Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

14 Νοεμβρίου 1920: Ήττα υφίσταται ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις ελληνικές εκλογές.


Οι εκλογές στην Ελλάδα, εξελίσσονται σε πανωλεθρία για τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι νικητές του δεξιού Λαϊκού Κόμματος, με πρωθυπουργό τον Δημήτριο Γούναρη επαναφέρουν τον εξόριστο βασιλιά Κωνσταντίνο και μολονότι κερδίζουν με το σύνθημα, ότι θα τερματιστεί ο πόλεμος, εντούτοις επεκτείνουν την μικρασιατική εκστρατεία πέρα από κάθε όριο οδηγώντας στη Μικρασιατική Καταστροφή και στο ξερίζωμα των Ελλήνων από την Ιωνία μετά από 25 αιώνες.

14 Νοεμβρίου 1883: γεννιέται ο στρατιωτικός και πολιτικός Νικόλαος Πλαστήρας, ο "Μαύρος Καβαλάρης" της Μικρασιατικής Εκστρατείας


Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν στρατιωτικός και πολιτικός στην νεότερη Ελλάδα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου έγινε γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και την Μικρασιατική εκστρατεία και πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές.

Στρατιωτική δράση
Γιός του Χρήστου Πλαστήρα και της Στεργιανώς Καραγιώργου, γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας το 1883. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο κατατάχθηκε στον στρατό το 1904 και υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού στα Τρίκαλα όπου προήχθη σε υπαξιωματικό. Το 1905 πήρε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα. Συμμετείχε ενεργά στον «Σύνδεσμο Υπαξιωματικών» που είχε σκοπό την αξιοκρατία και την εξυγίανση του Στρατού και ήταν παράλληλη με τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» των αξιωματικών, που έκανε το κίνημα στο Γουδί το 1909. Το 1910 εισήχθη στην Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας από όπου εξήλθε το 1912 ως Ανθυπολοχαγός.

Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους διακρίθηκε στις μάχες της Ελασσόνας, των Γιαννιτσών και του Λαχανά, και ιδιαίτερα στη τελευταία στην οποία ονομάστηκε από τους συμπολεμιστές του Μαύρος Καβαλάρης. Το 1914 πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα.
Στη περίοδο του Διχασμού, κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκε με το Κίνημα Εθνικής Αμύνης (Σεπτέμβριος 1916) και συμμετείχε σ΄ αυτό, όταν υπηρετώντας τότε ως λοχαγός στη Λευκάδα μαζί με 11 άλλους αξιωματικούς της μονάδας του εγκατάλειψε τη θέση του και κινήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Πολέμησε στο Μακεδονικό μέτωπο όπου τραυματίστηκε και προάχθηκε σε ταγματάρχη. Στην μάχη του Σκρα διακρίθηκε ως διοικητής τάγματος και προήχθη "επ' ανδραγαθία" σε αντισυνταγματάρχη. Το 1919 με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων συμμετείχε στη εκστρατεία της Αντάντ στην Ουκρανία, κατά των Μπολσεβίκων, όπου μετά την αποτυχία της επιχείρησης διέφυγε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας και από εκεί προαχθείς σε συνταγματάρχη, επικεφαλής της μονάδας του μεταφέρθηκε στην Σμύρνη.

Στην Μικρασιατική εκστρατεία έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες με λίγες απώλειες που τον έκαναν γνωστό στους αντιπάλους που τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 σύνταγμα ευζώνων έγινε γνωστό ως «σεϊτάν ασκέρ» (στρατός του διαβόλου). Κατά την προέλαση, έφτασε μέχρι το Καλέ-Γρότσο, πέρα από τον Σαγγάριο. Αναφέρεται ότι τις νύχτες έμενε μόνος του ως σκοπός για να ξεκουράζονται οι άντρες του, και κοιμόταν έφιππος κατά την πορεία της επόμενης ημέρας. Κατά την κατάρρευση του μετώπου ο Πλαστήρας κατάφερε να δώσει μάχες υποχωρώντας τακτικά, μαζεύοντας στρατιώτες από διαλυμένες μονάδες. Με την καθυστέρηση που προέβαλε στην επέλαση του εχθρού έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς πρόσφυγες να διαφύγουν, σώζοντάς τους από τους Τούρκους. Για την πράξη του αυτή αγαπήθηκε πολύ από τους πρόσφυγες, στο σημείο να βαφτίζουν τα παιδιά τους με το όνομα του

Πολιτική δράση
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την Eπανάσταση της 11ης Σεπτεμβρίου των στρατιωτικών δυνάμεων στη Χίο και τη Λέσβο, το 1922, ανέλαβε την αρχηγία της επαναστατικής επιτροπής (από όπου απέκτησε και το προσωνύμιο 'Αρχηγός'). Τον Σεπτέμβριο του 1922 μετέβη στην Αθήνα όπου ανέτρεψε την κυβέρνηση και υποχρέωσε τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α' σε παραίτηση υπέρ του γιου του Γεωργίου Β'και σχημάτισε επαναστατική κυβέρνηση χωρίς όμως να συμμετάσχει σ'αυτήν. Με την φροντίδα του περιθάλπηκαν και στεγάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, και με νομοθετικό διάταγμα (14 Φεβρουαρίου 1923), έδωσε λύση στο αγροτικό ζήτημα, διανέμοντας το μεγαλύτερο μέρος των τσιφλικιών, στους ακτήμονες. Χάρη σ'αυτόν και τον Θεόδωρο Πάγκαλο αναδιοργανώθηκε ο στρατός και ανασυντάχθηκε η στρατιά του Έβρου, δίνοντας ένα βοήθημα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, κατά τις διαπραγματεύσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης, περιορίζοντας τις απαιτήσεις του Κεμάλ. Επίσης υποστήριξε και ανέλαβε την ευθύνη για την «εκτέλεση των έξι», κατευνάζοντας τον λαό που ζητούσε την τιμωρία των υπεύθυνων για την Μικρασιατική καταστροφή.

