Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

10 Δεκεμβρίου 2000: Πεθαίνει ο ποδοσφαιριστής θρύλος του Ολυμπιακού Ανδρέας Μουράτης (73 χρόνων.).


Ο Ανδρέας Μουράτης, ήταν έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής. Γεννήθηκε στη Σούδα του νέου Φαλήρου, γιος του Μάρκου και της Αγγελικής, η οικογένεια του ήταν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Ο πατέρας του , Μάρκος, ήταν ιδρυτής του Πολικού Αστέρα ανεξάρτητου συλλόγου του Πειραιά. Εργαζόταν από πολύ μικρή ηλικία και μέχρι που βγήκε σε σύνταξη ήταν εργάτης στην Δ.Ε.Η..

Καριέρα
Ο Ανδρέας Μουράτης αγωνίστηκε σε όλες σχεδόν τις θέσεις εκτός αυτής τους τερματοφύλακα. Ξεκίνησε από τον Απόλλωνα Νέου Φαλήρου το 1943 και το 1944 πηγαίνει στα τσικό του Ολυμπιακού όπου ο Τάκης Κτενάς του βγάζει δελτίο. Στην Κατοχή πήγε στην Προοδευτική για να ξαναγυρίσει στον Ολυμπιακό με το τέλος του πολέμου. Στο πρώτο του παιχνίδι με τον Ολυμπιακό έβαλε αυτογκόλ σε αγώνα με την ΑΕΚ. Έπαιξε στον Ολυμπιακό μέχρι το 1955, όταν πήγε στον Αργοναύτη, για να σταματήσει το ποδόσφαιρο το 1961. Από τότε, μέχρι το 2000 που πέθανε, έμεινε κοντά στον Ολυμπιακό, βοηθώντας σε διάφορα πόστα, από προπονητής στα τμήματα υποδομής μέχρι φροντιστής. Το σπίτι ήταν δίπλα στο Στάδιο Καραΐσκάκη και σήμερα ο δρόμος που περνά μπροστά του έχει το όνομά του.
Ο Μιζούρι
Του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι Μιζούρι, το απέκτησε σε αγώνα με τον Εθνικό όταν τραυματίας έπαιξε στο παιχνίδι, κάποιος φίλαθλος τον απεκάλεσε Μιζούρι από το αμερικάνικο αεροπλανοφόρο που ήταν αγκυροβολημένο στον Πειραιά. Μετά από έναν αγώνα της Εθνικής στην Κωνσταντινούπολη οι Τούρκοι τον αποκαλούσαν Μουράτ Ασλάν (Μουράτης το Λιοντάρι)

Εθνική Ελλάδος
Στην Εθνική Ελλάδος αγωνίστηκε 16 φορές και πέτυχε ένα γκολ, ενώ ήταν και αρχηγός της. Εγκατέλειψε την Εθνική όταν σαν αρχηγός της ζήτησε από την Ε.Π.Ο. καταβολή οδοιπορικών για τους διεθνείς παίκτες. Η ΕΠΟ τον τιμώρησε με διετή αποκλεισμό, αλλά μετά από 10 μήνες ανακάλεσε την απόφασή της. Η τιμωρία αυτή ήταν και το θέμα της ταινίας Οι άσσοι των γηπέδων που γυρίστηκε το 1956 με ηθοποιούς τον Μουράτη και τους άλλους ποδοσφαιριστές της εθνικής που πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση.
Τίτλοι
Ως παίκτης με τον Ολυμπιακό
πρωτάθλημα Ελλάδος:1947,1948,1951,1952,1954 και 1955
κύπελλα Ελλάδος:1947,1951,1952,1953 και 1954
πρωταθλήματα Πειραιά:1946,1947,1948,1949,1950,1951,1592,1953,1954 και 1955

10 Δεκεμβρίου 1979:Ο Αργεντινός Χουάν Ραμόνο Ρότσα μεταγράφεται στην περίοδο του Δεκεμβρίου στον Παναθηναϊκό ως Γιάννης Μπουμπλής κατά παράβαση της νομοθεσίας που απαγορεύει τις μεταγραφές αλλοδαπών.

Όταν ακούς το όνομα Χουάν Ραμόν Ρότσα, σου έρχονται δύο πράγματα στο μυαλό. Το ένα είναι ότι αποτέλεσε ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τον Παναθηναϊκό και το άλλο η μεγάλη υπόθεση Μπουμπλής. Εμείς θα ασχοληθούμε με το σκάνδαλο που συγκλόνισε όλη η Ελλάδα.

Η άφιξη του Ρότσα και η αναγνώριση

Το 1979 ο Παναθηναϊκός φέρνει στη χώρα έναν Αργεντινό με καταγωγή από την Ελλάδα και συγκεκριμένα από το Αιγάλεω. Αυτός δεν είναι άλλος εκτός από τον Χουάν Ραμόν Ρότσα (κατά κόσμων τότε Γιάννης Μπουμπλής). Το 1954 και στις 8 Μαρτίου ο «Μπουμπλής» γεννήθηκε στο Σάντο Τόμε της Αργεντινής. Με την άφιξη του στην Ελλάδα και ενώ δεν γνώριζε Ελληνικά, η ομοσπονδία της Αργεντινής μέσω ενός «Telex» πιστοποίησε ότι ο 25χρονος παίκτης είναι όντως ομογενής. Το 1975 ο Δήμος Αιγάλεω φαίνεται να έχει εκδώσει πιστοποιητικό αναγνώρισης για το επίθετο «Μπουμπλής». Με βάση αυτού, στις 22-12-1979 ηΕΠΟ του βγάζει δελτίο συμμετοχής στο πρωτάθλημα, με τον Παναθηναϊκό. Να θυμίσουμε ότι τότε απαγορευόταν οι μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών την περίοδο του Δεκεμβρίου.

Το πρωτάθλημα, η ενστάση της Λάρισας και η αρχή της διαμάχης:
Το Μάιο του 1980 παίζουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός στο στάδιο Καραϊσκάκη. Πριν από το ματς οι «Ερυθρόλευκοι» καταθέτουν ένσταση για «Πλαστογραφία» και για παράνομη συμμετοχή του Γιάννη Μπουμπλή, αλλά δεν δικαιώνονται και έτσι ο Παναθηναϊκός κατακτά το πρώτο του επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Την επόμενη χρονιά η κόντρα συνεχίζεται για το θέμα «Μπουμπλής». Ο Αργεντινός γίνεται σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων του Παναθηναϊκού «Φόρτσα-Ρότσα-Μπουμπλής». Ο Βαρδινογιάννης σε δηλώσεις του στηρίζει τον Μπουμπλή και απαντάει στον Ολυμπιακό λέγοντας: «Γκρινιάζουν, γιατί θα τους καρφώνει σε κάθε ματς». Τον Σεπτέμβριο του 1981 ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τη Λάρισα και το ματς λήγει 2-2. Οι «Θεσσαλοί», καταθέτουν ένσταση για αντικανονική συμμετοχή του Χουάν Μπουμπλή και ότι δεν είναι Έλληνας. Η Λάρισα κάνει την αρχή και ο Ολυμπιακός προχωρεί σε ποινική δίωξη του ποδοσφαιριστή και της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Έπειτα από αυτό το περιστατικό, στο κύπελλο κληρώνονται οι δύο «αιώνιοι», με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει 3-2.
Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού Σταύρος Νταϊφάς, κατηγορεί τον Παναθηναϊκό ότι «χρησιμοποιεί βρώμικα μέσα και ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την κατάσταση στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Φταίνε αυτοί με την υπόθεση σκάνδαλο «Μπουμπλής» που είναι από τα μεγαλύτερα του ποδοσφαίρου».


