Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

5 Δεκεμβρίου 1981: η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να καταργήσει το άρθρο 357 του Ποινικού Κώδικα, που προέβλεπε την ποινή φυλάκισης για τη μοιχεία.


Η σεξουαλική σχέση ενός παντρεμένου ατόμου με άτομο διαφορετικό από τον ή την σύζυγό του είναι μοιχεία ή όπως την ορίζουν οι νομικοί η παράβαση της συζυγικής πίστης που συνίσταται στην εξώγαμη κατά φύση συνουσία μεταξύ δύο ετεροφύλων προσώπων τα οποία το ένα τουλάχιστον είναι έγγαμο. Η μοιχεία είναι τόσο παλιά όσο και ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας. Η κοινωνική της απαξία ποικίλλει από εποχή σε εποχή, από κοινωνία σε κοινωνία και από πολιτισμό σε πολιτισμό.

Ο κώδικας του Χαμουραμπί (18ος αιώνας π.Χ.) στη Βαβυλώνα προέβλεπε για τη μοιχεία την ποινή του θανάτου με πνιγμό. Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι τιμωρούσαν ακόμη και με την ποινή τον θανάτου τη μοιχαλίδα, ενώ η ποινή για τον μοιχό δεν ήταν αυστηρή.

Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός) είναι κατηγορηματικές στην καταδίκη της μοιχείας, υπακούοντας στην έβδομη εντολή που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ: Ου μοιχεύσεις. Κι ενώ Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός αρκούνται σε εκκλησιαστικά επιτίμια, στα κράτη όπου εφαρμόζεται η Σαρία (ισλαμικός θρησκευτικός νόμος), οι ποινές είναι ιδιαίτερα απάνθρωπες, κυρίως για τις γυναίκες (ραβδισμοί ή λιθοβολισμός).

Πιο ανεκτικοί εμφανίζονται οι Ινδουιστές, οι Εσκιμώοι και ορισμένοι λαοί της Αφρικής και της Πολυνησίας. Στην Ευρώπη και την Αμερική η μοιχεία αποτελούσε ή και εξακολουθεί να αποτελεί λόγο διαζυγίου. Η γενικότερη τάση για ισότητα των δύο φύλων έχει οδηγήσει σχεδόν σε όλες τις χώρες αυτών των περιοχών σε αποποινικοποίηση της μοιχείας.

Στη χώρα μας, η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα σχεδόν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Σύμφωνα με το άρθρο 286 του Ποινικού Νόμου της Βαυαροκρατίας που ίσχυσε έως τις 31 Δεκεμβρίου 1950, η διάπραξη μοιχείας χαρακτηριζόταν ως πλημμέλημα. Παρέμεινε ως πλημμέλημα και με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ίσχυσε από την 1η Ιανουαρίου 1951. Στο άρθρο 357 προβλεπόταν ποινή ενός έτους για τους μοιχούς, ενώ το έγκλημα εδιώκετο μόνο με έγκληση του παθόντος συζύγου. Η μοιχεία κρινόταν ατιμώρητη όταν υπήρχε διάσταση των συζύγων ή ανοχή του παθόντος συζύγου. Οι δράστες έπρεπε να συλληφθούν επ' αυτοφώρω για να στοιχειοθετηθεί ευκολότερα η κατηγορία, γι' αυτό συνέβαιναν κωμικοτραγικές σκηνές κατά τη διαπίστωση του εγκλήματος.

Η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε στη χώρα μας από την κυβέρνηση της Αλλαγής, στο πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης του πλέγματος των διατάξεων που αφορούσαν το Οικογενειακό Δίκαιο. Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε, υποστηρίζοντας ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου» (21 Ιανουαρίου 1982). Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έκανε πίσω και κατάργησε το άρθρο 357 του Ποινικού Κώδικα με το άρθρο 8 του Νόμου 1272/82, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 20 Αυγούστου 1982.

Όσον αφορά στις αστικές συνέπειες, με το Νόμο 1329/1983 η μοιχεία έπαψε να αποτελεί απόλυτο λόγο διαζυγίου. Μπορεί, όμως, να επιφέρει τη λύση του γάμου μόνο αν κριθεί ότι από αυτή έχουν διαταραχθεί τόσο σοβαρά οι συζυγικές σχέσεις, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα (άρθρο 1439 Α.Κ).

5 Δεκεμβρίου 1961: γεννιέται η τραγουδίστρια Σοφία Βόσσου.


Η Σοφία Βόσσου είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια, συνθέτις, στιχουργός, καθηγήτρια μουσικής, ραδιοφωνική και τηλεοπτική παραγωγός. Γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 1961 στην Πάτρα, ενώ από το 1972 ζει στην Αθήνα.

Έχει σπουδάσει μουσική, πιάνο και θεωρητικά. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1979 παίζοντας πιάνο αρχικά και τραγουδώντας στη συνέχεια, σε διάφορες μπουάτ της Πλάκας. Παράλληλα εμφανιζόταν και σε διάφορες συναυλίες, κυρίως στο πλευρό του Χρήστου Λεοντή, σε συνεργασία με τον οποίο έκανε και την πρώτη της δισκογραφία.

Ευρύτερα γνωστή έγινε το 1984, όταν κέρδισε την πρώτη θέση στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, τραγουδώντας τη Χαμένη ισορροπία (δική της σύνθεση και στίχοι). Την επόμενη χρονιά γνώρισε τον Ανδρέα Μικρούτσικο, με τον οποίο πραγματοποίησε σημαντικό κομμάτι της δισκογραφίας της. Μαζί συμμετείχαν το 1991 στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, με το τραγούδι Άνοιξη.

Στην καριέρα της έχει συνεργαστεί με σημαντικούς συνθέτες (Μάνος Λοΐζος, Δήμος Μούτσης, Νότης Μαυρουδής, Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Κατσαρός, Μάριος Τόκας κλπ.) αλλά και τραγουδιστές (Μαρινέλλα, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Τόλης Βοσκόπουλος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Λιδάκης, Μαίρη Λίντα κλπ.), ενώ έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 400 συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Τα τελευταία χρόνια απέχει από τη δισκογραφία (τελευταίος της δίσκος το Σαν αλήτισσα το 2002), αντίθετα έχει συχνές εμφανίσεις σαν παρουσιάστρια σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ έχει υπάρξει και πετυχημένη ραδιοφωνική παραγωγός.Την χρονιά 2007-2008 έκανε συχνές εμφανίσεις στην εκπομπη του Αντρέα Μικρούτσικου Αυτός μας έλειπε. Το 1993 έκανε κι ένα πέρασμα από το θέατρο, πρωταγωνιστώντας μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό στο μιούζικαλ Η ζωή του Τσέχωφ.

Η επιστροφή της στην δισκογραφία έγινε τον Ιούλιο του 2010 με ένα καλοκαιρινό τραγούδι σε συνεργασία με το συγκρότημα "Μπλαζέ" (Blasé) με τίτλο "Εσύ".

5 Δεκεμβρίου 1950: σκάνδαλο στη Μονή Κερατέας έρχεται στο φως της δημοσιότητας



Δολοφόνησαν 150 κορίτσια για να τα στείλουν στον… παράδεισο (στην παλαιοημερολογίτικη μονή-κολαστήριο Κερατέας)

(μια “Υπενθύμιση” του Αναγνώστη Λασκαράτου)

Στιγμιότυπο:

Σε μια στιγμή ο εισαγγελέας Κωστόπουλος διακόπτει μάρτυρα κατηγορίας για να δώσει διέξοδο στην αγανάκτησή του.
• «Η Κερατέα είναι αίσχος δια την Ελλάδα, λέγει ο εισαγγελέας. Σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Σκεφτείτε ότι εκεί μέσα πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια!»