14 Νοεμβρίου 1984: πεθαίνει ο Νικήτας Πλατής, 71, ηθοποιός, ενώ έβλεπε τηλεόραση.


Γεννήθηκε στην Αμοργό το 1912. Ηθοποιός της σκηνής από το 1932 έκανε την πρώτη του εμφάνιση με το μουσικό έργο Ριρίκα του θίασου Ρ. Ρουγγέρη. Από το 1940 εμφανίστηκε πολλές φορές ως θιασάρχης και πρωταγωνίστησε σε οπερέτες, κωμωδίες και επιθεωρήσεις. Ραράλληλα με τη
μακρόχρονη σταδιοδρομία του ως ηθοποιός, εργάστηκε και ως συγγραφέας (έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα και περί τα διακόσια νούμερα σε επιθεωρήσεις).

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1958 στις ταινίες Ο Μιμίκος και η Μαίρη και η Κυρά Μας η Μαμή. Από τότε έγινε ένα από τα βασικά πρόσωπα του ελληνικού κινηματογράφου, αφού τον συναντάμε σε δεύτερους και πρώτους ρόλους, σε 112 ταινίες.

Το 1972 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση στη σειρά "Μπολσόϊ Ιβάν και Μπιγκ Τζων", ενώ λίγο αργότερα έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό με τη συμμετοχή του στο σήριαλ "Μεθοριακός Σταθμός".

Πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1984, ενώ έβλεπε τηλεόραση και κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. Είχε ένα γιο, το Σωτήριο, ο οποίος πέθανε κ δύο εγγόνια, το Δημήτρη κ την Ιωάννα.

14 Νοεμβρίου 1359: πεθαίνει ο Γρηγόριος Παλαμάς, Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης


Ο Γρηγόριος ο Παλαμάς ήταν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και τιμάται ως ένας από τους σημαντικότερους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το δε θεολογικό του έργο θεωρείται ως η βάση για την ελληνική θεολογική παραγωγή των τελευταίων 7 αιώνων.

Η ζωή του
Ο Γρηγόριος γεννήθηκε το 1296 στην Κωνσταντινούπολη από αριστοκρατική γενιά. Ο πατέρας του, που είχε ανώτερο αξίωμα, εξασκούσε τη νοερά προσευχή και αυτή την αγωγή έδωσε και στα παιδιά του. Η ευφυΐα και η επιμελημένη αγωγή που έλαβε ο Γρηγόριος από τον Θεόδωρο Μετοχίτη, έκαμαν τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ να τον προορίζει για υψηλά αξιώματα. Ο ίδιος όμως ο Γρηγόριος αδιαφορούσε για την κοσμική δόξα. Μετά το θάνατο του πατέρα του έπεισε τη μητέρα και τα αδέλφια του ότι πρέπει να στραφούν στη μοναχική ζωή, κι ο ίδιος εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη και κινήθηκε πρώτα προς το Παπίκιον Όρος της Θράκης και τελικά προς τον Άθωνα, όπου και ασκήθηκε στην νοερά προσευχή. Το 1335 εμφανίστηκε για πρώτη φορά με τους δύο αποδεικτικούς λόγους του «Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», με τους οποίους ήλθε σε σύγκρουση με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό, ο οποίος δίδασκε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό, κι ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να ενωθεί μαζί Του. Κατά τα λεγόμενα του Βαρλαάμ, ο Θεός είναι «κλειστός στον εαυτό του» και δεν μπορεί να ενωθεί με τους ανθρώπους. Επομένως, οι «ησυχαστές», οι μοναχοί δηλαδή εκείνοι που έλεγαν ότι μπορεί ο άνθρωπος, αν έχει καθαρή καρδιά και αν συγκεντρωθεί στην «καρδιακή προσευχή» (το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με»), να ενωθεί με το Θεό και να φωτισθεί και να δει το Άκτιστο φως, ασχέτως της μόρφωσής του, δεν ήταν Ορθόδοξοι αλλά «μεσσαλιανιστές» και «ομφαλόψυχοι». Μετά από αυτές τις τοποθετήσεις του Βαρλαάμ, ο Παλαμάς εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη από όπου και άρχισε τον αγώνα «υπέρ των Ιερώς ησυχαζόντων», δηλ. αυτών που ασκούσαν τον ησυχασμό, συγγράφοντας μάλιστα και τους ομώνυμους λόγους του. Η θέση του, που αποτελεί την επιτομή της Ορθόδοξης ησυχαστικής παράδοσης, ήταν ότι «ο Θεός υπάρχει κατά δύο τρόπους. Κατά την ουσία Του και κατά τις Θείες και άκτιστες Ενέργειές Του. 0 άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό κατά την ουσία Του. Μπορεί όμως να γνωρίσει και να ενωθεί μαζί Του, μέσα από τις Θείες και άκτιστες Ενέργειές Του». Παλαμάς και Βαρλαάμ ήρθαν σε αντιπαράθεση και διάφορες μορφές του πνεύματος, αλλά και της εξουσίας της εποχής συντάχθηκαν με τον καθένα. Η κατάσταση αυτή ονομάστηκεησυχαστική έριδα.

