτης, 12 Δεκεμβρίου 1955) είναι Ελληνίδα πολιτικός, νομικός και επιχειρηματίας. Λεγεώνα της Τιμής Γαλλικής Δημοκρατίας (2008).

Βιογραφικά στοιχεία
Ο πατέρας της, Φρίξος Δασκαλάκης-Φαζάκης, ήταν απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, συνδικαλιστής και πρόεδρος της ΓΣΕΕ την εποχή της Δικτατορίας. Εντούτοις, κατά τα φαινόμενα, η οικογένεια Δασκαλάκη ήταν σχετικά φτωχή και δεν επωφελήθηκε από τις σχέσεις της με την εξουσία.
Η Γιάννα Δασκαλάκη τελείωσε με επιτυχία το Α΄ Λύκειο Θηλέων του Ηρακλείου και σπούδασε στη Νομική Σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απ' όπου αποφοίτησε το 1979. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον επιχειρηματία Γιώργο Παρθένη και απέκτησε μαζί του μία κόρη, την Καρολίνα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, άρχισε να ασχολείται με την πολιτική. Το 1986, γνωρίσθηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και έτσι τελικά κατήλθε υποψήφια στις δημοτικές εκλογές εκείνου του έτους και εκλέχθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας με τον συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Έβερτ. Είχε λάβει 4.645 σταυρούς προτίμησης, κατατασσόμενη στην 12η θέση ανάμεσα σε 40 υποψηφίους. Τον Νοέμβριο του 1989 και το 1990, εκλέχθηκε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών. Είχε λάβει 28.625  και 35.868  σταυρούς προτίμησης (8η και 5η θέση) αντίστοιχα. Στις εκλογικές αναμετρήσεις είχε κατέλθει ως Γιάννα Δασκαλάκη-Παρθένη.
Το 1990, χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο και παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, γόνο γνωστής οικογένειας βιομηχάνων, με τον οποίο απέκτησε δύο γιους, τον Παναγιώτη και τον Δημήτρη. Λέγεται ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη γνωρίστηκε με τον δεύτερο σύζυγό της, όταν λιποθύμησε στα χέρια του τελευταίου, κατά την διάρκεια μιας Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης.
Το 1996, ορίσθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, οι αγώνες ανατέθηκαν στην Αθήνα. Όμως, η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη δεν ορίσθηκε πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής. Μετά από πιέσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Μάιο του 2000, η ελληνική κυβέρνηση άλλαξε την διοίκηση της οργανωτικής επιτροπής και η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ορίσθηκε τελικά πρόεδρος της επιτροπής.
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, αδελφός του συζύγου της, έχει ξεκινήσει μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα κατά του ζεύγους Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, εκτιμώντας ότι οι δύο τελευταίοι έχουν κατασπαταλήσει την περιουσία της οικογένειας Αγγελοπούλου με τον πολυδάπανο τρόπο ζωής που διάγουν. Το Εφετείο Αθηνών, έχει απορρίψει ως αβάσιμες τις αγωγές του Κ. Αγγελόπουλου και παράλληλα έκρινε ότι με το περιεχόμενο της αγωγής και τις οξείες φράσεις της ο Κ. Αγγελόπουλος προσέβαλε την προσωπικότητα των Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, κρίνοντας ότι οφείλει στον καθέναν χρηματική ικανοποίηση 100.000 ευρώ. Η πλευρά Κ. Αγγελόπουλου ζήτησε από τον Άρειο Πάγο την αναίρεση της απόφασης του Εφετείου. Τον Μάιο του 2008, ο Άρειος Πάγος δέχθηκε ως ορθή την απόφαση του Εφετείου. Η έκδοση της απόφασης αναμένεται.
Το 1994, διατέλεσε αντιπρόεδρος του πρυτανικού συμβουλίου της Σχολής Διοίκησης Τζων Κένεντυ στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ της Μασαχουσέτης. Επίσης το 1998, διορίσθηκε «Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων» της Ελλάδας.
Το 2006, η ίδια και ο δεύτερος σύζυγός της εξαγόρασαν την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, ενώ ένα χρόνο αργότερα απέκτησαν και τον ραδιοσταθμό Planet, τον οποίο μετονόμασαν σε City 99,5. Στις 22 Ιουνίου 2009, ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά μαζί με το σύζυγό της πως αποχωρούν οριστικά από το χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, προχωρώντας σε άμεση εκκαθάριση των εταιρειών στις οποίες ανήκαν τα δύο μέσα.
Είναι συγγραφέας του βιβλίου "My Greek Drama: Life, Love, and One Woman's Olympic Effort to Bring Glory to Her Country".

12 Δεκεμβρίου 1915: Γεννιέται ο Φρανκ Σινάτρα, Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός

O Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (Francis Albert Sinatra, Χομπόκεν, 12 Δεκεμβρίου 1915 — Λος Άντζελες, 14 Μαΐου 1998), γνωστός ως Φρανκ Σινάτρα, ήταν δημοφιλής Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός. Στη διάρκεια μιας πολυετούς καριέρας, από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς εκτελεστές στους κύκλους της βιομηχανίας διασκέδασης. Συχνά χαρακτηρίζεται ως ο σπουδαιότερος αμερικανός τραγουδιστής του 20ου αιώνα, αλλά και συμβολική μορφή της αμερικανικής κουλτούρας. Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις. Τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997, ενώ του απονεμήθηκαν συνολικά έντεκα βραβεία Γκράμι, μεταξύ αυτών και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του. Ως ηθοποιός απέσπασε το βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955). Η έντονη και περιπετειώδης προσωπική ζωή του τοποθετήθηκε συχνά στο προσκήνιο, ειδικότερα η διασύνδεσή του με προσωπικότητες της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος.