Ο μάρτυρας Σεραφείμ Σίλβεστρος κατάθεσε…

Εκεί πέθαναν η αδελφή του κι ο γαμπρός του φυματικοί. Τα δε τρία παιδάκια τους υπεβάλλοντο σε διάφορες κακοποιήσεις όπως το αγοράκι που εκρεμάσθη ανάποδα γυμνό πολλές φορές και τόδερναν μέχρις αναισθησίας. Όταν δε ζούσε ο πατέρας οι καλόγριες τον προέτρεπαν να μολύνει το παιδί του με φυματίωση γιατί αν ζούσε θα γινόταν κακός άνθρωπος. Τον συμβούλεψαν να μασάει αυτός το φαγητό και να ταίζει μ’ αυτό το αγοράκι του, ώστε να πεθάνει πριν από αυτόν….
Μας έλεγαν -συνέχισε ο μάρτυς- ότι πρέπει να πεθαίνουμε, να αδειάζουν τα κελλιά, νάρχονται άλλοι, για να πηγαίνουν στον παράδεισο.

- Από το βιβλίο του Γ. Καρανικόλα, Ανορθόδοξοι έρωτες ορθοδόξων κληρικών, εκδόσεις Θουκιδίδης

5 Δεκεμβρίου 1946: γεννιέται στη Μπαρτσελόνα ο Ισπανός λυρικός τενόρος Χοσέ Καρρέρας.


Ο José Carreras κατέχει μια εξέχουσα θέση στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας και του κλασικού τραγουδιού. Γεννήθηκε στο Sants μια συνοικία της εργατικής τάξης στη Βαρκελώνη και ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας Carrera.

Το 1951 η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αργεντινή σε μια ανεπιτυχή αναζήτηση για μια καλύτερη ζωή, ώστε σε ένα χρόνο επέστρεψε στο Sants, όπου ο Carreras πέρασε τελικά τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.

Ο Carreras ήταν 8 ετών όταν έδωσε την πρώτη του παράσταση στο Εθνικό Ισπανικό Ραδιόφωνο, τον Δεκέμβριο του 1954 με τη συνοδεία του πιάνου από την Magda Prunera, ενώ από πολύ νωρίς είχε δείξει την αγάπη του για τη μουσική ειδικά όταν 6 μόλις ετών είχε δει τον Mario Lanza στο The Great Carouzo. Οι γονείς του με προτροπή του παππού του Salvador Coll, έναν ερασιτέχνη τενόρο αποταμίευσαν χρήματα για τα μαθήματα μουσικής του νεαρού Jose, στο Δημοτικό Ωδείο της Βαρκελώνης.




Καθ’ όλη την εφηβεία του, συνέχισε να σπουδάζει μουσική , προχωρώντας στο Conservatori Superior de Musica del Licieu και κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα φωνητικής, αρχικά με τον Franscisco Puig και αργότερα με τον Juan Ruax, τον οποίο και ο Carreras αναγνωρίζει ως τον καλλιτεχνικό του πατέρα. Εκτός βέβαια από τις σπουδές του στην μουσική ο Jose Carreras ακολούθησε και τη συμβουλή της οικογένειάς του να ασχοληθεί και με κάποια πιο σταθερή επαγγελματική σταδιοδρομία. Έτσι ξεκίνησε να φοιτά στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης το οποίο όμως εγκατέλειψε ύστερα από 2 χρόνια για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο τραγούδι.

Η επαγγελματική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1970 με τις παραστάσεις του Nabucco και της Lucrezia Borgia στο Gran Teatre del Liceu στην Βαρκελώνη.

Πολύ γρήγορα από την πρώτη του εμφάνιση η καριέρα του ακολούθησε ανοδική πορεία καθώς έπαιξε στα πιο γνωστά φεστιβάλ και τις πιο διάσημες όπερες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων της Όπερας της Σκάλας του Μιλάνου το 1975 (Un Ballo in Maschera), της Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης το 1974 (Τόσκα), της Όπερας του Σαν Φρανσίσκο το 1973 (Μποέμ), της Staatsoper της Βιέννης το 1974 (Rigoletto), της Royal Opera House του Λονδίνου, το 1974 (La Traviata), της Όπερας του Μονάχου το 1974 (Τόσκα), της Lyric Opera του Σικάγο το 1976 (Un Ballo in Maschera) καθώς και το φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ το 1976 (Don Carlo) , του Aix en Provence το 1977 (Roberto Devereux), του Εδιμβούργου το 1982 (Requiem του Verdi) και της Βερόνα το 1984 (Carmen).

Ο José Carreras έχει συνεργαστεί με διεθνώς καταξιωμένους μαέστρους του χώρου, συμπεριλαμβανομένων του Herbert von Karajan, του Claudio Abbado, του Riccardo Muti, του Lorin Maazel, του Riccardo Chailly, του Colin Davis, του Giuseppe Sinopoli, του James Levine, του Carlo Maria Giulini, του Leonard Bernstein και του Zubin Mehta και με τους πιο διάσημους σκηνοθέτες όπως ο Franco Zeffirelli, ο Jean Pierre Ponelle, ο Giorgio Strehler, ο Luigi Comencini και ο Harold Prince.

Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει πάνω από 60 όπερες από τις οποίες οι πιο γνωστές είναι εκείνες του Andrea Chenier, La bohème, Tosca, Werther, Don Carlo, Carmen, La Forza del destino, I Pagliacci, L΄Elisir d΄amore και Un Ballo in Maschera.

Εκτός από τις οπερατικές του δραστηριότητές, ο José Carreras έχει δώσει συχνά συναυλίες με διάφορες αφορμές στις μεγαλύτερες και πιο γνωστές καλλιτεχνικές αίθουσες του κόσμου. Αυτές περιλαμβάνουν το Carnegie Hall και το Avery Fisher Hall της Νέας Υόρκης, το Royal Festival Hall, το Barbican και το Royal Albert Hall του Λονδίνου, τη Salle Pleyel στο Παρίσι, τις αίθουσες συναυλιών Musikverein και Konzerthaus της Βιέννης, τη Philharmonie του Βερολίνου, το Suntory Hall και το NHK Hall του Τόκιο, το Festspielhaus Grosses του Σάλτσμπουργκ, τη Philharmonie και το Hercules Saal του Μονάχου, το Palau de la Música της Βαρκελώνης, το Teatro Real της Μαδρίτης και την Accademia Santa Cecilia της Ρώμης. Ενώ, το τεράστιο συναυλιακό του ρεπερτόριο περιλαμβάνει πάνω από 600 τίτλους τραγουδιών σε διαφορετικό στυλ που ξεκινούν από το μπαρόκ και φτάνουν μέχρι και την σύγχρονη μουσική.

Επιπλέον, ο José Carreras έχει εμφανιστεί σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της όπερας που γυρίστηκαν σε ταινίες για την τηλεόραση και τον κινηματογράφου όπως το La Bohème, το I Lombardi, το Andrea Chenier, το Turandot, την Carmen, το Requiem του Verdi, τον Don Carlo, το La Forza del destino, το Steffelio, την Fedora and Jerusalem. Δύο από τις ταινίες του έχουν ξεχωρίσει, η πρώτη είναι το Romanza Final, μια ταινία για την ζωή του Julian Gayarre όπου υποδύεται και τον ομώνυμο ρόλο και η δεύτερη πρόκειται για το A Life Story όπου είναι μια αναφορά στην ζωή και την πορεία του ίδιου του José Carreras. Μάλιστα, η ταινία αυτή είχε πρωταθεί στο Hollywood για βραβείο Emmy, το 1995, το οποίο και του απονεμήθηκε τελικά από την Academy of Arts and Sciences of the US Television.

Το 1990 στη Ρώμη, το 1994 στο Λος Άντζελες και το 1998 στο Παρίσι, μαζί με τους εξαίρετους συναδέλφους του Plácido Domingo και Luciano Pavarotti, ο José Carreras πραγματοποίησε έκτακτες συναυλίες τις οποίες παρακολούθησαν πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, και οι οποίες δημιούργησαν μια άνευ προηγουμένου επίδραση στον κόσμο της όπερας.