Η αφαίρεση της Ελληνικής ιθαγένειας
Τότε άρχισε να βγαίνει στο προσκήνιο, ότι το «telex» που έβγαλε η ομοσπονδία Αργεντινής για την Ελληνοποίηση του Ρότσα ήταν πλαστό. Τον Απρίλιο του 1982 οι φίλοι του «τριφυλλιού», κατακλύζουν το κέντρο για την υπόθεση «Μπουμπλής». Λίγους μήνες αργότερα και αφού το πρωτάθλημα έχει πάει σε μπαράζ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δηλώνει ότι: «Ο Παναθηναϊκός δεν κατεβαίνει στον αγώνα, χαρίζω τον τίτλο στον Νταϊφά». Μία μέρα μετά τις σχετικές δηλώσεις το ΑΣΕΑΔ αθωώνει τον Παναθηναϊκό και ο πρόεδρος των «πράσινων» ανακαλεί την απόφαση του, και η ομάδα κατεβαίνει στο γήπεδο. Για την ιστορία το ματς στο Βόλο βρήκε νικητή τον Ολυμπιακό με 2-1 στις 29 Ιουνίου. Το Σεπτέμβριο του 1982 αφαιρείτε με απόφαση των δικαστηρίων η Ελληνική ιθαγένεια από τον Αργεντινό Χουάν Ραμόν Ρότσα. Τέλος, 4 χρόνια μετά ο Ρότσα ορκίστηκε Έλληνας.

Να θυμίσουμε ότι ο Χουάν Ραμόν Ρότσα εκτός από ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, διετέλεσε και προπονητής του. Μεγαλύτερη στιγμή για εκείνον στο πάγκο του Παναθηναϊκού, είναι η πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Champions League (1996) όπου αποκλείστηκε από τον μετέπειτα κυπελλούχο Άγιαξ, παρόλο ότι το «τριφύλλι» κέρδισε μέσα στο Άμστερνταμ με 1-0 χάρις στο γκολ του Κριστόφ Βαζέχα.

10 Δεκεμβρίου 1948: γεννιέται ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, προπονητής ποδοσφαίρου


Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς , είναι Σερβοβόσνιος προπονητής της Ομόνοιας Λευκωσίας και τέως παίκτης ποδοσφαίρου. Γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 στο Μόσταρ της σημερινής Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Έχει αποκτήσει και την ελληνική υπηκοότητα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις τρεις από τις τέσσερις ελληνικές ομάδες που εργάστηκε (ΑΕΚ, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ), εκτός του ότι κατέκτησε τίτλο και με τις τρεις, υπήρξαν και 3 ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν επί των ημερών του και στις τρεις ομάδες, οι Παντελής Καφές, Γιάννης Οκκάς και Κόφι Αμπονσά.

10 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του 
Ανθρώπου και του Πολίτη, η οποία
 κυρώθηκε από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση 
στις 26 Αυγούστου 1789.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι «βασικά δικαιώματα και θεμελιώδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι», τα οποία περιλαμβάνουν αστικά και πολιτικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία, την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, καθώς και την ισότητα ενώπιον του νόμου Στα ανθρώπινα δικαιώματα περιλαμβάνονται, επίσης, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της συμμετοχής στον πολιτισμό, το δικαίωμα στην τροφή, την εργασία και την εκπαίδευση.

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

Το ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Στην αρχαία Μεσοποταμία μαρτυρούνται από το 2350 Π.Κ.Χ. περίπου οι αρχαιότεροι νομικοί κώδικες οι οποίοι περιλάμβαναν σε κάποιο βαθμό την έννοια του δικαιώματος. Ο αρχαιότερος νομικός κώδικας που σώζεται ως σήμερα είναι ο νεοσουμερικός Κώδικας του Ουρ-Ναμμού (περ. 2050 Π.Κ.Χ.). Στη γνωστότερη σειρά νόμων, τον Κώδικα του Χαμουραμπί (περ. 1780 Π.Κ.Χ.), περιέχονται κανόνες —και ποινές σε περίπτωση παραβίασης των κανόνων— που ρυθμίζουν μια σειρά από ζητήματα όπως τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών και των δούλων.

Στους προλόγους αυτών των κωδίκων γίνεται επίκληση στους Μεσοποτάμιους θεούς με σκοπό την θεϊκή επικύρωση. Η προέλευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις κοινωνίες συχνά πήγαζε από θρησκευτικά ιερά κείμενα. Οι Βέδες, η Βίβλος, το Κοράνι και τα Ανάλεκτα του Κομφούκιου είναι μεταξύ των αρχαίων γραπτών πηγών που πραγματεύονται με ζητήματα όπως τα καθήκοντα, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του ατόμου. Παρόμοια, ποικίλες φιλοσοφικές ιδέες περιλάμβαναν αντιλήψεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ανθρώπινα δικαιώματα.

Αξιοσημείωτη θέση στο ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει ο Κύλινδρος του Κύρου του 539 Π.Κ.Χ., ο οποίος έχει περιγραφεί ως «η πρώτη διακήρυξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων» της ιστορίας. Τα Ήδικτα (Διατάγματα) του αυτοκράτορα Ασόκα της Ινδίας (272-231 Π.Κ.Χ.) αποτελούν κοινωνικές και ηθικές εφαρμογές αρχών του Βουδισμού. Το Σύνταγμα της Μεδίνας του 622 Κ.Χ., το οποίο συντάχθηκε από τον Μωάμεθ, αποτέλεσε επίσημη συμφωνία μεταξύ των φυλών που ζούσαν στη Μεδίνα και περιλάμβανε Μουσουλμάνους, Εβραίους και παγανιστές Η αγγλική Magna Carta του 1215 έπαιξε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ιστορία της αγγλικής νομοθεσίας, αλλά και στη σύγχρονη διεθνή και συνταγματική νομοθεσία.

Πολλοί από τους σύγχρονους νόμους και οι περισσότερες από τις σύγχρονες ερμηνείες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων προέρχονται από την σχετικά πρόσφατη ιστορία. Η αγγλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων (Bill of Rights) του 1689 καθιστούσε παράνομες μια σειρά καταπιεστικών κρατικών ενεργειών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δύο σημαντικές επαναστάσεις έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, η μία στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1776 και η άλλη στη Γαλλία το 1789, οι οποίες οδήγησαν στην υιοθέτηση της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη αντίστοιχα, κατοχυρώνοντας ορισμένα βασικά δικαιώματα. Επιπρόσθετα, η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της Βιρτζίνια του 1776 καθιέρωσε κάποια θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες.

Ακολούθησε η πρόοδος στη φιλοσοφία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων από φιλοσόφους όπως ο Αμερικανός Τόμας Πέιν, ο Άγγλος Τζον Στιούαρτ Μιλ και ο Γερμανός Γκέοργκ Χέγκελ κατά τη διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα. Ο όρος «ανθρώπινα δικαιώματα» ήρθε σε ύπαρξη πιθανώς στην περίοδο μεταξύ του έργου Δικαιώματα του Ανθρώπου του Πέιν και των κειμένων του Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον στην εφημερίδα The Liberator ο οποίος έγραψε ότι προσπαθούσε να στρατεύσει τους αναγνώστες του «στο μεγάλο αγώνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Στην Ελλάδα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα σύμφωνα με το σύνταγμα (άρθρα 4 έως 25).

10 Δεκεμβρίου 1963: το Νόμπελ Λογοτεχνίας απονέμεται στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη.


Σαν σήμερα το 1963 ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η ομιλία του είναι πάντα επίκαιρη...

Το 1963 η φήμη του Σεφέρη ξεφεύγει από τα εθνικά όρια και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Καρπός της, η βράβευσή του με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία. Είναι ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το ανώτερο, παγκοσμίως, βραβείο πνευματικής προσφοράς. Έως σήμερα, ακολούθησε μόνο ο Οδυσσέας Ελύτης, το 1979. Το 1967 η δικτατορία των συνταγματαρχών κατέλυσε το σύνταγμα στην Ελλάδα αναστέλλοντας τις ατομικές ελευθερίες. Ο Σεφέρης εκδηλώθηκε έντονα εναντίον της, τόσο γραπτά, όσο και με δημόσιες ρητές δηλώσεις του. Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της Χούντας και γι'αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου.


Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, ο Γιώργος Σεφέρης έκλεισε για πάντα τα μάτια του, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στη νεοελληνική λογοτεχνία. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο «Μέρες…» καθώς και το «Πολιτικό» του ημερολόγιο. Η προσφορά του Σεφέρη στη λογοτεχνία μας είναι αναμφισβήτητη και εξέχουσας σημασίας. Άνοιξε νέους ορίζοντες στην ελληνική ποίηση και καταξιώθηκε ως ένας ολοκληρωμένος ποιητής*.

Το κείμενο αυτό που αποτέλεσε την ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την απόνομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι ένα κείμενο για το οποίο λίγα μπορεί να πει κανείς και να σχολιάσει...

