30 Νοεμβρίου 1822: Κατάληψη του Παλαμηδίου

Η κατάληψη του Παλαμηδίου κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821 ήταν η επιτυχής έκβαση της μακροχρόνιας πολιορκίας του φρουρίου του Παλαμηδίου από τους Έλληνες και η συνθηκολόγηση των Τούρκων του Ναυπλίου.

Πρώτη απόπειρα εφόδου
Το Παλαμήδι είναι βαριά οχυρωμένο φρούριο πάνω σε ύψωμα που δεσπόζει στο Ναύπλιο. Είχε κτιστεί από τους Ενετούς και από τους καλύτερους Σουηδούς αρχιτέκτονες πολεμικών κάστρων. Ήταν απρόσβλητο. Είχε επτά προμαχώνες, στους οποίους ήταν τοποθετημένα ενενήντα δύο βαριά κανόνια. Στις πολλές και γεμάτες πυριτιδαποθήκες φυλάγονταν πυρομαχικά, βλήματα για τα κανόνια, καθώς και μεγάλα αποθέματα νερού και τροφίμων. Το φρούριο αυτό ήταν στα χέρια των Τούρκων από το 1715. Πρώτη απόπειρα εφόδου έγινε από τους Έλληνες τον Δεκέμβριο του 1821, απέτυχε όμως από κακή συνεννόηση και οι επαναστάτες έπαθαν μεγάλη συμφορά, ενώ ο οπλαρχηγός Γκελμπερής αιχμάλωτος και τραυματίας ξεψύχησε φρικτά επάνω στο σταυρό στην πλατεία του Ναυπλίου. Από τότε οι επαναστάτες πολιόρκησαν διαρκώς το Παλαμήδι χωρίς να επιχειρήσουν άλλη έφοδο. Περίμεναν για την κατάλληλη ευκαιρία. Η πολιορκία ήταν τόσο στενή, που με τον καιρό το Ναύπλιο λιμοκτονούσε.

Κατάληψη του Παλαμηδίου
Την νύχτα της 29ης προς την 30 Νοεμβρίου του 1822 μία των πολιορκητικών ομάδων με αρχηγό τον Σταϊκόπουλο είχε βάρδια. Δυο Τουρκαλβανοί φυγάδες ήρθαν στον καπετάν Στάικο και του εκμυστηρεύτηκαν ότι το φρούριο ήταν αφύλακτο, επειδή οι άνδρες είχαν κατεβεί στο Ναύπλιο για να συσκεφθούν περί συνθηκολόγησης. Ο Στάικος αμέσως ετοίμασε διακόσιους άνδρες του, 60 Κρανιδιώτες και ένα λόχο τακτικού στρατού. Η σκοτεινή και βροχερή νύχτα βοήθησε την έφοδο. Μερικοί από τους άνδρες σκαρφάλωσαν στο φρούριο, και από μέσα άνοιξαν την πόρτα, από την οποία μπήκαν όλοι οι άλλοι και κατέλαβαν το φρούριο. Την επόμενη μέρα έστρεψαν τα κανόνια προς το Ναύπλιο και ανάγκασαν τους Τούρκους να παραδοθούν.

29 Nοεμβρίου 1964: Μαζική δολοφονία στον Γοργοπόταμο

Στις 1.22 το μεσημέρι της Kυριακής 29 Nοεμβρίου 1964, η περιοχή γύρω από τη γέφυρα του Γοργοποτάμου "γεμίζει" με τρόμο. H έκρηξη μιας νάρκης σκορπίζει τη φρίκη. Δεκατρείς άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 80 τραυματίζονται, τη στιγμή που τιμάται - για πρώτη φορά επισήμως - η Eθνική Aντίσταση.
Tο αιματηρό και, ταυτοχρόνως, οδυνηρό αυτό γεγονός, αν και αποτελεί κορυφαία υπόθεση της προδικτατορικής (μετεμφυλιακής) περιόδου, παραμένει στο "σκοτάδι" της ιστορίας. Mια επίμονη διάζευξη τροφοδοτεί ένα ιστορικοπολιτικό "θρίλερ": η έκρηξη οφειλόταν σε τυχαίο συμβάν ή αποτελούσε προμελετημένη εγκληματική πράξη με πολιτκούς στόχους;

H Kυριακή 29 Nοεμβρίου 1964 ήταν μια σχετικώς ηλιόλουστη μέρα, παρά το γεγονός πως ο χειμώνας είχε μπει από καιρό. Στην περιοχή, γύρω απ' τη γέφυρα του Γοργοποτάμου, πλήθος κόσμου, που συνολικώς υπολογίστηκε σε 15 - 20.000 ανθρώπους, ήταν συγκεντρωμένοι για τον εορτασμό της 22ης επετείου του αντικατοχικού σαμποτάζ. Ήταν η πρώτη φορά που ο εορτασμός αυτός είχε επίσημο χαρακτήρα, καθώς η κυβέρνηση της Ένωσης Kέντρου την είχε υιοθετήσει και το υπουργείο Eσωτερικών είχε διαμορφώσει το σχετικό πρόγραμμα. Όμως, δεν είχε προβλεφτεί η επίσημη παράσταση και η κατάθεση στεφάνων από την πλευρά των αντιστασιακών οργανώσεων, γεγονός που είχε προκαλέσει εντάσεις πριν από την έναρξη, αλλά και κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων, λόγω των διαμαρτυριών των αντιστασιακών. Για να μην οξυνθούν περαιτέρω τα πνεύματα, αποφασίστηκε η σύντμηση του χρόνου της εκδήλωσης και η περικοπή του προγράμματος.
Γύρω στις 1.20 το μεσημέρι οι επίσημοι άρχισαν να αποχωρούν, με ταχύ βήμα, από το χώρο της τελετής. Tη στιγμή που πλησίαζαν στα αυτοκίνητά τους ακολουθούμενοι από το πλήθος, ένας εκκωφαντικός ήχος έκρηξης ακούστηκε και αμέσως μια δέσμη καπνού και σκόνης υψώθηκε. Kάποιοι υπέθεσαν πως επρόκειτο για τη συμβολική αναπαράσταση του σαμποτάζ και αμέριμνοι έστρεψαν το βλέμμα τους προς το σημείο της έκρηξης. Σχεδόν αμέσως, όμως, ξέσπασαν οι πρώτες οιμωγές και κραυγές πόνου "Παναγία μου!", "δεν έχω το πόδι μου!", "μας σκοτώνουν", "το παιδάκι μου!". Kάποιοι είδαν ένα αντικείμενο, που έμοιαζε με ανθρώπινο κρανίο, να "πηδά" στον αέρα.
Σε απόσταση 90 - 100 μέτρων από το χώρο του εορτασμού και 4,5 μέτρα από το μικρό μονοπάτι που συνέδεε το χωριό του Γοργοποτάμου με την ομώνυμη γέφυρα, άνθρωποι γεμάτοι απόγνωση αντίκριζαν εικόνα φρίκης. H έκρηξη είχε σκορπίσει τον θάνατο. Λόγω της πυκνότητας του πλήθους στο συγκεκριμένο σημείο, επτά άνθρωποι είχαν χάσει ακαριαία τη ζωή τους, άλλοι έξι χαροπάλευαν (πέθαναν αργότερα στο νοσοκομείο της Λαμίας όπου μεταφέρθηκαν) και περίπου 80 είχαν τραυματιστεί.

Aστραπιαία, κυκλοφόρησε η πληροφορία πως οι χωροφύλακες, που βρίσκονταν στην περιοχή για τα μέτρα τάξης, πετούσαν χειροβομβίδες κατά του πλήθους. H έκπληξη και η οδύνη μετατράπηκαν, σε μια στιγμή, σε οργή. Kάποιοι κινήθηκαν απειλητικά εναντίον τους με σκοπό να τους λυντσάρουν, αλλά χάρη στην επέμβαση ορισμένων ψυχραιμότερων, τα σοβαρότερα επεισόδια αποφεύχθηκαν.
Λίγες ώρες αργότερα, ο χώρος εκκενώθηκε, ενώ άρχισαν να καταφθάνουν ειδικά συνεργεία εμπειρογνωμόνων. Γρήγορα διαπιστώθηκε πως η έκρηξη οφειλόταν σε νάρκη, την οποία είχε πατήσει ο εορταστής Xρ. Kεστίνης, βρίσκοντας τραγικό θάνατο.
Tην επόμενη μέρα μια 7μελής επιτροπή στρατιωτικών πραγματογνωμόνων, που είχε συγκροτηθεί με απόφαση του υφυπουργού Eθνικής Άμυνας Mιχ. Παπακωνσταντίνου (ήταν παρών στον εορτασμό, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης) αφού εξέτασε, επί τόπου, όλα τα ευρήματα, κατάληξε στο πόρισμά της: η νάρκη ήταν αμερικανικής κατασκευής "τύπου M2A3 κατά προσωπικού" και "ανήκε προφανώς εις το ναρκοπέδιον AB10 και ειδικότερα εις την ΓΔ ή ΔE ναρκοζώνην τούτου". Σύμφωνα με το ίδιο πόρισμα, το ναρκοπέδιο αυτό είχε στρωθεί "κατά τον Σεπτέμβριον του 1949 (...) ανατολικώς της γέφυρας του Γοργοποτάμου, περιλαμβάνον κατά το μητρώον 88 νάρκας M2A3 Aμερ. Tύπου (...)" και είχε αποναρκοθετηθεί το Δεκέμβριο του 1957. Kατόπιν, όλος ο χώρος είχε δοθεί στην ελεύθερη διακίνηση. Tο πόρισμα κατέληγε στο συμπέρασμα πως η επίμαχη νάρκη "είχε προφανώς τοποθετηθή προ πολλών ετών κατά την στρώσιν του προστατευτικού της γέφυρας ναρκοπεδίου AB10, μη ανευρεθείσα κατά την άρσιν των λοιπών ναρκών. Δύναται να προέρχεται εκ των εν τοις Mητρώοις αναγραφομένων 88 ναρκών, δεν αποκλείεται όμως να είχε τοποθετηθή συμπληρωματικώς είτε μόνη είτε μετ' άλλων χωρίς να καταχωρηθή εις τα υπόλοιπα μητρώα" και πρότεινε "να θεωρηθή το γεγονός της εκρήξεως της νάρκης τυχαίον συμβάν, μη συνδεόμενο με πράξεις ή ενέργειας σκοπίμους και λαβούσας χώραν κατά το πρόσφατον παρελθόν".
Tη θεωρία περί πλημμελώς εκκαθαρισμένου ναρκοπεδίου ήρθε να συμπληρώσει το στοιχείο πως την 1η, 12η και 14 Δεκεμβρίου βρέθηκαν από συνεργεία ναρκοσυλλεκτών, που εξέτασαν εκ νέου όλη την περιοχή, άλλες τρεις νάρκες (!), η μία εκ των οποίων, όπως σημειωνόταν στο ίδιο πόρισμα "ανευρέθη επό της επιφανείας του εδάφους, (...) εις απόστασιν 100 περίπου μέτρων από της εκραγείσης, (...) άνευ πυροδοτικού μηχανισμού, (...) προερχομένη προφανώς από τας νάρκας του ναρκοπεδίου".
Tην 1η Δεκεμβρίου, σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της Bουλής στην οποία σημειώθηκαν πολλές αντεγκλήσεις και φραστικοί διαξιφισμοί, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, αφού ανέγνωσε τα πορίσματα των στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων και των ιατροδικαστών, έσπευσε να κλείσει το θέμα και να "απαντήσει" στα εύλογα ερωτήματα που είχαν δημιουργηθεί, λέγοντας πως "δεν υπάρχουν πλέον ερωτηματικά. H απάντησις έχει δοθή. Eίναι οριστική και πλήρης. Yπήρξε δυστύχημα" .

Ωστόσο ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Λαμίας, ήδη από τις 30 Nοεμρβίου, είχε ασκήσει αυταπάγγελτη δίωξη για τα αδικήματα "ανθρωποκτονίαι εκ προθέσεως, απόπειρα ανθρωποκτονιών, κλπ" . O ανακριτής εξέτασε σειρά μαρτύρων και τα επίσημα πορίσματα και "μετά το πέρας της κύριας ανακρίσεως η δικογραφία ετέθη υπό του (...) Eισαγγελέως εις το αρχείο, δεχθέντος ότι επρόκειτο περί τυχαίου γεγονότος και ουχί εγκληματικής ενέργειας" .
Όμως δεν άργησε να διαφανεί πως τα στοιχεία και τα συμπεράσματα του πορίσματος παρουσίαζαν "κενά", ασάφειες και αδυναμίες λογικής στήριξής του.
Ήδη, μόλις μια βδομάδα μετά τα γεγονότα, ο υπεύθυνος αξιωματικός κατά την αποναρκοθέτηση του ναρκοπεδίου το 1957 Λ. Tσάσης, είχε δηλώσει στην εφημερίδα "Aυγή" (6/12/1964) πως "όσες νάρκες ήταν γραμμένες στα μητρώα τις βγάλαμε όλες", χωρίς ποτέ να διαψευστεί.
Eπιπλέον, το πόρισμα παρουσίαζε σημαντικές εσωτερικές αντιφάσεις:
> Για παράδειγμα, ενώ βεβαίωνε πως η νάρκη "ανήκε προφανώς (σ.σ.: ο όρος "προφανώς" ουδόλως δικαιολογείται από τα στοιχεία τεκμηρίωσης που παρατίθενται σ' αυτό) εις το ναρκοπέδιον AB10" και "είχε προφανώς τοποθετηθή προ πολλών ετών, κατά την στρώσιν του (...) ναρκοπεδίου" δεν απέκλειε, ταυτοχρόνως, το ενδεχόμενο "να είχε τοποθετηθή συμπληρωματικώς, είτε μόνη είτε μετ' άλλων (...)", ενώ δεν διευκρίνιζε ποιος μπορεί να τοποθέτησε με κίνδυνο της ζωής του μία ή περισσότερες συμπληρωματικές νάρκες, χωρίς μάλιστα να τις καταγράψει στα σχετικά μητρώα.
> Eνώ σημείωνε πως η επίμαχη νάρκη "ανήκε (...) εις την ΓΔ ή ΔE ζώνην"του ναρκοπεδίου, δεν εξηγούσε γιατί δεν αφαιρέθηκε από το συνεργείο αποναρκοθέτησης, καθώς η συγκεκριμένη θέση της σε ναρκοζώνη και το γεγονός πως τα όρια του ναρκοπεδίου ήταν σημασμένα με συρματόπλεγμα, καθιστούσαν ευχερή τον εντοπισμό της. Tο ΓEΣ αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει το σχεδιάγραμμα του ναρκοπεδίου, αν και ζητήθηκε επιμόνως από στελέχη της EΔA και συγγενείς των θυμάτων.
> Eνώ συμπέραινε πως "ο μέγας αριθμός θυμάτων" οφειλόταν, εκτός των άλλων, "εις τον εις την όλην περιοχήν παρατηρηθέντα συνωστισμόν" δεν διευκρίνιζε γιατί η νάρκη δεν είχε εκραγεί κατά τη διάρκεια των επτά ετών που είχαν μεσολαβήσει από την αποναρκοθέτηση ή ακόμα γιατί δεν εξερράγη νωρίτερα εκείνη την ημέρα, καθώς ήδη από τις 10 το πρωί είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή περισσότερα από 10.000 άτομα  και, σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, κυκλοφορούσαν ελεύθερα γύρω από το σημείο που σημειώθηκε η έκρηξη;
Πέραν αυτών, είναι αξιοσημείωτο πως όλες οι έρευνες διεξήχθησαν με ταχύτητα και προχειρότητα παρά τη σοβαρότητα της υπόθεσης.
> Δεν εξετάστηκε αναλυτικά, παρά μόνο "δια γυμνού οφθαλμού", αν τα διάφορα τμήματα της νάρκης είχαν την ίδια παλαιότητα, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο συναρμολόγησης παλαιάς νάρκης με νέα γόμωση, καψύλιο και πυροδοτικό μηχανισμό.
> Δεν έγινε χημική ανάλυση στα ριζίδια που βρέθηκαν κολλημένα στο κέλυφος της νάρκης, ώστε να διαπιστωθεί αν η νάρκη είχε τοποθετηθεί προσφάτως. Oι γεωπόνοι που τα εξέτασαν "μακροσκοπικώς" σημείωσαν στο δικό τους πόρισμα πως "(...) άπαντα τα ριζίδια δεν είναι προσφάτου αναπτύξεως (ηλικίας), αλλά παλαιοτέρας τοιαύτης και οπωσδήποτε πέραν του ενός έτους (...)" , αλλά είναι προφανές πως η παλαιότητα ενός έτους διαφέρει ουσιωδώς από τα ...15 χρόνια, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει αν η νάρκη είχε τοποθετηθεί το 1949!
> Δεν διευκρινίστηκε αν η επίμαχη νάρκη ήταν παγιεδευμένη - βρέθηκε κομμένο σύρμα παγίδευσης - αφού σε μια τέτοια περίπτωση οπωσδήποτε θα ήταν σημειωμένη στο σχεδιάγραμμα του ναρκοπεδίου και επομένως θα είχε αφαιρεθεί από το συνεργείο αποναρκοθέτησης.
> Δεν δόθηκε καμία απάντηση στο πως δεν είχε γίνει αντιληπτή η νάρκη που βρέθηκε (αν αυτό είναι ακριβές και δεν αποτελεί εύρημα της επιτροπής για να στηρίξει την εκδοχή περί πλημμελώς εκκαθαρισμένου ναρκοπέδιου) "(...) επί της επιφανείας του εδάφους (...)" και κυρίως πώς... βρέθηκε στην επιφάνεια του εδάφους.

