Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

9 Δεκεμβρίου 1998: ο Ολυμπιακός προκρίνεται για πρώτη φορά στα 73 χρόνια της ιστορίας του στους 8 του Champions League, αλλά και οποιασδήποτε ευρωπαϊκής διοργάνωσης ποδοσφαίρου.


Τη σεζόν 1998-1999 ο Ολυμπιακός μετέχει στον Α όμιλο μαζί με Άγιαξ, Πόρτο και Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Η ομάδα του Ντούσαν Μπάγεβιτς όμως έχει μάθει από τα λάθη της και πραγματοποιεί την καλύτερη πορεία της ιστορίας της στα ευρωπαϊκά κύπελλα, φτάνοντας ως τους "8" του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο πρώτος γύρος είναι ιδανικός μιας και ο Ολυμπιακός μένει όρθιος στο Οπόρτο (2-2) χάρις σε δύο γκολ των Γιαννακόπουλου και Γκόγκιτς λίγο πριν την λήξη του αγώνα. Ακολουθούν δύο εντός έδρας νίκες με Ντιναμό και Άγιαξ -με τρομερό γκολ του Αλεξανδρή- που εδραιώνουν τους Πειραιώτες στην κορυφή του ομίλου.

Την ήττα στο Άμστερνταμ ακολουθεί η νίκη στο ΟΑΚΑ επί των πρωταθλητών Πορτογαλίας (2-1) και στο τελευταίο παιχνίδι παίζονται τα πάντα. Οι Κροάτες θέλουν μόνο νίκη για να πάρουν πρωτιά και πρόκριση όμως το γκολ του Γιαννακόπουλου στο χιονισμένο Ζάγκρεμπ (1-1) γέρνει την πλάστιγγα υπέρ του Ολυμπιακού που περνά στην επόμενη φάση.

Η σπουδαία ευρωπαϊκή πορεία σταματά όμως στην επόμενη φάση, εκεί που η Γιουβέντους των Ζιντάν, Ντάβιτς, Ντελ Πιέρο, Ινζάγκι, παίρνει το εισιτήριο για τους "4" με το "περίφημο" γκολ του Κόντε στο ΟΑΚΑ που ισοφάρισε αυτό του Γκόγκιτς από το πρώτο μέρος (πρώτος αγώνας: 2-1 υπέρ των "μπιανκονέρι").

Πόρτο – Ολυμπιακός 2-2
(Ζάχοβιτς, Ζαρντέλ – Γιαννακόπουλος, Γκόγκιτς)

Ολυμπιακός – Ντιναμό Ζάγκρεμπ 2-0
(Αλεξανδρής, Γκόγκιτς)

Ολυμπιακός – Άγιαξ 1-0
(Αλεξανδρής)

Άγιαξ – Ολυμπιακός 2-0
(Βίτσκε, Γκόρε)
Ολυμπιακός – Πόρτο 2-1
(Γκόγκιτς, Τζόρτζεβιτς – Ζάχοβιτς)
Ντιναμό Ζάγκρεμπ – Ολυμπιακός 1-1
(Γέλισιτς – Γιαννακόπουλος)

Τελική κατάταξη:
Ολυμπιακός 11
Ντιναμό Ζάγκρεμπ 8
Πόρτο 7
Άγιαξ 7

9 Δεκεμβρίου 1983: μόλις ο Βασίλης Γκούμας σημειώνει τον 10.000ό πόντο του στον αγώνα ΑΕΚ- ΒΑΟ στο γήπεδο του Ιωνικού ΝΦ, ο αγώνας σταματά και ο αρχηγός του ΒΑΟ, Αλέκος Παρασκευάς, του προσφέρει αναμνηστική πλακέτα ενώ συμπαίκτες και αντίπαλοι τον αγκαλιάζουν.



Σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια, στις 9 Δεκεμβρίου του 1983, ο Βασίλης Γκούμας σημειώνει τον 10.000ό πόντο του και ανεβαίνει στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ο «αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ θα ολοκληρώσει την καριέρα του με 11.030 πόντους σε 412 αγώνες και, στην πορεία των χρόνων, θα τον ξεπεράσει μόνο ο Νίκος Γκάλης (12.857). Ο 10.000ός πόντος του επιτεύχθηκε στην αναμέτρηση της ΑΕΚ με το ΒΑΟ, που έγινε σαν σήμερα (9/12) στο κλειστό του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, και γιορτάστηκε όχι μόνο από συμπαίκτες, αλλά και αντιπάλους. Είναι χαρακτηριστικό πως η αναμέτρηση διακόπηκε προσωρινά, για να του απονεμηθεί αναμνηστική πλακέτα από τον αρχηγό των Θεσσαλονικιών Αλέκο Παρασκευά, σε μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή αναγνώρισης της αξίας του.

Ο Βασίλης Γκούμας γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1946 και συνέδεσε το όνομά του με τονΠανελλήνιο, με τον οποίο μάλιστα αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, το 1970 με 619 πόντους (ο δεύτερος Παύλος Σταμέλος του Σπόρτιγκ είχε 457), το 1974 με 613 (ο δεύτερος Απόστολος Κόντος του Παναθηναϊκού είχε 496), το 1975 με 643 (ο δεύτερος Χάρης Παπαγεωργίου του Άρη είχε 548) και το 1977 με 670 (ο δεύτερος Μάκης Δενδρινός του Πανιωνίου είχε 578). Αγωνίστηκε επίσης στην ΑΕΚ, με την οποία κατέκτησε και το μοναδικό τίτλο της καριέρας του. Το 1981 σκόραρε 30 πόντους στον τελικό και την οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, με 84-78 επί του Ηρακλή.

Υπήρξε μέλος της Μικτής Ευρώπης και διεθνής με την Εθνική Ελλάδας από το 1963, οπότε αγωνίστηκε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Εφήβων. Το ντεμπούτο του, στις 28 Αυγούστου κόντρα στη Βουλγαρία, συνδυάστηκε με 8 πόντους. Έπαιξε σε τέσσερις αγώνες με τους Έφηβους και 114 με τους Άνδρες, σκοράροντας συνολικά 1.695 πόντους. Είναι έβδομος σκόρερ στην ιστορία του αντιπροσωπευτικό συγκροτήματος, ενώ το ρεκόρ παραγωγικότητάς του σημειώθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1971, όταν σημείωσε 41 πόντους στη νίκη επί της Γερμανίας Β' με 113-84, στο πλαίσιο του διεθνούς τουρνουά του Γκίσεν. Κρέμασε τη φανέλα με το εθνόσημο στις 16 Ιουνίου του 1975, στην ήττα της Ελλάδας από την Τουρκία με 74-64, για το Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου.