Ας καταστρέψουμε τα "τέρατα",όπως μας παροτρύνει και ο ποιητής..........

10 Δεκεμβρίου 1938: ξεκινούν, ύστερα από πολλαπλές αναβολές, τα γυρίσματα της ταινίας Όσα παίρνει ο άνεμος.


Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν με σκηνοθέτη τον Τζορτζ Κιούκορ και με βάση το ατελές ακόμη σενάριο του Λέσλι Χάουαρντ, το οποίο είχε πετσοκόψει και ξαναγράψει ο Σέλζνικ. Ο Κιούκορ σύντομα απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Βίκτορ Φλέμινγκ, με τον οποίο η Λι καυγάδιζε συνεχώς. Η Λι και η Ολίβια Ντε Χάβιλαντ συναντιόνταν κρυφά με τον Κιούκορ για να τους δώσει συμβουλές πάνω στους ρόλους τους. Κάποια στιγμή ο Φλέμινγκ αποσύρθηκε λόγω υπερκόπωσης και αντικαταστάθηκε για δυο βδομάδες από τον Σαμ Γουντ. Ο διευθυντής φωτογραφίας Λι Γκαρμς αντικαταστάθηκε επίσης από τον Έρνεστ Χάλερ, μετά από ένα μήνα εργασίας. Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν συνολικά έξι μήνες και η πρεμιέρα που έγινε στην Ατλάντα στις 15 Δεκεμβρίου, συνοδεύτηκε από διθυράμβους

10 Δεκεμβρίου 1936: πεθαίνει ο Ιταλός συγγραφέας και δραματουργός Λουίτζι Πιραντέλο.


Ο Λουίτζι Πιραντέλλο, ήταν Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος, και δοκιμιογράφος στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934.

Γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Προερχόταν από μια αστική οικογένεια του Risorgimento που ήταν ιδιοκτήτρια κτημάτων και ορυχείων θείου. Αρχικά, ήθελε να ακολουθήσει σταδιοδρομία φιλολόγου και διαλεκτολόγου (υποστηρίζει στη Βόννη μια διατριβή για τη φωνητική και τη μορφολογία του ιδιώματος της γενέτειράς του πόλης) και εισοδηματία ποιητή -τα πρώτα του δημοσιεύματα είναι πράγματι μικροί τόμοι λυρικών ποιημάτων που κλίνουν προς την ευαισθησία του λυκόφωτος και του ρομαντισμού, όπως τα Mal giocondo (Χαρούμενο κακό, 1889), Pasqua di Gea (Πάσχα της Γης, 1891) καιElegia renane (Ελεγεία του Ρήνου, 1895)- που έχουν συντεθεί λίγο πολύ πάνω στο πρότυπο των Ρωμαϊκών ελεγείων του Γκαίτε τα οποία μετέφρασε τον επόμενο χρόνο. Ο ίδιος ο συγγραφέας έλεγε πως ήταν ελληνικής καταγωγής και πως το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ως καθηγητής της ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό με το μυθιστόρημά του "Ο μακαρίτης Ματθαίος Πασκάλ". Εκείνο όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ήταν το θεατρικό του έργο. Το πρώτο μέρος του συνολικού θεατρικού του έργου ο Πιραντέλο το έγραψε σε μια ιδιαίτερα οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της συζύγου του. Από τα πολλά έργα του Πιραντέλο αναφέρουμε τα : "Όταν ήμουν τρελός", "Όπως με θέλεις", "Να ντύσουμε τους γυμνούς", "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα", "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε","Απόψε αυτοσχεδιαζουμε".

10 Δεκεμβρίου 1912: ο ελληνικός στόλος νικά τους Τούρκους στη ναυμαχία της Έλλης, στη θαλάσσια περιοχή των Στενών των Δαρδανελίων.

Το ιστορικό σήμα επίθεσης φέρεται στο
πρυμναίο κατάστρωμα του Θ/Κ Αβέρωφ.


Την παραμονή, το βραδυ της 4/17 Δεκεμβρίου 1912, σύμφωνα με τη διήγηση του παρόντος Τούρκου Πλωτάρχη Χασάν Σαμί Μπέη, οι Τούρκοι αξιωματικοί έγραψαν τις διαθήκες τους και αποσύρθηκαν νωρίς για ύπνο ώστε να είναι ακμαίοι το πρωί. Τα ξημερώματα, ο Μουεζίνης κάλεσε τα πληρώματα γονατιστά να προσευχηθούν. Αμέσως μετά, ο Τουρκικός στόλος απέπλευσε. Το πρωί της 3/16 Δεκεμβρίου στις 8 η ώρα με καλό καιρό και ήσυχη θάλασσα, άρχισε η έξοδος του Τουρκικού στόλου από τα Στενά. Οι καπνοί του εξερχόμενου από τα Δαρδανέλια Τουρκικού στόλου φαίνονταν καθαρά. Τα ελληνικά ελαφρά σκάφη που περιπολούσαν στην περιοχή έστειλαν μήνυμα στην ναυαρχίδα ειδοποιώντας την για την έξοδο. Η αναφορά "ΕΧ ΕΧ ΕΧ" (εχθρός εν όψει) διέτρεξε όλα τα ελληνικά πλοία. Στον τουρκικό στόλο προηγούνταν το καταδρομικό Μετζιτιέ και τρία αντιτορπιλλικά και ακολουθούσαν τα θωρηκτά Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα (ναυαρχίδα), Τουργούτ Ρεΐς, Μεσουντιέκαι Ασάρι-ι-Τεφίκ. Στο τέλος βρίσκονταν 6-8 αντιτορπιλλικά και πλωτό νοσοκομείο σε γραμμή παραγωγής.

Ο ελληνικός στόλος με επικεφαλής την ναυαρχίδα θωρηκτό Αβέρωφ, ακολουθούμενη από τα θωρηκτά Ύδρα, Σπέτσες, αρχηγίδα του Μοιράρχου Πλοιάρχου Πέτρου Γκίνη και Ψαρά, και από πίσω τα αντιτορπιλλικά Αετός, Ιέραξ, Λέων και Πάνθηρ (τα αποκαλούμενα Θηρία) έσπευσε να συναντήσει τον αντίπαλο στόλο.

Τα τέσσερα τουρκικά θωρηκτά με την έξοδό τους έστριψαν δεξιά παραπλέοντας το ακρωτήριο της Έλλης (επειδή δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από τα φρούρια της ακτής), ενώ τα ελληνικά στράφηκαν προς συνάντησή τους. Οι δύο στόλοι ήρθαν αντιμέτωποι στις 09:00 σε διάταξη μάχης και απόσταση 17 χλμ. Σε αυτό το σημείο ο ναύαρχος Κουντουριώτης σήμανε πολεμική έγερση και εξέπεμψε το παρακάτω ιστορικό σήμα προς τον στόλο:

Με την βοήθειαν του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης κατά του εχθρού του Γένους.

Ο ελληνικός στόλος δεν έβαλε πρώτος για να κάνει οικονομία πυρομαχικών. Ώρα 09:05 υψώνεται στο Αβέρωφ το προειδοποιητικό σήμα "αρχίσατε πυρ συγχρόνως μετά του Ναυάρχου". Στις 09:22 ο τουρκικός στόλος άνοιξε πρώτος πυρ από απόσταση 12.500 μ., ενώ ο ελληνικός περίμενε 3 λεπτά ανοίγoντας πυρ στις 09:25 από απόσταση 12.000μ. Τα τουρκικά θωρηκτά έβαλλαν κυρίως εναντίον του Αβέρωφ με ταχύ πυρ αλλά χωρίς επιτυχία, ενώ και το Αβέρωφ δεν έκανε ακριβείς βολές.