Το 1992 εργάσθηκε ως μουσικός διευθυντής των Ολυμπιακών Αγώνων που πραγματοποιήθηκαν στη Βαρκελώνη.

Ανάμεσα στα πολυάριθμα εθνικά και διεθνή βραβεία και διακρίσεις που του έχουν απονεμηθεί είναι το Grand Prix du Disque, το Luigi Illica Prize, ένα βραβείο Grammy, το Sir Lawrence Olivier Award για την ερμηνεία του στην παράσταση Stiffelio στη Royal Opera House, το Kammersänger και Δια Βίου Επίτιμο Μέλος της Vienna Staatsoper, Επίτιμο Μέλος του Royal Academy of Music του Λονδίνου, το Χρυσό Μετάλλιο του Ισπανικού Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης, το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης της Βιέννης, το Χρυσό Μετάλλιο Καλών Τεχνών από την Αυτού Μεγαλειότητα Βασιλέα της Ισπανίας, το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης της Βαρκελώνης, το Χρυσό Μετάλλιο της Generalitat της Catalunya, το Prince of Asturias Award, το Commandeur de l΄Ordre des Arts et des Lettres and Chevalier dans l΄Ordre de la Légion d΄Honneur de la République Française, το Gran Croce di Cavaliere και Grande Ufficiale della Repubblica Italiana, το Grand Honour Award της Αυστριακής Δημοκρατίας, Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNESCO.

Από το 1988, πέραν των μουσικών και καλλιτεχνικών του δραστηριοτήτων, έχει αναλάβει την προεδρία, με πλήρη αφοσίωση και ενθουσιασμό του José Carreras International Leukaemia Foundation, με έδρα τη Βαρκελώνη και με υποκαταστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελβετία και τη Γερμανία.

Πηγή: www.capital.gr

5 Δεκεμβρίου 1945: χάνονται αεροσκάφη της αμερικανικής αεροπορίας κατά την πτήση τους στο τρίγωνο των Βερμούδων.


Στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 καταστροφή έμελλε να πλήξει το πλήρωμα του Fort Lauderdale στην Φλόριντα. Εκείνο το απόγευμα, πέντε μαχητικά αεροσκάφη υψώθηκαν για να εκτελέσουν μία εκπαιδευτική πτήση ρουτίνας. Σύντομα τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Ο αρχηγός του σμήνος ανέφερε δυσλειτουργίες του εξοπλισμού, τα γυροσκόπια άρχισαν να τρελαίνονται και έχασε τον ορίζοντα. Τελικά, ανέφερε πως είχε χαθεί. Αυτό συνέβη λίγο έξω από την ακτή της Φλόριντα και καθώς η ημέρα εξελισσόταν, ο καιρός επιδεινώθηκε ραγδαίως. Μετά από δύο ώρες, τα αεροσκάφη εξαφανίστηκαν και δεν τα ξαναείδε κανείς ποτέ πια. Δεν βρέθηκαν ούτε νεκρά σώματα, ούτε ποτέ εντοπίστηκαν συντρίμμια.

Αν απομονώσουμε το γεγονός, η τραγωδία αυτή δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές. Ο αποπροσανατολισμός είναι εύκολο να συμβεί επάνω από τη θάλασσα εάν κάποιος έχει χαθεί και είναι εύκολο κάποιος να πετάει συνεχώς μέχρι να εξαντληθούν τα καύσιμα και τέλος να πέσει από τον αέρα. Η έλλειψη στοιχείων για συντριβή ήταν βέβαια ασυνήθιστη, αλλά και πάλι δεν ήταν κάτι που δεν έχει συμβεί παρομοίως στο παρελθόν. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς για ένα έκτο αεροπλάνο μέρος της επιχείρησης ανεύρεσης και διάσωσης του χαμένου σμήνους που ανατινάχθηκε σε λιγότερο από μισή ώρα αφότου σηκώθηκε στον αέρα με ολοκληρωτική απώλεια ζωών;
Κατάλογος καταστροφών

Το προαναφερόμενο είναι ένα από τα σημαντικότερα περιστατικά που αφορούν αυτό, που είναι γνωστό ως το μυστήριο του τριγώνου των Βερμούδων. Άλλα περιστατικά συμπεριλαμβάνουν την εξαφάνιση δύο αεροσκαφών το 1948 με απώλεια εξήντα ανθρώπινων ζωών. Το 1950 ένα φορτηγό σκάφος εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Το 1963 συνέβη μια διπλή τραγωδία, με την εξαφάνιση ακόμα ενός φορτηγού και τριών μεγάλων αεροσκαφών.

Πράγματι εάν κανείς υπολογίσει και άλλα μικρότερα περιστατικά θα προκύψει μια συνεχόμενη λίστα μυστηριωδών εξαφανίσεων που περιλαμβάνει πάνω από 140 πλοία και αεροπλάνα και χιλιάδες ζωές. Η μεγαλύτερη τραγωδία συνέβη τον Μάρτιο του 1918. Ένα αμερικάνικο πλοίο εφοδιασμού που έπλεε από τα νησιά Barbados προς το Norfolk της Βιρτζίνια χάθηκε χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος, μαζί με τους τριακόσιους ανθρώπους που επέβαιναν σ' αυτό.

Το τρίγωνο των Βερμούδων εκτείνεται από τις Βερμούδες προς την Κούβα και κατά μήκος των ακτών από το Μαϊάμι προς τη Νέα Υόρκη. Οι σκεπτικιστές θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την όλη υπόθεση: δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο εφόσον η κυκλοφορία στην περιοχή είναι πολύ μεγάλη και κάποιες καταστροφές είναι αναπόφευκτες. Αλλά επάνω σ' αυτήν την υπόθεση έχει στηθεί εδώ και χρόνια μια ολόκληρη σειρά προσπαθειών για να εξηγήσουν τις εξαφανίσεις.
Διάφορες θεωρίες που έχουν προταθεί για να εξηγήσουν το φαινόμενο

Ο Vincent Gaddis πρότεινε ως αιτία του μυστηρίου την ύπαρξη μία χωροχρονικής ανωμαλίας που αγγίζει το συγκεκριμένο σημείο μέσω άλλων διαστάσεων. Ο Charles Berliz θεώρησε πως το ζήτημα οφείλεται σε δράσεις που προέρχονται από UFO και στρεβλώσεις του χρόνου. Ακόμα, ο Dr Kenneth McCall υπέθεσε πως οι βασανισμένες ψυχές των νέγρων σκλάβων έχουν στοιχειώσει την περιοχή. Ο Ivan Sanderson πρότεινε μία ελαφρώς λιγότερο εκκεντρική θεωρία που βασίζεται σε στρεβλώσεις του μαγνητικού πεδίου. Αναγνωρίζοντας παρόμοιες περιοχές σε διάφορα μέρη της γης, τέτοιοι μαγνητικοί στρόβιλοι σχηματίζονται όταν συγκρούονται θερμά και ψυχρά ρεύματα.