H υπόθεση έκλεισε σύντομα ως τυχαίο συμβάν, παρά τις προσπάθειες ορισμένων και κυρίως του δικηγόρου Xρ. Pαχιώτη (στις 12 Φεβρουαρίου 1965 κατέθεσε μακροσκελές υπόμνημα προς τον ανακριτή Λαμίας και τον εισαγγελέα Eφετών Aθήνας) να την κρατήσουν ανοικτή και να προχωρήσουν οι έρευνες. Ωστόσο, ακόμα και με βάση την επίσημη εκδοχή, θα έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες για την πλημμελή απονακροθέτηση, αλλά και για την απόφαση να δοθεί ο χώρος στην ελεύθερη διακίνηση. Kάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη.
Aντιθέτως, τον Mάιο του 1965, 18 άτομα που βρίσκονταν στις 29 Nοεμβρίου στο χώρο του Γοργοποτάμου δικάστηκαν με ποικίλες κατηγορίες (στάση, αντιποίηση αρχής, παράβαση A.N. 942/1946, περιύβριση αρχής, επικίνδυνες σωματικές βλάβες κ.α.) για όσα συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά κυρίως μετά τη ληξή της τελετής. Aπό αυτούς οι 12 καταδικάστηκαν σε ποικίλες ποινές και οι 6 αθωώθηκαν. H δίκη αυτή (έμεινε γνωστή ως η "Δίκη του Γοργοποτάμου" ή "Δίκη της Λαμίας") αποτέλεσε και την τυπική λήξη της υπόθεσης.
Όμως, το νήμα ξεκινά πολύ πριν από τις 29 Nοεμβρίου 1964.


Iούνιος 1963. Mέσα στη θύελλα των γεγονότων που ακολουθούν τη δολοφονία του βουλευτή Γρ. Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός Kων. Kαραμανλής παραιτείται και στη θέση του αναλαμβάνει ο Παν. Πιπινέλης. Tον Σεπτέμβριο προκηρύσσονται εκλογές για τις 3 Nοεμβρίου. Tην ίδια περίοδο, ομάδα αξιωματικών έχει ήδη προχωρήσει στους σχεδιασμούς της για την πραγματοποίηση πραξικοπήματος και αναζητά τον κατάλληλο χρόνο εκδήλωσής του. Aλλά, στο μεταξύ, απαιτούνται προπαρασκευαστικές ενέργειες που θα το προετοιμάσουν...
Στα μέσα του Iουνίου του 1963, τρεις ανώτεροι Έλληνες αξιωματικοί μετέβησαν στην αμερικανική βάση του Mπαντ-Tολντζ της Δυτικής (τότε) Γερμανίας, όπου συνεργάστηκαν με Aμερικανούς συναδέλφους τους, για την προετοιμασία της ετήσιας προγραμματισμένης στρατιωτικής άσκησης καταδρομών "Zευς 63". Eπρόκειτο για εκπαιδευτική άσκηση ανορθόδοξου πολέμου, που προβλεπόταν να πραγματοποιηθεί από 1 έως 30 Σεπτεμβρίου σε 20 επιχειρησιακά τμήματα, σε ολόκληρη την Eλλάδα . Ως ένα από αυτά είχε ορισθεί η περιοχή της γέφυρας Παπαδιάς (στο όρος Oίτη), η οποία απέχει περίπου 20 χιλ. από το Γοργοπόταμο.
Tα ΛOK διατηρούσαν, ήδη από το 1951, στενούς δεσμούς με το κλιμάκιο της CIA στην Eλλάδα. Tο 1955, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής επιχείρησης "Stay Behind", είχε υπογραφεί μυστική ελληνοαμερικανική συμφωνία ("Kόκκινη Προβιά") με την οποία προβλεπόταν η δημιουργία ενός παραστρατιωτικού δικτύου που θα διεξήγαγε ανορθόδοξο πόλεμο, σε περίπτωση κομμουνιστικής εισβολής ή έκρηξης κομμουνιστικού πραξικοπήματος στην Eλλάδα. Tο δίκτυο αυτό στελέχωναν 3.500 αξιωματικοί και οπλίτες των καταδρομών και διέθετε περίπου 800 κρυψώνες πολεμικού και άλλου υλικού σε ολόκληρη τη χώρα.
Στις συσκέψεις της Γερμανίας λήφθηκε η απόφαση για την τοποθέτηση ναρκών στην περιοχή του Γοργοποτάμου και συζητήθηκαν οι λεπτομέρειες της επιχείρησης. H (κοινή) άσκηση Eλλήνων και Aμερικανών καταδρομέων προσέφερε την κατάλληλη προκάλυψη. Oι εμπνευστές του σχεδίου επιδίωκαν ένα αιματηρό "κτύπημα", στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου για αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος.
Tο Σεπτέμβριο του 1963 δυο άνδρες - πιθανότατα ελληνοαμερικανοί - που τυπικώς συμμετείχαν στο κλιμάκιο της άσκησης στην Oίτη, τοποθέτησαν τις νάρκες στην περιοχή Γοργοποτάμου. Eίχαν φτάσει χωριστά με ελικόπτερο ή μικρό αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Λαμίας και από κει, κρυφά με τα πόδια, στον Γοργοπόταμο. Tοποθέτησαν τέσσερεις (ή και περισσότερες) παλιές νάρκες με νέα γόμωση και καψύλιο και στη συνέχεια τις ασφάλισαν με ειδική περόνη. Tο γεγονός αυτό δικαιολογεί γιατί οι νάρκες δεν εξερράγησαν, τυχαίως, στο ενδιάμεσο διάστημα. Στη συνέχεια, βάσει σχεδίου, κρύφτηκαν σε σπηλιά της περιοχής για να μην γίνουν αντιληπτοί. Tην επιχείρηση ναρκοθέτησης της περιοχής γνώριζαν ο αμερικανός λοχαγός Kρέϋβεν (μίλησε, αργότερα, για την υπόθεση σε αμερικανική εφημερίδα) και πιθανώς ένας, τουλάχιστον, Έλληνας αξιωματικός, οι οποίοι συμμετείχαν στο κλιμάκιο της Oίτης.
Όταν η ύπαρξη των δύο "άγνωστων" ανδρών έγινε γνωστή από ένα τυχαίο περιστατικό (τους εντόπισε ένας βοσκός της περιοχής) μεταφέρθηκαν, εσπευσμένως, με τζιπ στη Στυλίδα και από εκεί φυγαδεύτηκαν, με αμερικανικό υποβρύχιο, στην αμερικανική βάση του Pαμστάιν της Γερμανίας.
H τοποθέτηση των ναρκών είχε ως στόχο τον εορτασμό του Γοργοποτάμου το 1963, που εκείνη τη χρονιά πραγματοποίηθηκε, με πρωτοβουλία των αντιστασιακών οργανώσεων, στις 27 Nοεμβρίου. Eντούτοις, το εγχείρημα εκείνης της χρονιάς αναβλήθηκε για ποικίλους λόγους. Έτσι, οι νάρκες παρέμειναν στο έδαφος, με αποτέλεσμα στο διάστημα των 14 μηνών που μεσολάβησαν ως το Nοέμβριο του 1964 να υποστούν φυσικές αλλοιώσεις και να ενισχυθεί η εντύπωση περί παλαιότητάς τους.
Tο επόμενο έτος, η συγκυρία ήταν ευνοϊκότερη, καθώς η κυβέρνηση (από τον Φεβρουάριο του 1964) της Ένωσης Kέντρου δεχόταν τα πυρά της αντιπολίτευσης για ανοχή απέναντι στον "κομμουνιστικό κίνδυνο", ενώ την ίδια στιγμή πύκνωναν οι ζυμώσεις για την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος, το οποίο απαιτούσε, ωστόσο, προπαρασκευαστικές ενέργειες που θα το προετοίμαζαν.
Tις μέρες που προηγήθηκαν του εορτασμού, οι δράστες επισκέφτηκαν την περιοχή για να διαπιστώσουν, τεχνικώς, την ετοιμότητα των ναρκών. Συγκεκριμένες μαρτυρίες που είδαν το φως της δημοσιότητας (μαρτυρία Δ. Δημητρίου, μαρτυρίου Στρ. Tσίρκα στο βιβλίο του "Xαμένη Άνοιξη", ανώνυμες επιστολές προς τον Δήμαρχο Λαμιέων Aπ. Kουνούπη, αναφορές τοπικών στελεχών της EΔA κ.α.) έκαναν λόγο για ύποπτες κινήσεις "αγνώστων" στην περιοχή .
Tο πρωί εκείνης της μέρας, οι δράστες βρίσκονταν στην περιοχή, αθέατοι ανάμεσα στο πυκνό πλήθος, έτοιμοι να δράσουν, απασφαλίζοντας τις νάρκες. Παραμένει άγνωστο αν το σχέδιο προέβλεπε, εξ αρχής, τη χρονική στιγμή της απασφάλισης ή δόθηκε προηγουμένως κάποιο σήμα. Πάντως, δεν είναι τυχαίο ότι, παρά τη μεγάλη καθυστέρηση που σημειώθηκε στο πρόγραμμα της τελετής, η νάρκη εξερράγη ακριβώς τη στιγμή της αποχώρησης των επισήμων.
Στην πραγματικότητα, το συνολικό σχέδιο δεν προέβλεπε μόνο την έκρηξη μίας ή περισσότερων ναρκών, αλλά ένα λουτρό αίματος! Για το σκοπό αυτό, στις 29 Nοεμβρίου, στην περιοχή του Γοργοποτάμου είχαν διατεθεί, πέραν των ανδρών της Xωροφυλακής, μονάδες του στρατού αλλά και της Xωροφυλακής Xημικών Mέσων. Oι δράστες αποσκοπούσαν σε γενικευμένα επεισόδια μεταξύ των εορταστών και των ανδρών της χωροφυλακής, δημιουργία κατάστασης "εκτάκτου ανάγκης" και επιβολή στρατιωτικού νόμου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η "κομμουνιστική ανταρσία". Mια τέτοια εξέλιξη ήταν δυνατόν, με κατάλληλους χειρισμούς, να οδηγήσει ακόμα και στην ανατροπή της κυβέρνησης Γ. Παπαδρέου, γεγονός που διευκόλυνε τους ευρύτερους σχεδιασμούς της συνωμοτικής ομάδας που προετοίμαζε το πραξικόπημα. Tο ίδιο βράδυ, στην Aθήνα, ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού. Eντέχνως, είχε διαθοθεί πως τα γεγονότα του Γοργοποτάμου προκάλεσαν οι κομμουνιστές, οι οποίοι είχαν "πάρει τα όπλα" και ετοίμαζαν "επανάσταση"!
Στις 5 Aυγούστου 1965, η εφημερίδα "Έθνος" δημοσίευσε αναφορά που αποδιδόταν στον στρατιωτικό ακόλουθο των HΠA στην Aθήνα, απευθυνόταν προς το υπουργείο Άμυνας των HΠA, και αφορούσε στα γεγονότα του Γοργοποτάμου . Στο έγγραφο σημειωνόταν, μεταξύ άλλων, πως όσοι συμμετείχαν στην επιχείρηση του Γοργοποτάμου "(...) ενημερώθηκαν πλήρως και ενήργησαν υπό τον αυστηρό έλεγχο των αξιωματικών της CIA" ενώ "ουδεμίαν είχον επαφήν με τον τοπικό πληθυσμόν ή μετά των συγγενών των και μετεφέρθησαν αμέσως εις βάσιν εις Γερμανίαν". Eπίσης, ο συντάκτης του εκτιμούσε πως "αναμφιβόλως η επιχείρησις θα ήτο πολύ περισσότερον αποτελεσματική εάν οι φίλοι μας εξεμεταλεύοντο καταλλήλως την κατάστασιν η οποία εδημιουργήθη εις την χώραν" και δεν παρέλειπε να αποδώσει έπαινο σε αυτούς που "ενήργησαν βάσει σχεδίου και οι οποίοι δικαιούνται να ανταμειφθούν, συμφώνως προς την απαίτησίν των". Σύμφωνα με το έγγραφο, λεπτομέρειες της επιχείρησης, που έφερε το κωδικό όνομα "Arrow - 1" γνώριζαν ακόμα ο πρέσβης και στελέχη της διπλωματικής αποστολής των HΠA.
H αμερικανική πρεσβεία διέψευσε κατηγορηματικά την ύπαρξη αυτού το εγγράφου, αλλά όχι και το περιεχόμενό του! Ήταν, άραγε, μια έμμεση αποδοχή της συμμετοχής του αμερικανικού παράγοντα στην επίθεση;
Tριάντα εννέα χρόνια αργότερα, το έγκλημα του Γοργοποτάμου παραμένει χωρίς τιμωρία. Kι αν το ποινικό μέρος της υπόθεσης έχει, από καιρό, παραγραφεί, μένει η ανάγκη να αποδοθούν οι ιστορικές ευθύνες και να δικαιωθούν, έστω και με αυτό τον τρόπο, τα θύματα...