Στις 09:35 με την απόσταση των δύο στόλων στα 9.500 μ. ο Κουντουριώτης αποδέσμευσε τον στόλο από τις κινήσεις της ναυαρχίδας του υψώνοντας την σημαία "Ζ" (κινούμαι ανεξάρτητα), και εκμεταλλευόμενος την μεγαλύτερη ταχύτητα του Αβέρωφ όρμησε ακάθεκτος με ταχύτητα 21 κόμβων, διαγράφοντας τόξο μπροστά από την γραμμή του τουρκικού στόλου με σκοπό να υπερφαλλαγίσει τα τουρκικά θωρηκτά και να τα βάλει μεταξύ των πυρών του Αβέρωφ και των υπολοίπων ελληνικών θωρηκτών. Αυτός ο ελιγμός λέγεται «Ταύ» και πραγματοποιήθηκε με επιτυχία από τα Ιαπωνικά θωρηκτά εναντίον των Ρώσων στην ναυμαχία της Τσουσίμα. Καθώς η ταχύτητα της θωρηκτής μοίρας τύπου Ύδρα ήταν μικρή (14 κόμβοι), το Αβέρωφ υπερφαλάγγισε τον εχθρό μόνο του και ανάμεσα σε πυκνά πυρά του Τουρκικού στόλου και των απέναντι φρουρίων έφτασε σε απόσταση 2.900 μ. από τον αντίπαλο. Οι Τούρκοι, όταν κατάλαβαν ότι ο ελιγμός θα εκτελούνταν με απόλυτη επιτυχία, έκαναν διαδοχική στροφή 160ο και μπήκαν με φοβερή αταξία ξανά στα Στενά, κάτω από την κάλυψη των επάκτιων πυροβόλων των φρουρίων Σεντούλμπαχιρ και Κουμκαλέ.

Πρώτο έκανε μεταβολή το Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα στις 09:50 ακολουθούμενο από τα υπόλοιπα αλλά έτσι τα τουρκικά πλοία βρέθηκαν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα πυροβόλα τους και να μειωθεί η ταχύτητά τους στους 10 κόμβους. Ο σχηματισμός βαλλόταν συνεχώς από το Αβέρωφ και τα άλλα θωρηκτά, που στο μεταξύ πλησίασαν τον Τουρκικό στόλο σε απόσταση 4100 μ. Στις 09:55 το Μπαρμπαρόσα δέχτηκε πλήγμα στο κατάστρωμα της πρύμνης και λίγο αργότερα ένα άλλο βλήμα διαπέρασε τον πυργίσκο της πρύμνης και προκάλεσε ζημιές και στους λέβητες. Τα Τουργκούτ Ρεΐς και Μετζιτιέ είχαν μικρότερες ζημιές. Όμως η ταχύτητα πυρός του Αβέρωφ είχε ελαττωθεί και δεχόταν τα πυρά των θωρηκτών και των φρουρίων που είχε πλησιάσει κατά την εκτέλεση του ελιγμού, κι έτσι εγκατέλειψε την καταδίωξη. Η ναυμαχία έληξε στις 10:17 με τον τουρκικό στόλο να εξακολουθεί να είναι αποκλεισμένος μέσα στα Στενά στα αγκυροβόλια του Τσανάκκαλε και του Σεντούλμπαχιρ.

Σε όλη τη διάρκεια της εμπλοκής το θωρηκτό Αβέρωφ έριξε 127 βλήματα ενώ θα μπορούσε να εκτοξεύσει τετραπλάσια, γιατί κατά τη διάρκεια της ανεξάρτητης δράσης του τα πυροβόλα του έπαθαν προσωρινή εμπλοκή. Επίσης δέχτηκε τέσσερα βλήματα μεγάλου διαμετρήματος και δεκαπέντε μικρού, αλλά οι ζημιές που υπέστη ήταν ελάχιστες.

Η πρώτη τουρκική μοίρα που, βγαίνοντας από τα Στενά έστριψε προς την Τένεδο, χωρίς να ακολουθήσει τα θωρηκτά, συνάντησε ομάδα ελληνικών πλοίων και επέστρεψε στον Ελλήσποντο μετά από μια μικρή ανταλλαγή πυρών.

Απώλειες
Οι απώλειες των τούρκων ήταν 7 νεκροί και αρκετοί τραυματίες από το Barbarossa το οποίο υπέστη σημαντικές ζημιές στους λέβητες και το πυροβόλο των 180 χιλ. αχρηστεύτηκε εντελώς. Επιπλέον το Torgut Reisμέτρησε 51 νεκρούς και 40 τραυματίες που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομειακό πλοίο Ρεσίτ Πασάς. Οι απώλεις του ελληνικού στόλου ήταν 2 άντρες του πληρώματος νεκροί και 5 τραυματίες, ενώ τραυματίστηκε και ένας ακόμη άντρας από το Σπέτσαι.

10 Δεκεμβρίου 1900: Υπογράφεται από τον Ύπατο αρμοστή της Κρητικής πολιτείας Πρίγκιπα Γεώργιο ο νόμος 265 με τον οποίο ιδρυεται το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.


Ανώνυμη Εταιρεία (ΧΑΑ: ΤΤ)
Ίδρυση 1900
Έδρα Αθήνα
Πρόσωπα Κλεάνθης Παπαδόπουλος(Διευθύνων Σύμβουλος
Προϊόντα/Υπηρεσίες Λιανική τραπεζική
Κύκλος εργασιών €369 εκατ. (2009)
Κέρδη €20,6 εκατ. (2009)
Υπάλληλοι 2.550 (2009)
Ιστότοπος www.ttbank.gr


H Hellenic Postbank – Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο είναι χρηματοπιστωτικό ίδρυμα το οποίο ιδρύθηκε το 1900 στην ανεξάρτητη τότε Κρητική Πολιτεία και λειτουργεί στη Ελλάδα.

Ιστορικό
Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση της Τράπεζας Κρήτης αποφασίζεται από την Κρητική Πολιτεία η ίδρυση ενός ακόμα πιστωτικού ιδρύματος στο νησί. Στις 10 Δεκεμβρίου 1900 υπογράφεται από τον Ύπατο αρμοστή της Κρητικής πολιτείας Πρίγκιπα Γεώργιο ο νόμος 265 περί Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ο οποίος δημοσιεύτηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1900 ενώ η επίσημη έναρξη των εργασιών του έγινε το 1902 στα 20 περίπου Ταχυδρομικά γραφεία τα οποία ήταν διάσπαρτα στο νησί. Η έκδοση του πρώτου βιβλιαρίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου οποίο ήταν στο όνομα του πρίγκιπα Γεώργιου έγινε τον Απρίλιο του 1903. Το 1909 επεκτείνει τις δραστηριότητές του και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Λίγο μετά την ένωση της Κρητικής Πολιτείας με την υπόλοιπη Ελλάδα, μεταφέρει το 1914-1915 την έδρα του στην Αθήνα. Το 2002 η εταιρική μορφή του μετατρέπεται με τον νόμο 3082/2002 σε Ανώνυμη Εταιρεία ενώ το 2006 του χορηγείται άδεια λειτουργίας πιστωτικού ιδρύματος την οποία δεν είχε αφού λειτουργούσε για χρόνια ως δημόσια υπηρεσία, απευθείας υπαγόμενη στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών. Το ίδιο έτος εισάγεται στο χρηματιστήριο αξιών Αθηνών.

Το ταχυδρομικό ταμιευτήριο έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότηση δημοσίων έργων κυρίως τη περίοδο του μεσοπολέμου. Προσπάθησε να εμπεδώσει την έννοια της αποταμίευσης στους Έλληνες από την εποχή της ίδρυσής του με διάφορες δράσεις. Έτσι με αφορμή την Παγκόσμια μέρα αποταμίευσης στις 31 Οκτωβρίου κάθε έτους θεσμοθέτησε την ετήσια βράβευση της καλύτερης μαθητικής έκθεσης με θέμα την αποταμίευση.

10 Δεκεμβρίου 1902: ανοίγει επίσημα το φράγμα του Ασουάν στον Νείλο, το μεγαλύτερο φράγμα στον κόσμο.

Το φράγμα του Ασουάν σε δορυφορική φωτογραφία

Το Φράγμα του Ασουάν είναι ένα υδροηλεκτρικό φράγμα στον ποταμό Νείλο της Αιγύπτου, κοντά στην πόλη Ασουάν, το μεγαλύτερο της χώρας και ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου.

Ιστορικό
Για πολλούς αιώνες, οι κάτοικοι της Αιγύπτου υπέφεραν είτε από έλλειψη είτε από πληθώρα νερού. Κάποια χρόνια υπήρχε ξηρασία, και δεν υπήρχε αρκετό νερό για να μεγαλώσουν τις καλλιέργειες ή να χρησιμοποιήσουν για την καθημερινή ζωή. Άλλα έτη υπήρχε τόσο πολύ νερό ώστε ο ποταμός Νείλος πλημμύριζε, καταστρέφοντας τις καλλιέργειες και διαβρώνοντας εύφορα εδάφη. Ήταν επιτακτική λοιπόν η ανάγκη για εξεύρεση λύσης σε αυτά τα προβλήματα.