Μία επέκταση της ιδέας προέρχεται από τον γεω-χημικό Dr Richard McIver, που θεωρεί πως τα μυστηριώδη φαινόμενα οφείλονται σε υδρατμούς που είναι παγιδευμένοι στον πυθμένα της θάλασσας. Γεωλογικές διαταραχές μπορούν να προκαλέσουν την απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων μεθανίου. Όταν συμβαίνει αυτό, η θάλασσα μπορεί να αντιδράσει με εκρήξεις αφρού, όπως στο λαιμό ενός μπουκαλιού μπύρας, «καταπίνοντας» τα πλοία που περνούν από το σημείο αυτό. Όταν το μεθάνιο φτάνει στον αέρα, μπορεί να αναφλεχθεί από την μηχανή ενός αεροσκάφους και τα συντρίμμια πιθανώς πέφτουν στην αφρώδη θάλασσα και εξαφανίζονται. Ωστόσο, ενώ η τελευταία αυτή θεωρία αναφέρεται σε πιο πιθανές εξηγήσεις, ίσως να θεωρούμε το μυστήριο από μία λανθασμένη οπτική γωνία.
Καθαρίζοντας την ομίχλη

Από τις χιλιάδες περιπτώσεις που κάπου έχει συμβεί κάποια καταστροφή και από περιπτώσεις που κάποιος έχει καταφέρει να διασωθεί, υπάρχει μια σειρά παραγόντων που δίνουν φως στα αίτια τέτοιων συμβάντων. Για παράδειγμα, άνθρωποι που γλίτωσαν έχουν μιλήσει, σχεδόν ανώνυμα, για χαλασμένα γυροσκόπια, προβλήματα στη λειτουργία του εξοπλισμού, απώλεια του ορίζοντα, έλλειψη συντριμμιών, αεροπλάνα που ανατινάζονται, νερό που φαίνεται πως υψώνεται προς τα πάνω σα να εκρήγνυται, πυκνές κουρτίνες ομίχλης που εμφανίζονται από το πουθενά και ξαφνική αναταραχή των νερών.

Κάθε ένα από τα παραπάνω συμβάντα έχουν αναφερθεί κατά καιρούς από ναύτες και αεροπόρους ανά τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάτι το μυστηριώδες σε κανένα από όλα αυτά, εάν τα εξετάσει κανείς απομονωμένα. Αυτό που είναι πραγματικά ασυνήθιστο και που αφορά το τρίγωνο των βερμούδων είναι, πως τα παραπάνω φαίνεται πως συμβαίνουν όλα μαζί σε κάθε περίπτωση καταστροφής και εξαφάνισης. Υπάρχει μία λέξη που χρησιμοποιούμε συνήθως για να περιγράψουμε αυτή τη συνάθροιση τυχαίων παραγόντων: σύμπτωση.

Αλλά ακόμα και αυτοί που εξετάζουν το φαινόμενο με σκεπτικισμό, δεν μπορούν με ευκολία να χρησιμοποιήσουν τη λέξη αυτή για να εξηγήσουν τι συμβαίνει στο τρίγωνο των Βερμούδων. Προτιμούν καλύτερα, να μη σκέφτονται καν την όλη υπόθεση. Πέρα από όλα, θεωρούν ότι η υπόθεση του μυστηρίου είναι από μόνη της γελοία. Αλλά αυτό δεν είναι αναγκαία σωστό. Ακόμα και η δικαιολογία της σύμπτωσης δεν αποτελεί ένα πόρισμα, που για να το βγάλει κανείς χρειάζεται να μελετήσει πολλές περιπτώσεις και μετά να καταλήξει σ' αυτό. Η συνάθροιση πολλών μικρών λαθών και ατυχιών μαζί, είναι εύλογο πως σε πολλές περιπτώσεις θα προκαλέσουν μια μεγάλη καταστροφή.
Μια θεωρία για το αναπόφευκτο

Προφανώς το σύμπαν είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να αφήνει να συμβούν γεγονότα που οφείλονται σε συμπτώσεις. Εάν δεν ήταν έτσι σχεδιασμένο, δεν θα συνέβαιναν. Και ο ίδιος ο νόμος της τυχαιότητας επιτρέπει κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, σε ένα τέτοιο σύμπαν συμπτώσεων, το τρίγωνο των Βερμούδων θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αναπόφευκτο δείγμα σύμπτωσης, περιγράφοντας ένα σημείο όπου συμπτωματικά πολλές συμπτώσεις μπορούν να αθροιστούν και να προκαλέσουν συγκεκριμένα συμβάντα.

Κάποιοι θα μπορούσαν να αναφερθούν στο παραπάνω, χαρακτηρίζοντάς το ως μια περίπτωση μεγάλης γρουσουζιάς. Και αυτή η οπτική έχει ενδιαφέρον. Γιατί κάτι το οποίο θεωρούμε ότι είναι αναπόφευκτο ότι θα συμβεί, μπορεί να έχει αξιοσημείωτο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο μυαλό, προκαλώντας ακόμα και ανθρώπους να κάνουν λάθη για να επιβεβαιώσουν αυτό που φοβούνται ότι θα συμβεί, που σε άλλες περιπτώσεις δε θα έκαναν. Για παράδειγμα, εάν κάποιος σκέφτεται ότι θα του συμβεί ένα ατύχημα, θα ανησυχεί και θα συμπεριφέρεται διαφορετικά από ότι συνήθως και φυσιολογικά, αυξάνοντας στην ουσία τις πιθανότητες για να συμβεί το ατύχημα. Θα μπορούσε λοιπόν να συμβαίνει ακόμα κι αυτό, σαν μία προδιάθεση για καταστροφές στο συγκεκριμένο σημείο, μία προδιάθεση που προκαλεί τους ανθρώπους να κάνουν περισσότερα λάθη όταν περνούν από το τρίγωνο των Βερμούδων;

Σύμφωνα με τη λεπίδα του Ockham, για την ερμηνεία οποιουδήποτε φαινομένου, η απλούστερη ή πιο προφανής λύση τείνει να είναι και η καλύτερη. Έτσι στην περίπτωση του τριγώνου των Βερμούδων, από μόνα τους κάποια γεγονότα που σχετίζονται με τις εξαφανίσεις θα μπορούσαν να τις δικαιολογήσουν, χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξει κανείς σε όλες τις περιρρέουσες συμπτώσεις που συνυπάρχουν στα περιστατικά. Ωστόσο, αν και θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να εξηγηθούν πολλές μυστηριώδεις εξαφανίσεις στην περιοχή, εάν κανείς μελετήσει στο σύνολό της την υπόθεση, διαπιστώνει πως χαρακτηρίζεται από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο συνάθροισης συμβάντων, με μία μοναδικότητα που αξίζει να την ερευνήσει κανείς.

5 Δεκεμβρίου Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη





Η 5η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη το 1985, με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στα εκατομμύρια των εθελοντών, που είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του ανθρώπου, συχνά με κίνδυνο της ζωής τους.

http://www.volunteeractioncounts.org/en/

5 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα Εδάφους

Η Παγκόσμια Ημέρα Εδάφους (World Soil Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Δεκεμβρίου, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης των Επιστημών Εδάφους (IUSS), με στόχο να τονίσει τη σπουδαιότητα του εδάφους ως κρίσιμου συστατικού του φυσικού συστήματος και τη συμβολή του στην ανθρώπινη ευημερία.
Το 2013, η Παγκόσμια Ημέρα Εδάφους υιοθετήθηκε από τον Διεθνή Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), ο οποίος αναγνωρίζοντας τη σημασία του ανακήρυξε το επερχόμενο 2015 «Παγκόσμιο Έτος Εδάφους».
Στο μήνυμά του για τον φετινό εορτασμό (2014), ο επικεφαλής της διεύθυνσης Γης και Υδάτων του FAO, Δρ Μουζαχίντ Ασουρί, επισημαίνει, μεταξύ άλλων:
Η αξία του εδάφους συχνά παραβλέπεται, παρότι αποτελεί σπουδαίο φυσικό πόρο του πλανήτη μας.
Το 33% του εδάφους διεθνώς είναι υποβαθμισμένο. 
Η γονιμότητα του εδάφους ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή. Έτσι στην Αφρική, για παράδειγμα, μόνο το 8% του εδάφους της είναι γόνιμο.
http://www.fao.org/globalsoilpartnership/world-soil-day/en/

5 Δεκεμβρίου 1791: πεθαίνει στη Βιέννη, σε ηλικία 35 ετών, ο μεγάλος συνθέτης Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Το έργο του περιλαμβάνει 41 συμφωνίες.


Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής. Μαζί με τον Γιόζεφ Χάυντν και τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν αποτελούν τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λεγόμενου "βιεννέζικου κλασικισμού" και του κλασικισμού γενικότερα.