14 Νοεμβρίου 1954: γεννιέται η Κοντολίζα Ράις, Αμερικανίδα σύμβουλος Ασφαλείας και ΥΠΕΞ (2005-)


Η Κοντολίζα Ράις (γεννημένη στις 14 Νοεμβρίου, 1954) ήταν η 66η κατά σειρά Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, και η δεύτερη κατά σειρά επικεφαλής του Υπουργείου, στην κυβέρνηση Μπους. Πριν ασχοληθεί με την πολιτική είχε διατελέσει καθηγήτρια πολιτικών επιστημών, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Κατά την προεδρία του Τζωρτζ Μπους του πρεσβύτερου, διετέλεσε Σύμβουλος Ανατολικο-Ευρωπαϊκών και Σοβιετικών Υποθέσεων.

14 Νοεμβρίου 1952: γεννιέται η Δήμητρα Γαλάνη, τραγουδίστρια.


Γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1952 στην Αθήνα και μπήκε στον χώρο του τραγουδιού το 1969, προτού συμπληρώσει τα 16 της χρόνια.

Λόγω των μουσικών της καταβολών βρίσκεται μέσα στην μουσική από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Σε ηλικία 10 ετών ξεκινάει σπουδές κιθάρας και θεωρίας της μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο.
Το έναυσμα όμως για να μπει στον χώρο του τραγουδιού επαγγελματικά η Δήμητρα Γαλάνη, δίνεται από τον Δήμο Μούτση ο οποίος ακούγοντας την, εντυπωσιάζεται και τη προτείνει στην εταιρεία Columbia που συνεργάζεται εκείνη την εποχή γράφοντας για τη φωνή της δυο τραγούδια (Βράδιασε και Κάποιο τραίνο) τα οποία και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο του «Ένα Χαμόγελο» που κυκλοφορεί στα τέλη του ‘68 σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. 

Ακολουθεί η συνεργασία με τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιάννη Σπανό αλλά και η καθοριστική στιγμή στην καριέρα της όπου ο Μάνος Χατζιδάκις την επιλέγει για να ερμηνεύσει τραγούδια του στις δύο δισκογραφικές του δουλειές «Επιστροφή» και «Της γης το χρυσάφι» σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.
Έτσι λοιπόν τη δεκαετία του 70, χρόνο με τον χρόνο, η Δήμητρα Γαλάνη καταξιώνεται, φτιάχνει ένα καθαρά δικό της προφίλ, ηχογραφεί συνεχώς κύκλους τραγουδιών και γίνεται περιζήτητη από τους κορυφαίους δημιουργούς του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού: Κηλαηδόνη, Χατζηνάσιο, Χάλαρη, Κόκοτο, Δημητρίου. Στη δεκαετία του 70 γνωρίζεται και συνεργάζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη ο οποίος γράφει τραγούδια για την φωνή της στους δίσκους «Σκοπευτήριο» και «Τα ωραία του Τσιτσάνη»

Τη δεκαετία του 80 συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη ερμηνεύοντας το έργο του «Χαιρετισμοί» και με τον Μάνο Λοϊζο στον δίσκο του «Για μια Μέρα ζωής». Επίσης με την Ελένη Καραϊνδρου, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Στέφανο Κορκολή, τον Χρήστο Νικολόπουλο κ.ά
Σε όλες αυτές τις ηχογραφήσεις συνεργάζεται με μεγάλους στιχουργούς. Με τον Νίκο Γκάτσο κατά κύριο λόγο αλλά και με τους: Λευτέρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Κανελόπουλο, Γιάννη Λογοθέτη, Πυθαγόρα, Κώστα Βίρβο, Μάνο Ελευθερίου , Κώστα Τριπολίτη και με την Λίνα Νικολακοπούλου.
Μια ζωή μέσα στη μουσική και στο τραγούδι με μια θητεία δίπλα σε τόσο μεγάλους δασκάλους – δημιουργούς, όπως είναι φυσικό, έβγαλαν και την ίδια στην όχθη των δημιουργών. Έτσι από τη δεκαετία του 90 και μετά η Δήμητρα Γαλάνη γράφει και η ίδια τραγούδια είτε για τη φωνή της, είτε για άλλους τραγουδιστές όπως επίσης και μουσική για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. 

Σε μια διαρκή αναζήτηση για γνώση και για κάθε τι καινούργιο, παρακολουθεί κι ενημερώνεται συνεχώς για τα νέα μουσικά ρεύματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτό την κάνει να είναι ανοιχτή σε συνεργασίες με νέους δημιουργούς απ’ όποια μουσική σκηνή κι αν προέρχονται. Είτε προτείνοντας τους μέσα από παραγωγές που επιμελείται η ίδια (Δ. Τσακνής, Ξέμπαρκοι, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Ζούδισρης, Δημήτρης Υφαντής, Ζακ Στεφάνου) είτε τραγουδώντας τραγούδια τους (Μ.Φάμελλος, Κ. Βήτα, Matisse, Κίτρινα Ποδήλατα κ.α).

