Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

11 Νοεμβρίου 1974: γεννιέται ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο,Αμερικανός ηθοποιός


Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο , γεννημένος στις 11 Νοεμβρίου 1974 είναι Αμερικανός ηθοποιός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, ο Ντι Κάπριο ξεκίνησε την καριέρα του με τηλεοπτικές διαφημίσεις πριν συμμετάσχει σε τηλεοτπικές σειρές όπως Santa Barbara και Growing Pains στις αρχές της δεκατίας του '90. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο έγινε στην κωμωδία τρόμου Critters 3 το 1991. Έλαβε αναγνώριση με δευτερεύοντες ρόλους στις ταινίες Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ (What's Eating Gilbert Grape, 1993), Σταγόνες Αγάπης (Marvin's Room, 1995) και Το Τέλος της Αθωότητας (The Basketball Diaries, 1995). Πήρε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στο Romeo + Juliet το 1996 και έγινε παγκοσμίως γνωστός με την ταινία Τιτανικός (Titanic) σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Κάμερον, τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών μέχρι το 2010.

Έχει βραβευτεί με τη Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία Ιπτάμενος Κροίσος (The Aviator, 2004) και έχει λάβει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Οι δύο τελευταίες του ταινίες Το Νησί των Καταραμένων (Shutter Island, 2010) και Inception (2010) συγκαταλέγονται μεταξύ των μεγαλύτερων εμπορικών επιτυχιών της καριέρας του. Ο Ντι Κάπριο έχει μια εταιρία παραγωγής, την Appian Way Productions, η οποία περιλαμβάνει την παραγωγή των ταινιών Το Ορφανό (Orphan, 2009) και Η Κοκκινοσκουφίτσα (Red Riding Hood, 2011).

O Ντι Κάπριο γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια από τους Ιρμελίν και Τζορτζ Ντι Κάπριο. Οι γονείς του γνωρίστηκαν όταν φοιτούσαν στο κολέγιο και στη συνέχεια μετακόμισαν στο Λος Άντζελες.. Χώρισαν ένα χρόνο μετά τη γέννησή του και ο Ντι Κάπριο έζησε τον περισσότερο καιρό με τη μητέρα του. Μαζί με τη μητέρα του έζησαν σε αρκετές γειτονιές του Λος Άντζελες, και η ίδια έκανε πολλές δουλειές για να συντηρηθούν.

11 Νοεμβρίου 2004: στην ιστορία περνά ο ηγέτης - σύμβολο του παλαιστινιακού αγώνα για ανεξαρτησία Γιάσερ Αραφάτ

Ο Γιάσερ Αραφάτ

Ο Γιάσερ Αραφάτ (στα αραβικά: ياسر عرفات‎‎ ​), ή Μοχάμεντ Αμπντέλ Ραούφ Αραφάτ Αλ Κούντουα Αλ Χουσεϊνί (στα αραβικά: محمد عبد الرؤوف القدوة الحسيني‎ ​) όπως ήταν το πραγματικό του όνομα (24 Αυγούστου ή 4 Αυγούστου 1929 - 11 Νοεμβρίου 2004), υπήρξε πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και ηγέτης της Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Όσον αφορά τον τόπο γέννησης του Γιάσερ Αραφάτ οι πηγές διίστανται καθώς γεννήθηκε πιθανότατα στο Κάιρο ενώ ο ίδιος υποστήριζε ότι γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ.

Οι Βρετανοί διοίκησαν την Παλαιστίνη από το 1919 έως το 1948. Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και το Ολοκαύτωμα ο αριθμός των Εβραίων μεταναστών στην Παλαιστίνη αυξήθηκε εντυπωσιακά. Στις 29 Νοεμβρίου 1947 ο ΟΗΕ ανακοίνωσε σχέδιο για δημιουργία δυο κρατών, ενός Εβραϊκού και ενός Παλαιστινιακού, εδώ άρχισαν και οι διαφωνίες, οι οποίες κατέληξαν σε πολεμική αντιπαράθεση πέντε αραβικών κρατών (Αίγυπτος, Λίβανος, Συρία, Ιορδανία και Ιράκ) από τη μια, με το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ από την άλλη.

Ο Αραφάτ έλαβε μέρος στον πόλεμο στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1947-49 και μετά την ήττα των Αράβων επέτρεψε στο Κάιρο.