Η απάντηση ήταν το φράγμα του Ασουάν. Το φράγμα θα έπρεπε να εξυπηρετεί τρεις ανάγκες: α) να ελέγχει τις πλημμύρες του ποταμού Νείλου, β) να αποθηκεύει νερό από τις πλημμύρες, έτσι ώστε να μπορεί να αποδεσμεύεται σε βραδύτερο ρυθμό και γ) να παράγει υδροηλεκτρική ενέργεια. Οι Σοβιετικοί βοήθησαν το λαό της Αιγύπτου στο σχεδιασμό και την κατασκευή φράγματος από γρανίτη, με μήκος 3,26 χιλιόμετρα (2,3 μίλια) και ύψος 111 μ. πάνω από τη βάση του ποταμού Νείλου. Το φράγμα χτίστηκε περίπου 13 χιλιόμετρα νότια της αιγυπτιακής πόλης του Ασσουάν, και το όνομά του ήταν Υψηλό Φράγμα Ασουάν (Aswan High Dam). Οι Σοβιετικοί προμήθευσαν επίσης τον υδροηλεκτρικό εξοπλισμό που χρησιμοποιείται στο σταθμό ηλεκτροπαραγωγής. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να κτιστεί το φράγμα, με κόστος 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Το φράγμα άρχισε να λειτουργεί το 1970, και έχει προσφέρει τόσο θετικά και τα αρνητικά στους ανθρώπους και στο περιβάλλον έδαφος.

Θετικές και αρνητικές επιπτώσεις

Θετικές επιπτώσεις του φράγματος:
  • Παρέχει μια σταθερή πηγή νερού για τον πληθυσμό της Αιγύπτου.
  • Βοηθάει στον έλεγχο των πλημμυρών του ποταμού Νείλου.
  • Επιτρέπει πολλές καλλιέργειες μέσα στον ίδιο χρόνο, αντί για μια μόνο καλλιέργεια.
  • Το εργοστάσιο υδροηλεκτρικής ενέργειας παράγει περίπου το μισό του συνόλου της ηλεκτρικής ενεργειας της Αιγύπτου.
  • Επέτρεψε την καλλιέργεια περισσότερης παραποτάμιας γης, γύρω από το ποταμό Νείλο.
  • Αυξήθηκε το γεωργικό εισόδημα κατά 200%.
  • Δημιουργήθηκε η λίμνη Νάσερ, μια από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες στον κόσμο. Η λίμνη ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Αιγυπτίου προέδρου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ και είχε σκοπό την ψυχαγωγία και την επέκταση των αλιευτικών δραστηριοτήτων των εσωτερικών περιοχών.
  • Ανάπτυξη των βιομηχανιών λιπασμάτων και μετάλλων που προσέφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα στους κατοίκους των γύρω περιοχών.
  • Τα ταξίδια μεταξύ Σουδάν και Αιγύπτου έγιναν ευκολότερα.
  • Αυξήθηκαν οι δυνατότητες για τον τουρισμό κατά μήκος του ποταμού Νείλου και σε όλη την Αίγυπτο.
Οι αρνητικές επιπτώσεις του φράγματος ήταν οι εξής:
  • Πολλοί αρχαιολογικοί χώροι χρειάστηκε να μετακινηθούν λόγω της υψηλής υγρασίας που δημιουργείται από το νερό του φράγματος. Το κόστος μετακίνησης για την Αίγυπτο ήταν πάνω από 40 εκατομμύρια δολάρια.
  • Η πίεση του μεγάλου όγκου του νερού προκαλεί διείσδυση του νερού στη γύρω ξηρά, και έχει αυξηθεί η πιθανότητα για σεισμούς στην εν λόγω περιοχή.
  • Σχεδόν το 11% του νερού στο φράγμα χάνεται λόγω εξάτμισης.
  • Εμφανίστηκαν παθήσεις που οφείλονται στο νερό (στάσιμα νερά-παθογόνα έντομα) και οι οποίες επηρεάζουν τόσο τα ζώα όσο και τους ανθρώπους.
  • Δεδομένου ότι με το φράγμα σταματά η ροή του νερού του ποταμού και άρα και η ροή της άμμου και λάσπης, το νερό μεταφέρει λιγότερα θρεπτικά συστατικά και λιγότερη άμμο στις χαμηλότερες περιοχές.
  • Χρειάζεται η χρήση τεχνητών λιπασμάτων για την προσθήκη θρεπτικών ουσιών στο έδαφος ενώ όσοι χρησιμοποιούν άμμο για να κατασκευάσουν τούβλα, σκάβουν γεωργική γη για να πετύχουν περισσότερη άμμο, καταστρέφοντας καλλιεργήσιμη γη.
  • Δεδομένου ότι το νερό στις χαμηλότερες περιοχές κυλά με πιο αργούς ρυθμούς, υπάρχει μεγαλύτερη ανάπτυξη του φυτοπλαγκτού (μικρά επιπλέοντα φυτά που αναπτύσσονται μέσα στο νερό) και το πόσιμο νερό που χρησιμοποιείται χρειάζεται να καθαρίζεται με μεγαλύτερες ποσότητες χλωρίου.
  • Δεδομένου ότι υπάρχει λιγότερο νερό στα χαμηλότερα σημεία μετά το φράγμα, το αλάτι από τη Μεσόγειο Θάλασσα παρεισέφρησε αργά στην ενδοχώρα, καθιστώντας το έδαφος και τα υπόγεια ύδατα πιο αλμυρά από το κανονικό. Αυτό είναι καταστροφικό για το έδαφος και το πόσιμο νερό, με αποτέλεσμα να είναι ακατάλληλο προς χρήση για ύδρευση και άρδευση.
  • Εάν το φράγμα σπάσει, εκατομμύρια άνθρωποι που βρίσκονται στα χαμηλότερα σημεία μετά το φράγμα θα σκοτωθούν και η γη και πάλι θα πλημμυρίσει.

10 Δεκεμβρίου 1896: πεθαινει ο Άλφρεντ Μπέρνχαρντ Νόμπελ, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος, που αθλοθέτησε τα ομώνυμα βραβεία, τα οποία απονέμονται κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του.


Είναι «ο άνθρωπος που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του» όπως είπε ο Γιώργος Σεφέρης μιλώντας στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 στη Στοκχόλμη, στην τελετή της απονομής του Βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας για τη χρονιά αυτή.

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι άλλος από τον Αλφρεντ Μπέρνχαρντ Νομπέλ, τον εφευρέτη της δυναμίτιδας, τον άνθρωπο που κληροδότησε την κολοσσιαία περιουσία του σε ένα βραβείο. Το φερώνυμο βραβείο αποτελεί την επιτομή της επιστημονικής, λογοτεχνικής και κοινωνικήςδραστηριότητας για όλο τον 20ό αιώνα, χωρίς μια ρωγμή στο κύρος του ­ το επιστημονικό αλλά και το μεντιακό ­ παρά τις αναπόφευκτες ιδεολογικές, πολιτικές, ηθικές, δεοντολογικές ή άλλες παραμέτρους που έπαιξαν (και εξακολουθούν να παίζουν) μικρό ή μεγάλο ρόλο στην επιλογή τού ενός ή του άλλου υποψηφίου.

Ο Αλφρεντ Μπέρνχαρντ Νομπέλ θα μπορούσε να ήταν ένας φανταστικός ήρωας του μεγάλου μυθιστορήματος του 19ου αιώνα, ένας ήρωας συμφωνικού ποιήματος, ένας «Τιλ Ωυλενσπίγκελ» ας πούμε, αν δεν ήταν ο ίδιος ή καλύτερα η ζωή του τόσο μυθιστορηματική.