Σε συλλογικό επίπεδο, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στα 41 του, κλείνοντας την καριέρα του στον Ηλυσιακό.

9 Δεκεμβρίου 1961: "παρουσιάζεται το πρώτο ""ποντίκι"" για ηλεκτρονικό υπολογιστή στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ των ΗΠΑ."


Η ιστορία του mouse

Θέλετε να μάθετε πως το mouse έφτασε στη σημερινή του μορφή; Διαβάστε τις πιο σημαντικές στιγμές στην μέχρι τώρα ζωή του αγαπημένου μας ποντικιού.

Η ιστορία των θρυλικών «ποντικιών» στους υπολογιστές ξεκίνησε το 1960 όταν ο Δρ. Douglas C. Engelbart και η ομάδα του στο Stanford Research Institute (SRI) δημιούργησαν την αυθεντική και πρωτοποριακή συσκευή η οποία τότε θεωρήθηκε σαν το πρώτο mouse.

Εκείνο το ποντίκι, και το όραμα του Engelbart για πραγματική διαδραστικότητα μεταξύ του χρήστη και του υπολογιστή, ξεκίνησαν την βιομηχανία που πρόσφερε στους χρήστες μία από τις πιο αναντικατάστατες συσκευές στην ιστορία των υπολογιστών.

1961 – Σε ένα συνέδριο, ο Dr. Douglas C. Engelbart, του Stanford Research Institute, βγάζει ένα
σημειωματάριο από την μπροστινή του τσέπη και κάνει ένα σκίτσο μιας συσκευής που θα επέτρεπε την φυσική αλληλεπίδραση των χρηστών με μία οθόνη CRT. Αργότερα θα το ονόμαζε «pointer» στην εργασία που έκανε το 1962 με τίτλο « the Human Intellect: A conceptual framework».

1964 – Ο Bill English, chief engineer στο Engelbart’s Augmentation Research Center (ARC), κατασκευάζει το πρωτότυπο mouse για ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Κατασκευασμένο από ξύλο, το αρχικό αυτό ποντίκι διέθετε μια ρόδα που μετάφερε την κίνηση του χεριού σε κίνηση ενός pointer στην οθόνη. Με ένα μεγάλο κόκκινο κουμπί στην ράχη του, και με το καλώδιο να εξέχει από την πίσω μεριά, κάποιος από το εργαστήριο του Engelbart είπε πως έμοιαζε με ποντίκι. Το όνομα του «κόλλησε». Μέχρι σήμερα, κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν αυτός που έκανε αυτή την πρώτη παρατήρηση.

1974 – Το σύγχρονο mouse με τα δύο κουμπιά και την μπίλια δημιουργήθηκε από τον Jean- Daniel Nicoud στο Ecole Polytechnique Federale της Ελβετίας. Αφού ο Engelbart έστειλε στον Nicoud σχέδια της πρώτης ιδέας του, ο τελευταίος αντικατέστησε τα ποντεσιόμετρα με οπτικούς αποκωδικοποιητές

1981 – Οι Dick Lyon και Steve Kirsch δημιουργούν δυο νέου τύπου ποντίκια (τα λεγόμενα και optical), τα οποία λειτουργούσαν πάνω σε ειδικό pad που είχε τελείες ή γραμμές.

1983 – Τον Ιανουάριο η Apple λανσάρει τον Apple Lisa computer με το πρώτο interface που χρησιμοποιεί γραφικά για χρήση με mouse. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου, η Microsoft βγάζει το πρώτο ποντίκι με το όνομα «green-eyed mouse» γιατί είχε δύο πράσινα κουμπιά.

1987 – Η IBM λανσάρει τον IBM PS/2 PC με ενσωματωμένη υποδοχή για πληκτρολόγιο και mouse. Ταυτόχρονα κυκλοφορεί ένα νέο λειτουργικό σύστημα που για πρώτη φορά επιτρέπει τη χρήση mouse με έναν IBM.

1990 – Κυκλοφορούν τα Windows 3.0 τα οποία απαιτούν mouse για να λειτουργούν ομαλά. Γρήγορα το mouse γίνεται «must» για να μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί το καινούργιο πρόγραμμα της Microsoft.

2000 – Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Bill Clinton βραβεύει τον Doug Engelbart με το National Medal of Technology, το μεγαλύτερο βραβείο τεχνολογίας στην Αμερική για την προσφορά του.

2008 – Ο κόσμος των προσωπικών υπολογιστών γιορτάζει την 40η επέτειο, από την πρώτη δημόσια επίδειξη μιας συσκευής ψηφιακής κατάδειξης που έμεινε στην ιστορία ως «ποντίκι».

Η εξέλιξη του mouse ασφαλώς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Από την απλή συσκευή με την μπίλια περάσαμε σε υλοιποιήσεις με laser ή ακόμα και με accelerometers που καταλαβαίνουν την κίνηση στον χώρο χωρίς καν να χρειάζεται κάποιος να έχει το mouse σε μία επιφάνεια. Τα ποντίκια έχουν γίνει εργονομικά, ασύρματα και έχουν αλλάξει εμφάνιση όμως το γεγονός είναι ένα: Μετά από 40 χρόνια, και παρά τις όποιες προσπάθειες για τη δημιουργία μιας εναλλακτικής συσκευής, η βασική ιδέα του mouse παραμένει κάνοντας το μικρό «τρωκτικό» βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο του υπολογιστή.

Γράφει ο Γιάννης Μαργέτης

9 Δεκεμβρίου 1940: το χαρμόσυνο άγγελμα της απελευθέρωσης του Αργυροκάστρου μεταδίδεται σε ολόκληρη την Ελλάδα με τυμπανοκρουσίες.




Η Απελευθέρωση του Αργυροκάστρου όπως καταγράφεται μέσα από τον Αθηναϊκό Τύπο της εποχής
«Καθημερινή» (9 Δεκεμβρίου 1940): «Τα ελληνικά στρατεύματα, μετά νικηφόρους αγώνας, εισήλθον χθες εις το Αργυρόκαστρον. Νίκη!..».

«Ακρόπολις» (9 Δεκεμβρίου 1940): «Τα ελληνικά στρατεύματα απελευθέρωσαν χθες και το Αργυρόκαστρον. Το χαρμόσυνον άγγελμα μετεδόθη εις ολόκληρον την Ελλάδα διά κωδωνοκρουσιών. Πρωτοφανείς εκδηλώσεις ενθουσιασμού».

«Αθηναϊκά Νέα» (9 Δεκεμβρίου 1940): «Η κατάληψις του Αργυροκάστρου. Σήμερον θα τελεσθεί εκεί δοξολογία. Θα χοροστατήσει ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων. Οι Ιταλοί υποχωρούν εις ολόκληρον το μέτωπον».