Συμμετείχε σαν μέλος της κριτικής επιτροπής στο ανανεωμένο Φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 2005 κι από το 2007 είναι μέλος της προκριματικής επιτροπής του διεθνούς Φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής Soundwave Coca Cola.
«Με υψηλή αίσθηση ευθύνης ασχολήθηκε με τα κοινά με την ενεργή συμμετοχή της στα μεγάλα ανθρωπιστικά κινήματα όπως και στα θέματα της κατοχύρωσης των πνευματικών δικαιωμάτων των ερμηνευτών για τα οποία μέχρι σήμερα αγωνίζεται και προωθεί.

Η Δήμητρα Γαλάνη, από τη πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με το τραγούδι μέχρι σήμερα αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα που με συνέπεια υπηρετεί αυτό που την εκφράζει. Το έργο της αποδεικνύει ότι το τραγούδι και η μουσική ήταν γι’ αυτήν πρώτα λειτούργημα και μετά βιοπορισμός. Γι’ αυτό στη συνείδηση του λαού είναι η φωνή του μουσικού μας πολιτισμού.»

14 Νοεμβρίου 1949: γεννιέται ο Βαγγέλης Γερμανός, τραγουδιστής και συνθέτης.


Ο Βαγγέλης Γερμανός γεννήθηκε στις 14.11.1949 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Έκανε σπουδές κιθάρας και θεωρητικά, ενώ από πολύ νωρίς συμμετείχε σε διάφορα μαθητικά και συνοικιακά γκρουπάκια.

Το 1981 έκανε την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση ένας καθηγητής μαθηματικών που από χρόνια έπαιζε τρυφερές, αμερικάνικου τύπου, μπαλάντες.

Πέτυχε στο Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, αλλά πολύ σύντομα μετεγγράφηκε στην Αθήνα ,όπου έκανε και τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις του στο Αθηναϊκό κοινό, στο συγκρότημα του Διονύση Σαββόπουλου στο Ροντέο και στο Κύτταρο. Ενώ είχε ήδη αρχίσει να γράφει τα πρώτα δικά του τραγούδια. Παντρεύτηκε νεότατος, στα 20 του χρόνια, & έχει μια κόρη την Αλίκη, η οποία έκανε την…πρώτη της εμφάνιση στη δισκογραφία στην πασίγνωστη "Μπανιέρα", παρέα με τον πατέρα της. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έκανε την παραγωγή στον δίσκο τα "Μπαράκια", όπου στη δεύτερη φωνή μπορεί κανείς να ανακαλύψει την νεαρότατη τότε και πρωτοεμφανιζόμενη επίσης, Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Τα "Μπαράκια" αποτέλεσαν ένα είδος επανάστασης στη μουσική σκηνή της εποχής , ανοίγοντας το δρόμο για ένα σωρό άλλους νέους δημιουργούς που ίσως δεν τολμούσαν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Ο Βαγγέλης Γερμανός έγινε γρήγορα γνωστός- ένας ροκ τροβαδούρος που συνδυάζει την ευαισθησία & τον ρομαντισμό με την αντισυμβατική ματιά πάνω στα πράγματα. Παρ’ όλη την επιτυχία εκείνου του πρώτου δίσκου, αλλά & την ευρύτατη αποδοχή των επόμενων, ο Γερμανός ποτέ δεν αναδείχτηκε σε επαγγελματία του τραγουδιού, καθώς πάντα ο ίδιος επέλεγε πότε & υπό ποιές συνθήκες θα δημοσιοποιούνταν η δουλειά του.

Τη δεκαετία του ’90 κυκλοφόρησαν μόνο δύο δίσκοι του, & ένα "tribute" ("Στον Βαγγέλη με αγάπη, 16 πειραγμένα τραγούδια") με επανεκτελέσεις τραγουδιών του από νέους, κυρίως του χώρου της ροκ, καλλιτέχνες. Το 2000 κυκλοφόρησε ο "Ελεύθερος Χρόνος", ύστερα από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας, υπενθυμίζοντας στους ακροατές την ικανότητα του Γερμανού να γράφει μελωδικές, τρυφερές μπαλάντες, αλλά χωρίς η δουλειά αυτή να έχει την αποδοχή των παλαιότερων, γραμμένων τη δεκαετία του ’80, δίσκων του τραγουδοποιού.

Εκτός από τη μουσική, ο Γερμανός έχει ασχοληθεί σποραδικά & με την ηθοποιία - εμφανίστηκε στην ταινία "Βαριετέ" του Νίκου Παναγιωτόπουλου & στο "Ο αδερφός μου & εγώ" του Αντώνη Κόκκινου, ενώ έχει κάνει & ένα πέρασμα από την τηλεόραση (στη σειρά "Νυχτερινοί ακροβάτες" το ’93 & στο "Γλυκόξινο κρασί" το 2000).

Τα τελευταία χρόνια ο Βαγγέλης Γερμανός παίζει και τραγουδάει σόλο (κλασσική κιθάρα - φωνή) σε μουσικές σκηνές ανά την Ελλάδα

14 Νοεμβρίου 1935: γεννιέται ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, στιχουργός και δημοσιογράφος.


Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος του Παναγιώτη είναι Έλληνας δημοσιογράφος, στιχουργός και ποιητής. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Νοεμβρίου 1935. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες, από τη Μικρά Ασία ο πατέρας του και από τη Ρωσία η μητέρα του. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος και από το 1959 συνεργάζεται ανελλιπώς με την εφημερίδα «Τα Νέα».

Έχει γράψει στίχους εκατοντάδων τραγουδιών σε πρωτότυπη ποίηση αλλά και από μετάφραση (Λόρκα, Νερούδα). Οι στίχοι του μελοποιήθηκαν από μερικούς από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Έχει συγγράψει πολλά βιβλία εκ των οποίων «Επαρχίες της Αθήνας», «Η Τουρκία χωρίς φερετζέ», το θεατρικό «Ο δρόμος» (1969) και την κριτική μονογραφία "Ο ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος για τη στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου".

Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, της Εταιρείας Μουσικοσυνθετών Ελλάδος και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ανέλαβε δημοσιογραφικές αποστολές στην Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Έχει τιμηθεί με βραβείο δημοσιογραφικού διαγωνισμού ΕΣΑΤ (1965). Η ΕΣΗΕΑ τον τίμησε επίσης για την προσφορά του, απονέμοντάς του δια χειρών του Πάνου Σόμπολου το ανώτατο βραβείο της "ΞΕΝΟΦΩΝ" (2009).

Παράλληλα έχει ασχοληθεί με την τηλεόραση ως παρουσιαστής εκπομπών, προσώπων με έντονη συμμετοχή σε καλλιτεχνικές κριτικές επιτροπές. Έχει πολλές φορές εκφράσει δημόσια την άποψη αλλά και την αντίθεσή του σε διάφορους χειρισμούς. Είναι φανατικός οπαδός της ΑΕΚ. Έχει ευρέως χαρακτηρισθεί ως "ο Βάρδος των καημών τηε Ρωμιοσύνης".

Είναι κάτοικος Αθήνας και ομιλεί γαλλικά. Συνδεέται με βαθιά φιλία με τους Σεραφείμ Φυντανίδη, Σπύρο Παπαδόπουλο και άλλους.

Συνεργάστηκε με τον Μάνο Λοΐζο και όλα τα κανάλια της ΕΡΤ. Κάθε χρόνο διοργανώνονται πολλές τιμητικές εκδηλώσεις προς τιμήν του, σε όλη την Ελλάδα.

14 Νοεμβρίου 1907: γεννιέται η Άστριντ Λίντγκρεν, Σουηδή συγγραφέας της «Πίπης της Φακιδομύτης».

Το άγαλμα της Λίντγκρεν στο Βίμμερμπυ.

Η Άστριντ Άννα Εμίλια Λίντγκρεν ήταν σουηδέζα συγγραφέας και σεναριογράφος παιδικής λογοτεχνίας, της οποίας τα έργα έχουν μεταφραστεί σε 85 γλώσσες και κυκλοφορήσει σε περισσότερες από εκατό χώρες. Τα βιβλία της έχουν πουλήσει περίπου 145 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Σήμερα είναι κυρίως γνωστή για τα έργα της Πίπη Φακιδομύτη και Ο Κάρλσον πάνω στη στέγη.

Το 1944 η Λίντγκρεν κέρδισε το δεύτερο βραβείο σε ένα διαγωνισμό του τότε νεοσύστατου εκδοτικού οίκου Rabén & Sjögren για το μυθιστόρημά της Britt-Marie lättar sitt hjärta (Η Μπριτ-Μαρί ξαλαφρώνει την καρδιά της). Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε το πρώτο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό για το παιδικό μυθιστόρημα Pippi Långstrump (Πίπη Φακιδομύτη), που έκτοτε έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιβλία παγκόσμια. Είχε προηγουμένως υποβάλλει το βιβλίο στον εκδοτικό οίκο Bonniers, όμως απορρίφθηκε. Αν και η Λίντγκρεν έγινε σχεδόν αμέσως σεβαστή σαν συγγραφέας, η απόρριψη της εξουσίας των ενήλικων που αποτελεί γνώρισμα πολλών από τους χαρακτήρες της έχει προκαλέσει την κριτική κάποιων συντηρητικών.

Το γυναικείο περιοδικό Damernas Värld την έστειλε το 1948 στις ΗΠΑ, προκειμένου να γράψει σύντομα δοκίμια-ανταποκρίσεις. Εκεί λέγεται πως σοκαρίστηκε από τις διακρίσεις κατά των Αφροαμερικάνων. Μερικά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το βιβλίο Η Κάτι στην Αμερική, συλλογή σύντομων δοκιμίων που βασίστηκαν στα ταξίδια της στις ΗΠΑ.

Το 1958 η Λίντγκρεν έγινε ο δεύτερος καλλιτέχνης που τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο παιδικής λογοτεχνίας "Χανς Κρίστιαν Άντερσεν".