Πρώτα βήματα
Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ γεννήθηκε από τον Λέοπολντ και την Άννα Μαρία Περτλ - Μότσαρτ στην οδό Getreidegasse,στον αριθμό 9, στο Σάλτσμπουργκ, την πρωτεύουσα της Αρχιεπισκοπής του Σάλτσμπουργκ στη σημερινή Αυστρία, τότε Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το μόνο από τα αδέλφια του που επέζησε της παιδικής του ηλικίας ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του, Μαρία Άννα (1751-1829), η οποία είχε το ψευδώνυμο "Ναννέρλ". Ο Μότσαρτ βαπτίστηκε την ημέρα που γεννήθηκε στον Καθεδρικό του Αγίου Ρούπερτ. Η πράξη της βάπτισης δίνει το όνομα του στα Λατινικά Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart. Γενικά ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του Βόλφγκανγκ Αμαντέ Μότσαρτ, ως ενήλικας, αλλά υπάρχουν πολλές απόψεις σχετικά με αυτό.

Ο πατέρας του (1719-1787) ήταν από το Άουγκσμπουργκ. Ήταν αναπληρωτής διευθυντής της ορχήστρας στην αυλή του Αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ, μέτριος συνθέτης και έμπειρος δάσκαλος. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Μότσαρτ, ο πατέρας του εξέδωσε ένα εγχειρίδιο για βιολί υπό τον τίτλο Versuch einer gründlichen Violinschule, το οποίο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία.

Όταν η Ναννέρλ ήταν επτά ετών, ξεκίνησε μαθήματα αρμονίου με τον πατέρα της ενώ ο τρίχρονος αδελφός της τους παρακολουθούσε. Χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του αδελφού της, είχε πει:

Στην ηλικία των πέντε ετών, συνέθετε ήδη μικρά κομμάτια, τα οποία έπαιζε στον πατέρα, ο οποίος τα κατέγραφε.

Αυτά τα πρώτα κομμάτια, Κ. 1-5, κατάγραφηκαν στο μουσικό βιβλίο Nannerl Notenbuch.

Ο βιογράφος Μέηναρντ Σόλομον σημειώνει ότι, ενώ ο πατέρας του Μότσαρτ ήταν ένας αφοσιωμένος δάσκαλος για τα παιδιά του, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Μότσαρτ συνήθιζε προχωράει παραπέρα από ό,τι του δίδασκε ο πατέρας του. Η πρώτη σύνθεση, γεμάτη μουντζούρες από μελάνι, και οι πρώτες του προσπάθειες με το βιολί αποτέλεσαν δική του πρωτοβουλία και εξέπληξαν τον πατέρα του. Ο πατέρας το Μότσαρτ εγκατέλειψε τελικά τη σύνθεση όταν έγιναν εμφανή τα μουσικά ταλέντα του γιου του. Στα πρώτα του χρόνια, ο πατέρας του Μότσαρτ ήταν ο μοναδικός του δάσκαλος. Εκτός από μουσική δίδασκε στα παιδιά του ξένες γλώσσες και άλλα μαθήματα/

Παρουσιάστηκε στο κοινό, μαζί με την αδελφή του Μαρία Άννα, σαν ένα "παιδί θαύμα" (για πρώτη φορά το 1761 στο Σάλτσμπουργκ). Το πρώτο ταξίδι για συναυλίες του νεαρού Μότσαρτ τον οδήγησε τον Ιανουάριο 1762 στο Μόναχο, ένα νεώτερο από το Σεπτέμβριο μέχρι το Δεκέμβριο του 1762 μέσω Πάσαου και Λιντς στη Βιέννη. Εκεί έπαιξε μπροστά στην αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία, στην οποία μάλιστα ανακοίνωσε ότι όταν μεγαλώσει θα την παντρευτεί. Η αυτοκράτειρα του χάρισε ένα παιδικό κοστούμι.

Από τον Ιούνιο 1763 ο Μότσαρτ έδωσε συναυλίες στο Παρίσι και στο Λονδίνο, καθώς και ως προσκεκλημένος πολλών Γερμανών ηγεμόνων. Ένα ακόμα ταξίδι στο Παρίσι πραγματοποιήθηκε από Νοέμβριο μέχρι Απρίλιο του 1764 και από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1765 βρισκόταν και πάλι στο Λονδίνο. Αυτά τα ταξίδια έδωσαν την ευκαιρία να συναντηθεί ο Μότσαρτ με σημαντικούς μουσικούς της εποχής του. Ο σπουδαιότερος από αυτούς ήταν στο Λονδίνο ο Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ, ένας από τους γιους του μεγάλου Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο οποίος και επηρέασε σημαντικά τον Μότσαρτ στη σταδιοδρομία του. Στο Παρίσι τυπώθηκαν τα πρώτα έργα (σονάτες) του Μότσαρτ. Η ιδιαίτερη επιτυχία αυτού του ταξιδιού στο Παρίσι δεν έγινε δυνατόν να επαναληφθεί σε μετέπειτα ταξίδια του.

Ο Μότσαρτ είχε εντατικοποιήσει ήδη κατά το τελευταίο ταξίδι συναυλιών τις εργασίες του στη σύνθεση και προσπάθησε να παρέμβει και στη μουσική ζωή της γενέτειράς του: συνέθεσε για το Πανεπιστήμιο την όπερα "Apollo und Hyacinthus" και την πρώτη πράξη του ορατορίου "Die Schuldigkeit des ersten Gebots". Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μεγάλης επίσκεψής του στη Βιέννη (Σεπτ. 1767 μέχρι Ιαν. 1769) διηύθυνε μεν ο Μότσαρτ με επιτυχία μία "Λειτουργία για το Ορφανοτροφείο" και παρουσίασε την όπερα "Bastien und Bastienne" στη βίλα του γιατρού F. A. Mesmer, δεν βρήκε όμως ανταπόκριση στην αυτοκρατορική Αυλή. Επίσης η όπερά του "La finta semplice" δεν έγινε δεκτό να ανέβει στην Αυλή, αν και την υποστήριξε ο Κ. Β. Γκλουκ (αυτή η όπερα παρουσιάστηκε το 1769 στο Σάλτσμπουργκ).

5 Δεκεμβρίου 1974: Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Monty Python κάνει την τελευταία εμφάνισή του στο BBC.


5 Οκτωβρίου 1969: Το BBC μεταδίδει το πρώτο επεισόδιο μιας νέας σατυρικής σειράς. Είναι τοΙπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθον, που θ' αφήσει εποχή στην ιστορία της μικρής οθόνης.

Τα επόμενα πέντε χρόνια, οι Μόντι Πάιθον θα δημιουργήσουν συνολικά 45 επεισόδια, μέσα από τα οποία θα καυτηριάσουν τη νοοτροπία της βρετανικής ζωής. Λόγω της ακαδημαϊκής τους μόρφωσης -και τα έξη μέλη ήταν απόφοιτοι των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ- το χιούμορ τους ήταν το ίδιο πνευματώδες όσο και επικριτικό, με πλήθος φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αναφορών.

Η πρώτη σειρά του Ιπτάμενου Τσίρκου είχε αρχικά σχεδιαστεί ως ένα όχημα για τον Τζον Κλιζ. Ωστόσο, ο Κλιζ προτίμησε τη συνεργασία, συγκροτώντας μία καλά οργανωμένη και πειθαρχημένη ομάδα. Κάθε μέρα, το γράψιμο ξεκινούσε στις 9 το πρωί και τελείωνε στις 5 το απόγευμα. Στην αρχή μιας τυπικής εβδομάδας, ο Κλιζ εργαζόταν ως ζευγάρι με τον Γκράχαμ Τσάπμαν και ο Τέρι Τζοουνς με τον Μάικλ Πάλιν, ενώ ο Έρικ Άιντλ έγραφε μόνος του.