Τυχοδιώκτης (με την καλή και την κακή έννοια), κοσμοπολίτης, ευφυής, πολύγλωσσος, πανευρωπαίος, μυστηριώδης, κλεισμένος στον εαυτό του, μοναχικός, ειρωνικός, μελαγχολικός, μισάνθρωπος και ταυτόχρονα αφανής φιλάνθρωπος, ιδεαλιστής και ειρηνιστής παρ’ όλο που υπήρξε από τους πατέρες των όπλων βρέθηκε να είναι με τις εφευρέσεις του το μήλον της έριδος στους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ­ στη Γαλλία είχε κατηγορηθεί για κατασκοπεία, στη Βρετανία για κλεψιτυπία. Ο ίδιος, άνθρωπος του νεωτερισμού και ταυτόχρονα της παράδοσης ­ μιας παράδοσης που δεν είχε καμία σχέση με μόδες ­ καλλιεργούσε τις ορχιδέες του και έβρισκε καταφύγιο στην ποίηση. Νέος έγραφε ποίηση (στα αγγλικά), ενώ στα κατάλοιπά του βρέθηκαν οι κόλλες ενός μυθιστορήματος που συνέθετε.

Η βιογραφία βαραίνει ιδιαίτερα στην κατανόηση της συμπεριφοράς του Νομπέλ, της εφευρετικότητάς του και της επινοητικότητάς του, της επιθυμίας του (εκφρασμένης με ιδιόγραφη διαθήκη, χωρίς νομικές συμβουλές) να αφήσει τα ελάχιστα στους κληρονόμους του (τα ανίψια του) και τα πολλά σε ίδρυμα για τη δημιουργία βραβείων.

Ο Αλφρεντ Μπέρνχαρντ Νομπέλ γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1833 στη Στοκχόλμη, γιος του Ιμάνουελ Νομπέλ, αρχιτέκτονα, εφευρέτη, γεφυροποιού κτλ., και της Αντριέτα Αλσελ, απογόνου σε ευθεία γραμμή του φυσιολόγου του 17ου αιώνα Ολοφ Ρούντμπεκ. Επιχειρηματικός κοσμοπολίτης, ο πατέρας Νομπέλ εγκαταλείπει το 1837 τη Στοκχόλμη για τη Ρωσία όπου επιδόθηκε στις εφευρέσεις και τελειοποιήσεις όπλων και εκρηκτικών, μεταξύ των οποίων και οι υποβρύχιες νάρκες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον Πόλεμο της Κριμαίας ή στον αποκλεισμό του κόλπου της Φινλανδίας.

Η υπόλοιπη οικογένεια Νομπέλ, η Αντριέτα και τα τέσσερα αγόρια της, ο Αλφρεντ, ο Εμίλ, ο Ρόμπερτ και ο Λούντβιγκ, εγκαταστάθηκαν στην Πετρούπολη το 1842. Ο Αλφρεντ Μπέρνχαρντ έμεινε στην αυτοκρατορική πόλη της Ρωσίας ως το 1850. Οταν εγκατέλειψε τη Ρωσία και την οικογενειακή εστία σε ηλικία 17 ετών για να αναζητήσει ολομόναχος την τύχη του στον κόσμο των πειραμάτων και των εργαστηρίων ήταν ήδη ένας ολοκληρωμένος χημικός χωρίς να έχει φοιτήσει ποτέ σε σχολείο, μόνο με διδασκαλία κατ’ οίκον, και μιλούσε τέλεια τα σουηδικά, τα ρωσικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά. Η διδασκαλία κατ’ οίκον ήταν αρχή του πατέρα Νομπέλ που ίσως πίστευε ότι το σχολείο ευνουχίζει, ομαδοποιεί και λειαίνει τα εξαιρετικά πνεύματα.

Η περιπλάνηση έφερε τον Αλφρεντ αρχικά στη Γαλλία, όπου έμεινε έναν χρόνο τελειοποιώντας τις γνώσεις του στη χημεία, και έπειτα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου για τέσσερα χρόνια μαθήτευσε δίπλα στον Αμερικανοσουηδό Τζον Ερικσον, εφευρέτη της έλικας και ναυπηγό του πολεμικού πλοίου «Μόνιτορ». Από τις ΗΠΑ επέστρεψε στην Πετρούπολη όπου εργάστηκε στο εργοστάσιο του πατέρα του ως το 1859, οπότε η πατρική επιχείρηση πτώχευσε. Η οικογένεια επέστρεψε στη Σουηδία. Στα περίχωρα της Στοκχόλμης ο Αλφρεντ δημιουργεί το 1863 τη δική του επιχείρηση νιτρογλυκερίνης και αρχίζει τα πειράματα για την τιθάσευση αυτού του υψηλής επικινδυνότητας εκρηκτικού. Οι δοκιμές συνοδεύτηκαν από ανθρώπινα θύματα, αφού μια έκρηξη που έγινε στο εργαστήριο το 1864 προκάλεσε όχι μόνο την καταστροφή του εργαστηρίου αλλά και τον θάνατο του αδελφού του Αλφρεντ, Αιμίλιου, και τεσσάρων συνεργατών του.

Ως την εποχή του Αλφρεντ Νομπέλ οι χημικές έρευνες για τα εκρηκτικά δεν είχαν καθόλου προχωρήσει πέρα από όσα οι Ευρωπαίοι ήξεραν τον 14ο αιώνα όταν εισήχθη στην ήπειρό τους η μέλαινα πυρίτιδα. Μόλις το 1845 ο Σένμπαϊν είχε ανακαλύψει τη βαμβακοπυρίτιδα και το 1847 ο ιταλός χημικός Ασκάνιο Σομπρέρο τη νιτρογλυκερίνη. Και οι δύο αυτές εκρηκτικές ύλες δημιουργούνταν με τον ίδιο τρόπο: με χημικές αντιδράσεις του νιτρικού οξέος επί του βάμβακος στην πρώτη περίπτωση, επί της γλυκερίνης στη δεύτερη περίπτωση.

Η χρήση της νιτρογλυκερίνης, που τότε ήταν γνωστή ως «εκρηκτικό λάδι», επεκτάθηκε πολύ γρήγορα τόσο στη δημιουργία των ορυχείων όσο και στα λεγόμενα δημόσια έργα, κυρίως στις ανατινάξεις βράχων και στις διανοίξεις σηράγγων. Ηταν όμως ένα «ατίθασο» υλικό που έγινε η αιτία πολλών καταστροφών κατά τον 19ο αιώνα. Η Ιστορία συγκράτησε την ανατίναξη το 1866 του βρετανικού πλοίου «European» κατά την εκφόρτωση 70 κιβωτίων με «εκρηκτικό λάδι» στις αποβάθρες του αμερικανικού λιμανιού Ασπινγουολ. Συγκράτησε ακόμη την ανατίναξη το 1875 του γαλλικού πλοίου «Moselle» ενώ έβγαινε από το λιμάνι της γερμανικής πόλης Μπρέμερχαφεν, επίνειο της Βρέμης.

Η «τιθάσευση» της νιτρογλυκερίνης δημιούργησε τον πλούτο του Αλφρεντ Μπέρνχαρντ Νομπέλ. Ο Αλφρεντ πειραματίστηκε στη σταθεροποίηση της νιτρογλυκερίνης δοκιμάζοντας την προσρόφησή της σε διάφορα υλικά, όπως κάρβουνο, κιμωλία, πυριτική γη. Τελικά διάλεξε την πυριτική γη, τη γη διατόμων, που ήταν γνωστή στη Γερμανία με το όνομα Kieselguhr λόγω της εκμετάλλευσής της στην περιοχή του Ανόβερου. Ετσι η νιτρογλυκερίνη τιθασεύτηκε. Το νέο μείγμα σε στερεά μορφή και ακίνδυνο στη μεταφορά του διατηρούσε τα 3/4 της εκρηκτικής δύναμης της νιτρογλυκερίνης και μπορούσε να ενεργοποιηθεί τη στιγμή που επέλεγε κανείς με τη βοήθεια πυροκροτητή. Ονομάστηκε δυναμίτιδα και ο Αλφρεντ Νομπέλ απέκτησε την πατέντα της αποκλειστικής εκμετάλλευσής του στη Βρετανία το 1867 και στις ΗΠΑ το 1868. Ο πυροκροτητής με καψούλι βροντώδους ή κροτικού υδραργύρου ήταν και αυτός πατέντα του Νομπέλ.