Από το 1949 έως 1956 σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Βασιλιάς Φουάντ Β' (Πανεπιστήμιο του Καΐρου) της Αιγύπτου.

Στα 1959 ίδρυσε την Φατάχ (που σημαίνει "νίκη") ενώ παράλληλα δούλεψε ως μηχανικός στους πετρελαιαγωγούς του Κουβέιτ.

Το 1967, ξέσπασε ο πόλεμος των «έξι ημερών», μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών,ο οποίος τερματίστηκε με ήττα και πάλι των αραβικών κρατών. Το 1964 ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης γνωστή διεθνώς ως PLO (Palestine Liberation Organization) με σκοπό να ενώσει τις διάφορες παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της αραβικής Παλαιστίνης. Το 1969 πρόεδρος της PLO εκλέχτηκε ο Γίασερ Αραφάτ.

Τον Οκτώβριο του 1974 η Αραβική Συνδιάσκεψη αναγνώρισε την PLO (ΟΑΠ, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού και ένα μήνα αργότερα ο Αραφάτ συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως αντιπρόσωπος της. Τον Ιούνιο του 1982, οι Ισραηλινοί στην προσπάθεια τους να καταστρέψουν την PLO, που δρούσε από το γειτονικό Λίβανο, ξεκίνησαν μια σαρωτική εισβολή, που εξελίχτηκε σε πραγματικό πόλεμο. Το αποτέλεσμα ήταν μεγάλες σφαγές αμάχων στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα από φανατικούς, με την ανοχή των Ισραηλινών δυνάμεων. Μετά τα παραπάνω γεγονότα ο Αραφάτ και η ηγεσία της PLO μεταφέρθηκαν στην Τυνησία.

Το 1987 ξέσπασε η πρώτη ιντιφάντα (που σημαίνει "εξέγερση") ενώ το 1988 το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο (PNC) αποδέχθηκε την απόφαση 242 του ΟΗΕ που, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ.

Το 1991 στη Συνδιάσκεψη της Μαδρίτης στο θέμα της Παλαιστίνης δεν σημειώθηκε καμία πρόοδος, το 1993 όμως με τη Συμφωνία του Όσλο, παραχωρήθηκε περιορισμένη αυτονομία στην Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη.

Τον Ιούνιο 1994 ο Γιάσερ Αραφάτ —μετά από 27 χρόνια— επέτρεψε στην Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ για να αναλάβει την ηγεσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA).

Το φθινόπωρο του 1994 ο Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ Σιμόν Πέρες τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Το 2000, ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα (εξέγερση), και ο Γιάσερ Αραφάτ πρότεινε τη λύση των δύο κρατών: οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ, με αντάλλαγμα τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967 απο το Ισραήλ. Ο Τζορτζ Μπους χαρακτήρισε τον Γιάσερ Αραφάτ «αποτυχημένο ηγέτη» το 2001. Από το Δεκέμβριο του 2001 ο Αραφάτ παρέμεινε αποκλεισμένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, κυκλωμένος από ισραηλινά στρατεύματα. Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2002. Το 2004 άφησε την τελευταία του πνοή, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, στο στρατιωτικό νοσοκομείο Περσί του Παρισιού, όπου νοσηλευόταν από τις 29 Οκτωβρίου, λόγω σοβαρής επιδείνωσης της υγείας του.

11 Νοεμβρίου 2002: το σχέδιο Ανάν, σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού παρουσιάζεται πρώτη φορά.

Η προτεινόμενη από το Σχέδιο Ανάν νέα σημαία της Ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας

Το Σχέδιο Ανάν ήταν σχέδιο που διαμορφώθηκε από τον γενικό γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν για την συνολική επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Η αρχική του μορφή (το αποκαλούμενο σήμερα σχέδιο Ανάν Ι) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου 2002, όπου παραδίδεται στην Κυπριακή Δημοκρατία, στην τουρκοκυπριακή πλευρά και στις εγγυήτριες δυνάμεις Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και ο Κύπριος Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης δηλώνουν ότι «το σχέδιο είναι διαπραγματεύσιμο».

11 Νοεμβρίου: Ημέρα Ανακωχής

Γαλλο-γερμανικό νεκροταφείο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο Cerny

Ημέρα Ανακωχής ή Ημέρα Εκεχειρίας ονομάζεται η επέτειος της λήξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η οποία γιορτάζεται στις 11 Νοεμβρίου στη Γαλλία και το Βέλγιο με το όνομα «L'Armistice» (όπου είναι και επίσημη αργία).