Έπειτα από λίγες ημέρες, όλη η ομάδα συναντιόταν για να ανταλλάξει απόψεις και αν κάποιος από τους διαλόγους προκαλούσε το κοινό γέλιο, τότε έμπαινε στο σόου. Η διανομή των ρόλων γινόταν μέσω μιας εξίσου δημοκρατικής διαδικασίας. Όταν όλα έμπαιναν σε μία σειρά, ο Τέρι Γκίλιαμ αναλάμβανε να κωλύσει τα σκετς μεταξύ τους, με ευφάνταστα κινούμενα σχέδια.

Οι Monty Python, ήξεραν καλά τι ήθελαν να κάνουν και το πέτυχαν! Η ιδέα τους συνοψίζεται στον τίτλο της πρώτης σειράς: Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό.

Μετά τον τρίτο κύκλο εκπομπών, ο Κλιζ αποχώρησε από το σόου, σημαίνοντας την αρχή του τέλους. Ακολούθησαν άλλα έξι επεισόδια χωρίς αυτόν και το τελευταίο μεταδόθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1974.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, το 2000, το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθον βρέθηκε στην πέμπτη θέση των 100 πιο δημοφιλών τηλεοπτικών εκπομπών όλων των εποχών, σε έρευνα που διοργανώθηκε από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

5 Δεκεμβρίου 1933: Καταργείται η ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ, που είχε επιβληθεί το 1920.


Η περίοδος από το 1920 έως το 1933 στις ΗΠΑ, όταν κηρύχθηκε παράνομη με συνταγματική πρόνοια η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών.
Το κίνημα της ποτοαπαγόρευσης είχε ξεκινήσει στις αρχές του 19ου αιώνα και ήδη ως το 1850 αρκετές πολιτείες, κυρίως του νότου, είχαν ψηφίσει νόμους που περιόριζαν ή απαγόρευαν τη διάθεση αλκοολούχων ποτών. Η πρωτοβουλία ανήκε σε θρησκευτικές προτεσταντικές οργανώσεις, κυρίως του Μεθοδιστικού δόγματος.
Γρήγορα, σχηματίσθηκαν δύο πανίσχυρες ομάδες πίεσης, η «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League) και η «Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια» (Women's Christian Temperance Union). Μέλη των δύο αυτών οργανώσεων σχημάτισαν το Κόμμα της Απαγόρευσης (Prohibition Party), που πήρε μέρος στις προεδρικές εκλογές του 1872, αλλά συγκέντρωσε μόλις 5.608 ψήφους.
Το 1879 ο Τζον Σεντ Τζον εκλέχθηκε κυβερνήτης του Κάνσας και τέσσερα χρόνια αργότερα το Κάνσας έγινε η πρώτη πολιτεία στην Αμερική, που κήρυξε παράνομο το αλκοόλ. Το 1884 ο Σεντ Τζον έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Αμερικής με τη σημαία του Κόμματος της Απαγόρευσης και έλαβε 150.369 ψήφους. Ο σπόρος της Ποτοαπαγόρευσης είχε ριφθεί.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αμερικανοί θεωρούσαν μη πατριωτική πράξη τη χρησιμοποίηση δημητριακών για την παραγωγή αλκοολούχων ποτών και όχι τροφίμων. Πολλές ζυθοποιίες είχαν ιδιοκτήτες γερμανικής καταγωγής, γεγονός που επαύξησε τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά των Αμερικανών. Επιφανείς εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου (Φορντ, Ροκφέλερ) δήλωναν ότι οι εργαζόμενοι θα ήταν πιο παραγωγικοί εάν απείχαν από το αλκοόλ. Μάλιστα, ο Τζον Ροκφέλερ δώρισε 350.000 δολάρια στην «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League).
Η κοινή γνώμη άρχισε να αλλάζει διάθεση και ως το 1919 το 75% των πολιτειών είχε ευθυγραμμισθεί με τη 18η τροποποίηση του Συντάγματος, που απαγόρευσε την πώληση ή διακίνηση αλκοολούχων ποτών (16 Ιανουαρίου 1919). Ένας χρόνο αργότερα, στις 16 Ιανουαρίου του 1920, τέθηκε σε ισχύ με το νόμο Βόλστιντ (Volstead Act). Ήταν η ληξιαρχική πράξη για την έναρξη της Ποτοαπαγόρευσης.
Δεν πέρασε μεγάλο διάστημα και η μαύρη αγορά άρχισε να ανθίζει, το έγκλημα να κινείται ανοδικά και οι οργανωμένες συμμορίες να ευημερούν και να κερδίζουν πολιτική επιρροή. Η αστυνόμευση ήταν δύσκολη υπόθεση, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα παράνομα αποστακτήρια και μπαρ. Τα σημεία πώλησης έφθασαν τα 30.000, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την προ Ποτοαπαγόρευσης εποχή.
Η διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας κάλπαζε, καθώς οι πειρασμοί για τους γλίσχρα αμειβόμενους αστυνομικούς ήταν μεγάλοι. Ο Αλ Καπόνε κόμπαζε ότι είχε στο μισθολόγιό του τη μισή αστυνομία του Σικάγου. Πολλοί γιατροί θησαύριζαν συνταγογραφώντας ουίσκι για ιατρικούς λόγους, που ήταν νόμιμο και διατίθετο από τα φαρμακεία.
Οι παράνομοι διακινητές έγιναν λαϊκοί ήρωες, καθώς πρόσφεραν δουλειά σε περίοδο μεγάλης ανεργίας, όπως ήταν η εποχή της Μεγάλης Ύφεσης («Κραχ»). Μεγάλες ήταν οι δημοσιονομικές απώλειες, καθώς η φορολόγηση του αλκοόλ έφερνε «ζεστό» χρήμα στα κρατικά ταμεία. Υπολογίστηκε ότι το κράτος έχανε κάθε χρόνο 500 εκατομμύρια δολάρια από τη φορολογία του αλκοόλ.
Στα θετικά της Ποτοαπαγόρευσης ήταν η δραστική μείωση των θανάτων από ασθένειες σχετιζόμενες με το αλκοόλ, όπως και η πτώση της συναφούς εγκληματικότητας. Όμως, επτά χρόνια μετά την επιβολή της ποτοαπαγόρευσης οι θάνατοι άρχισαν να αυξάνονται, ενώ τα ποτά-μπόμπες συνέβαλαν στη σημαντική άνοδο των τυφλώσεων και των παραλύσεων.
Η αύξηση της εγκληματικότητας και της διαφθοράς άλλαξε τη διάθεση της κοινής γνώμης. Στις προεδρικές εκλογές του 1932 ο δημοκρατικός υποψήφιος Φραγκλίνος Ρούσβελτ, λάτρης του μαρτίνι, συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του την άρση της ποτοαπαγόρευσης. Ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου του 1933, η Ποτοαπαγόρευση ήρθη στο μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ, μετά την υιοθέτηση από το Κογκρέσο της 21ης Τροποποίησης του Συντάγματος. Το Μισισίπι ήταν η τελευταία πολιτεία που νομιμοποίησε και πάλι το αλκοόλ το 1966.

5 Δεκεμβρίου 1360: Κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη Γαλλία νόμισμα με την ονομασία φράγκο. Θα παραμείνει στην κυκλοφορία μέχρι την είσοδο του ευρώ το 2000


Φράγκο είναι η ονομασία διάφορων νομισματικών μονάδων, πιο σημαντικό εκ των οποίων ήταν το Γαλλικό φράγκο, το νόμισμα της Γαλλίας πριν από την υιοθέτηση του ευρώ το 1999 (με νόμο, από το 2002 de facto), και το Ελβετικό φράγκο, που είναι ακόμα ένα από τα κύρια νομίσματα παγκοσμίως, εξαιτίας κυρίως του ελβετικού τραπεζικού συστήματος. Ένα φράγκο συνήθως υποδιαιρείται σε 100 σαντίμ (centimes, ελλ. λεπτά). Το σύμβολο του γαλλικού φράγκου ήταν ένα F με μία επιπλέον γραμμή (₣).