«Νέα Ελλάς» (9 Δεκεμβρίου 1940): «Το Αργυρόκαστρον κατελήφθη. Ο στρατός μας εισήλθεν την μεσημβρίαν. Με παραλήρημα ενθουσιασμού υψώθη η κυανόλευκος. Ολόκληρος η πόλις παρουσιάζει πανηγυρικήν όψιν. Τεραστία η σημασία της Νέας Μεγάλης Νίκης.

«Ασύρματος» (9 Δεκεμβρίου 1940): «Το Αργυρόκαστρον πλέει εις το γαλανόλευκον. Η ορμή του στρατού μας συνέτριψε τους επιλέκτους της ιταλικής μονάδας. Διά μέσου υψηλών ορέων τα ελληνικά στρατεύματα συνεχίζουν την προέλασίν των».

O Παύλος Παλαιολόγος έστειλε από το Αργυρόκαστρο (9 Δεκεμβρίου 1940) στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» την παρακάτω ανταπόκριση (μεταφέρουμε αποσπάσματά της). Η ανταπόκριση δημοσιεύτηκε την επομένη (10 Δεκεμβρίου 1940):
«Αργυρόκαστρον, 9 Δεκεμβρίου. Από το ελεύθερον Αργυρόκαστρον, του οποίου αξιώθηκα να πατήσω το χώμα, σας στείλω με τα μάτια γεμάτα δάκρυα πατριωτικής χαράς θερμόν χαιρετισμόν. Δεν ζη κανείς στη ζωή του συγκινήσεις όπως αυτήν που δοκίμασα από το πρωί σήμερα, πρώτην ημέραν που κατέστη δυνατή η μετάβασις εις την απελευθερωθείσαν πόλιν.
Η διαδρομή από Ιωάννινα εις Αργυρόκαστρον υπήρξε περιπετειώδης και υπό πυκνήν και αδιάκοπον βροχήν επί ενός δρόμου λασπώδους. Διασχίζομεν τα πεδία των μαχών εις την μεθόριον της Κακαβιάς… Τα χωρία και αι κωμοπόλεις εκατέρωθεν της οδού, με ελληνικόν πληθυσμόν. Μετά τετράωρον περιπετειώδη διαδρομήν, ευρισκόμεθα την 10ην πρωινήν εις τα πρόθυρα της πόλεως… Ελισσόμενοι ανά τους λιθοστρώτους ανηφορικούς δρόμους ανερχόμεθα εκ την γραφικήν πόλιν…
Ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Παντελεήμων, αναμένων εις την εξώθυραν κατασπάζεται τον Μητροπολίτην Ιωαννίνων.
Εις την αίθουσαν όπου οδηγούμεθα, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κάθεται εις το γραφείον οπόθεν το 1914 εκήρυξε την ένωσιν της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα και αδυνατών να συγκρατηθεί ρίπτει την κεφαλήν επί του γραφείου. Όλοι κλαίμε. Ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου πρώτος λύει την σιωπήν. «Έφυγε η αγωνία και ο φόβος – λέγει – και ήλθε η χαρά… Οι συγκεντρωθέντες εις την αίθουσαν δακρύοντες ευλογούν τον Θεόν και ζητωκραυγάζουν υπέρ της Ελλάδος.
Νέοι με κυανολεύκους ταινίας εις το στήθος απευθυνόμενοι προς τους εκπροσώπους του στρατού λέγουν: «Τώρα που ήρθατε θα ριζώσετε».
Εις τα παράθυρα των οικιών κυματίζει η κυανόλευκος… Τα στρατεύματά μας διερχόμενα διά της πόλεως προς συνέχισιν της προελάσεώς των χαιρετίζονται ενθουσιωδώς υπό του ελληνικού στοιχείου, το οποίον πανηγυρίζει το εθνικόν Πάσχα του…».


(απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Υφαντή στον Πρωινό Λογο)



9 Δεκεμβρίου 1899: γεννιέται ο δημιουργός του γνωστού καρτούν Μπαμπάρ, Ζαν ντε Μπράνχοφ.


Για περισσότερα από εβδομήντα χρόνια ο μικρός ελέφαντας Μπαμπάρ, ιδανικός φίλος, πατέρας και ηγέτης, συντροφεύει μαζί με τους αχώριστους συντρόφους του τα παιδιά όλου του κόσμου. Και η ζωή κυλάει υπέροχα στη χώρα των ελεφάντων!

Η ιστορία του Μπαμπάρ
Από τις ιστορίες που έλεγε ο ζωγράφος Ζαν ντε Μπρυνόφ στα δυο του παιδιά γεννήθηκε το 1931 το πρώτο αυτό βιβλίο του Μπαμπάρ, του μικρού ελέφαντα. Μόνος, χωρίς τη μαμά του, ο μικρός Μπαμπάρ φεύγει για τη μεγάλη πόλη, όπου θα βρει αγάπη και ζεστασιά κοντά στην ηλικιωμένη κυρία. Θα μάθει πολλά από τους ανθρώπους, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ τη χώρα των ελεφάντων. Όταν ο Άρθουρ και η Σελέστ, τα ξαδερφάκια του, βρίσκουν τα ίχνη του, ο Μπαμπάρ αποφασίζει να επιστρέψει μαζί τους για να παντρευτεί τη Σελέστ και να γίνει βασιλιάς των ελεφάντων.

9 Δεκεμβρίου 1883: γεννιέται ο αρχιστράτηγος και πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος.


Ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος (9 Δεκεμβρίου 1883 – 4 Οκτωβρίου 1955) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Διετέλεσε Αρχιστράτηγος κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941) και την περίοδο 1949 - 1951 και μετέπειτα Πρωθυπουργός της χώρας (1952 - 1955).

Πρώιμη περίοδος
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 1883 και γονείς του ήταν ο τότε προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών, αντιστράτηγος Λεωνίδας Παπάγος και η Μαρία το γένος Αυγερινού Αβέρωφ, ανηψιά του εθνικού ευεργέτη εκ Μετσόβου Ιωαννίνων Γεωργίου Αβέρωφ. Ο δε παππούς του υπήρξε δάσκαλος των Δηλιγιανναίων και δικαστής.

Ο πατέρας του Λεωνίδας, που είχε γεννηθεί το 1844 στη Σύρο - όπου η οικογένειά του, καταγόμενη από τις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας είχε εγκατασταθεί πριν από το 1821- σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων, εξήλθε ως αξιωματικός του Πυροβολικού και υπηρέτησε σε πολλές θέσεις, μεταξύ των οποίων και Προσωπάρχης στο Υπουργείο Στρατιωτικών μέχρι το 1906, όταν και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Υποστράτηγου. Πέθανε το 1914.