Στο λήμμα για την Σκανδιναβική λογοτεχνία φαντασίας, η Εγκυκλοπαίδεια του φανταστικού περιγράφει τη Λίντγκρεν σαν την πιο σημαντική συγγραφέα παιδικής φαντασίας της Σουηδίας, αναφέροντας "η θέση της στην φαντασία των παιδιών παραμένει τόσο σίγουρη όσο και εξαιρετική. Οι ιστορίες και οι εικόνες της δεν μπορούν ποτέ να ξεχαστούν."

14 Νοεμβρίου 1918: γεννιέται ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, πολιτικός, δικηγόροs


Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος , του Αργύρη, ήταν δικηγόρος και πολιτικός που ψηφίστηκε βουλευτής και έγινε υπουργός. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1918 στη Μυγδαλιά Αρκαδίας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ως αξιωματικός, στη διάρκεια του οποίου και τραυματίστηκε ενώ στη διάρκεια της κατοχής διετέλεσε διοικητής τάγματος του ΕΛΑΣ. Στη δικτατορία των Συνταγματαρχών βρέθηκε στη πρώτη γραμμή της αντιχουντικής αντίστασης όπου και διώχθηκε επανειλημμένα. Το 1969 εκτοπίστηκε και λίγο καιρό μετά την απόλυσή του συνελήφθη και στη συνέχεια οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού (1971-72). Παρά ταύτα παρέμεινε στην Ελλάδα και συνέχισε τον αγώνα. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας ήταν εισηγητής και συντάκτης μηνύσεων με βάση των οποίων διώχθηκαν με την κατηγορία της προδοσίας και της στάσης οι πρωταίτιοι της δικτατορίας.

Διετέλεσε μεταξύ αλλών πρόεδρος και γενικός γραμματέας της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας (1963-1976), μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού δικαίου (1976-1981),, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (1976-1981) πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Δικαιωμάτων και Ατομικών Ελευθεριών του ΔΣΑ (1976-1981) και πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΟΑΕΑ). Ήταν εκδότης και διευθυντής της δικηγορικής - νομικής εφημερίδας Δικηγορική Γνώμη (1960-1967 και 1975-1981), πρόεδρος της Ενώσεως Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου (1962),και νομικός σύμβουλος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία (1976-1981). Έγραψε άρθρα και μελέτες για διάφορα νομικά θέματα. Ήταν βουλευτής της Β' Αθήνας από το 1981 μέχρι το θάνατό του το 2003 και το ίδιο διάστημα διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών(1981-1982), Εργασίας (1982-1986, 1993-1994 και 1996), Εμπορικής Ναυτιλίας (1987-1988), Αιγαίου (1988-1989) και Δικαιοσύνης (1996-2000).. Απεβίωσε στις 4 Σεπτεμβρίου 2003 στην Αθήνα.
Δημόσια εικόνα και δημοφιλία
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ήταν από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της Μεταπολίτευσης, με απήχηση σε οπαδούς όλων των κομμάτων. Ήταν αγαπητός για τον αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο έκφρασής του, ιδιαίτερα την περίοδο που κυριαρχούσε ο ευπρεπισμός και η «ξύλινη γλώσσα» στα ΜΜΕ. Παροιμιώδεις ήταν και οι εκφράσεις με τις οποίες επιτίθονταν στους αντιπάλους του. Οι πιο ενδεικτικές:
  • «Πατσαβούρα», προς τη δημοσιογράφο και βουλευτή Λιάνα Κανέλλη,
  • «μπουρτζόβλαχος», «ταγματασφαλίτης», «κομματόσκυλο της Δεξιάς», προς τον Πρόεδρο         του Αρείου Πάγου Βασίλειο Κόκκινο,
  • «σαπιοκοιλιάς» και «μεθύστακας», προς τον γνωστό ηθοποιό Δημήτρη Παπαμιχαήλ,
  • «νενέκος», προς τον πολιτικό Θεόδωρο Κατριβάνο,
  • «καραγκιόζης», «δημοσιογραφικός λωποδύτης», «αλητάκος», προς το δημοσιογράφο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο,
  • «τενεκές ξεγάνωτος» ή σκέτο «τενεκές», προς πολλούς βουλευτές της ΝΔ

14 Νοεμβρίου 1989: Ο Μάνος Χατζιδάκις ιδρύει την "Ορχήστρα των Χρωμάτων".


Ο Μάνος Χατζιδάκις την ίδρυσε οραματιζόμενος ένα επίλεκτο μουσικό σύνολο, το οποίο θα παρουσίαζε πρωτότυπα προγράμματα. Η πρώτη συναυλία δόθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1989 στο θέατρο "Παλλάς". Το 1994 η Ορχήστρα επανιδρύθηκε ως ορχήστρα επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Δραστηριότητα
Κάθε χρόνο διοργανώνει η ορχήστρα το διαγωνισμό διεύθυνσης ορχήστρας και σύνθεσης με την επωνυμία: Διεθνής Διαγωνισμός Δημήτρης Μητρόπουλος που αποτελεί πόλο έλξης για νέους μαέστρους και συνθέτες από όλον τον κόσμο.

Το ρεπερτόριο της Ορχήστρας των Χρωμάτων κινείται έξω από τυποποιημένα πρότυπα, αναδεικνύει άγνωστα έργα του 20ού αιώνα ή νέες οπτικές γωνίες για παλαιότερες και όχι απαραίτητα γνωστές συνθέσεις του κλασικού ρεπερτορίου. Δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην παρουσίαση έργων Ελλήνων συνθετών. Επίσης αναθέτει έργα σε σύγχρονους συνθέτες.