Βιογραφία
Γεννημένος στο Χομπόκεν του Νιου Τζέρσεϊ, από Ιταλούς γονείς μετανάστες, έδειξε νωρίς την προτίμησή του στο μπελκάντο (ιταλ. bel canto) και ως έφηβος αποφάσισε να στραφεί επαγγελματικά στο τραγούδι επηρεασμένος από τις ηχογραφήσεις του Μπινγκ Κρόσμπι. Παρά την απουσία μουσικής παιδείας, κατάφερε γρήγορα να προκαλέσει την προσοχή του τρομπετίστα Χάρι Τζέιμς, ο οποίος τον προσέλαβε ως τραγουδιστή στην ορχήστρα του το 1939. Ακολούθησε η τριετής συνεργασία του με τον Τόμι Ντόρσεϊ, στη διάρκεια της οποίας η δημοφιλία του στο νεανικό ακροατήριο έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, συγκρινόμενη μόνο με την αντίστοιχη αποδοχή που είχε πριν τον Σινάτρα ο Μπένι Γκούντμαν. Από τα τέλη του 1942 ακολούθησε ατομική καριέρα και εξελίχθηκε σύντομα σε φαινόμενο της αμερικανικής κουλτούρας και ίνδαλμα για τις υπερενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριές του που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως bobby soxers. Την ίδια περίπου περίοδο, του αποδόθηκαν τα παρωνύμια Frankieboy, The Sultan of Swoon [Σουλτάνος του συναισθήματος], και το δημοφιλέστερο The Voice [Η φωνή]. Στα τέλη του 1944 ξεκίνησε να ηχογραφεί με μεγάλη συχνότητα για τη δισκογραφική εταιρεία Columbia, σε συνεργασία με τον ενορχηστρωτή Άξελ Στόρνταλ (Axel Stordahl), ο οποίος καθόρισε τον ήχο εκείνων των ηχογραφήσεων. Από το 1947/8 η καριέρα του παρουσίασε εμφανή πτώση. Το γεγονός συνέπεσε χρονικά με τα πρώτα αρνητικά δημοσιεύματα του τύπου - που σχετίζονταν κυρίως με τις διασυνδέσεις του Σινάτρα με προσωπικότητες του οργανωμένου εγκλήματος, όπως ο Λάκι Λουτσιάνο - αλλά και το περιστατικό της επίθεσής του κατά του δημοσιογράφου Λη Μόρτιμερ που αργότερα αποδείχθηκε ότι συνεργάστηκε με το FBI για τη δυσφήμισή του. Το 1952, ενδεικτικό της παρακμής της καριέρας του υπήρξε το γεγονός πως δε διέθετε κανένα δισκογραφικό ή κινηματογραφικό συμβόλαιο, ούτε καλλιτεχνικό πράκτορα.
Η επάνοδός του πραγματοποιήθηκε κυρίως με την ερμηνεία του στην κινηματογραφική ταινία, σκηνοθεσίας Φρεντ Τσίνεμαν, Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), για την οποία απέσπασε βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Τη δεκαετία του '50 σημειώθηκε μια στροφή στον ήχο του, δίνοντας έμφαση περισσότερο στο είδος του σουίνγκ και λιγότερο στις μπαλάντες των προηγούμενων ετών. Το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records και οι ηχογραφήσεις του εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δημιουργίες του. Το άλμπουμ Come Dance with Me! (1959) τού εξασφάλισε το πρώτο του βραβείο Γκράμι. Σημαντικές θεωρούνται οι συνεργασίες του με ορισμένους από τους σπουδαιότερους ενορχηστρωτές, όπως ο Νέλσον Ριντλ, ο Γκόρντον Τζένκινς και ο Μπίλι Μέι.
Το 1960, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πίτερ Λόφορντ, ο Ντιν Μάρτιν, ο Σάμι Ντέιβις τζούνιορ και ο Τζόι Μπίσοπ πραγματοποίησαν κοινή εμφάνιση στο περίφημο ξενοδοχείο Σαντς του Λας Βέγκας. Η κοινή εμφάνιση των ιερών τεράτων της αμερικανικής "σόου μπίζνες" πραγματοποιήθηκε με αφορμή το κλείσιμο του ξενοδοχείου και οι θαυμαστές του "ρατ πακ", όπως ήταν γνωστοί, συνέρρευσαν από όλα τα σημεία του κόσμου για να τους ακούσουν.
Tην ίδια χρονιά, ο Σινάτρα ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Reprise Records στην οποία, μέχρι το 1962, ηχογραφούσε παράλληλα με την Capitol. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, ηχογράφησε με μεγάλη συχνότητα, ολοκληρώνοντας άνισες κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ στο Francis Albert Sinatra and Antonio Carlos Jobim (1967) και το September of My Years (1965). Στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ανήκουν ακόμα τα τραγούδια Strangers in the Night (1966), That’s Life (1967) και My Way (1969).

Ως ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, τόσο σε μιούζικαλ όσο και σε καθαρά ερμηνευτικούς ρόλους χωρίς να τραγουδά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής πρωταγωνιστής και εν γένει ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γίνουν εξίσου επιτυχημένοι στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ξεχωρίζουν τα μιούζικαλ με συμπρωταγωνιστή τον Τζιν Κέλι, ειδικότερα το Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες (On the Town, 1949), η ερμηνεία του στην ταινία Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955) για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το Μάγκες και κούκλες (Guys And Dolls, 1955) στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο, καθώς και το πολιτικό θρίλερ Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (The Manchurian Candidate, 1962).
Ο Σινάτρα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα μουσικά δρώμενα το 1971, σε μια εποχή που η γενιά του Γούντστοκ κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε με νέες ηχογραφήσεις και η ύστερη περίοδος της καριέρας του χαρακτηρίστηκε γενικά από προσεκτικές επιλογές και λιγοστές κυκλοφορίες, με σημαντικότερες αυτές των δίσκων Trilogy (1980), She Shot Me Down (1981) και L.A. Is My Lady (1984). Οι τελευταίοι δίσκοι που ηχογράφησε ήταν τα Duets (1993) και Duets II (1994), μετά από δεκαετή απουσία. Η τελευταία συναυλία του πραγματοποιήθηκε το 1995.
Είχε τρία παιδιά από την πρώτη του σύζυγο, Νάνσι Μπαρμπάτο. Έκανε τρεις επιπλέον γάμους με την Άβα Γκάρντνερ (1951-7), τη Μία Φάροου (1966-8) και τη Μπάρμπαρα Μαρξ (από το 1976 μέχρι το θάνατό του). Πέθανε στο Λος Άντζελες, το Μάιο του 1998, μετά από παρατεταμένη περίοδο προβλημάτων υγείας.

12 Δεκεμβρίου 2004: Ο Κώστας Καραμανλής σε τηλεοπτικό διάγγελμα ανακοινώνει ότι η Νέα Δημοκρατία προτείνει τον πρώην υπουργό Εξωτερικών επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, Κάρολο Παπούλια, για διάδοχο του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ο Κώστας Καραμανλής σε τηλεοπτικό διάγγελμα ανακοινώνει ότι η Νέα Δημοκρατία προτείνει τον πρώην υπουργό Εξωτερικών επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, Κάρολο Παπούλια, για διάδοχο του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός τονίζει ότι στο θέμα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας δεν χωρούν κομματικές σκοπιμότητες, ενώ χαρακτηρίζει τον κ. Παπούλια ως μετριοπαθή, συνετό και συναινετικό πολιτικό και εκφράζει τη βεβαιότητα ότι η επιλογή αυτή θα έχει την ευρύτατη αποδοχή της κοινωνίας.

Το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου του 2004 ο κ. Κ. Καραμανλής ξεκινούσε την υλοποίηση του μεγαλύτερου πολιτικού αιφνιδιασμού που πραγματοποίησε στα πεντέμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του. Λίγο μετά την έναρξη των δελτίων ειδήσεων, ο εκπρόσωπός του κ. Θ.Ρουσόπουλος ανακοινώνει ότι η κυβέρνηση θα προτείνει για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας τον κ. Κάρολο Παπούλια.Λόγω των πολιτικών συσχετισμών που υπήρχαν τότε στη Βουλή, θεωρούνταν σχεδόν βέβαιο ότι η ΝΔ θα πρότεινε υποψήφιο από άλλον πολιτικό χώρο, κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο κ.Καραμανλής θα επέλεγε για το ύπατο αξίωμα έναν από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου, και μάλιστα κάποιον που δεν είχε κατορθώσει να επανεκλέγει βουλευτής στις εκλογές του προηγούμενου Μαρτίου. Ήταν η εποχή που μπορούσε ακόμη το Μέγαρο

Μαξίμου να κρατήσει ένα μυστικό και να μη διαρρεύσει τίποτα από τις διαβουλεύσεις που είχαν ξεκινήσει έναν μήνα νωρίτερα,με πρωταγωνιστή τον κ. Θ. Ρουσόπουλο. Ως και την ημέρα ανακοίνωσης της υποψηφιότητας Παπούλια, το μυστικό δεν γνώριζε κανείς άλλος πλην του κ. Π. Μολυβιάτη, που συνδέεται επί δεκαετίες με στενή φιλική σχέση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,και του κ. Γ.Σουφλιά, που το πληροφορήθηκε λίγες ώρες νωρίτερα. Πέντε χρόνια μετά,«Το Βήμα» αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο που προηγήθηκε της επιλογής και ανακοίνωσης της υποψηφιότητας Παπούλια, από το οποίο επιβεβαιώνεται πως τις περισσότερες φορές η ιστορία διαμορφώνεται από λεπτομέρειες και συμπτώσεις. Από την ημέρα που αποφασίστηκε αυτή η επιλογή ως την ημέρα των ανακοινώσεων,η υποψηφιότητα Παπούλια πέρασε από «σαράντα κύματα» λόγω κυρίως του φυσιολογικού φόβου τής τότε κυβέρνησης μη τυχόν και μυριστεί κάτι το ΠΑΣΟΚ.