Σε λίγο ο πατέρας της δυναμίτιδας θα καταπλήξει όλη την Ευρώπη με τις επιδείξεις των εκρηκτικών του. Στη Γενεύη ή στην Αβιλιάνα, κοντά στο Τουρίνο, κατάπληκτοι αξιωματικοί παρακολουθούσαν βράχους ύψους 30 μέτρων να ανατινάσσονται με μόνο 25 κιλά δυναμίτιδας. Η εφεύρεση του Νομπέλ θα χρησιμοποιηθεί σύντομα στη διάνοιξη της σήραγγας Μον Σεν-Γκοτάρ στις Αλπεις, στην ανατίναξη των βράχων του Χέργκεϊτ, στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, στη διάνοιξη του λιμανιού του Νιούκαστλ, στο σπάσιμο των πάγων του ποταμού Νέβα στην Πετρούπολη αλλά και στο σπάσιμο των πάγων στην Αρκτική κατά τη διάρκεια της εξερευνητικής αποστολής του Σκωτσέζου σερ George Strong Nares (1831-1915).

Η ώρα της βιομηχανικής παραγωγής εκρηκτικών είχε αρχίσει. Δεν ήταν βέβαια μόνο η δυναμίτιδα. Ηταν και η ζελατινοδυναμίτιδα και ο βαλιστίτης, η πρώτη άκαπνη πυρίτιδα που του κόστισε μάλιστα μια δικαστική περιπέτεια στη Βρετανία. Κατηγορήθηκε ότι έκλεψε τον τύπο του βαλιστίτη από τον σερ Φρέντερικ Αμπελ και τον καθηγητή Ντιούαρ. Στην πραγματικότητα, ο Νομπέλ τους είχε δώσει εμπιστευτικές πληροφορίες για τον νέο τύπο πυρίτιδας που δοκίμαζε επειδή οι δύο Βρετανοί παρουσιάστηκαν σε αυτόν ως εκπρόσωποι της βρετανικής κυβέρνησης. Η δικαστική περιπέτεια στη Βρετανία κόστισε στον Νομπέλ όχι μόνο 30.000 στερλίνες για δικαστικά έξοδα αλλά και κατάθλιψη, που φρόντισε όμως να την εκτονώσει γράφοντας το θεατρικό έργο «Ο βάκιλος της πατέντας», όπου σατιρίζει με μπουρλέσκο τρόπο τα βρετανικά δικαστήρια.

Ο Αλφρεντ δεν έπαψε να εργάζεται. Τα εκρηκτικά ήταν το βασίλειό του αλλά γρήγορα πειραματίστηκε και στην παρασκευή συνθετικών υλών. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν πέθανε ­ το 1896 ­ στο όνομα Αλφρεντ Μπέρνχαρντ Νομπέλ είχαν εκδοθεί 255 πατέντες ή διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Τα πειράματα του Νομπέλ γίνονταν σε διάφορα εργαστήρια, διάσπαρτα σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο. Στη Στοκχόλμη, στο Αμβούργο, στο Αρντεερ της Σκωτίας, στο Σερβάν κοντά στο Παρίσι, στην Καρλσκόγκα της Σουηδίας, στο Σαν Ρέμο, όπου και πέθανε. Στο τέλος της ζωής του έφθασε να εκμεταλλεύεται 80 εργοστάσια σε 20 χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων ορισμένα μεγαθήρια όπως το Imperial Chemical Industries στη Βρετανία, η Societe Centrale de Dynamite στη Γαλλία, η Dyno Industries στη Νορβηγία.

Μέσα σε αυτόν τον πυρετό των πειραμάτων και των συνεχών μετακινήσεων στα τέσσερα σημεία της Ευρώπης, η ιδιωτική ζωή του Νομπέλ ήταν αναπόφευκτα μοναχική και οι στιγμές της χαλάρωσης δεν ήταν άλλες από την καταφυγή του στους στίχους της ποίησης ή στην καλλιέργεια της εύθραυστης ορχιδέας. Το 1876, εκατομμυριούχος πλέον, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι σε ένα μέγαρο της λεωφόρου Μαλακόφ, με κήπο, σέρα και φυσικά εργαστήριο για τα πειράματα. Τότε είναι που αναζήτησε έναν συνένοχο στο πρόσωπο μιας ιδιαιτέρας γραμματέως. Η αγγελία του αναφερόταν σε «γυναίκα ώριμης ηλικίας, με υψηλή μόρφωση και πολύγλωσση». Ανταποκρίθηκε μια Αυστριακή, η κόμισσα Μπέρτα φον Κίνσκι, η οποία όμως δεν έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα κοντά στον Νομπέλ. Η ανεκδοτολογία λέει ότι ο Αλφρεντ την ερωτεύτηκε αλλά η Μπέρτα τον εγκατέλειψε για να παντρευτεί στην Αυστρία τον κόμη Αρτουρ φον Σούτνερ. Εμεινε όμως φίλη του Νομπέλ και εξελίχθηκε γρήγορα σε μια ηγερία του ειρηνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, αυτή που έζησε τόσο κοντά με τον πατέρα των όπλων και των εκρήξεων. Το 1905 η Μπέρτα φον Σούτνερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ για την Ειρήνη.

Ο Αλφρεντ Μπέρνχαρντ Νομπέλ πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 1896 στον Σαν Ρέμο. Περίπου έναν χρόνο πριν, στις 27 Νοεμβρίου 1895, είχε συντάξει στο Παρίσι την ιδιόγραφη διαθήκη του, με την οποία αφού άφηνε κάποια χρήματα στα ανίψια, σε υπηρέτες του και σε συνεργάτες κληροδοτούσε την κολοσσιαία περιουσία του σε ένα ίδρυμα για τη δημιουργία βραβείων που θα έφεραν το όνομά του. Τα βραβεία ορίστηκαν από τον ίδιον τον Νομπέλ διά της διαθήκης του: ένα στον χώρο της φυσικής· ένα στον χώρο της χημείας· ένα στον χώρο της φυσιολογίας και της ιατρικής· ένα στον χώρο της λογοτεχνίας σε δημιουργούς ιδεαλιστικών προσανατολισμών· ένα στον χώρο της προσέγγισης των λαών, του περιορισμού των όπλων και του αφοπλισμού, της ειρήνης. Ο ίδιος όρισε τα Βραβεία Φυσικής και Χημείας να απονέμονται από τη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, τα Βραβεία Φυσιολογίας και Ιατρικής από το Καρολίνειο Ινστιτούτο της Στοκχόλμης, το Βραβείο Λογοτεχνίας από την Ακαδημία της Στοκχόλμης και το Βραβείο Ειρήνης από το νορβηγικό κοινοβούλιο. Αυτός ο τελευταίος όρος του προκάλεσε τις αντιδράσεις της σουηδικής αστικής τάξης που χαρακτήρισε τον Νομπέλ «αντιπατριώτη», σε μια εποχή όπου οι σχέσεις Σουηδίας και Νορβηγίας ήταν τεταμένες. Οπως είναι γνωστό, η πολιτική ένωση Σουηδίας και Νορβηγίας που εχρονολογείτο από το Συνέδριο της Βιέννης (1814) διερράγη ειρηνικά στις 26 Οκτωβρίου 1905.

Τα χρήματα του βραβείου από το 1901 ως σήμερα προέρχονται αποκλειστικά από την περιουσία του Νομπέλ και από τα κέρδη των επενδύσεών του. Το ίδρυμα απέκτησε το δικαίωμα να επενδύει την περιουσία του μόλις το 1953. Βέβαια πολλοί δωρητές προικοδότησαν και εξακολουθούν να προικοδοτούν το βραβείο, όπως για παράδειγμα, η Κεντρική Τράπεζα της Σουηδίας που το 1968 με την ευκαιρία της τριακοσιοστής επετείου από την ίδρυσή της δημιούργησε και χορηγεί το Βραβείο Νομπέλ για τις Οικονομικές Επιστήμες.

«Η άγνοια χωρίζει τους ανθρώπους, η επιστήμη τους φέρνει πιο κοντά». Η ρήση του Λουδοβίκου Παστέρ, αναγραμμένη στον ανδριάντα του Αλφρεντ Νομπέλ, σφραγίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που αφιερώθηκε με πάθος στον πειραματισμό και στην κατάκτηση του αγνώστου.

10 Δεκεμβρίου 1932: Στην Ελλάδα, η Επιτροπή της Οργάνωσης για τα Δικαιώματα της Γυναίκας ζητά από την κυβέρνηση την επέκταση της παροχής ψήφου στις γυναίκες για τις γενικές εκλογές.