Χρήση
Οι χώρες που χρησιμοποιούν το φράγκο ως νόμισμα περιλαμβάνουν την Ελβετία, το Λιχτενστάιν και τις περισσότερες από τις γαλλόφωνες χώρες της Αφρικής. Πριν την εισαγωγή του ευρώ, το φράγκο χρησιμοποιούνταν και στην Γαλλία, στο Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, ενώ η Ανδόρρα και το Μονακό δέχονταν το Γαλλικό φράγκο ως επίσημο νόμισμα. Το φράγκο χρησιμοποιούνταν και στις αποικίες της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, όπως η Αλγερία και η Καμπότζη.

Προέλευση ονομασίας και ιστορία
Το όνομα θεωρείται ότι προέρχεται από την λατινική επιγραφή francorum rex (βασιλιάς των Φράγκων) στα πρώιμα γαλλικά νομίσματα, ή από την γαλλική λέξη franc, που σημαίνει «ελεύθερος» (και ειλικρινής). To 1795 η Γαλλία υιοθέτησε το δεκαδικό σύστημα, στο οποίο εντάχθηκε και το φράγκο

5 Δεκεμβρίου 2006: πεθαίνει ο Γιώργος Λαζάνης, Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης.


Ο Γιώργος Λαζάνης, του Όθωνα, υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1928. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης από την οποία και αποφοίτησε το 1951. Υπήρξε επί 25 έτη βασικό στέλεχος του ίδιου θεάτρου ενώ από το 1964 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της Δραματικής Σχολής. Ήταν ο κατ΄ εξοχή σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Ο Γιώργος Λαζάνης ήταν επίσης μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Θεάτρου Τέχνης και αναπληρωματικός διευθύνων σύμβουλος του ομώνυμου θεάτρου. Συμμετείχε σε διεθνή θεατρικά Φεστιβάλ στο Λονδίνο, Παρίσι, Μόσχα, Βαρσοβία, Στοκχόλμη, Όσλο κ.ά.

Ήταν μόνιμος κάτοικος κέντρου Αθήνας (οδό Ιπποκράτους). Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2006.

5 Δεκεμβρίου 1934: γεννιέται ο Νίκος Κούρκουλος, ηθοποιός και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. (Θαν. 30/1/2007)


Ο Νίκος Κούρκουλος (Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 1934- 30 Ιανουαρίου 2007) ήταν Έλληνας ηθοποιός, που υπηρέτησε το Εθνικό Θέατρο, το οποίο και τον γαλούχησε. Υπήρξε επίσης αθλητής του Παναθηναϊκού.

Θεατρική Προσφορά
Στα νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό και από σύμπτωση πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, όπως ο ίδιος έλεγε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958. Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «H κυρία με τις καμέλιες» με τον θίασο Λαμπέτη-Xορν (1958-59). Η θεατρική του πορεία στη συνέχεια έχει ως εξής: 1959-60: Συμμετοχή στο θίασο Βεργή στο έργο «Nίκη χωρίς φτερά». 1964: «Πύργος» του Φραντς Kάφκα και «Iούλιος Kαίσαρ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. 1967: «Ποτέ την Kυριακή» («Ίλια Nτάρλιγκ») στις H.Π.A., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το Βραβείο Tony.1971: «H Δίκη» του Φραντς Kάφκα. 1972: Συγκροτεί δικό του θίασο. Ανεβάζει το «Tάνγκο» του Σλ. Mρόζεκ. 1974: Δημιουργεί το θέατρο «KAΠΠA» όπου στεγάζει τον θίασό του. 1975: «Όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ. 1976: «O Γλάρος» του Άντον Tσέχοφ. 1982: «Oιδίποδας τύραννος» του Σοφοκλή. 1983: «Aνταπόκριση» του Oύγκο Mπέτι. 1986: «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Άρθουρ Mίλερ. 1987: «Στη Φωλιά του Kούκου» του Nτέιλ Bάσερμαν. 1988: Σκηνοθέτησε το «Φτωχέ μου φονιά» του Πάβελ Kόχοτ. 1992: Tελευταία εμφάνιση στο θέατρο, με τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, στην Eπίδαυρο. 1993: Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου. 1994: Kαλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου. Ίδρυσε την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών, έθεσε σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου, ενώ στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα τις άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου- Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ως το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.
Κινηματογραφική και τηλεοπτική παρουσία
Στον κινηματογράφο διακρίθηκε σε ρόλους "ζεν-πρεμιέ" και πρωταγωνίστησε σε κοινωνικά δράματα, όπως "Οργή", "Κατήφορος"(1961), "Ορατότης Μηδέν" (1970). Αξιόλογη ήταν και η ερμηνεία του σε πολεμικά δράματα, όπως "Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο", ενώ από τη φιλμογραφία του δεν έλειψε και η παρουσία του σε ξενόγλωσσες ταινίες. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πήρε δύο φορές το βραβείο α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στις ταινίες "Οι Αδίστακτοι" (1965) και "Ο Αστραπόγιαννος" (1970). Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία Το Φράγμα (1982). Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε στη σειρά "Το 13ο κιβώτιο" στον ΑΝΤ-1.
Προσωπική ζωή
Η Μελίτα Κουτσογιάννη - Κούρκουλου, βοηθός σκηνοθέτη, με την οποία δούλεψαν μαζί στο θέατρο - και δημιούργησαν το Θέατρο ΚΑΠΠΑ. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι στις αρχές της δεκαετίας του '60. Εκείνη γόνος μεγάλης και ισχυρής οικογένειας με επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Αθήνα. Ο έρωτας ήρθε 2 χρόνια αργότερα, όταν η γοητευτική κοπέλα χτύπησε την πόρτα του στο καμαρίνι του θεάτρου ΡΕΞ, για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», όπου έπαιζε με την Τζένη Καρέζη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.

Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αλκη Κούρκουλο (Αλκίνοος), ο οποίος ακολούθησε το δρόμο του πατέρα του, και την Μελίτα Κούρκουλου - Κυριακοπούλου - ο μπαμπάς της επέμενε να πάρει το όνομα της γυναίκας που λάτρεψε, Μελίτας - η οποία ασχολείται με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις. Γι' αυτές τις γυναίκες, τις γυναίκες της ζωής του, ο Νίκος Κούρκουλος τραγούδησε το 1984 με τον Γιάννη Πάριο ένα τραγούδι, το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο.

Σταθμός στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η γνωριμία του με τη Μαριάννα Λάτση (1963) το καλοκαίρι του 1986 κατά τη διάρκεια παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο ίδιος σε συνέντευξή του το 1994 στον Νίκο Χατζηνικολάου περιέγραψε με το ίδιο πάθος και το ίδιο καρδιοχτύπι την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τον μεγάλο και τελευταίο έρωτα της ζωής του, λέγοντας: «Κάνω έτσι και παγώνω… Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν».

Εκέινη την εποχή η Μαριάννα Λάτση ήταν παντρεμένη με τον δάσκαλο του σκι και Δήμαρχο Βουλιαγμένης, Γρηγόρη Κασιδόκωστα, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Πάρη (1983), ενώ το διαζύγιό τους βγήκε το 1987. Παράλληλα ο Νικος Κούρκουλος ζήτησε αμέσως διαζύγιο από τη σύζυγο του, Μελίτα. Διατήρησαν μια άψογη σχέση αγάπης και σεβασμού όλα τα μετέπειτα χρόνια.

Ο Νίκος Κούρκουλος είχε τέσσερα παιδιά. Δύο από τον πρώτο γάμο του με την Μελίτα, τη Μελίτα και τον ηθοποιό Άλκη Κούρκουλο και άλλα δύο από τον γάμο του με την Μαριάννα Λάτση, την Εριέτα (1994) και τον Φίλιππο (1998).