Oι κκ. Κ. Καραμανλής και Κ. Παπούλιας δεν είχαν ποτέ επαφές. Το μόνο που τους συνέδεε ως τις 19 Νοεμβρίου του 2004 ήταν η αμοιβαία εκτίμηση. Την ημέρα εκείνη ο τότε πρωθυπουργός ήταν προσκεκλημένος του νομάρχη Ιωαννίνων σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Ντι Λακ», στην οποία ήταν παρών και ο κ. Παπούλιας. Εκεί είχαν την πρώτη χειραψία έπειτα από χρόνια.

Οι συζητήσεις και τα ονόματα

Η συζήτηση στη ΝΔ για το ποιον θα προτείνει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα, σχεδόν αμέσως μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, με πολλά ονόματα να πέφτουν στο τραπέζι από τους υπουργούς και τους συνεργάτες του κ. Καραμανλή. Από τις προτάσεις που διατυπώθηκαν, συγκρατήθηκαν ως οι πιο ενδιαφέρουσες αυτές που αφορούσαν τον πρώην πρόεδρο της Βουλής κ. Απ. Κακλαμάνη και τον πρώην πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Ν. Κωνσταντόπουλο , ο οποίος μάλιστα μετά τις εκλογές είχε ανακοινώσει αιφνιδιαστικά ότι αποχωρεί από την ηγεσία του κόμματός του, υποδαυλίζοντας σενάρια περί μεταπήδησης του στην Προεδρία της Δημοκρατίας έπειτα από μυστική συνεννόηση με τον πρώην πρωθυπουργό. Ωστόσο κάτι δεν πήγαινε καλά, για τον κ. Καραμανλή, με αυτές τις δύο προτάσεις. «Ο Κακλαμάνης δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να συντονιστεί εύκολα με τις επιλογές μας και είναι συγκρουσιακός χαρακτήρας» είχε πει τότε σε κάποια σύσκεψη ο τότε πρωθυπουργός, ενώ για τον κ. Ν. Κωνσταντόπουλο θεωρούσε πως προσπαθούσε να εκβιάσει τις εξελίξεις, χωρίς μάλιστα να έχει διασφαλίσει πως θα τον υπερψηφίσει και το ΠΑΣΟΚ. Όπως είναι αυτονόητο, μυστική συνεννόηση δεν υπήρξε ποτέ.

Η μυστική δημοσκόπηση

«Μου επιτρέπεις να αναζητήσω άλλη λύση;» τον είχε ρωτήσει τότε ο κ. Θ. Ρουσόπουλος, και αφού έλαβε την έγκριση, άρχισε να μελετά βιογραφικά από το πολιτικό δυναμικό της χώρας.

Όταν στις 19 Νοεμβρίου είδε τον κ. Παπούλια να κάθεται στις πρώτες θέσεις του ακροατηρίου στα Ιωάννινα, έστησε ένα σκηνικό γνωριμίας, χωρίς να έχει συζητήσει τίποτα με τον κ. Καραμανλή. Τον ανάγκασε να αλλάξει την πορεία του κατά την αποχώρησή του και του ζήτησε να χαιρετήσει οπωσδήποτε διά χειραψίας τον πρώην υπουργό, ξαφνιάζοντας τότε και τους δύο.

Όταν επέστρεψαν στην Αθήνα, ο κ. Ρουσόπουλος αποκάλυψε στον κ. Καραμανλή τη σκέψη του και εκείνος τη βρήκε άκρως ενδιαφέρουσα. Την υποψηφιότητα Παπούλια σίγουρα δεν μπορούσε να αποκρούσει το ΠαΣοΚ, ενώ ο ίδιος ως υπουργός Εξωτερικών είχε ακολουθήσει στρατηγική που ήταν πολύ κοντά στις απόψεις του κ. Καραμανλή, αλλά και του τότε υπουργού Εξωτερικών κ. Π. Μολυβιάτη . Το προφίλ του και η πολιτική του πορεία εγγυόνταν πως θα μπορούσε να συμπορευθεί με τη νέα κυβέρνηση σιωπώντας όταν έπρεπε και υπηρετώντας την εθνική στρατηγική όταν κρινόταν απαραίτητο.

Από τότε το συζήτησαν πολλές φορές ακόμη, χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν, αλλά κάποια στιγμή την ίδια πρόταση δέχθηκε ο κ. Καραμανλής και από τον κ. Π. Μολυβιάτη. Ετσι έδωσε εντολή να μετρηθεί η δημοτικότητα Παπούλια σε μυστική δημοσκόπηση, χωρίς να το μάθει κανένας. Την άλλη ημέρα εκλήθη στο Μαξίμου ο κ. Ι. Λούλης και του ζητήθηκε να μετρήσει τη δημοφιλία περίπου είκοσι πολιτικών, μεταξύ των οποίων ήταν και ο κ. Παπούλιας. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών αναδείχθηκε μακράν πρώτος, με υψηλή δημοτικότητα μεταξύ και των ψηφοφόρων της ΝΔ.

«Κάνε ό,τι πρέπει για να διαπιστώσεις αν δέχεται και αν μπορεί να το κρατήσει μυστικό» είπε λίγες ημέρες αργότερα στον εκπρόσωπό του ο κ. Καραμανλής, και από τότε άρχισε ένα δεκαπενθήμερο αγωνίας και απρόβλεπτων περιστατικών για τον κ. Ρουσόπουλο ώσπου να μπορέσει να κλείσει μυστικά τη συμφωνία, χωρίς να αντιληφθεί τίποτα το ΠΑΣΟΚ.