Στο πρόγραμμά της περιλαμβάνει τους παρακάτω κύκλους συναυλιών:
Κύκλος Ελληνική Μουσική,
Κύκλος Μουσική και Κινηματογράφος,
Κύκλος Μουσική και Λογοτεχνία,
Συνθέτες του 20ου αιώνα.

Οικονομικά Προβλήματα

Στις 14 Απριλίου 2008 ο πρόεδρος της ορχήστρας, Γιώργος Στεφανάκης υπέβαλε μέσω της στήλης «Σημειωματάριο» της εφημερίδας "Καθημερινή" την παραίτησή του, διαμαρτυρόμενος για τα χρόνια οικονομικά προβλήματα που απέκτησε η ορχήστρα με ευθύνη της πολιτείας. Αν και βάση του N.2273/94 το Υπουργείο Πολιτισμού οφείλει να καλύπτει τα λειτουργικά έξοδα της ορχήστρας, ο καλλιτεχνικός Διευθυντής της Ορχήστρας των Χρωμάτων Γιώργος Κουρουπός ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα προκύπτει επειδή δεν εγγράφεται το σύνολο της επιχορήγησης στον τακτικό προϋπολογισμό του ΥΠΠΟ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, λόγω αυτής της κατάστασης, οι μουσικοί της ορχήστρας έχουν μείνει μεταξύ του 2006 και του 2008 δύο φορές απλήρωτοι για χρονικό διάστημα άνω των οκτώ μηνών. Το 2009 ακυρώθηκε ο, ως τότε καθιερωμένος, κύκλος εκδηλώσεων “Μουσική και Κινηματογράφος” λόγω περικοπών στην ετήσια επιχορήγηση του ΥΠΠΟ. Σύμφωνα με τον πρόεδρό της, η ορχήστρα βρίσκεται στο δίλημμα να μειώσει είτε τον αριθμό των μουσικών της, είτε τα προγράμματα που διεξάγει . Στις 22 Οκτωβρίου 2010 το νεοιδρυθέν σωματείο της ορχήστρας δημιούργησε ένα ιστολόγιο για να αναζητηθεί η στήριξη του κοινού, καθώς αυτή τη φορά οι μουσικοί είχαν μείνει για εφτά μήνες απλήρωτοι.

Στις 6 Ιουνίου 2011 παραιτήθηκε ο μαέστρος της ορχήστρας Μίλτος Λογιάδης δηλώνοντας ότι: «Δεν ξανασηκώνω τα χέρια μου να διευθύνω, όταν ο μουσικός από κάτω είναι απλήρωτος. Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν θα το ανεχόταν ποτέ αυτό για την Ορχήστρα που δημιούργησε» και υποστηρίζοντας ότι το ΥΠΠΟΤ παράνομα μηδένισε την επιχορήγηση για το 2011. Στις 27/7/2010 είχε ήδη παραιτηθεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Ορχήστρας Γιώργος Κουρουπός 

Αρχιμουσικοί
Μάνος Χατζιδάκις (1989-1993)
Μίλτος Λογιάδης (1994-2011)

14 Νοεμβρίου 1960: Ιδρύεται ο ΟΠΕΚ (οργανισμός Πετρελαιοεξαγωγικών Κρατών).

Η σημαία του ΟΠΕΚ

Ο Οργανισμός εξαγωγών πετρελαιοπαραγωγών Χωρών, περισσότερο γνωστός ως ΟΠΕΚ, (από τα αρχικά του τίτλου του στην αγγλική απόδοση: Organization of the Petroleum Exporting Countries, OPEC) είναι σήμερα ένας διεθνής οικονομικός οργανισμός. Την προεδρία του οργανισμού ασκεί από την 1η Ιανουαρίου του 2009 η Αγκόλα, που αποτελεί και το νεότερο μέλος του (από το 2007).

Δημιουργήθηκε στη Βαγδάτη (Ιράκ) το 1960 από τις ακόλουθες χώρες μέλη Ιράν, Ιράκ, Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία και Βενεζουέλα. Πρωτοστάτες της δημιουργίας αυτού ήταν ο τότε Σάχης της Περσίας και ο τότε Βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας.
Πρωταρχικοί στόχοι και σκοποί αυτού του διεθνή οργανισμού ήταν η καθιέρωση ενιαίας πετρελαϊκής πολιτικής μεταξύ των κρατών μελών και ο προσδιορισμός των ευμενέστερων μέτρων προστασίας των συμφερόντων τους με σταθεροποιητικές τιμές της διεθνούς αγοράς σε μια προοπτική αφενός αποφυγής βλαβερών συνεπειών για τα ίδια μέλη - κράτη και αφετέρου σε μία δίκαιη και ομαλή πετρελαϊκή βιομηχανική ανάπτυξη.

Οι παραπάνω, θεμιτοί στην αρχή, στόχοι παρέσυραν και άλλες χώρες στη σύνδεση με αυτόν τον Οργανισμό. Έτσι από το 1985 τον ΟΠΕΚ συγκροτούν οι παρακάτω χώρες - μέλη, 12 τον αριθμό: Αγκόλα, Αλγερία, Γκαμπόν, Ισημερινός, Ιράκ, Ιράν, Κατάρ, Κουβέιτ, Λιβύη, Νιγηρία, Σαουδική Αραβία και Βενεζουέλα. Από τότε ο Οργανισμός παραμένει ανοικτός και για οποιαδήποτε άλλα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, χωρίς να αποκλείεται κανένα, ανεξάρτητα πολιτικού καθεστώτος, θρησκείας, γεωγραφικού χώρου και εφόσον διατηρεί βασικά αντίστοιχα συμφέροντα των ήδη Χωρών - μελών.