πηγή: http://www.sarajevomag.gr/vivliothiki/gorgopotamos.html

30 Νοεμβρίου 1922: ιδρύεται η ΕΣΣΔ.

Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών , συντομογραφικά αποκαλούμενο Ε.Σ.Σ.Δ. (СССР), και συνηθέστερα Σοβιετική Ένωση (Советский Союз), ήταν κράτος που εκτείνοταν στην ανατολική Ευρώπη και τη βόρεια Ασία, το μεγαλύτερο σε έκταση στον κόσμο. Η πρωτεύουσα του ήταν η Μόσχα. Υπήρξε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στη παγκόσμια ιστορία το 1922. Διαλύθηκε το 1991. Καθοδηγητής και πυρήνας της Σοβιετικής Κοινωνίας ήταν, σύμφωνα με το άρθρο 6 του Συντάγματος της ΕΣΣΔ του 1977, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Έπειτα από τη διάλυσή της, το 1991, την ΕΣΣΔ αντικατέστησε η Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών.

Ιστορία
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 καθοδηγουμένη από το Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Μπολσεβίκων εδραίωσε στη επικράτεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το πρώτο Σοσιαλιστικό σύστημα. Η Ρωσία μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου προσπάθησε να συνενώσει τα κράτη που κάποτε αποτελούσαν την Ρωσική Αυτοκρατορία βεβαία στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συστήματος με λαϊκή εξουσία. Έτσι ο Βλαδίμηρος Λένιν προτείνε την δημιουργία της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών στη οποία θα εντάσσονταν: η Ρωσική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η Ουκρανική ΣΣΔ, η Λευκορωσική ΣΣΔ και η Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Υπερκαυκασίας (αποτελούμενη από την Γεωργία, την Αρμενία, και το Αζερμπαϊτζάν). Στις παραπάνω Δημοκρατίες οι εργάτες και το κόμμα τους το Μπολσεβίκικο(κομμουνιστικό) έχουν ήδη καταλάβει την εξουσία. Το Δεκέμβριο του 1922 η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών αποτελούσε πια ιστορικό γεγονός.

Η ΕΣΣΔ ήταν ένα κράτος βασισμένο σε μια κυβέρνηση όπου το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπολσεβίκων), όπως τότε μετονομάστηκε το Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Μπολσεβίκων, καθιερώθηκε ως η πολιτική δύναμη που συνενώνε πλατιές λαϊκές μάζες και κυβερνούσε.

Στον οικονομικό τομέα ο Λένιν αναγκάστηκε να εφαρμόσει αρχικά τη Νέα Οικονομική Πολιτική , που προέβλεπε την μη συμμετοχή του κράτους στην οικονομία και την δημιουργία μια τάξης ευπόρων προερχομένων από τις τάξεις του Προλεταριάτου. Κύριος ιδεολόγος του οικονομικού αυτού σχεδίου ήταν ο Νικολάϊ Μπουχάριν. Η ΝΕΠ είχε ως αποτέλεσμα το 1927 η ΕΣΣΔ να έχει τους υψηλοτέρους δείκτες χρήσης και κατανάλωσης αγαθών για όλη την μετα-επαναστατική και προπολεμική περίοδο

30 Νοεμβρίου 1982: Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας “Φίλαθλος”

Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας “Φίλαθλος” με εκδότη – διευθυντή τον Νίκο Καραγιαννίδη, που καθιερώνει την στήλη αθλητικού παρασκηνίου “Αποδυτηριάκιας”. Από τις καινοτομίες της εφημερίδας η επιλογή των συντακτών της που δεν ανήκαν στις μέχρι τότε αθλητικές εφημερίδες.

30 Νοεμβρίου 1949: γεννιέται ο Βλάσης Μπονάτσος, ρόκερ, ηθοποιός και σόουμαν. (Θαν. 14/10/2004)

Ο Βλάσσης Μπονάτσος  ήταν δημοφιλής ροκ τραγουδιστής, ηθοποιός και τηλεπαρουσιαστής. Γιος δικαστικού και καθηγήτριας πιάνου άρχισε την καριέρα του δημιουργώντας το μουσικό συγκρότημα Πελόμα Μποκιού, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το όνομα του πήρε από τα αρχικά των ονομάτων των μελών του γκρουπ, όπου είχε υπογράψει τη μεγάλη επιτυχία ο «Γαρύφαλλος».

Στις αρχές της δεκαετίας του 80' πρωταγωνίστησε στην θρυλική θεατρική παράσταση "Εβίτα" με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη παίζοντας το ρόλο του Τσε. Με την "εθνική" σταρ της Ελλάδας διατήρησε ερωτική σχέση για αρκετά χρόνια. Επίσης έπαιξε σε ελληνικές ταινίες και σειρές και παρουσίασε διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα όπως "Με το κλειδί στο χέρι" στην κρατική τηλέοραση, τις Κόντρες, το Βλας Μπακ, το Άλλα Κόλπα, το Με φόρα και το Πάμε για άλλα, ενώ έγινε πανελληνίως γνωστός από την επιτυχημένη σειρά του 1991 Οι Απαράδεκτοι. Ήταν παντρεμένος με τη Μάρθα Κουτουμάνου - κόρη της Ελληνίδας ηθοποιού Ζωής Λάσκαρη - και είχε μια κόρη, τη Ζένια.

Απεβίωσε πρόωρα στις 14 Οκτωβρίου του 2004 σε ηλικία 54 ετών. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν ο θάνατός του οφείλεται σε «αποφρακτική οιδηματώδη λαρυγγίτιδα»..

30 Νοεμβρίου 1874: γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, Ιππότης της Περικνημίδας, Μέλος του Τάγματος της Αξίας, Σύντροφος της Τιμής, Μετάλλιο Υπηρεσίας Αποικιοκρατικού Στρατού, Μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, Επίτιμο Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας ήταν Βρετανός πολιτικός και πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Υπήρξε στρατιωτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της ιστορίας. Το 1953 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται Φιλέλληνας. Διετέλεσε Λόρδος του Ναυαρχείου και αρχηγός του Βασιλικού Στόλου. Μετά όμως από την αποτυχία της απόβασης στην Καλλίπολη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παραιτήθηκε. Έχει γράψει πολλά βιβλία για τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς τον Βίο και την Πολιτεία του. Ήταν απόγονος ενός χαρισματικού ιππότη του Μεσαίωνα, καθώς η οικογένειά του είχε στην επικράτειά της κάστρο.

«Η εθνική ενότητα μπορεί μόνο να διατηρηθεί πάνω σε μια αρχή, που είναι πλατύτερη από την έννοια του έθνους.»

30 Νοεμβρίου 1874: Επεισόδια σημειώνονται στην Ελληνική Βουλή, καθώς ο προϋπολογισμός ψηφίζεται από την κυβέρνηση Βούλγαρη χωρίς τη νόμιμη απαρτία (Στηλιτικά).

Με την ονομασία στηλιτικά (τα), φέρονται διάφορα πολιτικά επεισόδια που συνέβησαν στην Αθήνα το 1875, με προπηλακισμούς βουλευτών, λόγω παρατεινόμενων συνταγματικών παραβάσεων κατά τη λήψη αποφάσεων στη Βουλή, χωρίς δηλαδή την απαιτούμενη απαρτία. Οι δε κυβερνητικοί βουλευτές που συμμετείχαν σ΄ αυτές τις συνεδριάσεις αποκαλούνταν στηλίτες.

Συγκεκριμένα κατά την ΣΤ΄ Βουλευτική Περίοδο και ειδικότερα στις 4 Φεβρουαρίουτου 1874 μετά την παραίτηση της κυβέρνησης του Ε. Δεληγιώργη που είχε μόλις 20 ημέρες βίο, κλήθηκε ν΄ αναλάβει ο κομματάρχης Δημήτριος Βούλγαρης, ο επιλεγόμενος "τζουμπές", που είχε πλειοψηφήσει, ο οποίος και σχημάτισε κυβέρνηση στις 9 Φεβρουαρίου. Επελθούσης όμως διαφωνίας μεταξύ αυτού και των άλλων αρχηγών κομμάτων αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Επειδή όμως δεν κατέστη τότε δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση παρέμεινε ο ίδιος στην εξουσία όπου και διέλυσε τη Βουλή. Στις 25 Ιουλίου συνήλθε η νέα Βουλή όπου η μεν πλειοψηφία αποτελούνταν από οπαδούς του Βούλγαρη πλην όμως δεν συγκροτούσαν την απαραίτητη απαρτία για νομοθετικό έργο. Κατά το άρθρο 56 του τότε Συντάγματος επί συνόλου 190 βουλευτών απαρτία λογίζονταν η παρουσία τουλάχιστον 96 βουλευτών. Οι δε προσκείμενοι βουλευτές στον Βούλγαρη ήταν μόνο 85.

Παρά ταύτα στις 30 Νοεμβρίου του 1874 η κυβέρνηση με παρουσία 85 βουλευτών προχώρησε στη ψήφιση του προϋπολογισμού του έτους. Οι αντιπολιτευόμενοι τότε θεώρησαν την απόφαση αυτή αντισυνταγματική και αποχώρησαν και η κυβέρνηση κήρυξε τη λήξη της συνόδου. Στις 5 Μαρτίου του 1875 συγκλήθηκε η Βουλή σε έκτακτη σύνοδο. Επειδή όμως και τότε η κυβερνώσα παράταξη δεν ευρέθηκε σε απαρτία, παρισταμένων μόνο 81 βουλευτών, η κυβέρνηση δίνοντας άλλη ερμηνεία στο σχετικό άρθρο του συντάγματος συνέχισε το νομοθετικό της έργο. Τότε όλοι οι άλλοι αρχηγοί συνασπίστηκαν σε κοινό αγώνα κατά της κυβέρνησης δημιουργώντας πορείες και έκτροπα, προπηλακίζοντας τους κυβερνητικούς βουλευτές όπου βρίσκονταν ή εμφανίζονταν. Όλος ο αντιπολιτευόμενος τότε τύπος ξεσήκωσε τη κοινή γνώμη απαιτώντας να γράφονται καθημερινά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τα ονόματα των βουλευτών αυτών προκειμένου έτσι ο λαός να γνωρίζει με ποιους και χωρίς απαρτία η Βουλή ψήφιζε σοβαρά νομοσχέδια, κατά το πρότυπο που εφάρμοζαν στην αρχαία Αθήνα με τις ατιμωτικές στήλες που αναγράφονταν τα ονόματα μη πατριωτών. Εξ αυτού τα γεγονότα αυτά έμειναν στη νεότερη ιστορία με το όνομα στηλιτικά.

Τελικά τα έκτροπα αυτά, μετά και από παρέμβαση του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄ εξανάγκασαν τον Βούλγαρη σε παραίτηση όπου στις 27 Απριλίου του 1875 ο Χαρίλαος Τρικούπης σχημάτισε κυβέρνηση και διέλυσε τη Βουλή αποκαθιστώντας την τάξη.
Ο Γεώργιος Σουρής καυτηριάζοντας τα Στηλιτικά έγραψε μεταξύ άλλων:

"Και άρχισε να γίνεται των νόμων λειτουργίακαι ανεβοκατέβαιναν τα τότε Υπουργεία.Και ήλθαν τα Στηλιτικά και οι Μαραθωνομάχοιεις τον Μεγαλειότατον εγύρισαν τη ράχηκαι όλοι εμελέτησαν κι΄ εσκέφθησαν καινά,κι΄ εσείσθησαν κι΄ ετράνταξαν κοιλάδες και βουνά".

"Υπουργεία": έτσι λέγονταν τότε οι κυβερνήσεις,

"Μαραθωνομάχοι": αποκαλεί ο Γ. Σουρής τους Βουλευτές από τους μαραθώνιους λόγους τους,

"εσκέφθησαν καινά": είτε με νέες ερμηνείες, είτε χωρίς απαρτία.

30 Νοεμβρίου 1995: αρχίζουν οι εργασίες της πρώτης οργανωτικής συνέλευσης του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ) στη Θεσσαλονίκη.

Το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (Σ.Α.Ε.) – συχνά αναφερόμενο ως «Συμβούλιο Απόδημων Ελλήνων» ή απλά «ΣΑΕ» – είναι σύμφωνα με το άρθρο 108 παρ. 2 του Συντάγματος, το κατοχυρωμένο Όργανο των όπου Γης Απόδημων Ελλήνων, που ιδρύθηκε το 1995, με αρχικό σκοπό την αντιμετώπιση των θεμάτων της Ελληνικής διασποράς και την καλύτερη επικοινωνία της με την πατρίδα και με απώτερο στόχο και σκοπό, να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη ο Ελληνισμός. Η έδρα του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, που καθιερώθηκε ως μόνιμη έδρα και «πρωτεύουσα» του Οικουμενικού Ελληνισμού.

Ιστορία
Η Ιδρυτική Συνέλευση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού πραγματοποιήθηκε από 29 Νοεμβρίου έως τις 8 Δεκεμβρίου 1995 στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από αίτημα των απανταχού Ελλήνων και σε συνδυασμό τη συναίνεση όλου του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα. Το ΣΑΕ συγκροτήθηκε σε τέσσερις (4) γεωγραφικές Περιφέρειες, διοικούμενο από 11μελές Προεδρείο. Πρώτος πρόεδρος του ΣΑΕ εξελέγη ο Ελληνοαμερικάνος Ανδρέας Α. Άθενς (1995-2006). Το Δεκέμβριο του 2006 στην 6η Τακτική Συνέλευση του ΣΑΕ, οι γεωγραφικές Περιφέρειες αυξήθηκαν από τέσσερις (4) σε επτά (7) με βάση την εφαρμογή του Νόμου υπ’ αριθμ. 3480/2006 , ενώ παράλληλα στη θέση του Προέδρου του ΣΑΕ εκλέγεται ο κ. Στέφανος Π. Ταμβάκης.

Σκοπός
Σκοπός και στόχος του ΣΑΕ ήταν και είναι να αγκαλιάσει, να ενώσει, και να στηρίξει όλες οι δυνάμεις της Ελληνικής διασποράς, ώστε να εργαστεί μαζί της, για την διεθνή προάσπιση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Όπως επίσης, η διατήρηση και η εξάπλωσή της ελληνικής γλώσσας.

30 Νοεμβρίου 1957: γεννιέται ο τραγουδοποιός, Νίκος Πορτοκάλογλου.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι σύγχρονος Έλληνας μουσικός και τραγουδοποιός. Σήμερα, ακολουθεί προσωπική πορεία έχοντας κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους.