Ο Αλέξανδρος μετά τις γυμνασιακές του σπουδές εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1901 αλλά την εγκατέλειψε σε ένα χρόνο προκειμένου να ακολουθήσει στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό, επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη Σχολή Ευελπίδων. Φοίτησε για μία διετία 1902- 1904 στη στρατιωτική σχολή των Βρυξελλών και στην επόμενη διετία στη σχολή Εφαρμογής Ιππικού της Υπρ.

Το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως Ανθυπίλαρχος (15 Ιουλίου 1906). Το 1910 ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλου και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το 1911 νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού Τιμολέοντα Βάσσου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μέτέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους ως Υπίλαρχος και Διαγγελέας του Αρχιστράτηγου διαδόχου Κωνσταντίνου λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των Ιωαννίνων και πολέμησε στη Μακεδονία. Ιδιαίτερα στη μάχη του Μπιζανίου (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Για τις σπουδαίες υπηρεσίες του της περιόδου 1912-1913 τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», (μια πρώιμη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου) που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη Θεσσαλονίκη ως Ίλαρχος και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το 1916 με το βαθμό του Επίλαρχου υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού.

Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου το 1917, θεωρούμενος δεδηλωμένος οπαδός του Κωνσταντίνου, αν και υπέβαλε παραίτηση στις 8 Αυγούστου του 1917 για πολιτικούς λόγους η νέα κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου τον εξόρισε διαδοχικά στα νησιά Ίο, Θήρα, Μήλο και Κρήτη. Μετά την εκλογές του 1920 που διενεργήθηκαν "εν καιρώ πολέμου", μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία και την μεταπολίτευση που ακολούθησε ο Α. Παπάγος ανακλήθηκε στο στράτευμα με αναδρομική απόδοση του βαθμού του αντισυνταγματάρχη (από 12-1-1918). Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην αρχή ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού και μετά Μεραρχίας Ιππικού όπου και παρέμεινε μέχρι τη κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του 1922. Για τις υπηρεσίες του στη Μικρά Ασία τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μετά το Κίνημα Λεοναρδοπούλου - Γαργαλίδη]] τον Οκτώβριο του 1923 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία.

Επανήλθε για δεύτερη φορά στις τάξεις του στρατού το 1926 επί οικουμενικής κυβέρνησης (1926-1927) βάσει ειδικού νόμου που ψήφισε όπου και προάχθηκε αναδρομικά σε συνταγματάρχη όπου και φοίτησε στην Ανώτερη Σχολή Στρατηγικών Σπουδών που τελούσε υπό τη διοίκηση του Γάλλου στρατηγού Γιράρντ και στη συνέχεια υπηρέτησε στις ακόλουθες θέσεις:
1927- 1931 Διοικητής της Ταξιαρχίας Ιππικού Λάρισας. Το 1930 προάχθηκε σε Υποστράτηγο.
1931- 1933 ανέλαβε Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
1933- 1935 τοποθετήθηκε Επιθεωρητής Ιππικού του Γ.Ε.Σ. και το 1935 ονομάστηκε αναδρομικά Αντιστράτηγος και διοίκησε τα Α΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού.

Αρχηγός του Στρατού
Στο μεταξύ το 1934 δημιουργείται η παραστρατιωτική οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα υπό την προεδρία του αντιστράτηγου Α. Παπούλα και με υπαρχηγούς την τριαδρία Στ. Σαράφη, Α. Ζάννα, και Α. Κολιαλέξη. Ανώτερος αρχηγός αυτής αναλαμβάνει ο Ν. Πλαστήρας, ενώ ο Ε. Βενιζέλος γνωρίζει τα σχέδια αυτής για κίνημα και εγκρίνει αυτό προτείνοντας μάλιστα την ηγεσία στον Α. Οθωναίο, που δεν αποδέχτηκε.
Το κίνημα αυτό εκδηλώθηκε στις 1 Μαρτίου 1935 με πλήρη αποτυχία και οι πρωτεργάτες αυτού διέφυγαν στο εξωτερικό ενώ ακολουθεί σειρά καθαιρέσεων στρατιωτικών με τρεις εκτελέσεις ποινών σε θάνατο. Έτσι ακολούθησε μία δικαιολογημένη δυσφορία μερίδας των ενόπλων δυνάμεων, λόγω των συνεχιζομένων και αλλεπάλληλων αναβολών του δημοψηφίσματος προς επάνοδο ή όχι του Βασιλιά, θέμα που είχε υποσχεθεί η ίδια η Κυβέρνηση και θα έδινε τέλος στην επικρατούσα αναταραχή.

Έτσι στις 10 Οκτωβρίου 1935 ο Παπάγος μαζί με τους υποναύαρχο Δ. Οικονόμου (αρχηγού ΓΕΝ) και τον υποστράτηγο αεροπορίας Γ. Ρέππα (αρχηγού ΓΕΑ) επέδωσαν έντονο διάβημα - επιστολή στον Πρωθυπουργό Παναγή Τσαλδάρη που είχε αναδειχθεί στις εκλογές του ίδιου χρόνου (9 Ιουνίου του 1935), μαζί με τον Γεώργιο Κονδύλη, για την επίσπευση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος επικαλούμενοι την ανάγκη εξόδου από τη χαοτική κατάσταση της δημόσιας διοίκησης. Η πράξη όμως που έγινε αιφνίδια σταματώντας το όχημα του πρωθυπουργού κατά την μετάβασή του στην οικία του και που συνέβη επί της λεωφόρου Κηφισίας στο ύψος του Γηροκομείου θεωρήθηκε πραξικόπημα. Αποτέλεσμα της ενέργειας αυτής ήταν η παραίτηση της κυβέρνησης Τσαλδάρη το βράδυ της ίδιας ημέρας και την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση που σχημάτισε ο Γεώργιος Κονδύλης, ως αξιωματική αντιπολίτευση, (2ο κόμμα), χωρίς βέβαια να ορκιστεί σε στρατιωτικούς, ορίζοντας υπουργό Στρατιωτικών τον Α. Παπάγο.

Η νέα κυβέρνηση κατήργησε με Ψήφισμα της Συντακτικής Συνέλευσης το καθεστώς της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, ορίζοντας αντιβασιλέα τον πρωθυπουργό Γ. Κονδύλη και επανέφερε το Σύνταγμα του 1911. Προκήρυξε Δημοψήφισμα το οποίο απέβη υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και ο Παπάγος ορίστηκε στην επιτροπή, μαζί με τους Σ. Μπαλάνο και Π. Μαυρομιχάλη, να μεταφέρει το αποτέλεσμα στο Βασιλιά Γεώργιο Β’ στην Αγγλία όπου διέμενε.