Το ραντεβού της οδού Ραβινέ

Ο κ. Ρουσόπουλος τηλεφώνησε στον κ. Παπούλια χρησιμοποιώντας τους αριθμούς κάποιων κινητών που είχε από το παρελθόν στο καρνέ του και ανακάλυψε ότι δεν ίσχυε κανένας. Μέσω κάποιων γνωστών του- όχι πολιτικών, για να μη διαδοθεί με αστραπιαία ταχύτητα ότι τον αναζητεί- βρήκε τον αριθμό κάποιου κινητού του κ. Παπούλια, στο οποίο όμως δεν απαντούσε ο ίδιος αλλά ο αστυνομικός που τον συνόδευε στα Ιωάννινα. Ούτε σε εκείνον θέλησε να αποκαλύψει την ταυτότητά του, ωστόσο έπρεπε να αναφέρει κάποιο όνομα που θα δελέαζε τον κ. Παπούλια ώστε να ανταποδώσει το τηλεφώνημα. «Λέγομαι Γεωργιάδης και κάνω μια έρευνα για το Σκοπιανό. Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω μαζί του» είπε στον συνεργάτη του. «Δεν μπορώ να τον ενοχλήσω τώρα. Είναι μεσημέρι και ξεκουράζεται…» απάντησε εκείνος, δίνοντας ταυτόχρονα την υπόσχεση πως θα τον ενημέρωνε το απόγευμα. Έφτασε όμως βράδυ και ο κ. Ρουσόπουλος δεν είχε δεχθεί τηλεφώνημα. Την άλλη ημέρα το πρωί επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. «Τον ενημέρωσα,κύριε Γεωργιάδη. Είμαι βέβαιος πως θα σας πάρει αργότερα» του απάντησε ο αστυνομικός του κ. Παπούλια, αλλά και η δεύτερη ημέρα πέρασε χωρίς να επικοινωνήσουν. Άρχισαν να «ζώνουν τα φίδια» τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο, επειδή και ο κ. Καραμανλής περίμενε μιαν απάντηση… Το τηλεφώνημα έγινε τελικά την τρίτη ημέρα και οι εξελίξεις άρχισαν να παίρνουν οριστική τροπή. «Κάρολε, είμαι ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος και πρέπει να μιλήσουμε.Πότε θα κατέβεις στην Αθήνα;». Συναντήθηκαν δύο ημέρες αργότερα σε ένα διαμέρισμα στενού συνεργάτη τού κ. Παπούλια, στην οδό Ραβινέ, κοντά στο Χίλτον. Ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος πήγε με το αυτοκίνητο της γραμματέως του και συζήτησαν επί τρεις ώρες πίνοντας τσίπουρο από τη Μολυβδοσκέπαστη. Συμφωνήθηκε να συναντηθούν και με τον κ. Καραμανλή σε άλλο διαμέρισμα, το βράδυ του Σαββάτου 11 Δεκεμβρίου.

Οι σχεδιασμοί και η μυστικότητα

Το πρωί της ημέρας αυτής, όμως, διαπιστώθηκε ότι υπήρχε ένα πρόβλημα. Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Γ. Παπανδρέου μιλούσε στην Πάτρα στην 4η Εθνική Θεματική Συνδιάσκεψη με θέμα «Παιδεία- Πολιτισμός- Αθλητισμός». Τι θα συνέβαινε αν ο κ. Παπούλιας θεωρούσε σκόπιμο να ενημερώσει για τις εξελίξεις το πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Υπήρχε ο κίνδυνος να προλάβει τη ΝΔ το αντίπαλο κόμμα και να ανακοινώσει πρώτο ότι θα στηρίξει την υποψηφιότητα Παπούλια. Όλο το σχέδιο θα γυρνούσε σε βάρος της κυβέρνησης… Στο Μαξίμου δημιουργήθηκε πανικός…

Αποφασίστηκε να ματαιωθεί το ραντεβού Παπούλια- Καραμανλή ώσπου να τελειώσει η ομιλία Παπανδρέου στην Πάτρα. «Κάρολε, ο Θόδωρος είμαι πάλι. Δεν κατάλαβα καλά και ο πρόεδρος δεν μπορεί σήμερα. Να βρεθούμε αύριο το απόγευμα» είπε ο Ρουσόπουλος το μεσημέρι του Σαββάτου στον πρώην υπουργό Εξωτερικών, παγώνοντας και τον ίδιο, που αντιλήφθηκε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Παπούλιας, όμως, δεν είπε τίποτε και απλώς συμφώνησε. Η ομιλία του Γ. Παπανδρέου τελείωσε χωρίς να πει τίποτε για την προεδρική εκλογή και οι κκ. Καραμανλής και Ρουσόπουλος πήραν μια βαθιά ανάσα. Προφανώς ο Παπούλιας δεν το είχε συζητήσει με κανέναν…

Το ραντεβού έγινε κανονικά την Κυριακή, λίγες ώρες πριν από την επίσημη ανακοίνωση. «Είστε το πρόσωπο που μπορεί να εννοήσει τους Έλληνες. Διαθέτετε σύνεση, σοβαρότητα και υπευθυνότητα και η θητεία σας θα είναι ένα ορόσημο» είπε ο τότε πρωθυπουργός στον κ. Παπούλια, ο οποίος με τη σειρά του τον ευχαρίστησε για την «τιμητική πρόταση», υπογραμμίζοντας την ανάγκη συναίνεσης στα μεγάλα θέματα.

Λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση ενημερώθηκαν από τον τότε πρωθυπουργό δύο- τρία κορυφαία στελέχη του κόμματος που θα δυσαρεστούνταν αν το μάθαιναν από την τηλεόραση. Ως τότε είχε συμφωνηθεί να μην το μάθει κανείς.

Μία εβδομάδα νωρίτερα μάλιστα ο κ. Καραμανλής είχε προχωρήσει σε μια κίνηση πολιτικού αντιπερισπασμού για να «θολώσει τα νερά». Είχε παραστεί σε μια δεξίωση του τότε προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ και φρόντισε να καθήσει δίπλα στον κ. Ν. Κωνσταντόπουλο και να μοιραστεί μαζί του… δύο γαρίδες. Τα παρασκήνια πήραν φωτιά και για την επόμενη εβδομάδα οι δημοσιογράφοι έπαψαν πια να αναζητούν ποιον θα πρότεινε η ΝΔ, επειδή πίστεψαν ότι τον είχαν ήδη εντοπίσει!

Συγκατοίκηση χωρίς πολλά προβλήματα

Τα όσα ακολούθησαν μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του κ. Παπούλια για την προεδρία της Δημοκρατίας στις 12 Δεκεμβρίου 2004 είναι γνωστά. Το μόνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι οι κκ. Καραμανλής και Παπούλιας συναντήθηκαν άλλη μία φορά ώσπου να ορκιστεί πρόεδρος, ενώ από τότε συναντιούνταν και επικοινωνούσαν τακτικά, διαπιστώνοντας ότι έχουν κι άλλα κοινά, όπως η λατρεία τους για τη φύση και το πάθος τους για τα ιστορικά βιβλία. Στα τέσσερα χρόνια της συγκατοίκησής τους υπήρξαν και στιγμές έντασης (όπως, για παράδειγμα, ένας ανασχηματισμός για τον οποίον ο πρόεδρος ενημερώθηκε από τον τότε πρωθυπουργό την τελευταία στιγμή, ή κάποιες επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν για ορισμένους χειρισμούς στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής μετά το 2006. Και οι δύο πλευρές, όμως, χαρακτηρίζουν αυτή τη συμβίωση αρμονική, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, πολύ λιγότερα πάντως από άλλες περιπτώσεις συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης και προεδρίας της Δημοκρατίας στο παρελθόν.

Την Τετάρτη η επανεκλογή-Τρία κόμματα τον ψηφίζουν, δύο θα δηλώσουν «παρών»

«Ακατάρριπτο» θα παραμείνει το ρεκόρ των 279 ψήφων που συγκέντρωσε ο κ. Κ. Παπούλιας όταν εξελέγη για πρώτη φορά στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα στις 8 Φεβρουαρίου 2005. Αν και αυτή τη φορά έχει τρικομματική υποστήριξη, αφού, πλην του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που τον είχαν στηρίξει την προηγούμενη φορά, την ανανέωση της πενταετούς θητείας του θα υπερψηφίσουν και οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, οπότε στην ψηφοφορία, η οποία ορίστηκε για τις 10.30 το πρωί της προσεχούς Τετάρτης, ο κ. Παπούλιας αναμένεται να συγκεντρώσει 266 ψήφους.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, η ψηφοφορία είναι φανερή και δεν στήνεται κάλπη, ενώ τυπικά δεν προβλέπεται η υποβολή υποψηφιοτήτων, παρά μόνο στην αρχή της ειδικής συνεδρίασης της Ολομέλειας ανακοινώνονται από τον Πρόεδρο του Σώματος οι επιστολές των αρχηγών κάθε Κοινοβουλευτικής Ομάδας για το πρόσωπο που προτείνουν.