Βιογραφία
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου γεννήθηκε στο Βόλο στις 30 Δεκεμβρίου του 1957. Έζησε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του όταν ήταν σε ηλικία 4 ετών. Η αγάπη του για την κιθάρα εκδηλώθηκε πολύ νωρίς, στα πρώτα εφηβικά του χρόνια. Τότε απόκτησε την πρώτη του κιθάρα και άρχισε να μελετά μόνος επί ώρες. Στα πρώτα χρόνια του λυκείου συμμετείχε στο συγκρότημα, που δημιούργησε μαζί με συμμαθητές του, και το οποίο έπαιζε κυρίως τα νεανικά τραγούδια της εποχής. Το 1980, ίδρυσε το συγκρότημα "Φατμε" μαζί με τους φίλους του Οδυσσέα Τσάκαλο, Μιχάλη Μουστάκη και Δημήτρη Καλατζή. Ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος κυκλοφόρησε στις αρχές του 1982 σε συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρεία EMI και παραγωγό τον Τάσο Φαληρέα. Το 1989, το συγκρότημα διαλύθηκε και ο Νίκος Πορτοκάλογλου ακολούθησε προσωπική πορεία.

Δισκογραφία

Δισκογραφία με τους Φατμέ
1982 Φατμέ
1983 Ψέμματα
1985 Ρίσκο
1986 Βγαίνουμε από το τούνελ
1988 Ταξίδι
1989 Πάλκο

Προσωπική δισκογραφία

1990 Φωνές
1992 Σήκω ψυχή μου, σήκω χόρεψε
1993 Τα καράβια μου καίω
1996 Άσωτος υιός
1997 Κρυφτό
1999 Παιγνίδια με τον διάβολο
2001 Μπραζιλέρο
2002 Θάλασσα Remixes
2002 Υπάρχει λόγος σοβαρός
2003 Δίψα
2005 Πάμε άλλη μια φορά
2005 Πάμε άλλη μια φορά Special edition
2006 Το ποτάμι
2006 Ένα βήμα πιο κοντά
2007 Εκτός σχεδίου
2008 Η σβούρα και άλλες ιστορίες
2009 Στροφή
2010 Απόψε είναι ωραία

Συμμετοχές με τους Φατμέ

1987 Ζήτω το ελληνικό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου
1988 Στο ΣΕΙΡΙΟ υπάρχουν παιδιά του Μάνου Χατζιδάκι

Μουσική και τραγούδια για τον κινηματογράφο

1995 "Ακροπόλ" του Παντελή Βούλγαρη. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου γράφει τη μουσική και τους στίχους του τραγουδιού "Κλέισε τα μάτια", το οποίο και ερμηνεύει.
1997 Βαλκανιζατέρ του Σωτήρη Γκορίτσα
2001 Μπραζιλέρο του Σωτήρη Γκορίτσα

Συμμετοχή σε δίσκους καλλιτεχνών

2003 Συμμετοχή ως συνθέτης στο δίσκο της Ελένης Τσαλιγοπούλου Χρώμα

30 Νοεμβρίου 1900: πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, Ιρλανδός συγγραφέας

Ο Όσκαρ Ουάιλντ (πλήρες όνομα Όσκαρ Φίνγκαρ Ο'Φλάχερτι Γουίλ Ουάιλντ, 16 Οκτωβρίου 1854 - 30 Νοεμβρίου 1900) ήταν Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός που έζησε στο τέλος της Βικτωριανής Εποχής. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται το μυθιστόρημα Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκραίη και το τελευταίο του έργο-επιστολή De Profundis.

Νεανικά χρόνια
Ο Όσκαρ Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο και ανατράφηκε στους κόλπους μιας Προτεσταντικής οικογένειας. Η μητέρα του, Τζέην Φραντσέσκα Έλτζι (Jane Francesca Elgee), ήταν επιτυχημένη συγγραφέας (γνωστή και με το ψευδώνυμο Speranza) ενώ ο πατέρας του, Σερ Ουίλλιαμ Ουάιλντ, ήταν επιτυχημένος ιατρός και χειρουργός. Μέχρι την ηλικία των εννέα ετών, λάμβανε μαθήματα κατ' οίκον ενώ την περίοδο 1864-1871 φοίτησε στο Portora Royal School, 160 χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Δουβλίνου. Μετά την αποφοίτησή του, σπούδασε στο Trinity College μέχρι το 1874, όπου διακρίθηκε ως εξαιρετικός φοιτητής, κερδίζοντας για τις επιδόσεις του, το Χρυσό Μετάλιο Μπέρκλεϊ, το οποίο αποτελούσε την μεγαλύτερη τιμητική διάκριση για φοιτητή του κολεγίου. Του χορηγήθηκε επιπλέον υποτροφία για το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου και συνέχισε τις σπουδές του μέχρι το 1878, λαμβάνοντας το βραβείοNewdigate για την ποιητική του σύνθεση με τίτλο Ραβέννα (Ravenna) και αποφοιτώντας με άριστα. Την ίδια περίοδο πρέπει να επηρεάστηκε από το ρεύμα του αισθητισμού και τις θεωρίες των John Ruskin και Walter Pater, οι οποίοι δίδασκαν στην Οξφόρδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του Ουάιλντ.

Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο, ο Ουάιλντ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο μαζί με τον φίλο του Φρανκ Μάιλς, γνωστό ζωγράφο της εποχής. Νωρίτερα είχε γνωρίσει στο Δουβλίνο την Florence Balcome, την οποία και ερωτεύτηκε. Εκείνη συνδέθηκε τελικά με τον συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, γεγονός που φαίνεται πως αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίο ο Ουάιλντ εγκατέλειψε την Ιρλανδία. Το 1881 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (Poems), η οποία έλαβε και θετικές κριτικές, ενώ το Δεκέμβριο του ίδιου έτους ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για μία σειρά θεωρητικών διαλέξεων που έδωσε για το αισθητικό κίνημα στη Βρετανία. Ο Ουάιλντ είχε προγραμματίσει αρχικά να παραδώσει πενήντα διαλέξεις σε διάστημα τεσσάρων μηνών, ωστόσο τελικά η παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες διήρκησε περίπου ένα χρόνο δίνοντας στο διάστημα αυτό συνολικά 140 διαλέξεις.

Λογοτεχνικό έργο
Τα επόμενα χρόνια αποτέλεσαν μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο σε ότι αφορά το λογοτεχνικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ. Το 1888 εκδόθηκε ένα από τα πιο γνωστά έργα του, Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια (The Happy Prince and Other Tales). Το μοναδικό μυθιστόρημα του, Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη, εκδόθηκε στην τελική του μορφή το 1891, ενώ από το 1890 είχε παρουσιαστεί στο περιοδικό Lippincott's Magazine. Αρκετοί κριτικοί αναγνωρίζουν σε αυτό, αυτοβιογραφικά στοιχεία και παραλληλισμούς ανάμεσα στον κεντρικό ήρωα και τον συγγραφέα. Το ίδιο βιβλίο χρησιμοποιήθηκε εναντίον του κατά την διάρκεια της μεταγενέστερης δίκης του, κατηγορούμενος για ομοφυλοφιλία. Το Δεκέμβριο του 1892 παρουσιάστηκε η θεατρική του κωμωδία Η Βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ (Lady's Windermere's Fan), η οποία έτυχε θερμής υποδοχής, γεγονός που πιθανά να παρακίνησε τον Ουάιλντ να συνεχίσει να γράφει για το θέατρο. Μεταξύ των μεταγενέστερων θεατρικών του έργων συγκαταλέγονται τα Μία γυναίκα χωρίς σημασία (A Woman of No Importance, 1893), Ένας ιδανικός σύζυγος (An Ideal Husband, 1895) και The Importance of Being Earnest(1895).

Το σκάνδαλο του Queensberry
Οι ερωτικές επιλογές του Όσκαρ Ουάιλντ και ειδικότερα η – απαγορευμένη στη Βρετανία εκείνη την εποχή – ομοφυλοφιλία του, προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση στην εποχή του. Οι βιογράφοι του αναφέρουν πως πιθανότατα να ανέπτυξε για πρώτη φορά ομοφυλοφιλική ερωτική σχέση με τον Ρόμπερτ Μπάλντουϊν Ρος (Robert Baldwin Ross), περίπου το 1887, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως ο Ουάιλντ είχε νωρίτερα συνειδητοποιήσει την ομοφυλοφιλική του φύση, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, αναφέροντας πιθανή σχέση του με τον Φρανκ Μάιλς. Αργότερα, το 1891, συνδέθηκε με τον ποιητή Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, γνωστό και με το ψευδώνυμο Bosie. Πατέρας του, ήταν ο 9ος Μαρκήσιος του Κουίνσμπερυ, τον οποίο ο Ουάιλντ μήνυσε τον Απρίλιο του 1895, μετά από προσωπικές επιθέσεις του μαρκήσιου και κατηγορίες περί ομοφυλοφιλίας του. Η πράξη του Ουάιλντ να κινηθεί νομικά κατά του μαρκήσιου, στράφηκε τελικά εναντίον του, καθώς βρέθηκε ο ίδιος κατηγορούμενος για ομοφυλοφιλία και τελικά καταδικάστηκε στις 25 Μαΐου του 1895 σε καταναγκαστικά έργα δύο ετών, αφού είχε νωρίτερα συλληφθεί, στις 6 Απριλίου.


Η περίοδος της φυλάκισης επέδρασε στην υγεία του Όσκαρ Ουάιλντ, ο οποίος μετά την αποφυλάκισή του στις 19 Μαΐου του 1897, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονωμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Οι εμπειρίες του στη φυλακή καταγράφτηκαν στο ποίημα Η Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ (The Ballad of Reading Gaol). Στη φυλακή, ο Ουάιλντ έγραψε επίσης ένα γράμμα προς τον Άλφρεντ Ντάγκλας, το οποίο παρέδωσε αργότερα στον Γκρος. Εκείνος δημοσίευσε ένα μέρος του (περίπου το 30% του περιεχομένου του) το 1905, μετά το θάνατο του Όσκαρ Ουάιλντ, υπό τον τίτλο De Profundis (Εκ βαθέων). Το 1908, αποτέλεσε τμήμα μιας συλλεκτικής έκδοσης έργων του Ουάιλντ και στη συνέχεια παραχωρήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο με την συμφωνία να μην δημοσιοποιηθεί στο σύνολό του πριν το 1960. Το 1949, ο γιος του Ουάιλντ, Vyvyan Holland, δημοσίευσε εκ νέου το κείμενο, περιέχοντας και αποσπάσματα που δεν είχαν δημοσιευτεί παλαιότερα. Το βιβλίο εκδόθηκε τελικά στην πλήρη μορφή του το 1962.

Επίλογος
Ο Όσκαρ Ουάιλντ πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 1900 από μηνιγγίτιδα και πριν το θάνατό του ασπάστηκε τον Καθολικισμό. Σχετικά με τα αίτια του θανάτου του, έχουν δοθεί διαφορετικές ερμηνείες. Ο βιογράφος του Richard Ellmann, υποστήριξε πως οφειλόταν σε σύφιλη, ωστόσο ο Μέρλιν Χόλαντ, επίσης βιογράφος και εγγονός του Ουάιλντ, θεωρεί πως η ερμηνεία αυτή αποτελεί παρανόηση συνδέοντας τη μηνιγγίτιδα που τον προσέβαλε με μία χειρουργική επέμβαση που είχε προηγηθεί. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, όπως αυτή επιβεβαιώνεται και από αναφορές των ιατρών του Ουάιλντ, τα αίτια του θανάτου του δεν σχετίζονται με πιθανή σύφιλη. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο Παρίσι.

30 Νοεμβρίου 1982: O Μάικλ Τζάκσον κυκλοφορεί το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών,το Thriller.

Το Thriller είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ του Αμερικανού καλλιτέχνη Μάικλ Τζάκσον. Κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου 1982, από την Epic Records, ως διάδοχος του, εμπορικά επιτυχημένου, άλμπουμ του Τζάκσον, Off the Wall. Το Thriller διαθέτει παρόμοια είδη μουσικής όπως το Off the Wall, όπως ποπ, ροκ, R&B και post-disco.

Οι ηχογραφήσεις διεξήχθησαν μεταξύ Απρίλιου και Νοεμβρίου 1982 στα Westlake Recording Studios στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, με προϋπολογισμό παραγωγής 750.000 δολάρια, με παραγωγό τον Κουίνσι Τζόουνς. Ο Τζάκσον έγραψε τα 4 από τα 9 κομμάτια του άλμπουμ. Σε περίπου 1 χρόνο, το Thriller έγινε, και παραμένει ως σήμερα, το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών, με τις πωλήσεις να ανέρχονται σε 65-110 εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως, και το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ στις ΗΠΑ. Επτά από τα 9 κομμάτι του άλμπουμ κυκλοφόρησαν ως singles, και όλοι έφθασαν στο top 10 του Billboard Hot 100. Το άλμπουμ επίσης κέρδισε 8 (τα περισσότερα στην ιστορία)Grammy Awards το 1984.

Το Thriller επιβεβαίωσε την άποψη για τον Τζάκσον ως τον εξέχωντα ποπ αστέρα του αιώνα, και τον βοήθησε να σπάσει κάποιους φυλετικούς φραγμούς χάρη στις εμφανίσεις του στο MTV και στη συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρήγκαν στον Λευκό Οίκο. Τα βίντεο-κλιπ για το Thriller, το Billie Jean και το Beat It εμφανίζονταν συχνά στο MTV. Το 2001, κυκλοφόρησε μια ειδική έκδοση του άλμπουμ, με επιπλέον audio interviews, ένα demo recording και το τραγούδι Someone In the Dark, ένα τραγούδι που έλαβε Γκράμι στο ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήμας E.T. the Extra-Terrestrial. Το 2008, κυκλοφόρησε νέα εκδοχή του άλμπουμ, Thriller 25.

To Thriller έλαβε την 20η θέση στον κατάλογο του Rolling Stone, 500 Greatest Albums of All Time, το 2003, και έλαβε τη 3η θέση στην Εθνική Επιτροπή Ηχογράφησης Εμπορευμένων στο Definitive 200 Albums of All Time. Το βίντεο για το τραγούδι Thrillerδιασώθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στο Εθνικό Μητρωό Καταγραφής των ΗΠΑ, καθώς θεωρήθηκε «πολιτιστικά σημαντικό».

30 Νοεμβρίου 1966: Εγκαίνια του Πανεπιστημίου Πατρών.

Το Πανεπιστήμιο Πατρών είναι πανεπιστήμιο στο Δήμο Ρίου, κοντά στην Πάτρα, στο Νομό Αχαΐας. Είναι ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα της Ελλάδας. Αποτελείται από τέσσερεις σχολές και είκοσι-δύο τμήματα, ενώ σε αυτό φοιτούν περίπου 21.500 προπτυχιακοί φοιτητές και 3.000 μεταπτυχιακοί φοιτητές.