Στη Μεγάλη Βρετανία και αρκετές χώρες της Κοινοπολιτείας φέρεται με το όνομα "Ημέρα Ανάμνησης" («Remembrance Day» ή «Jour du Souvenir» στον Καναδά), στην Πολωνία με το όνομα «Ημέρα Πολωνικής Ανεξαρτησίας» και στην Αμερική με το όνομα «Veterans Day» (= Ημέρα Παλαιμάχων).

Στις 11:00 π.μ. 11 Νοεμβρίου 1918, «την ενδέκατη ώρα, της ενδέκατης μέρας, του ενδέκατου μήνα» όπως αναφέρεται αρκετές φορές από τον τύπο η χρονική στιγμή έναρξης της συνθήκης ανακωχής των συμμάχων με τη Γερμανία της Κομπιέν (Compiègne), έληξε και επίσημα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Η επέτειος εορτάζεται με κατάθεση στεφάνου στο μνημείο Αγνώστου Στρατιώτη από ανώτατους εκπροσώπους των αρχών (π.χ. στο Παρίσι ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου) και κατά παράδοση με δύο λεπτών σιγή που αρχίζει στις 11:00 π.μ. της 11ης Νοεμβρίου, για να δοθεί φόρος τιμής στα 20 εκατομμύρια νεκρούς του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

11 Νοεμβρίου 1990: πεθαίνει σε ηλικία 92 ετών το ιερό τέρας του ελληνικού θεάτρου Αλέξης Μινωτής.

αλεξης μινωτης-κατινα παξινου

Γεννήθηκε στα Χανιά στις 8 Αυγούστου 1898. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Από ηλικίας 15 χρόνων δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό περιοδικό ΄΄Διόνυσος΄΄ της Κωνσταντινούπολης υιοθετώντας το επίθετο Μινωτής Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Τράπεζα Αθηνών, μετέπειτα Εθνική Τράπεζα, των Χανίων. Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται "επί σκηνής" με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα - θιάσους. Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον "Οιδίποδα τύραννο". Προκειμένου εν τω μεταξύ ν΄ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.

Βραδύτερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ "Πόλεμος" που υποδυόταν το ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν΄ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής. Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της "Ελεύθερης Σκηνής" το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον "Άμλετ" του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.

Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: "Ιούλιος Καίσαρ" και "Άμλετ" του Σαίξπηρ, "Δον Κάρλος" του Σίλλερ, "Ιβάν ο τρομερός", "Πέερ Γκυντ", "Μάκβεθ", "Βασιλιάς Ληρ", "Βρυκόλακες" κ.ά.

Το 1940 παντρεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ "Notorious" μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία "Chase" μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους "Βρυκόλακες" του Ίψεν. Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο "Παιδί και το Δελφίνι" με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα. Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή ανεβάστηκε με δική του σκηνοθεσία. Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες "Εκάβη" και "Μήδεια" του Ευριπίδη στις οποίες και πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού καθώς και τις τραγωδίες "Αντιγόνη" και "Οιδίπους επί Κολονώ" που πρωταγωνιστούσε ο ίδιος.

Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι "Μήδεια" με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελλοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην "Ηλέκτρα" με την Μαρίκα Κοτοπούλη.
Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία "Γη των Φαραώ" με την Τζόαν Κόλινς.

Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.

11 Νοεμβρίου 1990: πεθαίνει σε ηλικία 81 ετών ο μεγάλος μας ποιητής, Γιάννης Ρίτσος. Γεννήθηκε το 1909 στη Μονεμβασιά.

Ο τάφος του Ρίτσου στη Μονεμβασιά

Ο Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 - Αθήνα 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας ποιητής. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του.

Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση των Παίδων». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού. Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στο «Ριζοσπάστη» τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Την ιδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου». Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Συγκεκριμένα συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1948 και εξορίζεται στη Λήμνο, κατόπιν στη Μακρόνησο (Μάης 1949) και το 1950 στον Άι Στράτη. Μετά την απελευθέρωσή του τον Αύγουστο του 1952 έρχεται στην Αθήνα και προσχωρεί στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύεται με την παιδίατρο Γαρυφαλιά (Φαλίτσα) Γεωργιάδη κι ένα χρόνο αργότερα γεννιέται η -μοναδική- κόρη τους Ελευθερία (Έρη). Το 1956, τον ίδιο χρόνο δηλαδή, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».

Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νομπέλ. Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν.

Βραβεία
Πρώτο Κρατικό Βραβείο ποίησης "Η Σονάτα του σεληνόφωτος" (1956)
Μέγα διεθνές βραβείο ποίησης (Βέλγιο, 1972)
Διεθνές βραβείο "Γκεόργκι Δημητρώφ" (Βουλγαρία, 1975)
Mέγα βραβείο ποίησης "Αλφρέ ντε Βινύ" (Γαλλία, 1975)
Διεθνές βραβείο "Αίτνα-Ταορμίνα" (Ιταλία, 1976)
"Βραβείο Ειρήνης του Λένιν" (ΕΣΣΔ, 1977)
Διεθνές βραβείο "Μποντέλο" (1978)
Ποιήματα
«Τρακτέρ », «Πυραμίδες», «Επιτάφιος»,  «Το τραγούδι της αδελφής μου», «Εαρινή συμφωνία», «Το εμβατήριο του ωκεανού», «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής», «Δοκιμασία», «Ο σύντροφός μας», «Γειτονιές του κόσμου», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Αγρύπνια», «Πρωινό άστρο», «Η σονάτα του σεληνόφωτος», «Χρονικό», «Πέτρινος χρόνος», «Αποχαιρετισμός»,  «Υδρία », «Χειμερινή διαύγεια», «Οι γειτονιές του κόσμου», «Η αρχιτεκτονική των δέντρων», «Οταν έρχεται ο ξένος», «Ανυπόταχτη πολιτεία», «Οι γερόντισσες κ' η θάλασσα», «Το παράθυρο», «Η γέφυρα», «Ο Μαύρος Αγιος», «Το νεκρό σπίτι», «Κάτω απ' τον ίσκιο του βουνού», «Το δέντρο της φυλακής και οι γυναίκες»,  «12 ποιήματα για τον Καβάφη», «Μαρτυρίες Α», «Παιχνίδια τ'ουρανού και του νερού», «Φιλοκτήτης», «Ρωμιοσύνη», «Ορέστης», «Μαρτυρίες Β», «Όστραβα», «Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα», «Η Ελένη», «Χειρονομίες», «Τέταρτη διάσταση», «Η επιστροφή της Ιφιγένειας», «Ισμήνη», «Χρυσόθεμις», «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», «Γκραγκάντα», «Διάδρομος και σκάλα», «Σεπτήρια και Δαφνηφόρια», «Καπνισμένο τσουκάλι», «Ο αφανισμός της Μήλος», «Υμνος και θρήνος για την Κύπρο», «Κωδωνοστάσιο», «Χάρτινα », «Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη», «Η Κυρά των Αμπελιών», «Η τελευταία προ Ανθρώπου Εκατονταετία», «Τα επικαιρικά», «Ημερολόγιο εξορίας», «Μαντατοφόρες», «Θυρωρείο», «Το μακρινό», «Το ρόπτρο», «Γραφή Τυφλού», «Τα ερωτικά», «Ανταποκρίσεις»

Συλλογές
«Ποιήματα - Α τόμος», «Ποιήματα - Β τόμος», «12 ποιήματα για τον Καβάφη», «Μαρτυρίες - Σειρά 1η», «Ποιήματα - Γ τόμος», «Μαρτυρίες - Σειρά 2η», «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», «Ποιήματα - Δ τόμος»
Θεατρικά
«Μια γυναίκα πλάι στη θάλασσα », «Πέρα απ'τον ίσκιο των κυπαρισσιών», «Τα ραβδιά των τυφλών», «Ο λόφος με το συντριβάνι»
Μεταφράσεις
«Α.Μπλόκ: Οι δώδεκα», «Ανθολογία Ρουμανικής ποίησης», «Αττίλα Γιόζεφ: Ποιήματα», «Μαγιακόφσκι: Ποιήματα», «Ντόρας Γκαμπέ: Εγώ, η μητέρα μου και ο κόσμος», «Ιλία 'Ερεμπουργκ: Το δέντρο», «Ναζίμ Χικμέτ: Ποιήματα», «Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών», «Νικόλας Γκιλλιέν: Ο μεγάλος ζωολογικός κήπος», «Α.Τολστόη : Η γκρινιάρα κατσίκα», «Φ.Φαριάντ: Ονειρα με χαρταετούς και περιστέρια», «Χο τσι Μινχ: Ημερολόγιο της φυλακής

Ταξιδιωτικά

«Εντυπώσεις απο τη Σοβιετική Ενωση»,
«Ιταλικό τρίπτυχο»

11 Νοεμβρίου 1980: ο Μίμης Δομάζος αποχαιρετάει την Εθνική Ελλάδας με γκολ στον αγώνα εναντίον της Αυστραλίας (3-3) στην Αθήνα.