Κάθε βουλευτής καλείται να ανακοινώσει το όνομα του υποψηφίου που προτιμάει και στην προκειμένη περίπτωση το μοναδικό που θα ακουστεί θα είναι το όνομα του κ. Παπούλια, όπως ήδη έχουν γνωστοποιήσει ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αντ. Σαμαράς και ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Γ. Καρατζαφέρης .

«Βουλευτές που δεν επιθυμούν να εκφράσουν την προτίμησή τους υπέρ ορισμένου προσώπου δηλώνουν “παρών”», ορίζει ο Κανονισμός και τη στάση αυτή, την οποία επέλεξαν το 2005, αναμένεται να επαναλάβουν οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την ψηφοφορία, στο πρωτόκολλο προβλέπεται επίσκεψη του Προεδρείου της Βουλής στον (επανεκλεγέντα) Πρόεδρο για την τυπική ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας. Η ορκωμοσία του κ. Παπούλια θα γίνει στις 12 Μαρτίου, οπότε λήγει η τρέχουσα πρώτη θητεία του και αρχίζει να μετρά ο χρόνος της δεύτερης πενταετίας.

Έτσι, ο κ. Παπούλιας, ο 6ος μεταπολιτευτικός πρόεδρος, αναμένεται να γίνει ο τρίτος πολιτικός που εκλέγεται για δεύτερη φορά στο προεδρικό αξίωμα, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ο οποίος εξελέγη το 1980 και κατόπιν το 1990) και τον κ. Κ. Στεφανόπουλο (εξελέγη το 1995 και ανανεώθηκε η θητεία του το 2000). «Ενοικοι» του Προεδρικού Μεγάρου έχουν διατελέσει επίσης οι Μιχαήλ Στασινόπουλος (εξελέγη προσωρινός τον Δεκέμβριο του 1974 μετά την κατάργηση της βασιλείας με το δημοψήφισμα που διεξήχθη τον ίδιο μήνα) και Κωνσταντίνος Τσάτσος (1975-1980), καθώς και ο κ. Χ. Σαρτζετάκης (1985-1990).

πηγη: http://www.greekalert.com/

12 Δεκεμβρίου 1916: Το «Ανάθεμα» του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Πεδίον Άρεως των Αθηνών.

Στα τέλη του 1916 ο Εθνικός Διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φρονούσε ότι η Ελλάδα ως χώρα θαλασσινή επιβάλλεται να εξέλθει στον πόλεμο (Α' Παγκόσμιος) με τις δυνάμεις της Αντάντ, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θεωρητικά υπερασπιζόταν την ουδετερότητα της χώρας.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραμένει στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής της κυβέρνησης της «Εθνικής Άμυνας», ενώ στην πρωτεύουσα κυριαρχούν οι βασιλικοί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο να ηγείται του «Κράτους των Αθηνών» . Και οι δύο προχωρούν σε διώξεις των αντιπάλων τους. H Ελλάδα έχει κοπεί στα δύο.
H επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων το Νοέμβριο του 1916 και ο βομβαρδισμός περιοχών της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα, εξαγρίωσε τους αντιβενιζελικούς, που κατηγόρησαν τους αντιπάλους τους ως προδότες. «Ο φονεύων βενιζελικόν δεν φονεύει άνθρωπον», διακήρυτταν. Κύμα τρομοκρατίας κατά των βενιζελικών ξεσπά στην Αθήνα. Η επιτροπή που ανέλαβε αργότερα να ερευνήσει τις καταγγελίες των θυμάτων της βίας, επιβεβαίωσε 35 φόνους, 922 παράνομες φυλακίσεις, 503 περιπτώσεις λεηλασίας και 31 αναστολές κυκλοφορίας εφημερίδων.
Από τον Εθνικό Διχασμό δεν ξέφυγε και η Εκκλησία της Ελλάδος. Οι μητροπολίτες της λεγόμενης Παλαιάς Ελλάδας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο (οι περιοχές που είχαν ελευθερωθεί πριν από το 1912), συντάσσονται με τον Κωνσταντίνο, ενώ οι μητροπολίτες των «Νέων Χωρών» με τον Βενιζέλο.
Μέσα στο κλίμα αυτό, διοργανώνεται ογκώδης αντιβενιζελική πορεία στις 12 Δεκεμβρίου 1916. Με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο, οι διαδηλωτές κατευθύνονται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του τόπου Ελευθέριο Βενιζέλο. Οι πέτρες του Αναθέματος έφθασαν στην Αθήνα και ρίχτηκαν στο Πεδίον του Άρεως.
Εκεί, όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα της Αθηνάς, ο κάθε διαδηλωτής ρίχνει μία πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω». Μια καθαρά συμβολική πράξη, δηλωτική όμως της έντασης των παθών που επικρατούσε εκείνη την εποχή στη χώρα μας.
Επί ένα χρόνο η Ελλάδα ζει σε καθεστώς εμφύλιας σύρραξης, που δεν αφήνει αδιάφορους τους συμμάχους, οι οποίοι αναγκάζουν σε παραίτηση τον Κωνσταντίνο. Ο Βενιζέλος επιστρέφει νικητής στην Αθήνα και σχηματίζει κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου 1917.
Αμέσως προχωρεί στην πολεμική κινητοποίηση ολόκληρης της χώρας στο πλευρό της Αντάντ, ενώ προβαίνει σε εκκαθαρίσεις στην εκκλησία, τη διοίκηση και τον στρατό, για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τους βασιλικούς και το «Κράτος των Αθηνών».
Με νόμο ήρε την ισοβιότητα των δικαστών και την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να κηρυχθούν έκπτωτοι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος και οι μητροπολίτες που είχαν πρωτοστατήσει στο «Ανάθεμα», να απολυθούν 570 δικαστικοί όλων των βαθμίδων και 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ αποστρατεύθηκε το 40% του συνόλου των μόνιμων αξιωματικών του στρατού.

πηγη: http://www.newsbomb.gr

12 Δεκεμβρίου 1969: Βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου σκοτώνει 16 και τραυματίζει 90 ανθρώπους. Αρχή της «Στρατηγικής της Έντασης» στην Ιταλία.

Τη 12η Δεκεμβρίου του 1969, η αιματηρή βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο κόστισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 88. Την περίοδο πριν από τη βομβιστική επίθεση είχε αυξηθεί η αριστερή, αναρχική και συνδικαλιστική δραστηριότητα στην Ιταλία. Εργάτες και φοιτητές, αλλά και κοινωνικές ομάδες που οργανώνονταν για πρώτη φορά (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες) πραγματοποιούσαν απεργίες, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και στεκιών.

Το χορό των μεγάλων κινητοποιήσεων ανοίγουν τα συνδικάτα στις μεγάλες ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες με τους εργάτες να αναστέλλουν τη λειτουργία των εργοστασίων ζητώντας μείωση του ωραρίου και αύξηση των μισθών.  Την ενδυνάμωση του κινήματος δίνει η διασταύρωση των εργατικών αγώνων με τους φοιτητικούς τον Ιούλιο του 1969, που από τότε συγκροτούν κοινό αντικυβερνητικό μέτωπο. Το παρόν στους δρόμους δίνει και το αναρχικό κίνημα.  Σύντομα ο αναβρασμός που απειλούσε τα θεμέλια της κυβέρνησης θα έπρεπε να κοπάσει. Κι αφού αυτό δεν θα γινόταν με υποχωρήσεις, έπρεπε να γίνει επιθετικά... Μία βόμβα και 17 νεκοί θα έβγαζαν την ηγεσία από τη δύσκολη θέση.