Παράλληλα με τα στρατιωτικά του καθήκοντα παρέμεινε Υπουργός Στρατιωτικών και στην επακόλουθη υπηρεσιακή κυβέρνηση "γενικής αποδοχής" του Κωνσταντίνου Δεμερτζή αλλά ήρθε σε σύγκρουση με το Βασιλιά λόγω του Συμφώνου Σοφούλη – Σκλάβαινα, που προέβλεπε συνεργασία του Κόμματος των Φιλελευθέρων με το κομμουνιστικό Παλλαϊκό Μέτωπο για το σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, αποπέμφθηκε και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Ιωάννης Μεταξάς. Μετά την πρωθυπουργοποίηση του Ι. Μεταξά από το Γεώργιο Β’ τοποθετήθηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού την 1η Αυγούστου 1936 με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του στρατεύματος κατά το επερχόμενο πραξικόπημα. Παρέμεινε στη θέση αυτή και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συμβάλλοντας στην αναδιοργάνωση και τον επανεξοπλισμό του ελληνικού στρατού υπό το πρίσμα του διαφαινόμενου πολέμου.

Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ανέλαβε Αρχιστράτηγος των δυνάμεων του στρατού ξηράς καταφέρνοντας, παρά τις υλικές αδυναμίες και τον αρχικό αιφνιδιασμό, να οργανώσει την αποτελεσματική άμυνα της χώρας και την απώθηση των Ιταλικών στρατευμάτων στην αλβανική ενδοχώρα. Παρέμεινε στην ηγεσία του στρατεύματος έως τις 23 Απριλίου 1941 οπότε παραιτήθηκε προκειμένου να μη συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις της συνθηκολόγησης μετά τη ναζιστική εισβολή και προέλαση ενώ επέκρινε το στρατηγό Τσολάκογλου για το σχηματισμό δοσιλογικής κυβέρνησης. Σε τηλεγράφημά του μάλιστα στις 21 Απριλίου 1941 προς το Διοικητή Στρατιάς Ηπείρου ανέφερε: «Πληροφοροῦμαι ὅτι ἀντιστράτηγος Τσολάκογλου ἀνέλαβε πρωτοβουλίαν συνθηκολογήσεως. Δὲν κατανοήθη παρὰ πάντων ὅτι ὕψιστα συμφέροντα Πατρίδος ἀπαγορεύουσι τοῦτο. Ἐπικαλοῦμαι πατριωτισμὸν πάντων. Στρατὸς δέον ἀγωνισθῆ μέχρις ἐσχάτου ὁρίου δυνατοτήτων του. Ἀντικαταστήσατε ἀμέσως Τσολάκογλου».

Στη διάρκεια της Κατοχής δημιούργησε μία πατριωτική οργάνωση τη Στρατιωτική Ιεραρχία, όπου συμμετείχαν Έλληνες αξιωματικοί. Η αποκάλυψη της δράσης τους τον Ιούλιο 1943 συνοδεύτηκε από την αποστολή του, μαζί με άλλους τέσσερεις αντιστράτηγους, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία παρέμεινε μέχρι τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Στρατιωτική δράση μετα την Απελευθέρωση
Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945 και τον Ιούλιο του 1947 του απονεμήθηκε ο βαθμός του Στρατηγού εν αποστρατεία. Αρχικά ο Βασιλιάς Παύλος τον διόρισε Μεγάλο Αυλάρχη και στις 19 Ιανουαρίου του 1949 ανέλαβε τη Γενική Αρχηγία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με στόχο την οριστική επικράτηση του εθνικού στρατού έναντι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος.

Η επιτυχής έκβαση του εμφυλίου πολέμου για τις εθνικές δυνάμεις οδήγησε τη Βουλή των Ελλήνων να ανακηρύξει με ΝΔ στις 17 Οκτωβρίου του 1949 τον Α. Παπάγο σε Στρατάρχη, τίτλος που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε Έλληνα στρατιωτικό. Το ίστορικό εκείνο ΝΔ είχε ως εξής:ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ17 Οκτωβρίου 1949ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤιμής ένεκεν, λόγω των υψίστων υπηρεσιών ας προσήνεγκεν εις τηνμαχομένην πατρίδα ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος υπό την ανωτάτηνηγεσίαν του οποίου οι Ένοπλες Δυνάμεις ετίμησαν κατ΄ επανάληψιν ταελληνικά όπλα και κατήγαγον περιλάμπρους νίκας, επιτρέπεται όπως διαΒασιλικού Διατάγματος απονημηθή εις αυτόν το άξίωμα τουΣΤΡΑΤΑΡΧΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Ο Στρατάρχης, πλέον, Παπάγος παρέμεινε επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων συμβάλλοντας στην ίδρυση στις 11 Απριλίου 1950 του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠ.ΕΘ.Α), σε αντικατάσταση των μέχρι τότε υφιστάμενων Υπουργείων Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας, και την οργάνωση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (Γ.Ε.ΕΘ.Α), του οποίου υπήρξε και ο πρώτος αρχηγός.
Ο «Ελληνικός Συναγερμός» και η Πρωθυπουργία
Οι αποτυχημένες προσπάθειες για σύμπτυξη των βενιζελογενών δυνάμεων προς τη δημιουργία ενός ισχυρού κεντρώου συνασπισμού είχαν οδηγήσει τον αμερικανικό παράγοντα να βλέπει θετικά τη λύση της ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Παπάγο, που πλέον διέθετε ιδιαίτερο ισχυρό γόητρο στην ελληνική κοινωνία. Το εγχείρημα στηριζόταν και από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της εποχής αλλά αντιμετώπισε τη σθεναρή αντίδραση των Ανακτόρων, που φοβούνταν απώλεια του ελέγχου του στρατεύματος.

Στις 28 Μαΐου 1951 ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο εκφράζοντας την πρόθεσή του να πολιτευτεί. Ο Βασιλιάς Παύλος, επικαλούμενος εξαπάτηση του Θρόνου με τη διαβεβαίωση του Στρατάρχη να μην πολιτευτεί, διέταξε τον αρχηγό Γ.Ε.Σ. στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο να συλλάβει τον Παπάγο αλλά η εντολή δεν εκτελέστηκε. Το βράδυ μεταξύ 30 Μαΐου και 31 Μαΐου εκδηλώθηκε το Κίνημα του ΙΔΕΑ από αξιωματικούς που πίστευαν οτι ο Παπάγος αναγκάστηκε να παραιτηθεί της Αρχιστρατηγίας ύστερα από πιέσεις της βασιλικής οικογένειας. Ο Παπάγος παρενέβη το πρωί της 31 Μαΐου και διέταξε του Κινηματίες να εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους.

Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 το κόμμα που είχε ιδρύσει στα πρότυπα του Συναγερμού του γαλλικού λαού του Γάλλου Στρατάρχη Ντε Γκωλ, ο "Ελληνικός Συναγερμός" συγκέντρωσε το 36,53%. Οι κεντρώες πολιτικές δυνάμεις σχημάτισαν βραχύβια κυβέρνηση με πρόεδρο το Νικόλαο Πλαστήρα, η οποία μετά την ασθένεια Πλαστήρα και την εκτέλεση Μπελογιάννη κλονίστηκε σοβαρά.

Στις 10 Οκτωβρίου 1952 προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για τις 16 Νοεμβρίου με νέο πλειοψηφικό σύστημα. Σε αυτές επικράτησε σαρωτικά ο Παπάγος με ποσοστό 49,22% και 238 κοινοβουλευτικές έδρες. Στις 18 Νοεμβρίου η κυβέρνηση του Στρατάρχη ορκίστηκε ενώπιον του Βασιλιά Παύλου και στις 20 Δεκεμβρίου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Στην εξωτερική πολιτική η νέα κυβέρνηση ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική των Η.Π.Α. κατανοώντας την ηγετική τους σημασία μεταξύ των χωρών του «ελευθέρου κόσμου» και τους παραχώρησε το δικαίωμα της δημιουργίας στρατιωτικών βάσεων στο ελληνικό έδαφος. Αυτή την περίοδο κορυφώνεται ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων από τη βρετανική αποικιοκρατία με αποτέλεσμα την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στο θέμα, επιδιώκοντας την ένωση αντιμετωπίζοντας όμως και την αντίδραση της ισχυρής συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας. Η ελληνική διπλωματία έδρασε επίσημα με προσφυγή στον Ο.Η.Ε. στις 16 Αυγούστου 1954, ενώ είχε προηγηθεί στις 22 Δεκεμβρίου 1953 συνάντηση του Παπάγου με το Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών Άντονι Ήντεν χωρίς να υπάρξει συμφωνία. Τελικά η υπόθεση της Κύπρου αποφασίστηκε να μη συζητηθεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και ως απότοκα της έντασης ανάμεσα σε ελληνοκυπρίους και τουρκοκυπρίους συνέβησαν τα Σεπτεμβριανά έκτροπα του1955 εναντίον των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, στα οποία η κυβέρνηση αντέδρασε με χλιαρό τρόπο.

Στο οικονομικό πεδίο απόλυτος κυρίαρχος υπήρξε ο Υπουργός Συντονισμού Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ο οποίος με τολμηρές κινήσεις κατάφερε τη μερική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Στις 9 Απριλίου 1953 η κυβέρνηση, με πρόταση του Μαρκεζίνη, προχώρησε στην υποτίμηση κατά 50% του εθνικού νομίσματος απέναντι στο δολλάριο συνδέοντας με αυτό τον τρόπο την ισοτιμία της δραχμής με τα διεθνή νομίσματα σύμφωνα με την παγκόσμια συνδιάσκεψη του Bretton Woods της 22ης Ιουλίου 1944. Η απόφαση αυτή θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες οικονομικές κινήσεις και συνέβαλε δραστικά στη σταθεροποίηση της εθνικής οικονομίας. Ο Μαρκεζίνης θα έρθει σε ρήξη με το Στρατάρχη εξ αιτίας των εσωτερικών συσχετισμών, που ήθελε να διαμορφώσει ο πρώτος μέσα στην κυβέρνηση και θα παραιτηθεί στις 10 Απριλίου 1954 ιδρύοντας το Κόμμα των Προοδευτικών.
Θάνατος και παρασκήνιο διαδοχής
Ο Στρατάρχης Παπάγος πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1955 τη νύχτα, μετά από σύντομη ασθένεια, ενώ ήταν ακόμη Πρωθυπουργός. Ο θάνατός του προκάλεσε εθνικό και πολιτικό πρόβλημα. Το μεν εθνικό αφορούσε την έγκριση της έναρξης του ένοπλου αγώνα στην Κύπρο, (και που είχε ξεκινήσει ο Διγενής από την 1η Απριλίου του ίδιου έτους) και την ανάληψη εκ μέρους της Ελλάδας προσφυγών στον ΟΗΕ για την λύση του κυπριακού προβλήματος, παρά τις αντίθετες αγγλικές αξιώσεις. Το δε πολιτικό αφορούσε το θέμα διαδοχής του στην πρωθυπουργία. Αναμενόταν ότι ως διάδοχός του στην ηγεσία του Ελληνικού Συναγερμού και, κατά φυσικό επακόλουθο, στην πρωθυπουργία θα επιλεγόταν ένας από τους δύο αντιπροέδρους της τελευταίας κυβερνήσεώς του, Στ. Στεφανόπουλο και Π. Κανελλόπουλο. Ωστόσο, χωρίς να περιμένει την επιλογή της κοινοβουλευτικής ομάδας του -ακέφαλου πλέον- Ελληνικού Συναγερμού, ο Βασιλιάς Παύλος διόρισε πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Το έτος 1958 δημοσίευμα στην εφημερίδα "Νεολόγος Πατρών" φ.21.12.1958 ανέφερε ότι, πριν από την επιλογή του, ο Κ. Καραμανλής είχε υπογράψει ειδικό μυστικό μνημόνιο δεσμεύσεων, με το οποίο δεσμευόταν έναντι των Άγγλων και των Αμερικανών για την πολιτική που θα ακολουθούσε στο Κυπριακό.

Ανδριάντας
Το έτος 2000 επί δημαρχίας Δήμου Παπάγου Βασιλείου Ξύδη, (υποναυάρχου ΠΝ εα), τοποθετήθηκε ανδριάντας του Α. Παπάγου έφιππου, στην πλατεία Ενόπλων Δυνάμεων, έναντι του ΥΠΕΘΑ, επί της λεωφόρου Μεσογείων, έργο του γλύπτη Ηρακλή Ξανθόπουλου. Τα αποκαλυπτήρια έκανε ο Προεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος.

9 Δεκεμβρίου 1971: πεθαίνει, σε ηλικία 75 ετών, η δοκιμιογράφος και κριτικός Ελένη Ουράνη, γνωστή ως Aλκης Θρύλος.