Το 1976 ο ΟΠΕΚ δημιούργησε έναν θυγατρικό διεθνή επίσης οργανισμό διεθνούς οικονομικής βοήθειας τον "OPEC Fund".

Η Έδρα του ΟΠΕΚ βρίσκεται στη Βιέννη (Αυστρία) στη διεύθυνση: Obere Danaustrasse 93, A-1020 Vienna, Austria.

Του Οργανισμού προΐσταται ο Γενικός Γραμματές ΟΠΕΚ.

Ο ΟΠΕΚ διατηρεί επίσης δική του σημαία γαλάζια στο κέντρο της οποίας φέρει το λογότυπο, με κυκλοτερή λευκά αρχικά OPEC.

14 Νοεμβρίου 1926: Ιδρύεται η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ).


Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ) αποτελεί τον ανώτατο οργανισμό διοίκησης του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 1926, με κοινή απόφαση των τριών μεγάλων Ενώσεων της χώρας (Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης). Έναν χρόνο αργότερα, το 1927 γίνεται μέλος της διεθνούς ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας (FIFA), ενώ το 1954 γίνεται μέλος και της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας (UEFA).

Η ΕΠΟ έχει την ευθύνη για τη διοργάνωση του Πρωταθλήματος Γ' και Δ' Εθνικής καθώς και των τοπικών πρωταθλημάτων. Ακόμα διοργανώνει το Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου αντρών, τοΚύπελλο ερασιτεχνών Ελλάδας και τα κύπελλα των μεικτών ενώσεων στις κατηγορίες ανδρών, παίδων, νέων και παμπαίδων. Διοργανώνει επίσης πανελλήνια πρωταθλήματα στους νέους. Τέλος αποτελεί και τη διοίκηση της εθνικής ομάδας.

Πρόεδρος της Ομοσπονδίας ήταν ως το Δεκέμβριο του 2008 ο Βασίλης Γκαγκάτσης, που εξελέγη για τρίτη συνεχή θητεία χωρίς αντίπαλο στις αρχαιρεσίες της 4ης Οκτωβρίου του 2008. Ο Γκαγκάτσης παραιτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 2008. Νέος πρόεδρος εξελέγη στις 24 Ιανουαρίου του 2009 ο Σοφοκλής Πιλάβιος.

14 Νοεμβρίου 1922: Σχηματίζεται νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα. Πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Στυλιανός Γονατάς.

Ο Στυλιανός Γονατάς ως συνταγματάρχης, 1922

Στις 10/11/1922  παραιτήθηκε ο Κροκιδάς γιατί διαφώνησε με την επικείμενη εκτέλεση των Έξι και ανέλαβε ο εκ των αρχηγών της Επανάστασης Στ. Γονατάς (14/11)

14 Νοεμβρίου 1914: Από σεισμούς στη Λευκάδα και στη νοτιοδυτική Ελλάδα σκοτώνονται 16 άνθρωποι.


Ο σεισμός (Μ=6,3) που έπληξε τη Λευκάδα στις 14 Νοεμβρίου του 1914 προκάλεσε βλάβες κυρίως στο δυτικό τμήμα του νησιού. 16 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Πολλά χωριά καταστράφηκαν όπως: Αθάνι, Δρόγανο, Χορτάτα, Νικολί, Διαμιλιάνοι, Κομηλιό (ΙΧ), Αγ. Πέτρος, Ρουπάκια, Εξάνθεια, Καλαμίτσι, Αγ. Νικήτας και Τσουκαλάδες. Πολλά σπίτια κατέρρευσαν ή έπαθαν σοβαρές βλάβες τόσο στην πόλη της Λευκάδας όσο και στα χωριά: Βασιλική, Βουρνίκας, Καρυά, Εγκλοβή, Αγ. Νικόλαος και Λαζαράτα. Παρατηρήθηκαν κατολισθήσεις (Αθάνι, Κομηλιό, εκβολές Δημοσσάρι) καθώς και πτώσεις βράχων (αποκλείστηκαν τα χωριά Πόρος, Καρυά, Εγκλοβή, Χορτάτα και Κομηλιό). Εκδηλώθηκε θαλάσσιο κύμα βαρύτητας ύψους 2-3m ενώ υπήρξαν διαταραχές και στον υδροφόρο ορίζοντα. Ο λιμενοβραχίονας στο Νυδρί βυθίστηκε και ρωγμές εμφανίστηκαν στο δρόμο από τη Λευκάδα προς τον Αγ. Νικήτα (μήκος ρωγμών έως 3km, πλάτος έως 30cm). Ο μεγαλύτερος προσεισμός (Μ=5,3) εκδηλώθηκε στις 10 Νοεμβρίου και προκάλεσε μικρές βλάβες στη Λευκάδα και τις γύρω περιοχές (Πρέβεζα, Αιτωλικό, Μεσολόγγι, Αργοστόλι).