Οι αρχές έκαναν προσπάθειες κατάπνιξης αυτών των κινημάτων. Μετά την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα, την οποία ακολούθησαν την ίδια μέρα τέσσερις ακόμα επιθέσεις στη Ρώμη και το Μιλάνο, έγιναν πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών, καθώς οι εκρήξεις προβλήθηκαν από το κράτος ως ενέργεια αναρχικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, γνωστός στην αστυνομία.

Ο Πινέλι κρατήθηκε παραπάνω από τις επιτρεπόμενες 48 ώρες στο τμήμα για ανάκριση. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου μάρτυρες τον είδαν να πέφτει από παράθυρο του τέταρτου ορόφου και να χτυπά στο έδαφος. Οι αρχικές αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομικής ιστορίας προκάλεσαν την αμφισβήτηση της επίσημης εκδοχής περί «αυτοκτονίας» – ένας θάνατος που έγινε διάσημος από το έργο του Dario Fo «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού».

Ο Πινέλι πέθανε στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι την ίδια νύχτα και οι Ιταλοί ακόμα θεωρούν το θάνατό του δολοφονία που δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι που τον ανέκρινε θεωρήθηκε υπεύθυνος από την αριστερά, αλλά απαλλάχθηκε λόγω μη επαρκών στοιχείων.

Επί τρία χρόνια οι αστυνομικές αρχές επέμεναν να κατηγορούν ως υπεύθυνο για τη βόμβα τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα, ο οποίος αργότερα απαλλάχθηκε. Η επίμονη εκστρατεία της Αριστεράς οδήγησε στην αποκάλυψη της ενοχής της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη», η οποία είχε διασυνδέσεις με ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Η καταδικαστική απόφαση για τα μέλη της «Νέας Τάξης» εκδόθηκε μόλις το 2005.

Η πολύνεκρη επίθεση σήμανε για την Ιταλία την έναρξη μίας περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» και κυβερνητικής συγκάλυψης, με τις μυστικές υπηρεσίες να καθοδηγούν τρομοκρατικές ενέργειες με τη βοήθεια ακροδεξιών-φασιστικών οργανώσεων, ενοχοποιώντας την αριστερά. Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις ακολούθησαν την πρώτη, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1980, με 85 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Επρόκειτο για τη μέχρι τότε μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα.

Οι βομβιστικές αυτές ενέργειες προκάλεσαν μεγάλη κοινωνική ένταση, καθώς πολλά στοιχεία έδειχναν ότι ήταν καθοδηγούμενες από ιταλικές μυστικές υπηρεσίες (όπως η SID), με κρατικές εντολές. Οι βόμβες δε, τοποθετούνταν στρατηγικά σε σημεία όπου θα προκαλούσαν θανάτους και όχι μόνο υλικές ζημιές. Διασυνδέσεις μεταξύ φασιστικών οργανώσεων και μυστικών υπηρεσιών είχαν αποκαλυφθεί, όπως και η ευθύνη τέτοιων οργανώσεων για πολλές από τις επιθέσεις, ωστόσο οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η οργανωμένη αυτή προσπάθεια καταστολής έχει αφήσει το στίγμα της όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και παγκοσμίως.

Ακόμα και σήμερα, πολλές ενέργειες που αποδίδονται σε αναρχικές ομάδες αφήνουν υποψίες δεξιάς ή και κρατικής εμπλοκής, οι οποίες σπάνια έρχονται στο φως.

πηγη: https://athens.indymedia.org/post/1536976/

12 Δεκεμβρίου 1973: Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μέρες του '36».

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ '36 (1972)

Ελλάδα. Έγχρωμη. Διάρκεια 110'.

Σενάριο - Σκηνοθεσία : Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Συνεργασία στο σενάριο : Πέτρος Μάρκαρης, Θανάσης Βαλτινός, Στρατής Καρράς
Φωτογραφία : Γιώργος Αρβανίτης
Σκηνικά - Κοστούμια : Μικές Καραπιπέρης
Επιμέλεια Μουσικής : Γιώργος Παπαστεφάνου
Μοντάζ : Βασίλης Συρόπουλος
Ήχος : Θανάσης Αρβανίτης
Βοηθοί σκηνοθέτες : Νίκος Κουτελιδάκης, Γ.Φωτιάδης, Θάνος Γραμμένος
Ερμηνευτές : Κώστας Παύλου (Σοφιανός), Πέτρος Μάρκαρης (συνδικαλιστής που δολοφονείται), Χρήστος Καλαβρούζος (άλλος συνδικαλιστής), Πέτρος Ζαρκάδης (Λουκάς), Χριστόφορος Κ.Νέζερ (διευθυντής της φυλακής), Θάνος Γραμμένος (σοφέρ του Κριεζή, αδελφός του Σοφιανού), Βασίλης Τσάγκλος (δεσμοφύλακας), Γιάννης Κανδήλας (Κριεζής), Χριστόφορος Χειμάρας (υπουργός), Πέτρος Χοϊδάς (εισαγγελέας), Τάκης Δουκάκος (αρχηγός της αστυνομίας), Κώστας Σφήκας (βοηθός εισαγγελέα), Θανάσης Βαλτινός (υπολοχαγός ιππικού), Γιώργος Κυρίτσης, Τούλα Σταθοπούλου, Έρικα Δαροπούλου, Αλέξης Μπούμπης, Γιώργος Τσιφός, Γιάννης Σμαραγδής, Λάμπρος Παπαδημητράκης, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Κυριάκος Κατριβάνος, Κώστας Μανδήλας, Στάθης Στακιάς, Νικόλαος Χατζηγεωργίου, Κ. Ιμπροχώρη, Α. Ζερβού, Αλέκος Αργυρίου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Βαγγέλης Καζάν, Πάνος Κοκκινόπουλος, Γιώργος Σίβρης, Τέλης Σαμαντάς, Ιάκωβος Παϊρίδης
Παραγωγή : Γιώργος Παπαλιός
Διεύθυνση παραγωγής : Γιώργος Σαμιώτης

Περίληψη
Οι «μέρες του '36» είναι αυτές που προετοίμασαν την εγκατάσταση της φιλοφασιστικής δικτατορίας του στρατηγού Μεταξά. Σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και κάτω από έναν δυνατό ήλιο, δολοφονείται ένας συνδικαλιστής. Οι υποψίες στρέφονται στον Σοφιανό, έναν πρώην συνεργάτη της αστυνομίας που έχει πέσει σε δυσμένεια. Ο Σοφιανός αγωνίζεται μάταια ν' αποδείξει την αθωότητά του. Απελπισμένος, κρατάει όμηρο στο κελί του ένα φίλο βουλευτή που τον επισκέπτεται στη φυλακή, κι απειλεί να τον σκοτώσει αν δεν τον ελευθερώσουν. Είμαστε στις παραμονές εκλογών του 1936, και η κυβέρνηση Μεταξά, που μόλις στέκεται όρθια χάρη σ' εναν δύσκολο συμβιβασμό ανάμεσα στις δυνάμεις της Δεξιάς και του Κέντρου, βρίσκεται μια πολύ λεπτή θέση: αν αντισταθεί στον εκβιασμό του Σοφιανού, προκαλώντας το θάνατο του βουλευτή, θα χάσει τη στήριξη της Δεξιάς. Κι αν, αντίθετα, υποκύψει στον εκβιασμό κι αφήσει ελεύθερο τον κρατούμενο, θα χάσει τη στήριξη του Κέντρου. Το ποια «τάξη» αποκαταστάθηκε τελικά, το φανερώνει ξεκάθαρα η σκηνή της εκτέλεσης των διαδηλωτών που κλείνει την ταινία.