Ιστορία
Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε με το Ν.Δ. 4425 στις 11 Νοεμβρίου 1964 ως αυτοδιοικούμενο Ν.Π.Δ.Δ. υπό την εποπτεία του Κράτους, στα πλαίσια του Προγράμματος Διοικητικής Ανάπτυξης της Χώρας. Οι στόχοι της ιδρύσεως του Πανεπιστημίου Πατρών κατά την εποχή ιδρύσεώς του ήταν:
Η διδασκαλία και έρευνα θεμάτων που ανάγονται στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας με έμφαση στις θετικές επιστήμες, στην τεχνολογία, στις οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες και στην οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων
Η εκπαίδευση εξειδικευμένου επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού για κάλυψη των αναγκών της χώρας
Η μείωση της τάσης φυγής των Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό
Η προσέλκυση Ελλήνων επιστημόνων και καθηγητών που σταδιοδρομούν στα πανεπιστήμια της αλλοδαπής πίσω στην Ελλάδα
Η εξέλιξη του ιδρύματος σε πρότυπο πανεπιστήμιο, πράγμα που θα επιφέρει βελτίωση του προγράμματος και του επιπέδου σπουδών των υπαρχόντων ελληνικών ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης,
Η παροχή υπηρεσιών και σε άλλες χώρες του ίδιου επιπέδου ανάπτυξης με την Ελλάδα

Τα εγκαίνια της λειτουργίας του πανεπιστημίου έγιναν στις 30 Νοεμβρίου 1966, εορτή του Αγίου Ανδρέου, προστάτη της πόλεως των Πατρών. Ο Άγιος Ανδρέας, στο σταυρό σε σχήμα Χ, αποτελεί το έμβλημα του ιδρύματος.

Η διοίκηση του Πανεπιστημίου ανατέθηκε αρχικά σε πενταμελή Διοικούσα Επιτροπή, η οποία αργότερα έγινε με το Ν.Δ. 4591/1966 επταμελής. Έργο της επιτροπής αυτής ήταν η οργάνωση και ο καθορισμός του τρόπου λειτουργίας των σχολών και η συγκρότηση των οργάνων διοίκησης και διαχείρισής του πανεπιστημίου. Η πρώτη Διοικούσα Επιτροπή διορίστηκε την 9η Ιανουαρίου 1965 με έδρα τηνΑθήνα. Αργότερα, η έδρα της επιτροπής μεταφέρθηκε στην Πάτρα και σταμάτησε να ασκεί τα καθήκοντά της όταν τον Οκτώβριο του 1974 εξελέγησαν από τη Γενική Συνέλευση των καθηγητών οι πρώτες πανεπιστημιακές αρχές και η πρώτη Σύγκλητος, με ετήσια αρχικά θητεία.

Γεωγραφία
Το πανεπιστήμιο βρίσκεται 6 km βορειοανατολικά του κέντρου της Πάτρας, 3 km νότια της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, 206 km δυτικά των Αθηνών, 106 km βορειοανατολικά του Πύργου και 2 km ανατολικά του Ρίο. Το υψόμετρο είναι γύρω στα 50 m πάνω από το επίπεδο της θάλασσας.

Η έκταση της πανεπιστημιούπολης είναι 4,5 km². Εκτός από τις σχολές και τα τμήματα, περιλαμβάνει την Φοιτητική Εστία στα βορειοδυτικά και τα γραφεία του πανεπιστημίου στα νοτιοδυτικά.

Η οροσειρά 'Παναχαϊκό' βρίσκεται στα νοτιοανατολικά. Ο στίβος και τα αθλητικά γήπεδα είναι στο νότιο μέρος. Οι εγκαταστάσεις βρίσκονται στο δυτικό, στο κεντρικό και στο νότιο μέρος. Μερικά σχολεία και κολέγια βρίσκονται σε αυτό το κομμάτι.

Κοντά στην ιδιοκτησία του πανεπιστημίου είναι το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, το οποίο βρίσκεται στα βορειοανατολικά. Η Σχολή Ιατρικής βρίσκεται δυτικά του νοσοκομείου, με τις θέσεις στάθμευσης στα δυτικά του Ρίο και ένα ποτάμι με την Λεωφόρο Παπανδρέου στα νοτιοδυτικά της. Η διασταύρωση Ρίο/Πανεπιστήμιο Πατρών/Δρέπανο βρίσκεται βόρεια.

Είσοδοι
Η πανεπιστημιούπολη έχει τέσσερεις εισόδους. Αυτές είναι η Είσοδος Πλάτωνος και η Είσοδος Διονυσίου Σολωμού, οι οποίες βρίσκονται στα δυτικά δίπλα στη Λεωφόρο Παπανδρέου, η ανατολική Είσοδος Γεωργίου Σεφέρη και η βόρεια Είσοδος Γεωργίου Ρίτσου δίπλα στην παλιά εθνική οδό GR-8A.

Σχολές και τμήματα
Το Πανεπιστήμιο αποτελείται από είκοσι-δύο τμήματα. Από αυτά τα δύο είναι ανεξάρτητα, ενώ τα υπόλοιπα ανήκουν σε τέσσερεις σχολές. Κατά έτος ίδρυσης οι σχολές και τα τμήματα είναι τα εξής:

Σχολή Θετικών Επιστημών

Τμήμα Φυσικής, 1966
Τμήμα Χημείας, 1966
Τμήμα Μαθηματικών, 1966
Τμήμα Βιολογίας, 1966
Τμήμα Γεωλογίας, 1978
Τμήμα Επιστήμης των Υλικών, 2000

Πολυτεχνική Σχολή

Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών, 1967 (μετονομασία το 1995 του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών)
Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών και Αεροναυπηγών Μηχανικών, 1972 (μετονομασία το 1996 του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών)
Τμημα Πολιτικών Μηχανικών, 1972
Τμήμα Χημικών Μηχανικών, 1978
Τμήμα Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορικής, 1980
Γενικό Τμήμα, 1983
Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, 1999

Σχολή Επιστημών Υγείας

Τμήμα Ιατρικής, 1983
Τμήμα Φαρμακευτικής, 1983 (αρχικά ανήκε στην Φυσικομαθηματική Σχολή το 1978)

Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών

Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, 1983
Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, 1983
Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, 1989
Τμήμα Φιλολογίας, 1997
Τμήμα Φιλοσοφίας, 1999

Ανεξάρτητα Τμήματα

Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, 1985
Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων, 1999

27 Νοεμβρίου 1942: γεννιέται ο Τζίμι Χέντριξ, αμερικανός ρόκερ. (Θαν. 18/9/1970)

O Τζίμι Χέντριξ (James Marshall "Jimi" Hendrix, 27 Νοεμβρίου 1942 – 18 Σεπτεμβρίου 1970), γεννημένος ως Τζώνυ Άλλεν Χέντριξ, ήταν Αμερικανός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης.

Θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος κιθαρίστας στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ξεκίνησε το 1961 να παίζει διάφορους ρυθμούς μπλουζ της εποχής. Το 1966, μετέβη στο Λονδίνο όπου και δημιούργησε ως Τζίμι Χέντριξ, μαζί με τους Μιτς Μίτσελ στα τύμπανα και τον Νόελ Ρέντινγκ στο μπάσο, το φημισμένο συγκρότημά του, The Jimi Hendrix Experience, που γνώρισε τεράστια επιτυχία ξεκινώντας τις μεγάλες του εμφανίσεις από τη Γαλλία συνεχίζοντας σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, με μεγάλες επιτυχίες τα τραγούδια "Hey, Joe'", "Purple Haze" και "The Wind Cries Mary'". Το 1968, το συγκρότημα διαλύθηκε και τον αμέσως επόμενο χρόνο, ο Χέντριξ συνέχισε με το συγκρότημα Band of Gypsys. Μια από τις πιο γνωστές του εμφανίσεις ήταν αυτή στο φεστιβάλ του Γούντστοκ στις 18 Αυγούστου του 1969, όπου, μεταξύ άλλων, παρουσίασε μια διασκευή του Εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Τζίμι Χέντριξ χρησιμοποιώντας στο μέγιστο δυνατό τους ηλεκτρικούς ενισχυτές καθώς και τις δυνατότητες της μουσικής μίξης άνοιξε νέους ορίζοντες στο είδος αυτό της μουσικής με συνέπεια και να καθιερωθεί πολύ γρήγορα.

Βρέθηκε νεκρός στις 18 Σεπτεμβρίου 1970 στο ξενοδοχείο "Samarkand" στο Λονδίνο όπου διέμενε. Αν και ως αιτία θανάτου προσδιορίστηκε αναρρόφηση τροφών, οι συνθήκες που οδήγησαν στο θάνατό του οφείλονταν σε υπερβολική λήψη βαρβιτουρικών. Ο τελευταίος άνθρωπος που ήταν μαζί του ήταν η Γερμανίδα σύντροφός του Μόνικα Ντάνεμαν.

27 Νοεμβρίου 1928: γεννιέται ο Αλέκος Αλεξανδράκης, έλληνας ηθοποιός. (Θαν. 8/11/2005)

«Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», θα γράψει ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, στην «Καθημερινή» για τη πρώτη θεατρική παρουσία του Αλέκου Αλεξανδράκη. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 27 Νοεμβρίου του 1928. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και έτσι μπόρεσε να του δώσει μια πολύ καλή μόρφωση. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Αγάπησε την Τέχνη αλλά και τον αθλητισμό, μεγάλος έρωτάς του η ξιφασκία, στην οποία διακρίθηκε, αφού από 15 χρόνων ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας.
Μπαίνει στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, θέλοντας να κάνει καριέρα σα ναυτικός, αλλά μια παράσταση με την Έλλη Λαμπέτη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, του αλλάζει τη ζωή, ο «Γυάλινος κόσμος». Αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο, μετέπειτα Εθνικό, και περνάει πρώτος. Την ίδια εποχή η Κατερίνα Ανδρεάδη ή Κατερίνα όπως είναι γνωστή στο θεατρικό κόσμο, έψαχνε για ένα νέο «ζεν πρεμιέ» για τις ανάγκες του θεατρικού έργου «Φθινοπωρινή παλίρροια», που θα ανέβαζε. Επέλεξε τον Αλεξανδράκη, ο οποίος, συνοδευόμενος από την Άννα Συνοδινού, πήγε στο σπίτι της με ένα μπουκέτο λουλούδια. Στις 9 Ιουλίου 1949 κάνει τα πρώτα βήματά του στο θεατρικό σανίδι, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό και στους κριτικούς.

Την ίδια χρονιά το βλέπει ο Φίνος και τον επιλέγει για την ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Ιάσονα Νόβακ και Γιάννη Φιλίππου. Αρχίζει η κινηματογραφική του καριέρα η οποία θα συνεχιστεί για να τελειώσει, με μια μεγάλη διακοπή, πρόσφατα με το «Φως που σβήνει», του Βασίλη Ντούρου, όπου ο Αλεξανδράκης παίζει το γέρο φαροφύλακα ο οποίος προστατεύει ένα παιδάκι, ταλαντούχο βιολιστή. Είχε προλάβει, πάντως να παίξει σε λίγες ταινίες μικρού μήκους, τη δεκαετία του 1990, βοηθώντας έτσι τους νέους Έλληνες κινηματογραφιστές.

Στη γοητεία του πέφτει πρώτη η Έλλη Λαμπέτη. Κάνουν δεσμό, όμως δε θα κρατήσει πολύ αφού θα την αφήσει για να κάνει περιοδεία στο εξωτερικό με την Κατερίνα. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, στο Σουδάν, θα γνωρίσει τη Μαρτζ Βάλβη, την οποία θα παντρευτεί λίγο αργότερα στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια θα χωρίσουν, ο Αλεξανδράκης θα παντρευτεί την Κλοντ Σαμπαντού, από τη Γαλλία, με την οποία θα μείνει επίσης τρία χρόνια.

Ένας σημαντικός έρωτας της ζωής του θα είναι η Αλίκη Γεωργούλη. Θα την παντρευτεί το 1956. Θα μείνουν μαζί λίγα χρόνια και θα δημιουργήσουν σημαντικές παραστάσεις στο θέατρο σα θεατρικό ζευγάρι. Με τη Γεωργούλη θα έχει μια έντονη πνευματική συνεργασία και θα «βγάλει» τον αριστερό εαυτό του, η ταινία «Συνοικία το Όνειρο» (1961), στην οποία, εκτός από τη Γεωργούλη, θα παίξει η Αλέκα Παΐζη και ο Μάνος Κατράκης, είναι ένα δείγμα γραφής του Αλεξανδράκη. Τέσσερα χρόνια μετά, γεμάτα πνευματική δημιουργία και αριστερή αγωνιστική δράση, χωρίζουν, για να παντρευτεί την Ελβετίδα, Βερένα Γκάουερ, μια καλλονή με την οποία θα μείνει πέντε χρόνια και θα αποκτήσει δύο παιδιά.

Το 1969 ο Αλέκος Αλεξανδράκης θα ερωτευτεί τη Νόνικα Γαληνέα. Θα μείνουν μαζί 21 χρόνια, θα αγαπήσει ο ένας τον άλλο βαθιά, αλλά δε θα παντρευτούν ποτέ. Και εδώ έχουμε μια έντονη πνευματική δημιουργία, μέσα από αυτό το θυελλώδη έρωτα. Ηθοποιός, κατόπιν θιασάρχης, σκηνοθέτης στο θέατρο και στον κινηματογράφο, με δύο ταινίες, εκτός της προαναφερομένης, ο «Θρίαμβος» (1960), σε συν-σκηνοθεσία του Αριστείδη Καρύδη Φουκς, ήταν το κινηματογραφικό του ντεμπούτο σα σκηνοθέτης. Πάντως με τη «Συνοικία το Όνειρο» βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με το Βραβείο Φωτογραφίας, για το Δήμο Σακελλαρίου, το 1961, αλλά η ταινία λογοκρίθηκε και δε βγήκε στις αίθουσες.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έπαιξε πολύ στην τηλεόραση, ιδίως μετά την πτώση της χούντας, συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες του θεάτρου και του κινηματογράφου, όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Τζένη Καρέζη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Μιχάλη Κακογιάννη, τη Ρένα Βλαχοπούλου, το Μίμη Φωτόπουλο, τον Κώστα Βρεττάκο, το Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον Ηλία Λογοθέτη κ.ά. Το θαυμάσαμε στο «Γιούγκερμαν», στον «Παράξενο ταξιδιώτη» και στους «Μυστικούς αρραβώνες», στην τηλεόραση.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε, μαζί με το Βασίλη Διαμαντόπουλο, θέατρο στη θεατρική σχολή Ίασμος, δίπλα από το Πεδίο του Άρεος. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, μετά από μακροχρόνια πάλη με τον καρκίνο, σε ηλικία 77 ετών.

27 Νοεμβρίου 1978: Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν ιδρύει το PKK (ΠεΚαΚα) , που μάχεται για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.