Η τελευταία γυναίκα που "μπήκε" στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου είναι η εγγονή του, Αμαλία (2004. Καρπός του γάμου της κόρης του, Μελίτας (2003 - Σπέτσες) με τον επιχειρηματία Μενέλαο Κυριακόπουλο.
Θάνατος
Το 2001 ο ηθοποιός διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα. Παρά τα προβλήματα υγείας, συνέχιζε να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007 και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007 από το νεκροταφείο του Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.

5 Δεκεμβρίου 1901: γεννιέται ο Γουόλτ Ντίσνεϋ, δημιουργός του Μίκυ Μάους και των πάρκων Ντίσνεϋλαντ. Πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1966.


Ο Γουώλτερ Έλιας Ντίσνεϋ (5 Δεκεμβρίου 1901- 15 Δεκεμβρίου 1966) ήταν αμερικάνος παραγωγός ταινιών, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων. Ήταν γιός της Φλόρα και του Έλιας Ντίσνεϋ, έχοντας τρείς αδελφούς και μια αδελφή. Ως συνιδρυτής αρχικά της Walt Disney Productions (Ό άλλος ιδρυτής ήταν ο αδελφός του, Ρόι Ντίσνεϋ) και του μέχρι σήμερα κολλοσού Walt Disney Company έχει γίνει ένας από τους πιο διάσημους παραγωγούς στην ιστορία του κινηματογράφου. Η Walt Disney Company σήμερα έχει ετήσια έσοδα που φτάνουν περίπου τα 30 δισεκατομμύρια δολλάρια.

Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ είναι ιδιαίτερα γνωστός ως επιτυχημένος παραμυθάς και δημιουργός ταινιών κινουμένων σχεδίων με πρώτη του την ταινία Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι. Έφερε επίσης επανάσταση στον χώρο των θεματικών πάρκων με την πρωτοποριακή του δημιουργία, την Ντίσνεϋλαντ. Ο ίδιος και το προσωπικό του δημιούργησαν μια σειρά από τους πιο διάσημους ήρωες κινουμένων σχεδίων με εξέχουσα θέση να κατέχει η δημιουργία του Γουώλτ Ντίσνεϋ (που πολλοί που τον γνώριζαν αποκάλεσαν ως «τον άλλο εαυτό του Γουώλτ»), Μίκι Μάους.

Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1966 από καρκίνο του πνεύμονα. Τα λεγόμενα περί παγώματος του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία είναι αστικός μύθος.

Από την Εταιρεία την οποία ίδρυσε δημιουργήθηκαν πολλά κινούμενα σχέδια.

Οι πιο γνωστοί χαρακτήρες που σήμερα έκανε πασίγνωστη την εταιρία του, έιναι ο Μίκι Μάους, ο Ντόναλντ Ντάκ, η Μίνι Μάους, η Ντάιζι Ντάκ, ο Πλούτο και ο Γκούφι.

Σήμερα, έχει γίνει ένας απο τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες κινουμένων σχεδίων, λόγω των δημοφιλών ταινιών του που έχουν εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο.

5 Δεκεμβρίου 2005: Αποσύρονται τα τελευταία οχήματα του τύπου Routemaster, τα τελευταία λεωφορεία δηλαδή που σχεδιάστηκαν αποκλειστικά για τις ανάγκες του Λονδίνου.


Το Routemaster ήταν το τελευταίο λεωφορείο που σχεδιάστηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες του Λονδίνου. Κατασκευάστηκε μεταξύ του 1954 και του 1968 από την AEC για την London Transport. Τα τελευταία οχήματα αποσυρθήκαν στις 5 Δεκεμβρίου του 2005. Χαρακτηριστικό είναι η ανοικτή είσοδος, τα δυο πατώματα και ο ξεχωριστός θάλαμος για τον οδηγό (που κάνει αναγκαίο και έναν ξεχωριστό εισπράκτορα).

Σήμερα λειτουργούν οι δυο τουριστικές γραμμές 9 και 15 με λεωφορεία Routemaster που περνάνε από όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης.

5 Δεκεμβρίου 1990: Πρεμιέρα του τυχερού παιχνιδιού του ΟΠΑΠ, Λόττο.


Ο Οργανισµός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (ΟΠΑΠ) συστάθηκε το 1958 ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπαγόμενο σε διοικητικό έλεγχο από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Το πρώτο παιχνίδι που εισήγαγε ο ΟΠΑΠ το 1959, ήταν το ΠΡΟ-ΠΟ (από τα αρχικά ΠΡΟγνωστικά ΠΟδοσφαίρου).

Το 1999 ο Οργανισμός ΟΠΑΠ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρία με ονομασία ΟΠΑΠ Α.Ε. και η διάρκειά της με τη μορφή αυτή ορίστηκε στα 100 χρόνια. Το 2000 έγινε εισαγωγή του στο Χρηματιστήριο Αθηνών, όπου το Δημόσιο δύναται να διαθέσει σε επενδυτές μέχρι 49% του μετοχικού κεφαλαίου. Το 2003 με βάση διακρατική συμφωνία μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ΟΠΑΠ Α.Ε. ίδρυσε την OPAP Cyprus Ltd., που είναι κυρίως υπεύθυνη για την οργάνωση, λειτουργία και διαφήμιση των παιχνιδιών της εταιρίας στην Κύπρο.

Με βάση στοιχεία για το 2007 και κατάταξη βάσει πωλήσεων (τζίρου) είναι η τρίτη μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία, μετά τα Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. και τη ΔΕΗ . Είναι ο μόνος οργανισμός στην Ελλάδα εκτός των καζίνο που επιτρέπεται να διεξάγει τυχερά παιχνίδια.

Πρόεδρος του ΟΠΑΠ από τα τέλη του 2009 είναι ο οικονομολόγος Χάρης Σταματόπουλος.

5 Δεκεμβρίου 1942: Βυθίζεται το ιστιοφόρο Άρης IV (με το όνομα Graz και υπό Γερμανική σημαία) στο λιμάνι Μπιζέρτας από βρετανικό υποβρύχιο.


Tο 1926 ναυπηγήθηκε στη Γαλλία, στα ναυπηγεία ‘Forges et Chantiers de la Méditerranée – Sur – Mer’, ειδικά για την εκπαίδευση των Ναυτικών Δοκίμων. Στις 29 Ιανουαρίου 1927 καθελκύθηκε. Η δαπάνη αγοράς του αναλήφθηκε στο μεγαλύτερο ποσό από τα χρήματα της δωρεάς του εξ Αιγύπτου ομογενούς αείμνηστου Γεωργίου Μηντάκη. Στις 26 Ιουνίου 1928 κατέπλευσε στην Ελλάδα. Χρησιμοποιήθηκε εντατικά για τον σκοπό που είχε αγοραστεί και περήφανα περιέφερε την Ελληνική Σημαία στη Μεσόγειο και πολλές φορές πέρα από αυτή. Χρησιμοποιήθηκε σαν πλωτό Νοσοκομείο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αιχμαλωτίσθηκε από τη Γερμανία και μετονομάσθηκε σε ‘ΓΚΡΑΤΣ’. Στις 5 Δεκεμβρίου 1942 βυθίστηκε με το όνομα ΓΚΡΑΤΣ και υπό Γερμανική σημαία στο λιμάνι Μπιζέρτας από Υ/Β Βρετανικό.

5 Δεκεμβρίου 1920: Διενεργείται από την κυβέρνηση Δ. Ράλλη το δημοψήφισμα για την επιστροφή του Βασιλιά.


Το δημοψήφισμα διενεργήθηκε από την κυβέρνηση Δ. Ράλλη στις 5 Δεκεμβρίου 1920. Στο δημοψήφισμα δεν πήραν μέρος οι Φιλελεύθεροι. Στις 19 Δεκεμβρίου ξαναγύρισε ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α'. Μετά απο αυτή την κατάληξη οι συμμαχικές δυνάμεις παύουν να υποστηρίζουν την Ελλάδα και δίνουν την υποστήριξή τους στην Τουρκία με επακόλουθο την Μικρασιατική καταστροφή.