12 Δεκεμβρίου 1868: Ιδρύεται η Ανακτορική Φρουρά, η σημερινή Προεδρική Φρουρά.

Η ιστορία της Προεδρικής Φρουράς ξεκινά στης 12 Δεκεμβρίου του 1868 ως μάχιμο και τελετουργικό ’γημα ταυτόχρονα. Από το 1914, στα Ανάκτορα συγκροτείται η Ανακτορική Φρουρά ως ιδιαίτερη μονάδα ευζώνων. Στην πορεία των χρόνων πήρε διάφορες ονομασίες: Ανακτορική Φρουρά, Φρουρά Σημαίας, Φρουρά Μνημείου Αγνώστου Στρατιώτη, Βασιλική Φρουρά και τέλος Προεδρική Φρουρά από το 1974. Η έδρα της Προεδρικής Φρουράς από ιδρύσεως της βρίσκεται στην Οδό Ηρώδου Αττικού κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο (πρώην ανάκτορα).

Η ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων (αργότερα συνταγμάτων) ξεκινά το 1867, με την ίδρυση τεσσάρων ταγμάτων, καθένα από τα οποία διέθετε οργανωτική δύναμη τεσσάρων λόχων. Κεντρική τους αποστολή ήταν η φύλαξη της μεθορίου. Το 1868 προστέθηκε σε κάθε τάγμα ευζώνων και πέμπτος λόχος. Η αρχική σύνθεση αυτών των ταγμάτων αποτελούνταν από εθελοντές, υπαξιωματικούς ή οπλίτες, οι οποίοι συνήθως κατάγονταν από ορεινές περιοχές.

Η ένδοξη δράση των ευζωνικών ταγμάτων κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπήρξε καταλυτική με αποτέλεσμα οι εύζωνες να λάβουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού την εικόνα ηρώων. Έντονη δράση είχαν τα ευζωνικά τάγματα και κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων ένοπλων συγκρούσεων του 20ου αιώνα στις οποίες είχε εμπλακεί ο ελληνικός στρατός (Μικρασιατική Εκστρατεία, Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος).

Από το 1914, ως ιδιαίτερη μονάδα ευζώνων συγκροτείται η Ανακτορική Φρουρά. Ο τίτλος της έχει μετατραπεί αρκετές φορές από τότε (Φρουρά Σημαίας, Φρουρά Μνημείου Αγνώστου Στρατιώτη, Βασιλική Φρουρά, Προεδρική Φρουρά). Η σημερινή της ονομασία είναι “Προεδρική Φρουρά”, η οποία της αποδόθηκε το 1974, μετά τη κατάρρευση της δικτατορίας Παπαδόπουλου.

Ιδιαίτερα ξεχωριστή θέση στην ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων κατέχει το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, κυρίως λόγω της δράσης του κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πέρα από την αποτελεσματικότητα του κατά τη διάρκεια των πρώτων στρατιωτικών επιχειρήσεων, το Σύνταγμα αυτό απέκτησε φήμη για τη δράση του μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και την αποσύνθεση του ελληνικού στρατού, τον Αύγουστο του 1922). Πιο συγκεκριμένα, κάτω από την καθοδήγηση του διοικητή του Νικόλαου Πλαστήρα, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων έφτασε απολύτως συντεταγμένο στον Τσεσμέ, από όπου και διαπεραιώθηκε στο νησί της Χίου.

Ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός οργάνωσε το 5/42 Σύνταγμα το 1942 για να εναντιωθεί στον φασίστα κατακτητή. Έδωσε πολλές ηρωικές μάχες στα βουνά της Στερεάς Ελλάδος εναντίον του κατακτητή και το Σύνταγμα για ακόμη μια φορά έγινε το «Ασκέρι του Διαβόλου».

Η ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων (αργότερα συνταγμάτων) ξεκινά το 1867, με την ίδρυση τεσσάρων ταγμάτων, καθένα από τα οποία διέθετε οργανωτική δύναμη τεσσάρων λόχων. Κεντρική τους αποστολή ήταν η φύλαξη της μεθορίου. Το 1868 προστέθηκε σε κάθε τάγμα ευζώνων και πέμπτος λόχος. Η αρχική σύνθεση αυτών των ταγμάτων αποτελούνταν από εθελοντές, υπαξιωματικούς ή οπλίτες, οι οποίοι συνήθως κατάγονταν από ορεινές περιοχές.

Η ένδοξη δράση των ευζωνικών ταγμάτων κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπήρξε καταλυτική με αποτέλεσμα οι εύζωνες να λάβουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού την εικόνα ηρώων. Έντονη δράση είχαν τα ευζωνικά τάγματα και κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων ένοπλων συγκρούσεων του 20ου αιώνα στις οποίες είχε εμπλακεί ο ελληνικός στρατός (Μικρασιατική Εκστρατεία, Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος).

Από το 1914, ως ιδιαίτερη μονάδα ευζώνων συγκροτείται η Ανακτορική Φρουρά. Ο τίτλος της έχει μετατραπεί αρκετές φορές από τότε (Φρουρά Σημαίας, Φρουρά Μνημείου Αγνώστου Στρατιώτη, Βασιλική Φρουρά, Προεδρική Φρουρά). Η σημερινή της ονομασία είναι “Προεδρική Φρουρά”, η οποία της αποδόθηκε το 1974, μετά τη κατάρρευση της δικτατορίας Παπαδόπουλου.

Ιδιαίτερα ξεχωριστή θέση στην ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων κατέχει το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, κυρίως λόγω της δράσης του κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πέρα από την αποτελεσματικότητα του κατά τη διάρκεια των πρώτων στρατιωτικών επιχειρήσεων, το Σύνταγμα αυτό απέκτησε φήμη για τη δράση του μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και την αποσύνθεση του ελληνικού στρατού, τον Αύγουστο του 1922). Πιο συγκεκριμένα, κάτω από την καθοδήγηση του διοικητή του Νικόλαου Πλαστήρα, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων έφτασε απολύτως συντεταγμένο στον Τσεσμέ, από όπου και διαπεραιώθηκε στο νησί της Χίου.

Ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός οργάνωσε το 5/42 Σύνταγμα το 1942 για να εναντιωθεί στον φασίστα κατακτητή. Έδωσε πολλές ηρωικές μάχες στα βουνά της Στερεάς Ελλάδος εναντίον του κατακτητή και το Σύνταγμα για ακόμη μια φορά έγινε το «Ασκέρι του Διαβόλου».