Η σημαία του κόμματος

Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (κουρδικά: Partiya Karkerên Kurdistan, τουρκικά: Kürdistan İşçi Partisi), γνωστό με τα αρχικά του στα κουρδικά ως PKK (ΠεΚαΚα), είναι κουρδική στρατιωτική οργάνωση που εδρεύει στο τουρκικό και ιρακινό Κουρδιστάν. Το όνομα ΡΚΚ συνήθως χρησιμοποιείται για το ένοπλο τμήμα της οργάνωσης, τη Λαϊκή Αμυντική Δύναμη (HPG), της οποίας το επίσημο όνομα είναι Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Κουρδιστάν (ARGK).
Από το 1984 μέχρι το 2013, το ΡΚΚ διεξήγαγε ένοπλο αγώνα ενάντια στο τουρκικό κράτος για τα πολιτισμικά και πολιτικά δικαιώματα και του αυτοκαθορισμού των Κούρδων της Τουρκίας, οι οποίοι αποτελούν το 18% με 20% του πληθυσμού και ήταν υπό καθεστώς καταπίεσης για δεκαετίες. Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1978 στο χωρίο Φις, κοντά στο Λίτζε, στην επαρχία Ντιγιαρμπακίρ, από ομάδα Κούρδων φοιτητών με αρχηγό τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η ιδεολογία του ΡΚΚ αρχικά ήταν ένα μείγμα επαναστατικού σοσιαλισμού και κουρδικού εθνικισμού, και αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Μαρξιστικού-Λενινιστικού κράτους στην περιοχή, το οποίο θα ονομαζόταν Κουρδιστάν.
Όμως, μετά τη σύλληψη και φυλάκιση το 1999 του αρχηγού του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, έχει εγκαταλείψει τον Μαρξιστικό-Λενινιστικό χαρακτήρα του και έχει υιοθετήσει τη νέα πολιτική πλατφόρμα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού (επηρεασμένη από τον ελευθεριακό σοσιαλισμό) ενώ σταμάτησε τις επίσημες εκκλήσεις για δημιουργία ενός εντελώς ανεξάρτητου κράτους. Στις 21 Μαρτίου 2013, η οργάνωση κήρυξε επίσημη παύση του πυρός με τη Τουρκία. Στη συνέχεια συμμετείχε στις εχθροπραξίες ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, όπως στην πολιορκία του Κομπάνε. Όμως μετά από βομβαρδισμό θέσεών του από τη Τουρκία τον Ιούλιο του 2015, το ΡΚΚ άρχισε ξανά τις επιθέσεις εναντίων στόχων στην Τουρκία.
Το ΡΚΚ έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση από αρκετά κράτη και οργανώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ άλλες χώρες, όπως η Ινδία, η Κίνα, η Ρωσία, η Αίγυπτος και η Ελβετία όχι

24 Νοεμβρίου 2005: πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών ο Αμερικανοιάπωνας ηθοποιός, Πατ Μορίτα. Ο κύριος Μιγιάγκι του «Καράτε Κιντ».

Την τελευταία του πνοή άφησε την Πέμπτη 24 Noεμβρίου 2005 ο 73χρονος Πατ Μορίτα, πρωταγωνιστής μαζί με τον Ράλφ Μάτσιο στη γνωστή ταινία «Καράτε Κίντ» (1984).
O Mορίτα γεννήθηκε στην Καλιφόρνια από Ιάπωνες μετανάστες. Απέκτησε και το όνομα «Νοριγιούκι», όταν ο παραγωγός του Καράτε Κιντ, Τζέρι Ουέιντραουμπ, του είπε ότι με τον τρόπο αυτό το όνομά του θα ακουγόταν πιο... γιαπωνέζικο.
Όπως ανακοινώθηκε, ο θάνατός του προήλθε από φυσικά αίτια.

24 Νοεμβρίου 1954: γεννιέται ο Σέρβος σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα.

Ο Εμίρ Νεμάνια Κουστουρίτσα είναι Σέρβος σκηνοθέτης, ηθοποιός και μουσικός.

Κέρδισε δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών (για τις ταινίες του Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές και Underground), κι έχει επίσης τιμηθεί με το Ordre des Arts et des Lettres. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2007, ο Κουστουρίτσα έγινε εθνικός πρεσβευτής της Σερβίας στη UNICEF, μαζί με τους Άνα Ιβάνοβιτς, Γιελένα Τζάνκοβιτς και Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς. Ο Κουστουρίτσα κατοικεί στο Ντρβένγκραντ, ένα χωριό που έχτισε για την ταινία του Η ζωή είναι ένα θαύμα.

Ζωή και έργο
Γιος του Μουράτ Κουστουρίτσα (δημοσιογράφου που εργαζόταν στην Γραμματεία Πληροφοριών του Σεράγεβο) και της Σένκα Νουμάνκαντιτς (δικαστική γραμματέας) ο νεαρός Εμίρ μεγάλωωσε ως το μοναχοπαίδι μιας κοσμικής μουσουλμανικής Βοσνιακής οικογένειας στη Γκόριτσα, μια γειτονιά στο Σεράγεβο.

Όταν αποφοίτησε από την Ακαδημία Τεχνών FAMU της Πράγας το 1978, ο Κουστουρίτσα άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες μικρού μήκους για την τηλεόραση στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Έκανε το ντεμπούτο του με την ταινία «Θυμάστε την Ντόλυ Μπελ;», η οποία κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι για το καλύτερο πρώτο έργο στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας εκείνης της χρονιάς. Από το 1981 ως το 1988 ήταν λέκτορας στην Ακαδημία Scenskih Umjetnosti του Σεράγεβο και διευθυντής της Ανοιχτής Σκηνής Ομπαλα (Otvorena scena Obala).

Η δεύτερη κινηματογραφική ταινία του, Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές (1985), κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 1985, και πέντε γιουγκοσλαβικά κινηματογραφικά βραβεία, ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Έγραψε το σενάριο για την ταινία αυτή και για την «Ντόλλυ Μπελ» σε συνεργασία με τον Αμπντουλάχ Σιντράν. Το 1989, ο Κουστουρίτσα κέρδισε και άλλα βραβεία για την ταινία του «Ο καιρός των τσιγγάνων», σχετικά με την κουλτούρα των Ρομά και την εκμετάλλευση της νιότης τους.

Την επόμενη δεκαετία ο Κουστουρίτσα συνέχισε να δημιουργεί αξιόλογες ταινίες, που περιλαμβάνουν το ντεμπούτο του στην Αμερική, την τανία Arizona Dream (1993) και το επικό Underground (1995), που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το υ Φεστιβάλ Καννών και βασιζόταν σ’ ένα σενάριο του γνωστού Σέρβου θεατρικού συγγραφέα Ντούσαν Κοβάσεβιτς.

Το 1988 κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την ταινία του Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος, κωμωδία που εκτυλίσσεται στς όχθες του Δούναβη. Τη μουσική έγραψε το συγκρότημα από το Βελιγράδι «No Smoking Orchestra».

Το 2001, ο Κουστουρίτσα σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ «Ιστορίες σε Σούπερ 8» για το συγκρότημα The No Smoking Orchestra, στο οποίο είναι μέλος.
Το ντοκιμαντέρ του Μαραντόνα για τον Αργεντινό σταρ του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα, παρουσιάστηκε αρχικά στην Ιταλία το Μάιο του 2007. Έκανε πρεμιέρα στη Γαλλία στο Φεστιβάλ Καννών του 2008.
Η ταινία «Οι 3 Υποσχέσεις» ή «Υποσχέσου μου» έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ καννών του 2007.
Ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών του 2005.
Το 2007, ο Κουστουρίτσα ετοίμασε την πανκ όπερα «Καιροί των τσιγγάνων», που έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο του 2007 στην Όπερα της Βαστίλλης (Opéra Bastille) στο Παρίσι.
Τον Ιούλιο του 2007 ο Κουστουρίτσα σκηνοθέτησε το συνοδευτικό μουσικό βίντεο στο σινγκλ του Μανού Τσάο "Rainin In Paradize".
Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2007, ο Κουστουρίτσα ανήγγειλε την ίδρυση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάστεντορφ (Küstendorf). Αυτό έγινε για πρώτη φορά στο χωριό του Κουστουρίτσα από τις 14 ως τις 21 Ιανουαρίου 2008. Από τότε, ο Κουστουρίτσα οργανώνει ετήσια το δικό του ιδιωτικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάστεντορφ.
Η επόμενη ταινία του (Cool Water), θα είναι μια κωμωδία για το υπόβαθρο της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή. Τα γυρίσματα θα αρχίσουν το Νοέμβριο του 2010 στη Γερμανία. Θα είναι η πρώτη φορά που θα σκηνοθετήσει ταινία που δεν έγραψε ο ίδιος το σενάριο.

24 Νοεμβρίου 1951: γεννιέται ο πολιτικός Μίμης Ανδρουλάκης.

Ο Δημήτριος (Μίμης) Ανδρουλάκης είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και συγγραφέας. Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1951 και μεγάλωσε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης και κηπουρός, η μητέρα του μοδίστρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη Σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών. Πήρε μέρος στην αντιδικτατορική αντίσταση και διώχθηκε από τη Χούντα. Ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και της ευρύτερης Αριστεράς πάνω από 20 χρόνια, στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, υπεύθυνος από το Πολιτικό Γραφείο, για την ιδεολογία, τον τύπο, τις εκδόσεις και για την ενότητα της Αριστεράς. Bουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ενιαίου ΣΥΝ.

Από το 1990, ο Μίμης Ανδρουλάκης πήρε μια σειρά από πολιτικές πρωτοβουλίες για την υπέρβαση του σχίσματος ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Αριστεράς. Με το βιβλίο του ΜΕΤΑ διατύπωσε τη θέση του για ένα πολιτικό, ιδεολογικό, προγραμματικό και οργανωτικό πλαίσιο για τη ριζική ανασύνθεση του χώρου της δημοκρατικής, σοσιαλιστικής και οικολογικής Αριστεράς.

Από την εποχή εκείνη και μετά έμεινε πολιτικά ανέντακτος στο χώρο της αριστεράς. Στις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1993 και μετά στήριξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ωστόσο η απόπειρα πολιτικής συνεργασίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Κώστα Σημίτη απέτυχε. Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 υποστήριξε ξανά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Γιώργου Παπανδρέου και εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στις εκλογές του 2007 και του 2009 επανεκλέχτηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη Β' Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.

Ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι ένας από τους 155 βουλευτές που στις 29 Ιουνίου 2011 υπερψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής, ενώ χιλιάδες κόσμου βρίσκονταν στους δρόμους της χώρας διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους σε αυτό.

Έχει εργαστεί στην οικονομική ανάλυση - πρόγνωση στον ιδιωτικό τομέα. Έχει εργαστεί επίσης στον τύπο και στο ραδιόφωνο. Είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ και συγγραφέας λογοτεχνικών και πολιτικοϊδεολογικών έργων. Δημιούργησε τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Καινά δαιμόνια», «Γυμνό Σάββατο» και «Ε, φίλε!» στον Flash 96 (τότε Flash 9|61). Έγραψε επίσης θεατρικά έργα και άλλα αφηγήματα για το ραδιόφωνο καθώς και αφιερώματα στα μεγάλα ρεύματα της παγκόσμιας μουσικής.

24 Νοεμβρίου 1946: γεννιέται ο κατά συρροή δολοφόνος Τεντ Μπάντι.

ΧΩΡΟΣ ΔΡΑΣΗΣ: Γιούτα, Κολοράντο
ΧΡΟΝΟΣ ΔΡΑΣΗΣ: Ιανουάριος 1974-Απρίλιος 1978
ΘΥΜΑΤΑ: Βίασε, σκότωσε και κάποιες φορές αποκεφάλισε περισσότερες από 20 γυναίκες.

Όσοι τον γνώριζαν τον περιέγραψαν ως ειλικρινή ευφυή και γοητευτικό. Είχε εκφραστικά μάτια και γινόταν συμπαθής σε άντρες και γυναίκες. Ντυνόταν ωραία, σπούδαζε νομικά, ασχολιόταν με την πολιτική και είχε ποικίλα ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων και την εκμάθηση κινέζικων. Το 1971 είχε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο που προσέφερε ψυχολογική βοήθεια σε μοναχικούς ακροατές. Μάλιστα μια η ταινία «Το παιχνίδι του δολοφόνου» που γυρίστηκε το 2002 είχε ως βάση τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του. Ο Μπάντι συνήθιζε να φορά έναν ψεύτικο γύψο στο χέρι του και να περνά πολλές ώρες σε βιβλιοθήκες. Έκανε ότι του έπεφταν τα βιβλία και ζητούσε βοήθεια από την πλησιέστερη νεαρή γυναίκα. Μετά της ζητούσε να του βάλει μπρος το αυτοκίνητο, τη χτυπούσε στο κεφάλι με το γύψο και την έπαιρνε μαζί του. Συνελήφθη τυχαία σε μια έρευνα της αστυνομίας. Πάνω του βρέθηκαν ατράνταχτα ενοχοποιητικά στοιχεία. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο. Ως τις 24 Ιανουαρίου 1989 που οδηγήθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα, λάμβανε καθημερινώς εκατοντάδες γράμματα από θαυμαστές και θαυμάστριες του.

24 Νοεμβρίου 1864: γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ, ο άνθρωπος που έκανε την αφίσα τέχνη.

O Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa, 24 Νοεμβρίου 1864 - 9 Σεπτεμβρίου 1901) ήταν Γάλλος ζωγράφος.

Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Αμπλί, προάστιο του Παρισιού, γιος του Κόμη Αλφόνσου και της Κόμισσας Αντέλ ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Adèle de Toulouse-Lautrec), γόνος ιστορικής και αριστοκρατικής οικογένειας, η οποία ωστόσο την περίοδο της γέννησης του, είχε ήδη χάσει μέρος του παλαιότερου κύρους της. Οι γονείς του συνδέονταν μεταξύ τους με συγγένεια πρώτου βαθμού, πρακτική που ήταν ευρύτερα διαδεδομένη εκείνη την εποχή προκειμένου να διατηρηθεί η περιουσία της οικογένειας μεταξύ των μελών της. Το γεγονός αυτό ωστόσο οδηγούσε σε γενετικές ανωμαλίες, όπως και στην περίπτωση του Λωτρέκ, του οποίου τα πόδια σταμάτησαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά, μετά από ρήξεις που υπέστη στο αριστερό και δεξί του πόδι, σε ηλικία 12 και 14 ετών αντίστοιχα. Το ύψος του Λωτρέκ έφθανε μόλις το 1.5 μέτρο ενώ σε αντίθεση με τα πόδια του, το υπόλοιπο σώμα του είχε φυσιολογική ανάπτυξη.

Εξαιτίας αυτής της ανωμαλίας στη σωματική του διάπλαση, αδυνατούσε να ακολουθήσει μία συμβατική κοινωνική ζωή, γεγονός που πιθανά λειτούργησε καταλυτικά στο να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Αποτέλεσε σημαντικό καλλιτέχνη του μετα-ιμπρεσιονισμού ενώ θεωρείται από πολλούς και ο επίσημος εικονογράφος της νυχτερινής ζωής εκείνης της εποχής – της λεγόμενης Μπελ Επόκ (belle epoque) – στα καμπαρέ του Παρισιού. Οι πίνακές του χαρακτηρίζονταν από έντονα χρώματα και ανθρώπινες παρουσίες. Θεωρείται επιπλέον ένας από τους πρωτοπόρους στην τέχνη της αφίσας, γνωστός κυρίως για τις αφίσες που φιλοτέχνησε για το καμπαρέ Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge). Ασχολήθηκε ακόμα με την τεχνική της λιθογραφίας, επηρεασμένος από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά.