Ο 38χρονος Μίμης Δομάζος αποχαιρετάει στις 11/11 του 1980 την Εθνική Ελλάδος στο 84’ του αγώνα εναντίον της Αυστραλίας (3-3) έχοντας μάλιστα πετύχει γκολ στο 68’. Όταν ο Αλκέτας Παναγούλιας τον αντικαθιστά, όλο το γήπεδο διαμαρτύρεται ρυθμικά φωνάζοντας “Μίμη μη φεύγεις” στο “στρατηγό” του ελληνικού ποδοσφαίρου που συμπληρώνει 50 συμμετοχές με την εθνική ομάδα και έχοντας σκοράρει 4 γκολ. Ο Δομάζος είχε κάνει ντεμπούτο σε ηλικία 17 ετών στις 2/12/1959 στο φιλικό με τη Δανία (1-3), τη χρονιά δηλαδή που μεταγράφηκε στον ΠΑΟ από την Άμυνα Αμπελοκήπων. Στον πρώτο εκείνο αγώνα βρέθηκε δίπλα στον Θεοδωρίδη, τον Λινοξυλάκη, τον Πολυχρονίου, τον Νεστορίδη και τον Σιδέρη, που είχε κάνει ντεμπούτο ένα χρόνο πριν (3/12/1958) εναντίον της Γαλλίας (1-1).

11 Νοεμβρίου 1976: ο Ντιέγκο Μαραντόνα σημειώνει τα πρώτα δύο επίσημα γκολ στην καριέρα του.



Ο Diego Maradona στις 11 Νοεμβρίου του 1976 σημειώνει τα πρώτα του επίσημα δύο γκολ στην καριέρα του εναντίον της San Lorenzo στο Mar De Plata. 

11 Νοεμβρίου 1962: γεννιέται η Αμερικανίδα ηθοποιός Ντέμι Μουρ.


Η Ντέμι Μουρ είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1962 στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικό και το πραγματικό της όνομα είναι Demetria Gene Guynes. Ο πραγματικός της πατέρας τους εγκατέλειψε πριν γεννηθεί αλλά και ο θετός της πατέρας δεν της πρόσφερε κάποια σταθερότητα και ασφάλεια. Η ίδια παράτησε το σχολείο στα 16 της για να αρχίσει να δουλεύει και το 1980 στα 18 της παντρεύτηκε τον ρόκερ Φρέντι Μουρ. Ο γάμος τους κράτησε 4 χρόνια αλλά η Ντέμι Μουρ κράτησε το επίθετό του και μετά το χωρισμό τους.

Άρχισε να γίνεται γνωστή στο ευρύ κοινό στις αρχές του 1980, όταν πρωταγωνίστησε σε μερικές ταινίες με εφηβικό περιεχόμενο. Στη δεκαετία του '90, ήταν από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς στο Χόλιγουντ και μαζί με τον άντρα της Μπρους Γουίλις (το οποίο παντρεύτηκε το 1987) ήταν από τα χρυσά ζευγάρια του Χόλυγουντ. Το 2000 χώρισαν με τον Μπρους Γουίλις με τον οποίο απέκτησαν τρία παιδιά αλλά ακόμα διατηρούν πολύ καλές σχέσεις.

Το 2005 παντρεύτηκε για τρίτη φορά τον κατά 16 χρόνια μικρότερό της ηθοποιό Άστον Κούτσερ.

11 Νοεμβρίου 1940: το τζιπ, που εξελίχθηκε από τις δυνάμεις του μηχανικού του στρατού των ΗΠΑ και κατασκευάστηκε από τον Γουίλις, κάνει το ντεμπούτο του.