πηγη: http://www.proedriki-froura.gr/

12 Δεκεμβρίου 1969: Η Ελλάδα κάτω από την δικτατορία των συνταγματαρχών, αποπέμπεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Με την ονομασία Χούντα των Συνταγματαρχών ή Δικτατορία των Συνταγματαρχών, ή απλούστερα εκ του διεθνούς ισπανικού και λατινοαμερικάνικου όρου Χούντα καθιερώθηκε να χαρακτηρίζεται η περίοδος της δικτατορίας στην Ελλάδα που επικράτησε μετά το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967. Η περίοδος αυτή κράτησε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974, δηλαδή "επτά χρόνια" (οι οκτώ τελευταίοι μήνες της οποίας είναι γνωστοί και ως Χούντα του Ιωαννίδη) εξ ου και η περίοδος αυτή αποκαλείται "επταετία".
Όσον αφορά την ονομασία αυτή φέρεται να υιοθετήθηκε από τους Έλληνες δημοσιογράφους, ως ορολογία της διεθνούς ειδησεογραφίας στην οποία με την ονομασία "Χούντα των Συνταγματαρχών" είχε καθιερωθεί να ονομάζεται το πραξικόπημα και η Χούντα που είχε επιβάλει το 1952 ο Νάσερ στην Αίγυπτο. Σε εκείνη συμμετείχαν πράγματι μόνο συνταγματάρχες, οι αυτοκληθέντες "Ελεύθεροι Αξιωματικοί".
Στη διάρκεια της επταετίας σχηματίστηκαν τέσσερις δικτατορικές κυβερνήσεις: η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου 1967, η Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973, η Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973.
Στις 24 Ιουλίου 1974, αδυνατώντας η τελευταία κυβέρνηση να χειριστεί τα εξ υπαιτιότητάς της γεγονότα της Κύπρου, (απόπειρα δολοφονίας Μακαρίου Γ΄, το πραξικόπημα της Κύπρου και τον Αττίλα Ι), ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, προσκάλεσε από το εξωτερικό και διόρισε πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή ο οποίος και ανέλαβε την λεγόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.

Η αποπομπή από την Ευρώπη
Η εσωστρέφεια της πολιτικής ζωής τα χρόνια που προηγήθηκαν της δικτατορίας είχε ωθήσει στο περιθώριο όλα τα ζητήματα που σχετίζονταν με τη Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδος-ΕΟΚ, η οποία προέβλεπε τη μεθοδευμένη και σταδιακή ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην ευρωπαϊκή και απαιτούσε δραστικές προσαρμογές σε διοικητικούς μηχανισμούς, οικονομικούς θεσμούς και δομές της χώρας. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μόνο οι υποχρεώσεις που είχαν σχέση με το μέρος της Συμφωνίας που αφορούσε την τελωνειακή ένωση εφαρμόστηκαν. Η Ελλάδα και η Κοινότητα προσκολλήθηκαν στα συμφωνημένα χρονοδιαγράμματα για την εξάλειψη των δασμών. Όλοι οι άλλοι όροι, όπως αγροτική εναρμόνιση, και οικονομική βοήθεια, είχαν «παγώσει». Αυτή η επιλεκτική εφαρμογή της Συμφωνίας Σύνδεσης άλλαξε κατά έναν τρόπο την ισορροπία των μειονεκτημάτων και πλεονεκτημάτων υπέρ της Κοινότητας. Με τη δικτατορία, οι σχέσεις της Ελλάδος και της Ευρώπης περιήλθαν σε μια κατάσταση, όπως την αποκαλεί ο καθηγητής Πάνος Καζάκος, ελεγχόμενης κρίσης.

Υπό την πίεση κυρίως των σκανδιναβικών κυβερνήσεων -η πρωτοβουλία είχε δρομολογηθεί από τις αρχές του 1969 από τον Ολλανδό αντιπρόσωπο Μαξ Βαν Ντερ Στουλ - η Ελλάδα (μετά από προτροπή της Βρετανίας) αποχώρησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης τον Δεκέμβριο του 1969 για να προλάβει καταδίκη της για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

12 Δεκεμβρίου 1897: Ιδρύεται η πόλη Μπέλο Οριζόντε στη Βραζιλία.

Το Μπέλο Οριζόντε (πορτογαλικά: Belo Horizonte, καλός ορίζοντας) είναι η πρωτεύουσα και
μεγαλύτερη πόλη της βραζιλιάνικης πολιτείας Μίνας Ζεράις, στη νοτιοανατολική Βραζιλία. Η πόλη σύμφωνα με την απογραφή του 2010 έχει 2.475.440, ενώ η μητροπολιτική περιοχή του έχει 5.497.922, γεγονός που την κατατάσει ως την τρίτη μεγαλύτερη στη χώρα, μετά το Σάο Πάολο και το Ρίο ντε Τζανέιρο. Η πόλη έχει χτιστεί πάνω σε πολλούς λόφους και περιβάλλεται τελείως από βουνά. Γύρω από τον αστικό ιστό της πόλης βρίσκονται μεγάλα πάρκα, όπως Παρκ ντας Μανγκαμπέιρας, το οποίο έχει έκταση 2,35 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει δάση.
Υπήρχε οικισμός στην περιοχή από τον 18ο αιώνα, αλλά η σημερινή πόλη όπως υπάρχει σήμερα, σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1890 για να αντικαταστήσει το Ούρο Πρέτο ως πρωτεύουσα της πολιτείας. Η πόλη σήμερα είναι ένας συνδυασμός παλαιών και σύγχρονων κτιρίων και περιλαμβάνει επίσης μερικά γνωστά βραζιλιάνικα ορόσημα, όπως η λιμνοθάλασσα Παμπούλα. Οι σχεδιαστές της πόλης Ααράο Ρέις και Φρανσίσκο Μπικάλο, εμπενεύστηκαν από την πολεοδομία της Ουάσινγκτον.

12 Δεκεμβρίου Διεθνής ημέρα παιδικής τηλεόρασης

Πολλά παιδιά βλέπουν τηλεόραση καθημερινά και μάλιστα υπερβολικά. Αυτό μπορεί να τα διασκεδάζει ή να τα ψυχαγωγεί ή να τα κάνει να μαθαίνουν πράγματα για άλλα μέρη, αλλά συνήθως έχει αρνητικό αντίκτυπο στα ίδια.

Η τηλεόραση ευθύνεται σε ένα μεγάλο βαθμό για την παχυσαρκία των παιδιών. Είναι πολύ εύκολο να ξεγελάσουμε ένα μικρό παιδί και να φάει μπροστά στην τηλεόραση, είναι όμως μια κακιά συνήθεια, που δυστυχώς συνεχίζεται και τα παιδιά μαθαίνουν να τρώνε εκεί κι όχι στο τραπέζι με όλη την οικογένεια. Είναι στιγμές που ολόκληρη η οικογένεια καθηλώνεται μπροστά στο μαγικό κουτί! Αυτό από την μία είναι καλό γιατί οι γονείς μπορούν να επιλέξουν μαζί με το παιδί τους μια καλή παιδική ταινία, αλλά από την άλλη δε βοηθάει στην λεκτική επικοινωνία μεταξύ τους.

Τα παιδιά πολλές φορές αρνούνται να πάνε για ύπνο, για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους παιδική εκπομπή ή μπορεί να έχουν ανήσυχο ύπνο, αν έχουν δει ένα τρομακτικό παιδικό ή την επόμενη μέρα δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν στο σχολείο.

Τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες των κινουμένων σχεδίων, μιμούνται, κάνουν ό,τι βλέπουν.

Διεθνής ημέρα παιδικής τηλεόρασης, η 12η Δεκεμβρίου κι είναι μια ευκαιρία να προβληματιστούμε, να μιλήσουμε για τα θετικά και τα αρνητικά της τηλεόρασης και τι βλέπουμε.

πηγη: http://dreamkindergarten.blogspot.gr/