Άλκης Θρύλος ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο της Ελένης Ουράνη, το γένος Νεγρεπόντη (1896-1971). Ήταν κριτικός της λογοτεχνίας και του θεάτρου και συγγραφέας. Σύζυγός της ήταν ο ποιητής Κώστας Ουράνης.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την κριτική. Εμφανίστηκε το 1915 στον Νουμά, με μονόπρακτα δράματα και ποιήματα και τα πρώτα κριτικά κείμενα. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες, ανάμεσα σε αυτά την Νέα Εστία (όπου είχε την στήλη της θεατρικής κριτικής), τον Νουμά και την Ακρόπολη, στα οποία δημοσίευε κριτικές μελέτες για Έλληνες λογοτέχνες και θεατρικές παραστάσεις. Έγραψε επίσης πολλά κείμενα ταξιδιωτικών εντυπώσεων με έντονα λυρικά χαρακτηριστικά. Ήταν υποστηρίκτρια του δημοτικισμού και του φεμινισμού. Έγραψε άρθρα για φεμινιστικά ζητήματα και διετέλεσε μέλος του Συνδέσμου Ελληνίδων υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών στα τέλη της δεκαετίας του 1910 και τις αρχές της δεκαετίας του 1920.

Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των Δώδεκα και της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου και των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας.

Πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου 1971. Σε πρώτο γάμο ήταν παντρεμένη με τον Πολύβιο Κορύλλο.

Κάποια από τα βιβλία της είναι:
Κωστής Παλαμάς (1924),
Στοχασμοί για το δημοτικό τραγούδι (1928),
Μορφές της ελληνικής πεζογραφίας (3 τ., 1962-1963),
Μορφές και θέματα του θεάτρου (2 τ.,1961).

9 Δεκεμβρίου 1859: γεννιέται σε αρχοντικό της Πλάκας ο ποιητής και πεζογράφος Γεώργιος Δροσίνης.


Ο Γεώργιος Δροσίνης (9 Δεκεμβρίου 1859 - 3 Ιανουαρίου 1951) ήταν έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της ανανεωτικής Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική του συλλογή Ιστοί Αράχνης σηματοδότησε την εμφάνιση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής ενώ το διήγημά του Χρυσούλα κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Η Εστία» το 1883.

Βίος
Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη, που εργαζόταν ως ανώτατος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και της Αμαλίας Πετροκόκκινου, της οποίας η οικογένεια είχε κατεβεί στην Αθήνα με τον Καποδίστρια. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνατου 1821. Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπαππούς του ήταν ο Καπετάν-Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της Τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία, χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Η Εστία", το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν γραμματέας του "Συλλόγου προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων" που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1914-1920) και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926.

Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 έμενε μόνιμα στο οίκημα αυτό που είχε μετονομασθεί σε έπαυλη Αμαρυλλίδα. Έζησε εκεί τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του την 3 Ιανουαρίου 1951. Το σπίτι αυτό έχει αναπαλαιωθεί, είναι σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου Κηφισιάς και στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Γεώργιος Δροσίνης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων της «Ακαδημίας Αθηνών», ενώ το 1947 προτάθηκε από το Ελληνικό Κράτος για το βραβείο Νόμπελ, σε αναγνώριση της αξίας του έργου του, το οποίο τελικά απoνεμήθηκε στο Γάλλο λογοτέχνη Αντρέ Ζιντ (André Gide).

Έργο

Ο Γ. Δροσίνης ασχολήθηκε εξίσου με την πεζογραφία και την ποίηση, αλλά σημαντικότερο θεωρείται το ποιητικό του έργο. Άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του το 1878 στην εφημερίδα "Ραμπαγάς", με το ψευδώνυμο "Αράχνη". Ανήκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών (μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά), που επεδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό λόγο, να τον απαλλάξουν από τον στόμφο και την απαισιοδοξία της Α' Αθηναϊκής Σχολής και να καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Η χρονολογία έκδοσης της πρώτης του ποιητικής συλλογής, το 1880, είναι το ορόσημο της εμφάνισης της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Ο Δροσίνης συνέχισε να υπηρετεί την ποίηση ως το τέλος της ζωής του, χωρίς όμως η ποιητική του τέχνη να παρουσιάσει κάποια εξέλιξη.

Τα πεζογραφικά έργα του Δροσίνη εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας: απεικονίζουν σκηνές από την αγροτική ζωή, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του λαού της υπαίθρου. Ο συγγραφέας εξ άλλου ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη Λαογραφία (ήταν ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας) και είχε ασχοληθεί με τη συλλογή τραγουδιών, εθίμων και παραδόσεων. Το κύριο γνώρισμά των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο ειδυλλιακός χαρακτήρας. Παρ' όλο που στην ποίηση ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού, οι γλωσσικές του επιλογές στην πεζογραφία ήταν συντηρητικότερες, κάτι που αποτελεί μια από τις βασικές αδυναμίες του πεζογραφικού του έργου.

Εργογραφία
Ιστοί Αράχνης, 1880
Σταλακτίται, 1881
Ειδύλλια , 1884
Αμάραντα , 1890
Γαλήνη (1891-1902) , 1902
Φωτερά Σκοτάδια (1903-1914) , 1915
Κλειστά βλέφαρα (1914-1917) , 1918
Πύρινη Ρομφαία-Αλκυονίδες (1912-1921), 1921
Το μοιρολόι της όμορφης, 1927
Θα βραδιάζη (1915-1922), 1930
Είπε: (1912-1932), 1932
Φευγάτα Χελιδόνια (1911-1935), 1936
Σπίθες στη στάχτη, 1940
Λαμπάδες, 1947
Αμαρυλλίς, 1886
Το βοτάνι της αγάπης, 1901
Έρση (μυθιστόρημα), 1922
Ειρήνη (μυθιστόρημα), 1945
Aγροτικαί επιστολαί, 1882
Διηγήματα και αναμνήσεις, 1886
Διηγήματα των αγρών και της πόλεως, 1904
Το ανθισμένο ξύλο-Τρεις εικόνες (διηγήματα), 1948
Παιδικά παραμύθια, 1889
Ελληνική Χαλιμά. Τα ωραιότερα παραμύθια του ελληνικού λαού, 1921 και 1926
Σκόρπια φύλλα της ζωής μου (αναμνήσεις)
Παράδοξος γάμος (κωμωδία μονόπρακτη), 1878
Το μήλον (κωμωδία), 1884

9 Δεκεμβρίου 1996: Το Νόμπελ εναλλακτικής ιατρικής παραλαμβάνει στη Σουηδία ο έλληνας ομοιοπαθητικός Γιώργος Βυθούλκας.