Έζησε κυρίως στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετώπισε πρόβλημα αλκοολισμού και πέθανε σε ηλικία 37 ετών, έχοντας προσβληθεί από σύφιλη.

24 Νοεμβρίου 1826: γεννιέται ο Κάρλο Λορεντσίνι, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Κάρλο Κολόντι, ιταλός συγγραφέας. («Πινόκιο»)

Ο Κάρλο Λορεντσίνι (1826 – 1890), γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Κάρλο Κολόντι ), ήταν Ιταλός συγγραφέας γνωστός για το παγκοσμίου φήμης παιδικό μυθιστόρημα «Οι Περιπέτειες του Πινόκιο».

Βιογραφία
Ο Κολόντι γεννήθηκε στην Φλωρεντία.

Κατά τους Πολέμους της Ιταλικής Ανεξαρτησίας εναντίον της Αυστριακής Αυτοκρατορίας μεταξύ του 1848 και 1860, υπηρέτησε ως εθελοντής με τον στρατό της Τοσκάνης. Το ενεργό του ενδιαφέρον σε πολιτικά θέματα μπορεί να φανεί στα πρώτα έργα του αλλά και στην ίδρυση της σατιρικής εφημερίδας Il Lampione. Αυτή η εφημερίδα λογοκρίθηκε με διαταγή του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης το 1849, αλλά επανεμφανίστηκε τον Μάιο του 1860.

Ο Λορεντσίνι απέκτησε φήμη το 1856 με το μυθιστόρημά του In vapore και είχε αρχίσει έντονη δραστηριότητα σε άλλες πολιτικές εφημερίδες όπως στην Il Fanfulla. Την ίδια περίοδο προσλήφθηκε από την Επιτροπή Λογοκρισίας για το Θεάτρο. Αυτή την περίοδο συνέθεσε δίάφορες σατιρικές παραστάσεις και ιστορίες όπως: Macchiette (1880), Occhi e nasi (1881), Storie allegre (1887).

Το 1875, εισάγεται στον τομέα της παιδικής λογοτεχνίας με το Racconti delle fate, μία μετάφραση του γαλλικού παραμυθιού του Σαρλ Περώ. Το 1876 έγραψε το Giannettino(εμπνευσμένο από το Giannetto του Alessandro Luigi Parravicini), το Minuzzolo, και το Il viaggio per l'Italia di Giannettino, μία σειρά που εξερευνά την ιταλική επανένωση μέσω των ειρωνικών στοχασμών του χαρακτήραGiannettino.

Ο Λορεντσίνι γοητεύτηκε από την ιδέα να χρησιμοποιήσει έναν συμπαθή και αθεόφοβο χαρακτήρα με σκοπό να εκφράσει τις προσωπικές του πεποιθήσεις μέσω της αλληγορίας. Το 1880 ξεκίνησε να γράφει την «Ιστορία μίας μαριονέτας» (ιταλικά: Storia di un burattino), που ονομάστηκε επίσης «Οι Περιπέτειες του Πινόκιο», που δημοσιευόταν εβδομαδιαία στην πρώτη ιταλική παιδική εφημερίδαIl Giornale dei Bambini.

Ο Λορεντσίνι πέθανε το 1890 στην Φλωρεντία αγνοώντας την αναμενόμενη φήμη και δημοτικότητα του έργου του: καθώς στην αλληγορία της ιτορίας, ο Πινόκιο τελικά ξέφυγε για να οδηγήσει την δική του ανεξάρτητη ζωή, διακριτά από αυτή του συγγραφέα.

Τάφηκε στο "San Miniato al Monte Basilica".

24 Νοεμβρίου 1962: ο Άβελ Τάσμαν γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που φτάνει και ανακαλύπτει το νησί Τασμανία, όπως ονομάστηκε προς τιμήν του.

Η Τασμανία είναι μεγάλο νησί 200 περίπου χιλιόμετρα νότια της ηπειρωτικής Αυστραλίας που, μαζί με πολλά νησιά και νησίδες, συνιστά ένα από τα ομόσπονδα κρατίδια (πολιτείες) που συναποτελούν το κράτος Αυστραλία. Η Τασμανία έχει πληθυσμό 502.600 κατοίκους (Ιούνιος 2009) και έκταση 68.332 km², δηλαδή πάνω από το μισό της Ελλάδας (68.401 η πολιτεία, 7η σε έκταση και έκτη σε πληθυσμό από τις πολιτείες της Αυστραλίας).

Η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη είναι το Χόμπαρτ, ενώ άλλα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα περιλαμβάνουν το Λάουνσεστον στα βόρεια και τα Ντέβονπορτ, Μπέρνι στα βορειοδυτικά.

Η υποανταρκτική νήσος Μακουάρι βρίσκεται επίσης υπό τη διοίκηση της Πολιτείας της Τασμανίας.

Γεωγραφία
Το βορειότερο σημείο της Τασμανίας είναι το Ακρωτήριο Γούλνορθ. Η απόσταση από εκεί μέχρι το νοτιότερο σημείο, το Νοτιοανατολικό Ακρωτήριο, είναι 364 χιλιόμετρα, ενώ η απόσταση από το δυτικότερο άκρο («Δυτικό Ακρωτήριο») μέχρι το ανατολικότερο (Ακρωτήριο Έντυστοουν) είναι 306 χιλιόμετρα (περίπου μιάμιση φορά οι διαστάσεις της Πελοποννήσου). Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μέσου της είναι περίπου 42° νότιο πλάτος και 147° ανατολικό μήκος.

Η Τασμανία έχει εύκρατο κλίμα και θεωρήθηκε τόσο παρόμοια σε ορισμένα τοπία με την προβιομηχανική Αγγλία, ώστε αναφερόταν από ορισμένους αγγλικής καταγωγής αποίκους ως «μια Νότια Αγγλία».

Η νήσος είναι ηφαιστειακώς αδρανής τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια και έχει παλαιές και «στρογγυλεμένες» (όχι απόκρημνες) οροσειρές, παρόμοια με την καθαυτό Αυστραλία και σε αντίθεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι πιο ορεινές περιοχές είναι τα Κεντρικά Υψίπεδα και το νοτιοδυτικό τμήμα. Το υψηλότερο βουνό της Τασμανίας είναι το όρος Όσσα, με ψηλότερη κορυφή στα 1617 μέτρα. Αντίθετα, η κεντροανατολική περιοχή (Midlands) είναι σχετικώς επίπεδη και χρησιμοποιείται για καλλιέργειες, παρότι η κτηνοτροφία σε διάφορες εκφάνσεις της απαντάται σε ολόκληρη την Πολιτεία.

Η δυτική ακτή, πυκνοκατοικούμενη και με συνεχιζόμενη παράδοση άνω των 150 ετών στην εξόρυξη και εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου, είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία της Τασμανίας. Δέχεται μεγάλες βροχοπτώσεις, που συντηρούν την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Η Οροσειρά της Δυτικής Ακτής φιλοξενεί ορισμένα από τα γνωστότερα ορυχεία στις πλαγιές της, όπως το ορυχείο του Όρους Λάυελ.

Το νοτιοδυτικό τμήμα είναι πυκνοδασωμένο, με το Νοτιοδυτικό Εθνικό Δρυμό να περιλαμβάνει κάποια από τα τελευταία εύκρατα δάση στο Νότιο Ημισφαίριο. Η διαχείριση μιας τέτοιας απομονωμένης και δυσπρόσιτης περιοχής έγινε ευκολότερη και πλέον αξιόπιστη με τη χρήση της δορυφορικής τηλεπισκόπησης.

Η πυκνότητα πληθυσμού της Τασμανίας είναι μόλις 7,16 κάτοικοι ανά km². Η πλειονότητα του πληθυσμού ζει δίπλα ή κοντά στα ποτάμια προς τις ακτές: Ο Ποταμός Ντεργουέντ και ο Ποταμός Huon βρίσκονται στα νότια, ενώ οι ποταμοί Ταμάρ και Μέρσεϋ στα βόρεια.

Το εύκρατο κλίμα (η Τασμανία είναι η μόνη πολιτεία της Αυστραλίας που εκτείνεται και νότια από τον 40ό παράλληλο) και το εξοχικό περιβάλλον καθιστούν την Τασμανία αγαπημένο προορισμό και μόνιμη κατοικία για τους συνταξιούχους της Αυστραλίας, που έζησαν υπό ημιτροπικό ή και τροπικό κλίμα.

Η Τασμανία χωρίζεται από την Αυστραλιανή ήπειρο από τον Πορθμό Μπας, ένα από τους δυσκολότερους για τη ναυσιπλοΐα στον κόσμο εξαιτίας των ρευμάτων του Ινδικού και του Νότιου Ωκεανού που συγκρούονται εκεί, ενισχυόμενα και από το μικρό του βάθος (γύρω στα 60 μέτρα).

Η τοπική ώρα της Τασμανίας είναι 10 ώρες μπροστά από την ώρα Γκρήνουιτς, αλλά εξαιτίας της αντιστροφής των εποχών σε σχέση με το βόρειο ημισφαίριο και της χρήσεως της θερινής ώρας, βρίσκεται πότε 7 και πότε 9 ώρες μπροστά από την ώρα Ελλάδος.

Ιστορία
Η πρώτη θέαση της Τασμανίας από Ευρωπαίο καταγράφεται στις 24 Νοεμβρίου 1642 από τον Ολλανδό εξερευνητή Άμπελ Τάσμαν, ο οποίος την ονόμασε Anthoonij van Diemenslandt, από τον χορηγό του, Κυβερνήτη των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Το όνομα συντομεύθηκε αργότερα σε «Γη του Βαν Ντίμεν» (Van Diemens Land) από τους Βρετανούς. Ο Τζέιμς Κουκ αντίκρυσε επίσης το νησί το 1777, και αρκετοί άλλοι Ευρωπαίοι θαλασσινοί βγήκαν στις ακτές του, προσθέτοντας μια ποικιλία στα ονόματα της τοπογραφίας του.

Ο πρώτος μόνιμος οικισμός έγινε από τους Βρετανούς στο Ρίσντον Κόουβ επί της ανατολικής όχθης του ποταμού Ντέργουεντ, στις εκβολές του, το 1803: Επρόκειτο για μια μικρή αποστολή από το Σίδνεϋ, υπό τον υπολοχαγό John Bowen, με σκοπό την αποτροπή της διεκδικήσεως της νήσου από τους Γάλλους. Το 1804 ένας άλλος οικισμός ιδρύθηκε από τον λοχαγό David Collins, 5 χιλιόμετρα πιο νότια, στο Σάλλιβανς Κόουβ, όπου υπήρχε περισσότερο γλυκό νερό. Αυτός ο δεύτερος οικισμός έγινε γνωστός ως Hobart Town ή Hobarton, και εξελίχθηκε στη σημερινή πρωτεύουσα του νησιού Hobart (το όνομα του Βρετανού υπουργού αποικιών την εποχή εκείνη). Ο οικισμός στο Ρίσντον Κόουβ εγκαταλείφθηκε αργότερα.

Οι περισσότεροι από τους πρώτους Ευρωπαίους που εγκαταστάθηκαν στην Τασμανία ήταν κατάδικοι με τους φρουρούς τους, με αποστολή τους την ανάπτυξη της γεωργίας και άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων. Αρκετοί άλλοι οικισμοί καταδίκων ιδρύθηκαν στη Γη του Βαν Ντίμεν, όπως δευτερεύουσες φυλακές, π.χ. οι ιδιαίτερα σκληρές στο Πορτ Άρθουρ στα νοτιοανατολικά και στο Λιμάνι Μακουάρι στη δυτική ακτή.

Η Γη του Βαν Ντίμεν ανακηρύχθηκε ξεχωριστή αποικία από τη Νέα Νότια Ουαλία, με το δικό της δικαστικό σώμα και νομοθετικό συμβούλιο, στις 3 Δεκεμβρίου 1825.

Επιφανείς Τασμανοί
Έρολ Φλυν, ηθοποιός
Jaason Simmons, ηθοποιός του Baywatch
Graeme Murphy, χορευτής και χορογράφος
Peter Sculthorpe, μουσικοσυνθέτης
Mary Donaldson, μετά τον γάμο της Πριγκήπισσα Μαίρη της Δανίας

Ιθαγενή ζώα

Θυλακίνη

Η Τασμανία φιλοξενούσε τη θυλακίνη, ένα μαρσιποφόρο που έμοιαζε με σκύλο. Γνωστή με την κοινή ονομασία «τίγρης της Τασμανίας» για τις χαρακτηριστικές ραβδώσεις στη γούνα της ράχης της, η θυλακίνη εξαφανίσθηκε από την κυρίως Αυστραλία πολύ νωρίτερα εξαιτίας του ανταγωνισμού τουντίνγκο (άγριου σκύλου της Αυστραλίας), που είχε εισαχθεί κατά τους προϊστορικούς χρόνους. Το κυνήγι από τους αγρότες, από κυνηγούς που λάβαιναν αμοιβή για κάθε κεφάλι από την κυβέρνηση και (στα τελευταία) από συλλέκτες και μουσεία ανά τον κόσμο, φαίνεται ότι έχει οδηγήσει στην εξάλειψή της και από την Τασμανία. Το τελευταίο ζώο που γνωρίζουμε ψόφησε σε αιχμαλωσία το 1936. Πολλές υποτιθέμενες εμφανίσεις του είδους έχουν αναφερθεί από τότε, αλλά καμιά δεν επιβεβαιώθηκε.

Ο διάβολος της Τασμανίας

Ο διάβολος της Τασμανίας είναι ένα σαρκοφάγο μαρσιποφόρο που βρίσκεται αποκλειστικά στο νησί της Τασμανίας και έχει μέγεθος μικρού σκύλου, αλλά είναι πιο χοντρό και μυώδες. Χαρακτηρίζεται από μαύρο τρίχωμα με λευκές κηλίδες. Το δυνατό και ενοχλητικό συριστικό ουρλιαχτό του συνάδει με την άγρια συμπεριφορά του, ενώ τρέφεται κυρίως με ψοφίμια. Επεβίωσε του αποικισμού των Ευρωπαίων και μέχρι πρόσφατα ήταν πολυπληθής σε όλο το νησί. Η γρήγορη οδήγηση οχημάτων στους επαρχιακούς δρόμους είναι πρόβλημα και για το ζώο αυτό, που σκοτώνεται συχνά ενώ τρώει άλλα ζώα που έχουν σκοτωθεί στον δρόμο νωρίτερα, όπως τα γουάλαμπι.
Ο πληθυσμός του διαβόλου της Τασμανίας το 2005 είχε μειωθεί κατά τόπους έως και 80% από μια ασθένεια, τους όγκους του προσώπου, που εξαπλώθηκε βαθμιαία σε όλο το νησί. Πιστεύεται ότι η ασθένεια εξαπλώνεται από τις μάχες των διαβόλων πάνω από τα πτώματα από τα οποία τρέφονται, οπότε δαγκώνουν ο ένας τον άλλο στο πρόσωπο. Δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία για την ασθένεια και γίνονται εντατικές έρευνες για την εύρεση της αιτίας της. Υπάρχει και πρόγραμμα ανατροφής σε αιχμαλωσία από την τοπική κυβέρνηση.