Χρειάστηκαν δεκαετίες έντονων γυναικείων αγώνων για να μπορέσουν οι Ελληνίδες να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου.

Για πρώτη φορά ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Εκλογικό δικαίωμα δεν δόθηκε σε όλες, αλλά μόνο σε όσες είχαν κλείσει τα 30 χρόνια και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού. Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν μόλις 2.655 κυρίες, από τις οποίες ψήφισαν τελικά μόνο 439. Χαρακτηριστική για το κλίμα της εποχής ήταν η άρνηση της ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη να ψηφίσει, λέγοντας μάλιστα πως ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και όσες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά!

Δήμαρχος Αθηναίων σε αυτές τις εκλογές αναδείχθηκε ο Κώστας Κοτζιάς, γιος του αθηναίου εμπόρου Γεώργιου Κοτζιά, ενός εκ των ιδρυτών του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών. Επί των ημερών του διαμορφώθηκε το Πεδίον του Άρεως.

Σε βουλευτικές εκλογές, οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου του 1956. Ήταν η απαρχή της εφαρμογής στην πράξη της καθολικής ψηφοφορίας, που είχε κατοχυρωθεί ήδη στο Σύνταγμα του 1864, με την αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη στις γυναίκες.

Πέρασε σχεδόν ένας αιώνας μέχρις ότου καταφέρουν οι Ελληνίδες να φτάσουν στην κάλπη, έχοντας κατακτήσει πλήρως το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις βουλευτικές εκλογές του 1956, με τη Λίνα Τσαλδάρη της ΕΡΕ και τη Βάσω Θανασέκου της «Δημοκρατικής Ένωσης» να εισέρχονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Η Λίνα Τσαλδάρη έγινε και η πρώτη γυναίκα - υπουργός, καθώς ανέλαβε το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε και η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος, η Μαρία Δεσύλλα, στην Κέρκυρα.

Πρωτεργάτης στον αγώνα για τη συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά πράγματα της χώρας στάθηκε το φεμινιστικό κίνημα. Η Καλλιρρόη Παρρέν, εκδότρια του περιοδικού «Εφημερίς των Κυριών», ήταν η πιο σημαντική φωνή έκφρασης αυτών των διεκδικήσεων. Η ισότητα των δυο φύλων και η απαίτηση για τη χορήγηση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες, οδήγησε στη σύσταση πολλών γυναικείων οργανώσεων, με αποτέλεσμα κατόπιν πιέσεων τους να φτάσουμε στο προεδρικό διάταγμα της 5ης Φεβρουαρίου του 1930 που αναγνώριζε το δικαίωμα του εκλέγειν για τις Ελληνίδες, αλλά μόνο για τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές και μόνο για τις εγγράμματες άνω των 30 ετών.

Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών ψηφίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952, χωρίς όμως τελικά να συμμετάσχουν στις εκλογές του Νοεμβρίου, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Το 1953, σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής. Ήταν η Ελένη Σκούρα («Ελληνικός Συναγερμός»), που μαζί με τη Βιργινία Ζάννα («Κόμμα Φιλελευθέρων»), υπήρξαν οι δυο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα.

Το γυναικείο κίνημα πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη του, όταν στο Σύνταγμα του 1975 καθιερώθηκε η αρχή της ισότητας των δυο φύλων. Ο αριθμός των γυναικών βουλευτών αυξήθηκε σημαντικά με την πάροδο των χρόνων κι έτσι στη Βουλή του 2004 συμμετέχουν συνολικά 40 γυναίκες. Είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μέχρι σήμερα, αλλά αντιστοιχεί μόλις στο 13% του συνόλου των μελών της Βουλής.

Στην Κύπρο, οι γυναίκες ψήφισαν από τις πρώτες εκλογές στη Μεγαλόνησο το 1960. Πρώτη βουλευτής εξελέγη η τουρκοκύπρια Αϊλά Κιαζίμ, ενώ πρώτη Ελληνοκύπρια η Ρήνα Κατσελή, μέλος του «Δημοκρατικού Κόμματος», που εξελέγη το 1981. Η κυρία Κατσελή εμφανίστηκε στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής για να δώσει το νενομισμένο όρκο με τσεμπέρι και κυπριακή ενδυμασία. Σήμερα, στη Βουλή των Αντιπροσώπων υπάρχουν 8 γυναίκες σε σύνολο 56 ελληνοκυπρίων βουλευτών, ποσοστό 14,3%.

10 Δεκεμβρίου: Διεθνής Ημέρα Ιδιοκτησίας

Η Διεθνής Ημέρα Ιδιοκτησίας καθιερώθηκε με απόφαση της Διεθνούς Ένωσης Ακινήτων και εορτάζεται ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις 10 Δεκεμβρίου, επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

10 Δεκεμβρίου 1893: Η Ελλάδα κηρύσσει πτώχευση. Ο Χαρίλαος Τρικούπης δηλώνει στη Βουλή: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Γελοιογραφία εποχής που αποτυπώνει τον Χ. Τρικούπη
δαφνοστεφή με το ανάθεμα της πτώχευσης της χώρας.

Η φράση Δυστυχώς επτωχεύσαμεν αποτελεί μια ιστορική αναφορά που πιστώνεται στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Χαρίλαο Τρικούπη. Ο Τρικούπης λέγεται πως χρησιμοποίησε τη φράση σε ομιλία του στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Η Κυβέρνησή του κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας. Έκτοτε, η φράση αυτή χρησιμοποιείται για να δηλώσει αποτυχία, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για γενικότερους λόγους.

Αν και θεωρείται πως η φράση λέχθηκε από το βήμα της Βουλής, αμφισβητείται πως χρησιμοποιήθηκε από τον Τρικούπη στην ομιλία του, καθώς από τα πρακτικά της Βουλής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Διάφορες άλλες μαρτυρίες, (όπως η μαρτυρία του Ανδρέα Συγγρού στα Απομνημονεύματά του, που αναφέρει πως άκουσε εκείνη την μέρα τον Τρικούπη να προφέρει την φράση στην ομιλία του), αναφέρουν πως η φράση ελέχθη κανονικά από αυτόν, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ειπώθηκε στη Βουλή ή εκτός αυτής.

Στη πραγματικότητα η φράση αυτή λέχθηκε από τον Χ. Τρικούπη την παραπάνω ημερομηνία από του βήματος της Βουλής (Παλαιά Βουλή), όχι όμως απευθυνόμενος προς το Σώμα της Βουλής ως επίσημη διακήρυξη, αλλά "εν τη ρύμη του λόγου" του, αναφέροντας "εν παρόδω" στις αναγκαίες προς τους δανειστές διαπραγματεύσεις, που πίεζαν απροκάλυπτα τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας, "ότι πρέπει να λαλήσωμεν προς αυτούς επτωχεύσαμεν δυστυχώς κ.λπ.
Η αντιπολίτευση όμως εκμεταλλευόμενη κομματικά τη φράση αυτή παράστησε τον πρωθυπουργό να κηρύσσει με αυτήν επίσημα από του βήματος της Βουλής τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Τη θέση αυτή υιοθέτησαν και όλα σχεδόν τα έντυπα της εποχής σε σημείο που να δημιουργήσουν ακόμα και απαγοητευτική εντύπωση στους οπαδούς του Χ. Τρικούπη. Η προπαγάνδα αυτή το πόσο ευνόησε υπέρμετρα την τότε αντιπολίτευση διαφαίνεται από τον ειρωνικό σκωπτικό χαρακτήρα που αποδόθηκε σ΄ αυτήν και που χρησιμοποιήθηκε ομοίως μυριάδες φορές με συνέπεια να παραμείνει ιστορική μέχρι σήμερα.

Σημειώνεται ότι παρόμοια επίσης φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν με την φράση του «τελικώς επτωχεύσαμεν» τον Μάιο του 1932, η κυβέρνησή του θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση της Ελλάδας, κάτω από το υψηλό χρέος του εξωτερικού δανεισμού, επικαλούμενος ακόμη και τη Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε σημειωθεί δέκα χρόνια πριν, αλλά και τη διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συσσώρευση πολλών χρεών μαζί από την αρχή του αιώνα.