Διεθνής δάσκαλος της Kλασικής Oμοιοπαθητικής, ο Γιώργος Βυθούλκας τιμήθηκε το 1996 με το Eναλλακτικό βραβείο Nόμπελ (The Right Livelihood Award) για την εργασία του στο χώρο της Kλασικής Oμοιοπαθητικής.
Γεννήθηκε το 1932 στην Aθήνα. Άρχισε να μελετάει την Oμοιοπαθητική το 1960 στη Nότιο Aφρική. Συνέχισε τις σπουδές του στην Iνδία σε διάφορα Oμοιοπαθητικά κολέγια και πήρε το δίπλωμα από το Iνδικό ινστιτούτο Oμοιοπαθητικής το 1966.
Όταν επέστρεψε στην Eλλάδα άρχισε να εφαρμόζει την Oμοιοπαθητική και να διδάσκει ένα μικρό αριθμό Eλλήνων γιατρών. Oι θεραπευτικές επιτυχίες αυτών των πρώτων γιατρών τράβηξαν την προσοχή και άλλων ώστε το 1970 δημιουργήθηκε η Aθηναϊκή Σχολή Oμοιοπαθητικής Iατρικής. H σχολή -που μετονομάστηκε σε Kέντρο Oμοιοπαθητικής Iατρικής- είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στη διδασκαλία ιατρών.

Aπό το 1987 μέχρι το 1991, σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο του Namur στο Bέλγιο δημιούργησε και προγραμμάτισε ένα πολύ προηγμένο πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή, το Vithoulkas Expert System (V.E.S.) για το πρόγραμμα RADAR. Tο VES το έχουν αποκτήσει περισσότεροι από 1000 θεραπευτές και έφερε την Kλασική Oμοιοπαθητική στη διάθεση πολλών ιατρών σε όλο τον κόσμο. O Γ. Bυθούλκας έχει επίσης δημιουργήσει σειρές μαθημάτων με βίντεο από τα μαθήματα του. Ο ίδιος επισημαίνει ότι όραμά του παραμένει η καθιέρωση της Oμοιοπαθητικής διεθνώς. O μεγαλύτερος στόχος αυτού του οράματος είναι η ίδρυση Oμοιοπαθητικών κολεγίων στις HΠA και στην Eυρώπη όπου η Oμοιοπαθητική θα διδάσκεται στο υψηλότερο επίπεδο, ενώ για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου, ίδρυσε τη Διεθνή Aκαδημία Kλασικής Oμοιοπαθητικής στο νησί της Aλοννήσου όπου και διαμένει.

9 Δεκεμβρίου 1963: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτείται αιφνιδιαστικά από την αρχηγία του κόμματος της ΕΡΕ και αναχωρεί για το Παρίσι, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Αμαλία.


 Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτείται αιφνιδιαστικά από την αρχηγία του κόμματος της ΕΡΕ και αναχωρεί για το Παρίσι, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Αμαλία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως επιτυχημένος Υπουργός Δημοσίων Έργων, υπήρξε το πιο προβεβλημένο στέλεχος της κυβέρνησης Παπάγου, έχοντας και την εύνοια του Παλατιού. Τι το πιο φυσικό μετά το θάνατο του στρατάρχη να του ανατεθεί η πρωθυπουργία από τον βασιλιά Παύλο, στις 8 Νοεμβρίου του 1955. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε εσωκομματικούς τριγμούς στο «Δημοκρατικό Συναγερμό», που εκπροσωπούσε τη δεξιά εκείνη την περίοδο, καθώς είχαν παρακαμφθεί οι φυσικοί ηγέτες της παράταξης, Στέφανος Στεφανόπουλος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Ο Καραμανλής, δεν ήθελε επ' ουδενί λόγω να είναι πρωθυπουργός υπό αμφισβήτηση. Στις 4 Ιανουαρίου του 1956 αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ανακοινώνοντας τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως, γνωστότερης με τα αρχικά ΕΡΕ. Σκοπός του, μια νέα παράταξη, που θα οδηγήσει τη χώρα στην ατραπό του εκσυγχρονισμού.
170 από τους 200 βουλευτές του Συναγερμού τον ακολουθούν στο εγχείρημά του αυτό. Στις 19 Φεβρουαρίου η ΕΡΕ κερδίζει την πρώτη της εκλογική μάχη, με τη βοήθεια του «τριφασικού» εκλογικού συστήματος. Λαμβάνει 165 έδρες στη νέα Βουλή, ενώ συγκέντρωσε λιγότερες ψήφους από τη Δημοκρατική Ένωση, που την αποτελούσαν το Κέντρο και η Αριστερά.
Η ΕΡΕ, εκπροσωπώντας τον συντηρητικό πολιτικό χώρο, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση, έως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967. Η ληξιαρχική πράξη του τέλους της ΕΡΕ θα δοθεί στις 4 Οκτωβρίου 1974, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα ιδρύσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

09 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς

Έχει υπολογιστεί ότι κάθε χρόνο πληρώνονται σε όλο τον κόσμο για δωροδοκίες 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, γεγονός που εντείνει τη διαφθορά και συμβάλλει στην υπονόμευση του μέλλοντος των επερχόμενων γενεών. Κάθε πράξη δωροδοκίας συμβάλλει στη φτώχεια, αποτελεί τροχοπέδη στην πρόοδο και αποστερεί πόρους για επενδύσεις.
Τη διαφθορά μάχεται εδώ και χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο η μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια», που έπεισε τον ΟΗΕ να υιοθετήσει σχετικές πρωτοβουλίες.
Η 9η Δεκεμβρίου γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, γιατί την ημερομηνία αυτή του 2003 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε τη Συνθήκη κατά της Διαφθοράς.
Σύμφωνα με την «Διεθνή Διαφάνεια», το 2013 η Ελλάδα βελτίωσε την θέση της και βρίσκεται στην 80ή θέση ανάμεσα σε 177 χώρες, από την 94η πέρυσι, ως προς τον Δείκτη Αντίληψης Διαφθοράς ,τον οποίο καταρτίζει αυτή η μη κυβερνητική οργάνωση. Παραμένει όμως χαμηλότερα όλων των χωρών της ΕΕ στη λίστα (οι κοντινότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι η Βουλγαρία, στην 70ή θέση, και η Ρουμανία στην 69η).
Το Αφγανιστάν, η Βόρεια Κορέα και η Σομαλία θεωρούνται οι πλέον διεφθαρμένες χώρες του κόσμου, ενώ η Δανία και η Νέα Ζηλανδία είναι οι λιγότερο διεφθαρμένες.
Η οργάνωση, με έδρα το Βερολίνο, εκτιμά ότι σχεδόν το 70% των χωρών σε διεθνές επίπεδο αντιμετωπίζει «σοβαρό πρόβλημα» φαινόμενων δωροδοκίας και δωροληψίας στον δημόσιο τομέα.Καμία από τις 177 χώρες οι οποίες συμπεριελήφθησαν στην μελέτη αυτή για το 2013 δεν πέτυχε άριστη βαθμολογία. Για να μπορέσει να καταρτίσει τον Δείκτη, η "Διεθνής Διαφάνεια" συγκεντρώνει απόψεις και εκτιμήσεις ειδικών στις τάξεις διεθνών οργανισμών.