το πρώτο τζιπ

Στρατιωτικό όχημα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και γενική κατηγορία που χαρακτηρίζει τα εκτός δρόμου αυτοκίνητα. Το «τζιπάκι», όπως το έχουμε στο μυαλό μας, είναι ένα αυτοκίνητο ανθεκτικό, με μεγάλη ιπποδύναμη, χωρίς οροφή και πόρτες, που έγραψε ιστορία στα πεδία των μαχών από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Η ιστορία του ξεκινά τον Φεβρουάριο του 1940, όταν ο αμερικανικός στρατός ζήτησε από τις αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας ένα όχημα πολλαπλών χρήσεων με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Τρεις εταιρείες ανταποκρίθηκαν και 9 μήνες αργότερα το πρώτο όχημα αυτού του τύπου βγήκε από τη γραμμή παραγωγής (11 Νοεμβρίου 1940).

Μέχρι το τέλος του μεγάλου πολέμου, 600.000 τζιπ τέθηκαν στη διάθεση του αμερικανικού στρατού. Το πρωτότυπο όχημα της εταιρείας Γουίλις - Όβερλαντ, που αργότερα απορροφήθηκε από τηνΚράισλερ, είναι αυτό που σήμερα χαρακτηρίζουμε ως Jeep.

H προέλευση της λέξης Jeep είναι ένα άλυτο μυστήριο. Μία εξήγηση είναι ότι προέρχεται από μια παραφθορά των αρχικών γραμμάτων των λέξεων General Purpose, που σημαίνουν Γενική Χρήση. Μία άλλη θεωρία, πιο πειστική για πολλούς, αναφέρει ότι η λέξη Jeep προέρχεται από τον «χάρτινο» ήρωα Eugene the Jeep, που διασχίζει τοίχους, σκαρφαλώνει σε ταβάνια και πετάει. Είναι μια φιγούρα από τον Ποπάι, που ταιριάζει, όπως λένε, απόλυτα με τον χαρακτήρα του οχήματος.

Η λέξη Jeep δεν είναι μόνο μια θυγατρική της Κράισλερ, αλλά μια γενική έννοια, που χαρακτηρίζει τα λεγόμενα «εκτός δρόμου» αυτοκίνητα ή τα μικρού κυβισμού SUV. Είναι η πιο αναγνωρίσιμη αμερικανική εμπορική επωνυμία στον κόσμο μετά την Coca-Cola.

11 Νοεμβρίου 1821: γεννιέται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Πέθανε το 1881.


Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι υπήρξε κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ως ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α'. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στα χρόνια της φυλάκισης και εξορίας του αντλούσε δύναμη από μια Καινή Διαθήκη που είχε μαζί του. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία.

Στις αρχές Οκτώβρη του 1878, ο Ντοστογιέφσκι με την οικογένειά του μετακόμισε σ' ένα διαμέρισμα στην Οδό Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Η απόφαση να πάει σ' ένα νέο σπίτι συνδέεται με τον τραγικό θάνατο του μικρότερου γιου του στις 16 Μαίου 1878 από επιληψία, αρρώστια που είχε κληρονομήσει από τον ίδιο τον πατέρα του. Το διαμέρισμα αυτό της Κουζνέτσνυ αριθ. 5, όπου ο Ντοστογιέφσκι έζησε για 2 1/2 χρόνια μέχρι το θάνατό του, ήταν στο δεύτερο όροφο με έξι δωμάτια και παράθυρα με θέα στην Εκκλησία του Αγίου Βλαντίμιρ, όπου ο Ντοστογιέφσκι εκκλησιαζόταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σ' αυτό το σπίτι με την ταπεινή επίπλωση, ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το τελευταίο μυθιστόρημά του Οι αδελφοί Καραμαζώφ. Το Νοέμβριο του 1991, με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα, το Μουσείο Ντοστογιέφσκι της Αγίας Πετρούπολης άνοιξε στο κοινό τις πύλες του στο σπίτι αυτό.

Ο Ντοστογιέφσκι, πέρα από επιληπτικός, υπέφερε σ' όλη του τη ζωή και από ασθένεια των πνευμόνων. Στις 26 Γενάρη του 1881, είχε μια σοβαρή πνευμονική αιμορραγία. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κάλεσαν τον ιερέα της γειτονικής Εκκλησίας του Αγίου Βλαντίμιρ κι ο Ντοστογιέφσκι εξομολογήθηκε και δέχτηκε τη Θεία Κοινωνία. 'Οπως γράφει στο "Ημερολόγιό" της η 'Αννα Γρηγόριεβνα Ντοστογιέφσκι, όταν διαβεβαίωνε τον Ντοστογιέφσκι ότι θα ζούσε ακόμη για πολλά χρόνια, εκείνος της απάντησε: "'Οχι, το ξέρω, θα πεθάνω σήμερα! 'Αναψε μια λαμπάδα, 'Αννια, και δως μου το Ευαγγέλιο".