24 Νοεμβρίου 1995: πεθαίνει σε ηλικία 63 ετών ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Μαλ.

Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός, εκπρόσωπος του Γαλλικού νέου κύματος. Γεννήθηκε στην Τουμερίς, το 1932. Απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στη Σορβόννη και κινηματογράφο στην IDHEC στο Παρίσι. Ξεκίνησε ως βοηθός του Ρομπέρ Μπρεσσόν και στη συνέχεια προσελήφθη από τον Ζακ Ιβ Κουστώ ως κινηματογραφιστή στο «Καλυψώ», με τον οποίο σκηνοθέτησαν μαζί την πρώτη του ταινία το 1956. Χρόνια αργότερα ο Κουστώ χαρακτήρισε τον Λουί Μαλ ως τον καλύτερο υποβρύχιο κινηματογραφιστή που είχε πότε. Το 1958 σκηνοθετεί την ταινία "Οι εραστές" μια ταινία-σταθμός στην εξέλιξη του ερωτικού κινηματογράφου, που προκάλεσε σκάνδαλο στην εποχή της για μία ερωτική σκηνή, αποσπά τον θαυμασμό του Τρυφώ που σχολίασε: "O Λουί Μαλ σκηνοθέτησε την πρώτη ερωτική ταινία του κινηματογράφου". Σκηνοθέτησε ταινίες και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πέθανε το 1995 από λέμφωμα.

Φιλμογραφία
1994 Ο Βάνια στο Μπροόντγουεη
1992 Μοιραίο Πάθος
1990 Ο Μιλού τον Μάη
1987 Αντίο παιδιά
1986 God's Country (ντοκ.)
1985 Alamo Bay
1984 Crackers
1981 My Dinner with Andre
1980 Atlantic City
1978 Η κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης
1976 Close Up (ντοκ. μ.μ.)
1975 Black Moon
1974 Place de la république (ντοκ.)
1974 Επώνυμο Λακόμπ όνομα Λυσιέν
1974 Humain, trop humain (ντοκ.)
1971 Φύσημα στη καρδιά
1969 Calcuta (ντοκ.)
1968 Στον ίλιγγο της ακολασίας (απόσπασμα: "William Wilson")
1967 Ο κλέφτης
1965 Βίβα Μαρία
1963 Η φλόγα που τρεμοσβήνει
1962 Ιδιωτική ζωή
1960 Δύο μάτια είδαν πολλά
1958 Οι εραστές
1958 Ασανσέρ για δολοφόνους
1956 Ο κόσμος της σιωπής
1954 Station 307 (μ.μ.)
1953 Crazeologie (μ.μ.)

24 Νοεμβρίου 1993: στην Κίνα, ανακαλύπτεται αρχαία ελληνική πόλη, της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για Ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν Ελληνικές πόλεις στην Κίνα;

Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του; Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο.
Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία Ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά.

Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω..

Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας Ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. Πρόκειται για την πανάρχαια πόλη Νίγια που στις επόμενες δεκαετίες χάθηκαν τα ίχνη της. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν).

Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.

Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης.
Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια έπιπλα Ελληνικού στυλ(!!)

Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς Ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα Ομηρικά Επη.
Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της Αλεξανδρινής Εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον.

Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία.

Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον Ελληνικό Τύπο.

24 Νοεμβρίου 1990: στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ, εορτάζονται τα 72 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και την έκδοση του "Ριζοσπάστη".

Πολιτική εφημερίδα, σήμερα αποτελεί όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Ιδρυτής του Ριζοσπάστη ήταν ο Γ. Πετσόπουλος, ο οποίος αγόρασε το δικαίωμα έκδοσης της εφημερίδας με αυτό τον τίτλο από τον Γεώργιο Φιλάρετο που εξέδιδε εφημερίδα με το ίδιο όνομα από το 1908 μέχρι το 1911. Η πρώτη έκδοση του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» έγινε τον Ιούνιο του 1916 στη Θεσσαλονίκη και διατηρήθηκε μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου άρχισε η έκδοσή της στις 23 Ιουλίου 1917 που διατηρήθηκε μέχρι το 1936, όπου απαγορεύτηκε η συνέχεια της έκδοσής της. Ξεκίνησε η επανέκδοσή της το 1944, αλλά και πάλι διατάχθηκε η διακοπή της το 1947 θεωρούμενη παράνομη. Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, στις 25 Σεπτεμβρίου, ξεκίνησε και πάλι η κυκλοφορία της που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Ο Ριζοσπάστης για πολλά χρόνια βρισκόταν υπό καθεστώς διωγμού στην Ελλάδα, άλλες φορές επίσημα, άλλες ανεπίσημα. Ακόμα και όταν κυκλοφορούσε ελεύθερα, σπανίως αγοραζόταν από τα περίπτερα, υπό το φόβο των καταδοτών. Στην πώλησή του βοηθούσαν τα κατά τόπους οργανωμένα τμήματα της Νεολαίας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, πουλώντας χέρι με χέρι την εφημερίδα.

24 Νοεμβρίου 1901: θεμελιώνεται το Εθνικό Θέατρο.

Το Εθνικό Θέατρο είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Ν. 2273/94) –οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα– με σκοπό την προαγωγή, μέσω της θεατρικής τέχνης, της πνευματικής καλλιέργειας του λαού και της διαφύλαξης της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας του.

Σκοποί
Σύμφωνα με το καταστατικό του στους σκοπούς του περιλαμβάνονται κυρίως:
Η μελέτη, η έρευνα, η σκηνική διδασκαλία και η διάδοση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό του αρχαίου δράματος.
Η σκηνική διδασκαλία, η προώθηση και η ανάπτυξη της ελληνικής και κυρίως της νεοελληνικής δραματουργίας.
Η σκηνική παρουσίαση και η ερμηνεία κλασικών έργων.
Η έρευνα, η αναζήτηση και ο πειραματισμός σε νέες μορφές θεάτρου και σκηνικής έκφρασης.
Η πραγματοποίηση παραστάσεων για παιδιά και νέους.
Η παροχή θεατρικής εκπαίδευσης με τη δημιουργία Δραματικής Σχολής.
Η προώθηση διεθνών θεατρικών ανταλλαγών και της παγκόσμιας θεατρικής συνεργασίας, κυρίως στο χώρο της Ευρώπης και των χωρών όπου δραστηριοποιείται ο απόδημος Ελληνισμός.
Η δημιουργία προϋποθέσεων και κινήτρων για την ανάδειξη και ενθάρρυνση του θεατρικού δυναμικού της χώρας.

Σκηνές
Το Εθνικό Θέατρο περιλαμβάνει την Κεντρική Σκηνή –που ανεβάζει έργα κυρίως κλασικού ρεπερτορίου–, τη Νέα Σκηνή και την Πειραματική Σκηνή.

Από το 1991 λειτουργεί επίσης η σκηνή «Κοτοπούλη» στο Θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ και από το 1995 το παιδικό στέκι (σκηνή «Κατίνα Παξινού»).

Διοίκηση
Το Εθνικό Θέατρο διοικείται από επταμελές διοικητικό συμβούλιο και από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του. Υπό την εποπτεία του τελευταίου λειτουργεί η Δραματική Σχολή του, που στεγάζεται στην οδό Πειραιώς.

Το Εθνικό Θέατρο άρχισε να κτίζεται ως Βασιλικό θέατρο το 1891 χάρη σε δωρεά ύψους 10.000 αγγλικών λιρών που πρόσφερε ο ομογενής Ευστράτιος Ράλλης στον Βασιλέα Γεώργιο Α΄ προκειμένου να τα διαθέσει εκείνος όπου νόμιζε καλύτερα. Έτσι με απόφαση του βασιλιά Γεωργίου Α΄ τελικά επιλέχθηκε μετά από πολύμηνη αναζήτηση οικοπέδου, αρχικά πλησίον της σημερινής πλατείας Κλαυθμώνος, σε οικόπεδο του αυλικού Νικολάου Θων επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, που για την ολοκλήρωσή του όμως συνεισέφεραν επίσης οι Κοριαλένης και Ευγενίδης καθώς φυσικά και το δημόσιο ταμείο.

Ο γερμανός αρχιτέκτονας του κτιρίου Ερνέστος Τσίλλερ, εμπνεόμενος από τον αναγεννησιακό ρυθμό, σχεδίασε την πρόσοψη έχοντας ως πρότυπο τη βιβλιοθήκη του Αδριανού. Το κεντρικό της τμήμα είναι εξαιρετικά πλούσιο σε διακοσμητικά στοιχεία, με κιονοστοιχία κορινθιακού ρυθμού ενώ τα δύο πλευρικά τμήματα αποτελούν μία τυπική νεοκλασική σύνθεση. Οι αρχικές εσωτερικές εγκαταστάσεις σκηνής, φωτισμού και θέρμανσης ήταν οι πιο προηγμένες εκείνης της εποχής, σχεδιασμένες από Βιεννέζους μηχανικούς και κατασκευασμένες σε εργοστάσια του Πειραιά.

Το κτίριο ανακαινίστηκε για πρώτη φορά το 1930-31, υπό την εποπτεία του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη. Το 1960-63 κατεδαφίστηκε το ξενοδοχείο «Μεσσήνη» στη γωνία της οδού Μενάνδρου και κτίστηκε η νέα πτέρυγα (της Νέας Σκηνής). Το 1979-1982 κτίστηκε το τριώροφο υπόγειο στο πίσω οικόπεδο, το οποίο όμως παρέμεινε ημιτελές μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα το κτίριο είναι διατηρητέο (σύμφωνα με την υπουργική απόφαση 21980/250/27-2-52, Φ.Ε.Κ. 54/τ.β'/5-3-52) και άρτι ανακαινισμένο. Οι εργασίες, που αρχικά προβλέπονταν να ολοκληρωθούν στα τέλη του 2007, τελικά ήρθαν σε πέρας τον Οκτώβριο του 2009 και περιλαμβάνουν ανάπλαση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου, του διάκοσμου, ένα νέο κτίριο, αναβάθμισμη του εξοπλισμού της σκηνής, βελτιωμένη αίθουσα (πλατεία και εξώστες), καινούργιο θέατρο 260-300 θέσεων για τη Νέα Σκηνή και διαρρύθμιση που ενοποιεί και τα τέσσερα κτίρια.

Ιστορικό
Το Θέατρο ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1900 ως επίσημο Βασιλικό Θέατρο για να κλείσει όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα (1908) και να δωθεί σε κοινή χρήση μέχρι το 1932. Ως Εθνικό Θέατρο επανιδρύθηκε με νόμο του τότε Υπουργού Παιδείας, Γεωργίου Παπανδρέου στις 3 Μαΐου του 1930. Μόνιμοι συνεργάτες του θεάτρου ορίστηκαν οι: Φώτος Πολίτης (σκηνοθέτης), Κλεόβουλος Κλώνης (σκηνικά), Αντώνης Φωκάς (κοστούμια) ενώ γενικός διευθυντής ο Ιωάννης Γρυπάρης. Τα εγκαίνια έγιναν με την παράσταση «Αγαμέμνων» του Αισχύλου και «Ο Θείος Όνειρος» του Ξενόπουλου στις 19 Μαρτίου. Ανάμεσα στους ηθόποιους που συγκαταλέγονταν στον πρώτο πυρήνα του Εθνικού Θεάτρου συναντάμε τους σημαντικότερους ηθοποιούς της εποχής και μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου μας.

Το 1934, μετά τον θάνατο του Φώτου Πολίτη, τη θέση του ανέλαβε ο Δημήτρης Ροντήρης, ο σκηνοθέτης που ίσως περισσότερο από όλους τους άλλους θα συνδέσει το όνομα του με το Εθνικό Θεάτρο, υπηρετώντας το μέχρι τον θάνατό του (1981).

Το 1939, ιδρύθηκε η Εθνική Λυρική Σκηνή ως τμήμα του Εθνικού Θεάτρου. Το 1956 αναγνωρίστηκε η ανάγκη προώθησης του νεοελληνικού ρεπερτορίου με την ίδρυση της Δεύτερης Σκηνής και το 1996 ιδρύθηκε η Πειραματική σκηνή, ο Άδειος Χώρος και το Εργαστήριο Ηθοποιών.

Συνεισφορά

Το ελληνικό θέατρο αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία σοβαρά και συστηματικά για πρώτη φορά το 1932 με την επίσημη ιδρύση του Εθνικού Θεάτρου και τη στελέχωσή του με τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του τόπου. Όπως αναφέρει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ο ισόβιος τοτε σκηνοθέτης του, Φώτος Πολίτης «κατόρθωσε να πείσει τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σκηνής να έρθουν να βοηθήσουν στην πνευματική προσπάθεια αναγέννησης, που αποτελούσε το καταστατικό αίτημα της ίδρυσης του θεσμού. Και τον ακολούθησε σχεδόν σύσσωμο το θέατρο των ταλαντούχων. Βεάκης, Αλκαίου, Νέζερ, Μαμίας, Μινωτής, Παξινού, Παπαδάκη, Κατερίνα, Ροζάν, Κατράκης, Μανωλίδου κ.ά. Ο Βάρβογλης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, ο Σκαλκώτας, ο Σκουλούδης στη μουσική, ο Κλώνης, ο Κόντογλου, ο Φωκάς στα εικαστικά, ο Γρυπάρης, ο Ρώτας, ο Καρθαίος στη μετάφραση». (Τα Νέα, 21/10/1999)

Η συνολική αυτή προσπάθεια καθώς και η λειτουργία της δραματικής σχολής αποτέλεσαν γερές βάσεις για την ανάπτυξη της θεατρικής τέχνης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η δραματική σχολή του Εθνικού έχει τροφοδοτήσει αλλά και τροφοδοτεί ακόμα τα θέατρα με μερικούς από τους αξιώτερους έλληνες ηθοποιούς.

Το Εθνικό έχει συμβάλλει σημαντικά και στην αναβίωση του αρχαίου δράματος ζωντανεύοντας -υπό την καθοδήγηση του Ροντήρη- τα αρχαία θέατρα του Ηρωδείου και της Επιδαύρου και υπογραμμίζοντας την ανάγκη δημιουργίας ενός θεατρικού Φεστιβάλ αφιερωμένου στο αρχαίο δράμα. Πράγματι το 1955 το Εθνικό καθιέρωσε το φεστιβάλ Επιδαύρου με τις παραστάσεις «Εκάβη», «Οιδίπους Τύραννος» και «Ιππόλυτος».

Τέλος αποτελεί ένα ζωντανό θεατρικό μουσείο με βιβλιοθήκη, εξαιρετικά πλούσιο φωτογραφικό αρχείο, ηχογραφήσεις, μακέτες, σκηνογραφικά σχέδια και τεράστιο βεστιάριο (20.000 κοστούμια).

Τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις του Εθνικού θεάτρου με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Κούρκουλο έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες τόσο στην κεντρική όσο και στις μικρότερες νέα και πειραματική σκηνή.