Στις 28 Γενάρη του 1881, ώρα 8.36 το βράδυ, ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι πέθανε. Τα νέα για το θάνατο του Ντοστογιέφσκι τάραξαν αφάνταστα τους Ρώσους της Αγίας Πετρούπολης. Για δυο συνεχείς ημέρες, 29-30 του Γενάρη, το διαμέρισμα της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5 κατακλυζόταν από κόσμο, που συνέρρεε για το τελευταίο αντίο - μπροστά στο ξεσκέπαστο φέρετρο στη μέση του γραφείου του - στον πολυαγαπημένο του συγγραφέα. 'Ολα τα δωμάτια του σπιτιού ήταν κατάμεστα με κόσμο. Μεγάλες μορφές της ρωσικής λογοτεχνίας συνωστίζονταν γύρω από το φέρετρό του.

Το Σάββατο στις 31 Γενάρη, η σορός του Ντοστογιέφσκι μεταφέρθηκε από το σπίτι της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Όλη η Αγία Πετρούπολη, δίχως άλλο προηγούμενο, ακολούθησε τη νεκρική πομπή προς το Μοναστήρι του Αλεξάντερ Νιέφσκι, όπου θα γινόταν η ταφή. Πρωτομηνιά, Φλεβάρης του 1881, μετά την εξόδιο λειτουργία στην Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος της Μονής και με την παρουσία τεράστιου πλήθους ανθρώπων, ο Ντοστογιέφσκι τάφηκε στο Κοιμητήριο Τίχβιν (Tikhvin) του Μοναστηριού Αλεξάντερ Νιέφσκι, δίπλα στον τάφο του Ρώσου ποιητή Βασίλι Ζουκόφσκι. Στα 1883, σε επιτάφια τελετή, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου και της προτομής του Ντοστογιέφσκι, έργο του γλύπτη Ν. Λαβρέτσκυ. Όχι μακρυά από τον τάφο του Ντοστογιέφσκι, βρίσκονται και οι τάφοι διάσημων συνθετών της Ρωσίας - Τσαϊκόφσκι, Ρίμσκυ-Κόρσακοφ, Μουσόργκσκι, Μποροντίν και Γκλίνκα.

Μυθιστορήματα
Ο φτωχόκοσμος (1846)
Ο σωσίας (1846)
Νιετόσκα Νιεζβάνοβα (1849)
Το όνειρο του θείου μου (1859)
Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του (1859)
Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων (1860-1862)
Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι (1861)
Σημειώσεις από το υπόγειο (1864)
Ο παίκτης (1866)
Έγκλημα και τιμωρία (1866)
Ο ηλίθιος (1868)
Ο αιώνιος σύζυγος (1870)
Οι δαιμονισμένοι (1871-1872)
Ο έφηβος (1875)
Αδελφοί Καραμαζώφ (1879-1880)
Διηγήματα
Ο κύριος Προχάρτσιν (1846)
Μυθιστόρημα σε εννέα γράμματα (1847)
Η σπιτονοικοκυρά (1847)
Η γυναίκα ενός άλλου και ο άντρας κάτω απ’το κρεβάτι (1848)
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο και ο γάμος (1848)
Λευκές νύχτες (1848)
Πολζούνκωβ (1848)
Μια αδύναμη καρδιά (1848)
Ένας τίμιος κλέφτης (1848)
Ο μικρός ήρωας (γραμμένο το 1849 και δημοσιευμένο το 1857)
Μια αξιοθρήνητη ιστορία (1862)
Ο κροκόδειλος (1865)
Μπόμποκ* (1873)
Μικρές εικόνες*(1873)
Το παιδί στο δένδρο του Χριστού* (1876)
Μια γλυκιά γυναίκα* (1876)
Ο χωρικός Μάρεϊ* (1876)
Η αιωνόβια* (1876)
Το όνειρο ενός γελοίου* (1877)
*Σημ. Δημοσιεύτηκαν μέσα από «Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα»
Δοκίμια
Χειμερινές σημειώσεις σε καλοκαιρινές εντυπώσεις (1863)
Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα (1873-1877)
Ο λόγος για τον Πούσκιν (1880)